Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Ο «μη πόλεμος» της ΚΣΕ …

Το δόγμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής τις τελευταίες δεκαετίες έχει διαμορφωθή κάπως έτσι: «δεν διεκδικούμε τίποτα και επιδιώκουμε τον μη πόλεμο». Γελοίο είναι το μότο αυτό και γελοίο ακούγεται, αλλά εμείς δεν είμαστε «ειδικοί» για να εμβαθύνουμε στα «ευφυή» δρώμενα της εξωτερικής μας πολιτικής.

Προφανώς το δόγμα αυτό σε μικρογραφία υιοθετεί και η δική μας ΚΣΕ και επιδιώκει με την «υψηλή» πολιτική της να διαχειριστεί και να λύσει τα προβλήματα του κυνηγίου που προκύπτουν από τον πόλεμο που έχουν υιοθετήσει άλλες ομάδες εναντίον μας που μπορεί να λέγονται και οικολογικές ή όπως αλλιώς. Γνωστό είναι επίσης το «φρούτο» του ακτιβισμού – τα παλικάρια εκείνα που δρουν τρομοκρατικά – έμμισθα όργανα μιας νέας πρακτικής και επιδιώκουν απελευθερώσεις παραγνωρίζοντας τα μελλούμενα από τις εγκληματικές πράξεις τους. Σαν συμπαραστάτες δε, βρίσκουν και μερικούς ανεκδιήγητους τύπους με ασαφή πολιτικό υπόβαθρο που αρθρογραφούν κατά περιόδους σε «σοβαρά έντυπα».

Ο Έλληνας κυνηγός βάλλεται πανταχόθεν και η επίσημη γραμμή όπως φαίνεται είναι μονάχα κάποιες σκόρπιες ανακοινώσεις σε κυνηγετικά έντυπα και τώρα τελευταία και στο διαδίκτυο. Η πράξη όμως απέδειξε μέχρι σήμερα ότι η πολιτική τούτη της ΚΣΕ δεν έχει αποδώσει και ο κυνηγός είναι ευάλωτος στις ορέξεις της παραπληροφόρησης και της κατευθυνόμενης ενημέρωσης. Ευάλωτος και στους «λεοντόκαρδους» του ακτιβισμού.

Η ΚΣΕ δεν νομιμοποιείται από κανέναν να μας νουθετεί με αστείες ανακοινώσεις της - τι πρέπει και τι δεν πρέπει να ψηφίσουμε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Δεν είμαστε στρατιώτες της μα ούτε άβουλα όντα για να μας κατευθύνει στο κομματικό μαντρί του όποιου πολιτικού χρώματος. Δεν νομιμοποιείται να μας συμβουλεύει πως πρέπει να προτιμήσουμε εκείνους τους υποψηφίους που «αγαπούν» το κυνήγι και άλλα τέτοια «όμορφα» και κατά την γνώμη μου φαιδρά. Μάλλον ξεχνά η ΚΣΕ ότι είμαστε μέλη της και όχι τυφλά όργανά της.

Αντί λοιπόν να σπαταλά χρόνο σε ανακοινώσεις που ξεφεύγουν της δικαιοδοσίας της, ας ασχοληθεί – και είμαστε μαζί της – συμπαραστάτες της, με τον αήθη πόλεμο που δεχόμαστε από διάφορες θλιβερές οργανώσεις και από κέντρα που ζουν και αναπνέουν από τον δικό μας οβολό – από τον Έλληνα φορολογούμενο πολίτη.

Στον πόλεμο απαντάμε με πόλεμο και δεν ακολουθούμε το «χριστιανικό δόγμα» που λέγει: «αν σε χτυπήσουν στο ένα μάγουλο εσύ γύρισε και το άλλο». Συγχωράτε με αν δεν είμαι ακριβής με τις λέξεις μα κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Η ΚΣΕ έχει επιλέξει τον παθητικό δρόμο – ενώ ξέρουμε πως η πρακτική αυτή είναι λανθασμένη.

Όταν ένα έντυπο γράφει ανακρίβειες, όταν ένας δημοσιογράφος αντί να δώσει στο αναγνωστικό κοινό την σωστή ενημέρωση που του επιβάλει και το λειτούργημά του – όταν εν τέλει η επίθεση που δεχόμαστε έχει συγκεκριμένες αφετηρίες, τότε πρέπει, έχει υποχρέωση η ΚΣΕ να αντιτάξει από πάνω της και από πάνω μας τα σκουπίδια, τους ρύπους που αφήνουν τέτοια λιβελογραφήματα.

Επιτέλους, ας επιλέξει τον πόλεμο, «τον πατέρα των πάντων» που έλεγε πριν» μερικά χρόνια» και ο μέγιστος Ηράκλειτος, και δεν θα χάσει. Τον πόλεμο τον κερδίζουν οι δυνατοί και όσοι έχουν μαζί τους και το δίκιο. Οι αριθμοί φέρνουν τη δύναμη – οικονομική και πολιτική. Και εμείς οι κυνηγοί, κάτω από την προοπτική αυτή, είμαστε δυνατοί. .

Η ΚΣΕ με το επιτελείο της, έχει κάθε υποχρέωση να απαντά με οποιοδήποτε τρόπο – δυναμικό όμως και αποτελεσματικό, αστραπιαία, σε όποια επίθεση δεχόμαστε, απ’ όπου και αν προέρχεται. Μας οφείλουν και δεν οφείλουμε σε κανένα. «Παίζουν» τα αρμόδια υπουργεία και μερικές πικραμένες οργανώσεις με τη δική μας τσέπη και αντί να έχουμε τον πρώτο λόγο, «φροντίζουμε» να έχουμε «καλές σχέσεις» με το πολιτικό κατεστημένο.

Μα αγαπητοί συνάδελφοι κυνηγοί, της ΚΣΕ και όλων των άλλων κυνηγετικών φορέων, δεν αντιλέγει κανείς στις καλές σχέσεις και στην διπλωματική οδό. Όταν όμως από μόνες τους οι πρακτικές αυτές δεν αποδίδουν, έχουμε υποχρέωση να κινηθούμε επιθετικά για να προασπίσουμε τα δικαιώματά μας, που απορρέουν από τους Νόμους και τις επιταγές του Συντάγματος.

Αντί λοιπόν για συμβουλές «τι να ψηφίσουμε» προχωρήστε και ασχοληθείτε με τα αληθινά προβλήματα του κυνηγίου …

==========================================

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Αυτή τη Τετάρτη και κάθε Τετάρτη





"Μάθετε πρώτοι το νέο χτύπημα του Υπουργείου Περιβάλλοντος στους Έλληνες κυνηγούς!

Δείτε πως το 21% της Ελλάδος βαδίζει προς την απαγόρευση του κυνηγίου!
αλλά και το σχέδιο ΥΠΕΚΑ για να κοπεί το κυνήγι στο 1/5 της χώρας!



Ο «μη πόλεμος» της ΚΣΕ …

=============================================

Ένα ελεύθερο περιοδικό, για ελεύθερους ανθρώπους, για ελεύθερους κυνηγούς

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Νεκρός κυνηγός αγριογούρουνων στην Αρκαδία !!

Τις πρωινές ώρες χθες (24.10.2010) στην αγροτική περιοχή «Βαθιά Λάκα» Σπαναϊικων Φαλαισίας Αρκαδίας κυνηγός - άνδρας ηλικίας 65 ετών, κάτοικος περιοχής, κυνηγώντας αγριόχοιρους, κατά τον χρόνο που ευρίσκετο σε αναμονή, πυροβολήθηκε με κυνηγετικό όπλο από άγνωστο μέχρι στιγμής δράστη, ο οποίος προφανώς τον εξέλαβε ως θήραμα, με αποτέλεσμα το θανάσιμο τραυματισμό του.

Ο ανωτέρω κυνηγός βρέθηκε νεκρός την 08:10 ώρα χθες από συγχωριανό του.

Έρευνα – προανάκριση για την υπόθεση ενεργεί το Α. Τ. Μεγαλόπολης σε συνεργασία με το ....Τ. Α. Τρίπολης.

Πηγή: από το blog «Καλημέρα Αρκαδία».

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Άγριο ξύλο στα κυνηγοτόπια - για τα μάτια μιάς γουρούνας;

Πολύ άγριο ξύλο έπεσε ανάμεσα σε ομάδες γουρουνάδων στα ορεινά της Αρκαδίας το Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010, και συγκεκριμένα στον αγροτικό δρόμο προς τον Βλόγγο.

Η μία ομάδα ήταν από της περιοχή της Πάτρας και η άλλη από την περιοχή της Αρκαδίας. Ποια ομάδα έφαγε το περισσότερο ξύλο δεν γνωρίζουμε – αφού όταν έφτασε στην περιοχή η αστυνομία, βρήκε μόνο την μία ομάδα. Οι κυνηγοί εξ Πάτρας είχαν αναχωρήσει νωρίτερα!! Άρα;

Τον ακριβή λόγο δεν τον μάθαμε αλλά εικάζουμε ότι ήταν μάλλον για τον κυνηγότοπο, εκτός και αν ήταν για καμιά γυναίκα – οπότε θα δικαιολογούσαμε και το ξύλο – για λόγους τιμής εννοείτε!!

«Σφάζονται» παλικάρια για τους κυνηγότοπους λοιπόν, «ορέα».

Στον τόπο «της αμαρτίας» κατέφτασαν έγκαιρα τρία (3) jeep της αστυνομίας από Τρόπαια, Λαγκάδια και Δημητσάνα – και άλλα τρία jeep της Ομοσπονδιακής Θηροφυλακής Πελοποννήσου. Τα «πουλάκια» όμως είχαν πετάξει…

Τα μέλη αυτών των ομάδων, πιθανότατα θα είναι ευϋπόληπτα μέλη στον κύκλο τους, ασφαλώς θα έχουν και εκλογικό βιβλιάριο – σαν Έλληνες πολίτες που είναι και ασφαλέστατα θα έχουν και το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι!!

Με λίγα λόγια, αυτή είναι η κοινωνία των γουρουνάδων στην πλειοψηφία της. Και μη μου πει κανείς το αντίθετο γιατί θα τον μαλώσω!!! Και μην μου δικαιολογήσει κανείς τους μεν ή τους δε - γιατί είναι ντροπή μεγάλοι άνθρωποι 50 κ 60 χρόνων, οικογενειάρχες, να κυλιούνται στο χώμα αλληλοσπαρασσόμενοι προς χάρη του κάπρου!! Στο βούρκο και στη λάσπη κυλιέσαι μονάχα αν έχεις στην αγκαλιά σου καμιά ωραία γκομενίτσα και σε έχει παλαβώσει. Αυτό το καταλαβαίνω…

Καλά κάνει η ΚΣΕ και δεν ασχολείται με τους κυνηγούς, έχει σοβαρότερα προβλήματα να λύσει, ποιος νοιάζεται σήμερα για την κυνηγετική παιδεία!!

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Εμείς και οι «άλλοι» στα κυνηγοτόπια …

Η ομορφιά του βουνού, η σιωπή του, το γουργουρητό του αέρα του, τα νερά του που «πηδάνε» από τα σπλάχνα του, έναν μονάχα εχθρό έχουν – εμάς, τα ανθρώπινα έλλογα(;) όντα.

Σήμερα δεν θα μιλήσουμε για το σκουπιδαριό που αφήνουν στο πέρασμά τους όλοι οι «φυσιολάτρες» - κυνηγοί, ορειβάτες, πεζοπόροι, κατσαπλιάδες κ.α. Θα μιλήσουμε (τι πρωτοτυπία άναξ (!)) για τις ασχήμιες του γουρουνάδων.

Σκηνή 1η – Όψιμος γουρουνοκυνηγός, ενταχθείς μάλλον υπό δοκιμή σε καλή (ομολογουμένως) ομάδα, πάει στο χωριό του και θεωρεί σκόπιμο ότι, για να πιάσει τον κυνηγότοπο, πρέπει να κλείσει τον αγροτικό δρόμο που ξεκινά μέσα από το χωριό. Παρκάρει το αυτοκίνητό του, βάζει στο παρμπρίζ και μία κακογραμμένη πινακίδα «χαλασμένο» και πάει να πλαντάξει στα τσίπουρα. Μέσα όμως από τον δρόμο υπάρχουν αγρότες που μαζεύουν καρύδια στα χωράφια τους. Τελειώνουν οι άνθρωποι τη δουλειά τους και επιστρέφουν με το αγροτικό τους γεμάτο από τον κόπο τους. Ω θεοί (!), τους φράζει τον δρόμο ο γουρουνοκυνηγός με το «χαλασμένο όχημα». Φωνάζουν, κορνάρουν, αγανακτούν, υπομένουν ώρες πολλές οι αγρότες για να επιστρέψει ο κυνηγός (;) και να απορήσει μαζί τους – «με τι δικαίωμα πήγατε εσείς στα χωράφια σας σήμερα;». Ο ίδιος κυνηγός κάνει και άλλα «κόλπα» για να πιάσει τον κυνηγότοπο. Έφτιαξε ο πονηρούλης πινακίδες που γράφουν: «εδώ κυνηγά η ομάδα του ……. και ο τόπος είναι πιασμένος». Τις σκορπά στο χωριό και φεύγει ήσυχος για την Αθήνα ή δεν ξέρω που αλλού και όταν επιστρέφει το επόμενο σαββατοκύριακο, ξέρει, ο «τόπος είναι πιασμένος».

Σκηνή 2η - Σε άλλη ομάδα που τα μέλη της δεν αντέχουν το πρωινό εγερτήριο, παρκάρουν από την προηγούμενη ημέρα το λευκό αγροτικό τους (βοηθητικής χρήσης) και σε πινακίδα που είναι τοποθετημένη και αυτή στο παρμπρίζ γράφουν: «η τοποθεσία για αγριογούρουνα είναι κλησμένη». Και όταν ξημερώσει για τα καλά ξεκινούν να κυνηγήσουν στον «κλησμένο» τόπο.


Σκηνή 3η – συνέβη σε εμένα σε παρελθόντα χρόνο. Ξεκινώ κατά τις 4 το πρωί από το σπίτι μου για τον κυνηγότοπο. Μέσα στο χωριό όμως – και πάνω στον ασφάλτινο δρόμο, ένα αγροτικό όχημα έχει παρκάρει και φράζει κάθε προσπέλαση. Κορνάρω ελαφρώς, αναβοσβήνω και τα φώτα και περιμένω. Ησυχία. Ανάβω τσιγάρο, πίνω και δυό γουλιές ζεστό καφέ. Αναβοσβήνω πάλι τα φώτα και κορνάρω στο φτερό. Τίποτα. Βάζω στο cd player Σκαλκώτα και πίνω άλλες δυό γουλιές από τον καφέ. Ησυχία απόλυτη στο χωριό. Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και πλησιάζω το αγροτικό όχημα και βλέπω μέσα να κοιμάται του καλού καιρού ο οδηγός του. Του κτυπώ διακριτικά το τζάμι – μην τρομάξει ο άνθρωπος και πάθει τίποτα. Ανασηκώνεται, με βλέπει και έπειτα από λίγα λεπτά βγαίνει: τι θέλεις ρε και με ξυπνάς;» «Θέλω να περάσω και έχεις κλείσει τον κεντρικό δρόμο του χωριού». «Τι λές ρε, εγώ έχω πιάσει τον κυνηγότοπο». Δεν ήθελα να χαλάσω το πρωινό μου, κουράζομαι πολύ στη ζωή μου για να μπορώ να το απολαμβάνω – δεν επέτρεψα λοιπόν στον εαυτό μου την κόντρα μα το γέλιο. «Αδελφέ, του λέω, κοίταξε γύρω σου τι έχεις κλείσει και τι τόπο πιάνεις και μου λες». Πράγματι, κοίταξε ολόγυρα του, είδε τα αμάξι του ανάμεσα στα σπίτια του χωριού και μου λέει: «έρχομαι εδώ πρώτη φορά και μου είπαν να κλείσω τον δρόμο εδώ». «Όχι, φίλε μου, του λέω, αν θέλεις τον κυνηγότοπο, να πιάσεις στον δρόμο εκεί… αλλά όχι όμως να τον κλείσεις, βάλε το αμάξι σου σε μια άκρη».

Στην κουβέντα που συνεχίστηκε μέσα σε καλό κλίμα, μου είπε την ομάδα του και πως για πρώτη φορά κυνηγούσε γουρούνια. Καλός άνθρωπος όπως φάνηκε. Μπερδεύτηκε, ήταν από τον δρόμο κουρασμένος, αγχωμένος να δείξει τον καλύτερο του εαυτό στην ομάδα του, έκανε ένα λάθος. Μικρό το κακό, μα θα μπορούσε να γινόταν μεγαλύτερο αν ήμουν κι εγώ «αγχωμένος».

Πέρα από τα τρία αυτά «μικρά επεισόδια», έχω την αίσθηση ότι και οι καλές ομάδες αρχίζουν να χαλάνε ή για να το πω αλλιώς, ίσως να θεωρούν δεδομένη την καλή λειτουργία τους. Τίποτα όμως δεν είναι δεδομένο. Ειδικότερα δε, όταν τις καλές ομάδες τις πλαισιώνουν νέα μέλη.


=============================================
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010
=============================================
Στη φωτό: κυνήγι αγριογούρουνου στον Έβρο !!!

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Αυτή τη Τετάρτη και κάθε Τετάρτη



Εμείς και οι «άλλοι» στα κυνηγοτόπια …

=============================================

Ένα ελεύθερο περιοδικό, για ελεύθερους ανθρώπους, για ελεύθερους κυνηγούς

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Τα χούγια της ομάδας …

Έξω ο νοτιάς έχει κέφια. Από το πρωί στο κυνήγι ως και τώρα που βράδιασε για τα καλά και γράφω τις γραμμές αυτές, δεν λέει να σταματήσει. Μα και όταν σταματά αρχίζει η βροχή τα δικά της παιχνίδια. Μπήκαμε στο χινόπωρο (έτσι έλεγαν οι παλιοί το φθινόπωρο), στην ευλογημένη εποχή των βροχών και των χρωμάτων.

Η ομάδα κοιμήθηκε στο βουνό από το βράδυ της Παρασκευής. Συγκεντρώθηκε στο χέρσο χωράφι κατά τις 8 και άπλωσε με τέχνη τις «προμήθειες της» πάνω στο αυτοκίνητο. Είχα πει να φέρω από το σπίτι τον σοφρά μα δεν με άκουσαν (!). Την ψητή γουρουνοπούλα την έφεραν από το Λεβίδι οι Φλέσας και Πίπας που εξακολουθούν να κυνηγάνε τον «αυτιά» και τα καταφέρνουν καλά – ειδικότερα αν ο Πίπας έχει κέφια. Το κρασί και το ψητό σκορκοφίνι το έφερε ο Ξηροκαμπίτης, το ζυμωτό ψωμί ο Γιωργάκης, το ψητό κοτόπουλο ο Αλέξης – που σπουδάζει στη Γεωπονική Σχολή. Οι υπόλοιποι «φροντίσαμε» και τιμήσαμε δεόντως τα πλούσια και πεντανόστιμα ελέη.

Καρδαμωμένη η ομάδα από το «μυστικό δείπνο» έπεσε με τα μούτρα στις ιχνηλασίες όταν ξημέρωσε. Η βροχή των προηγούμενων ημερών στάθηκε καλός βοηθός για την περπατησιά του κάπρου. Οι έμπειροι της ομάδας δεν άργησαν να πάνε στο κατόπι του, τον πλησίαζαν με ακρίβεια νευροχειρούργου, τον μύριζαν και πάταγαν στον ντορό του. Το κυνήγι είναι εδώ (!).

Έφυγε από την ομάδα ο «χημικός» αφού δεν κατάφερε να ενσωματωθεί μαζί μας και επέστρεψε ο Δήμος – που ο έγγαμος βίος και οι υποχρεώσεις του, τον είχαν απομακρύνει από τις δραστηριότητες της ομάδας τον τελευταίο χρόνο. «Ειδικός» της παγάνας ο Δήμος, είναι ικανός να πιάσει τον κάπρο από τα αυτιά και να τον «μαλώσει» που δεν βγαίνει από το γιατάκι του, τόσο κοντά του θέλει να φτάνει.


Πολύτιμη όμως είναι και η παρουσία του Αντώνη – ενός ανθρώπου αθόρυβου και σεμνού που ποτέ μα ποτέ δεν δημιούργησε το παραμικρό πρόβλημα στην ομάδα. Πολύ καλός στο καρτέρι ο Αντώνης, σπάνια θα μιλήσει στον ασύρματο και η ψυχραιμία του είναι παροιμιώδης. Φιλότιμος, θα βοηθήσει όπου χρειαστεί με προθυμία, θα ιδρώσει, θα νοιαστεί στις δύσκολες στιγμές, θα κουβαλήσει τον κάπρο από τα πιο δυσπρόσιτα σημεία του πυκνού. Δέχεται μερικές φορές επικριτικά σχόλια άνευ λόγου και αιτίας από εκείνους που «πρώτα μιλάνε και μετά σκέφτονται» αλλά σωπαίνει και καλά κάνει – διότι η σιωπή είναι χάρισμα και ο Αντώνης είναι χαρισματικός άνθρωπος.

Υπάρχουν στην ομάδα και οι πολυλογάδες όπως η αφεντιά μου ας πούμε – που εν μέρει δικαιολογείται από την θέση της κόντρας το μπλά – μπλά, υπάρχουν και άλλοι. Όπως ο Τηλέμαχος «for example» που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει. Που θέλει να τα κάνει όλα και μετακινείται συνεχώς από το καρτέρι του ακολουθώντας τον κάπρο λες και αν τον χτυπήσει άλλος θα χαλάσει ο καιρός. Ηρέμησε Τηλέμαχε……

Ο αστυνόμος – το καλύτερο ντουφέκι της ομάδας, είναι από τους κυνηγούς που θέλει κάθε ομάδα στις τάξεις της, ουσιαστικός, θα μιλήσει όταν πρέπει και όταν συντρέχει σοβαρός λόγος. Δεν σπαταλιέται στα λόγια – αντίθετα από τον υπαρχηγό που ο λόγος του προκαλεί εκνευρισμούς στους υπόλοιπους μα σε μένα γέλια. Νευρικός ο υπαρχηγός, χάνει εύκολα την ψυχραιμία του και πέφτει σε λάθη κυρίως προσανατολισμού (!). Εμείς της παγάνας και της κόντρας που ξέρουμε τι γίνεται «μέσα στο πυκνό», γνωρίζουμε τις αδυναμίες του αλλά δεν τις μαρτυράμε (!).

Θα κλείσω τον σημερινό λόγο μου με τον Σπήλιο που έχει «στοιχειώσει να φυλά εκείνο το πουρνάρι» και παρ’ όλα αυτά δείχνει «αρχαία στωικότητα» στα παράξενα μας. Άριστος στο καρτέρι ο Σπήλιος, σιωπηλός και σοβαρός. Και παραγωγός άριστης ποιότητας ελαιόλαδου και κρασιού από τους ημιορεινούς αμπελώνες της περιοχής Ολυμπίας – Κρεστένων – τους καλύτερους αμπελώνες του κόσμου και ας λέγουν άλλα οι Γάλλοι παραγωγοί που είναι επαγγελματίες άριστοι στην προώθηση του προϊόντος τους και ας υστερεί το γαλλικό κρασί σε ποιότητα από το ελληνικό.

Συνεχίζεται …… με τον αρχηγό …

======================================

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο



Τα χούγια της ομάδας ...

=============================================
Ένα ελεύθερο περιοδικό, για ελεύθερους ανθρώπους, για ελεύθερους κυνηγούς

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Περιοδικό "Φαινόμενα" από τον Ελεύθερο Τύπο

Κάθε Σάββατο με τον ελεύθερο Τύπο


Το ένθετο περιοδικό "Φαινόμενα"

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Τα λάθη της ομάδας …

Θα προτιμούσα την εποχή αυτή με το καλοκαίρι να μην λέει να μας αφήσει, να κυνηγούσα ζαργάνες και τσιπούρες στο πέλαγος, «άγριες και πελαγίσιες» που φωνάζουν και στα ψαράδικα τα σαΐνια της αγοράς.

Το κυνήγι του κάπρου στο υποσυνείδητο μου, έχει ταυτιστεί με βροχές και κρύο καιρό, με πάγους και χιόνια, με ξεροβόρια και ομίχλες. Κατά συνέπεια, οι πρώτες ημέρες στο βουνό για το «βασιλικό» κυνήγι, μου φάνηκαν κάπως αλλόκοτες με τον υγρό νοτιά να μουσκεύει το σώμα και το πρόσωπο – και η αλλαξιά της μπλούζας να κρίνεται απαραίτητη για την αποφυγή του ύπουλου κρυώματος.

Και να ήταν μόνο η ζέστη στον κυνηγότοπο, πάει στα κομμάτια – ο ιδρώτας ο πολύς δεν ήταν απόρροια τόσο του καιρού, μα όσο, από το διαρκές κυνήγι πίσω από τον κάπρο – που δεν έλεγε να βγεί στα καρτέρια. Μα και αυτός με τι κουράγιο να περάσει σε αυτά όταν τον ενοχλεί η μυρωδιά του τσιγάρου – όταν δεν αντέχει την φασαρία από την λογοδιάρροια των καρτεριτζήδων;

Έγιναν πολλά λάθη στην ομάδα παρ’ ότι τα σχέδια του αρχηγού όλοι μας τα καταλάβαμε, και σκύψαμε το κεφάλι μέχρι τη γης στις διαταγές του που δεν επιδέχονται ουδεμίας αμφισβήτησης και παρέκκλισης. Και ώ «Άνα Δωδωναίε Πελασγικέ (!)», οι περισσότεροι παρέκλιναν, απροσάρμοστοι γαρ – αφού και αυτό το πορτοκαλί γιλέκο με κόπο το φοράνε.

Έτρεξε πολύ η παγάνα, «μάτωσε» και γύριζε τα γουρούνια με κόπο - έδωσε εκ νέου εντολές σε ένα καρτεριτζή να πάψει «το γουργουρητό από τα αέρια του» που δηλητηρίαζαν την ατμόσφαιρα – και αλήθεια είναι, ένα από τα γουρούνια μας το βρήκαμε όχι σκοτωμένο από βόλι, μα λιπόθυμο από τα «κέφια» του καρτεριτζή. Που να αντέξει το καημένο τόσες «χημικές» ριπές;

Τα υπόλοιπα δύο γουρούνια που καρπώθηκε η ομάδα μας το σαββατοκύριακο, τα χτύπησε ο Ξηροκαμπίτης με μια ντουφεκιά. Ακούσαμε τη «φωτιά» από τη θέση του, σταμάτησε και το κουδούνι του σκύλου, καταλάβαμε. «Τι έγινε Ξηροκαμπίτη; Το κτύπησες;». «Ναι αρχηγέ το κτύπησα». Δόθηκε «τέλος» και πρώτοι εμείς της παγάνας φτάσαμε στον τόπο του μυστηρίου. «Μα εδώ είναι δύο γουρούνια, τι ακριβώς έγινε;» Τίποτα δεν είχε γίνει το παραφυσικό, τα ενιάβολα του Ξηροκαμπίτη αντάμωσαν και τα δύο γουρούνια – μα αυτός από τη χαρά του – παρ’ ότι έμπειρος κυνηγός, δεν είχε αντιληφθεί το σπάνιο γεγονός. Ούτε εμείς φυσικά.


Συγκεντρώθηκε η ομάδα για την επιστροφή – και μας πήγε καλά η ημέρα μιάς και ακόμα δεν είχε μεσημεριάσει για τα καλά. Εκείνος που άργησε να φανεί και μας καθυστέρησε κάπως, ήταν ο καρτεριτζής που προσπαθούσε με χίλιους τρόπους να σταματήσει τις «χημικές ριπές του» που μόλυναν ολόκληρο κυνηγότοπο.

Ο «χημικός» της ομάδας είναι μέλος υπό δοκιμή – αλλά τι να τον κάνεις, δεν κάνει για το δικό μας κυνήγι. Δεν μπορείς σύντροφε να ακούς τη στάμπα στα δέκα μέτρα και εσύ αντί να σωπαίνεις και να είσαι έτοιμος – ρυπαίνεις την ατμόσφαιρα και μαρτυράς με τους κρότους της «χθεσινής φασολάδας» τη θέση σου – σαν να λες στον κάπρο: «μην βγεις κάπρε, θα σε «μολύνω». Όταν πλησιάσαμε κι εμείς στη στάμπα, πάθαμε αλλεργικό σοκ από το «τις ραδιενεργειές ουσίες», και καθώς ανταμώσαμε τον σύντροφο καθισμένο αμέριμνο – τον ακούσαμε να μας λέει: «έχει κέφια σήμερα αυτό το σκυλί εδώ παρακάτω (!)». Όχι σύντροφε, το σκυλί δεν έχει κέφια, τη δουλειά του κάνει και την κάνει καλά, ο δικός σου ο κώλος έχει κέφια και πώς να τον συμμαζέψεις (!).

Για να δώσουμε τέλος στο μαρτύριο το δικό μας, του σκύλου και του κάπρου, χωθήκαμε στο πυκνό και «συναντήσαμε» τον κάπρο σε ημιλιπόθυμη κατάσταση να μας παρακαλά: «δεν αντέχω άλλο τέτοιο μαρτύριο, σκοτώστε με, να γλυτώσω από τον κώλο του δικού σας, τόσα χρόνια στο δάσος και δεν συνάντησα τέτοιο γερό καρτεριτζή (!), γλυτώστε με από τέτοιο μαρτύριο».

Βγαίνοντας από το πυκνό με τον κάπρο, ακούσαμε τον χημικό να μονολογεί: «έτσι και έβγαινε του την είχα στημένη……………..».

=============================================

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

=============================================
Στη φωτό, δυό ομάδες αντάμωσαν και κουβεντιάζουν "τα βάσανα τους" 

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Αυτή τη Τετάρτη και κάθε Τετάρτη


Τα λάθη της ομάδας ...

=============================================
Ένα ελεύθερο περιοδικό, για ελεύθερους ανθρώπους, για ελεύθερους κυνηγούς