Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Κυνήγι και διανόηση …

      Έχω έναν γνωστό, που σε ολόκληρη τη ζωή του δεν κατάφερε να σηκωθεί από το κρεβάτι του πριν της 12 το μεσημέρι. Και είναι διαρκώς αγανακτισμένος για την άδικη ζωή…

       Όχι, δεν είναι κυνηγός, δεν είναι οικολόγος, της υψηλής διανόησης είναι, αυτό που λέμε στα μέρη μας «διανοούμενος». Πως ζει; Άγνωστο. Προφανώς σε βάρος των άλλων, είναι δηλαδή παράσιτο. Και φυσικά, σαν πνευματικός άνθρωπος που είναι, καταφέρεται εναντίον του κυνηγίου. Μιλάει πολύ όμορφα για την φύση και – ξέχασα να το πω, είναι γέννημα θρέμμα της πόλης, που σημαίνει για την δική του κοσμοθεωρία ότι «ο άνθρωπος ζει στις πόλεις, τα ζώα στην φύση».

      Αν τον άνθρωπο αυτόν τον αφήσεις δέκα λεπτά μόνο σε ένα δάσος, το μόνο βέβαιο είναι ότι θα πανικοβληθεί και θα αρχίσει τα κλάματα. Δυστυχώς γι’ αυτόν μα και για εμάς, αυτός ο φοβερός τύπος φέρει με περηφάνια την ταμπέλα του «διανοούμενου». Και φυσικά όλοι εμείς είμαστε κατ’ αυτόν «σκουπίδια και ζώα» εφόσον βρισκόμαστε στην φύση και κυνηγάμε.

      Εμείς λοιπόν τα «σκουπίδια», μαζευτήκαμε την Κυριακή το πρωί στο βουνό, πριν το χάραμα, γευματίσαμε, ψήσαμε τον καφέ μας στην μικρή φωτιά μας από πέτρες περικυκλωμένη, ήπιαμε το νεράκι μας από τον κουριαλό της πηγής, νιώσαμε στο πετσί μας την πρωινή υγρασία αφού απλώσαμε κατάχαμα το φιδίσιο κορμί μας και απολαύσαμε το ξύπνημα της φύσης.

      Οι βροχές των προηγούμενων ημερών είχαν μουλιάσει το σκληρό από την πολύκαιρη αναβροχιά χώμα, του έδωσαν αρώματα και το μαλάκωσαν. Και σκύψαμε η ομάδα, αφού χωριστήκαμε και πήρε ο καθένας μας τον δρόμο του – και αρχίσαμε να ψηλαφούμε τα ίχνη των κάπρων που τράβαγαν για τα γιατάκια τους. Η επαφή αυτή με το άγριο ζώο, αφήνει μία μοναδική αίσθηση που την γνωρίζουμε καλά μονάχα εμείς.

      Μέχρι το μεσημέρι, που έχουμε ζήσει τόσα πολλά κατά την διαδικασία του κυνηγίου, θα ξυπνά φαντάζομαι και ο γνωστός μου πνευματικός άνθρωπος και αγουροξυπνημένος όπως θα είναι, θα βλαστημά την άτιμη την κοινωνία που δεν αναγνωρίζει όσο πρέπει την διάνοιά του. Ναι, είναι άδικη η κοινωνία μα αυτός, μέσα από καπνούς και τσιγάρα, θα προσπαθήσει για ακόμα μία φορά να την ισιώσει, να την φέρει στα μέτρα του.

      Η δυνατή παγάνα που κάναμε σε συνδυασμό με τον δροσερό καιρό και τα σκυλιά μας σε καλή διάθεση, έφερε το ποθητό αποτέλεσμα αφού ο κάπρος δεν κατάφερε να ξεφύγει από το βόλι του αρχηγού. Ευτυχώς που ο διανοούμενος βρίσκεται στην πόλη και προσπαθεί να δώσει λύσεις στα υπαρξιακά μας προβλήματα, διότι, αν αντίκριζε κατά γης τον κάπρο μπορεί και να έτρεχε σαν την «τρελή του Σαγιώ» νομίζοντας πως τον κυνηγά καμιά αρκούδα.

      Η ομάδα αποχώρησε από το βουνό με ηρεμία και πήγε για τα περαιτέρω… άλλοι έκαναν την βρώμικη δουλειά της αφαίρεσης του τομαριού, και άλλοι πίνοντας τσίπουρα κριτίκαραν αυτούς που δούλευαν. Συμβαίνουν αυτά, οι φιλοσοφούντες να βλέπουν όλα τα στραβά, σαν τον διανοούμενο φερ’ ειπείν. Βέβαια, δεν είναι όλοι καλοί στη δουλειά αυτοί και πρέπει να αναγνωρίσουμε την αξιοσύνη κάποιων. Την τέχνη, γιατί περί τέχνης πρόκειται αφού το μαχαίρι εκδοράς απαιτεί ειδικούς χειρισμούς – την κατέχουν καλά ο αρχηγός φυσικά, και βέβαια ο Λέντζος, ο Τέλης και επικουρικά ο Αστυνόμος και ο Σπήλιος. Εμείς οι υπόλοιποι κατά την διάρκεια της εκδοράς αποκτούμε ειδίκευση στην πόση.

       Λίγο πριν το σούρουπο που ολοκληρώθηκε η δουλειά αυτή και έλαβε ο καθένας μας το μερτικό του από το μοίρασμα δια χειρός του «εκτελωνιστή», είχαμε καταναλώσει κάμποσο τσίπουρο. Φαντάζομαι, πίσω στην πόλη, ο οργισμένος διανοούμενος θα ήταν στην κυκλική παρέα του και θα μιλούσε με τα χείλη και το σώμα – ξέρετε, μιλάω για τις κινήσεις των χεριών, των βλεφάρων, την στάση του σώματος – και όλα εκείνα που κάνουν ελκυστική την συζήτηση όταν υπάρχει σε αυτήν ένα επίπεδο….

      Θα μιλούσε για τον πολιτισμό που έχει παρακμάσει φαντάζομαι, ή έστω για την θέση της διανόησης στην σύγχρονο κόσμο, ή ακόμα και για την καταπολέμηση της φτώχειας. Για πολλά θα μπορούμε να μιλήσει. Όταν σηκώνεσαι για πρωί το μεσημέρι, όταν το πρωινό σου το παίρνεις το απόγευμα, πολλά έχεις να πεις στον κόσμο και περισσότερα να του μάθεις. Και άφησε τους άλλους, «τα σκουπίδια» να κυνηγούν από το χάραμα…

============================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011.

============================

H φωτό με τον Βίσωνα είναι του φίλου μας Αθανάσιου Χύμη, τραβηγμένη σε πάρκο της Αμερικής.

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Κάθε Τετάρτη



Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς.

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Προς Υπουργό ΠΕΚΑ κ.Γ.Παπακωνσταντίνου - Ωρίωνας

Κύριε Υπουργέ,


      Με αφορμή την απόφαση της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου - Δυτικής Μακεδονίας για να επιτραπεί η θήρα σε λίγες ζώνες των υγροτόπων του Αμβρακικού (2607/9-9-2011 και 2078/9-9-2011) και τη δημόσια επιστολή μερικών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) που αντιτίθενται στην απόφαση της αποκεντρωμένης Διοίκησης, θα θέλαμε να σας επισημάνουμε ότι:

      Η θήρα είναι μια αρχέγονη και πολυδιάστατη δραστηριότητα, η διαχείριση της οποίας αποτελεί αντικείμενο της θηραματολογικής επιστήμης, η οποία εξετάζει την κάθε περίπτωση για την επιλογή της ορθής απόφασης. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, με την επιρροή των διάφορων και άσχετων με το αντικείμενο της θήρας Περιβαλλοντικών ΜΚΟ (πχ. Εταιρεία Μελέτης και Προστασίας της Μεσογειακής Φώκιας) έχει υιοθετηθεί η "απαγόρευση" ως μια "εύκολη λύση" αντί της διαχείρισης και της ανάπτυξης της θήρας. Ο αδικαιολόγητος εξοβελισμός της θήρας από το σύνολο σχεδόν των υγροτόπων της χώρας μας, ερήμην πάντα των τοπικών κοινωνιών, έχει επιβληθεί κεντρικά με τη συνδρομή μερικών ΜΚΟ, οι οποίες καλλιεργούν δογματικές και αντιεπιστημονικές θέσεις για τη θήρα και τους κυνηγούς. Θέσεις που εδώ και δεκαετίες έχουν απορριφθεί στην Ευρώπη και στην Αμερική ως επιζήμιες για τη διατήρηση της φύσης (Peterle 1977, Shaw 1977, Hooper 1994, Ryan et al. 2009).
 
Η συνέχεια της επιστολής εδώ ...

Ο κάπρος είναι πάλι εδώ …

      Παρασκευή βράδυ η ομάδα συγκεντρώθηκε στο βουνό. Κρεμάσαμε στα δέντρα τα κλεφτοφάναρα γιατί το φως του φεγγαριού δεν είχε δύναμη. Ένα μονάχα λαμπερό μα μακρινό φως έδιναν οι γαλαξίες και τα αμέτρητα αστέρια του ουράνιου στερεώματος,

      Η ομάδα είχε κέφια. Αρχίσαμε τα γνωστά «θα» για τη επόμενη ημέρα, τα σχέδια έβγαιναν τέλεια και είχαμε την εντύπωση πως είχαμε ήδη θηρεύσει αμέτρητους κάπρους. Στα κόλπα του παραμυθιού έδωσε τέλος ο ελαφρύς ύπνος με εκείνο το βορειοανατολικό αεράκι να κατεβάζει την θερμοκρασία στους 9 C.

      Πρωί- πρωί βάλαμε την παγάνα μας, φοβούμενοι την ζέστη της ημέρας. Ήταν παράξενος ο καιρός, ο ήλιος έβγαινε καυτός όταν τον συναντούσες και όταν έφτανες σε παχύ ίσκιο η δροσιά ήταν απερίγραπτη. Ξέραμε που ήσαν περίπου τα γουρούνια, και αφήσαμε τα σκυλιά μας με πρώτο τον Τσάκαλο. Γρήγορα αυτός πήρε τον ντορό και πήγαινε καλά. Δεν άργησε να βαρέσει στάμπα. Αρχίσαμε από πίσω τις ντουφεκιές, τίποτα, έκλεισε ο λαιμός μας από τις φωνές, τα ίδια πάλι.

       Αφήσαμε την Ίρμα και τον Λεό, που πήραν άλλο ντορό και έφτασαν να βαράνε στάμπα παρέα με τον Τσάκαλο. Η παγάνα όλο και πλησίαζε, πίεζε τα γουρούνια που ήσαν πολλά, μα τίποτα, δεν σηκωνόντουσαν. Μας έκανε εντύπωση η συμπεριφορά τους. Από τα καρτέρια ακούστηκε μια ξερή ντουφεκιά, απορήσαμε. Ντουφέκισε ο Σπήλιος ένα γουρούνι περαστικό, μόνο του, δίχως σκυλί στο κατόπι του. «Το χτύπησε Σπήλιο;», «Όχι παιδιά, μου ξέφυγε».

      Περνούσε η ώρα και η ζέστη γινόταν αφόρητη, ότι φοβόμασταν ήδη συνέβαινε. Ο αρχηγός για ώρα πολύ σιωπούσε, μονάχα ο Δήμος κι εγώ δουλεύαμε από πίσω, και ο Γιωργάκης που μας πληροφορούσε για τις κινήσεις των σκυλιών μας- που έκαναν κύκλους αλλά δεν τολμούσαν περισσότερα – ήταν πολλά τα γουρούνια και φοβόντουσαν. Τις ίδιες πληροφορίες μας έδινε και ο Γιώργης που ήταν καρτέρι ψηλά στο διάσελο και είχε καλή ορατότητα του χώρου. «Μα που είναι ο αρχηγός;» ρώτησε ο Δήμος μην αντέχοντας την αναμονή. «Κοιμάται, είναι η ώρα του» του αποκρίθηκα.

       «Μπαίνω μέσα» ακούστηκε η φωνή του Δήμου. Ταράχτηκε από τον ύπνο του ο αρχηγός και ξύπνησε: «όλοι στις θέσεις σας, ο Δήμος μπαίνει μέσα». Πλησίαζε ο Δήμος στο γιατάκι των γουρουνιών, που δεν απείχε περισσότερο από 100-150 μέτρα από εμένα αλλά και τον Γιωργάκη. Ήταν βαθύς λόγγος, σε ξεμάτωνε σε κάθε σου βήμα.

      Δεν ακουγόταν το παραμικρό, μονάχα ένας λαγός παραπέρα έκανε φασαρία πηγαίνοντας να κρυφτεί - νόμιζε πως τον κυνηγούσαμε. Τα εκατό μέτρα ο Δήμος τα έκανε έρποντας σχεδόν σε είκοσι λεπτά, περιμέναμε…… επιτέλους ακούστηκε η φωνή του: «αρχηγέ, είναι μία γουρούνα με εννιά- δέκα μικρά, τι να κάνω;». «Μάζεψε τα σκυλιά να φύγουμε. Θα τα βρούμε του χρόνου», απάντησε κοφτά ο αγουροξυπνημένος αρχηγός.

      Συγκεντρωθήκαμε στο μεγάλο πουρνάρι να κολατσίσουμε, είχε μεσημεριάσει καλά. Νερό άφθονο είχαμε από την κοντινή πηγή, κρασί όσο θέλαμε από το βαρέλι του Λέντζου. Ξεκουραστήκαμε, μας πήρε για λίγο και ο ύπνος και σαν δρόσισε αποφασίσαμε ακόμα μία παγάνα, είχαμε χρόνο μέχρι τις επτά. Ανεβήκαμε ακόμα ψηλότερα, φτάσαμε σχεδόν στους περδικότοπους. Είχαν ξεκουραστεί και τα σκυλιά μας.

      Φρέσκοι όπως ήμασταν δεν αργήσαμε να φέρουμε τα άγρια στα καρτέρια μας. Επιστρέψαμε από το βουνό με δύο καπριά στη βάση μας, ένα μεγάλο κι ένα μικρότερο. Η πρώτη κυνηγετική εξόρμησή μας πήγε καλά με την σφραγίδα του Αστυνόμου και του Λέντζου. Δεν θέλαμε περισσότερα. Χορτάσαμε από ζέστη, από δροσιά, κοιμηθήκαμε του καλού καιρού και πριν και κατά την διάρκεια του κυνηγίου – όπως συνηθίζουμε άλλωστε όλοι μας και ας μην το μαρτυράμε. Να κάθεσαι σε πυκνό ίσκιο και να μην γείρεις για λίγο στο πλάι, είναι σαν να κάνεις μισή δουλειά. Τα δεκάλεπτα διαλλείματα ύπνου διώχνουν την κούραση μα κυρίως διώχνουν το άγχος από την προσπάθεια να τρέξεις, να φωνάξεις, να ακούσεις τα σκυλιά.

        Για άλλη μία φορά οι παραξενιές του Αστυνόμου επαληθεύτηκαν: «σας είπα από χθές, είδα στο δρόμο μου ποντίκι, και όταν το βλέπω, ξέρω, θα πάει καλά το κυνήγι μας». Μήπως πληρώθηκε ο χρόνος λέω και αντί για σχέδια και ιχνηλασίες, κοψίματα και παγάνες, να πηγαίνουμε κατευθείαν στις δοξασίες και να τις ερμηνεύουμε;

==============================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011.

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Επιτυχής επιχείρηση διάσωσης αγριόχοιρων

ΔΕΛΤΙΟ  ΤΥΠΟΥ

        Επιτυχής επιχείρηση διάσωσης αγριόχοιρων στη Νιγρίτα Σερρών Μετά από πολύωρη και ολονύκτια συνεχή επιχείρηση απεγκλωβίστηκαν δεκάδες αγριογούρουνα που είχαν πέσει σε αρδευτική διώρυγα (Κ5) στην περιοχή Νιγρίτας Σερρών.Η επιχείρηση διάσωσης ξεκίνησε νωρίς το πρωί της Τρίτης 20 Σεπτεμβρίου 2011 όταν ο θηροφύλακας της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας – Θράκης (ΣΤ’ ΚΟΜΑΘ) κ. Κώστας Γερακούδης αντιλήφθηκε κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας του, τα εγκλωβισμένα αγριογούρουνα. Αμέσως ειδοποίησε την Πυροσβεστική Υπηρεσία, τη Δασική Υπηρεσία και τους υπόλοιπους συναδέλφους που διατηρεί η ΚΟΜΑΘ στο ν. Σερρών. Παράλληλα στην περιοχή έσπευσαν προς βοήθεια κυνηγοί και άλλοι πολίτες.Η επιχείρηση απεγκλωβισμού, με σχοινιά, καλάθια και άλλες δράσεις τελείωσε αργά το απόγευμα, ενώ όλη τη νύκτα θηροφύλακες της ΣΤ΄ΚΟΜΑΘ παρέμειναν στην περιοχή για την προστασία των ζώων.Το κοπάδι των αγριόχοιρων διασώθηκε με τεράστια επιτυχία, καθώς μόλις δύο (2) ζώα εξουθενωμένα δεν επέζησαν, ενώ σε καλή κατάσταση ήταν όλα τα υπόλοιπα. Σε συνεργασία με το Δασαρχείο τα περισσότερα μεταφέρθηκαν στη Χρυσοπηγή Σερρών με οχήματα της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας – Θράκης και της Δασικής Υπηρεσίας.
 
         Το περιστατικό αυτό αποδεικνύει την επιχειρησιακή ικανότητα της θηροφυλακής των κυνηγετικών οργανώσεων, την οποία όσο και αν την αποσιωπούν ορισμένα μέσα και οργανώσεις, είναι αναγνωρισμένη από τις τοπικές κοινωνίες που ζουν και δραστηριοποιούνται στην ύπαιθρο. Αξίζει δε να επισημανθεί ότι η θηροφυλακή χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τον Έλληνα κυνηγό και μόνο.Γραφείο Τύπου
 
 
ΣΤ΄ ΚΟΜΑΘ
 




Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Κάθε Τετάρτη



Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς.

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Κουβέντες της τάβλας …

       Με καλή παρέα μια όμορφη βραδιά, καθισμένοι ως αργά δίπλα στο κύμα, αφού οι κουβέντες μας έκαναν ένα γύρο στον κόσμο, φτάσαμε και στο κυνήγι δίχως να το καταλάβουμε.

      Οι χωρίς βιάση συζητήσεις μου αρέσουν, έχουν πάντοτε κάτι να σου δώσουν και έρχονται συνήθως μετά το δείπνο, την ώρα που ο ταβερνιάρης μαζεύει το τραπέζι και αφήνει την καράφα το κρασί με τα μισοάδεια ποτήρια. Οι γεύσεις από το λιτό δείπνο ανακατεύονται με τα αφρισμένα κύματα και τους ήχους τους. Και νιώθει κανείς πως τούτες οι ώρες έρχονται από την αρχή του ανθρώπου στον κόσμο, αφού το μυαλό ελεύθερο είναι να πετάξει, να ταξιδέψει, να αφουγκρασθεί, να μάθει. Αληθινή μυσταγωγία όλη αυτή η απλότητα.

      «Το ξέρετε ότι ο Νικόλας φοβάται τους ψύλλους γιατί λέει του επιτίθενται συνεχώς; Και οι μέλισσες του επιτίθενται, και οι σφήκες, ακόμα και τα φίδια;». είπε μια φίλη μας που την φύση την ξέρει καλά, δεν την έχει σπουδάσει αλλά την ζει από «μέσα». Μα καλά, είπα, ο Νικόλας είναι και κυνηγός και πολύ καλός ψαράς και φοβάται τα ζούδια της φύσης;

      «Δεν τα φοβάται» ανταπάντησε ένας φίλος, που το κυνήγι το έχει σταματήσει χρόνια γιατί δεν του άρεσαν οι ασχήμιες που αντίκριζε στους κυνηγότοπους. «Απλά ο Νικόλας είναι κυνηγός και ακόμα και τα ζούδια τα βλέπει σαν εχθρούς, ουσιαστικά δηλαδή είναι αντιμέτωπος με την φύση και όχι φίλος της». Μα, υπό αυτήν την έννοια, είπα εγώ, όλοι οι κυνηγοί είμαστε εχθροί της φύσης αφού ερχόμαστε αντιμέτωποι με το θήραμα που κυνηγάμε. «Όχι, εσύ δεν είσαι εχθρός της διότι για σένα το κυνήγι αυτό καθεαυτό δεν είναι αυτοσκοπός. Σε ενδιαφέρει να θηρεύσεις τον κάπρο – γεύεσαι το κρέας του - όμως περισσότερο σε νοιάζει να βρεθείς στην καρδιά της φύσης και να απολαύσεις τις ομορφιές της».

      Η αλήθεια είναι ότι εμείς οι γουρουνάδες, συνήθως δεν «προλαβαίνουμε» να χαρούμε τις ομορφιές του δάσους εφόσον η ομάδα βρίσκεται σε εγρήγορση. Όμως έχει συμβεί πολλές φορές και κάποιοι φροντίζουν να «χάνονται» από τον ασύρματο – και σαν εύκολη δικαιολογία έχουν το γνωστό «δεν θα είχα σήμα και δεν σε άκουγα». Διότι, την ώρας της «σιγής ασυρμάτου» ξάπλωσαν σε έναν ίσκιο να αποκοιμηθούν, ή απόλαυσαν με ηρεμία ένα ζεστό καφέ. Μπορεί πάλι να είχαν βάλει στην πλάτη κάποιο μεγάλο βράχο και να αγνάντευαν από τα ψηλά βουνά τη χάση του ορίζοντα.

      Εμείς εκεί στην κοιλάδα του Αλφειού με τον αρχηγό της ομάδας μας, παρακολουθούσαμε για χρόνια έναν κάπρο, τουλάχιστον 200 κιλών, ένα θεριό. Πατούσαμε στα χνάρια του όλο το χρόνο, είχαμε μάθει τις συνήθειες του, το δρομολόγιο του, τα χούγια του. «Αυτόν τον κάπρο με την ομάδα δεν θα τον κυνηγήσουμε ποτέ» είχαμε συμφωνήσει – αφού μας είχε μαγέψει η παρουσία του. Μας άρεσε να τον έχουμε από κοντά, να τον βλέπουμε – ήταν η ομορφιά του δάσους, ολόκληρης της κοιλάδας.

      Σε ένα καρτέρι, μου βγήκε η αλεπού καμαρωτή- καμαρωτή, ήμουν σίγουρος ότι την ακολουθούσε γουρούνι – και ναι, έπειτα από ένα λεπτό βγήκε ο κάπρος μας. Κατέβασα την καραμπίνα και τον έβλεπα να τρέχει. Έσχιζε το έδαφος, γκρέμιζε τις ξερολιθιές, βούιζε ο τόπος από το πέρασμά του. Βάρεσα δυό ντουφεκιές στον αέρα και φρόντισα να πιάσω το σκυλί μας. «Τι έγινε τον χτύπησες;» άκουσα να με ρωτάνε στον ασύρματο. Όχι παιδιά, αστόχησα, μου έφυγε. Άρχισαν τότε όλοι της ομάδας τα «γαλλικά» τους.

      Συγκεντρώθηκε η ομάδα σε μένα, έκαναν αυτοψία, βρήκαν και τους δυό κάλυκες από τις ντουφεκιές μου, με κοιτούσαν απορημένοι. Όταν έφτασε στον τόπο της αμαρτίας και ο αρχηγός, αφού είδε τον χώρο, με ρωτά: «τι έγινε;». Ήταν ο κάπρος μας και τον άφησα να φύγει, του είπα χαμηλόφωνα. «Καλά έκανες, θα βρούμε άλλα γουρούνια».

       Στις μεγάλες φωτιές του 2007 στην κοιλάδα του Αλφειού, βρήκαμε τον κάπρο μας καμένο. Τον έζωσαν από παντού οι φλόγες και δεν κατάφερε να ξεφύγει από τον πύρινο κλοιό. Τον κοιτούσαμε περίλυποι με τον αρχηγό. Τέτοιο όμορφο και περήφανο ζώο δεν είχε ποτέ η περιοχή μας. Ήταν ο αφέντης της, ο βασιλιάς της…

======================

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011.

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Κάθε Τετάρτη



Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς.

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Περί λαθροθηρίας συνέχεια …

      Αναρωτιέμαι καμιά φορά, πόσο θράσος πρέπει να έχουν μερικοί λαθροθήρες που δρούν κατά ομάδες και όχι κατά μόνας, ώστε να μην δίνουν δεκάρα τσακιστή για νόμους και διατάξεις περί του κυνηγίου.

      Πολλές φορές ο οργάνωση της ομάδας θυμίζει αληθινή διμοιρία ειδικών δυνάμεων. Η παραλλαγή ρούχων και προσώπων, η ομάδα κρούσης, η ομάδα κάλυψης (τσιλιαδόροι), η ομάδα διαφυγής (!) και πολλά τέτοια κόλπα που ίσως να παραπέμπουν σε ταινίες του Χόλλυγουντ. Και φυσικά σε όλα αυτά τα άκρως μιλιταριστικά, προστίθεται και η συναίνεση της μικρής τοπικής κοινωνίας – που δεν αισθάνεται καλά με την εισβολή «ξένων» κυνηγών στα εδάφη της.

      Όταν ας πούμε βγαίνει το βράδυ ο ταβερνιάρης για το παράνομο κυνήγι του κάπρου στο νερό, κινείται εκ του ασφαλούς – διότι ολόκληρη στρατιά πίσω του καλύπτει όλες τις κινήσεις του. Απορίας άξιο είναι πως τόσοι πολλοί άνθρωποι μέσα στη νύχτα γίνονται σκιές και φυλάνε καλά τον μακελάρη των γουρουνιών. Βέβαιο είναι ότι η συνεχής εξάσκηση φέρνει θεαματικά αποτελέσματα. Εξυπακούεται ότι κανείς από την ομάδα δεν ξενυχτά για την δόξα…….

     Ο ταβερνιάρης, σαν καλός επαγγελματίας που είναι, φροντίζει να έχει τους καταψύκτες του γεμάτους για την πελατεία του- μόνιμη και περαστική. Ενδεχομένως να έχει δημιουργήσει και μία μικρή μονάδα από γουρούνια που τα βρήκε μικρά στο δάσος και τα περιμάζεψε μην και χαθούν – και εξασφαλίζει συνεχώς την άριστη ποιότητα στο κατάστημά του. Φαντάζομαι πως θα δίνει και νόμιμες αποδείξεις στους πελάτες του και όχι μπακαλόχαρτα.

      Τούτοι οι άνθρωποι, μου έλεγε γέροντας που δεν του άρεσαν οι ασχήμιες που έβλεπε τριγύρω του – δεν έχουν θεό, κλείνουν ολάκερη την περιοχή με αυτοκίνητα, αλυσίδες, μπάρες και ότι μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους. Και είναι άπιαστοι γιατί έχουν καλή οργάνωση – αν κάποιος άγνωστος φανεί στην περιοχή, ειδοποιούνται άπαντες οι «φίλιες δυνάμεις» – δεν ξέρω με τι τρόπο - και φαίνεται – ότι αντί για λαθροθηρία – κάνουν βόλτες στο δάσος με τα κλεφτοφάναρα!.

      Έχει υποχρέωση η θηροφυλακή να κοιτάξει όλες τις παραμέτρους της παρανομίας και να αναλάβει δράση – οργανωμένα – όπως οργανωμένοι είναι και οι θεατρίνοι της νύχτας. Στην Τήνο πρόσφατα με την καλή δουλειά ενός θηροφύλακα, πιάστηκε στα πράσα ένας λαθραίος λαγοκυνηγός – μέλος «εκλεκτής» τριμελούς ή τετραμελούς ομάδας. Η υπομονή και η εμπειρία των θηροφυλάκων μπορεί να φέρει θεαματικά αποτελέσματα – και πρέπει να υπάρξει συγκεκριμένο πλάνο καταπολέμησης της μάστιγας που αδικεί τους κυνηγούς και τους εκθέτει στα μάτια της κοινωνίας.

      Χρήσιμο επίσης είναι, οι συνδικαλιστές μας κυνηγοί, να γνωρίζουν άριστα εκείνους με τους οποίους θα κυνηγήσουν παρέα ώστε να αποφύγουν δυσάρεστα απρόοπτα. Όταν ας πούμε καλούν έναν συνδικαλιστή σε κυνήγι αγριόχοιρων, να γνωρίζει αυτός ή να φροντίζει να μαθαίνει λεπτομέρειες περί της ποιότητας της ομάδας. Ακόμα και στην ταβέρνα που πηγαίνει να γευθεί αγριόχοιρο κοκκινιστό με χυλοπίτες, οφείλει να είναι υποψιασμένος και να αναρωτιέται που το βρίσκει σε τόσες ποσότητες ο ταβερνιάρης το εκλεκτό κρέας εφόσον ολημερίς απασχολείται με την πελατεία του. Διότι, πάνω απ’ όλα ο συνδικαλιστής κυνηγετικού συλλόγου ή των μεγαλύτερων οργανώσεων, δεν πρέπει μονάχα να είναι καθαρός μα και πρέπει να το δείχνει με τον τρόπο που διάγει το κυνήγι του.

       Το κακό με τους λαθροθήρες μπορεί να αφανισθεί – έστω να ελαχιστοποιηθεί. Στο χέρι όλων μας είναι αρκεί να σκεφτόμαστε με την λογική και όχι με το «συναίσθημα» - μην λειτουργούμε δηλαδή υπό την πίεση ότι ο τυχάρπαστος νυχτοπερπατητής είναι φίλος μας, κουνιάδος μας, γαμπρός μας, συγχωριανός μας κτλ. Βέβαιο είναι ότι αυτός δεν σκέφτεται συναισθηματικά, κοιτάζει μονάχα το δικό του συμφέρον που μεταφράζεται σε μαύρο χρήμα, αδήλωτο και αφορολόγητο - στο όνομα φυσικά του κέρδους και της ανομίας.

      «Δεν βαρέθηκες να γράφεις για την λαθροθηρία;» άκουσα δικό μου άνθρωπο να με ρωτά προ καιρού. Όχι, δεν βαρέθηκα, γιατί γνωρίζω καλά πως αυτή δεν είναι ανίκητη όσο και αν θέλουν κάποιοι να μην τις δίνουν την πρέπουσα βαρύτητα. Είναι μία πληγή που αν δεν την καθαρίσεις θα μολύνει ολάκερο το σώμα. Αν δεν την καυτηριάσεις εκεί που πρέπει, θα εξαπλωθεί σαν την χολέρα.

=========================

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011.

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Κάθε Τετάρτη


Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς.

Οικολόγοι Πράσινοι - κριτική εκ των έσω...

Αναδημοσίευση από την "Καλύβα ψηλά στο βουνό"

Μιχάλης Αντύπας, Αλέξανδρος Αποστόλου, Πάνος Ζέρβας, Στέλιος Κυριαζής, Αλέκα Μελιάδου, Δημήτρης Παπακωνσταντίνου, Νίκος Ράπτης, ‘Αγγελος Τρωιάνος

      Εννέα στελέχη των “οικολόγων πράσινων” και της ελληνικής πολιτικής οικολογίας εκφράζουν την ανησυχία τους για την οργανωτική και πολιτική κατάσταση του κόμματός τους

     Οκτώ χρόνια μετά το δύσκολο ξεκίνημα και δύο μετά τη δίδυμη εκλογή του 2009, (με το αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα, όπου τη δημοσκοπική απογείωση ακολούθησε η απότομη προσγείωση στην αδύναμη εκπροσώπηση-την απλή καταγραφή), η πολιτική-δημοσιογραφική «πιάτσα» προεξοφλεί πως οι «οικολόγοι-πράσινοι» (ΟΠ) θα κατορθώσουν τελικά να ξεπεράσουν το 3% στις επόμενες εθνικές εκλογές και θα εκπροσωπηθούν και στο εθνικό μας κοινοβούλιο.

     Ό,τι κι αν συμβεί, οι όποιες προβλέψεις τούτη την ώρα είναι επίσης αμφιλεγόμενες: από τη μια σηματοδοτούν μια θετική εξέλιξη (την προοπτική επανεμφάνισης της πολιτικής οικολογίας στο ελληνικό κοινοβούλιο μετά από περισσότερα από είκοσι χρόνια)· από την άλλη όμως είναι θεμελιωμένες σε σαθρό έδαφος, τόσο εκλογικά, όσο και πολιτικά.

H συνέχεια του άρθρου από την "Καλύβα ψηλά στο βουνό", του Πάνου Ζέρβα

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

ΣΤ' ΚΟΜΑΘ - ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


Η έναρξη της νέας κυνηγετικής περιόδου βρήκε σε πλήρη ετοιμότητα τους Ομοσπονδιακούς Θηροφύλακες της ΣΤ' ΚΟΜΑΘ. Τις πρώτες μέρες του κυνηγίου υποβλήθηκαν ήδη 49 μηνύσεις και διενεργήθηκαν εκατοντάδες έλεγχοι σε όλη την Μακεδονία και τη Θράκη.Αρκετές από τις μηνύσεις αφορούσαν θήρα χωρίς άδεια, θήρα εκτός επιτρεπόμενων περιοχών (εκτός ζωνών διάβασης), χρήση ηχομιμητικών συσκευών, ενώ άλλες αφορούσαν παράνομη θήρα αγριόχοιρου, λαγού και πεδινής πέρδικας.

Σε κάθε περίπτωση υποβλήθηκαν οι σχετικές μηνύσεις, κατασχέθηκαν όπλα και θηράματα και όλες οι υποθέσεις οδηγήθηκαν στη δικαιοσύνη.

Η συνέχεια εδώ....

ΣΤ' ΚΟΜΑΘ

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Οι «φίλοι μας» οι … λαθροθήρες …

      Δεν θυμάμαι που, μα κάπου το έχω γράψει: «στην οικογένεια μου μεγαλώσαμε πίνοντας εσπρέσο – μαθημένοι από τον παππού μας» - και κάπου θα υπάρχει ακόμα η παλαιολιθική μηχανή που δούλευε με μπαταρία, διότι τα χρόνια εκείνα στην Ελλάδα δεν υπήρχε ηλεκτρικό.

     Απολαμβάνοντας την προέκταση του εσπρέσο – γνωστή στο πλατύ κοινό και ως φρέντο – ένα απόγευμα εκεί στην όμορφη πλατεία της Βυτίνας και δη στο καφέ του Κόλια του μαγουλιανίτη, έγινα μάρτυρας απίστευτου επεισοδίου που έλαβε χώρα σε διπλανό τραπέζι. Ήταν τόση η συγκίνηση μου από το αναπάντεχο συμβάν, που δεν πρόλαβα να αντιληφθώ τι έπινε η παρέα – αποτελούμενη όπως κατάλαβα από την εξέλιξη της συζήτησης, από κυνηγούς και μάλιστα γουρουνάδες.

     Περαστικοί και οι «συνάδελφοι» από την περιοχή σαν και μένα, θα σκέφτηκαν να ξαποστάσουν στη δροσιά της πλατείας, μα ο «πόνος τους» ήταν βαρύς: «αυτό το σκυλί το είχα φέρει από την Βουλγαρία και μου στοίχισε πέρυσι 7.000,00 ευρώ, τώρα που το τραυματισμένο γουρούνι το ξέσκισε, τι θα κάνω; Θα μου φέρουν αυτοί (οι κυνηγοί) άλλο σκυλί;».

     Για να βάλουμε τα πράγματα σε μία τάξη. Οι «καλοί μας φίλοι», το κυνήγι του κάπρου δεν το σταματάνε ποτέ – είναι δηλαδή λαθροθήρες επαγγελματίες. Κάθε σαββατοκύριακο εκδράμουν στον κυνηγότοπο, ερημιά υπάρχει, και, κάνουν την δουλειά τους ανενόχλητοι. Πάνε σαν κύριοι και φεύγουν ατσαλάκωτοι, έχοντας κάθε φορά μαζί τους κατά την επιστροφή στην βάση τους και από ένα ή δυό γουρούνια – ανάλογα με τα κέφια τους. Έχουν φαίνεται αποκτήσει καλό όνομα στην περιοχή αφού και αυτοί είναι άνθρωποι «αξιοπρεπείς, καλοί οικογενειάρχες και ασφαλώς έντιμοι (προς τα έξω)». Με τον θανάσιμο τραυματισμό όμως του ακριβού και βαλκάνιου σκύλου, η ομάδα χωρίστηκε στα δύο. Οι μεν έλεγαν ότι η απώλεια αυτή ήταν μέσα στους γενικούς κανόνες λειτουργίας της ομάδας, οι δε απαιτούσαν να αποζημιωθεί στο ακέραιο ο ιδιοκτήτης του σκύλου.

      Η στεναχώρια της παρέας που αναγκαστικά άκουγα το βαρύ της βάσανο, δεν καταλάγιαζε, αντίθετα φούντωνε και η οργή τους για τους κακούς φίλους τους όλο και μεγάλωνε. «τέρμα, εγώ δεν κυνηγάω πάλι με αυτούς, θα πάω σε άλλη ομάδα», έλεγε με θυμό ο ιδιοκτήτης του σκύλου – εννοώντας προφανώς ότι θα βρει άλλη ομάδα για να κυνηγήσει λαθραία.

      Συνήθως μιλάμε για λαθροθήρες και έχουμε στο νου μας ένα ή δύο άτομα που κάνουν την βρώμικη δουλειά. Διαπίστωσα όμως όλως τυχαίως – χάριν ενός φρέντο εσπρέσο, ότι και ολόκληρες ομάδες κυνηγούν λάθρα και μάλιστα με τρόπο συστηματικό. Και, ο θεός να σε φυλάει από τέτοιες ομάδες αν τύχει και τις συναντήσεις σε γειτονικό κυνηγότοπο. Να σε φυλάει η Άρτεμις αν «κατά λάθος» δεν χάσεις σκυλιά και θήραμα από την «καλή γειτονία».

      Τα φαράγγια δυστυχώς δεν έχουν στόμα, αν είχαν όμως, πόσες βρωμιές «αξιοπρεπών και έντιμων» ανθρώπων – και κυνηγών ασφαλώς θα μας διηγιόντουσαν με κάθε λεπτομέρεια. Έτσι και το φαράγγι του Λούσιου, τι θα μας εξιστορούσε αν μπορούσε για τις βραδινές επισκέψεις ευυπόληπτων πολιτών – που την νύχτα βγάζουν τις μάσκες τους κατά το φύλαμα στο νερό, και το πρωί με το ξημέρωμα τις φορούν και πάλι – για να δείχνουν όμοιοι με το ανθρώπινο είδος.

      Το καρκίνωμα της λαθροθηρίας ευτυχώς έχει συρρικνωθεί στον τόπο μας. Θέλει όμως σκληρή δουλειά η προσπάθεια όλων των κυνηγετικών φορέων ώστε ο κακός όγκος να εξαφανιστεί εντελώς από το σώμα των ελλήνων κυνηγών. Βασικός αρωγός στην προσπάθεια της πάταξης της λαθροθηρίας, είναι αναμφισβήτητα η ντόπια κοινωνία. Αν αυτή δεν κατανοήσει το μέγεθος της συμφοράς που επιφέρουν οι λαθροθήρες – αν δεν αποδεχτεί «τα μικρά δώρα» που τις χαρίζει η οργανωμένη λαθροθηρία και μπορούν να μεταφραστούν αυτά σε μερικά κιλά φρέσκου κυνηγετικού κρέατος – τότε όλη η προσπάθεια θα βρίσκεται μετέωρη.

      Ο κύκλος της λαθροθηρίας όλο και στενεύει. Κατανοώ την αγωνία του ταβερνιάρη ας πούμε που θέλει να σερβίρει αγριογούρουνο κοκκινιστό στην εκλεκτή πελατεία του – και προς τούτο – ξημεροβραδιάζεται κοντά στις πηγές και στις λούτσες που θα πάει ο κάπρος να σβήσει την κάψα του, μα η νομιμότητα είναι αυτή που προέχει σε κοινωνίες οργανωμένες όπως η δική μας (!)…

=======================

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011