Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

 Την Τετάρτη



Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς

ΚΟΜΑΘ - Επικήρυξη για τη θανάτωση αρκούδας

     Η Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας – Θράκης καταδικάζει την αποτρόπαια θανάτωση αρκούδας, που έγινε πρόσφατα στο Ν. Καστοριάς. Μετά την πληροφόρηση του περιστατικού το Δ.Σ. της ΣΤ’ ΚΟΜΑΘ αποφάσισε:
- την άμεση υποβολή μήνυσης για παράνομη θανάτωση αρκούδας
- την επικήρυξη του δράστη ή των δραστών με 2.000 Ευρώ, ως αμοιβή σε όποιον με τις πληροφορίες του οδηγήσει στη σύλληψη και οριστική τους καταδίκη

     Η ΣΤ’ ΚΟΜΑΘ θα συνεχίσει να αποτελεί αρωγό της Πολιτείας προς την διερεύνηση των αιτίων που οδηγούν, ακόμα και σήμερα, στην θανάτωση αρκούδας και στην αναζήτηση λύσεων, σύμφωνα με τη βούληση των τοπικών κοινωνιών. Στην κατεύθυνση αυτή οι κυνηγετικές οργανώσεις εργάζονται και θα σταθούν συμπαραστάτες, παρέχοντας προσωπικό, μέσα και εξοπλισμό.

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Αναζητώντας τον κάπρο από τον ντορό του …

Κατ’ αρχή ας δούμε τι σημαίνει η ελληνική αυτή λέξη σύμφωνα με το «Μέγα λεξικό όλης της ελληνικής γλώσσης, Δ. Δημητράκου, βραβείον Ακαδημίας, τόμος ΣΤ’, σελίς 4937».

       «ντορός (ο), και τορός, τα ίχνη των θηραμάτων, τα δια της οσμής ανακαλυπτόμενα υπό των κυνηγετικών κυνών – κατ’ επέκταση τα ίχνη πελμάτων ανθρώπου, τα πατήματα – εν φρ. πάω με τον ντορό, ακολουθώ τα κρατούντα ήθη και έθιμα. ομ. χάνω – έχασα το ντορό, την κατεύθυνση ή τας συνηθείας μου»

       Για τον ντορό λοιπόν σήμερα ο λόγος, τον πολυπόθητο για τους κυνηγούς και ειδικότερα για εμάς τους γουρουνάδες. Το παρόν σημείωμα σκοπό έχει να ανιχνεύσει τους τρόπους που ακολουθούν οι κυνηγοί τον ντορό καθ’ όλη την διάρκεια του κυνηγίου τους. Διότι παρατηρείται το φαινόμενο να μην υπάρχει ένας μόνο συγκεκριμένος τρόπος, αλλά η κάθε ομάδα ακολουθεί τους δικούς της τρόπους. Υπάρχει βέβαια και η θέση ορισμένων κυνηγών που θεωρούν ότι ο πραγματικός τρόπος για τον ντορό είναι ένας και μοναδικός. Μπορεί να ακούγεται απόλυτη η άποψη αυτή μα υποστηρίζεται όμως επαρκώς.

       Για την παρουσίαση του παρόντος σημειώματος, ήλθαμε σε επαφή με γουρουνάδες από διάφορα μέρη της Ελλάδας ώστε να αποκτήσουμε μία σφαιρική εικόνα για το θέμα μας, χωρίς όμως να σημαίνει τούτο ότι ο κάθε γεωγραφικός χώρος της επικράτειας ακολουθεί τους δικούς του κανόνες. Ακόμα και στην κάθε ομάδα οι τρόποι από κυνηγό σε κυνηγό μπορεί να διαφέρουν. Οπωσδήποτε ο ντορός απασχολεί έντονα το κυνήγι μας αφού επί της ουσίας όταν τα σκυλιά πάρουν τον ντορό του κάπρου, τότε ουσιαστικά ξεκινά και το κυνήγι μας.

      Άμεση σχέση με τον ντορό έχει φυσικά και ο καιρός. Στην αρχή της κυνηγετικής σαιζόν που η καλοκαιρία δημιουργεί ακόμα και ανομβρία σε πολλές περιοχές, οι δυσκολίες εύρεσης του ντορού πολλαπλασιάζονται. Στην συνέχεια βέβαια, όταν θα πέσουν οι πρώτες ευεργετικές βροχές, το πάτημα του κάπρου βοηθά εμάς και τα σκυλιά μας πάρα πολύ.

      Κατά την γνώμη μου, οι εμπειρότεροι κυνηγοί του κάπρου στην Ελλάδα είναι οι Ηπειρώτες, οι Μακεδόνες, οι Θρακιώτες, οι Θεσσαλοί, οι Ρουμελιώτες, και πολύ μετά οι Πελοποννήσιοι και οι πελαγίσιοι Αιγαιάτες. Αυτό σημαίνει πέραν των άλλων ότι η πολυετής ενασχόληση με τον κάπρο, έκαμε τους κυνηγούς των παραπάνω γεωγραφικών χώρων να προσέξουν ιδιαίτερα προς όφελός τους και την παραμικρή λεπτομέρεια στο κυνήγι αυτό αρχής γενομένης από τον ντορό.

      Ας ξεκινήσουμε την περπατησιά μας στα ίχνη του ντορού κυκλικά, αριστερόστροφα, με την Θράκη να ανοίγει τον κύκλο και το Αιγαίο να τον κλείνει. Στο ταξίδι μας ετούτο στην Ελλάδα, το κέρδος για τον γράφοντα είναι πολλαπλό – αφού ταξιδεύει μέσα στους παλιούς τόπους με τους ανθρώπους τους που βλέπουν το κυνήγι σαν μέρος της καθημερινότητάς τους και δεν είναι χομπίστες. Είναι αληθινοί κυνηγοί, επηρεασμένοι ελάχιστα από την λαίλαπα της σύγχρονης ζωής, αφού οι περισσότεροι έχουν καταφέρει και έχουν φτιάξει την ζωή τους στην ευλογημένη ύπαιθρο ή ακόμα και σε μικρές πόλεις. Έχουν βαθιά ριζωμένο στις καταβολές του το dna του ανθρώπου – κυνηγού, του τροφοσυλλέκτη - κυνηγού που έρχεται από πολύ μακριά…. Ας τους ακούσουμε στον λόγο τους.


===================

Δημοσιεύθηκε στο "Κυνήγι" του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011.

Οι πραγματικοί άνθρωποι της φύσης …

       Το ξημέρωμα του Σαββάτου η ομάδα μας έψηνε τον καφέ της σε απάγκιο μέρος του βουνού, αφού ο θυελλώδης βοριάς με την δύναμη που είχε μας δημιουργούσε ακόμα και προβλήματα ευστάθειας!

        Ο καιρός ήταν δύσκολος, ο ουρανός στην αρχή φάνηκε σκοτεινός μα στην συνέχεια ημέρεψε και έλαμψε το φως του ήλιου. Ο βοριάς όμως συνέχιζε το άγριο του κτύπημα. Το μόνο θετικό ήταν ότι η θερμοκρασία δεν άγγιξε το μηδέν και δεν είπαμε: «ο βοριάς που τ’ αρνάκια παγώνει..» Άγρια ομορφιά, από αυτές που αξίζουν να είσαι στο βουνό, μακριά από τις κάπνες των καφέ και των τόπων που συναθροίζονται συνήθως οι αγανακτισμένοι συμπολίτες μας και τζούρα πάνω στη τζούρα ξεχαρμανιάζουν και πάνε μετά σπίτι τους, κάθονται στον καναπέ και μουντζώνουν τα δελτία ειδήσεων….

        Το βουνό είναι για ανθρώπους που το αγαπάνε, και σε αυτό, τούτη την περίοδο συναντάς μονάχα κυνηγούς. Την υπόλοιπη περίοδο από το κυνήγι ελεύθερη, πάλι κυνηγοί θα περπατήσουν για τα άγρια χόρτα τους και τα βοτάνια για τα ροφήματα, και κάπου – κάπου και λίγοι, ελάχιστοι φυσιολάτρες – που συνήθως αυτοί διαβαίνουν στέρεα μονοπάτια, σημαδεμένα από το δημόσιο ταμείο, ασφαλή οπωσδήποτε και φυσικά όμορφα. Συνήθως απαντάς τους περισσότερους πεζοπόρους οργανωμένους, για την ασφάλεια τους περισσότερο φαντάζομαι – αφού και μία μικρή απροσεξία μπορεί να δημιουργήσει ατυχήματα.

       Αυτή η μαζική χαρά, η μαζική ευδαιμονία, ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Θαρρώ πως για να γευτείς τη φύση, πρέπει να πάς μονάχος ή ακόμα με πολύ μικρή παρέα που ξέρει τι ζητά από την επαφή μαζί της. Δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις που στο βουνό λαμβάνουν χώρα συναγωνισμοί, κόντρες, και ότι φανταστεί κανείς από ανθρώπους που μεταφέρουν σε αυτό τις συνήθειες τους από την πόλη. Πριν χρόνια, κάποιοι ορειβάτες έκαναν κόντρα ποιος θα φτάσει πρώτος από το Μικρό Πάπιγκο στο καταφύγιο της Γκαμήλας στην Πίνδο. Άλλος έκανε μιάμιση ώρα, άλλος δύο παρά κάτι, άλλος δυόμιση. Η κίτρινη ταμπελίτσα πάντως πληροφορούσε (και πληροφορεί) τον πεζοπόρο πως η διαδρομή είναι 3.30 ώρες. Όσες φορές ανέβηκα στο καταφύγιο έκανα πάνω από τέσσερις ώρες. Έκανα τις στάσεις μου στις πηγές της διαδρομής, χάζευα, ξεκουραζόμουν, παρατηρούσα την φύση γύρω μου. Μα και από το καταφύγιο, χωρίς βιασύνες, έπεφτα στη Λάκα του Τσουμάνη και διάβαινα το αριστερό μονοπάτι προς την Δρακόλιμνη, ή περνούσα απέναντι προς την Ρωμιόβρυση και έπαιρνα τον δρόμο για την Γκαμήλα ή τον Καρτερό. Και άλλες πάλι φορές που είχα περισσότερο χρόνο, έφτανα μέχρι πίσω στο Τσεπέλοβο σε 8-10 ώρες. Όλα αυτά με μικρή παρέα, δίχως κραυγές, με ύπνους και ξάπλες στο αλπικό τοπίο, με μια γλυκιά περπατησιά δίχως το άγχος του πρώτου, του νικητή, του «εγώ» που αντίκριζα σε καθωσπρέπει πεζοπόρους- φυσιολάτρες.

        Στο Μαίναλο, υπάρχει ένας άγρυπνος φύλακάς του, ένα αγρίμι του δάσους, που δεν επιτρέπει σε κανένα να κόψει έστω και ένα μικρό κλαρί από τα έλατα. Ακραία μάλλον είναι η συμπεριφορά του, μα τον σέβομαι πολύ. Έχει χαρτογραφήσει όλα τα μονοπάτια του θεσπέσιου βουνού. Έχει κάνει πολλά, έχει στήσει μετρητές θερμοκρασίας – και έτσι πέρυσι μέτρησε στο Μαίναλο σε δύο σημεία θερμοκρασίες κατά την νύχτα -29 και -32 βαθμούς. Ότι κάνει για το βουνό, το κάνει από αγάπη γι’ αυτό. Για τον λόγο αυτό τον σέβομαι και τον εκτιμώ πολύ και ας έρχονται σε διάσταση κατά τις λεπτομέρειες οι απόψεις μας. Αυτόν όμως τον άνθρωπο η Πολιτεία δεν τον συμβουλεύεται, αλλά προτιμά τις γνώμες άλλων που πάνε στο βουνό σαν επισκέπτες και που στοιχίζουν δημόσιο χρήμα.

       Μαθηματικός στο επάγγελμα ο φύλακας του δάσους, παράτησε την πόλη και εγκαταστάθηκε στην Ελάτη του Μαινάλου. Σπάνια τον βρίσκει κανείς στο χωριό του, στο σπίτι του. Τον καιρό του τον περνά μέσα στο δάσος, στήνοντας παρατηρητήρια πουλιών, χαρτογραφώντας ξεχασμένα μονοπάτια, κάνοντας μαθήματα για την αγάπη στη φύση σε όσους τον ανταμώνουν. Πολλοί τον είπανε εκκεντρικό, αγρίμι, σνόμπ, και μπορεί να είναι όλα αυτά, μπορεί όχι. Εκείνο όμως που δεν είπαν οι φυσιολάτρες ή και οι οικολόγοι που τον αντάμωσαν είναι ότι ο άνθρωπος αυτός δεν αγαπά έτσι απλά την φύση, ανήκει ψυχή και σώμα σε αυτήν.

       Αν τον απαντήσετε σε κάποιο πέρασμα του δάσους και τον δείτε με την μηχανή του να φωτογραφίζει πουλιά, πάγους, βότανα, μην του μιλήσετε. Δεν πρόκειται να σας ακούσει και να σας δει. Και καλά θα κάνει …

===================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011.

Δελτίο Τύπου της ΚΟΜΑΘ - επιχείρηση διάσωσης όρνιου

Δελτίο Τύπου
                                                             
                                                                                                                   23/11/2011

        Επιχείρηση διάσωσης ενός όρνιου, με τη συνδρομή της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας - Θράκης

      Ένα όρνιο (Gyps fulvus) παρατηρήθηκε τις τελευταίες μέρες στην ευρύτερη περιοχή του υγροτόπου της λίμνης Κερκίνης. Η Κυνηγετική Ομοσπονδίας Μακεδονία – Θράκης ενημερώθηκε από τον επιστημονικό συνεργάτη της, που διατηρεί στην περιοχή, και αμέσως έδωσε εντολή όπως ενισχυθεί η διατροφή του όρνιου. Για το λόγο αυτό δημιουργήθηκε ομάδα εθελοντών κυνηγών που παρέχουν σε σταθερή βάση στο πτηνό διάφορα κομμάτια κρέατος.

       Το πουλί είναι δακτυλιωμένο και μετά από επικοινωνία με τον Φορέα Διαχείρισης του Εθνικού Πάρκου λίμνης Κερκίνης, διαπιστώθηκε ότι το συγκεκριμένο όρνιο προέρχεται από περιοχή της Ιβηρικής χερσονήσου και εξασθενημένο βρήκε ως προσωρινό τόπο στάσης την περιοχή της Κερκίνης. Σύμφωνα με τον επιστημονικό συνεργάτη της ΣΤ’ ΚΟΜΑΘ, Δασοπόνο κ. Χ. Καλαϊτζή, το όρνιο κάνει σύντομες μικρές πτήσεις, επομένως είναι σε θέση να πετά, αλλά όχι ικανό για μεγαλύτερες πτήσεις. Εκτιμάται πως μετά από την ενίσχυση της τροφής του σε σύντομο χρονικό διάστημα θα είναι σε θέση να συνεχίσει το ταξίδι του.

Περισσότερα διαβάστε εδώ

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

 Την Τετάρτη



Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Ιστορίες του κάπρου…

       Βρισκόμαστε στην καρδιά της κυνηγετικής περιόδου για τα τριχωτά θηράματα και τα μηνύματα από την επικράτεια είναι καλά. Υπάρχει κυνήγι πολύ και οι παρέες στην πλειοψηφία τους φεύγουν από τα κυνηγοτόπια με το σακούλι γεμάτο.

       Μα και με άδεια χέρια να φεύγουν μερικές φορές οι παρέες, το κέρδος από την παρουσία τους στο δάσος και μόνο, αναπληρώνει κάθε απώλεια από τα καρτέρια. Και μπορεί σε αυτά να κάθονται τα καλύτερα ντουφέκια αλλά και ο κάπρος – πολύπειρος πλέον στα δύσκολα, μερικές φορές δεν τα περνά απλώς, εξαϋλώνεται σαν αιθέρας…….

       Ωραίες οι περιπέτειες του κάπρου, κάθε φορά και διαφορετικές – δείγμα ότι το κυνήγι αυτό είναι συναρπαστικό σε όλες του τις εκφάνσεις. Μα και οι γουρουνοκυνηγοί, μαθημένοι από τα παθήματα τους, έμαθαν και ενεργούν ανάλογα με την περίσταση. Σταμπάρισαν τα περάσματά του, έμαθαν τα χούγια του, γνώρισαν τα γιατάκια του, έμαθαν τις λούτσες που κάνει το λουτρό του, μύρισαν την καπρίλα από τις «βρομοδουλειές του», και οι «συναντήσεις» μαζί του στο δάσος μόνο τυχαίες δεν είναι. Σαν αν λέμε ότι η σχέση αυτή, κυνηγού και κάπρου, χτίστηκε σε γερά θεμέλια, πέρασε από συμπληγάδες, μα στέριωσε, έγινε φιλία που απέκτησε διάρκεια.

       Πολλές φορές μας ξενίζει το πέρασμά του από τα καρτέρια μας, μα άλλες τόσες τον έχουμε θαυμάσει με τον τρόπο που τα περνά. Και όπως συνηθίζεται, η κάθε ιστορία από στόμα σε στόμα, αλλοιώνεται και μεγαλώνει κατά την τέχνη του εξιστορητή – ειδικότερα αν αυτός παίρνει το περισπούδαστο ύφος και καθηλώνει το ακροατήριο του. Και μια απλή ιστορία μπορεί να γίνει ολάκερο παραμύθι, φτάνει να πέσει στα κατάλληλα χείλη.


       Μου αρέσουν αυτές οι ιστορίες, βγαλμένες από την αλήθεια και το παραμύθι. Πως μπλέκονται αυτά τα δυό και μονοιάζουν, πως συνταιριάζουν οι λέξεις οι αληθινές με τις πλαστές, πως πλάθεται η ιστορία. Είναι παλιά τέχνη αυτή του παραμυθά, του εξιστορητή ίσως, από τον Αίσωπο ακόμα μα και πιο πίσω, από τα χρόνια του Ομήρου και του Ησίοδου, από τα χρόνια της αγίας μας Μυθολογίας που παλεύουμε σήμερα εμείς να ξεχωρίσουμε την αλήθεια από την αλληγορία, προσπαθούμε να μπούμε στο πνεύμα των διηγητάδων και όλο και κάπου σκοντάφτουμε.

      Η μαγεία του παραμυθιού δημιουργεί εικόνες, όπως και η ανάγνωση ενός βιβλίου. Ο πρωτοδιηγητής, τις εικόνες τις έχει ζωντανές αφού τις έζησε κυνηγώντας το καπρί. Και να η τέχνη του, να δημιουργήσει εικόνες και στο ακροατήριό του, με τον απλό και αργό λόγο του. Με τις παύσεις του για να ανάψει το τσιμπούκι του και να τραβήξει μια ρουφηξιά, να πάρει δύναμη για την συνέχεια. Ο καπνός μπορεί να του φέρει και ζάλη – ίδια με αυτή που έφερναν στην Πυθία των Δελφών τα υπόγεια αέρια και μπέρδευε τον κόσμο. Και η Πυθία παραμύθια μολάγαγε αλλά με επιστημονικό ας πούμε τρόπο ή πολιτικό – διότι οι χρησμοί της είχαν κρυφά πολιτικά μηνύματα – αφού τέτοια ήθελαν να ακούσουν οι επισκέπτες της.

       Όλοι οι λαοί έχουν τα δικά τους παραμύθια – και το παράξενο είναι πως πολλά από αυτά μοιάζουν μεταξύ τους. Μα και οι κοινωνικές ομάδες διηγούνται τις δικές τους ιστορίες από την περιπέτεια του βίου τους. Διότι το παραμύθι κατά τη γνώμη μου είναι η έκφανση της κοινωνικής ζωής μίας ομάδας, ενός λαού κτλ. Τον ακριβή λόγο της ανάγκης του παραμυθιού δεν τον κατέχω, πιστεύω όμως ότι μας αρέσει η διήγηση ενός περιστατικού του βίου μας και το ομορφαίνουμε με στολίδια. Το μεγαλώνουμε με λέξεις, εικόνες, και το οδηγούμε εκεί που μας αρέσει, γι’ αυτό και τα παραμύθια έχουν συνήθως όμορφο τέλος «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».

       Όταν ακούτε κυνηγούς να διηγούνται σπουδαία κατορθώματα, να ξέρετε ότι μπορεί να λένε και αλήθεια - ίσως όχι αυτή της πραγματικής ιστορίας αλλά αυτή που θα ήθελαν πραγματικά να ζούσαν. Οι κυνηγοί είναι σαν τα μικρά παιδιά, ότι ηλικία και να έχουν. Και στο βουνό σαν ανεβαίνουν, στο κρύο νερό σαν σκύβουν για να νιφτούν, στο κοτρώνι σαν γέρνουν να ξεκουραστούν, στο πέτρινο αλώνι σαν πατούν, σε κάθε δρασκελιά τους και σε κάθε σταγόνα ιδρώτα – στα βάθη του νου τους ένα πράγμα έχουν, την γέννηση του παραμυθιού. Που μπορεί να γίνει και αληθινή ιστορία …

=====================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011.

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Πυροβολήθηκε θηροφύλακας της ΚΟΜΑΘ

       Η Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας – Θράκης (ΣΤ’ ΚΟΜΑΘ) καταδικάζει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο το πρόσφατο περιστατικό πυροβολισμού κατά υπαλλήλου της θηροφύλακα.

       Συγκεκριμένα το βράδυ της 14ης Νοεμβρίου σε περιοχή του Ν. Χαλκιδικής, όπου απαγορεύεται η θήρα, ο ομοσπονδιακός θηροφύλακας κατά την άσκηση της υπηρεσίας του και κατόπιν καταγγελίας σταμάτησε διερχόμενο όχημα για πραγματοποίηση ελέγχου. Αντ’ αυτού οι επιβαίνοντες στο όχημα δεν σταμάτησαν και ένας εξ αυτών κατέβηκε και πυροβόλησε τρεις φορές κατά του θηροφύλακα, ευτυχώς χωρίς να τον τραυματίσει, προξενώντας σημαντικές ζημιές στο υπηρεσιακό αυτοκίνητο. Κατόπιν τράπηκαν σε φυγή. Έρευνα διεξάγει το τοπικό αστυνομικό τμήμα.

       Το περιστατικό αυτό αποδεικνύει για άλλη μια φορά το σοβαρό έργο που πραγματοποιούν οι κυνηγετικές οργανώσεις, όταν την ίδια στιγμή κάποιοι καθισμένοι στους καναπέδες τους ασκούν «επιδοτούμενη περιβαλλοντική πολιτική» και δεν διστάζουν να λοιδωρούν κατά του έργου και των ανθρώπων που ασκούν θηροφύλαξη, διατυπώνοντας μάλιστα και τη φράση – κλισέ «βάλανε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα».

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη





Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Forin.gr - η πληρέστερη διαδικτυακή πύλη στην Ελλάδα

Αναδημοσίευση από το Arcadians.gr

Η πληρέστερη διαδικτυακή πύλη για την φορολογία στην Ελλάδα

       Το Forin.gr αποτελεί τη διαδικτυακή πύλη της εκδοτικής εταιρείας «ELFORIN - Φορολογικό Ινστιτούτο». Σε λειτουργία στο διαδίκτυο από το 2002, ανανεώθηκε ριζικά το 2010 στοχεύοντας στην πληρέστερη δυνατή κάλυψη των αναγκών φορολογικής ενημέρωσης και πληροφόρησης, στη δημοσίευση επιστημονικών άρθρων και μελετών που συμβάλουν στη γνώση του φορολογικού δικαίου και των ακολουθούμενων βέλτιστων πρακτικών στην εφαρμοσμένη φορολογία καθώς και στην αντικειμενική ερμηνεία της φορολογικής νομοθεσίας. Το Forin.gr απευθύνεται στο φορολογούμενο (ιδιώτες και επιχειρήσεις), στο φοροτεχνικό – λογιστή, στο δημόσιο υπάλληλο (εφοριακό, τελωνειακό, υπάλληλο του Υπουργείου Οικονομικών), στον Ορκωτό Λογιστή αλλά και στο νομικό και φορολογικό σύμβουλο.

       Στη βάση πληροφοριών του Forin.gr, που καθημερινά ανανεώνεται και βελτιώνεται, θα βρείτε εντελώς δωρεάν ένα σύνολο υπηρεσιών που περιλαμβάνουν:
-- τη φορολογική νομοθεσία (Νόμοι, Προεδρικά Διατάγματα)
-- το σύνολο των αποφάσεων και εγκυκλίων του Υπουργείου Οικονομικών, όπως καθημερινά δημοσιεύονται
-- την πλέον σύγχρονη μηχανή αναζήτησης που συμβάλλει στην άμεση πρόσβασή σας στη ζητούμενη πληροφορία
-- επίκαιρη αρθογραφία που στοχεύει στο να συμβάλει στην καλύτερη κατανόηση του φορολογικού δικαίου,
-- εφαρμογές που, αξιοποιώντας τη δύναμη της τεχνολογίας, απλοποιούν και διευκολύνουν την κατανόηση της φορολογικής νομοθεσίας
-- ειδική ενότητα ερωτήσεων όπου οι χρήστες του Forin.gr μπορούν να θέσουν και να επιλύσουν φορολογικά ζητήματα,
-- καθημερινή έγκυρη οικονομική ενημέρωση


Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου εδώ   ή επισκεφτείτε την σελίδα εδώ.

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Ανεβαίνοντας …

Στην γερμανική κατοχή του 40’, σύμφωνα με τους ιστορικούς αλλά κυρίως σύμφωνα με τις εξιστορήσεις των ανθρώπων που την έζησαν, εκατοντάδες χιλιάδες πέθαναν στις πόλεις και ειδικότερα στην Αθήνα από την πείνα, αυτή, που στο άκουσμά της, αναρωτιέσαι αν υπάρχει χειρότερη μορφή βίας.

       Στα χωριά ο κόσμος υπέφερε λιγότερο γιατί είχε η κάθε οικογένεια λίγα προβατάκια, ένα μικρό κηπάκο, μερικά χωράφια και έβγαζε το στάρι της και κατ’ επέκταση και το ψωμί της. Είχε επίσης ένα μουλάρι, ένα γαϊδουράκο, τις κοτούλες της για ένα φρέσκο αυγό, τα άγρια χόρτα του βουνού που σήμερα βρίσκονται σε λίστες με γκουρμέ προϊόντα, και άλλα μικρά και χρήσιμα για την επιβίωσή της.

       Μπορεί να έχασε η Ελλάδα στον πόλεμο του 40’ το 10% των ανθρώπων της στα πεδία των μαχών, έχασε ακόμα ένα μικρό ποσοστό από την πείνα στην συνέχεια. Οι θάνατοι όμως από την πείνα δεν μπήκαν στις στατιστικές για να έχουμε σήμερα μία καλύτερη εικόνα από το μέγα έγκλημα που έγινε εκείνα τα χρόνια από τους «φίλους μας» τους Γερμανούς, που από την εποχή του Όθωνα οι μεγάλες δυνάμεις (σαν άλλη τρόικα) μας επέβαλαν την υποταγή.


«Εφημερίς της Κυβερνήσεως του Βασιλείου της Ελλάδος

Αριθμός 1, Ναύπλιον 16 Φεβρουαρίου 1833.

Όθων, ελέω θεού Βασιλεύς της Ελλάδος, προς τους Έλληνες.

Έλληνες !

Προσκεκλημένος από την εμπιστοσύνην των ενδόξων και μεγαλόψυχων μεσιτών, δια της κραταιάς βοηθείας των οποίων αποπερατώσατε ενδόξως τον της καταστροφής πόλεμον τον υπέρ το δέον παρεκτανθέντα, προσκεκλημένος προσέτι και από την ιδίαν σας ελευθέραν εκλογήν, αναβαίνω εις τον θρόνον της Ελλάδος, δια να εκπληρώσω όσας υποχρεώσεις ανέλαβα δεχθείς το προσφερθέν μοι Βασιλικόν στέμμα, τόσον προς εσάς, όσον και προς τας μεσιτεύουσας Μεγάλας Δυνάμεις».

       Με την παράγραφο αυτή αρχίζει το πρώτο διάγγελμα του Όθωνα, γραμμένο στην ελληνική και βαυαρική γλώσσα και υπογεγραμμένο από την αντιβασιλεία, ήτοι από τον κόμη Άρμανσπερτ, πρόεδρο, και από τα μέλη Μάουερ και Εϊδεκ. Και ο Όθωνας εδώ λέει αλήθεια, όσο πικρή και αν είναι. Ήμασταν από τότε ένα ακριβό προτεκτοράτο. Με τόσο αίμα που χύσαμε, ποτέ δεν καταφέραμε να γίνουμε πραγματικά ελεύθεροι και να διαφεντεύουμε τα του οίκου μας. Σκλάβοι στον τόπο μας αλλά με το κάλυμμα της ελεύθερης και ανεξάρτητης χώρας.

       Μη μας κακοφαίνεται λοιπόν σήμερα ο δρόμος που τραβάμε, με όσα μύρια άσχημα μας συμβαίνουν. Σήμερα, απλά μας υπενθύμισαν οι Μεγάλες Δυνάμεις τι είμαστε. Και δεν χρειάζονται αντιβασιλείς για την δουλειά αυτή, έχουμε τους «έλληνες» πολιτικούς που «μάχονται, αγωνιούν, και νοιάζονται για το μέλλον μας». Περισσότερο βέβαια αγωνιούν για τις δικές τους επιδόσεις, γιατί κρίνονται συνεχώς από τα αφεντικά τους (μας).

        Στην σημερινή κατοχή, έχουμε να αντιτάξουμε το ελεύθερο πνεύμα μας, την αιώνια πάλη του δυνατού με το αδύνατο, την μανία του βοριά που θρυμματίζει το φύλο. Το φύλο όμως θα μεγαλώσει, θα γίνει δέντρο, θα στεριώσει στη γη, θα της δώσει ομορφιά, χρώματα, ευωδιές, ελπίδα.

        Στο βουνό όταν κυνηγάμε, όταν ατενίζουμε τον πλούσιο αέρα, το γεωγραφικό ανάγλυφο, τις διαδρομές του νερού, το σκληρό μονοπάτι, την σάρα της πλαγιάς, τη χαράδρα που σκίζει τα βουνά – τότε έχουμε ακόμα ελπίδα. Στον τόπο αυτό η πορεία μας είναι γεμάτη από δάκρυα, αίμα, χαρά, προσμονή. Πολλοί ήσαν αυτοί που ασέλγησαν τον τόπο μας, περισσότεροι ακόμα τον ζήλεψαν. Και θα έλθουν και άλλοι, και άλλοι…..

        Στο βουνό όταν πάμε για κυνήγι, γνωρίζουν καλά οι διαχειριστές της υποτέλειας πως δεν μπορούν να μας ελέγξουν, το πνεύμα μας παίρνει θάρρος από το αγκομαχητό της ανηφοριάς, από την ματιά στο επέκεινα, από το απέραντο γαλάζιο του ουρανού. Και ανεβαίνουμε, σκοντάφτουμε, πέφτουμε, μα προχωράμε. Ο δρόμος του Ηρακλή είναι μακρύς, και δύσκολος, μα θα τον διαβούμε. Μπορεί να περάσουν δεκάδες χιλιάδες χρόνια ακόμα, μα θα φτάσουμε στο τέλος του ταξιδιού – και στην αρχή της πραγματικής ζωής. Αυτής που μας στερούν με κάθε τρόπο τα ανθρωπάκια που νόμισαν πως έγιναν θεοί και έχουν εξουσία πάνω μας.

         Ο θεός ο δικός μας είναι μονάχα η Φύση, αυτή μας γέννησε, μας μεγάλωσε, και αυτή πάλι θα μας πάρει στην αγκαλιά της όταν το θελήσει. Κανείς άλλος δεν έχει πάνω μας την παραμικρή εξουσία, κανείς θεός, πόσο μάλλον τα ανθρωπάρια που λένε πως μας κυβερνούν για το καλό μας …

==============================

Δημοσιεύτηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη




Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Η ζεστασιά της κρανιάς …

       Βάρυνε ο καιρός άσχημα. Τα πρώτα χιόνια έπεσαν και ο χειμώνας θα’ ναι δύσκολος και μακρύς φέτος. Έτσι τουλάχιστον μολογάνε οι έχοντες την βαθιά γνώση των ημερομήνιων.

      Μου έκανε μεγάλη εντύπωση εδώ στο χωριό που είδα τέτοια εποχή κοπάδια φάσες να γυροφέρνουν και να σκιάζουν τον ουρανό. «προηγούνται του καιρού και αφήνουν πίσω τους τον βάρβαρο χειμώνα», ελέχθη από άνθρωπο του βουνού και του δάσους που γνωρίζει καλά τα μονοπάτια και τις παραξενιές του καιρού.

       Έξω η συνεχής βροχή έχει αλλάξει το αγνάντεμα του παραθυριού και η ομίχλη δεν σου δίνει χώρο στον ορίζοντα να δείς και να θαυμάσεις την απλότητα του κόσμου. Το τζάκι άρχισε το μουρμουρητό του αφού έφτασε και ο δικός του καιρός για να «μιλήσει», και ασυναίσθητα, το χέρι ανοίγει από το ντουλάπι το μπουκάλι με την κρανιά – αυτό το θεϊκό ποτό που φτιάχνουν με μεράκι στα μέρη του Ασπροποτάμου και του Κόζιακα και η τύχη το έφερε να βρεθεί στη δούλεψη μου, δώρο μιας καλής μου φίλης από τα άγια αυτά μέρη. Πίνοντας μία γουλιά από το εκλεκτό ποτό, έχεις την αίσθηση πως γεύεσαι όλες εκείνες τις απίθανες οσμές, τα αρώματα, που εκχύονται στον λάρυγγα και πάνε και ζεσταίνουν την καρδιά.


       Στο κυνήγι μας σήμερα δεν τα πήγαμε πάλι καλά. Το πρωί ο καιρός ήταν πολύ καλός για κυνήγι, το παχύ και φρέσκο αχνάρι αποτυπωνόταν με ευκρίνεια στο ζεστό χώμα, ο ντορός ήταν παιχνίδι για τα σκυλιά μας, και όμως, τον κάπρο πάλι δεν τον είδαμε, δεν ανταλλάξαμε ούτε ένα «γειά» μαζί του. Τα σκυλιά μας τον καλημέρισαν με τις στάμπες τους, εμείς δεν προλάβαμε.

       Όταν η ομάδα συγκεντρώθηκε πάλι σε πλήρη απαρτία, και αφού ποτίσαμε τα σκυλιά μας και τα βάλαμε στα σπιτάκια τους, αρχίσαμε την αυτοκριτική μας. Πολλές οι γνώμες, οι παρατηρήσεις, οι ευθύνες των «άλλων». Καθόμουν σε μια γωνιά και αφουγκραζόμουν γνώμες βαριές, αλάθητες, σοφές ακόμα- ακόμα. Ποιος είμαι εγώ για να αρθρώσω λόγο σοβαρό για ένα κυνήγι – όπως αυτό του κάπρου, όταν ασχολούμαι μονάχα δέκα χρόνια – και στην ομάδα μας υπάρχουν παλιές καραβάνες;

       Στην δική μας ομάδα – δεν ξέρω τι γίνεται στην δική σας, οι παλιές καραβάνες, άλλως και οι μάνες του λόχου, έχουν πάψει να συμμορφώνονται στις οδηγίες του αρχηγού- παγανιέρη μας και ακλουθούν τα δικά τους σχέδια. Ενώ είναι άριστοι σκοπευτές και καρτεριτζήδες, δεν ακολουθούν την τάξη στο κυνήγι μας. Αφήνουν τα καρτέρια τους και πάνε ξοπίσω από τα κλαφουνητά του σκύλου, μετακινούνται διαρκώς κρίνοντας ότι αυτό πρέπει να πράξουν και αγνοούν όχι μόνο τον αρχηγό μας που έχει την καλύτερη αντίληψη για το κυνήγι εφόσον είναι μέσα στην παγάνα, μα το κυριότερο, βάζουν σε άμεσο κίνδυνο την ίδια τους την σωματική ακεραιότητα αφού δεν μπορούν να γνωρίζουν τις ακριβείς θέσεις των υπολοίπων στα καρτέρια.

       Παράλληλα με τα επικίνδυνα αυτά παιχνίδια τους, δημιουργούν και φασαρία στο δάσος - αφού η ακοή του κάπρου φτάνει πολύ μακρύτερα από το βλέμμα του. Και να θέλει ο κάπρος να φύγει, όταν αντιλαμβάνεται ανθρώπινη παρουσία στον κήπο του, λουφάζει, ή κάνει μεταβολή για να βρει ελεύθερες διαβάσεις – όπως καλή ώρα στον Έβρο, που γνωρίζαμε με ακρίβεια τις ανοικτές διαβάσεις από τα ναρκοπέδια και από τα κανάλια.

      Ο λόγος λοιπόν που δεν βγάζουμε κάπρους στο τελευταίο διάστημα δεν έχει να κάνει με την αξιοσύνη της ομάδας και τις ικανότητές της, μα με την νοοτροπία της, που πέραν των άλλων γεννά και θέματα ασφαλείας για όλους μας. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν αξίζει τον κόπο να κυνηγά κανείς αυτό το εκπληκτικό θήραμα τη στιγμή που από επιπολαιότητα και μόνο (η οποία περικλείει την άγνοια κινδύνου), ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθείς με κάποιο βόλι στην καρδιά.

      Θέλω, μετά από κάθε κυνήγι που θα γίνεται με όλους τους κανόνες ασφαλείας, να γυρίσω στο σπίτι μου, να ανάψω τη φωτιά στο τζάκι, να γεμίσω το ποτήρι μου με την απίστευτη κρανιά ή με το κόκκινο κρασί, και να ξεκουραστώ, να ψήσω τα κάστανα στη φωτιά μου, να φιλήσω τα εύγεστα χείλη της καλής μου και να ζεσταθώ. Να χαϊδέψω το ζεστό κορμί της και να το νιώσω, όπως την κρανιά που κυλά στο σώμα και το ανασταίνει. …

===================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011.

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

 Την Τετάρτη





Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς