Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Ακτιβιστές της οικολογίας και λαθροθήρες ...

Τελευταία κυνήγια των αγρίων για εμάς τους Πελοποννήσιους και απορώ πραγματικά πως πέρασε τόσο γρήγορα ο χρόνος, πως λήγει τόσο γρήγορα και η φετινή κυνηγετική σαιζόν για τα τριχωτά θηράματα.

      Φέτος, δεν είχαμε αντιπαραθέσεις με οικολόγους, δεν καρτερούσαμε αποφάσεις Συμβουλίων Επικρατείας, δεν είχαμε τον πόλεμο άλλων χρόνων παρ’ ότι γευτήκαμε τις παλινδρομήσεις για τον Αμβρακικό. Και σε όλα αυτά τα μη γινόμενα, καλώς έπραξε και η ΚΣΕ και πήρε έναν υπνάκο, να ξεκουραστεί από το χρόνιο μετερίζι.

       Οι οικολόγοι έχουν κι αυτοί τα δικά τους προβλήματα. Η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια το μεγάλο πάρτι που είχαν στήσει με κάποιες ΜΚΟ - που βρε παιδί μου, είχαν καταντήσει ο φόβος και ο τρόμος με αυτά τα τρομερά που έβγαζαν οι μελέτες τους. Μα κάθε μελέτη κρύβει από πίσω της και χρήμα, για να συντηρήσει και να δικαιολογήσει την ύπαρξη των ΜΚΟ της ακραίας οικολογίας. Γιατί κακά τα ψέματα, άλλο οικολόγος και άλλο ακτιβιστής της οικολογίας. Σαν να λέμε κυνηγός και λαθροθήρας. Οι λαθροθήρες, όπως και οι ακτιβιστές της οικολογίας, είναι παράνομοι, κινούνται την νύκτα και τα κίνητρά τους είναι στην κυριολεξία υλικά. Το χρήμα και μόνο αυτό τους ενδιαφέρει όταν πάνε σε ένα δάσος βράδυ και αδειάζουν φίδια για παράδειγμα.

      Το φίδι είναι πολύ χρήσιμο πλάσμα της φύσης αφού καθαρίζει τη γη από βλαβερά σκουλήκια, τρώει τα ποντίκια και εν γένει με τον βίο του φέρνει ισορροπία στο οικοσύστημα. Θα μπορούσαν αν δεν ήσαν παράνομοι οι ακτιβιστές της οικολογίας, να βγουν στο φως της ημέρας, να συνεννοηθούν με την τοπική κοινωνία και από κοινού να έκαμαν απελευθερώσεις φιδιών – εκεί όμως που πραγματικά θα υπήρχε ανάγκη, εκεί που τα φυτοφάρμακα έχουν σακατέψει όχι μόνο τη γη που μας θρέφει αλλά και τον υδροφόρο ορίζονται. Αλλά δρουν ανεξέλεγκτα, απελευθερώνουν όπου θέλουν ακόμα και στην περιοχή του χωριού μου έχουν αφήσει – με το πρόσχημα όπως είπε κάποιος ντόπιος που τους είδε νύκτα στον αγροτικό δρόμο, ότι η περιοχή έχει μολυνθεί από τα φυτοφάρμακα…. Γέλια και κλάματα, αν αναλογιστεί κανείς ότι στην περιοχή μου τα χωράφια είναι χέρσα από την δεκαετία του 70 – μα και τότε που ζούσαν τον κόσμο, στάρια και καλαμπόκια έβγαζαν ξηρικά, και το βιομηχανικό λίπασμα δεν το είχαν ούτε ακουστά! – γνώριζαν την κοπριά των αιγοπροβάτων, των μοσχαριών, των αλόγων και των μουλαριών.

      Πολλές δυστυχώς οικολογικές οργανώσεις ζουν από το δημόσιο χρήμα που ανήκει σε όλους μας. Και ζουν παρασιτικά, με ψεύδη- αφού καλόμαθαν από τις συνήθειες μιας χώρας που είχε πάρει στραβό δρόμο και η απόκτηση εύκολου χρήματος είχε γίνει σημαία και σκοπός κάθε μικρού και μεγάλου κλέφτη.

      Τώρα που το κυνήγι φτάνει πάλι προς το τέλος του, θα αρχίσουν οι ακτιβιστές της οικολογίας τις νυκτερινές εξορμήσεις τους – σαν σε άσκηση νυκτερινή στο στρατό που κάναμε κάθε Τρίτη κ Παρασκευή – και την επόμενη ημέρα που βλέπαμε τα έργα μας, γελούσαμε. Και τα τσακάλια στην περιοχή μας εποχή νεκρή για το κυνήγι τα άφησαν. Γιατί άραγε; Για να σώσουν το οικοσύστημα ή τις τσέπες τους; Πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει αφού πρέπει να παρουσιάσουν έργο;

      Να είμαστε όμως δίκαιοι, οι οικολόγοι δεν είναι έτσι, εννοώ αυτοί που αγαπούν και σέβονται την φύση και προσπαθούν με τίμια μέσα να περάσουν τις θέσεις τους. Είναι σαν κι εμάς. Πολλά ενδεχομένως μας χωρίζουν μαζί τους αλλά οφείλουμε να σεβόμαστε πάντα και την άλλη άποψη, την διαφορετική από την δική μας. Ούτε εμείς είμαστε αλάνθαστοι, ξέρουμε πολύ καλά που πατάμε, γνωρίζουμε τις δυνατότητές μας, την ποιότητά μας, τις αδυναμίες μας. Πολλά έχουμε κάνει για το κυνήγι και μπορούμε ακόμα τόσα. Και τους λαθροθήρες στο χέρι μας είναι να τους εξαφανίσουμε από προσώπου γης και να γίνουν ιστορία. Το θέμα είναι να μπορούμε να κοιτάζουμε με το μυαλό ανοικτό προς όλες τις κατευθύνσεις.

      Η κρίση, μη νομίζετε, θα μας κάνει καλό σε πολλά πράγματα που αρχίζουμε ήδη να τα αναθεωρούμε. Τον ακτιβιστή οικολόγο επίσης, χωρίς ζεστό χρήμα στην τσέπη του από τον δικό μας κόπο, θα τον διαγράψει και θα τον εξαφανίσει. Οτιδήποτε ψεύτικο που μας έθρεφε ως σήμερα, με την μορφή που το γνωρίσαμε, θα πάψει να υφίσταται. Ο ακτιβιστής οικολόγος δυνάμωσε από τις συνθήκες της ζωής – οι ίδιες όμως συνθήκες σήμερα τον προσπερνούν και τον ακυρώνουν. Ο λαθροθήρας όμως έχει περισσότερες αντοχές, προσαρμόζεται ευκολότερα …

======================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011.

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Αληθινές ιστορίες …

Στο δικό μας κυνήγι, πολλά είναι τα παράδοξα που συμβαίνουν μερικές φορές, και σκεφτόμαστε στην ομάδα: μήπως μας έχουν ματιάσει;

      Προ ημερών ο αρχηγός, αφού είδε ότι τα σκυλιά δεν μπορούν να κάνουν ζάφτι τον κάπρο το θεριό, πλησίασε στην παγάνα. Σούρθηκε στο πυκνό σαν άλλος Ράμπο, μάτωσε από τα πουρναρόκλαδα, γέμισε λάσπες από την υγρασία μιας μικρής νερολούτσας, και ταλαιπωρήθηκε ωσότου να ανταμώσει face to face τον πονηρό μονιά.

      Τον κοίταξε το άγριο καπρί, λοξοκοίταξε και τα σκυλιά και με ένα φύσημα τα τρόμαξε τα έρμα. Χάραξε πορεία προς τον αρχηγό και άρχισε την επίθεση. Ο αρχηγός, έμπειρος κυνηγός και συνηθισμένος και από παλαιότερες επαφές με τον κάπρο, δεν λύγισε, δεν το έβαλε στα πόδια όπως ο Σπήλιος για παράδειγμα μία άλλη φορά. Στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, επώμισε την αμερικάνα καραμπίνα του, την χιλιομπαρουτοκαπνισμένη, και πατάει τη σκανδάλη τη στιγμή ακριβώς που το καπρί από τα είκοσι μέτρα άρχιζε τον ξέφρενο ρυθμό του.

       Την σκανδάλη την πάτησε και αντί για πυροβολισμό, άκουσε ένα απλό «τσάφ». Δεν είχε όμως την πολυτέλεια να σκεφτεί περισσότερα και ασυνείδητα έπεσε σε παραπλήσια λούτσα γεμάτη νερό. Ένιωσε από πάνω του το θεριό σαν να έκανε «μακριά γαϊδούρα» και να χάνεται σπάζοντας στο πέρασμά του ότι συναντούσε.

       Όταν συνήλθε από το σοκ, κοίταξε προσεκτικά τον χώρο και δεν είδε τίποτα. Ακόμα και τα σκυλιά είχαν φύγει ακολουθώντας το καπρί. Βγήκε λασπωμένος μέχρι τον λαιμό από τη λούτσα, και σήκωσε το ντουφέκι του που ήταν πεταμένο παράμερα. Το πιάνει και κοιτάζει με προσοχή το φυσίγγι που δεν ήθελε να σκάσει. Αμερικάνικης προέλευσης και το φυσίγγι, από τα ακριβότερα της αγοράς, ήταν αλώβητο αν και χτυπημένο ελαφρά στο καψούλι.

       Τι ακριβώς έφταιξε και δεν πήρε μπροστά το φυσίγγι, δεν ξέρει κανείς. Ήταν το όπλο ακάθαρτο; Όχι, η άποψη αυτή απορρίφθηκε εν τη γενέσει της, αφού ήταν καλοσυντηρημένο. Τότε τι; Μήπως κάποιο σκουπιδάκι, κάποιο ίχνος από βελανίδι πήγε και χώθηκε πάνω στο καψούλι; Ίσως, μα πάλι, μήπως το φυσίγγι ήταν ελαττωματικό;

        Δεν μπορέσαμε να δώσουμε μία σαφή απάντηση στο σοβαρό πρόβλημα που προέκυψε. Μπορεί να το περιγράφουμε με σκωπτική διάθεση, αν όμως ο αρχηγός δεν ήταν πολύπειρος κυνηγός, ίσως τώρα να μην γελούσαμε. Αλλά αυτό το περιστατικό είναι ένα από τα πολλά παράδοξα όπως προανέφερα που συμβαίνουν στο κυνήγι μας.

        Αν βρισκόμασταν στην αρχή της σαιζόν, ασφαλώς θα προνοούσαμε και θα κάναμε τουλάχιστον έναν αγιασμό στα όπλα, θα παίρναμε έστω την ευχή του παπά από το γειτονικό χωριό που μας αγαπά και τον αγαπάμε και ας βγαίνει σαν σκιά μερικές φορές κάτι δύσκολα βράδια. Κυνηγός και ο παπάς, φυλάει μερικές φορές μήπως και πιάσει τους κλέφτες, αυτούς τους κατσαπλιάδες που του είχαν εξαφανίσει τα όμορφα λαγόσκυλά του.

         Η απώλεια του κάπρου δεν μας πτόησε όμως αφού μέτρησε πρώτα η σωματική ακεραιότητα του αρχηγού μας. Και πως αλλιώς μπορούσε να γίνει; Μα και μία άλλη φορά που ο κάπρος όρμησε στον Σπήλιο που φύλαγε καρτέρι, και τότε δεν είπαμε κουβέντα. Τότε, ο Σπήλιος δεν πρόλαβε, και είδε τον κάπρο μπροστά του στα πέντε μέτρα να ξεφυσά και να ιδρώνει. Ευτυχώς όμως, πρόλαβε και έπεσε πίσω από μια ξερολιθιά και γλύτωσε τα χειρότερα.

         Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και πέρυσι, μα τότε ο υπαρχηγός, αφού το όπλο του έπαθε εμπλοκή, όρμησε στο καπρί και το κτύπησε με το κοντάκι. Τον ευχαρίστησε για το χάδι το θηρίο και χάθηκε από προσώπου γης.

          Πολλά είναι τα αλλόκοτα περιστατικά που θα μπορούσα να εξιστορήσω, μα ντρέπομαι κιόλας. Μπορεί να κατηγορηθούμε στην ομάδα μας σαν δεισιδαίμονες και δεν είμαστε. Τώρα όμως που το κυνήγι μας οδεύει προς το τέλος του για την κυνηγετική περίοδο, θα δοθεί ο χρόνος να κάνουμε τον απολογισμό της χρονιάς, να μετρήσουμε τα λάθη μας τα ατελείωτα, και να θέσουμε επί τάπητος τα μελλούμενα.

          Τις κρύες νύκτες του χειμώνα, με το τζάκι αντικριστά να σιγοτραγουδά το αιώνιο άσμα της ζωής, με την καλή παρέα μας, με το κόκκινο κρασί στο ποτήρι μας, θα σκεφτόμαστε τα περασμένα κυνήγια μας και θα πλάθουμε τις ιστορίες μας. Και σαν κυνηγοί που είμαστε, εύκολα τα βιώματά μας στο βουνό μπορούμε να τα μεταφέρουμε από στόμα σε στόμα και να νοστιμίσει η ζωή μας. Έχουμε τόσο ανάγκη τις καλές ιστορίες, ειδικά στην χαλεπή εποχή μας…

=========================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011.

ΣΤ’ ΚΟΜΑΘ - Σεμινάριο για Θηροφύλακες

Πραγματοποιήθηκε τριήμερο σεμινάριο για τους θηροφύλακες της ΣΤ’ ΚΟΜΑΘ

Με επιτυχία ολοκληρώθηκε τριήμερος κύκλος σεμιναρίων για τους ομοσπονδιακούς θηροφύλακες της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας – Θράκης.

Τα σεμινάρια αυτά εντάσσονται στις συνεχείς προσπάθειες για επιμόρφωση των θηροφυλάκων και για την ενημέρωσή τους πάνω σε θέματα που σχετίζονται με τη δασική νομοθεσία και με την προστασία της άγριας πανίδας.

Κατά τον τελευταίο κύκλο σεμιναρίων για το 2011 έγιναν διαλέξεις και παρουσιάσεις πάνω στα εξής ζητήματα:

- Παροχή πρώτων βοηθειών και αντιμετώπιση περιπτώσεων πυρκαγιάς (ομιλητής Ν. Σάκκος, τεχνικός ασφαλείας)

- Μηχανολογία και ορθή χρήση οχήματος (ομιλητής Θ. Καραμπατζάκης, Μηχανολόγος- Μηχανικός)

- Δασική νομοθεσία και σχετικές με τη θήρα παραβάσεις (ομιλητής Σ. Μαϊλιάνη, Νομικός)

- Αποτελεσματική λειτουργία της θηροφυλακής (ομιλητές, Κ. Παπασπυρόπουλος Δασολόγος)


Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Ωρίων - Προκλητική εμπλοκή ΜΚΟ για το περιβάλλον

Τον περασμένο Οκτώβριο, ηπολυεθνική περιβαλλοντική Μη Κυβερνητική Οργάνωση WWF (Παγκόσμιο Ταμείο για τηνΦύση), δημοσίευσε «κείμενο διαλόγου» υπό τον τίτλο «Ενίσχυση της προστασίας τηςφύσης - Πρόταση του WWF Ελλάς για ένα συνεκτικό και αποτελεσματικό σύστημαπροστασίας του φυσικού περιβάλλοντος». Στο συγκεκριμένο κείμενο προτείνεται,μεταξύ άλλων προκλητικών θέσεων, η απορρόφηση των ιδιωτικών Θηροφυλάκων πουέχουν προσλάβει, χρηματοδοτούν και απασχολούν οι Κυνηγετικές Οργανώσεις από το2000 μέχρι σήμερα, από τη Δασική Υπηρεσία (ή «Εφορία Φυσικού Περιβάλλοντος» όπωςαυθαίρετα προτείνει το WWF να μετονομαστεί ή συγκεκριμένη Υπηρεσία).

        Το γεγονός πως αντίανοιχτής προκήρυξης μέσω ΑΣΕΠ, όπως προβλέπεται από το νόμο 3812/2009 για τιςπροσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων, η συγκεκριμένη οργάνωση προτείνει την απευθείαςαπορρόφηση των ιδιωτικών φυλάκων θήρας των Κυνηγετικών Οργανώσεων, αποδεικνύειμε τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο πως συγκεκριμένες «επιφανείς» περιβαλλοντικές ΜΚΟστην προσπάθειά τους να πλήξουν μέχρι κατάργησης τις Κυνηγετικές Οργανώσεις,επιστρατεύουν ακόμη και αθέμιτα μέσα.

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη


Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Το κυνήγι δια μέσου των αιώνων ...


Το άρθρο που ακολουθεί είναι «σχόλιο» από το blog της «Καλύβας» και το υπογράφει ο Bioannis. Πολλά μας (με) χωρίζουν με τον Bioannis αλλά καλό είναι να ακούγεται και να διαβάζετε και η διαφορετική άποψη.

=====================
      Θα πρέπει να σημειωθούν μερικά σημαντικά στοιχεία για να αντιληφθεί κανείς ζητήματα μεγέθους αλλά και κλίμακας, που βάζουν τα πράγματα στη θέση τους σχετικά με το σημερινό «πρόβλημα» που λέγεται κυνήγι. Ότι ήταν το κυνήγι 10.000 χ.πριν δεν έχει καμία σχέση με το σημερινό χόμπι, «αναψυχή» ή «σπορ» που κατ’ ευφημισμόν λέγεται κυνήγι.

       Αυτά τα ζητήματα (πιθανώς και άλλα) είναι αναγκαία σε κάθε απόπειρα σοβαρής μελέτης μιας ανθρώπινης δραστηριότητας που πλέον -αν εξαιρέσει κανείς ορισμένες αποκλειστικά χωροθετημένες σε ακραία περιβάλλοντα και περιθωριοποιημένες περιοχές του πλανήτη- έχει σταθερά το χαρακτηριστικό του αταβισμού (εξελικτικό κατάλοιπο, εν πολλοίς άχρηστο και χωρίς νόημα: Όπως η συρρικνωμένη ουρά στο κόκκυγα του ανθρώπινου ιερού οστού).

Σημειώνω μόνο δύο από αυτά.

1) Ο ανθρώπινος πληθυσμός περί τα 10.000 π.Χ (στην εποχή των τελικών σταδίων ανάπτυξης του ενεργητικού κυνηγίου, που περιελάμβανε την πλήρη εξειδίκευση τοπικών κυνηγών και ενδημικών θηραμάτων) έχει υπολογιστεί οτι δεν ξεπερνούσε τα 8.000.000 άτομα. Στα παλαιότερα στάδια ανάπτυξης του ενεργητικού κυνηγίου (κατασκευή εξειδικευμένων εργαλείων εκτόξευσης και όπλων που πλήττουν το θήραμα από κάποια απόσταση) και των δύο ειδών homo σε “συνύπαρξη” (Νεαντερντάλιοι και Σάπιενς) δηλ. χοντρικά περί τα 100.000 πριν από σήμερα, ο ανθρώπινος πληθυσμός δεν ξεπερνούσε το 1.000.000 άτομα. Σημειωτέον ότι εκείνη την περίοδο, το σύνολο της αμερικανικής Ηπείρου ήταν εντελώς άδειο από οποιοδήποτε προγονικό είδος Homo. Αντιλαμβάνεται κανείς λοιπόν την σύγκριση της πίεσης αυτής της ανθρώπινης δραστηριότητας (που δεν ξεπερνούσε το 15-20 % του χρόνου που επένδυαν οι τότε άνθρωποι, συνολικά από τις ετήσιες καθημερινές τους ασχολίες, σε χρόνο) πάνω στα θηράματά τους, με τις σημερινές πιέσεις (εντελώς διάφορου χαρακτήρα, αφού δεν γίνεται για διατροφικούς λόγους, αλλά από “αναψυχή” -εκτός τις εξαιρέσεις, των Λαπώνων, των Εσκιμώων, των Μπούσμεν, των Γιανομάμι κ.λ.π.).

      Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν μελέτες που υποδεικνύουν αφανισμό ειδών της εποχής εκείνης (Μαμούθ και Βίσωνες) εξ’ αιτίας υπε-θήρευσης είτε μη ελέγξιμων καινοτομιών κυνηγίου (νέα κυνηγετική τεχνολογία, όπως η τεχνολογία Clovis στην Β. Αμερική την εποχή 8-12 χιλιάδες χρόνια πριν) είτε και των δύο μαζί.

2) Το επιθετικό κυνήγι είναι το τελικό στάδιο μιας διαδικασίας αυξανώμενης κατανάλωσης κρέατος, για μεταβολικούς λόγους, και είναι το επιστέγασμα της ευελιξίας ενός γένους, (Homo) που βιολογικά κατατάσσεται στα γένη με διατροφικές συνήθειες και στρατηγική διαιτολογίου παμφαγίας. Η πορεία του κυνηγίου ως ανθρώπινη δραστηριότητα, ξεκινάει περίπου 1 εκατομμύριο χρόνια πριν, πρώτα ως «μη ενεργητικό κυνήγι», καταναλώνοντας, είτε την εναπομείνασα λεία συμπατρικών σαρκοφάγων (παίζοντας τον ρόλο μια «ιδιαίτερης ύαινας») είτε εκμεταλλευόμενο σημεία τροφής με τη βοήθεια εργαλείων (μεδούλι μεγάλων οστών, με σφήνες και χειροκόφτες) είτε αργότερα αποδιώχνοντας τα σαρκοφάγα από τη λεία τους, κάνοντας χρήση της φωτιάς και της συνεργατικής δράσης. Ακόμα και το «ενεργητικό κυνήγι» του κλασικού παλαιολιθικού κυνηγού, πολύ αργότερα, λέγεται ότι έλκει την καταγωγή του πρώτα σε τεχνικές παγίδευσης του θηράματος, και κατόπιν σε όπλα εκτόξευσης αιχμών. Σε όλη αυτή την πορεία μέχρι το στάδιο της τελειοποίησής του (που διήρκεσε περίπου 1 εκατομμύριο χρόνια), το κυνήγι στηρίχθηκε σε 2 βασικές προϋποθέσεις. Την όλο και αναπτυσσόμενη συνεργατική δράση ομάδων κυνηγών αφ’ ενός, και αφ’ ετέρου την πλούσια και βαθειά γνώση του θηράματος και των συνηθειών του, πράγμα που σημαίνει επένδυση χρόνου για κάθε κυνηγό, προκειμένου να αποκτήσει εμπειρία άρα και αποτελεσματικότητα.

      Η σημερινή ανάπτυξη της τεχνολογίας κυνηγετικών πυροβόλων όπλων, των μέσων μετακίνησης σε απρόσιτα σημεία, της γεωαναφοράς και του καθορισμού θέσης μέσω λεπτομερών χαρτών, της ενδοεπικοινωνίας … αλλά, και η επιτακτική δίψα κατανάλωσης της «άγριας φύσης» των αλλοτριωμένων κατοίκων της πόλης, ως στοιχείο «δύναμης, ανδρείας και θάρρους» αλλά και του μύθου «της ομαδικής ζωής», έχουν αναδείξει το κυνήγι -τουλάχιστον σε ορισμένες περιοχές της χώρας- σε μια από τις πρωταρχικές αιτίες εξαφάνισης ειδών (όχι απαραίτητα θηρεύσιμων) αλλά και σε σοβαρή απειλή κατάρρευσης βιοτόπων. Οι όχι σπάνιες εγκληματικές ενέργειες με κυνηγετικά όπλα, αλλά και επίσης, τα όχι σπάνια θανατηφόρα ατυχήματα μεταξύ ανεκπαίδευτων κυνηγών (και μη κυνηγών) επιτάσσουν μια νέα κοινωνική επαναρύθμιση του κυνηγίου στο φυσικό περιβάλλον, μέσω υιοθέτησης ρεαλιστικών μέτρων ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης και επιστημονικού/κοινωνικού ελέγχου.

Bioannis

===================

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

«Άγριο» προ πώληση …

       Δώσε μου 70 ευρώ για το «άγριο» να φύγω, έχω κλείσει τον δρόμο με το αμάξι μου και μου κορνάρουν. «μα πολλά δεν είναι 70 ευρώ; πάρε 50, τόσα έχω».

       Ο παραπάνω διάλογος, αληθινός πέρα για πέρα, έγινε στα νότια προάστια της Αθήνας προ ημερών, σε Άνω Καλαμάκι, Άλιμο, θα σας γελάσω, εκεί τριγύρω πάντως. Ο πωλητής, λαθροθήρας και μάλιστα καταδικασμένος για λαγοκυνήγι, δεν πτοήθηκε από την καταδίκη του και συνεχίζει απτόητος το «σπόρ» που καθώς φαίνεται είναι αρκετά επικερδές.

       Να είναι άραγε από τον «Όλυμπο» ο παράνομος λαγός ή ο λαθροθήρας κατάγεται από την περιοχή του Ολύμπου, ή μήπως εργάζεται σε κάποια ομώνυμη εταιρεία; Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το πού και το από πού – ενδιαφέρον έχει το θράσος του λαθροθήρα, η άνεση επίσης με την οποία διαχειρίστηκε το παράνομο εμπόρευμα.

       Αν όμως ο κατσαπλιάς αυτός δεν έβρισκε αγοραστή ακόμα και με είκοσι ευρώ – και αν αυτό γινόταν μία, δύο, τρείς φορές, το σίγουρο είναι ότι θα σταματούσε να δολοφονεί λαγούς και ποιος ξέρει, ίσως με την πάροδο του χρόνου να γινόταν ένας εντιμότατος πολίτης. Μα και ο αγοραστής, αν ήθελε να γευτεί κυνήγι άκοπα, ας πήγαινε σε ένα σούπερ μάρκετ και ας προμηθευόταν από το εμπόριο, από κάποιο εκτροφείο ένα λαγό, ακόμα και βουβάλι αν το επιθυμούσε η ψυχούλα του. Και να κέρδιζαν από την νόμιμη συναλλαγή, ο εκτροφέας, ο έμπορος, το λιανικό εμπόριο, το κράτος από τους νόμιμους φόρους – και ο καταναλωτής να είχε το κεφάλι του ήσυχο και να μην γινόταν συμμέτοχος στην παράνομη πράξη.

       Μην με περάσει κανείς για αφελή, είναι τόσο εύκολο να γίνουμε όλοι μας νομοταγείς πολίτες, όσο εύκολη μπορεί να είναι και μία παράνομη πράξη. Είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τον κόσμο ολόκληρο αν το θελήσουμε. Μα δεν το θέλουμε. Μας αρέσει ο ωχαδερφισμός και οι συνέπειες του, θεωρούμε δεδομένες πολλές από τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας, ενώ δεν θα έπρεπε.

       Για απλά πράγματα που η νοοτροπία μας τα έφτιαξε, τα συντήρησε, τα γιγάντωσε, τα έκανε κανόνες – για αυτά τα απλά φτάσαμε ως εδώ στο χείλος του γκρεμού και μας φταίνε οι κακοί ξένοι – ναι, πάντα κάποιοι τρίτοι θα φταίνε και ποτέ εμείς που στήσαμε τη ζωή μας με λάθος τρόπο, που επιλέξαμε εδώ και δεκαετίες να είμαστε οτιδήποτε άλλο εκτός από αξιοπρεπείς στον βίο μας.

       Για την νομιμότητα της παρανομίας έχουν φταίξει πολλοί. Από τους πρώτους που της έδωσαν υπόσταση ήταν και ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν νομιμοποίησε εκείνον τον κλέφτη διοικητή της ΔΕΗ αν δεν με απατά η μνήμη μου που είχε φάει 500 εκατομμύρια, λες και ήσαν καραμέλες. Το κακό γιγαντώθηκε και έγινε μάστιγα, δεν θα έφτανε και στο κυνήγι; Αφού και οι πολιτικοί που τρώνε τον λαγό – πεσκέσι ψηφοφόρου τους, αναρωτήθηκαν ποτέ που τον βρήκε τον λαγό ο δείνα ή ο τάδε;

       Πάντοτε η παρανομία χρειάζεται τουλάχιστον δύο ανθρώπους για να γίνει. Ένας τουλάχιστον θα είναι ο κλέφτης και άλλος ένας ο αποδέκτης της κλεψιάς. Έτσι και στην περίπτωση της συναλλαγής για την αγοραπωλησία του λαγού. Υπήρχε αγοραστής να προσφέρει 50 ευρώ και να καθορίσει κατά κάποιο τρόπο και την τιμή του παράνομου προϊόντος. Εν μέσω βέβαια της κρίσης, η τιμή ακολουθεί και αυτή πορεία καθοδική.

       Και όλοι εμείς, βγάζουμε άδειες και συνεισφέρουμε με τον τρόπο μας και στο δημόσιο ταμείο με πολλά εκατομμύρια κάθε χρόνο. Και έχουμε απέναντι μας τον απατεώνα που πουλάει δικό μας θήραμα (που πιθανό να συναντήσουμε στο βουνό) προς 50 ευρώ. Δεν είναι μόνο ότι κλέβει την αγάπη μας για το κυνήγι, μα μας επιβαρύνει παράλληλα και με το κακό όνομα του «κυνηγού λαθροθήρα».

       Δυστυχώς, οι λαθροθήρες δεν ξεχωρίζουν στο δρόμο, στο λεωφορείο, ή οπουδήποτε αλλού. Είναι ανάμεσά μας και πιθανότατα να είναι ευυπόληπτοι πολίτες, καλοί χριστιανοί, σεμνοί οικογενειάρχες που μεταλαμπαδεύουν τις σπάνιες αρχές της ηθικής στα παιδιά τους, και που δεν παραλείπουν κα κάνουν τον σταυρό τους πριν από το γεύμα τους.

       Δυστυχώς στην χώρα μας οι νόμοι κοιμούνται, ή ο νομοθέτης τους έφτιαξε με τρόπο τέτοιο, γεμίζοντας τους με «παραθυράκια» και ερμηνεύοντας τους δεν ξέρω πως – και φαίνεται ότι η δικαιοσύνη τελεί εν υπνώσει. Όπου όμως κοιμάται η δικαιοσύνη, δρά χωρίς άγχος ο λαθροθήρας …

====================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

====================

Στη φωτό, ο "πρωινός" Αλφειός ποταμός, στο δρόμο του για την θάλασσα...

Το εμβόλιο για το καλααζάρ στην Ελλάδα ...

      Το πρώτο εμβόλιο κατά της λεϊσμανίασης των σκύλων, γνωστής και ως καλααζάρ, αναμένεται να κυκλοφορίσει στην Ελλάδα από τις 16 Ιανουαρίου. Η εν λόγω νόσος είναι παρασιτική ασθένεια που ενδημεί στη Μεσόγειο και σποραδικά μεταδίδεται και στον άνθρωπο.

       Το εμβόλιο CaniLeash της Virbac, περιέχει πρωτεΐνες του παράσιτου για τις οποίες μπορεί να παράγει αντισώματα το ανοσοποιητικό σύστημα. Χορηγείται σε τρεις δόσεις, με μεσοδιαστήματα τριών εβδομάδων.

Το εμβόλιο έλαβε άδεια κυκλοφορίας στην Ευρώπη τον περασμένο Μάρτιο.

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη



Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Οι «σκιές» του δάσους …

      Στους δύσκολους καιρούς για το κυνήγι λόγω της οικονομικής κρίσης, εκείνοι που δεν πτοούνται, που δεν υπολογίζουν τις «αγορές» και τις συμφορές που αυτές έχουν φέρει στη ζωή μας, είναι οι λαθροθήρες και οι μικροπαράνομοι εν γένει στο κυνήγι.

     Την φετινή κυνηγετική περίοδο που τα θηράματα έχουν γιομίσει τους κυνηγότοπους, αυτοί χάσκουν άδειοι από την απουσία μας. Πως αλλιώς, αφού οι περισσότεροι από εμάς έχουμε περιορίσει κατά πολύ τις κυνηγετικές εξόδους μας γιατί πρέπει να συνεισφέρουμε από το υστέρημά μας στην σωτηρία της πατρίδας μας. Μια σωτηρία όμως που με τις θυσίες μας δεν φαίνεται καν στον ορίζοντα.

      Τους άδειους από κυνηγούς τόπους σκέφτονται και οι λαθροθήρες και εκδράμουν με χαρά σε αυτούς, ασκώντας με επιτυχία τη δουλειά του κατσαπλιά και του βασιλέα των ορέων. Εκείνοι λοιπόν που θέλουν, που επιδιώκουν άδειους κυνηγότοπους, δεν είναι μονάχα οι καλοί μας οικολόγοι για να απελευθερώνουν «είδη προς εξαφάνιση» - μα και «οι δικοί μας» άνθρωποι, οι έχοντες και – γιατί όχι, και κυνηγετική άδεια, οι περίφημοι λαθροθήρες.

      Λίγο ή πολύ, τους ξέρουμε ή έστω τους υποψιαζόμαστε. Οι κινούμενοι «επί σκοπώ» έχουν σχέδια, έχουν μελετήσει σε βάθος τους «τόπους τους», και εκμεταλλευόμενοι την ανέχεια του κόσμου και των κυνηγών ασφαλώς, προβαίνουν σε ελάττωση της πλούσιας πανίδας μας. Δεν κάμουν διακρίσεις στα θηράματα – αρκεί να γεμίσει το αγροτικό ή το τετρακούνητο όχημα με φρέσκο προς πώληση εμπόρευμα.

       Αν, λέω αν, υπήρχε τρόπος να την «στήσει» ένα βράδυ η Θηροφυλακή ολόγυρα από την χαράδρα του Λούσιου ποταμού ας πούμε, δίχως φωτεινούς φάρους και με κώδικες σιωπής, δίχως ενημέρωση προς την Ομοσπονδία και διάφορους παρατρεχάμενους, με ειδικό εξοπλισμό για να βλέπει τις σκιές της νύκτας, τότε ίσως να ανακάλυπτε και την ράτσα των λαθροθήρων να κινείται σαν τα ξωτικά του δάσους. Μπορεί και να ανακάλυπτε αγέλες ολόκληρες από την ράτσα αυτή που λυμαίνεται τα άλλα θηλαστικά, να έχουν στήσει καρτέρι σε κάθε πιθανό πέρασμα, σε κάθε ρυάκι, σε κάθε σούρμα του πυκνού δάσους, και όπου εν τέλει υπάρχει χώρος ελεύθερος προς «δράση».

       Ας θυμηθούμε όμως τα λόγια του πρώην Δημάρχου Βυτίνας και πρώην προέδρου του ομώνυμου κυνηγετικού συλλόγου Κώστα Κουντάνη από συνέντευξη στο περιοδικό μας στις 9 Σεπτεμβρίου του 2009 για την λαθροθηρία:
«Μία άλλη φορά, κάναμε εκλογές στο σύλλογο. Απλό μέλος ήμουν. Παρόντες ήσαν ο δασάρχης Βυτίνας και ο ειρηνοδίκης. Ζητάω το λόγο και τους λέω: «κύριε δασάρχη και κύριε ειρηνοδίκη, στην αίθουσα αυτή σήμερα η πλειοψηφία των κυνηγών είναι λαθροθήρες και θα εκλέξουν για πρόεδρο λαθροθήρα!, σας εφιστώ την προσοχή». Επί προεδρίας μου όμως δεν υπήρχε λαθροκυνήγι στο Μαίναλο. Και είναι στο χέρι του εκάστοτε προέδρου να το εξαλείψει αν θέλει. Οι περισσότεροι όμως ούτε καν ασχολούνται. Τους ενδιαφέρει μόνο η θέση και τίποτα παραπάνω. Ένας κυνηγετικός σύλλογος όμως έχει πολύ δουλειά να φέρει σε πέρας, πολλά προβλήματα όπως το λαθροκυνήγι και μπορεί να τα λύσει αν ασχοληθεί σοβαρά. Αλλά ποιος ασχολείται; Και για να μη φτάσουμε σε άλλες περιοχές, ο κάθε κυνηγός και ο κάθε πρόεδρος συλλόγου στη δική μας περιοχή, γνωρίζει ποιος είναι και ποιος δεν είναι λαθροθήρας. Αλλά μας αρέσει να στρογγυλοποιούμε τα πράγματα και να αφήνουμε προς τα έξω να φαίνεται πλασματική εικόνα».

        Εν κατακλείδι, τα παραπάνω λόγια του εξαίρετου κυνηγού Κώστα Κουντάνη, εστιάζουν στην καρδιά του προβλήματος «λαθροθηρία» και στην ομερτά της σιωπής από τις τοπικές κοινωνίες. Αν ήθελαν πραγματικά αυτές, θα έλυναν το χρόνιο πρόβλημα δια παντός. Αλλά δεν θέλουν, διότι το λαθροκυνήγι βασίζεται και αυτό σε σχέσεις πελατειακές: από αυτό θα φάνε όλοι, «μικροί» και «μεγάλοι», προύχοντες και εργάτες, η «καλή» και η «κακή» κοινωνία που ασφυκτιά από την καθημερινότητα. Θα γευτούν με χαρά όλοι ανεξαιρέτως τον απαγορευμένο καρπό και ας γνωρίζουν την προέλευσή του.

         Οι προσπάθειες από την Θηροφυλακή γίνονται, είναι αξιέπαινες και φιλότιμες. Όμως δεν αρκούν από μόνες τους. ίσως να πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι την οριστική εξάλειψη της λαθροθηρίας – και θα επιτευχθεί τότε μόνο, όταν ο κυνηγός θα αποκτήσει παιδεία – παράλληλα με την παιδεία που θα αποκτήσει και ο πολίτης. Και η απόκτηση της παιδείας βοηθά στην απόκτηση άλλης νοοτροπίας που θα ακυρώνει τον κάθε επίδοξο κατσαπλιά λαθροθήρα να ασελγεί σε βάρος της φύσης …

=========================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011.

=========================

Στη φωτό, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, λαθροθήρας με ... καμάρι!

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη




Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Από την «Ολόκαινο» στην ΚΣΕ …

      Ο καιρός φαίνεται να στρώνει αφού οι παγετοί άρχισαν να μας λένε καλημέρα. Είμαστε στην αρχή του χειμώνα που θα ‘ναι δύσκολος κατά τους μετεωρολόγους αφενός μα αφετέρου δυσκολότερος από την βαθιά ύφεση που διάγουμε.

    Λόγω της ύφεσης μάλλον, εξαφανίστηκε και η λέξη «πράσινη» από την ανάπτυξη που ευαγγελίζονται οι νέοι μας κυβερνήτες. Μα καλά, αυτοί δεν έχουν ακούσει τίποτα για κλιματική αλλαγή του πλανήτη μας;, δεν «αγαπούν» την φύση και το περιβάλλον όπως οι προηγούμενοι «καλοί» κυβερνήτες μας;.

     Αν ανατρέξει κάποιος στην βιβλιογραφία, θα διαβάσει όμορφα πράγματα για το κλίμα και πως αυτό διαμορφώθηκε μέχρι τις ημέρες μας. Ειδικότερα για την Ελλάδα και την Ευρώπη, οι έρευνες έχουν δείξει ότι το κλίμα τα τελευταία 135.000 χρόνια έχει επηρεαστεί από δύο Μεσοπαγετώδεις και μία Παγετώδη περίοδο, καθώς επίσης και από μία σειρά ήπιων και ψυχρών γεγονότων. Η τελευταία παγετώδης περίοδος διήρκεσε από το 115.000 έως το 10.000. Η παρούσα Μεσοπαγετώδης περίοδος γνωστή και ως Ολόκαινο, άρχισε από το 10.000, και στο διάστημα αυτό εδραιώθηκαν οι σημερινές κλιματικές συνθήκες.

     Την «νεομυθολογία» γύρω από τις κλιματικές αλλαγές, τον κίνδυνο που διατρέχει το περιβάλλον και άλλα τέτοια πιασάρικα κόλπα που τρομάζουν τον κόσμο, οι σοβαροί επιστήμονες τα αντιπαρέρχονται αφού γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα μας ότι ο ήλιος είναι εκείνος που καθορίζει τα πάντα στον κόσμο μας ανάλογα κάθε φορά με τις δραστηριότητές του.

     Στην Ελλάδα βέβαια, που το μαύρο χρήμα έρεε εν αφθονία, διάφοροι επιτήδειοι ως συνήθως, σκαρφίστηκαν και τον μεγάλο κίνδυνο – όχι μόνο για το κλίμα και το περιβάλλον, αλλά και για την πανίδα μας – αφού και εκεί είδαν με την κοφτερή ματιά τους ένα νέο πεδίο δράσης, άρα και χρήματος. Διότι, για τους καλούς μας φίλους και συμπολίτες μας, η κάθε μορφής δράση, πρέπει να συνοδεύεται απαραίτητα και από την ανάλογη αμοιβή. Δεν είναι οι φίλοι μας τόσο αφελείς όσο είμαστε εμείς οι κυνηγοί που δρούμε για την φύση σε εθελοντική βάση, καλλιεργούμε χέρσα χωράφια για να βοσκήσουν τα πουλιά, γεμίζουμε με σπόρους τα ορεινά και δύσβατα πλάγια για να βρει η πέρδικα τροφή.

     Οι καλοί μας φίλοι είναι επαγγελματίες, και σαν τέτοιοι, αν δεν υπάρχει θέμα για τις δραστηριότητές τους, το δημιουργούν. Μάλλον για τον λόγο αυτό το τελευταίο διάστημα κυκλοφορούν διάφορα σενάρια με δρώμενα από κυνηγούς υποτίθεται που μπλά, μπλά, μπλά……. που κάνουν κακό στην φύση.

      Και μετά, αναρωτιέται φίλος μου κτηνοτρόφος που το τελευταίο διάστημα βρήκε σκοτωμένα στο βουνό πολλά πρόβατά του, ποιος τα σκοτώνει. Μα οι φίλοι μας οι καλοί, που αφήνουν ανεξέλεγκτα τσακάλια δίχως να υπολογίζουν τις συνέπειες από τις πράξεις τους στην οικονομική ζωή της περιοχής και στην ισορροπία του οικοσυστήματος. Πράξεις «ηρωικές» που γίνονται πάντοτε νύκτα. Γιατί η ημέρα, το φως του ήλιου, είναι για καθαρούς ανθρώπους.

     Στο βουνό προχθές, δέχτηκα έλεγχο από θηροφύλακες της Ομοσπονδίας Πελοποννήσου. Ευγενέστατοι άνθρωποι, με καλημέρισαν και μου ζήτησαν την άδειά μου. Με ρώτησαν αν ήθελα - και μου έδωσαν φεύγοντας δύο σακουλάκια με σπόρους. Τα πήρα και όταν έφτασα εκεί που ήθελα έκανα τη δουλειά μου. Την απλή τούτη πράξη των θηροφυλάκων και στην συνέχεια την δική μου, οι μάγκες της οικολογίας την έχουν αναγάγει σε επιστήμη. Και να οι μελέτες, και να οι στόχοι, και να οι προγραμματισμοί, και να έξοδα διαμονής και έξοδα κίνησης – και κάπως έτσι φουσκώνει ο προϋπολογισμός της κάθε ΜΚΟ και το πάρτι τους αποκτά νοστιμιά.

      Ποιοι αλήθεια σκέφτονται και αγαπούν τη φύση, εμείς τουλάχιστον το γνωρίζουμε καλά. Δεν αρκεί όμως η προσφορά του κυνηγού αν δεν συνοδεύεται (καλώς ή κακώς) και από την προώθηση της προς τα έξω, προς την κοινή γνώμη (που ποτέ μου δεν κατάλαβα ποια είναι). Η επικοινωνία είναι αυτή σήμερα που διαμορφώνει συνειδήσεις, που το μαύρο το κάνει άσπρο, που δίνει την είδηση που θέλει και όχι την αξιόλογη.

      Την επικοινωνία, την προώθηση των θέσεων μας, την καταπολέμηση της λάσπης από γνωστούς και άγνωστους κύκλους, την έχουν αναλάβει στο μέτρο του δυνατού ελάχιστοι εξ υμών. Με την ΚΟΜΑΘ να κάνει έναν καλό αγώνα, και μεμονωμένους κυνηγούς να ακολουθούν, μόνοι τους ή μέσω δικτύων και σκόρπια κάποιες Ομοσπονδίες. Η ΚΣΕ όμως, η «μάνα του λόχου» ακολουθεί τις συνήθειες της αρκούδας. Την περίοδο δηλαδή του κυνηγίου πέφτει σε χειμερία νάρκη …

=======================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011.