Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Το κυνήγι στο επέκεινα ...

Περνώντας στο αρκαδικό πεδίο την ώρα που η λαμπερή Αφροδίτη πλαγιάζει για τη δύση της, όλα τα πράγματα αλλάζουν. Πρώτα οι αισθήσεις, μετά οι μυρωδιές, η παγωνιά που καίει με το πάπλωμά της, η σκιά του Μαινάλου.

            Πόσο τυχεροί ταξιδευτές οι κυνηγοί, αφού μπορούν να αντικρίζουν, να γεύονται τέτοιες ομορφιές της νύχτας. Και πόσο ευλογημένη η γη, πόσο πολύτιμη η σύντομη ζωή μας απ’ αυτή. Αλλά και μετά τον θάνατο τι; «Απολύτως τίποτα, θα γίνεις ότι και πριν γεννηθείς, ξέρεις τι ήσουν πριν αποκτήσεις ζωή; Δεν ξέρεις, οπότε, τι φοβάσαι;». 

Ακριβώς, δεν φοβόμαστε το «μετά τα φυσικά», λαχταρούμε να ζήσουμε το παρόν, το τώρα, τη στιγμή. Και μα τον Πάνα τον τραγοπόδαρο, κυνηγάμε κι εμείς – όχι το θήραμα αυτό καθ’ εαυτό, μα την αρχέγονη εμπειρία μας. Κυνηγάμε τη ζωή. Γιατί, όταν χαθεί η θεά του έρωτα από τον ουράνιο θόλο, εμείς βρισκόμαστε ήδη στη καρδιά του δάσους, στα έλατα ή στα περήφανα πουρνάρια, στις φτέρες και στα σπάρτα, και ναι, γευόμαστε όσα οι αισθήσεις μας αποζητούν.
Το κυνήγι είναι έρωτας, σαν την φωτιά της γυναίκας, σαν το απαλό της δέρμα, το μοσχοβολημένο στήθος της. Όταν στο δάσος αναπνέεις τις υγρασίες του, όταν ακολουθάς τα πατήματα του κάπρου, όταν σου φανερώνεται η καπρίλα του, δεν είσαι εσύ, είναι η ίδια η ζωή που ανεβαίνει την πλαγιά.
Υποχρέωση έχουμε, εμείς οι αιώνιοι εραστές της ζωής, του κυνηγίου, της φύσης, να διαφυλάξουμε όσα αγαπάμε, όσα μας δίνουν ζωή μα και τροφή. Και μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς, καθαροί, τίμιοι, στη σχέση μας με το βουνό. Τους κλέφτες, τους παράνομους, τους υποκριτές, τους λάθρους, τους δήθεν, οφείλουμε να τους απομονώσουμε, να τους αποβάλουμε από την καθαρότητα της πρωινής στάλας.
Έχουμε όμως δρόμο μπροστά μας, όπως η παγάνα που πηγαίνει με τα σκυλιά στο πυκνό και δίνει τον ρυθμό. Για να τινάξει από πάνω του ο άνθρωπος την ανομία, τον φόβο, τον δρόμο της κατηφοριάς, θα περάσει καιρός. Μα νομοτελειακά θα γίνει, θα καθαρίσει ή ήρα από το στάρι, και το λαμόγιο που βρίσκεται στο βουνό και λυμαίνεται ότι κινείται, που δεν σέβεται τη φύση και τη ζωή, θα γίνει φτερό στον άνεμο, θα χαθεί, θα γίνει τροφή της Σκύλας και της Χάρυβδης.
«Πόλεμος πατήρ πάντων» έλεγε κάποτε ο «θείος» Ηράκλειτος. Και δεν εννοούσε την ανθρώπινη βλακεία που αιματοκυλιέται και σφάζεται για τις θρησκείες, για την εξουσία, για το χρήμα, για την ματαιοδοξία. Είχε ανέβει πολύ ψηλά ο φωτισμένος εκείνος παππούς μας, και μιλούσε με νοημοσύνη, είχε ξεφύγει από τη σκέψη και τους κλειστούς ορίζοντές της. Και  μιλούσε για τη ζωή, για τον αδυσώπητο αγώνα που την διακατέχει.
Το κυνήγι μας, είναι μέρος του αγώνα αυτού. Και δεν έχουμε δικαίωμα να το αφήσουμε σε ανθρώπους λειψούς στο πνεύμα και στο νου. Σε ψυχασθενείς και σε αλλότριους. Ο κάπρος, είναι περήφανο ζώο, άρχοντας στον βίο του. Και το κυνήγι μαζί του, δεν είναι ένα συνηθισμένο κυνήγι, είναι η αιώνια πάλη, το λίπασμα που πέφτει και καρπίζει η ζωή.

Αυτό το κυνήγι, εμείς θα το διαφυλάξουμε. Με όποιο κόστος, με όποιον πόλεμο …

 ====================
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Οι σκύλοι είναι ... ευρωπαίοι!

Ακολουθώντας τους κυνηγούς

Είναι πιθανό κάποιοι λύκοι να ακολουθούσαν τους κυνηγούς, αρχικώς από απόσταση, προκειμένου να τραφούν από τα απομεινάρια μεγάλων ζώων που οι κυνηγοί άφηναν πίσω τους. Τελικώς όμως οι λύκοι ενσωματώθηκαν σε αυτές τις ομάδες καθώς εξοικειώθηκαν με τον άνθρωπο

Η συνέχεια ολόκληρου του άρθρου εδώ.

Κυνηγώντας σκυλόκουτα και ψήφους - Ωρίων

Τις τελευταίες ημέρες γίναμε μάρτυρες περιστατικού δίωξης κυνηγών που προκλήθηκε από μέλος ζωοφιλικής οργάνωσης. Η πολιτεία με τα αρμόδια όργανα της αλλά και τη συνδρομή ενός«ευαίσθητου» πολίτη - πολιτευτή του κόμματος των οικολόγων-πρασίνων, με τις γνωστές αντικυνηγετικές απόψεις, έστησε «μπλόκο» και συνέλαβε σαν «τρομοκράτες»κυνηγούς, για να διαπιστωθεί η «ευζωία» των κυνηγόσκυλων τους κατά τη μετακίνησή τους στην εθνική οδό1.
     Αυτή η σκόπιμη και επιλεκτική αντικυνηγετική συμπεριφορά ενορχηστρώθηκε με βάση την εκδοθείσα«ερμηνευτική» εγκύκλιο του νόμου 4039/2012 «για τα δεσποζόμενα και αδέσποτα ζώα». Ειδικότερα στην εγκύκλιο του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης(1969/100521/14-8-2013/ΥΠΑΑΤ/ΓΕΝ.Δ/ΣΗ ΚΤΗΝΙΑΤΡΙΚΗΣ, Δ/ΣΗ Κ.Α.Φ.Ε.)2εφευρίσκονται στοιχεία που δεν υπάρχουν πουθενά στο νόμο και αναφέρεται λανθασμένα ότι ειδικά τα κυνηγετικά σκυλιά και μόνο, θα πρέπει κατά τη μεταφορά τους με αυτοκίνητο να μπορούν να είναι όρθια και να πίνουν νερό όποτε το επιθυμούν, χωρίς να διευκρινίζει όμως ο συντάκτης της εγκυκλίου πώς αυτό θα επιτευχθεί σε ένα κινούμενο όχημα από ανοιχτό δοχείο νερού. Υποτίθεται ότι όλα γίνονται για την «ευζωία» των ζώων με ασαφή και εντελώς υποκειμενική άποψη και ερμηνεία όμως, τόσο από τους συντάκτες όσο και από αυτούς που θα κληθούν να διαπιστώσουν τον «επαρκή χώρο» της ευζωίας και να επιβάλουν τα αντίστοιχα πρόστιμα.

Ατύχημα στο Μαίναλο ...

Ατύχημα με μπεκατσάδες συνέβη σήμερα το πρωί στο Μαίναλο, όταν κυνηγός πυροβολήθηκε από άλλον κυνηγό στο πρόσωπο.
 
     Δεν γνωρίζουμε αν ο τραυματισθείς έφερε πορτοκαλί γιλέκο και καπέλο. Θα μάθουμε όμως περισσότερα για το ατυχές συμβάν πιστεύω, από προσεχή ανακοίνωση του κυνηγετικού συλλόγου της Τρίπολης.

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Κυνηγοί - Καταμερισμός ευθυνών ...

«Τονίσαμε χιλιάδες φορές την χρησιμοποίηση του πορτοκαλί γιλέκου, το φωνάζουμε τόσα χρόνια, μέχρι που φτάσαμε στο σημείο να το περάσουμε και ως νόμο για να πείσουμε τους κυνηγούς ότι αυτό σώζει τη ζωή τους, το αυτονόητο και πάλι αντιμετωπίζουμε την αδιαφορία, την προκλητική άρνηση ορισμένων να το χρησιμοποιήσουν και δυστυχώς να θρηνούμε νεκρούς».

Η παραπάνω παράγραφος, μέρος ανακοίνωσης προέδρου κυνηγετικού συλλόγου με αφορμή τον νεκρό συνάδελφό μας στα Πετρουλέϊκα Αρκαδίας, είναι ίδια ως προς το ύφος της με παλαιότερες ανακοινώσεις που δημοσιεύθηκαν για θανάσιμα ατυχήματα στο κυνήγι του αγριόχοιρου. Αν και συχνά επαναλαμβανόμενη, δεν παύει να έχει την αξία της, Δυστυχώς όμως, είναι και αυτή ανακοίνωση πρόχειρη, επιφανειακή, δεν καταφέρνει να πιάσει, να αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος. Διότι είναι μονομερής. Αλήθεια, ποιος πιστοποιεί ότι το θύμα, ο κάθε νεκρός κυνηγός, δεν έφερε πορτοκαλί γιλέκο; Αυτός που πυροβόλησε; Και κατ’ επέκταση είναι αυτός που βλέπει πρώτος τον θανάσιμα τραυματισμένο συνάδελφό του. Οι άλλοι κυνηγοί το πιστοποιούν που πάνε όσο γρηγορότερα μπορούν στο σημείο του ατυχήματος; Ο αρχηγός της ομάδας; Η Θηροφυλακή και η Αστυνομία που καταφθάνουν πολύ αργότερα;
Στο θανάσιμο ατύχημα του κυνηγού των αγριόχοιρων, τελικά φταίει πάντα ο ένας; αυτός που δεν φορά το πορτοκαλί γιλέκο; Αυτός που πυροβόλησε και σκότωσε δεν φέρει ευθύνη, αυτός δεν παραβαίνει κυνηγετικούς κανόνες; Αυτός που πυροβολεί τον θάμνο, την σκιά, που πιστεύει ότι η κίνηση στο πυκνό φανερώνει θήραμα, τι είναι; Κυνηγός; Αυτός που πυροβολεί χωρίς να βλέπει το θήραμα (αλλά νομίζει ότι είναι θήραμα) γιατί απέχει από πύρινες ανακοινώσεις προέδρων κυνηγετικών συλλόγων; Διότι σε καμία ανακοίνωση παρεμφερή, δεν έχω διαβάσει να καταδικάζεται και αυτός που πυροβόλησε, παρά μόνο ο νεκρός κυνηγός. Ο πυροβολών δεν έχει θέση στην ανακοίνωση; Αυτός ακολουθεί τους κυνηγετικούς κανόνες; Τους γραπτούς και τους άγραφους;
Συνεχίζει όμως η ανακοίνωση: «Στον αγώνα εναντίον των λαθροθήρων (γιατί και αυτοί που δεν χρησιμοποιούν το πορτοκαλί γιλέκο είναι λαθροθήρες) δεν περισσεύει κανείς, και η μάχη θα πρέπει να αρχίζει με μπροστάρηδες τα μέλη των Διοικήσεων των Συλλόγων». Αλήθεια, πως γίνεται να είναι κάποιος λαθροθήρας όταν κυνηγά με νομοταγή ομάδα; Όταν είναι νόμιμος κυνηγός με τις σχετικές άδειες περί κατοχής όπλου και θήρας;  Κάποιος που δεν φέρει γιλέκο, είναι παραβάτης συγκεκριμένης διάταξης, αυτό λέει ο νόμος, δεν είναι λαθροθήρας. Άλλο πράγμα η συγκεκριμένη παράβαση και άλλο πράγμα η λαθροθηρία.
Όμως, η κάθε ομάδα που κυνηγά αγριόχοιρους, δεν έχει αρχηγό; Αυτό δεν ορίζει το εθιμικό δίκαιο που έχει ισχύ όπως ο γραπτός νόμος; Ο αρχηγός της κάθε ομάδας δεν φέρει ευθύνη για το αν κάποιο μέλος δεν φέρει γιλέκο ή τις σχετικές άδειες; Αν ο κάθε αρχηγός ομάδας φρόντιζε καθ’ όλα για την ασφάλεια της πριν από κάθε κυνηγετική εξόρμηση, αν πιστοποιούσε με έναν απλό έλεγχο την νομιμότητα του κάθε μέλους της (τις σχετικές άδειες), ασφαλώς και θα προλαβαίναμε πολλά ατυχήματα. Απουσιάζει όμως και ο αρχηγός της ομάδας από προγενέστερες ανακοινώσεις για το ίδιο θέμα.
Πέρα από τις ανακοινώσεις που δημοσιεύονται έπειτα από ανθρώπινες απώλειες στο κυνήγι μας, καλό θα είναι αυτές να είναι πλήρεις, Και αν θέλουμε να δούμε το μεγάλο πρόβλημα σε όλες του τις διαστάσεις, θα πρέπει να το δούμε σφαιρικά. Ούτε τα μεγάλα λόγια (γιατί και αυτοί που δεν χρησιμοποιούν το πορτοκαλί γιλέκο είναι λαθροθήρες), ούτε ο εφησυχασμός λύνουν το πρόβλημα. Πόσο μάλλον η μονομερής και αβίαστη καταδίκη του ενός, που πάντοτε είναι το θύμα.
Ας τα δούμε όλα αυτά αν θέλουμε να σώσουμε το κυνήγι μας. Και ας αποφύγουμε λόγια κούφια μπαίνοντας στην ουσία του προβλήματος.
=====================

Δημοσιεύθηκε στο "Κυνήγι" του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Καλό σου ταξίδι συνάδελφε ...

«Δεν γίνεται φίλε, δεν μπορεί να το συλλάβει ο νούς μου ότι σκοτώθηκε ακόμα ένας κυνηγός, όχι μόνο από το βόλι άλλου κυνηγού, αλλά κυρίως γιατί, υπάρχουν τόσοι πολλοί στην κοινωνία σας που αγνοούν να προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Είναι εντελώς απαράδεκτο να μην γνωρίζει ο κυνηγός τα απολύτως έστω βασικά σε περιπτώσεις τραυματισμών στο κυνήγι του. Όποιες κι αν είναι αυτές οι περιπτώσεις. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι πέθανε ο άνθρωπος αυτός από αιμορραγία, αρνούμαι να αντιληφθώ ότι δεν βρέθηκε ένας, έστω ένας από τους συναδέλφους του να του δέσει το τραύμα για να ελαττώσει το ξεμάτωμα. Και μη μου πεις ότι χτυπήθηκε η κεντρική αρτηρία, διότι στον τραυματισμό εσύ ή ο κάθε ένας, δεν βλέπει την κεντρική αρτηρία αλλά αίμα, πολύ αίμα. Και είναι ντροπή σας που δεν κάθεστε στα θρανία να μάθετε τις πρώτες βοήθειες. Είναι μεγάλη η ντροπή των συλλόγων σας, που δεν θεσπίζουν σεμινάρια υποχρεωτικά ανά τρίμηνο ή εξάμηνο» .

Ήταν πολύ οργισμένος ο καλός μου φίλος ο γιατρός όταν μου έλεγε τα παραπάνω λόγια στο τηλέφωνο – και ο λόγος του, πραγματικός και στέρεος, έβγαζε περισσότερη οργή από την ξύλινη ανακοίνωση του προέδρου του Κυνηγετικού Συλλόγου της Τρίπολης.
Υπήρξε ένας νεκρός, που ας σημειωθεί, ήταν ένας λαμπρός επιστήμων, καθηγητής στα ΤΕΙ της Πάτρας, ένας θαυμάσιος άνθρωπος, φύσει και έργω ευγενής, «ο καλύτερος μου καθηγητής στο Πανεπιστήμιο» όπως μου είπε ένας πρώην φοιτητής του, «τόσο ευγενικό άνθρωπο δεν έχω συναντήσει ποτέ στο βουνό και στο κυνήγι», όπως μου είπε ένας άλλος φίλος μου κυνηγός – που πριν από το μοιραίο γεγονός, είχαν συναντηθεί στο βουνό – γιατί ο Φώτης Ηλιόπουλος από την Καπελίτσα της Ηλείας, είχε πάρει λάθος δρόμο ψάχνοντας να βρει την ομάδα που θα κυνηγούσε γουρούνια και αντί να φτάσει στην Αράχωβα, βγήκε στο Βλόγγο. Λαγοκυνηγός ήταν αυτός ο θαυμάσιος άνθρωπος και δέχθηκε το κάλεσμα φίλου του να πάει στην ορεινή Αρκαδία για γουρούνια, με την ομάδα του Τάσου του Θεοδωρόπουλου του αραχωβίτη. Ο θανάσιμος τραυματισμός συνέβη στα βόρια της Αράχωβας, προς το Λυκούρεσι, και συγκεκριμένα πολύ κοντά στον οικισμό Πετρουλέϊκα.  
Δεν γράφω με οργή αλλά με θλίψη. Για ένα λόγο επιπλέον. Η στιγμή το έφερε και είδα τον θανάσιμα τραυματισμένο κυνηγό την ώρα που το ασθενοφόρο τον παραλάμβανε από ένα τζιπάκι Jimmy ακριβώς στο γεφύρι του Σαρά – ανάμεσα Δημητσάνα και Καρκαλού κατά το μεσημέρι του Σαββάτου που πήγαινα στο χωριό μου. Την στιγμή εκείνη που όλα εξελίσσονταν αστραπιαία μπροστά μου, δεν διέκρινα αν ο κυνηγός ήταν ακόμα ζωντανός ή νεκρός. Μετά από λίγο όμως έμαθα ότι ήταν νεκρός.
Δεν θέλω να αποδώσω ευθύνες σε κανένα, όπως κάνει με την ξύλινη ανακοίνωσή του ο πρόεδρος της Τρίπολης. Αλλά θέλω να πω σε αυτόν (που δεν τον γνωρίζω προσωπικά), αλλά και σε όλους τους προέδρους της Ελλάδας, στον πρόεδρο της κεντρικής Ομοσπονδίας και στους άλλους προέδρους των Ομοσπονδιών, πως ναι, είναι ντροπή που δεν προγραμματίζετε σαν επίσημοι φορείς που είστε, σεμινάρια, μαθήματα εφ’ όρου ζωής για κυνηγούς με τις πρώτες βοήθειες. Και ναι, αφού μιλάτε για νόμους, να θεσπίσετε ακόμα έναν: να υποχρεώνεται ο κάθε κυνηγός να έχει στο αυτοκίνητό του οργανωμένο φαρμακείο. Με τα απαραίτητα για τους όποιους τραυματισμούς, με ένεση ακόμα για αλλεργικό σοκ, και με όσα χρήσιμα πρέπει να έχει ένα κινητό φαρμακείο.
Δεν θέλω να μείνω στα ευχολόγια αλλά στις πράξεις. Η κοινωνίας μας είναι απαίδευτη, ο κυνηγός επίσης. Εμείς όμως φέρουμε μαζί μας και όπλα – για τον λόγο αυτό έχετε υποχρέωση κ.κ. πρόεδροι να βγείτε από τον εφησυχασμό και να προσφέρετε έργο ζωής, κυριολεκτικά.
Τον Φώτη Ηλιόπουλο δεν τον γνώριζα. Άκουσα όμως γι’ αυτόν τόσα ζεστά και αληθινά λόγια, που είναι σαν να τον γνώριζα κι εγώ.

Καλό σου ταξίδι αγαπητέ συνάδελφε. Εσύ ήσουν κυνηγός.

==============
Δημοσιεύθηκε στο "Κυνήγι" του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013.

Επιχείρηση της ΣΤ' ΚΟΜΑΘ στη Θεσσαλονίκη ...


Συνολικά έξι (6) περιστατικά για τα οποία μέχρι στιγμής κατατέθηκε μήνυση μόνο για το ένα ενώ για τα υπόλοιπα είναι σε εκκρεμότητα (την επόμενη εβδομάδα). Στα τέσσερα ενέργησαν μόνο οι Ρετζέπης και Στόικος ενώ σε δύο επιπλέον και ο δασοφύλακας του Δασαρχείου Θεσσαλονίκης Τσικούρας Γεώργιος. Σε όλες όμως τις περιπτώσεις οι κατασχέσεις έγιναν από τους θηροφύλακες.