Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Αλητεία ...

Εκτός κυνηγετικής περιόδου, όπως τώρα καλή ώρα. Στον Γράμμο και στα μαγευτικά χωριά του.

Από τους μεγάλους έρωτες, η ομάδα είχε σπάσει στα δύο. Σε αυτή που θα έκανε την πεζοπορία και σε αυτήν που θα μαδούσε τις μαργαρίτες! Η δεύτερη θα μας περίμενε στον Βοϊδομάτη, κοντά στις πέστροφες.

Πήραμε το ψηλό μονοπάτι από την γέφυρα της Αρίστης και αρχίσαμε να κατεβαίναμε. Παράλληλο μονοπάτι κυλούσε στην ίδια πορεία και ήταν πάνω στην όχθη του ποταμού. Στα χαμηλότερα αυτό. Έπειτα από κάμποσο περπάτημα, φτάσαμε πριν από τις πέστροφες και ανταμώσαμε με την υπόλοιπη παρέα που έπαιζε «τα μήλα» στο πέτρινο γεφύρι.

Εποχούμενοι πλέον, φτάσαμε στην Κόνιτσα που κάναμε μία στάση γρήγορη, ίσα να πάρουμε στο χέρι ένα μπακλαβά. Φτάσαμε στον Σαραντάπορο και περάσαμε απέναντι, αρχίσαμε τις ανηφοριές για τα Μαστοροχώρια. Πρώτο χωριό η Πυρσόγιαννη και μετά η Βούρμπιανη. Στη Βούρμπιανη σταματήσαμε. Ο ναυπηγός της παρέας μας, ήταν από εδώ. Και έψαχνε (μαζί του κι εμείς) να βρει το σπίτι του το πατρογονικό. Δεν θυμόταν και μας πήγαινε εδώ κι εκεί. Γνωρίσαμε και την τελευταία πεζούλα της Βούρμπιανης αλλά το σπίτι του Βουρμπιανίτη δεν φανερώθηκε!

Φύγαμε για το Πληκάτι. Ερημιά, μόνο κάτι λιγοστοί γερόντοι. Στον καφενέ του χωριού πήραμε το δεκατιανό μας αφού είχαμε λυσσάξει και στην πείνα. Ότι είχε το κατάστημα, ελιές, φέτα, ψωμί, λαδάκι. Υπάρχει άραγε πλουσιότερο μενού;

Ένας κακοκτράχαλος δρόμος έφευγε από το Πληκάτι και ψευτοανηφόριζε για την Αετομηλίτσα και την Γράμμουστα. Από πάνω τους η λίμνη Γκιστόβα, μισή δική μας, μισή αλβανική. Όλη η ομορφιά του κόσμου εδώ στον Γράμμο. Αντικριστά ο Σμόλικας και δεξιότερα η Γκαμήλα, και μέσα από την Γράμμουστα να ξεπηδά ένα φτωχό ρέμα που στη συνέχεια γίνεται ο μεγαλύτερος σε μήκος ποταμός της Ελλάδας, ο Αλιάκμονας! Για να δει κανείς το μεγαλείο του Αλιάκμονα, πρέπει να πάει στα Καμβούνια όρη, πάνω από την Δεσκάτη. Εκεί, από το ορειβατικό της καταφύγιο χάνεται η ματιά στο χάος και στη λίμνη που σχηματίζει ο ποταμός.

Κατηφορίσαμε από τον Γράμμο και διαβήκαμε στην απέναντι πλευρά του Σαραντόπορου και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, για την Αρίστη, τη βάση μας. Όλες αυτές τις ώρες της γυροβολιάς, τα ερωτευμένα πλάσματα αγωνιούσαν πότε θα βρεθούν πάλι πίσω, στη φωλιά τους. Εμείς της πεζοπορίας δεν αγωνιούσαμε!

Στην Αρίστη, στον καφενέ της κυρά Αλεξάνδρας (με τις μαγικές πίτες, γεια σου κυρά Ξάντα!) κουτσόπινε και ο αστυνόμος. Το ένα έφερε το άλλο και τα λίγα έγιναν πολλά. Φούσκωσε από κρασί ο αστυνόμος, δεν πηγαίναμε πίσω κι εμείς της πεζοπορίας, άιντε και τα τσουγκρίσματα, γκολ γίναμε! Τα ερωτευμένα ζεύγη είχαν γίνει γκολ από τις λαβωματιές των τόξων τους.

Σαν σηκωθήκαμε να φύγουμε να πάμε για τις σκηνές μας στην όχθη του Βοϊδομάτη λίγο παρά κάτω, αντέδρασε ο αστυνόμος. «Μεθυσμένοι είστε, δεν σας αφήνω να φύγετε» Άρχισαν οι τσακωμοί. Το μεθύσι στα λόγια ήταν ασυγκράτητο! Με τα πολλά, βρήκαμε την σωστή λύση. Τα ζεύγη του έρωτα θα κατηφόριζαν για τις σκηνές στην ακροποταμιά, κι εμείς της πεζοπορίας θα κοιμόμασταν στη φυλακή.

Μας έβαλε ο αστυνόμος στη σειρά κατά φάλαγγα και άνοιξε την σιδερένια πόρτα. «εδώ θα βολευτείτε μια χαρά». Ησυχάσαμε όλοι. Στης φυλακής τα σίδερα βασίλευσε απόλυτη σιωπή.

Σαν ξυπνήσαμε, πάλι κατά φάλαγγα, μας οδήγησε ο αστυνόμος στον καφενέ της κυρά Αλεξάνδρας για τον καφέ μας.  Είχε πιάσει μεσημέρι …


========================
Δημοσιεύθηκε στο “Κυνήγι” του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 23 Απριλίου 2014.


Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

Το Πέρασμα ...

“Θεοί εστέ”, είπε ο Χριστός απευθυνόμενος προς τους ανθρώπους που τον άκουγαν. Αλλά ποιος τον κατάλαβε;

Είπε και την μαγική φράση: “αγαπάτε αλλήλους”, και γκρέμισε με τον λόγο του την στυγερή και παρακμιακή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Γιατί τότε, στην εποχή του, πολύς πόνος και μεγάλη δυστυχία βασίλευαν στον κόσμο. Οι Ρωμαίοι στρατοκράτες είχαν χάσει κάθε μέτρο. Το παλιό είχε φθαρεί, το καινούριο ερχόταν. Και το έφερε ο Χριστός με τον Λόγο του.

Όλοι οι μεγάλοι άνθρωποι στον κόσμο, με πρώτο τον υιό του Θεού, δεν άφησαν γραπτά κείμενα, ο Λόγος τους ήταν προφορικός. Και πήραν τον Λόγο τους οι ερμηνευτές τους και τον αλλοίωσαν

Ο Χριστός μίλησε για αγάπη, είπε πρώτος την επαναστατική αυτή λέξη και της έδωσε νόημα. Αλλά δεν ακούστηκε, ο κόσμος κυλιέται ακόμα σε βαθύ μίσος. Μίλησε για την Βασιλεία των Ουρανών, αλλά η εκκλησία μίλησε για κόλαση και για τρόμο. Τον άνθρωπο τον φόβισε αντί να τον κερδίσει. Και φαντάστηκε μια κόλαση πύρινη, γεμάτη πόνο και αγωνία, ένα συνεχές μαρτύριο.

Δηλαδή, ο άνθρωπος, ενώ γεννιέται ελεύθερος, διαμορφώνεται με τέτοιο τρόπο από τις “παραδόσεις” – από το σπίτι του, από το σχολείο, από την κοινωνία, από την πολιτική, που δεν τον αφήνουν να ανασάνει. Τον μπολιάζουν με φόβους, του δημιουργούν ενοχές, τον κάνουν απόλυτα ελεγχόμενο. Μαζί με αυτόν, και περισσότερο φοβισμένοι, είναι οι διαμορφωτές του.

Ο άνθρωπος, είναι δημιούργημα του Θεού. Και ο Θεός, έφτιαξε τον άνθρωπο – όπως και όλα τα δημιουργήματά του για να στέκονται αιώνια. Ποιος δημιουργός θα κατασκεύαζε ένα έργο του για να το καταστρέψει; Ακόμα κι εμείς, φτιάχνουμε μια κατασκευή και την θέλουμε στέρεη, να κρατήσει στον αδηφάγο χρόνο.

Ο Χριστός, γεννήθηκε για εμάς, προδόθηκε, προπηλακίστηκε, βασανίστηκε, σταυρώθηκε. Και αναστήθηκε. Στη σύντομη ζωή του, στο πέρασμά του από τα ανθρώπινα, μας αγάπησε, μας δίδαξε, μας είπε λόγια πρωτόγνωρα. Αλλά δεν τον καταλάβαμε, δεν νιώσαμε τον επαναστατικό του Λόγο, δεν τον ακούσαμε καν.

Ο κάθε ένας τον ερμήνευε όπως ήθελε, δημιουργήθηκε η θρησκεία που φέρει το όνομά του, έγιναν οι αιρέσεις, έσπασε ο Λόγος του σε κομμάτια. Ορθόδοξοι, Καθολικοί, μετά οι Κόπτες, οι Ουνίτες, οι Άρειοι, Χιλιαστές, και τόσοι ακόμα. Εκείνος μίλησε με απλότητα, και οι διδάσκοντες τον Λόγο του ντύθηκαν στα χρυσά και στα πλουμιστά. Εκείνος κυνήγησε τους εμπόρους από τον Ναό και είπε θα τον γκρεμίσει για να τον κτίσει πάλι σε τρείς ημέρες, αλλά εμείς τους Ναούς μας στο όνομά του ακόμα δεν τους κτίσαμε. Και τους εμπόρους δεν τους διώξαμε.

Ο Λόγος του Χριστού είναι πάντα επίκαιρος. Κι ας έχουν περάσει 2000 χρόνια από τον ερχομό του. Και τον έχουμε ανάγκη σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Γιατί και σήμερα η στυγνή αυτοκρατορία που κυβερνά τον κόσμο, τον έχει στην πείνα, στην φτώχεια, στην βία. Σε ολόκληρο τον πλανήτη βασιλεύει η σκληρότητα. Και αυτή είναι ανθρώπινο δημιούργημα, έξω από τη Φύση και από κάθε Νόμο της.

Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας μέχρι να φτάσουμε εκεί που θέλει να μας τοποθετήσει ο Δημιουργός μας. Και έχουμε τον χρόνο να ανοίξουμε την καρδιά μας και να καταλάβουμε τον Λόγο του, να νιώσουμε την αγάπη του.


Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση.

========================
 

Δημοσιεύθηκε στο “Κυνήγι” του Ελεύθερου Τύπου την Μεγάλη Τετάρτη 16 Απριλίου 2014.