Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

Κυνηγετική ασφάλεια … έχουμε;

Η λαϊκή σοφία για τα πάντα έχει μιλήσει. «Για να μάθεις, πρέπει να πάθεις», αναφέρει ένα από τα πολλά γνωμικά που βγήκαν μέσα από την ζωή.

Γνωρίζουμε όλοι για την κυνηγετική ασφάλεια που πληρώνουμε κάθε φορά που εκδίδουμε άδεια κυνηγίου. Στον κατάλογο της άδειας θήρας έχουμε: τέλη αδείας, χαρτόσημο, συνδρομή έτους, ασφάλεια, έκτακτη εισφορά συλλόγου, αναλογικό χαρτόσημο, υπεύθυνη δήλωση, έκτακτη εισφορά Ομοσπονδίας.

Δεν θα σταθώ στα παράλογα του καταλόγου αλλά μόνο στην ασφάλεια. Και τούτο γιατί είμαι παθών. Μέχρι σήμερα αγνοούσα τα επιμέρους όσων πλήρωνα. Φυσικά το λάθος δεν είναι παρά δικό μου. Αλλά οι περισσότεροι κυνηγοί, δεν δίνουν βάση στα επί μέρους. Λόγω όμως ατυχήματος που μου συνέβη στον κυνηγότοπο, εκ των πραγμάτων ασχολήθηκα και θέλησα να πάρω από την κυνηγετική ασφάλεια τα χρήματα που ξόδεψα σε νοσοκομεία, γιατρούς, φυσιοθεραπευτές. Δεν βάζω φυσικά μέσα στα έξοδα, ταξί για την μεταφορά μου, απώλεια εισοδήματος κ.α. Μόνο τα βασικά.

Ήλθα σε επαφή με τον ασφαλιστή της Ομοσπονδίας Πελοποννήσου κύριο Αναστάσιο Μαρκόπουλο, και με ευγένεια ο άνθρωπος – αφού βρήκε την καρτέλα μου όπως μου είπε τηλεφωνικά, συνέχισε λέγοντας μου: «δικαιούστε αποζημίωσης μέχρι του ποσού των 600 ευρώ, για τόσα σας έχει ασφαλίσει ο σύλλογός σας».  Μα κύριε Μαρκόπουλε, του είπα, δεν ξόδεψα 600 ευρώ αλλά πολλά περισσότερα. «Δίκιο έχετε» συνέχισε ο κύριος Μαρκόπουλος, «όμως αυτήν την ασφάλεια επέλεξε να κάνει ο σύλλογός σας, καταβάλλοντας το ποσό των 2,30 ευρώ ανά κυνηγετική άδεια. Άλλοι σύλλογοι επιλέγουν καλύτερες ασφάλειες, οπότε εκεί οι καλύψεις είναι σαφώς μεγαλύτερες».

Ήταν σαφής ο άνθρωπος, και μάλιστα μου έδωσε έναν κατάλογο με τα δικαιολογητικά που θα έπρεπε να καταθέσω στην ασφάλεια για την αποζημίωση των 600 ευρώ. Αν και του ζήτησα, δεν μου έδωσε αντίγραφο του ασφαλιστηρίου, που κακώς ο σύλλογος μου δεν μου είχε δώσει, παρά μόνο, τοποθέτησε ένα αυτοκόλλητο στην άδεια θήρας που γράφει τα στοιχεία μου και την επωνυμία της ασφάλειας. Ενώ θα μπορούσε ο κύριος Μαρκόπουλος να μου έστελνε με ένα email το ασφαλιστήριο για να το δει ο δικηγόρος μου όπως του είχα πει, με παρέπεμψε στον σύλλογό μου. Δεν μένω φυσικά σε αυτό, αλλά στην ευγένεια του κυρίου Μαρκόπουλου την οποία και επισημαίνω.

Σκεφτόμενος όμως μέσα από την δική μου περίπτωση, έναν φίλο μου που έπαθε πολύ μεγάλο ατύχημα και θα βρεθεί καθηλωμένος για 6 περίπου μήνες στο σπίτι του, με τεράστια έξοδα που θα τρέξουν μέχρι την ημέρα της αποθεραπείας του, κι αυτός θα πάρει τα ίδια χρήματα, δηλαδή 600 ευρώ! Παράλογο; Εννοείται.

Όμως, αν οι 200 χιλιάδες κυνηγοί πληρώνουν ομαδικά για ασφάλεια που δεν έχουν το ασύλληπτο ποσό των 500 χιλιάδων ευρώ (πρόχειρος λογαριασμός 200 επι 2,50 ευρώ μέσο όρο), που πάνε τα χρήματα αυτά; Είναι κέρδος των ασφαλιστικών εταιρειών; Και πόσο χρήματα δαπανούν από αυτά οι ασφάλειες σε κάθε κυνηγετική περίοδο για ατυχήματα; 10 χιλιάδες; 30 χιλιάδες; Τα υπόλοιπα; Καθαρά κέρδη;

Πρέπει να πάθεις όπως εγώ ή μάλλον έχουμε υποχρέωση να ασχολούμαστε ακόμα και με αυτό το θέμα. Κάτι που δεν έκανα, κάτι που δεν έχετε κάνει ούτε εσείς. Όμως, βλέπουμε ότι και η ασφάλεια είναι υποχρεωτική, όπως οι έκτακτες εισφορές που έγιναν μόνιμες, όπως και τόσα άλλα. Ακόμα κι εδώ, ακόμα και την ασφάλεια μας στο κυνήγι, την αποφασίζουν τρίτοι.

Και γιατί να μην κάνω του χρόνου ένα ομαδικό ασφαλιστήριο με την ομάδα μου; Ασφαλιστήριο 10 ατόμων. Με παροχές ελέγξιμες απόλυτα. Να βγάζουμε την άδεια μας κατευθείαν στο κατά τόπο Δασαρχείο, και με τα χρήματα που θα κερδίζουμε από χαρτόσημα, έκτακτες εισφορές, χαρτί για υπεύθυνες δηλώσεις κ.λπ. να κάνουμε μια καθόλα αξιοπρεπή ασφάλεια;

Οι ευθύνες και στο συγκεκριμένο θέμα βαρύνουν εμένα και μόνο εμένα. Που αδιαφόρησα, που δεν φρόντισα. Οι ευθύνες δεν βαραίνουν ούτε τον ευγενέστατο κύριο Αναστάσιο Μαρκόπουλο, ούτε τον σύλλογό μου. Βαρύνουν εμένα, διότι δεν έδωσα ποτέ σημασία ακόμα και στα επί μέρους, που όμως μόνο μικρά δεν είναι αν τα σουμάρεις.    

Αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να διορθώσουμε την αδιαφορία μας και τα λάθη μας. Αυτά τα ομαδικά ασφαλιστήρια των χιλιάδων ασφαλισμένων, περισσότερο σε πρόβατα μου μοιάζουν παρά σε ανθρώπινες υπάρξεις.  

=================
Υγ: Επειδή διαπίστωσα  ότι οι ομαδικές ασφάλειες των κυνηγών έχουν πολύ ζουμί, σύντομα θα κάνω ένα εκτενές ρεπορτάζ. Να ακουστούν όλες οι απόψεις, κυνηγών, συλλόγων, ασφαλιστών, Ομοσπονδιών. Δεν θέλω να αδικήσω κανέναν, όπως και δεν θέλω να με αδικούν.

=================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

Δηλητηριασμένος Χρυσαετός

Άμεση ήταν η κινητοποίηση της θηροφυλακής των κυνηγετικών οργανώσεων σε περιστατικό χρήσης δηλητηριασμένων δολωμάτων. Συγκεκριμένα κάτοικοι από την περιοχή της Βλάστης ενημέρωσαν τον Ομοσπονδιακό Θηροφύλακα της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας – Θράκης στην Πτολεμαΐδα σχετικά με τις υποψίες τους για χρήση δηλητηριασμένων δολωμάτων. Κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας τους ο Ομοσπονδιακός Θηροφύλακας της ΚΟΜΑΘ και ο θηροφύλακας του Κυνηγετικού Συλλόγου Εορδαίας. έσπευσαν στη Βλάστη με σκοπό την έρευνα για τον εντοπισμό τυχών δολωμάτων.

Πράγματι μετά από σχολαστική έρευνα εντόπισαν νωρίς το πρωί της 19/2/2015 στην αναφερόμενη θέση δηλητηριασμένα δολώματα (κομμάτια κρέατος και εντόσθια από κτηνοτροφικά ζώα ποτισμένα πιθανά με γεωργικό φάρμακο -λόγω της έντονης οσμής από δηλητήριο)

Τα ανωτέρω δολώματα ήταν διασκορπισμένα σε ακτίνα περίπου 100 μέτρων και κατά την έρευνα διαπιστώθηκε ότι τα δολώματα επισκέφτηκαν πολλά είδη της άγριας πανίδας (λύκοι, κορακοειδή, αλεπούδες) από τα ίχνη που παρατηρήθηκαν στο χιονισμένο έδαφος και από την εμφάνιση πολλών κοράκων. 


Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Κουβέντες … μετά το κυνήγι

Το καφέ της πόλης, ήταν καθαρό, περιποιημένο, ζεστό, με καλή μουσική και στην σωστή ένταση. Όλα προσεγμένα ώστε ο θαμώνας να περνά καλά πίνοντας τον καφέ του κουβεντιάζοντας με την παρέα του.

Ίσως για εμάς τους κυνηγούς αυτά τα απλά είναι πολυτέλειες. Είναι πολλά. Διότι διαφορετικά έχουμε συνηθίσει στο βουνό και στην ησυχία του. Όμως, δεν είμαστε μονολιθικοί, δεν θεοποιούμε το ένα και απορρίπτουμε το άλλο. Η καλή παρέα μπορεί να συναντηθεί παντού, και φυσικά κάτω από δύσκολες ή εύκολες συνθήκες.

Στην προκείμενη περίπτωση, δύο κυνηγοί αγριόχοιρων, βάλαμε στην μέση έναν φυσικό, που στάθηκε σιωπηλός στα ακούσματα του κάπρου. Δεν απέρριπτε τις ιστορίες μας ο φυσικός, ούτε τις υιοθετούσε. Έμενε απαθής, παρατηρητής, των όσων ειπώθηκαν την ώρα του απογευματινού καφέ.

Ο Μάκης, προερχόμενος εκ Λαμίας - το παλιό Ζητούνι για εμάς που αγαπάμε τα ξεχασμένα Τοπωνύμια, σαν αρχηγός της ομάδας του άρχισε την κουβέντα από τα σκυλιά. Για τους εκτός κυνηγίου συνανθρώπους μας, δεν είναι αντιληπτή η σχέση κυνηγού και σκύλου. Δεν γνωρίζουν μάλλον ότι, στο κυνήγι μας, όλα αρχίζουν και τελειώνουν με τον σκύλο μας.



Τα λόγια του Μάκη, ξεπηδούσαν ζεστά από μέσα του. Για τους φίλους της ομάδας του, για τα σκυλιά τους, για την καλύβα τους που φρόντιζαν σαν το σπίτι τους: “μικρή είναι, περίπου 25 τετρ. Έχει τέσσερα κρεβάτια διπλά (πάνω και κάτω), έναν καναπέ που γίνεται κι αυτός κρεβάτι, ένα τζάκι, ένα τραπέζι, τα απολύτως απαραίτητα. Άλλος φροντίζει για την γεννήτρια, άλλος για τα ξύλα, άλλος καθαρίζει, όλοι μας αναλαμβάνουμε μια εργασία ώστε η καλύβα μας να είναι πάντοτε καθαρή και φιλόξενη. Είναι το σπίτι μας. Έξω από αυτήν έχουμε έναν καλό επίσης χώρο. Εκεί καθόμαστε όταν ο καιρός είναι ακόμα σχετικά ζεστός, εκεί σε ειδική κατασκευή γδέρνουμε τα θηράματά μας.”



Την καλύβα του Μάκη την ζήλεψα. Του το είπα. Και όλες τις καλύβες των κυνηγών. Είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα εμείς. Διότι η καλύβα στο βουνό, είναι το κέντρο συγκέντρωσης, είναι η αναφορά της ομάδας, είναι ο τόπος ξεκούρασης της κουραστικής κυνηγετικής ημέρας, είναι ο ειδυλλιακός τόπος του κυνηγού.

Είπαμε πολλά με τον Μάκη, ακόμα και στα σημερινά του κυνηγίου πράγματα. Αλλά τα πολιτικά τα προσπεράσαμε τάχιστα. Δεν τους δώσαμε βαρύτητα μεγαλύτερη από αυτή που τους πρέπει. Φτάσαμε και στην οικολογία: “Πόσοι οικολόγοι έχουν βρει ένα μικρό ελατάκι στο βουνό, και έχουν σκύψει να το περιποιηθούν; να του φτιάξουν τον λάκκο του, να τον δυναμώσουν κυκλικά με πέτρες, να του ασφαλίσουν το μέλλον του; πόσοι έχουν συναντήσει ένα μικρό ζαρκάδι, φοβισμένο, χαμένο και το έχουν περιποιηθεί και το αφήνουν στο δάσος σαν δυναμώσει;”, τον άκουσα να μου λέει.



Ο Λόγος του Μάκη είναι στέρεος, δωρικός. Αλλά το κυνήγι του αγριόχοιρου θα το αφήσει, για ένα πρόβλημα υγείας που του προέκυψε και δεν του επιτρέπει να ασκήσει το κυνηγετικό του θέλω. Το αναφέρει με λύπη: “αλλά δεν μπορώ να μην κυνηγάω, θα πάω στον λαγό που οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές”.

Κυνηγοί σαν τον Μάκη βρίσκονται παντού στον ευλογημένο τόπο μας. Όχι μόνο του αγριόχοιρου, αλλά του κάθε θηράματος. Και όπως σκύβουν να χαϊδέψουν τα σκυλιά τους ή να δέσουν το καπρί να το σύρουν έξω από τον κυνηγότοπο, με την ίδια ευκολία σκύβουν να περιποιηθούν ένα λαβωμένο δέντρο ή ένα χαμένο ζώο της άγριας πανίδας μας.



Ο κυνηγός που έχει επίγνωση, είναι απαραίτητος στο δάσος. Είναι κι αυτός φύλακάς του. Είναι μέρος της Φύσης. Ο Μάκης της Ελλάδας, είναι η συνέχεια του κυνηγίου μας. Και ας το θεωρούν μερικοί περιττό. Την θεωρία του περιττού την καλλιέργησαν οι άνθρωποι της πόλης, επί της ουσίας οι φυλακισμένοι άνθρωποι, οι μη γνωρίζοντες την Φύση ειμί μόνο από βιβλία πατριδογνωσίας και ντοκιμαντέρ. Ά ναι, και μέσα από ομιχλώδεις δραστηριότητες διαφόρων Μ.Κ.Ο.



Το ερώτημα που προκύπτει από τα ανωτέρω, είναι, ποιος πλήρωσε τον λογαριασμό; Μα φυσικά ο παρατηρητής, που έφερε δυό “ξένους” στην ίδια πόλη! 

===================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη  18 Φεβρουαρίου 2015  
Υγ: Οι  φωτογραφίες από την ζωή στην καλύβα της παρέας του Μάκη.   

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

Δασαρχείο Βυτίνας ...

Όμορφη μέρα και η σημερινή, μονολόγησα σχεδόν την στιγμή που πατήσαμε το πρώτο χιόνι. “Που την είδες; δεν βλέπεις τον καιρό; το χιόνι, το κρύο; την βαριά συννεφιά;”, Φυσικά και την βλέπω αφού την ζω, είμαι μέσα σε αυτήν τώρα!

Η καλή μου η πέρδικα γύρισε και με κοίταξε αστραπιαία. Η ματιά της όμως καρφώθηκε πάλι στον δρόμο που ανηφόριζε. Αλλά σαν κάτι να άστραψε μέσα της και έβγαλε εκείνο το πλατύ χαμόγελο, άνοιξε το παράθυρο και ο παγωμένος αέρας ζέστανε τα πρόσωπά μας. “Όντως, είναι πανέμορφη η μέρα”, έσκυψε και μου ψιθύρισε σχεδόν στο αυτί η ρούσα ομορφιά. Μόλις είχε διώξει τον φόβο της κι απολάμβανε το παρόν.

Όσο ανεβαίναμε τόσο το χιόνι πύκνωνε. Αλλά ένας περίεργος ακαθόριστος θόρυβος ερχόταν στα αυτιά μας. Σε μια δύσκολη στροφή ένα τεράστιο έλατο έφραζε κάθετα τον δρόμο μας. Κι εκεί, ένας άνθρωπος χωμένος στο χιόνι έκοβε με το αλυσοπρίονο το δέντρο για να ξεμπλοκάρει, να ελευθερώσει τον δρόμο. Δίπλα του ένα όχημα τετρακούνητο με την σφραγίδα “Δασαρχείο Βυτίνας”.


Εμείς, οι αλάνθαστοι, πιστεύουμε ότι ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει με εμάς στο κέντρο του. Και ανώριμοι όντες, μοιράσαμε ταμπέλες στην εποχή της κρίσης σε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους. Τους φορτώσαμε την κατάντια μας και την μιζέρια μας, και όσα εμάς βάρυναν. Ξεχάσαμε να αποδώσουμε στους εαυτούς μας οποιαδήποτε ευθύνη που απορρέει από την νοοτροπία μας, και ονομάσαμε τους άλλους διεφθαρμένους.

Οι διεφθαρμένοι βρίσκονται παντού, αλλά το ποσοστό τους είναι ελάχιστο. Αλλά αυτοί κάνουν φασαρία, αυτοί ακούγονται και σκεπάζουν τίμιες φωνές, ανθρώπους που αγαπάνε την δουλειά τους και υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Και οι άνθρωποι του Δασαρχείου Βυτίνας, του όποιου Δασαρχείου στην Ελλάδα, κάνουν καλά την δουλειά τους. Έτσι απλά. Χωρίς κραυγές, δίχως δημοσιότητα, αθόρυβα. Για να μην ταράξουν την ζωή της φύσης. Γιατί δεν έχουν ανάγκη να αποδείξουν τα αυτονόητα.

Τα Δασαρχεία στην Ελλάδα – και στην περιοχή μου αυτό της Βυτίνας, είναι οι φύλακες του δάσους. Οι πραγματικοί. Εμείς όλοι που αγαπάμε το βουνό και τα ποτάμια, επικουρικά μόνο μπορούμε να σταθούμε κοντά τους. Γιατί όταν πέφτει το γερασμένο έλατο από το χιόνι, εμείς κάνουμε την βόλτα μας στο βουνό, αλλά ο φύλακας είναι ήδη εκεί για να μας διευκολύνει και να μας κάνει να νιώσουμε ασφαλείς.

Οι άνθρωποι των Δασαρχείων απαξιώθηκαν σαν όλους σχεδόν τους δημόσιους υπαλλήλους. Από ποιους; Από αυτούς που θέλουν να σεργιανούν στο δάσος ολημερίς και ολονυχτίς και να μην δίνουν λόγο πουθενά. Απαξιώθηκαν από τα κοράκια που βλέπουν το δάσος σαν παράνομη πηγή πλουτισμού, ακόμα και από κυνηγούς που οι νυχτερινές αμαρτίες τους βαραίνουν την ζωή στην φύση.

Ανθρώπους σαν τον συγκεκριμένο δασικό, βλέπουμε παντού. Να μοχθούν για την διαφύλαξη του περιβάλλοντος και της πανέμορφης φύσης μας. Τους βλέπουμε και στις φωτιές σαν δασοπυροσβέστες, παντού όπου υπάρχει ανάγκη. Αλλά η Πολιτεία άλλαξε πλεύση τα τελευταία χρόνια και δεν τους θέλει στο δάσος. Η ευθύνη βαραίνει κι εμένα τον κυνηγό που έδωσα μεγαλύτερη βαρύτητα από ότι πρέπει στην φύλαξη του κυνηγίου, και έδωσα βήμα στον θηροφύλακα μεγαλύτερο από ότι του πρέπει. Αλλά όλα διορθώνονται.

Το Δασαρχείο υπάρχει για το συμφέρον όλων μας. Και πιστεύω πως μπορούμε να ρίξουμε πάλι μια ματιά σε αυτό. με αγάπη. Γιατί επί της ουσίας, αυτό είναι το σπίτι μας. Όχι μόνο σαν πολιτών, αλλά και σαν κυνηγών. Αν αφαιρέσουμε την πλύση εγκεφάλου που υπεστήκαμε τα χρόνια της κρίσης, θα διαπιστώσουμε ότι η ενδυνάμωση του δημόσιου φύλακα, το έργο του δημόσιου υπάλληλου, είναι θέματα που μας αφορούν και που δρουν προς τον δρόμο τον καλό.

Αν μπορέσουμε να δούμε τον κόσμο μας ενιαία, χωρίς διαιρέσεις και διλλήματα – καλός και κακός, μαύρο και άσπρο, κόκκινος και μπλέ, κτλ., οι εκπλήξεις που θα αντικρίσουμε θα είναι πολλές. Τους ανθρώπους τους χωρίζουν οι μικροπολιτικές αντιλήψεις και η ιδιοτέλεια. Και τους ενώνει η αγάπη για την ζωή.

Αν ο παγωμένος από την θερμοκρασία δασικός που έκοβε μέσα στον χιονιά το δέντρο είχε την νοοτροπία των περισσοτέρων μας σήμερα, ίσως να με ρωτούσε τι ομάδα είμαι. Κι αν δεν του άρεσε, να έφευγε παρατώντας το δέντρο καταμεσής του δρόμου άκοπο. Αλλά δεν με ρώτησε. Γιατί ήταν εκεί επιτελώντας έργο. Ήταν εκεί διότι απλά και αθόρυβα έκανε την δουλειά του.

====================

Δημοσιεύθηκε στο “Κυνήγι” του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015.



Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2015

Στην μετά … φόβου εποχή …

Η εποχή μας είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Βρισκόμαστε στο μεταίχμιο της αλλαγής της νέας εποχής που ανατέλλει. Μιας εποχής που δεν θα έχει καμιά σχέση με όσα γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.

Η ζωή εξελίσσεται, αλλάζει διαρκώς, και δεν γίνεται διαφορετικά. Κι εμείς αλλάζουμε, ακολουθούμε τις δαρβινικές αντιλήψεις στην υλιστική τους μορφή. Για την επιβίωση. Μαζί με εμάς αλλάζει και το κυνήγι. Όχι επειδή το θέλουμε ή δεν το θέλουμε. Απλά, ακολουθεί κι αυτό την εξέλιξη.

Στο κυνήγι μας γνωρίζουμε όλοι μας πως δεν είναι όλα καλώς καμωμένα. Γνωρίζουμε επίσης ότι υπάρχουν και απόψεις που δεν συμφωνούν με την δική μας ενασχόληση. Μα το ίδιο συμβαίνει με εμάς, με πολλούς δεν συμφωνούμε για τις δραστηριότητές τους. Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είμαστε μόνο εμείς οι θεματοφύλακες της φύσης. Όπως φυσικά δεν είναι και οι άλλοι, αυτοί που κόπτονται και μπορεί να λέγονται οικολόγοι, αντικυνηγοί, ή όπως αλλιώς θέλετε.

Είχαμε την εποχή της Μπιρμπίλη, που ομολογουμένως δεν είχαμε πλήξει καθόλου. Είχαν ενδιαφέρον τότε όσα υποστήριζε η κυρία υπουργός, από την άποψη και μόνο της άγνοιας που την χαρακτήριζε για την φύση και για τις εμμονές της προς το κυνήγι. Ήταν μια εποχή σύντομη αν θυμάστε, που ίσως πολλοί νόμισαν τότε πως θα κάνουν γιορτές αντικυνηγετικές, αλλά ήταν πολύ σύντομη η διάρκεια της πολιτικής σταδιοδρομίας της, που άφησε όλους τους ελπίζοντας “αντί” στα κρύα του λουτρού.

Σήμερα έχουμε τον κύριο Τσιρώνη αρμόδιο για το κυνήγι μας. Έναν οικολόγο. Για να είναι στην θέση αυτή, κάτι θα είναι. Θα μπορούσε να ήταν και κυνηγός, αλλά δεν είναι. Επειδή λοιπόν είναι οικολόγος, δεν σημαίνει ότι είναι και εχθρός μας. Έχει τις απόψεις του, έχουμε τις δικές μας. Το θέμα δεν είναι ούτε αυτός, ούτε εμείς. Η λογική έχει ενδιαφέρον και η αγάπη για την φύση. Και φυσικά απέχει στις αντιλήψεις του από την κυρία Μπιρμπίλη. Που το ξέρω; Δεν το ξέρω, άκουσα λίγα λόγια που είπε – φαντάζομαι κι εσείς θα τα ακούσατε, που διακρίνεται με σαφήνεια η διαφορετική άποψη, αλλά όχι η δογματική στάση.

Το κυνήγι μας χρειάζεται αλλαγές. Και πρώτα και κύρια να αλλάξει ο τρόπος που εκλέγονται οι αντιπρόσωποί μας. Ξέρουμε όλοι μας πως εκλέγονται και δεν μας τιμά η πρακτική αυτή που δεκαετίες τώρα παγιώθηκε κι έγινε κατεστημένο. Τα κατεστημένα, ή άλλως και καθεστωτικές πρακτικές, δεν είναι προς το συμφέρον μας, παρά μόνο για το συμφέρον όσων απαιτούν να διοικούν εις τους αιώνες των αιώνων!

Οι μικροκομματικές και μικροπολιτικές πρακτικές  που γιγαντώνονται συνήθως παραμονές εκλογών, τούτη την τελευταία φορά ξέφυγαν τελείως από τον έλεγχο, και έγιναν πιεστικές, εμφορούμενες από την πρακτική του φόβου που είχε όνομα, που σκόπιμα καλλιεργήθηκε, διογκώθηκε, και έγινε σημαία πολλών εξ¨ υμών. Και ηττήθηκε οικτρά η πρακτική αυτή εκ του αποτελέσματος και μόνο.

Αλλαγές ριζικές χρειάζεται και η Θηροφυλακή. Απαιτείται να αλλάξει όλη η φιλοσοφία της. Εκ των πραγμάτων εμείς δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι που δεν θέλουμε. Αυτό λοιπόν θα το κάνει η Πολιτεία. Πως; Δεν ξέρω, μα ίσως αρχίζοντας από την ανεξαρτητοποίηση της  Θηροφυλακής από τον κυνηγετικό ασφυκτικό κλοιό, από τον απόλυτο έλεγχο των Ομοσπονδιών. Πρέπει να γίνει η Θηροφυλακή ανεξάρτητη Αρχή. Με νέους κανόνες όπου χρειαστούν. Αρκεί να φύγει από τον έλεγχο τον δικό μας. Και ας την πληρώνουμε εμείς.

Ποτέ οι αλλαγές δεν πέρασαν με ροδοπέταλα. Είχαν πόνο, βία αν θέλετε, πάντως με τρόπο ειρηνικό ποτέ δεν έγινε τίποτα. Ούτε στο κυνήγι ούτε πουθενά. Σε όλο αυτό το σκηνικό των κόσμων που αλλάζουν ραγδαία, εμείς τι λέμε; Πως δεν θέλουμε αλλαγές; Δηλαδή τα πάντα τραβάνε μπροστά, εμείς αλλάζουμε - ακολουθούμε άπαντες – ασυνείδητα ίσως, την εξέλιξη. Γιατί όμως εκείνοι που μας αντιπροσωπεύουν είναι αρνητικοί; Φοβούνται την συρρίκνωση της κυνηγετικής περιόδου; Φοβούνται λιγότερους κυνηγότοπους; Αστεία πράγματα.

Την θέση τους φοβούνται μην χάσουν και μόνο. Δεν νοιάζονται για το κυνήγι περισσότερο από εμάς. Και δεν μας εκπροσωπούν τελικά. Μπορείτε πολλοί ή λίγοι να μην συμφωνείτε με την δική μου άποψη – άλλωστε ποτέ δεν διεκδίκησα το αλάθητο, όμως αυτή είναι και δεν μπαίνει σε καλούπια. Διότι αν συνέβαινε αυτό, αν γινόμουν παπαγαλάκι κι εγώ όπως συνηθίζεται, δεν θα ήμουν εδώ. Δεν θα είχα λόγο.

Συμπαθάτε με …  

===============

Δημοσιεύθηκε στο “Κυνήγι” του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015