Δασαρχείο Βυτίνας, όλα τα λεφτά!!!!!!!!

Το παρακάτω έγγραφο αλιεύσαμε από την σελίδα http://www.opsarion.gr/. και το δημοσιεύουμε ως έχει.

Ελληνική ΔημοκρατίαΠεριφέρεια Πελοποννήσου Ημερομ: 19-06-2008Δ/ΝΣΗ ΔΑΣΩΝ Ν. Αρκαδίας Αρ. Πρωτ: 1217Δασαρχείο Βυτίνας Προς: Τη Δ/νση Δασών Ν. Αρκαδίας Κοινοποίηση: Δήμο Ηραίας

Θέμα: Έκθεση Αιτιολόγησης μη απαγόρευσης της θήρας στην περιοχή «Φαράγγι Γκούρας», Δήμου Ηραίας.Σχετ: Το υπ’ αριθμόν 2609/02-07-2007 έγγραφο Δήμου Ηραίας.

Α. Περιγραφή αιτήματος

1. Με το υπ’ αριθμ. 2609/02-07-2007 έγγραφο του Δήμου Ηραίας, μας απεστάλλη επικυρωμένο απόσπασμα του 9/007 πρακτικού συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου, εντός του οποίου είναι καταχωρημένη η υπ’ αριθμ. Απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Ηραίας με θέμα «Φαράγγι Γκούρας – Προστατευμένη περιοχή».Στην εν λόγω Απόφαση το Δημοτικό Συμβούλιο αιτείται την κατάργηση της θήρας στην περιοχή «Φαράγγι Γκούρας» την οποία περιοχή και οριοθετεί, καθόσον στην περιοχή θα λειτουργήσει Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του Δήμου Ηραίας με έδρα το Τοπικό Διαμέρισμα Λυσαρέας.

2. Με το υπ’ αριθμ. 2669 πε/05-0-2008 έγγραφό μας, ζητήθηκαν οι απόψεις αρμοδίων Κυνηγετικών Οργανώσεων, όπου κάποιες απ’ αυτές τοποθετήθηκαν αρνητικά επί του θέματος βάσει πραγματικών καταστάσεων, εντός της προθεσμίας που τους ορίσαμε.

3. Η διάρκεια της προταθείσας απαγόρευσης είναι εννέα (9) έτη με αυτοδίκαιη ανανέωση για έξη (6) ακόμη έτη μετά την πάροδο των εννέα.

4. Η προτεινόμενη περιοχή, περικλείει μια τεράστια γεωγραφική επιφάνεια εμβαδού 46.000 στρεμμάτων περίπου.

5. Γενική απαγόρευση της θήρας παντός είδους θηράματος.

6. Όρια απαγόρευσης. Ξεκινάει από τα πρανή του όρους Αρτοζήνου και καταλήγει στο Λαγκαδινό ρέμα – Χρυσοχώρι. Συγκεκριμένα τα προτεινόμενα όρια της προταθείσας περιοχής προς απαγόρευση από τον Δήμο Ηραίας είναι τα εξής: Επαρχιακός δρόμος Παλούμπα – Ψάρι – Λυκούρεση – Σέρβου – Αράπηδες – Κοκκινοράχη – Όρια Δήμου Τροπαίων – Λαγκαδινό ρέμα – Τ.Δ Χρυσοχωρίου – επαρχιακό δρόμο Γέφυρας Κοκλαμά – Λιοδώρα – Λουτρά – Λιθαρός – Παππαδά – Παλούμπα.

7. Επιπλέον σε ότι αφορά το έγγραφο του Τμήματος Τοπικής Αυτοδιοίκησης Α’ Βαθμού της Περιφέρειας Πελοποννήσου «Περί πρότασης για χαρακτηρισμό του Φαραγγιού της Γκούρας ως προστατευμένης περιοχής», η Υπηρεσία μας έχει τοποθετηθεί με το υπ’ αριθμ. 2841/17-9-2007 έγγραφο. Έκτοτε ο Δήμος Ηραίας δεν προέβη σε περαιτέρω ενέργειες σύμφωνα με τα διαλαμβανόμενα επί του ανωτέρου εγγράφου μας.

Β. Στην ευρύτερη περιοχή της προταθείσας περιοχής από τον Δήμο Ηραίας προς απαγόρευση της θήρας, υφίστανται οι κάτωθι απαγορεύσεις:

1. Η υπ’ αριθμ. 1771/18-9-2006 Απαγορευτική Διάταξη Θήρας της Δ/νσης Δασών Αρκαδίας δια της οποίας έχει απαγορευθεί η θήρα παντός θηράματος και κάθε είδους της άγριας πανίδας, όπως και η σύλληψη κάθε είδους της άγριας πανίδας στην κοιλάδα του ποταμού Λουσίου, όπου δια της υπ’ αριθμ. ΥΠΠΟ/ΑΡΧ/ΒΙ/Φ30/ΧΩΡΟΙ/37261/1120 /8-8-1997 υπουργικής απόφασης, έχει χαρακτηριστεί η κοιλάδα του ποταμού Λουσίου Αρκαδίας με τον μνημειακό της πλούτο, ως Ενιαίος Αρχαιολογικός Χώρος (ΦΕΚ 761/τ. Β’/28-8-1997)

2. Η υπ’ αριθμ. 2543/26-10-2007 Απόφαση Γ.Γ.Π.Π «Περί κήρυξης αναδασωτέας λόγω πυρκαγιάς δασικής έκτασης εμβαδού 67.380 στρεμμάτων (Τμήμα 1), 559.170 στρ. (Τμήμα 2) και 3.648.050 στρ. (Τμήμα3) στις θέσεις «ΤΖΑΡΑΧΑΣ – ΠΑΝΑΓΙΑ κλπ.» περιφέρειας Τοπικών Διαμερισμάτων Κοκκορά και Κακουραίικων του Δήμου Ηραίας, του Νομού Αρκαδίας, κατ’ επιταγή της οποίας εξεδόθη, η υπ’ αριθμ. 4071/5/29-11-2007 Δασική Αστυνομική Απαγορευτική Διάταξη Θήρας, λόγω πυρκαγιάς, ισχύουσα ως τις 28-02-2009.

3. Η υπ’ αριθμ. 514/12-3-2001 Απόφαση Γ.Γ.Π.Π «Περί ίδρυσης μονίμου καταφυγίου άγριας ζωής “Ο Λάδωνας” σε περιοχές Δ.Δ Τροπαίων – Βάχλιας – Δήμητρας – Κοντοβάζαινας – Βουτσίου – των Δήμων Τροπαίων και Κοντοβάζαινας Νομού Αρκαδίας Περιφέρειας Πελοποννήσου, σε έκταση εμβαδού 32.512 στρεμμάτων».

α) Επειδή εκ των ανωτέρω προκύπτει ότι ένα μεγάλο μέρος της ευρύτερης περιοχής των προταθέντων ορίων εκ μέρους του Δήμου Ηραίας, προς απαγόρευση της θήρας, τελεί ήδη σε απαγόρευση.

β) Επειδή οι δασικές εκτάσεις νοτιοανατολικά της προτεινόμενης περιοχής είναι απαγορευμένες στη θήρα, λόγω των εκδοθεισών Αστυνομικών Διατάξεων Θήρας, μετά τις εκτεταμένες καταστροφές από τις πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού.

γ) Επειδή και στους όμορους Νομούς, μεγάλες δασικές εκτάσεις είναι απαγορευμένες μετά τις εκτεταμένες καταστροφές από τις πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού.

δ) Επειδή η εναπομείνασα περιοχή προς άσκηση της δραστηριότητας της θήρας είναι ήδη επιφορτισμένη, σε σχέση με την αυξανόμενη προσέλευση κυνηγών απ’ όλη την Επικράτεια και ληφθέντος υπόψη συνολικά και των λοιπών εκδοθεισών Απαγορευτικών Διατάξεων Θήρας στην περιοχή αρμοδιότητας της Υπηρεσίας μας.

ε) Επειδή η δραστηριότητα της θήρας είναι συνυφασμένη με την οικονομική στήριξη της τοπικής κοινωνίας της εν λόγω περιοχής.Γ. Εισήγηση της Υπηρεσίας:Εισηγούμαστε τη μη απαγόρευση της θήρας στην περιοχή του Φαραγγιού Γκούρα του Δήμου Ηραίας.

Τέλος σας υποβάλλουμε πλήρη Φάκελλο της όλης υπόθεσης για περαιτέρω δικές σας ενέργειες.

Ε.Γ.Γ.Π.Π Η Δασάρχης Βυτίνας

Μαρία – Λουΐζα Μακαροπούλου - Δασολόγος
----------------------------------------------------------------------------

Επειδή θεωρούμε ότι η εισήγηση του Δασαρχείου Βυτίνας για την μη απαγόρευση θήρας στο Φαράγγι της Γκούρας είναι ανεδαφική, ας την δούμε καρέ – καρέ.

Στην Περιγραφή του αιτήματος και στην παράγραφο 2: Δεν μας αποκαλύπτει η Δασάρχης από ποιες αρμόδιες!! κυνηγετικές οργανώσεις ζητήθηκε η άποψή τους, ποιες από αυτές τοποθετήθηκαν αρνητικά και ποιες είναι οι πραγματικές καταστάσεις που επικαλείται.Ο Δήμος Ηραίας δεν έχει «Κυνηγετική Οργάνωση». Κατά συνέπεια ζητήθηκαν οι γνώμες άλλων οργανώσεων εκτός Δήμου. Αποφάσισαν δηλαδή ξένοι προς την περιοχή μας σύλλογοι ή οργανώσεις, αν θα απαγορευτεί το κυνήγι στο Φαράγγι της Γκούρας. Και η Δασάρχης έλαβε «σοβαρά υπόψη της την άποψη άσχετων με τον δικό μας χώρο.

Στην Περιγραφή του αιτήματος και στην παράγραφο 4: χρησιμοποιεί τη φράση «τεράστια γεωγραφική επιφάνεια» άνευ λόγου ουσιαστικού. Για να δυναμώσει προφανώς την αρνητική της εισήγηση.

Στην Περιγραφή του αιτήματος και στην παράγραφο 6: αναφέρει τα όρια της προταθείσης προς απαγόρευση περιοχής. Με μία σημαντική διαφορά. Από λάθος προφανώς του τελικού συντάκτη του εγγράφου, έχουν αναγραφεί και τα ονόματα Γέφυρα Κοκλαμά – Λιοδώρα – Λουτρά – Λιθαρός – Παππαδάς, περιοχές που δεν έχουν καμία σχέση με το Φαράγγι της Γκούρας και δεν ανταποκρίνονται στην Προστατευμένη Ζώνη..

Στην περιγραφή του αιτήματος και στην παράγραφο 7: Πράγματι το Δασαρχείο Βυτίνας είχε τοποθετηθεί με το έγγραφο 2841/17-9-2007 που αναφέρει. Με μία όμως σημαντική διαφορά. Το έστειλε στην Περιφέρεια και το κοινοποίησε απλά στον Δήμο Ηραίας, ενώ έπρεπε να έκανε το αντίθετο εφόσον ήθελε πραγματικά τις ενέργειες του Δήμου. Στο συγκεκριμένο έγγραφο που η θέση του Δασαρχείου ήταν αρνητική για την προστασία της Γκούρας, ζητούσε και μελέτη περιβαλλοντική Να πληροφορήσουμε την Δασάρχη μας ότι ό Δήμος την μελέτη αυτή την έχει.

Για τις απαγορεύσεις που αναφέρονται στο έγγραφο και συγκεκριμένα για την περιοχή του Λάδωνα: γνωρίζουμε ότι η πρόταση για την απαγόρευση του κυνηγίου στην εν λόγω περιοχή, ήταν του κυνηγετικού συλλόγου Τροπαίων. Ο «αρμόδιος» φορέας σοφά έπραξε κατά τη γνώμη μας και σήμερα η περιοχή είναι προστατευμένη.

Στα «επειδή» του εγγράφου απ’ όπου απορρέει η τελική αρνητική εισήγηση του Δασαρχείου Βυτίνας έχουμε να κάνουμε τις εξής παρατηρήσεις:

α) Στα όρια που έθεσε ο Δήμος Ηραίας δεν υφίσταται καμία απολύτως απαγόρευση. Οι θέσεις «Τζαραχάς – Παναγιά» που αναφέρονται στο έγγραφο, είναι περιοχές πυρόπληκτες και ο ίδιος ο Δήμος πέρυσι και προς τιμή του είχε ζητήσει εγγράφως την απαγόρευση όχι μόνο των περιοχών αυτών αλλά για δύο χρόνια ολόκληρου του Δήμου. Και οι δύο αυτές περιοχές βρίσκονται πολύ μακριά από το Φαράγγι της Γκούρας.

β) Νοτιοανατολικά της Γκούρας δεν υπάρχει περιοχή απαγορευμένη. Νότια ναι, και είναι η πυρόπληκτη.

γ) Περιέργως γίνεται αναφορά και στις πυρόπληκτες περιοχές των όμορων Νομών που δεν έχουν να κάνουν σε καμία περίπτωση με το Φαράγγι της Γκούρας.

δ) Πράγματι η περιοχή είναι ήδη επιφορτισμένη με την προσέλευση κυνηγών απ’ όλη την Επικράτεια όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο έγγραφο. Και λοιπόν; Γιατί παίρνει θέση η Δασάρχης μας; Και γιατί τότε αποσιωπά ότι στην ίδια περιοχή υπάρχει το ΚΠΕ;

ε) Δεν νομίζουμε πως είναι αρμοδιότητα του Δασαρχείου Βυτίνας να κρίνει αν η δραστηριότητα της θήρας στην περιοχή είναι συνυφασμένη με την οικονομική στήριξη της τοπικής κοινωνίας.

Η τοπική κοινωνία μέσω του Δήμου και του Δημοτικού Συμβουλίου πήρε ομόφωνη απόφαση για την προστασία της Γκούρας. Και δημοκρατικές κοινωνίες όπως η δική μας και μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης, αυτές αποφασίζουν τι είναι προς το συμφέρον τους και όχι οι «αρμόδιοι κυνηγετικοί σύλλογοι» άλλων μακρινών περιοχών.

Αλλά το πιο σημαντικό το αποσιωπά ή δεν το γνωρίζει η Δασάρχης μας ενώ θα όφειλε λόγω της θέσης της να το γνωρίζει. Το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης λειτουργεί στον Δήμο μας με έδρα το χωριό Λυσσαρέα. Και οι μαθητές απ’ όλη την Ελλάδα τις καθημερινές αλλά και τα σαββατοκύριακα θα βρίσκονται στη Γκούρα για εκπαίδευση. Και είναι αδιανόητο για κοινωνία πολιτισμένη, μαθητές να βρίσκονται απέναντι στα πυροβόλα όπλα των κυνηγών. Και αν κάποιος θα φύγει, αυτός σίγουρα δεν είναι ο μαθητής. Εκτός και αν η Δασάρχης βάζει στην ίδια ζυγαριά τον κυνηγό που κάνει το χόμπυ του, με τον μαθητή που θέλει να εκπαιδευθεί. Και ας μας πεί, τι είναι προς το συμφέρον της πολιτείας; το δάσος και οι μαθητές ή τα πυροβόλα όπλα και οι κυνηγοί; Ο συντάκτης της παρούσης είναι κυνηγός. Και άλλοι φίλοι κυνηγοί της περιοχής μας και δημότες της, την ίδια άποψη με τη δική μου έχουν και συμφωνούν στην απαγόρευση του κυνηγίου στην Γκούρα προς όφελος των μαθητών. Η τοπική κοινωνία είναι σύμφωνη με την απόφαση του Δήμου μας, οι κυνηγετικές οργανώσεις άλλων περιοχών και ενδεχομένως και άλλων Νομών που επικαλείται η Δασάρχης μας δεν είναι !!

Βασίλης Αναστασόπουλος

Οι φίλες μου και τα σκυλιά τους!!!

Η Ήρα, ο «ελληνικός ιχνηλάτης» κατά πως λένε οι κυνολόγοι, ήταν το σκυλί που πήγε άδοξα από φόλα «καλού ανθρώπου» κάποιο φθινοπωρινό πρωινό. Ιχνηλάτης ή όχι η Ήρα, το ντουφέκι το φοβόταν. Μικρή ίσως να την είχαν τρομάξει, δεν ξέρω. Τυχαία βρεθήκαμε στο χωριό και έγινε «το σκυλί μου». Αλλά και το σκυλί όλου του χωριού. Τον λαγό που έφερνε με καμάρι κάθε τόσο σε μένα με χαρά, σπάνια προλάβαινε να μου τον δώσει. Την προλάβαιναν οι συγχωριανοί και καλοκάγαθη σαν ήταν, της τον έπαιρναν από το στόμα.
Αλλά και παλαιότερα στην παλιά μονοκατοικία που είχαμε για φύλακα τον Μίσα τον αλσατό, το δέσιμο ήταν πολύ μεγάλο. Για όλη την οικογένεια που ακόμα τον θυμάται και το δάκρυ κυλά βουβό.

Αρκετοί κυνηγοί συνηθίζουν και «χάνουν» στο δάσος κάποιες φορές ένα σκυλί. Δεν τους βγήκε όπως περίμεναν και όπως τους είχε υποσχεθεί ο έμπορας από τη Βουλγαρία και τα Σκόπια. Αν έχουν πληρώσει χρήματα, τα κλαίνε για τα καλά. Αν όμως το «εμπόρευμα» είναι με δοκιμή – όπως συνήθως γίνεται, τότε σε συνεννόηση έμπορα και αγοραστή το σκυλί χάνεται στο δάσος και ο ιδιοκτήτης του «λυπάται πολύ». Το σκυλί γίνεται αδέσποτο και η τύχη του αβέβαιη.

Μερικά σκυλιά όμως έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας πάνω τους, αδέσποτα σκυλιά που τους βγαίνει σε καλό καμιά φορά η εγκληματική αδιαφορία των «αφεντικών τους». Τα βρίσκουν άνθρωποι άσχετοι από σκυλιά και τα παίρνουν στο σπίτι τους να μην πεθάνουν από την πείνα. Όπως δηλαδή ακριβώς έγινε με τα σκυλιά της ιστορίας.

Μισοπεθαμένο βρήκε η φίλη μου η Σίσσυ ένα σκυλί ακαθορίστου ράτσας. Το πήρε σπίτι της και το φρόντισε, ομόρφυνε το σκυλί, πήρε τα πάνω του και αποκαλύφθηκε ένα γνήσιο κόλευ που την ονόμασε Λούλου. Άθλιο όνομα για σκυλιά; Ίσως. Όμως η Λούλου με την καλοσύνη της έγινε σημείο αναφοράς. Σύμφωνοι, ήταν ολίγον τι αργόστροφη η Λούλου. Άλλα της έλεγες, άλλα έπραττε. Κάθησε κάτω Λούλου έλεγες και η Λούλου έφευγε χαρούμενη προς τη βεράντα. Έλα εδώ Λούλου έλεγες και αυτή με καμάρι εστίαζε την προσοχή της στο απέναντι δέντρο. Αργόστροφη λίγο η πολύ, η φίλη μου η Σίσσυ νόμιζε πως είχε στο σπίτι της φύλακα!! Για φύλακα δεν ξέρω, αλλά άγγελο σίγουρα είχε. Έζησε καλά η Λούλου μέχρι τα βαθειά γεράματά της, με αγάπη.

Η φίλη μου η Βίβιαν έπεσε σε ένα διαλυμένο γκριφόν. Όταν μου το είπε στο τηλέφωνο, της είπα, άστο, αυτό θα το πάρω εγώ για το κυνήγι. Μα εσείς είστε εγκληματίες, άκουσα να μου λέει. Υπερβολική ήταν αλλά το σκυλί το είχαν παρατήσει κυνηγοί. Το πήρε σπίτι της και του έδωσα το όνομα Νταίζη, ενθυμούμενος μία άλλη «Νταίζη» αρχιτεκτόνισσα με γόβα στιλέτο. Εκείνη η Νταίζη ερωτεύτηκε παράφορα ένα τύπο εξ Ιταλίας και είχαμε δράματα πέριξ της Ακροπόλεως. Και η Νταίζη κούκλα και παιχνιδιάρα. Και αυτή φυσικά αργόστροφη!!. Όχι η αρχιτεκτόνισσα, η άλλη. Διότι η αρχιτεκτόνισσα και γάτα ήταν και κορμί φιδίσιο είχε και το μάτι της το αλανιάρικο θαμπώθηκε από την γοητεία του Ιταλού. Και αφού μιλάμε για γοητεία ένα μόνο μικρό παράδειγμα θα αναφέρω: πίναμε τα φρέντο μας με τον Ιταλό στο παράλιο Άστρος και στο πέρασμα γινόταν χαμός. Κάποια στιγμή δεν άντεξα και του είπα: μία ώρα καθόμαστε εδώ και σε έχουν καρφώσει με τα μάτια τους δυό χιλιάδες γυναίκες!! Πραγματικός γόης ο Ιταλός.
Άλλαξε δίσκο στο πικάπ Νταίζη (όχι στην αρχιτεκτόνισσα), της έλεγες και αυτή σου έφερνε το τόπι για παιχνίδι. Πήγαινε Νταίζη στο περίπτερο για τσιγάρα έλεγες και αυτή χωνόταν κάτω από τον καναπέ. Όταν όμως άκουγε τη λέξη γιαούρτι, έτρεχε σφαίρα στην κουζίνα. Ζεί και βασιλεύει η Νταίζη στην Αγία Παρασκευή και κυκλοφορεί με κόκκινο περιλαίμιο για το μάτι!!.

Η φίλη μου η Βέρα (από το Βαρβάρα παρακαλώ) έχει σκυλί ράτσας. Πομεράνιαν. Και αρσενικό και τον φωνάζει Vito αλλά και Ντάνι να τον φώναζε θα άκουγε. Ο Vito δεν μπορώ να πώ ότι είναι αργόστροφος, κάθε άλλο. Αυτός έχει άλλα κουσούρια. Λόγω ηλικίας δεν έχει δόντια και οι τροφές που παίρνει είναι δουλεμένες σαν κρέμες. Εντάξει, έχει και λίγο άσθμα ο καημένος και ταλαιπωρείται κάτι ώρες. Και αρθριτικά στα πόδια έχει που είναι βάσανο μεγάλο και δεν μπορεί να κάνει άνετα τις βόλτες του στο κτήμα. Ή όραση του δεν είναι και η καλύτερη, καταρράχτη διέγνωσε ο γιατρός με θλίψη θα ‘λεγα. Με την ακοή έχει ξεμπερδέψει πολλά χρόνια και δεν τον ενοχλεί καθόλου που είναι κουφός. Αν εξαιρέσεις και την καρδιά του που δεν δουλεύει καλά, κατά τα άλλα είναι υγιέστατος. Φύλακας καλός όμως. Το μόνο όργανο που δουλεύει σωστά σε αυτόν, είναι οι φωνητικές του χορδές.

Εντάξει, η φίλη μου η Βέρα (από το Βαρβάρα) συνειδητά πήρε στο σπίτι της ένα σκυλί υψηλού iq. Η Σίσσυ όμως και η Βίβιαν τυχαία τα βρήκαν στο δρόμο τους, παρατημένα από «κυνηγούς και ζωόφιλους» και άσχετες όπως ήσαν από σκυλιά, απέδειξαν με την πράξη τους τα αυτονόητα. Τους έδωσαν αγάπη.

Και για την Νταίζη το βράδυ γιαούρτι, το σκυλί, όχι την αρχιτεκτόνισσα…

υγ: στην 1η φωτό η Λούλου με το "σκληρό αφεντικό"
στην 2η φωτό η Νταίζη, όχι η αρχιτεκτόνισσα!!

Στην εποχή του παππού

Στα παλιά τα χρόνια, οι άνθρωποι της υπαίθρου, οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι, ζούσαν και μεγάλωναν πολυμελείς οικογένειες. Φρόντιζαν τον τόπο τους, ξεχέρσωναν ολόκληρες πλαγιές για να σπείρουν λίγο σιτάρι, στέριωναν με ξερολιθιές τα χωράφια τους τα λιγοστά από τις βροχές και τις κατεβασιές της καταιγίδας. Τις πεζούλες που αντικρίζουμε εμείς σήμερα και τις προσπερνάμε αδιάφορα ή τις γκρεμίζουμε γιατί εμποδίζουν την πορεία μας, τις δημιούργησαν εκείνοι οι μερακλήδες παππούδες μας που ανακάτευαν τη γη για το λιγοστό καρπό.

Όλοι οι παλιοί ήσαν και άριστοι κυνηγοί, με ελάχιστα μέσα που γέμιζαν τα δίκαννα με τη βέργα και το δράμι. Και η μπαρούτη ήταν γι’ αυτούς έξοδο σοβαρό που επιβάρυνε το σπίτι. Έφερναν όμως αποτέλεσμα τα πενιχρά μέσα που διέθεταν σε συνδυασμό με την γνώση τους, την πολυμάθειά τους.

Ο παππούς μου όταν πήγαινε για κυνήγι, έφερνε πάντοτε ένα λαγό μεγάλο. Ποτέ δεν είχε φέρει δύο. Άστα, έλεγε στη γιαγιά μου, δικά μας είναι σαν μεγαλώσουν. Και πράγματι μεγάλωναν και πάντοτε γύριζε με τον λαγό ανά χείρας. Χωρίς σκυλιά. Τα σκυλιά που είχε ήσαν τσοπανόσκυλα, έφερναν γύρα το κοπάδι και το προφύλασσαν από τις κακοτοπιές. Έκαναν άλλη δουλειά, δυσκολότερη.

Παλιότερα δεν υπήρχαν και αγριογούρουνα. Η κάθε οικογένεια μεγάλωνε το δικό της γουρούνι που το έσφαζε κάπου εκεί στα Χριστούγεννα και έπαιρνε όχι μόνο το κρέας που το πάστωνε για να διατηρηθεί και ήταν ο καλός μεζές, ο εκλεκτός. Έπαιρνε το λίπος και το έκανε σαπούνι ή το χρησιμοποιούσε για το μαγείρεμα. Το λάδι ήταν ακριβό πολύ και δυσεύρετο στα ορεινά μέρη.

Τα αγριογούρουνα ήλθαν στην περιοχή μας όταν οι παππούδες είχαν αφήσει τον κόσμο τούτο. Ήλθαν πρόσφατα δηλαδή, πάνω κάτω κάπου δεκαπέντε χρόνια που τα κυνηγάμε. Δεν τα ξέραμε. Μαθημένοι στον λαγό ήμασταν και κάναμε στροφή προς το νέο κυνήγι. Μας συνάρπασε από την πρώτη στιγμή, από τα πρώτα λάθη, που μαθαίναμε πως γίνεται η παγάνα, τη δουλειά κάνει η κόντρα, μα και τόσα ακόμα που μάθαμε και που εν τέλει συνεχίζουμε να μαθαίνουμε. Από τα δίκαννα και μάλιστα τα παλιά, τα κειμήλια, φτάσαμε στις καραμπίνες. Για μεγαλύτερη ισχύ πυρός, για περισσότερη σιγουριά στο καρτέρι.

Δεν σταματήσαμε όμως εκεί, προχωρήσαμε ένα βήμα μπροστά από τους παππούδες μας. Ο ένας λαγός ή ο ένας κάπρος ή οι δυό πέρδικες, δεν είναι αρκετές. Είναι «υποτιμητικό» για ένα «σοβαρό» κυνηγό σήμερα, να φέρει από το δάσος μόνο ένα θήραμα. Τι θα πουν γι’ αυτόν οι φίλοι του; Οι άλλες ομάδες; Δεν θα αρχίσει το δούλεμα; Και που ν’ αντέξει κάποιος περήφανος κυνηγός τέτοιου είδους πειράγματα;

Από κυνηγοί, οι πολλοί γίναμε κυνηγοί κεφαλών. Ορμάμε στο δάσος και απαιτούμε να γίνει όλη η πανίδα δικιά μας. Θα πεί κανείς, σύμφωνοι, αλλά οι λίγοι είναι αυτοί που σκέφτονται και δρούν έτσι. Όχι, λέω εγώ, οι πολλοί είναι. Οι μακελλάρηδες των κάπρων, των λαγών αλλά και των πουλιών, οι πολλοί είναι.

Αυτοί που πετάνε τα σκουπίδια στο δάσος και τις πλαστικές σακούλες, αυτοί που δεν σκύβουν να μαζέψουν τους άδειους κάλυκες, αυτοί που στο πυκνό έχουν στις καραμπίνες 5 – 6 - 8 φυσίγγια, αυτοί εν τέλει είναι πάρα πολλοί. Και όσο και αν φωνάζουν οι Ομοσπονδίες, όσες διατάξεις και αν κυκλοφορούν, δεν αλλάζει η κατάσταση.

Και δεν είναι μόνο αυτά. Άπειροι αγρότες που δουλεύουν στα χωράφια τους έχουν απειληθεί από κυνηγούς. Αμπελουργοί που παίρνουνε τη στράτα για το αμπέλι τους δεν φτάνουν ποτέ διότι «το κυνήγι βρίσκεται σε εξέλιξη». Αλλά και τα κατσίκια που βρίσκονται νεκρά από τον κτηνοτρόφο, δεν τα σκότωσαν σκυλιά των κυνηγών αλλά κάποια «αδέσποτα». Που δεν τα ξέρει κανείς, δεν τα αντίκρισε κανείς.

Ανάβει φωτιά να ζεσταθεί η παρέα των κυνηγών στο δάσος αλλά «ξεχνά» να την σβήσει, όταν βιαστικά πρέπει να φύγει. «Έλα μωρέ», και τι σε νοιάζει εσένα, χειμώνας είναι, δεν παθαίνει τίποτα το δάσος, απαντά με στόμφο ο παντογνώστης κυνηγός

Και οι ταβέρνες που έχουν στο μενού τους κάπρο του βουνού, και μάλιστα σε υψηλή τιμή, τυχαία τα βρίσκουν τα άγρια έξω από την πόρτα τους.

Όλα τα παραπάνω είναι προβλήματα σοβαρά που όλοι τα γνωρίζουμε και τα αποσιωπούμε επιμελώς. Ή τα ελαχιστοποιούμε σαν προβλήματα. Τα προβλήματα, όποια και είναι αυτά, λύνονται εφόσον τα κατανοήσουμε. Με τις ανακοινώσεις των Ομοσπονδιών σίγουρα δεν λύνονται. Εκείνο που λείπει από τους κυνηγούς και είναι γνώρισμα κοινό της κοινωνίας μας σήμερα, είναι η έλλειψη παιδείας. Όταν την αποκτήσουμε, ίσως να κάνουμε ένα βήμα πάλι προς τα πίσω και αντιληφθούμε την νοοτροπία των παππούδων μας. Που οι συνθήκες ζωής ήσαν τέτοιες και είχαν πραγματική ανάγκη να γυρίσουν με θήραμα στο σπίτι, στην οικογένεια. Και επέστρεφαν ευτυχείς με το ένα. Τα πολλά τα άφησαν για εμάς, για να κορδωνόμαστε…..