Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Ακτιβιστές της οικολογίας και λαθροθήρες ...

Τελευταία κυνήγια των αγρίων για εμάς τους Πελοποννήσιους και απορώ πραγματικά πως πέρασε τόσο γρήγορα ο χρόνος, πως λήγει τόσο γρήγορα και η φετινή κυνηγετική σαιζόν για τα τριχωτά θηράματα.

      Φέτος, δεν είχαμε αντιπαραθέσεις με οικολόγους, δεν καρτερούσαμε αποφάσεις Συμβουλίων Επικρατείας, δεν είχαμε τον πόλεμο άλλων χρόνων παρ’ ότι γευτήκαμε τις παλινδρομήσεις για τον Αμβρακικό. Και σε όλα αυτά τα μη γινόμενα, καλώς έπραξε και η ΚΣΕ και πήρε έναν υπνάκο, να ξεκουραστεί από το χρόνιο μετερίζι.

       Οι οικολόγοι έχουν κι αυτοί τα δικά τους προβλήματα. Η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια το μεγάλο πάρτι που είχαν στήσει με κάποιες ΜΚΟ - που βρε παιδί μου, είχαν καταντήσει ο φόβος και ο τρόμος με αυτά τα τρομερά που έβγαζαν οι μελέτες τους. Μα κάθε μελέτη κρύβει από πίσω της και χρήμα, για να συντηρήσει και να δικαιολογήσει την ύπαρξη των ΜΚΟ της ακραίας οικολογίας. Γιατί κακά τα ψέματα, άλλο οικολόγος και άλλο ακτιβιστής της οικολογίας. Σαν να λέμε κυνηγός και λαθροθήρας. Οι λαθροθήρες, όπως και οι ακτιβιστές της οικολογίας, είναι παράνομοι, κινούνται την νύκτα και τα κίνητρά τους είναι στην κυριολεξία υλικά. Το χρήμα και μόνο αυτό τους ενδιαφέρει όταν πάνε σε ένα δάσος βράδυ και αδειάζουν φίδια για παράδειγμα.

      Το φίδι είναι πολύ χρήσιμο πλάσμα της φύσης αφού καθαρίζει τη γη από βλαβερά σκουλήκια, τρώει τα ποντίκια και εν γένει με τον βίο του φέρνει ισορροπία στο οικοσύστημα. Θα μπορούσαν αν δεν ήσαν παράνομοι οι ακτιβιστές της οικολογίας, να βγουν στο φως της ημέρας, να συνεννοηθούν με την τοπική κοινωνία και από κοινού να έκαμαν απελευθερώσεις φιδιών – εκεί όμως που πραγματικά θα υπήρχε ανάγκη, εκεί που τα φυτοφάρμακα έχουν σακατέψει όχι μόνο τη γη που μας θρέφει αλλά και τον υδροφόρο ορίζονται. Αλλά δρουν ανεξέλεγκτα, απελευθερώνουν όπου θέλουν ακόμα και στην περιοχή του χωριού μου έχουν αφήσει – με το πρόσχημα όπως είπε κάποιος ντόπιος που τους είδε νύκτα στον αγροτικό δρόμο, ότι η περιοχή έχει μολυνθεί από τα φυτοφάρμακα…. Γέλια και κλάματα, αν αναλογιστεί κανείς ότι στην περιοχή μου τα χωράφια είναι χέρσα από την δεκαετία του 70 – μα και τότε που ζούσαν τον κόσμο, στάρια και καλαμπόκια έβγαζαν ξηρικά, και το βιομηχανικό λίπασμα δεν το είχαν ούτε ακουστά! – γνώριζαν την κοπριά των αιγοπροβάτων, των μοσχαριών, των αλόγων και των μουλαριών.

      Πολλές δυστυχώς οικολογικές οργανώσεις ζουν από το δημόσιο χρήμα που ανήκει σε όλους μας. Και ζουν παρασιτικά, με ψεύδη- αφού καλόμαθαν από τις συνήθειες μιας χώρας που είχε πάρει στραβό δρόμο και η απόκτηση εύκολου χρήματος είχε γίνει σημαία και σκοπός κάθε μικρού και μεγάλου κλέφτη.

      Τώρα που το κυνήγι φτάνει πάλι προς το τέλος του, θα αρχίσουν οι ακτιβιστές της οικολογίας τις νυκτερινές εξορμήσεις τους – σαν σε άσκηση νυκτερινή στο στρατό που κάναμε κάθε Τρίτη κ Παρασκευή – και την επόμενη ημέρα που βλέπαμε τα έργα μας, γελούσαμε. Και τα τσακάλια στην περιοχή μας εποχή νεκρή για το κυνήγι τα άφησαν. Γιατί άραγε; Για να σώσουν το οικοσύστημα ή τις τσέπες τους; Πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει αφού πρέπει να παρουσιάσουν έργο;

      Να είμαστε όμως δίκαιοι, οι οικολόγοι δεν είναι έτσι, εννοώ αυτοί που αγαπούν και σέβονται την φύση και προσπαθούν με τίμια μέσα να περάσουν τις θέσεις τους. Είναι σαν κι εμάς. Πολλά ενδεχομένως μας χωρίζουν μαζί τους αλλά οφείλουμε να σεβόμαστε πάντα και την άλλη άποψη, την διαφορετική από την δική μας. Ούτε εμείς είμαστε αλάνθαστοι, ξέρουμε πολύ καλά που πατάμε, γνωρίζουμε τις δυνατότητές μας, την ποιότητά μας, τις αδυναμίες μας. Πολλά έχουμε κάνει για το κυνήγι και μπορούμε ακόμα τόσα. Και τους λαθροθήρες στο χέρι μας είναι να τους εξαφανίσουμε από προσώπου γης και να γίνουν ιστορία. Το θέμα είναι να μπορούμε να κοιτάζουμε με το μυαλό ανοικτό προς όλες τις κατευθύνσεις.

      Η κρίση, μη νομίζετε, θα μας κάνει καλό σε πολλά πράγματα που αρχίζουμε ήδη να τα αναθεωρούμε. Τον ακτιβιστή οικολόγο επίσης, χωρίς ζεστό χρήμα στην τσέπη του από τον δικό μας κόπο, θα τον διαγράψει και θα τον εξαφανίσει. Οτιδήποτε ψεύτικο που μας έθρεφε ως σήμερα, με την μορφή που το γνωρίσαμε, θα πάψει να υφίσταται. Ο ακτιβιστής οικολόγος δυνάμωσε από τις συνθήκες της ζωής – οι ίδιες όμως συνθήκες σήμερα τον προσπερνούν και τον ακυρώνουν. Ο λαθροθήρας όμως έχει περισσότερες αντοχές, προσαρμόζεται ευκολότερα …

======================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011.

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Αληθινές ιστορίες …

Στο δικό μας κυνήγι, πολλά είναι τα παράδοξα που συμβαίνουν μερικές φορές, και σκεφτόμαστε στην ομάδα: μήπως μας έχουν ματιάσει;

      Προ ημερών ο αρχηγός, αφού είδε ότι τα σκυλιά δεν μπορούν να κάνουν ζάφτι τον κάπρο το θεριό, πλησίασε στην παγάνα. Σούρθηκε στο πυκνό σαν άλλος Ράμπο, μάτωσε από τα πουρναρόκλαδα, γέμισε λάσπες από την υγρασία μιας μικρής νερολούτσας, και ταλαιπωρήθηκε ωσότου να ανταμώσει face to face τον πονηρό μονιά.

      Τον κοίταξε το άγριο καπρί, λοξοκοίταξε και τα σκυλιά και με ένα φύσημα τα τρόμαξε τα έρμα. Χάραξε πορεία προς τον αρχηγό και άρχισε την επίθεση. Ο αρχηγός, έμπειρος κυνηγός και συνηθισμένος και από παλαιότερες επαφές με τον κάπρο, δεν λύγισε, δεν το έβαλε στα πόδια όπως ο Σπήλιος για παράδειγμα μία άλλη φορά. Στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, επώμισε την αμερικάνα καραμπίνα του, την χιλιομπαρουτοκαπνισμένη, και πατάει τη σκανδάλη τη στιγμή ακριβώς που το καπρί από τα είκοσι μέτρα άρχιζε τον ξέφρενο ρυθμό του.

       Την σκανδάλη την πάτησε και αντί για πυροβολισμό, άκουσε ένα απλό «τσάφ». Δεν είχε όμως την πολυτέλεια να σκεφτεί περισσότερα και ασυνείδητα έπεσε σε παραπλήσια λούτσα γεμάτη νερό. Ένιωσε από πάνω του το θεριό σαν να έκανε «μακριά γαϊδούρα» και να χάνεται σπάζοντας στο πέρασμά του ότι συναντούσε.

       Όταν συνήλθε από το σοκ, κοίταξε προσεκτικά τον χώρο και δεν είδε τίποτα. Ακόμα και τα σκυλιά είχαν φύγει ακολουθώντας το καπρί. Βγήκε λασπωμένος μέχρι τον λαιμό από τη λούτσα, και σήκωσε το ντουφέκι του που ήταν πεταμένο παράμερα. Το πιάνει και κοιτάζει με προσοχή το φυσίγγι που δεν ήθελε να σκάσει. Αμερικάνικης προέλευσης και το φυσίγγι, από τα ακριβότερα της αγοράς, ήταν αλώβητο αν και χτυπημένο ελαφρά στο καψούλι.

       Τι ακριβώς έφταιξε και δεν πήρε μπροστά το φυσίγγι, δεν ξέρει κανείς. Ήταν το όπλο ακάθαρτο; Όχι, η άποψη αυτή απορρίφθηκε εν τη γενέσει της, αφού ήταν καλοσυντηρημένο. Τότε τι; Μήπως κάποιο σκουπιδάκι, κάποιο ίχνος από βελανίδι πήγε και χώθηκε πάνω στο καψούλι; Ίσως, μα πάλι, μήπως το φυσίγγι ήταν ελαττωματικό;

        Δεν μπορέσαμε να δώσουμε μία σαφή απάντηση στο σοβαρό πρόβλημα που προέκυψε. Μπορεί να το περιγράφουμε με σκωπτική διάθεση, αν όμως ο αρχηγός δεν ήταν πολύπειρος κυνηγός, ίσως τώρα να μην γελούσαμε. Αλλά αυτό το περιστατικό είναι ένα από τα πολλά παράδοξα όπως προανέφερα που συμβαίνουν στο κυνήγι μας.

        Αν βρισκόμασταν στην αρχή της σαιζόν, ασφαλώς θα προνοούσαμε και θα κάναμε τουλάχιστον έναν αγιασμό στα όπλα, θα παίρναμε έστω την ευχή του παπά από το γειτονικό χωριό που μας αγαπά και τον αγαπάμε και ας βγαίνει σαν σκιά μερικές φορές κάτι δύσκολα βράδια. Κυνηγός και ο παπάς, φυλάει μερικές φορές μήπως και πιάσει τους κλέφτες, αυτούς τους κατσαπλιάδες που του είχαν εξαφανίσει τα όμορφα λαγόσκυλά του.

         Η απώλεια του κάπρου δεν μας πτόησε όμως αφού μέτρησε πρώτα η σωματική ακεραιότητα του αρχηγού μας. Και πως αλλιώς μπορούσε να γίνει; Μα και μία άλλη φορά που ο κάπρος όρμησε στον Σπήλιο που φύλαγε καρτέρι, και τότε δεν είπαμε κουβέντα. Τότε, ο Σπήλιος δεν πρόλαβε, και είδε τον κάπρο μπροστά του στα πέντε μέτρα να ξεφυσά και να ιδρώνει. Ευτυχώς όμως, πρόλαβε και έπεσε πίσω από μια ξερολιθιά και γλύτωσε τα χειρότερα.

         Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και πέρυσι, μα τότε ο υπαρχηγός, αφού το όπλο του έπαθε εμπλοκή, όρμησε στο καπρί και το κτύπησε με το κοντάκι. Τον ευχαρίστησε για το χάδι το θηρίο και χάθηκε από προσώπου γης.

          Πολλά είναι τα αλλόκοτα περιστατικά που θα μπορούσα να εξιστορήσω, μα ντρέπομαι κιόλας. Μπορεί να κατηγορηθούμε στην ομάδα μας σαν δεισιδαίμονες και δεν είμαστε. Τώρα όμως που το κυνήγι μας οδεύει προς το τέλος του για την κυνηγετική περίοδο, θα δοθεί ο χρόνος να κάνουμε τον απολογισμό της χρονιάς, να μετρήσουμε τα λάθη μας τα ατελείωτα, και να θέσουμε επί τάπητος τα μελλούμενα.

          Τις κρύες νύκτες του χειμώνα, με το τζάκι αντικριστά να σιγοτραγουδά το αιώνιο άσμα της ζωής, με την καλή παρέα μας, με το κόκκινο κρασί στο ποτήρι μας, θα σκεφτόμαστε τα περασμένα κυνήγια μας και θα πλάθουμε τις ιστορίες μας. Και σαν κυνηγοί που είμαστε, εύκολα τα βιώματά μας στο βουνό μπορούμε να τα μεταφέρουμε από στόμα σε στόμα και να νοστιμίσει η ζωή μας. Έχουμε τόσο ανάγκη τις καλές ιστορίες, ειδικά στην χαλεπή εποχή μας…

=========================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011.

ΣΤ’ ΚΟΜΑΘ - Σεμινάριο για Θηροφύλακες

Πραγματοποιήθηκε τριήμερο σεμινάριο για τους θηροφύλακες της ΣΤ’ ΚΟΜΑΘ

Με επιτυχία ολοκληρώθηκε τριήμερος κύκλος σεμιναρίων για τους ομοσπονδιακούς θηροφύλακες της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας – Θράκης.

Τα σεμινάρια αυτά εντάσσονται στις συνεχείς προσπάθειες για επιμόρφωση των θηροφυλάκων και για την ενημέρωσή τους πάνω σε θέματα που σχετίζονται με τη δασική νομοθεσία και με την προστασία της άγριας πανίδας.

Κατά τον τελευταίο κύκλο σεμιναρίων για το 2011 έγιναν διαλέξεις και παρουσιάσεις πάνω στα εξής ζητήματα:

- Παροχή πρώτων βοηθειών και αντιμετώπιση περιπτώσεων πυρκαγιάς (ομιλητής Ν. Σάκκος, τεχνικός ασφαλείας)

- Μηχανολογία και ορθή χρήση οχήματος (ομιλητής Θ. Καραμπατζάκης, Μηχανολόγος- Μηχανικός)

- Δασική νομοθεσία και σχετικές με τη θήρα παραβάσεις (ομιλητής Σ. Μαϊλιάνη, Νομικός)

- Αποτελεσματική λειτουργία της θηροφυλακής (ομιλητές, Κ. Παπασπυρόπουλος Δασολόγος)


Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Ωρίων - Προκλητική εμπλοκή ΜΚΟ για το περιβάλλον

Τον περασμένο Οκτώβριο, ηπολυεθνική περιβαλλοντική Μη Κυβερνητική Οργάνωση WWF (Παγκόσμιο Ταμείο για τηνΦύση), δημοσίευσε «κείμενο διαλόγου» υπό τον τίτλο «Ενίσχυση της προστασίας τηςφύσης - Πρόταση του WWF Ελλάς για ένα συνεκτικό και αποτελεσματικό σύστημαπροστασίας του φυσικού περιβάλλοντος». Στο συγκεκριμένο κείμενο προτείνεται,μεταξύ άλλων προκλητικών θέσεων, η απορρόφηση των ιδιωτικών Θηροφυλάκων πουέχουν προσλάβει, χρηματοδοτούν και απασχολούν οι Κυνηγετικές Οργανώσεις από το2000 μέχρι σήμερα, από τη Δασική Υπηρεσία (ή «Εφορία Φυσικού Περιβάλλοντος» όπωςαυθαίρετα προτείνει το WWF να μετονομαστεί ή συγκεκριμένη Υπηρεσία).

        Το γεγονός πως αντίανοιχτής προκήρυξης μέσω ΑΣΕΠ, όπως προβλέπεται από το νόμο 3812/2009 για τιςπροσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων, η συγκεκριμένη οργάνωση προτείνει την απευθείαςαπορρόφηση των ιδιωτικών φυλάκων θήρας των Κυνηγετικών Οργανώσεων, αποδεικνύειμε τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο πως συγκεκριμένες «επιφανείς» περιβαλλοντικές ΜΚΟστην προσπάθειά τους να πλήξουν μέχρι κατάργησης τις Κυνηγετικές Οργανώσεις,επιστρατεύουν ακόμη και αθέμιτα μέσα.

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη


Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Το κυνήγι δια μέσου των αιώνων ...


Το άρθρο που ακολουθεί είναι «σχόλιο» από το blog της «Καλύβας» και το υπογράφει ο Bioannis. Πολλά μας (με) χωρίζουν με τον Bioannis αλλά καλό είναι να ακούγεται και να διαβάζετε και η διαφορετική άποψη.

=====================
      Θα πρέπει να σημειωθούν μερικά σημαντικά στοιχεία για να αντιληφθεί κανείς ζητήματα μεγέθους αλλά και κλίμακας, που βάζουν τα πράγματα στη θέση τους σχετικά με το σημερινό «πρόβλημα» που λέγεται κυνήγι. Ότι ήταν το κυνήγι 10.000 χ.πριν δεν έχει καμία σχέση με το σημερινό χόμπι, «αναψυχή» ή «σπορ» που κατ’ ευφημισμόν λέγεται κυνήγι.

       Αυτά τα ζητήματα (πιθανώς και άλλα) είναι αναγκαία σε κάθε απόπειρα σοβαρής μελέτης μιας ανθρώπινης δραστηριότητας που πλέον -αν εξαιρέσει κανείς ορισμένες αποκλειστικά χωροθετημένες σε ακραία περιβάλλοντα και περιθωριοποιημένες περιοχές του πλανήτη- έχει σταθερά το χαρακτηριστικό του αταβισμού (εξελικτικό κατάλοιπο, εν πολλοίς άχρηστο και χωρίς νόημα: Όπως η συρρικνωμένη ουρά στο κόκκυγα του ανθρώπινου ιερού οστού).

Σημειώνω μόνο δύο από αυτά.

1) Ο ανθρώπινος πληθυσμός περί τα 10.000 π.Χ (στην εποχή των τελικών σταδίων ανάπτυξης του ενεργητικού κυνηγίου, που περιελάμβανε την πλήρη εξειδίκευση τοπικών κυνηγών και ενδημικών θηραμάτων) έχει υπολογιστεί οτι δεν ξεπερνούσε τα 8.000.000 άτομα. Στα παλαιότερα στάδια ανάπτυξης του ενεργητικού κυνηγίου (κατασκευή εξειδικευμένων εργαλείων εκτόξευσης και όπλων που πλήττουν το θήραμα από κάποια απόσταση) και των δύο ειδών homo σε “συνύπαρξη” (Νεαντερντάλιοι και Σάπιενς) δηλ. χοντρικά περί τα 100.000 πριν από σήμερα, ο ανθρώπινος πληθυσμός δεν ξεπερνούσε το 1.000.000 άτομα. Σημειωτέον ότι εκείνη την περίοδο, το σύνολο της αμερικανικής Ηπείρου ήταν εντελώς άδειο από οποιοδήποτε προγονικό είδος Homo. Αντιλαμβάνεται κανείς λοιπόν την σύγκριση της πίεσης αυτής της ανθρώπινης δραστηριότητας (που δεν ξεπερνούσε το 15-20 % του χρόνου που επένδυαν οι τότε άνθρωποι, συνολικά από τις ετήσιες καθημερινές τους ασχολίες, σε χρόνο) πάνω στα θηράματά τους, με τις σημερινές πιέσεις (εντελώς διάφορου χαρακτήρα, αφού δεν γίνεται για διατροφικούς λόγους, αλλά από “αναψυχή” -εκτός τις εξαιρέσεις, των Λαπώνων, των Εσκιμώων, των Μπούσμεν, των Γιανομάμι κ.λ.π.).

      Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν μελέτες που υποδεικνύουν αφανισμό ειδών της εποχής εκείνης (Μαμούθ και Βίσωνες) εξ’ αιτίας υπε-θήρευσης είτε μη ελέγξιμων καινοτομιών κυνηγίου (νέα κυνηγετική τεχνολογία, όπως η τεχνολογία Clovis στην Β. Αμερική την εποχή 8-12 χιλιάδες χρόνια πριν) είτε και των δύο μαζί.

2) Το επιθετικό κυνήγι είναι το τελικό στάδιο μιας διαδικασίας αυξανώμενης κατανάλωσης κρέατος, για μεταβολικούς λόγους, και είναι το επιστέγασμα της ευελιξίας ενός γένους, (Homo) που βιολογικά κατατάσσεται στα γένη με διατροφικές συνήθειες και στρατηγική διαιτολογίου παμφαγίας. Η πορεία του κυνηγίου ως ανθρώπινη δραστηριότητα, ξεκινάει περίπου 1 εκατομμύριο χρόνια πριν, πρώτα ως «μη ενεργητικό κυνήγι», καταναλώνοντας, είτε την εναπομείνασα λεία συμπατρικών σαρκοφάγων (παίζοντας τον ρόλο μια «ιδιαίτερης ύαινας») είτε εκμεταλλευόμενο σημεία τροφής με τη βοήθεια εργαλείων (μεδούλι μεγάλων οστών, με σφήνες και χειροκόφτες) είτε αργότερα αποδιώχνοντας τα σαρκοφάγα από τη λεία τους, κάνοντας χρήση της φωτιάς και της συνεργατικής δράσης. Ακόμα και το «ενεργητικό κυνήγι» του κλασικού παλαιολιθικού κυνηγού, πολύ αργότερα, λέγεται ότι έλκει την καταγωγή του πρώτα σε τεχνικές παγίδευσης του θηράματος, και κατόπιν σε όπλα εκτόξευσης αιχμών. Σε όλη αυτή την πορεία μέχρι το στάδιο της τελειοποίησής του (που διήρκεσε περίπου 1 εκατομμύριο χρόνια), το κυνήγι στηρίχθηκε σε 2 βασικές προϋποθέσεις. Την όλο και αναπτυσσόμενη συνεργατική δράση ομάδων κυνηγών αφ’ ενός, και αφ’ ετέρου την πλούσια και βαθειά γνώση του θηράματος και των συνηθειών του, πράγμα που σημαίνει επένδυση χρόνου για κάθε κυνηγό, προκειμένου να αποκτήσει εμπειρία άρα και αποτελεσματικότητα.

      Η σημερινή ανάπτυξη της τεχνολογίας κυνηγετικών πυροβόλων όπλων, των μέσων μετακίνησης σε απρόσιτα σημεία, της γεωαναφοράς και του καθορισμού θέσης μέσω λεπτομερών χαρτών, της ενδοεπικοινωνίας … αλλά, και η επιτακτική δίψα κατανάλωσης της «άγριας φύσης» των αλλοτριωμένων κατοίκων της πόλης, ως στοιχείο «δύναμης, ανδρείας και θάρρους» αλλά και του μύθου «της ομαδικής ζωής», έχουν αναδείξει το κυνήγι -τουλάχιστον σε ορισμένες περιοχές της χώρας- σε μια από τις πρωταρχικές αιτίες εξαφάνισης ειδών (όχι απαραίτητα θηρεύσιμων) αλλά και σε σοβαρή απειλή κατάρρευσης βιοτόπων. Οι όχι σπάνιες εγκληματικές ενέργειες με κυνηγετικά όπλα, αλλά και επίσης, τα όχι σπάνια θανατηφόρα ατυχήματα μεταξύ ανεκπαίδευτων κυνηγών (και μη κυνηγών) επιτάσσουν μια νέα κοινωνική επαναρύθμιση του κυνηγίου στο φυσικό περιβάλλον, μέσω υιοθέτησης ρεαλιστικών μέτρων ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης και επιστημονικού/κοινωνικού ελέγχου.

Bioannis

===================

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

«Άγριο» προ πώληση …

       Δώσε μου 70 ευρώ για το «άγριο» να φύγω, έχω κλείσει τον δρόμο με το αμάξι μου και μου κορνάρουν. «μα πολλά δεν είναι 70 ευρώ; πάρε 50, τόσα έχω».

       Ο παραπάνω διάλογος, αληθινός πέρα για πέρα, έγινε στα νότια προάστια της Αθήνας προ ημερών, σε Άνω Καλαμάκι, Άλιμο, θα σας γελάσω, εκεί τριγύρω πάντως. Ο πωλητής, λαθροθήρας και μάλιστα καταδικασμένος για λαγοκυνήγι, δεν πτοήθηκε από την καταδίκη του και συνεχίζει απτόητος το «σπόρ» που καθώς φαίνεται είναι αρκετά επικερδές.

       Να είναι άραγε από τον «Όλυμπο» ο παράνομος λαγός ή ο λαθροθήρας κατάγεται από την περιοχή του Ολύμπου, ή μήπως εργάζεται σε κάποια ομώνυμη εταιρεία; Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το πού και το από πού – ενδιαφέρον έχει το θράσος του λαθροθήρα, η άνεση επίσης με την οποία διαχειρίστηκε το παράνομο εμπόρευμα.

       Αν όμως ο κατσαπλιάς αυτός δεν έβρισκε αγοραστή ακόμα και με είκοσι ευρώ – και αν αυτό γινόταν μία, δύο, τρείς φορές, το σίγουρο είναι ότι θα σταματούσε να δολοφονεί λαγούς και ποιος ξέρει, ίσως με την πάροδο του χρόνου να γινόταν ένας εντιμότατος πολίτης. Μα και ο αγοραστής, αν ήθελε να γευτεί κυνήγι άκοπα, ας πήγαινε σε ένα σούπερ μάρκετ και ας προμηθευόταν από το εμπόριο, από κάποιο εκτροφείο ένα λαγό, ακόμα και βουβάλι αν το επιθυμούσε η ψυχούλα του. Και να κέρδιζαν από την νόμιμη συναλλαγή, ο εκτροφέας, ο έμπορος, το λιανικό εμπόριο, το κράτος από τους νόμιμους φόρους – και ο καταναλωτής να είχε το κεφάλι του ήσυχο και να μην γινόταν συμμέτοχος στην παράνομη πράξη.

       Μην με περάσει κανείς για αφελή, είναι τόσο εύκολο να γίνουμε όλοι μας νομοταγείς πολίτες, όσο εύκολη μπορεί να είναι και μία παράνομη πράξη. Είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τον κόσμο ολόκληρο αν το θελήσουμε. Μα δεν το θέλουμε. Μας αρέσει ο ωχαδερφισμός και οι συνέπειες του, θεωρούμε δεδομένες πολλές από τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας, ενώ δεν θα έπρεπε.

       Για απλά πράγματα που η νοοτροπία μας τα έφτιαξε, τα συντήρησε, τα γιγάντωσε, τα έκανε κανόνες – για αυτά τα απλά φτάσαμε ως εδώ στο χείλος του γκρεμού και μας φταίνε οι κακοί ξένοι – ναι, πάντα κάποιοι τρίτοι θα φταίνε και ποτέ εμείς που στήσαμε τη ζωή μας με λάθος τρόπο, που επιλέξαμε εδώ και δεκαετίες να είμαστε οτιδήποτε άλλο εκτός από αξιοπρεπείς στον βίο μας.

       Για την νομιμότητα της παρανομίας έχουν φταίξει πολλοί. Από τους πρώτους που της έδωσαν υπόσταση ήταν και ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν νομιμοποίησε εκείνον τον κλέφτη διοικητή της ΔΕΗ αν δεν με απατά η μνήμη μου που είχε φάει 500 εκατομμύρια, λες και ήσαν καραμέλες. Το κακό γιγαντώθηκε και έγινε μάστιγα, δεν θα έφτανε και στο κυνήγι; Αφού και οι πολιτικοί που τρώνε τον λαγό – πεσκέσι ψηφοφόρου τους, αναρωτήθηκαν ποτέ που τον βρήκε τον λαγό ο δείνα ή ο τάδε;

       Πάντοτε η παρανομία χρειάζεται τουλάχιστον δύο ανθρώπους για να γίνει. Ένας τουλάχιστον θα είναι ο κλέφτης και άλλος ένας ο αποδέκτης της κλεψιάς. Έτσι και στην περίπτωση της συναλλαγής για την αγοραπωλησία του λαγού. Υπήρχε αγοραστής να προσφέρει 50 ευρώ και να καθορίσει κατά κάποιο τρόπο και την τιμή του παράνομου προϊόντος. Εν μέσω βέβαια της κρίσης, η τιμή ακολουθεί και αυτή πορεία καθοδική.

       Και όλοι εμείς, βγάζουμε άδειες και συνεισφέρουμε με τον τρόπο μας και στο δημόσιο ταμείο με πολλά εκατομμύρια κάθε χρόνο. Και έχουμε απέναντι μας τον απατεώνα που πουλάει δικό μας θήραμα (που πιθανό να συναντήσουμε στο βουνό) προς 50 ευρώ. Δεν είναι μόνο ότι κλέβει την αγάπη μας για το κυνήγι, μα μας επιβαρύνει παράλληλα και με το κακό όνομα του «κυνηγού λαθροθήρα».

       Δυστυχώς, οι λαθροθήρες δεν ξεχωρίζουν στο δρόμο, στο λεωφορείο, ή οπουδήποτε αλλού. Είναι ανάμεσά μας και πιθανότατα να είναι ευυπόληπτοι πολίτες, καλοί χριστιανοί, σεμνοί οικογενειάρχες που μεταλαμπαδεύουν τις σπάνιες αρχές της ηθικής στα παιδιά τους, και που δεν παραλείπουν κα κάνουν τον σταυρό τους πριν από το γεύμα τους.

       Δυστυχώς στην χώρα μας οι νόμοι κοιμούνται, ή ο νομοθέτης τους έφτιαξε με τρόπο τέτοιο, γεμίζοντας τους με «παραθυράκια» και ερμηνεύοντας τους δεν ξέρω πως – και φαίνεται ότι η δικαιοσύνη τελεί εν υπνώσει. Όπου όμως κοιμάται η δικαιοσύνη, δρά χωρίς άγχος ο λαθροθήρας …

====================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

====================

Στη φωτό, ο "πρωινός" Αλφειός ποταμός, στο δρόμο του για την θάλασσα...

Το εμβόλιο για το καλααζάρ στην Ελλάδα ...

      Το πρώτο εμβόλιο κατά της λεϊσμανίασης των σκύλων, γνωστής και ως καλααζάρ, αναμένεται να κυκλοφορίσει στην Ελλάδα από τις 16 Ιανουαρίου. Η εν λόγω νόσος είναι παρασιτική ασθένεια που ενδημεί στη Μεσόγειο και σποραδικά μεταδίδεται και στον άνθρωπο.

       Το εμβόλιο CaniLeash της Virbac, περιέχει πρωτεΐνες του παράσιτου για τις οποίες μπορεί να παράγει αντισώματα το ανοσοποιητικό σύστημα. Χορηγείται σε τρεις δόσεις, με μεσοδιαστήματα τριών εβδομάδων.

Το εμβόλιο έλαβε άδεια κυκλοφορίας στην Ευρώπη τον περασμένο Μάρτιο.

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη



Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Οι «σκιές» του δάσους …

      Στους δύσκολους καιρούς για το κυνήγι λόγω της οικονομικής κρίσης, εκείνοι που δεν πτοούνται, που δεν υπολογίζουν τις «αγορές» και τις συμφορές που αυτές έχουν φέρει στη ζωή μας, είναι οι λαθροθήρες και οι μικροπαράνομοι εν γένει στο κυνήγι.

     Την φετινή κυνηγετική περίοδο που τα θηράματα έχουν γιομίσει τους κυνηγότοπους, αυτοί χάσκουν άδειοι από την απουσία μας. Πως αλλιώς, αφού οι περισσότεροι από εμάς έχουμε περιορίσει κατά πολύ τις κυνηγετικές εξόδους μας γιατί πρέπει να συνεισφέρουμε από το υστέρημά μας στην σωτηρία της πατρίδας μας. Μια σωτηρία όμως που με τις θυσίες μας δεν φαίνεται καν στον ορίζοντα.

      Τους άδειους από κυνηγούς τόπους σκέφτονται και οι λαθροθήρες και εκδράμουν με χαρά σε αυτούς, ασκώντας με επιτυχία τη δουλειά του κατσαπλιά και του βασιλέα των ορέων. Εκείνοι λοιπόν που θέλουν, που επιδιώκουν άδειους κυνηγότοπους, δεν είναι μονάχα οι καλοί μας οικολόγοι για να απελευθερώνουν «είδη προς εξαφάνιση» - μα και «οι δικοί μας» άνθρωποι, οι έχοντες και – γιατί όχι, και κυνηγετική άδεια, οι περίφημοι λαθροθήρες.

      Λίγο ή πολύ, τους ξέρουμε ή έστω τους υποψιαζόμαστε. Οι κινούμενοι «επί σκοπώ» έχουν σχέδια, έχουν μελετήσει σε βάθος τους «τόπους τους», και εκμεταλλευόμενοι την ανέχεια του κόσμου και των κυνηγών ασφαλώς, προβαίνουν σε ελάττωση της πλούσιας πανίδας μας. Δεν κάμουν διακρίσεις στα θηράματα – αρκεί να γεμίσει το αγροτικό ή το τετρακούνητο όχημα με φρέσκο προς πώληση εμπόρευμα.

       Αν, λέω αν, υπήρχε τρόπος να την «στήσει» ένα βράδυ η Θηροφυλακή ολόγυρα από την χαράδρα του Λούσιου ποταμού ας πούμε, δίχως φωτεινούς φάρους και με κώδικες σιωπής, δίχως ενημέρωση προς την Ομοσπονδία και διάφορους παρατρεχάμενους, με ειδικό εξοπλισμό για να βλέπει τις σκιές της νύκτας, τότε ίσως να ανακάλυπτε και την ράτσα των λαθροθήρων να κινείται σαν τα ξωτικά του δάσους. Μπορεί και να ανακάλυπτε αγέλες ολόκληρες από την ράτσα αυτή που λυμαίνεται τα άλλα θηλαστικά, να έχουν στήσει καρτέρι σε κάθε πιθανό πέρασμα, σε κάθε ρυάκι, σε κάθε σούρμα του πυκνού δάσους, και όπου εν τέλει υπάρχει χώρος ελεύθερος προς «δράση».

       Ας θυμηθούμε όμως τα λόγια του πρώην Δημάρχου Βυτίνας και πρώην προέδρου του ομώνυμου κυνηγετικού συλλόγου Κώστα Κουντάνη από συνέντευξη στο περιοδικό μας στις 9 Σεπτεμβρίου του 2009 για την λαθροθηρία:
«Μία άλλη φορά, κάναμε εκλογές στο σύλλογο. Απλό μέλος ήμουν. Παρόντες ήσαν ο δασάρχης Βυτίνας και ο ειρηνοδίκης. Ζητάω το λόγο και τους λέω: «κύριε δασάρχη και κύριε ειρηνοδίκη, στην αίθουσα αυτή σήμερα η πλειοψηφία των κυνηγών είναι λαθροθήρες και θα εκλέξουν για πρόεδρο λαθροθήρα!, σας εφιστώ την προσοχή». Επί προεδρίας μου όμως δεν υπήρχε λαθροκυνήγι στο Μαίναλο. Και είναι στο χέρι του εκάστοτε προέδρου να το εξαλείψει αν θέλει. Οι περισσότεροι όμως ούτε καν ασχολούνται. Τους ενδιαφέρει μόνο η θέση και τίποτα παραπάνω. Ένας κυνηγετικός σύλλογος όμως έχει πολύ δουλειά να φέρει σε πέρας, πολλά προβλήματα όπως το λαθροκυνήγι και μπορεί να τα λύσει αν ασχοληθεί σοβαρά. Αλλά ποιος ασχολείται; Και για να μη φτάσουμε σε άλλες περιοχές, ο κάθε κυνηγός και ο κάθε πρόεδρος συλλόγου στη δική μας περιοχή, γνωρίζει ποιος είναι και ποιος δεν είναι λαθροθήρας. Αλλά μας αρέσει να στρογγυλοποιούμε τα πράγματα και να αφήνουμε προς τα έξω να φαίνεται πλασματική εικόνα».

        Εν κατακλείδι, τα παραπάνω λόγια του εξαίρετου κυνηγού Κώστα Κουντάνη, εστιάζουν στην καρδιά του προβλήματος «λαθροθηρία» και στην ομερτά της σιωπής από τις τοπικές κοινωνίες. Αν ήθελαν πραγματικά αυτές, θα έλυναν το χρόνιο πρόβλημα δια παντός. Αλλά δεν θέλουν, διότι το λαθροκυνήγι βασίζεται και αυτό σε σχέσεις πελατειακές: από αυτό θα φάνε όλοι, «μικροί» και «μεγάλοι», προύχοντες και εργάτες, η «καλή» και η «κακή» κοινωνία που ασφυκτιά από την καθημερινότητα. Θα γευτούν με χαρά όλοι ανεξαιρέτως τον απαγορευμένο καρπό και ας γνωρίζουν την προέλευσή του.

         Οι προσπάθειες από την Θηροφυλακή γίνονται, είναι αξιέπαινες και φιλότιμες. Όμως δεν αρκούν από μόνες τους. ίσως να πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι την οριστική εξάλειψη της λαθροθηρίας – και θα επιτευχθεί τότε μόνο, όταν ο κυνηγός θα αποκτήσει παιδεία – παράλληλα με την παιδεία που θα αποκτήσει και ο πολίτης. Και η απόκτηση της παιδείας βοηθά στην απόκτηση άλλης νοοτροπίας που θα ακυρώνει τον κάθε επίδοξο κατσαπλιά λαθροθήρα να ασελγεί σε βάρος της φύσης …

=========================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011.

=========================

Στη φωτό, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, λαθροθήρας με ... καμάρι!

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη




Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Από την «Ολόκαινο» στην ΚΣΕ …

      Ο καιρός φαίνεται να στρώνει αφού οι παγετοί άρχισαν να μας λένε καλημέρα. Είμαστε στην αρχή του χειμώνα που θα ‘ναι δύσκολος κατά τους μετεωρολόγους αφενός μα αφετέρου δυσκολότερος από την βαθιά ύφεση που διάγουμε.

    Λόγω της ύφεσης μάλλον, εξαφανίστηκε και η λέξη «πράσινη» από την ανάπτυξη που ευαγγελίζονται οι νέοι μας κυβερνήτες. Μα καλά, αυτοί δεν έχουν ακούσει τίποτα για κλιματική αλλαγή του πλανήτη μας;, δεν «αγαπούν» την φύση και το περιβάλλον όπως οι προηγούμενοι «καλοί» κυβερνήτες μας;.

     Αν ανατρέξει κάποιος στην βιβλιογραφία, θα διαβάσει όμορφα πράγματα για το κλίμα και πως αυτό διαμορφώθηκε μέχρι τις ημέρες μας. Ειδικότερα για την Ελλάδα και την Ευρώπη, οι έρευνες έχουν δείξει ότι το κλίμα τα τελευταία 135.000 χρόνια έχει επηρεαστεί από δύο Μεσοπαγετώδεις και μία Παγετώδη περίοδο, καθώς επίσης και από μία σειρά ήπιων και ψυχρών γεγονότων. Η τελευταία παγετώδης περίοδος διήρκεσε από το 115.000 έως το 10.000. Η παρούσα Μεσοπαγετώδης περίοδος γνωστή και ως Ολόκαινο, άρχισε από το 10.000, και στο διάστημα αυτό εδραιώθηκαν οι σημερινές κλιματικές συνθήκες.

     Την «νεομυθολογία» γύρω από τις κλιματικές αλλαγές, τον κίνδυνο που διατρέχει το περιβάλλον και άλλα τέτοια πιασάρικα κόλπα που τρομάζουν τον κόσμο, οι σοβαροί επιστήμονες τα αντιπαρέρχονται αφού γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα μας ότι ο ήλιος είναι εκείνος που καθορίζει τα πάντα στον κόσμο μας ανάλογα κάθε φορά με τις δραστηριότητές του.

     Στην Ελλάδα βέβαια, που το μαύρο χρήμα έρεε εν αφθονία, διάφοροι επιτήδειοι ως συνήθως, σκαρφίστηκαν και τον μεγάλο κίνδυνο – όχι μόνο για το κλίμα και το περιβάλλον, αλλά και για την πανίδα μας – αφού και εκεί είδαν με την κοφτερή ματιά τους ένα νέο πεδίο δράσης, άρα και χρήματος. Διότι, για τους καλούς μας φίλους και συμπολίτες μας, η κάθε μορφής δράση, πρέπει να συνοδεύεται απαραίτητα και από την ανάλογη αμοιβή. Δεν είναι οι φίλοι μας τόσο αφελείς όσο είμαστε εμείς οι κυνηγοί που δρούμε για την φύση σε εθελοντική βάση, καλλιεργούμε χέρσα χωράφια για να βοσκήσουν τα πουλιά, γεμίζουμε με σπόρους τα ορεινά και δύσβατα πλάγια για να βρει η πέρδικα τροφή.

     Οι καλοί μας φίλοι είναι επαγγελματίες, και σαν τέτοιοι, αν δεν υπάρχει θέμα για τις δραστηριότητές τους, το δημιουργούν. Μάλλον για τον λόγο αυτό το τελευταίο διάστημα κυκλοφορούν διάφορα σενάρια με δρώμενα από κυνηγούς υποτίθεται που μπλά, μπλά, μπλά……. που κάνουν κακό στην φύση.

      Και μετά, αναρωτιέται φίλος μου κτηνοτρόφος που το τελευταίο διάστημα βρήκε σκοτωμένα στο βουνό πολλά πρόβατά του, ποιος τα σκοτώνει. Μα οι φίλοι μας οι καλοί, που αφήνουν ανεξέλεγκτα τσακάλια δίχως να υπολογίζουν τις συνέπειες από τις πράξεις τους στην οικονομική ζωή της περιοχής και στην ισορροπία του οικοσυστήματος. Πράξεις «ηρωικές» που γίνονται πάντοτε νύκτα. Γιατί η ημέρα, το φως του ήλιου, είναι για καθαρούς ανθρώπους.

     Στο βουνό προχθές, δέχτηκα έλεγχο από θηροφύλακες της Ομοσπονδίας Πελοποννήσου. Ευγενέστατοι άνθρωποι, με καλημέρισαν και μου ζήτησαν την άδειά μου. Με ρώτησαν αν ήθελα - και μου έδωσαν φεύγοντας δύο σακουλάκια με σπόρους. Τα πήρα και όταν έφτασα εκεί που ήθελα έκανα τη δουλειά μου. Την απλή τούτη πράξη των θηροφυλάκων και στην συνέχεια την δική μου, οι μάγκες της οικολογίας την έχουν αναγάγει σε επιστήμη. Και να οι μελέτες, και να οι στόχοι, και να οι προγραμματισμοί, και να έξοδα διαμονής και έξοδα κίνησης – και κάπως έτσι φουσκώνει ο προϋπολογισμός της κάθε ΜΚΟ και το πάρτι τους αποκτά νοστιμιά.

      Ποιοι αλήθεια σκέφτονται και αγαπούν τη φύση, εμείς τουλάχιστον το γνωρίζουμε καλά. Δεν αρκεί όμως η προσφορά του κυνηγού αν δεν συνοδεύεται (καλώς ή κακώς) και από την προώθηση της προς τα έξω, προς την κοινή γνώμη (που ποτέ μου δεν κατάλαβα ποια είναι). Η επικοινωνία είναι αυτή σήμερα που διαμορφώνει συνειδήσεις, που το μαύρο το κάνει άσπρο, που δίνει την είδηση που θέλει και όχι την αξιόλογη.

      Την επικοινωνία, την προώθηση των θέσεων μας, την καταπολέμηση της λάσπης από γνωστούς και άγνωστους κύκλους, την έχουν αναλάβει στο μέτρο του δυνατού ελάχιστοι εξ υμών. Με την ΚΟΜΑΘ να κάνει έναν καλό αγώνα, και μεμονωμένους κυνηγούς να ακολουθούν, μόνοι τους ή μέσω δικτύων και σκόρπια κάποιες Ομοσπονδίες. Η ΚΣΕ όμως, η «μάνα του λόχου» ακολουθεί τις συνήθειες της αρκούδας. Την περίοδο δηλαδή του κυνηγίου πέφτει σε χειμερία νάρκη …

=======================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011.

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

 Την Τετάρτη



Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς

ΚΟΜΑΘ - Επικήρυξη για τη θανάτωση αρκούδας

     Η Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας – Θράκης καταδικάζει την αποτρόπαια θανάτωση αρκούδας, που έγινε πρόσφατα στο Ν. Καστοριάς. Μετά την πληροφόρηση του περιστατικού το Δ.Σ. της ΣΤ’ ΚΟΜΑΘ αποφάσισε:
- την άμεση υποβολή μήνυσης για παράνομη θανάτωση αρκούδας
- την επικήρυξη του δράστη ή των δραστών με 2.000 Ευρώ, ως αμοιβή σε όποιον με τις πληροφορίες του οδηγήσει στη σύλληψη και οριστική τους καταδίκη

     Η ΣΤ’ ΚΟΜΑΘ θα συνεχίσει να αποτελεί αρωγό της Πολιτείας προς την διερεύνηση των αιτίων που οδηγούν, ακόμα και σήμερα, στην θανάτωση αρκούδας και στην αναζήτηση λύσεων, σύμφωνα με τη βούληση των τοπικών κοινωνιών. Στην κατεύθυνση αυτή οι κυνηγετικές οργανώσεις εργάζονται και θα σταθούν συμπαραστάτες, παρέχοντας προσωπικό, μέσα και εξοπλισμό.

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Αναζητώντας τον κάπρο από τον ντορό του …

Κατ’ αρχή ας δούμε τι σημαίνει η ελληνική αυτή λέξη σύμφωνα με το «Μέγα λεξικό όλης της ελληνικής γλώσσης, Δ. Δημητράκου, βραβείον Ακαδημίας, τόμος ΣΤ’, σελίς 4937».

       «ντορός (ο), και τορός, τα ίχνη των θηραμάτων, τα δια της οσμής ανακαλυπτόμενα υπό των κυνηγετικών κυνών – κατ’ επέκταση τα ίχνη πελμάτων ανθρώπου, τα πατήματα – εν φρ. πάω με τον ντορό, ακολουθώ τα κρατούντα ήθη και έθιμα. ομ. χάνω – έχασα το ντορό, την κατεύθυνση ή τας συνηθείας μου»

       Για τον ντορό λοιπόν σήμερα ο λόγος, τον πολυπόθητο για τους κυνηγούς και ειδικότερα για εμάς τους γουρουνάδες. Το παρόν σημείωμα σκοπό έχει να ανιχνεύσει τους τρόπους που ακολουθούν οι κυνηγοί τον ντορό καθ’ όλη την διάρκεια του κυνηγίου τους. Διότι παρατηρείται το φαινόμενο να μην υπάρχει ένας μόνο συγκεκριμένος τρόπος, αλλά η κάθε ομάδα ακολουθεί τους δικούς της τρόπους. Υπάρχει βέβαια και η θέση ορισμένων κυνηγών που θεωρούν ότι ο πραγματικός τρόπος για τον ντορό είναι ένας και μοναδικός. Μπορεί να ακούγεται απόλυτη η άποψη αυτή μα υποστηρίζεται όμως επαρκώς.

       Για την παρουσίαση του παρόντος σημειώματος, ήλθαμε σε επαφή με γουρουνάδες από διάφορα μέρη της Ελλάδας ώστε να αποκτήσουμε μία σφαιρική εικόνα για το θέμα μας, χωρίς όμως να σημαίνει τούτο ότι ο κάθε γεωγραφικός χώρος της επικράτειας ακολουθεί τους δικούς του κανόνες. Ακόμα και στην κάθε ομάδα οι τρόποι από κυνηγό σε κυνηγό μπορεί να διαφέρουν. Οπωσδήποτε ο ντορός απασχολεί έντονα το κυνήγι μας αφού επί της ουσίας όταν τα σκυλιά πάρουν τον ντορό του κάπρου, τότε ουσιαστικά ξεκινά και το κυνήγι μας.

      Άμεση σχέση με τον ντορό έχει φυσικά και ο καιρός. Στην αρχή της κυνηγετικής σαιζόν που η καλοκαιρία δημιουργεί ακόμα και ανομβρία σε πολλές περιοχές, οι δυσκολίες εύρεσης του ντορού πολλαπλασιάζονται. Στην συνέχεια βέβαια, όταν θα πέσουν οι πρώτες ευεργετικές βροχές, το πάτημα του κάπρου βοηθά εμάς και τα σκυλιά μας πάρα πολύ.

      Κατά την γνώμη μου, οι εμπειρότεροι κυνηγοί του κάπρου στην Ελλάδα είναι οι Ηπειρώτες, οι Μακεδόνες, οι Θρακιώτες, οι Θεσσαλοί, οι Ρουμελιώτες, και πολύ μετά οι Πελοποννήσιοι και οι πελαγίσιοι Αιγαιάτες. Αυτό σημαίνει πέραν των άλλων ότι η πολυετής ενασχόληση με τον κάπρο, έκαμε τους κυνηγούς των παραπάνω γεωγραφικών χώρων να προσέξουν ιδιαίτερα προς όφελός τους και την παραμικρή λεπτομέρεια στο κυνήγι αυτό αρχής γενομένης από τον ντορό.

      Ας ξεκινήσουμε την περπατησιά μας στα ίχνη του ντορού κυκλικά, αριστερόστροφα, με την Θράκη να ανοίγει τον κύκλο και το Αιγαίο να τον κλείνει. Στο ταξίδι μας ετούτο στην Ελλάδα, το κέρδος για τον γράφοντα είναι πολλαπλό – αφού ταξιδεύει μέσα στους παλιούς τόπους με τους ανθρώπους τους που βλέπουν το κυνήγι σαν μέρος της καθημερινότητάς τους και δεν είναι χομπίστες. Είναι αληθινοί κυνηγοί, επηρεασμένοι ελάχιστα από την λαίλαπα της σύγχρονης ζωής, αφού οι περισσότεροι έχουν καταφέρει και έχουν φτιάξει την ζωή τους στην ευλογημένη ύπαιθρο ή ακόμα και σε μικρές πόλεις. Έχουν βαθιά ριζωμένο στις καταβολές του το dna του ανθρώπου – κυνηγού, του τροφοσυλλέκτη - κυνηγού που έρχεται από πολύ μακριά…. Ας τους ακούσουμε στον λόγο τους.


===================

Δημοσιεύθηκε στο "Κυνήγι" του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011.

Οι πραγματικοί άνθρωποι της φύσης …

       Το ξημέρωμα του Σαββάτου η ομάδα μας έψηνε τον καφέ της σε απάγκιο μέρος του βουνού, αφού ο θυελλώδης βοριάς με την δύναμη που είχε μας δημιουργούσε ακόμα και προβλήματα ευστάθειας!

        Ο καιρός ήταν δύσκολος, ο ουρανός στην αρχή φάνηκε σκοτεινός μα στην συνέχεια ημέρεψε και έλαμψε το φως του ήλιου. Ο βοριάς όμως συνέχιζε το άγριο του κτύπημα. Το μόνο θετικό ήταν ότι η θερμοκρασία δεν άγγιξε το μηδέν και δεν είπαμε: «ο βοριάς που τ’ αρνάκια παγώνει..» Άγρια ομορφιά, από αυτές που αξίζουν να είσαι στο βουνό, μακριά από τις κάπνες των καφέ και των τόπων που συναθροίζονται συνήθως οι αγανακτισμένοι συμπολίτες μας και τζούρα πάνω στη τζούρα ξεχαρμανιάζουν και πάνε μετά σπίτι τους, κάθονται στον καναπέ και μουντζώνουν τα δελτία ειδήσεων….

        Το βουνό είναι για ανθρώπους που το αγαπάνε, και σε αυτό, τούτη την περίοδο συναντάς μονάχα κυνηγούς. Την υπόλοιπη περίοδο από το κυνήγι ελεύθερη, πάλι κυνηγοί θα περπατήσουν για τα άγρια χόρτα τους και τα βοτάνια για τα ροφήματα, και κάπου – κάπου και λίγοι, ελάχιστοι φυσιολάτρες – που συνήθως αυτοί διαβαίνουν στέρεα μονοπάτια, σημαδεμένα από το δημόσιο ταμείο, ασφαλή οπωσδήποτε και φυσικά όμορφα. Συνήθως απαντάς τους περισσότερους πεζοπόρους οργανωμένους, για την ασφάλεια τους περισσότερο φαντάζομαι – αφού και μία μικρή απροσεξία μπορεί να δημιουργήσει ατυχήματα.

       Αυτή η μαζική χαρά, η μαζική ευδαιμονία, ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Θαρρώ πως για να γευτείς τη φύση, πρέπει να πάς μονάχος ή ακόμα με πολύ μικρή παρέα που ξέρει τι ζητά από την επαφή μαζί της. Δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις που στο βουνό λαμβάνουν χώρα συναγωνισμοί, κόντρες, και ότι φανταστεί κανείς από ανθρώπους που μεταφέρουν σε αυτό τις συνήθειες τους από την πόλη. Πριν χρόνια, κάποιοι ορειβάτες έκαναν κόντρα ποιος θα φτάσει πρώτος από το Μικρό Πάπιγκο στο καταφύγιο της Γκαμήλας στην Πίνδο. Άλλος έκανε μιάμιση ώρα, άλλος δύο παρά κάτι, άλλος δυόμιση. Η κίτρινη ταμπελίτσα πάντως πληροφορούσε (και πληροφορεί) τον πεζοπόρο πως η διαδρομή είναι 3.30 ώρες. Όσες φορές ανέβηκα στο καταφύγιο έκανα πάνω από τέσσερις ώρες. Έκανα τις στάσεις μου στις πηγές της διαδρομής, χάζευα, ξεκουραζόμουν, παρατηρούσα την φύση γύρω μου. Μα και από το καταφύγιο, χωρίς βιασύνες, έπεφτα στη Λάκα του Τσουμάνη και διάβαινα το αριστερό μονοπάτι προς την Δρακόλιμνη, ή περνούσα απέναντι προς την Ρωμιόβρυση και έπαιρνα τον δρόμο για την Γκαμήλα ή τον Καρτερό. Και άλλες πάλι φορές που είχα περισσότερο χρόνο, έφτανα μέχρι πίσω στο Τσεπέλοβο σε 8-10 ώρες. Όλα αυτά με μικρή παρέα, δίχως κραυγές, με ύπνους και ξάπλες στο αλπικό τοπίο, με μια γλυκιά περπατησιά δίχως το άγχος του πρώτου, του νικητή, του «εγώ» που αντίκριζα σε καθωσπρέπει πεζοπόρους- φυσιολάτρες.

        Στο Μαίναλο, υπάρχει ένας άγρυπνος φύλακάς του, ένα αγρίμι του δάσους, που δεν επιτρέπει σε κανένα να κόψει έστω και ένα μικρό κλαρί από τα έλατα. Ακραία μάλλον είναι η συμπεριφορά του, μα τον σέβομαι πολύ. Έχει χαρτογραφήσει όλα τα μονοπάτια του θεσπέσιου βουνού. Έχει κάνει πολλά, έχει στήσει μετρητές θερμοκρασίας – και έτσι πέρυσι μέτρησε στο Μαίναλο σε δύο σημεία θερμοκρασίες κατά την νύχτα -29 και -32 βαθμούς. Ότι κάνει για το βουνό, το κάνει από αγάπη γι’ αυτό. Για τον λόγο αυτό τον σέβομαι και τον εκτιμώ πολύ και ας έρχονται σε διάσταση κατά τις λεπτομέρειες οι απόψεις μας. Αυτόν όμως τον άνθρωπο η Πολιτεία δεν τον συμβουλεύεται, αλλά προτιμά τις γνώμες άλλων που πάνε στο βουνό σαν επισκέπτες και που στοιχίζουν δημόσιο χρήμα.

       Μαθηματικός στο επάγγελμα ο φύλακας του δάσους, παράτησε την πόλη και εγκαταστάθηκε στην Ελάτη του Μαινάλου. Σπάνια τον βρίσκει κανείς στο χωριό του, στο σπίτι του. Τον καιρό του τον περνά μέσα στο δάσος, στήνοντας παρατηρητήρια πουλιών, χαρτογραφώντας ξεχασμένα μονοπάτια, κάνοντας μαθήματα για την αγάπη στη φύση σε όσους τον ανταμώνουν. Πολλοί τον είπανε εκκεντρικό, αγρίμι, σνόμπ, και μπορεί να είναι όλα αυτά, μπορεί όχι. Εκείνο όμως που δεν είπαν οι φυσιολάτρες ή και οι οικολόγοι που τον αντάμωσαν είναι ότι ο άνθρωπος αυτός δεν αγαπά έτσι απλά την φύση, ανήκει ψυχή και σώμα σε αυτήν.

       Αν τον απαντήσετε σε κάποιο πέρασμα του δάσους και τον δείτε με την μηχανή του να φωτογραφίζει πουλιά, πάγους, βότανα, μην του μιλήσετε. Δεν πρόκειται να σας ακούσει και να σας δει. Και καλά θα κάνει …

===================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011.

Δελτίο Τύπου της ΚΟΜΑΘ - επιχείρηση διάσωσης όρνιου

Δελτίο Τύπου
                                                             
                                                                                                                   23/11/2011

        Επιχείρηση διάσωσης ενός όρνιου, με τη συνδρομή της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας - Θράκης

      Ένα όρνιο (Gyps fulvus) παρατηρήθηκε τις τελευταίες μέρες στην ευρύτερη περιοχή του υγροτόπου της λίμνης Κερκίνης. Η Κυνηγετική Ομοσπονδίας Μακεδονία – Θράκης ενημερώθηκε από τον επιστημονικό συνεργάτη της, που διατηρεί στην περιοχή, και αμέσως έδωσε εντολή όπως ενισχυθεί η διατροφή του όρνιου. Για το λόγο αυτό δημιουργήθηκε ομάδα εθελοντών κυνηγών που παρέχουν σε σταθερή βάση στο πτηνό διάφορα κομμάτια κρέατος.

       Το πουλί είναι δακτυλιωμένο και μετά από επικοινωνία με τον Φορέα Διαχείρισης του Εθνικού Πάρκου λίμνης Κερκίνης, διαπιστώθηκε ότι το συγκεκριμένο όρνιο προέρχεται από περιοχή της Ιβηρικής χερσονήσου και εξασθενημένο βρήκε ως προσωρινό τόπο στάσης την περιοχή της Κερκίνης. Σύμφωνα με τον επιστημονικό συνεργάτη της ΣΤ’ ΚΟΜΑΘ, Δασοπόνο κ. Χ. Καλαϊτζή, το όρνιο κάνει σύντομες μικρές πτήσεις, επομένως είναι σε θέση να πετά, αλλά όχι ικανό για μεγαλύτερες πτήσεις. Εκτιμάται πως μετά από την ενίσχυση της τροφής του σε σύντομο χρονικό διάστημα θα είναι σε θέση να συνεχίσει το ταξίδι του.

Περισσότερα διαβάστε εδώ

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

 Την Τετάρτη



Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Ιστορίες του κάπρου…

       Βρισκόμαστε στην καρδιά της κυνηγετικής περιόδου για τα τριχωτά θηράματα και τα μηνύματα από την επικράτεια είναι καλά. Υπάρχει κυνήγι πολύ και οι παρέες στην πλειοψηφία τους φεύγουν από τα κυνηγοτόπια με το σακούλι γεμάτο.

       Μα και με άδεια χέρια να φεύγουν μερικές φορές οι παρέες, το κέρδος από την παρουσία τους στο δάσος και μόνο, αναπληρώνει κάθε απώλεια από τα καρτέρια. Και μπορεί σε αυτά να κάθονται τα καλύτερα ντουφέκια αλλά και ο κάπρος – πολύπειρος πλέον στα δύσκολα, μερικές φορές δεν τα περνά απλώς, εξαϋλώνεται σαν αιθέρας…….

       Ωραίες οι περιπέτειες του κάπρου, κάθε φορά και διαφορετικές – δείγμα ότι το κυνήγι αυτό είναι συναρπαστικό σε όλες του τις εκφάνσεις. Μα και οι γουρουνοκυνηγοί, μαθημένοι από τα παθήματα τους, έμαθαν και ενεργούν ανάλογα με την περίσταση. Σταμπάρισαν τα περάσματά του, έμαθαν τα χούγια του, γνώρισαν τα γιατάκια του, έμαθαν τις λούτσες που κάνει το λουτρό του, μύρισαν την καπρίλα από τις «βρομοδουλειές του», και οι «συναντήσεις» μαζί του στο δάσος μόνο τυχαίες δεν είναι. Σαν αν λέμε ότι η σχέση αυτή, κυνηγού και κάπρου, χτίστηκε σε γερά θεμέλια, πέρασε από συμπληγάδες, μα στέριωσε, έγινε φιλία που απέκτησε διάρκεια.

       Πολλές φορές μας ξενίζει το πέρασμά του από τα καρτέρια μας, μα άλλες τόσες τον έχουμε θαυμάσει με τον τρόπο που τα περνά. Και όπως συνηθίζεται, η κάθε ιστορία από στόμα σε στόμα, αλλοιώνεται και μεγαλώνει κατά την τέχνη του εξιστορητή – ειδικότερα αν αυτός παίρνει το περισπούδαστο ύφος και καθηλώνει το ακροατήριο του. Και μια απλή ιστορία μπορεί να γίνει ολάκερο παραμύθι, φτάνει να πέσει στα κατάλληλα χείλη.


       Μου αρέσουν αυτές οι ιστορίες, βγαλμένες από την αλήθεια και το παραμύθι. Πως μπλέκονται αυτά τα δυό και μονοιάζουν, πως συνταιριάζουν οι λέξεις οι αληθινές με τις πλαστές, πως πλάθεται η ιστορία. Είναι παλιά τέχνη αυτή του παραμυθά, του εξιστορητή ίσως, από τον Αίσωπο ακόμα μα και πιο πίσω, από τα χρόνια του Ομήρου και του Ησίοδου, από τα χρόνια της αγίας μας Μυθολογίας που παλεύουμε σήμερα εμείς να ξεχωρίσουμε την αλήθεια από την αλληγορία, προσπαθούμε να μπούμε στο πνεύμα των διηγητάδων και όλο και κάπου σκοντάφτουμε.

      Η μαγεία του παραμυθιού δημιουργεί εικόνες, όπως και η ανάγνωση ενός βιβλίου. Ο πρωτοδιηγητής, τις εικόνες τις έχει ζωντανές αφού τις έζησε κυνηγώντας το καπρί. Και να η τέχνη του, να δημιουργήσει εικόνες και στο ακροατήριό του, με τον απλό και αργό λόγο του. Με τις παύσεις του για να ανάψει το τσιμπούκι του και να τραβήξει μια ρουφηξιά, να πάρει δύναμη για την συνέχεια. Ο καπνός μπορεί να του φέρει και ζάλη – ίδια με αυτή που έφερναν στην Πυθία των Δελφών τα υπόγεια αέρια και μπέρδευε τον κόσμο. Και η Πυθία παραμύθια μολάγαγε αλλά με επιστημονικό ας πούμε τρόπο ή πολιτικό – διότι οι χρησμοί της είχαν κρυφά πολιτικά μηνύματα – αφού τέτοια ήθελαν να ακούσουν οι επισκέπτες της.

       Όλοι οι λαοί έχουν τα δικά τους παραμύθια – και το παράξενο είναι πως πολλά από αυτά μοιάζουν μεταξύ τους. Μα και οι κοινωνικές ομάδες διηγούνται τις δικές τους ιστορίες από την περιπέτεια του βίου τους. Διότι το παραμύθι κατά τη γνώμη μου είναι η έκφανση της κοινωνικής ζωής μίας ομάδας, ενός λαού κτλ. Τον ακριβή λόγο της ανάγκης του παραμυθιού δεν τον κατέχω, πιστεύω όμως ότι μας αρέσει η διήγηση ενός περιστατικού του βίου μας και το ομορφαίνουμε με στολίδια. Το μεγαλώνουμε με λέξεις, εικόνες, και το οδηγούμε εκεί που μας αρέσει, γι’ αυτό και τα παραμύθια έχουν συνήθως όμορφο τέλος «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».

       Όταν ακούτε κυνηγούς να διηγούνται σπουδαία κατορθώματα, να ξέρετε ότι μπορεί να λένε και αλήθεια - ίσως όχι αυτή της πραγματικής ιστορίας αλλά αυτή που θα ήθελαν πραγματικά να ζούσαν. Οι κυνηγοί είναι σαν τα μικρά παιδιά, ότι ηλικία και να έχουν. Και στο βουνό σαν ανεβαίνουν, στο κρύο νερό σαν σκύβουν για να νιφτούν, στο κοτρώνι σαν γέρνουν να ξεκουραστούν, στο πέτρινο αλώνι σαν πατούν, σε κάθε δρασκελιά τους και σε κάθε σταγόνα ιδρώτα – στα βάθη του νου τους ένα πράγμα έχουν, την γέννηση του παραμυθιού. Που μπορεί να γίνει και αληθινή ιστορία …

=====================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011.

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Πυροβολήθηκε θηροφύλακας της ΚΟΜΑΘ

       Η Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας – Θράκης (ΣΤ’ ΚΟΜΑΘ) καταδικάζει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο το πρόσφατο περιστατικό πυροβολισμού κατά υπαλλήλου της θηροφύλακα.

       Συγκεκριμένα το βράδυ της 14ης Νοεμβρίου σε περιοχή του Ν. Χαλκιδικής, όπου απαγορεύεται η θήρα, ο ομοσπονδιακός θηροφύλακας κατά την άσκηση της υπηρεσίας του και κατόπιν καταγγελίας σταμάτησε διερχόμενο όχημα για πραγματοποίηση ελέγχου. Αντ’ αυτού οι επιβαίνοντες στο όχημα δεν σταμάτησαν και ένας εξ αυτών κατέβηκε και πυροβόλησε τρεις φορές κατά του θηροφύλακα, ευτυχώς χωρίς να τον τραυματίσει, προξενώντας σημαντικές ζημιές στο υπηρεσιακό αυτοκίνητο. Κατόπιν τράπηκαν σε φυγή. Έρευνα διεξάγει το τοπικό αστυνομικό τμήμα.

       Το περιστατικό αυτό αποδεικνύει για άλλη μια φορά το σοβαρό έργο που πραγματοποιούν οι κυνηγετικές οργανώσεις, όταν την ίδια στιγμή κάποιοι καθισμένοι στους καναπέδες τους ασκούν «επιδοτούμενη περιβαλλοντική πολιτική» και δεν διστάζουν να λοιδωρούν κατά του έργου και των ανθρώπων που ασκούν θηροφύλαξη, διατυπώνοντας μάλιστα και τη φράση – κλισέ «βάλανε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα».

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη





Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Forin.gr - η πληρέστερη διαδικτυακή πύλη στην Ελλάδα

Αναδημοσίευση από το Arcadians.gr

Η πληρέστερη διαδικτυακή πύλη για την φορολογία στην Ελλάδα

       Το Forin.gr αποτελεί τη διαδικτυακή πύλη της εκδοτικής εταιρείας «ELFORIN - Φορολογικό Ινστιτούτο». Σε λειτουργία στο διαδίκτυο από το 2002, ανανεώθηκε ριζικά το 2010 στοχεύοντας στην πληρέστερη δυνατή κάλυψη των αναγκών φορολογικής ενημέρωσης και πληροφόρησης, στη δημοσίευση επιστημονικών άρθρων και μελετών που συμβάλουν στη γνώση του φορολογικού δικαίου και των ακολουθούμενων βέλτιστων πρακτικών στην εφαρμοσμένη φορολογία καθώς και στην αντικειμενική ερμηνεία της φορολογικής νομοθεσίας. Το Forin.gr απευθύνεται στο φορολογούμενο (ιδιώτες και επιχειρήσεις), στο φοροτεχνικό – λογιστή, στο δημόσιο υπάλληλο (εφοριακό, τελωνειακό, υπάλληλο του Υπουργείου Οικονομικών), στον Ορκωτό Λογιστή αλλά και στο νομικό και φορολογικό σύμβουλο.

       Στη βάση πληροφοριών του Forin.gr, που καθημερινά ανανεώνεται και βελτιώνεται, θα βρείτε εντελώς δωρεάν ένα σύνολο υπηρεσιών που περιλαμβάνουν:
-- τη φορολογική νομοθεσία (Νόμοι, Προεδρικά Διατάγματα)
-- το σύνολο των αποφάσεων και εγκυκλίων του Υπουργείου Οικονομικών, όπως καθημερινά δημοσιεύονται
-- την πλέον σύγχρονη μηχανή αναζήτησης που συμβάλλει στην άμεση πρόσβασή σας στη ζητούμενη πληροφορία
-- επίκαιρη αρθογραφία που στοχεύει στο να συμβάλει στην καλύτερη κατανόηση του φορολογικού δικαίου,
-- εφαρμογές που, αξιοποιώντας τη δύναμη της τεχνολογίας, απλοποιούν και διευκολύνουν την κατανόηση της φορολογικής νομοθεσίας
-- ειδική ενότητα ερωτήσεων όπου οι χρήστες του Forin.gr μπορούν να θέσουν και να επιλύσουν φορολογικά ζητήματα,
-- καθημερινή έγκυρη οικονομική ενημέρωση


Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου εδώ   ή επισκεφτείτε την σελίδα εδώ.

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Ανεβαίνοντας …

Στην γερμανική κατοχή του 40’, σύμφωνα με τους ιστορικούς αλλά κυρίως σύμφωνα με τις εξιστορήσεις των ανθρώπων που την έζησαν, εκατοντάδες χιλιάδες πέθαναν στις πόλεις και ειδικότερα στην Αθήνα από την πείνα, αυτή, που στο άκουσμά της, αναρωτιέσαι αν υπάρχει χειρότερη μορφή βίας.

       Στα χωριά ο κόσμος υπέφερε λιγότερο γιατί είχε η κάθε οικογένεια λίγα προβατάκια, ένα μικρό κηπάκο, μερικά χωράφια και έβγαζε το στάρι της και κατ’ επέκταση και το ψωμί της. Είχε επίσης ένα μουλάρι, ένα γαϊδουράκο, τις κοτούλες της για ένα φρέσκο αυγό, τα άγρια χόρτα του βουνού που σήμερα βρίσκονται σε λίστες με γκουρμέ προϊόντα, και άλλα μικρά και χρήσιμα για την επιβίωσή της.

       Μπορεί να έχασε η Ελλάδα στον πόλεμο του 40’ το 10% των ανθρώπων της στα πεδία των μαχών, έχασε ακόμα ένα μικρό ποσοστό από την πείνα στην συνέχεια. Οι θάνατοι όμως από την πείνα δεν μπήκαν στις στατιστικές για να έχουμε σήμερα μία καλύτερη εικόνα από το μέγα έγκλημα που έγινε εκείνα τα χρόνια από τους «φίλους μας» τους Γερμανούς, που από την εποχή του Όθωνα οι μεγάλες δυνάμεις (σαν άλλη τρόικα) μας επέβαλαν την υποταγή.


«Εφημερίς της Κυβερνήσεως του Βασιλείου της Ελλάδος

Αριθμός 1, Ναύπλιον 16 Φεβρουαρίου 1833.

Όθων, ελέω θεού Βασιλεύς της Ελλάδος, προς τους Έλληνες.

Έλληνες !

Προσκεκλημένος από την εμπιστοσύνην των ενδόξων και μεγαλόψυχων μεσιτών, δια της κραταιάς βοηθείας των οποίων αποπερατώσατε ενδόξως τον της καταστροφής πόλεμον τον υπέρ το δέον παρεκτανθέντα, προσκεκλημένος προσέτι και από την ιδίαν σας ελευθέραν εκλογήν, αναβαίνω εις τον θρόνον της Ελλάδος, δια να εκπληρώσω όσας υποχρεώσεις ανέλαβα δεχθείς το προσφερθέν μοι Βασιλικόν στέμμα, τόσον προς εσάς, όσον και προς τας μεσιτεύουσας Μεγάλας Δυνάμεις».

       Με την παράγραφο αυτή αρχίζει το πρώτο διάγγελμα του Όθωνα, γραμμένο στην ελληνική και βαυαρική γλώσσα και υπογεγραμμένο από την αντιβασιλεία, ήτοι από τον κόμη Άρμανσπερτ, πρόεδρο, και από τα μέλη Μάουερ και Εϊδεκ. Και ο Όθωνας εδώ λέει αλήθεια, όσο πικρή και αν είναι. Ήμασταν από τότε ένα ακριβό προτεκτοράτο. Με τόσο αίμα που χύσαμε, ποτέ δεν καταφέραμε να γίνουμε πραγματικά ελεύθεροι και να διαφεντεύουμε τα του οίκου μας. Σκλάβοι στον τόπο μας αλλά με το κάλυμμα της ελεύθερης και ανεξάρτητης χώρας.

       Μη μας κακοφαίνεται λοιπόν σήμερα ο δρόμος που τραβάμε, με όσα μύρια άσχημα μας συμβαίνουν. Σήμερα, απλά μας υπενθύμισαν οι Μεγάλες Δυνάμεις τι είμαστε. Και δεν χρειάζονται αντιβασιλείς για την δουλειά αυτή, έχουμε τους «έλληνες» πολιτικούς που «μάχονται, αγωνιούν, και νοιάζονται για το μέλλον μας». Περισσότερο βέβαια αγωνιούν για τις δικές τους επιδόσεις, γιατί κρίνονται συνεχώς από τα αφεντικά τους (μας).

        Στην σημερινή κατοχή, έχουμε να αντιτάξουμε το ελεύθερο πνεύμα μας, την αιώνια πάλη του δυνατού με το αδύνατο, την μανία του βοριά που θρυμματίζει το φύλο. Το φύλο όμως θα μεγαλώσει, θα γίνει δέντρο, θα στεριώσει στη γη, θα της δώσει ομορφιά, χρώματα, ευωδιές, ελπίδα.

        Στο βουνό όταν κυνηγάμε, όταν ατενίζουμε τον πλούσιο αέρα, το γεωγραφικό ανάγλυφο, τις διαδρομές του νερού, το σκληρό μονοπάτι, την σάρα της πλαγιάς, τη χαράδρα που σκίζει τα βουνά – τότε έχουμε ακόμα ελπίδα. Στον τόπο αυτό η πορεία μας είναι γεμάτη από δάκρυα, αίμα, χαρά, προσμονή. Πολλοί ήσαν αυτοί που ασέλγησαν τον τόπο μας, περισσότεροι ακόμα τον ζήλεψαν. Και θα έλθουν και άλλοι, και άλλοι…..

        Στο βουνό όταν πάμε για κυνήγι, γνωρίζουν καλά οι διαχειριστές της υποτέλειας πως δεν μπορούν να μας ελέγξουν, το πνεύμα μας παίρνει θάρρος από το αγκομαχητό της ανηφοριάς, από την ματιά στο επέκεινα, από το απέραντο γαλάζιο του ουρανού. Και ανεβαίνουμε, σκοντάφτουμε, πέφτουμε, μα προχωράμε. Ο δρόμος του Ηρακλή είναι μακρύς, και δύσκολος, μα θα τον διαβούμε. Μπορεί να περάσουν δεκάδες χιλιάδες χρόνια ακόμα, μα θα φτάσουμε στο τέλος του ταξιδιού – και στην αρχή της πραγματικής ζωής. Αυτής που μας στερούν με κάθε τρόπο τα ανθρωπάκια που νόμισαν πως έγιναν θεοί και έχουν εξουσία πάνω μας.

         Ο θεός ο δικός μας είναι μονάχα η Φύση, αυτή μας γέννησε, μας μεγάλωσε, και αυτή πάλι θα μας πάρει στην αγκαλιά της όταν το θελήσει. Κανείς άλλος δεν έχει πάνω μας την παραμικρή εξουσία, κανείς θεός, πόσο μάλλον τα ανθρωπάρια που λένε πως μας κυβερνούν για το καλό μας …

==============================

Δημοσιεύτηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη




Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Η ζεστασιά της κρανιάς …

       Βάρυνε ο καιρός άσχημα. Τα πρώτα χιόνια έπεσαν και ο χειμώνας θα’ ναι δύσκολος και μακρύς φέτος. Έτσι τουλάχιστον μολογάνε οι έχοντες την βαθιά γνώση των ημερομήνιων.

      Μου έκανε μεγάλη εντύπωση εδώ στο χωριό που είδα τέτοια εποχή κοπάδια φάσες να γυροφέρνουν και να σκιάζουν τον ουρανό. «προηγούνται του καιρού και αφήνουν πίσω τους τον βάρβαρο χειμώνα», ελέχθη από άνθρωπο του βουνού και του δάσους που γνωρίζει καλά τα μονοπάτια και τις παραξενιές του καιρού.

       Έξω η συνεχής βροχή έχει αλλάξει το αγνάντεμα του παραθυριού και η ομίχλη δεν σου δίνει χώρο στον ορίζοντα να δείς και να θαυμάσεις την απλότητα του κόσμου. Το τζάκι άρχισε το μουρμουρητό του αφού έφτασε και ο δικός του καιρός για να «μιλήσει», και ασυναίσθητα, το χέρι ανοίγει από το ντουλάπι το μπουκάλι με την κρανιά – αυτό το θεϊκό ποτό που φτιάχνουν με μεράκι στα μέρη του Ασπροποτάμου και του Κόζιακα και η τύχη το έφερε να βρεθεί στη δούλεψη μου, δώρο μιας καλής μου φίλης από τα άγια αυτά μέρη. Πίνοντας μία γουλιά από το εκλεκτό ποτό, έχεις την αίσθηση πως γεύεσαι όλες εκείνες τις απίθανες οσμές, τα αρώματα, που εκχύονται στον λάρυγγα και πάνε και ζεσταίνουν την καρδιά.


       Στο κυνήγι μας σήμερα δεν τα πήγαμε πάλι καλά. Το πρωί ο καιρός ήταν πολύ καλός για κυνήγι, το παχύ και φρέσκο αχνάρι αποτυπωνόταν με ευκρίνεια στο ζεστό χώμα, ο ντορός ήταν παιχνίδι για τα σκυλιά μας, και όμως, τον κάπρο πάλι δεν τον είδαμε, δεν ανταλλάξαμε ούτε ένα «γειά» μαζί του. Τα σκυλιά μας τον καλημέρισαν με τις στάμπες τους, εμείς δεν προλάβαμε.

       Όταν η ομάδα συγκεντρώθηκε πάλι σε πλήρη απαρτία, και αφού ποτίσαμε τα σκυλιά μας και τα βάλαμε στα σπιτάκια τους, αρχίσαμε την αυτοκριτική μας. Πολλές οι γνώμες, οι παρατηρήσεις, οι ευθύνες των «άλλων». Καθόμουν σε μια γωνιά και αφουγκραζόμουν γνώμες βαριές, αλάθητες, σοφές ακόμα- ακόμα. Ποιος είμαι εγώ για να αρθρώσω λόγο σοβαρό για ένα κυνήγι – όπως αυτό του κάπρου, όταν ασχολούμαι μονάχα δέκα χρόνια – και στην ομάδα μας υπάρχουν παλιές καραβάνες;

       Στην δική μας ομάδα – δεν ξέρω τι γίνεται στην δική σας, οι παλιές καραβάνες, άλλως και οι μάνες του λόχου, έχουν πάψει να συμμορφώνονται στις οδηγίες του αρχηγού- παγανιέρη μας και ακλουθούν τα δικά τους σχέδια. Ενώ είναι άριστοι σκοπευτές και καρτεριτζήδες, δεν ακολουθούν την τάξη στο κυνήγι μας. Αφήνουν τα καρτέρια τους και πάνε ξοπίσω από τα κλαφουνητά του σκύλου, μετακινούνται διαρκώς κρίνοντας ότι αυτό πρέπει να πράξουν και αγνοούν όχι μόνο τον αρχηγό μας που έχει την καλύτερη αντίληψη για το κυνήγι εφόσον είναι μέσα στην παγάνα, μα το κυριότερο, βάζουν σε άμεσο κίνδυνο την ίδια τους την σωματική ακεραιότητα αφού δεν μπορούν να γνωρίζουν τις ακριβείς θέσεις των υπολοίπων στα καρτέρια.

       Παράλληλα με τα επικίνδυνα αυτά παιχνίδια τους, δημιουργούν και φασαρία στο δάσος - αφού η ακοή του κάπρου φτάνει πολύ μακρύτερα από το βλέμμα του. Και να θέλει ο κάπρος να φύγει, όταν αντιλαμβάνεται ανθρώπινη παρουσία στον κήπο του, λουφάζει, ή κάνει μεταβολή για να βρει ελεύθερες διαβάσεις – όπως καλή ώρα στον Έβρο, που γνωρίζαμε με ακρίβεια τις ανοικτές διαβάσεις από τα ναρκοπέδια και από τα κανάλια.

      Ο λόγος λοιπόν που δεν βγάζουμε κάπρους στο τελευταίο διάστημα δεν έχει να κάνει με την αξιοσύνη της ομάδας και τις ικανότητές της, μα με την νοοτροπία της, που πέραν των άλλων γεννά και θέματα ασφαλείας για όλους μας. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν αξίζει τον κόπο να κυνηγά κανείς αυτό το εκπληκτικό θήραμα τη στιγμή που από επιπολαιότητα και μόνο (η οποία περικλείει την άγνοια κινδύνου), ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθείς με κάποιο βόλι στην καρδιά.

      Θέλω, μετά από κάθε κυνήγι που θα γίνεται με όλους τους κανόνες ασφαλείας, να γυρίσω στο σπίτι μου, να ανάψω τη φωτιά στο τζάκι, να γεμίσω το ποτήρι μου με την απίστευτη κρανιά ή με το κόκκινο κρασί, και να ξεκουραστώ, να ψήσω τα κάστανα στη φωτιά μου, να φιλήσω τα εύγεστα χείλη της καλής μου και να ζεσταθώ. Να χαϊδέψω το ζεστό κορμί της και να το νιώσω, όπως την κρανιά που κυλά στο σώμα και το ανασταίνει. …

===================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011.

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

 Την Τετάρτη





Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Δράσεις της ΣΤ' ΚΟΜΑΘ - Δελτίο Τύπου

Για την καλύτερη ενημέρωσή σας,

       Σας κοινοποιούμε διάφορες πρόσφατες ειδήσεις από την ιστοσελίδα της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας - Θράκης

      1) Σας γνωστοποιούμε, σε πρώτη φάση, τις απόψεις της ΣΤ' ΚΟΜΑΘ όπως κατατέθηκαν εμπρόθεσμα στην ηλεκτρονική διαβούλευση για το υπό ίδρυση εθνικό πάρκο Ολύμπου. Παράλληλα δε η ΣΤ’ ΚΟΜΑΘ έκανε και συνεχίζει να εκτελεί συντονισμένες δράσεις, γνωστοποιώντας τις απόψεις τις δικές της και των τοπκών κοινωνιών γενικότερα.

      Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τις θέσεις της ΚΟΜΑΘ στον σύνδεσμο

      Απόψεις και παρατηρήσεις κατά άρθρο της ΣΤ Κ.Ο.ΜΑ.Θ. επί του Σχεδίου Προεδρικού Διατάγματος για το «Χαρακτηρισμό της χερσαίας περιοχής του όρους Ολύμπου ως Εθνικού Πάρκου, καθορισμός ζωνών προστασίας αυτού, χρήσεων, όρων και περιορισμών"

      2) Για την επιχείρηση ανεύρεσης αγνοούμενου ηλικιωμένου σε ορεινή περιοχή του ν. Θεσσαλονίκης στον σύνδεσμο

      3) Για τη συμμετοχή της ΣΤ’ ΚΟΜΑΘ στο Πανελλήνιο Δασολογικό Συνέδριο με ενδιαφέρουσες εργασίες στον σύνδεσμο

      Η θήρα ως «τρόπος ζωής», ως «άθλημα» και ως «χόμπι» στον σύνδεσμο

      Καιρός και φαινολογία μετανάστευσης και διαχείμασης πτηνών σε οικοσυστήματα της Βόρειας Ελλάδας στον σύνδεσμο

      H χρήση δεικτών περιβαλλοντικής επίδοσης και η εφαρμογή τους στις κυνηγετικές οργανώσεις στον σύνδεσμο

      Απελευθερώσεις ορνιθόμορφων στη Βόρεια, Κεντρική και Νησιωτική Ελλάδα στον σύνδεσμο

      (Κάνοντας κλικ στο ανάλογο link μπορείτε να διαβάσετε ή να κατεβάσετε ολόκληρη την εργασία, όπως έχουν καταχωρηθεί στα πρακτικά και στην ιστοσελίδα του σχετικού πανεπιστημιακού Τμήματος)

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Σκέψεις του άδειου δρόμου…

       Προχθές το Σάββατο που πήγαινα για τα κυνηγοτόπια της Αρκαδίας, πλήρης ερημία βασίλευε στις εθνικές οδούς – και ήταν κατά τις 3.30 το πρωί – ώρα που οι κυνηγοί γιομίζουν τους άδειους δρόμους και τους δίνουν νοστιμάδα.

       Έτρεξε ο συλλογισμός μου στα περσινά κυνήγια, στα φώτα που ήσαν αμέτρητα και φώτιζαν την νύκτα στους δρόμους για τα μεγάλα κυνήγια. Και με έπιασε μελαγχολία. Πως αφήσαμε, πως επιτρέψαμε – σε εμάς πρώτα και ύστερα στους άλλους να γίνουμε έτσι; Ίσως, οι ιστορικοί του μέλλοντος που θα εξιστορήσουν με τον δικό τους επιστημονικό τρόπο την θλιβερή περίοδο που διανύουμε, ίσως να αναρωτηθούν: «μα καλά, δεν έκαναν εκείνοι οι άνθρωποι δικαστήρια να στείλουν στις κρεμάλες τους προδότες και τους κλέφτες;»

      Το κυνήγι μας, δεν χρειάζεται πλέον άλλες επίσημες και ελεεινές απαγορεύσεις, δεν χρειάζονται προεδρικά διατάγματα για το περιβάλλον και την θήρα, δεν χρειάζεται καν ο αγώνας όλων μας για το ελεύθερο παραδοσιακό κυνήγι, όπως το μάθαμε από τους παλιότερους και το φτάσαμε ως εδώ με μικρές παραλλαγές. Το κυνήγι φεύγει σιγά – σιγά από την ζωή μας γιατί οι συνθήκες εξαθλίωσης που μας επέβαλαν στο όνομα της μελλοντικής και πάλι ευημερίας μας, οι «αγορές» και οι διεθνείς οργανισμοί, δεν μας αφήνουν περίσσευμα για να πάμε στο βουνό και να αναπνεύσουμε καθαρό και φρέσκο αέρα. Τα πολιτικά συστήματα, οι σύγχρονες δημοκρατίες, η παγκοσμιοποίηση, οι οικονομικές φιλοσοφίες που διδάσκονται στα αμερικάνικα πανεπιστήμια – και από την πηγή αυτή αντλεί όλος ο μορφωμένος ντουνιάς ιδέες γελοίες και στείρες, ο ακραίος φιλελευθερισμός, ο ληστρικός, τύπου Ελλάδας σοσιαλισμός, ο πάλαι ποτέ φασιστικός κομμουνισμός, οι δικτατορίες τύπου Λατινικής Αμερικής, μα και όσα ακόμα πολιτικά καθεστώτα που κυκλοφορούν ανά την υφήλιο, επί της ουσίας έναν μεγάλο εχθρό έχουν, τον ελεύθερο άνθρωπο – αυτόν που τον έφεραν και τον έκλεισαν στις πόλεις – στα πιο εγκληματικά κατασκευάσματα που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.

        Ο ελεύθερος άνθρωπος ζούσε στα βουνά και στις κοιλάδες, δίπλα στα ποτάμια και στις λίμνες, και ζούσε ανεξάρτητος, δουλεύοντας μόνο για τα προς το ζην – και κυνηγούσε, ψάρευε, καλλιεργούσε την γη, έκαμε παιδιά, πάλευε με τις αντάρες της φύσης, και έκτισε τα σπίτια του από πέτρα και λάσπη, έψησε κεραμίδια και τα έβαλε για την στέγη του, και δεν έσκυβε σε κανένα θεό και σε κανένα δόγμα. Ήταν ελεύθερος, με το κεφάλι ψηλά και κοιτούσε με ζήλεια τον αετό. Τότε όμως, όπως μαθαίνουμε σήμερα από τους πανεπιστήμονες, ο άνθρωπος ήταν απολίτιστος, ενώ σήμερα………

         Χάθηκε ο απολίτιστος άνθρωπος και εντάχθηκε στην πόλη, και ως δια μαγείας του βίασαν την ψυχή και το μυαλό. Και από άνθρωπος έγινε αίφνης πολίτης, προόδευσε και έγινε «κοινή γνώμη», παράτησε την ελευθερία της γης και ζει σε κλουβόσπιτα πολυτελείας – και μαθαίνει για την φύση από τις τηλεοράσεις, ενημερώνεται για το περιβάλλον από τις κυβερνητικές εξαγγελίες, ερωτεύεται και ανταλλάσει απόψεις μέσα από το διαδίκτυο – και έχει την πεποίθηση ότι είναι καλά στην υγεία του, εννοώ την ψυχική. Πιστεύει ο πολίτης σήμερα ότι η ζωή που διάγει και είναι σύντομη παναθεμά την, κάπως έτσι πρέπει να είναι.

        Το κυνήγι, είναι μία από τις σπάνιες ανθρώπινες ενασχολήσεις που θυμίζουν έστω και λίγο στον σημερινό πολίτη την αληθινή καταγωγή του. Και αυτός είναι ο κύριος λόγος που το πολεμούν με κάθε βρώμικο τρόπο, με κάθε μέσο, εκείνοι οι σχεδιαστές της νέας εποχής μας - που όντως είναι συναρπαστική, και ας αποτυγχάνει συνεχώς με ότι αυτοί καταπιάνονται.

       Ηττηθήκαμε σαν άνθρωποι από δικά μας εφευρήματα, από τις δικές μας μεγάλες ανάγκες και ξεφύγαμε από τον αρχικό μας σκοπό – που ήταν, να φτάσει ο άνθρωπος ψηλά το πνεύμα του. Ποιος ξέρει τι έφταιξε, η αλαζονεία μας; η δύναμη που πήραμε από την ανεκτικότητα των άλλων; ο λάθος ηράκλειος δρόμος μας; Σημασία έχει ότι σήμερα δεν ζούμε στην Ελλάδα που γεννηθήκαμε, που μεγαλώσαμε. Ζούμε σε μία άλλη άγνωστη και πολύ σκληρή χώρα που μόνο το όνομα της έμεινε ίδιο να μας την θυμίζει.

       Ας κυνηγήσουμε όσο μπορούμε ακόμα, όσο μας το επιτρέπει το υστέρημα μας και η καρδιά μας. Γιατί μόνο εκεί, στα άγρια δάση και στις βελανιδιές, μονάχα στο πλαγιοκόπημα του ανέμου και στα κορφοβούνια, εκεί στις γαλάζιες λίμνες και στην λαμπερή θάλασσα, στην φύση, και πουθενά αλλού δεν θα βρούμε και πάλι τον χαμένο μας προορισμό. Ας γίνουμε από πολίτες και πάλι άνθρωποι …

===========================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011.

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

 Την Τετάρτη



Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Griffon Nivernais

Το Griffon Nivernais, είναι ένα σκληροτράχηλο κυνηγόσκυλο προικισμένο με στιβαρότητα θάρρος αντοχή αλλά και εξαιρετική μύτη. Θεωρείται ως μια από τις παλαιότερες φυλές κυνηγόσκυλων στη Γαλλία και όπως και με άλλες αρχαίες φυλές, η αληθινή προέλευση του Griffon Nivernais χάνεται στον χρόνο. Η φυλή προέρχεται από τις περιοχές της Βουργουνδίας Morvan και Nivernais στης κεντρικής Γαλλίας.



       Για αιώνες, αυτή η σκληρότριχη φυλή χρησιμοποιούταν κυρίως από τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους στις ορεινές αυτές περιοχές της κεντρικής Γαλλίας για το κυνήγι των λύκων και των αγριόχοιρων.


       Μια θεωρία ως προς την προέλευση αυτής της φυλής αναφέρει ότι η φυλή του Griffon Nivernais προέρχεται από το Gallic (γαλλικό - Κελτικό) κυνηγόσκυλο (Canis Segusius) το οποίο διατηρούσαν οι Gauls, (Κέλτες) οι οποίοι κατά την κλασική αρχαιότητα κατοικούσαν στην Ηπειρωτική Ευρώπη στις περιοχές που σήμερα βρίσκονται η Γαλλία, Βέλγιο, Ελβετία και βόρεια Ιταλία.

Η συνέχεια του άρθρου από την σελίδα peppas.gr εδώ.

Μία δύσκολη μέρα …

«Ελάτε να δείτε παιδιά, έχω φέρει νέο αίμα». Αυτά είπε ο «Αμερικάνος» και μας τρόμαξε όταν αντικρίσαμε τον σκύλο, που με το ζόρι τον κρατούσαμε μη ξεχυθεί στα γουρούνια, Την επόμενη ημέρα βέβαια που τον αφήσαμε, έκανε χαρούλες και γυρόφερνε στα πόδια μας. Αδιάφορος ο σκύλος για το κυνήγι…….. αλλά πολύ αγαπησιάρης.


       Συμβαίνουν αυτά με τις διεθνείς αγορές, σου λένε πρώτο πράγμα, και συ λές, γιατί όχι; Σαν τις ντομάτες ας πούμε, σου λέει ο μανάβης: «αυτές είναι βιολογικές, με καθαρή κοπριά» και αγοράζεις παραπάνω, να φάς και την επόμενη μέρα. Μόνο που η βιολογική ντομάτα έχει γεύση άχυρου. Μα που να βρεις τον μανάβη πάλι να κάνεις τα παράπονά σου αφού είναι γυρολόγος και δεν έχει διεύθυνση και ΑΦΜ; Στα ίδια πλαίσια θα κινείται και ο έμπορος «σπάνιων» γουρουνόσκυλων, που να τον ανταμώσεις εκεί στα ξένα που βρίσκεται;

       Δεν μας πτόησε όμως η ατυχής αγορά του φίλου μας αφού η συναλλαγή όπως είπε δεν έγινε με χρήματα – αυτήν την απαίσια δηλαδή καπιταλιστική εφεύρεση που διεθνοποίησαν οι κοσμοκράτορες Αθηναίοι – μα έγινε σύμφωνα με τους κανόνες της υγιούς οικονομίας – αυτής που ονομάζαμε κάποτε ανταλλακτικής. Σου δίνω λάδι, μου δίνεις αλεύρι, σου φτιάχνω τα αρβύλια σου σαν τσαγκάρης που είμαι, μου δίνεις ένα φόρτωμα ξύλα για τον φούρνο μου. Δεν γνωρίζω τι ακριβώς έδωσε ο φίλος μας, μα σίγουρα φορτώθηκε ένα κατ’ τ’ άλλα πολύ όμορφο σκυλί, μα όχι για το κυνήγι μας.

       Από την χαρά μας όμως, αφήσαμε λάθος σκυλί για την παγάνα μας, και αντί του έμπειρου «Λεό» βρέθηκε ο κούταβος να παίρνει τον ντορό. Καλά τον πήγε και βρήκε τον κάπρο να λιάζεται του καλού καιρού. Του αγρίεψε του θεριού ο κούταβος και το θεριό μαζεύτηκε στο γιατάκι του. Πάνω – κάτω ο κούταβος έκανε τον μονιά και σηκώθηκε πάλι: «άει στο καλό σου» θα σκέφτηκε, «αυτό το σκυλί μου χαλά την ησυχία μου», και χωρίς δεύτερη σκέψη τράβηξε για ήσυχα μέρη.

       Πέρα – δώθε, μπρός – πίσω, πάνω – κάτω, δεν τον άφηνε τον κάπρο ο άγριος και αμίλητος σκύλος μας να καθίσει έστω για ένα απεριτίφ, τον κούρασε με την αγένεια του και το πείσμα του. Και νευρίασε πολύ εκείνος και χαράζει δρομολόγιο σιωπής και πέρασε από τα καρτέρια μας σαν κύριος. Σιωπή ο κάπρος, σιωπή και ο κούταβος, θα έκαναν εκεί στο πυκνό φαίνεται καμιά μυστική συμφωνία: «μην φωνάζεις και μου ταράζεις τα νεύρα βρε σκύλε κι εγώ για χατίρι σου θα σε αφήσω να με ακολουθείς».

       Που και που όμως ακούγαμε το κουδούνι του κούταβου όλο και πιο αραιά ώσπου χάθηκε εντελώς από την αρίστης ποιότητας ακοή μας. Πέρναγε η μέρα, έφτασε το απόγευμα, έπιασε το σούρουπο, ανησυχήσαμε – όχι για τον κάπρο πλέον μα για το σκυλί μας. Λύσαμε τα όπλα μας, τα βάλαμε στα αυτοκίνητα και πιάσαμε τους φακούς. Στο βουνό ψηλά, όσο περνούσε η ώρα, τόσο έπεφτε η θερμοκρασία. Ένα ψιλόβροχο άρχισε στην αρχή δειλά μα στην συνέχει πήρε θάρρος και δύναμη. Και η ομίχλη όλο και έπεφτε και έφτασε μέχρι τις πατούσες μας – τόση πολύ ήταν. Με αυτές τις συνθήκες, ζώσαμε σε ομάδες των δύο ατόμων το βουνό και κρέναμε τον κούταβο να αφήσει τα πείσματα και να έλθει στην αγκαλιά μας.

       «Ο Λεό» αν ήταν θα γύριζε πίσω μόνος του» μονολόγησε ο αρχηγός. Ο κούταβος όμως «δεν γνωρίζει καλά τα κατατόπια και θα έχει καθίσει να μας περιμένει» είπε με στεναχώρια και ανησυχία ο Γιωργάκης και είχε δίκιο. Στα ψηλότερα είχαμε απομείνει έξι άτομα, οι υπόλοιποι κατέβηκαν χαμηλότερα σε άλλα περάσματα. Ο δυνατός αέρας που σηκώθηκε έκανε ακόμα δυσκολότερη την προσπάθεια μας. και η ομίχλη εκεί, να βαρεί με δύναμη το έδαφος, τόσο πυκνή ήταν.

       «Φέρτε βόλτες με τα αυτοκίνητα και τους προβολείς αναμμένους να σας ειδούμε» ακούσαμε κάποια στιγμή στον ασύρματο τον αρχηγό να φωνάζει. Το κάναμε, μπήκαμε γρήγορα σε αυτά και πήραμε σβούρα τον μουχλιασμένο δρόμο. Βάζαμε που και που και τις κόρνες μέχρι που διακρίναμε ένα αμυδρό φως να σκίζει την ομίχλη. Το φως από την χαράδρα όλο και πλησίαζε και μόλις στα δυό – τρία μέτρα διακρίναμε τον κούταβο που κούναγε την ουρά του…

=========================

Δημοσιεύτηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011.