Κατ’ αρχή ας δούμε τι σημαίνει η ελληνική αυτή λέξη σύμφωνα με το «Μέγα λεξικό όλης της ελληνικής γλώσσης, Δ. Δημητράκου, βραβείον Ακαδημίας, τόμος ΣΤ’, σελίς 4937».
«ντορός (ο), και τορός, τα ίχνη των θηραμάτων, τα δια της οσμής ανακαλυπτόμενα υπό των κυνηγετικών κυνών – κατ’ επέκταση τα ίχνη πελμάτων ανθρώπου, τα πατήματα – εν φρ. πάω με τον ντορό, ακολουθώ τα κρατούντα ήθη και έθιμα. ομ. χάνω – έχασα το ντορό, την κατεύθυνση ή τας συνηθείας μου»
«ντορός (ο), και τορός, τα ίχνη των θηραμάτων, τα δια της οσμής ανακαλυπτόμενα υπό των κυνηγετικών κυνών – κατ’ επέκταση τα ίχνη πελμάτων ανθρώπου, τα πατήματα – εν φρ. πάω με τον ντορό, ακολουθώ τα κρατούντα ήθη και έθιμα. ομ. χάνω – έχασα το ντορό, την κατεύθυνση ή τας συνηθείας μου»
Για τον ντορό λοιπόν σήμερα ο λόγος, τον πολυπόθητο για τους κυνηγούς και ειδικότερα για εμάς τους γουρουνάδες. Το παρόν σημείωμα σκοπό έχει να ανιχνεύσει τους τρόπους που ακολουθούν οι κυνηγοί τον ντορό καθ’ όλη την διάρκεια του κυνηγίου τους. Διότι παρατηρείται το φαινόμενο να μην υπάρχει ένας μόνο συγκεκριμένος τρόπος, αλλά η κάθε ομάδα ακολουθεί τους δικούς της τρόπους. Υπάρχει βέβαια και η θέση ορισμένων κυνηγών που θεωρούν ότι ο πραγματικός τρόπος για τον ντορό είναι ένας και μοναδικός. Μπορεί να ακούγεται απόλυτη η άποψη αυτή μα υποστηρίζεται όμως επαρκώς.
Για την παρουσίαση του παρόντος σημειώματος, ήλθαμε σε επαφή με γουρουνάδες από διάφορα μέρη της Ελλάδας ώστε να αποκτήσουμε μία σφαιρική εικόνα για το θέμα μας, χωρίς όμως να σημαίνει τούτο ότι ο κάθε γεωγραφικός χώρος της επικράτειας ακολουθεί τους δικούς του κανόνες. Ακόμα και στην κάθε ομάδα οι τρόποι από κυνηγό σε κυνηγό μπορεί να διαφέρουν. Οπωσδήποτε ο ντορός απασχολεί έντονα το κυνήγι μας αφού επί της ουσίας όταν τα σκυλιά πάρουν τον ντορό του κάπρου, τότε ουσιαστικά ξεκινά και το κυνήγι μας.
Άμεση σχέση με τον ντορό έχει φυσικά και ο καιρός. Στην αρχή της κυνηγετικής σαιζόν που η καλοκαιρία δημιουργεί ακόμα και ανομβρία σε πολλές περιοχές, οι δυσκολίες εύρεσης του ντορού πολλαπλασιάζονται. Στην συνέχεια βέβαια, όταν θα πέσουν οι πρώτες ευεργετικές βροχές, το πάτημα του κάπρου βοηθά εμάς και τα σκυλιά μας πάρα πολύ.
Κατά την γνώμη μου, οι εμπειρότεροι κυνηγοί του κάπρου στην Ελλάδα είναι οι Ηπειρώτες, οι Μακεδόνες, οι Θρακιώτες, οι Θεσσαλοί, οι Ρουμελιώτες, και πολύ μετά οι Πελοποννήσιοι και οι πελαγίσιοι Αιγαιάτες. Αυτό σημαίνει πέραν των άλλων ότι η πολυετής ενασχόληση με τον κάπρο, έκαμε τους κυνηγούς των παραπάνω γεωγραφικών χώρων να προσέξουν ιδιαίτερα προς όφελός τους και την παραμικρή λεπτομέρεια στο κυνήγι αυτό αρχής γενομένης από τον ντορό.
Ας ξεκινήσουμε την περπατησιά μας στα ίχνη του ντορού κυκλικά, αριστερόστροφα, με την Θράκη να ανοίγει τον κύκλο και το Αιγαίο να τον κλείνει. Στο ταξίδι μας ετούτο στην Ελλάδα, το κέρδος για τον γράφοντα είναι πολλαπλό – αφού ταξιδεύει μέσα στους παλιούς τόπους με τους ανθρώπους τους που βλέπουν το κυνήγι σαν μέρος της καθημερινότητάς τους και δεν είναι χομπίστες. Είναι αληθινοί κυνηγοί, επηρεασμένοι ελάχιστα από την λαίλαπα της σύγχρονης ζωής, αφού οι περισσότεροι έχουν καταφέρει και έχουν φτιάξει την ζωή τους στην ευλογημένη ύπαιθρο ή ακόμα και σε μικρές πόλεις. Έχουν βαθιά ριζωμένο στις καταβολές του το dna του ανθρώπου – κυνηγού, του τροφοσυλλέκτη - κυνηγού που έρχεται από πολύ μακριά…. Ας τους ακούσουμε στον λόγο τους.
===================
Δημοσιεύθηκε στο "Κυνήγι" του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011.
