Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Παλιοί λαγάδες….. από την εποχή του γκρά!

      Υπάρχει νοστιμότερο κρέας από αυτό του λαγού; «Όχι βέβαια», απεφάνθη η ωραία παρέα παλιών λαγοκυνηγών, απολαμβάνοντας από την εξοχική βεράντα την δροσούλα που έφερνε ο δυτικός καιρός με τις κατεβασιές του – και η ραστώνη είχε νοστιμάδα, το δικό της νόημα κοντά στο απόγευμα. Διαφώνησα μαζί τους περί του νοστιμότερου κρέατος, μα ποιος μου έδινε σημασία; .

      Συνάντησα την καλή παρέα ένα απόγευμα στο χωριό Ψάρι Ηραίας εκεί στην ορεινή Αρκαδία. Τους ξέρουμε όλοι δα τους παλιούς Αρκάδες, ήρεμοι στο λόγο τους, παραμυθάδες άριστοι βεβαίως και στην εξιστόρηση πρώτοι, Επηρεασμένοι από τα κατορθώματα μυθικών πατριωτών τους, περισσότερο θα σου μιλάνε για τον Πάνα και τον Δία και λιγότερο για τους άγιους πατέρες. Τέτοιοι είναι, κρατάνε ακόμα τις παλιές συνήθειες και διακωμωδούν κάθε τι σοβαρό και σπουδαίο. Αυτοσαρκαζόμενοι, ανοίγουν πρώτοι τον δρόμο του Λόγου και του Μύθου. Γνήσια τέκνα αρχαίων συνηθειών αφού στα ορεινά της Αρκαδίας οι πατημασιές του Πάνα και της παρέας του αχνοφαίνονται ακόμα πάνω στην σκληρή πέτρα.

       Και οι τρείς φίλοι μας, παλιοί λαγοκυνηγοί που τους δένουν πολλά με τις περιπέτειες του Αυτιά. Τους δένει όμως και το κυνήγι της ζωής, αφού σαν νέοι κυνήγησαν ένα καλύτερο μέλλον στην μακρινή Αυστραλία – την εποχή που ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος – στους «πέτρινους καιρούς» μιλούσε με δέος για την «αγία μετανάστευση», την κατάρα του τόπου μας που πήρε μακριά της τον ανθό της πατρίδας μας. Ευτυχώς γι’ αυτούς (όπως λένε) όμως, ο νόστος της αρκαδικής γης τους έφερε σύντομα πίσω στα λημέρια του Πάνα.

      Ο Τάσος Κωνσταντόπουλος, ο Βασίλης Κωνσταντόπουλος και ο Νίκος Ζαφειρόπουλος, μέσα από καφέδες και τσίπουρα θυμούνται τα παλιά κυνήγια του λαγού και τα συγκρίνουν με τα σημερινά, αναλύουν τα χούγια του Αυτιά και παρατηρούν τον τόπο που σε λίγες δεκαετίες από καλλιεργήσιμος έγινε έρημος και οι πεζούλες από γερές ξερολιθιές που όριζαν στις πλαγιές του βουνού τα σιταρένια χωράφια, εξαφανίστηκαν από την οργιώδη βλάστηση - και σήμερα αγναντεύεις ένα τεράστιο και παχύ στρώμα από πουρνάρια.

      Ο Νίκος Ζαφειρόπουλος, μιλά και με την ιδιότητα του παλιού προέδρου του χωριού αφού σαν πονηρός και έμπειρος πολιτικός, πολλά έκανε και άλλα τόσα δεν έκανε στην διάρκεια της 20ετούς θητείας του. Ανάμεσα στα πολλά, έφτιαξε όμως κι ένα στέρεο δρόμο που ένωσε το χωριό πριν τρείς δεκαετίες με τον έξω κόσμο.


Ελεύθερος διάλογος, αρκαδικά ιστορήματα

Τάσος Κων: ο φουκαράς ο λαγός, έχει ένα σωρό εχθρούς……

Νίκ. Ζαφ: απελπισμένος ο λαγός από τους εχθρούς που είχε γύρω του, αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του. Πηδάει σε μια λίμνη για να πνιγεί και πετάγεται έντρομος από αυτήν ένας βάτραχος. Άει στο διάολο, είπε, υπάρχουν και χειρότεροι φοβητσιάρηδες στον κόσμο από μένα.

Τασ. Κων: βρε Νικόλα, ο λαγός πόσα γεννά;

Νικ. Ζαφ: δεν κάνει πολλά, ένα –δύο μονάχα. Δεν είναι σαν το κουνέλι.

Βασ. Κων: και ο λαγός δεν ζευγαρώνει με ποντίκια;

Νικ. Ζαφ: όχι, μονάχα τα αγριοκούνελα ζευγαρώνουν με αρουραίους, ο λαγός είναι επιλεκτικός….


Οι παλιές συνήθειες

Τασ. Κων: η καλύτερη εποχή για το κυνήγι του Αυτιά ήταν η καλοκαιρινή, τότε έβρισκε μπόλικη τροφή.

Μυθοπλ: μα καλά, το κυνήγι ήταν ελεύθερο όλο το χρόνο;

Νικ. Ζαφ: δεν είχαν δημιουργηθεί ακόμα τα δασαρχεία. Ο καθένας κυνηγούσε όποτε ήθελε. Η καλύτερη εποχή όμως για το κυνήγι του ήταν όταν έπεφτε το χιόνι. Ακολουθούσες τα χνάρια του και ξαφνικά τα έχανες – ο πονηρούλης, κατά διαστήματα έκανε κάτι σάλτους μέχρι και πέντε μέτρα για να χαθεί η πορεία του. Τις εποχές εκείνες οι περισσότεροι κυνηγοί εδώ στο χωριό δεν είχαν κυνηγόσκυλα. Κυνηγούσαν με το ένστικτο και την εμπειρία. Γνώριζαν την φωλιά του και όλες του τις συνήθειες.

Τασ. Κων: Πράγματι, πολλοί τον κυνηγούσαν στην φωλιά του που ήταν ένας απλός θάμνος στη μέση του χωραφιού, ή κρυβόταν πίσω από μία ασφάκα, ένας μικρός όγκος από σανό, ή ακόμα και σε ένα σκόλιομπρο – ένα αγριοάγκαθο πλατύφυλλο σε χρώμα καφετί που το τρώγαμε και ήταν νοστιμότατο. Προτιμούσε το σκόλιομπρο για την φωλιά του ο λαγός γιατί έκανε τέλεια παραλλαγή.

Νικ. Ζαφ: πολλοί κυνηγοί στο ένα χέρι κρατούσαν το όπλο και στο άλλο πέτρες. Πετούσαν τη πέτρα στην φωλιά του και σήκωναν μετά το όπλο να τον σημαδέψουν. Ο Βγενίσης ο Ντέντες, αν δεν τον ντουφέκαγε στην φωλιά του και του έφευγε, έλεγε: «άστον, είναι γραφτό του να ζήσει και σήμερα» και τον παρατούσε. Μα και όσοι τον σημάδευαν μην νομίζεις ότι πυροβολούσαν. Μερικοί φοβόντουσαν να μην τους διαλυθεί το όπλο (!) και σε άλλους η μπαρούτη δεν έκανε τσάφ (!).

Τα όπλα και οι γομώσεις

Μυθοπλ: με τι όπλα κυνηγούσατε εκείνα τα χρόνια;

Νικ. Ζαφ: είχαμε και τους γκράδες αλλά ποιος ήξερε σημάδι καλό; Με τα δίκαννα κυνηγούσαμε τα εμπροσθογεμή. Αλλά και αυτά δεν τα εμπιστευόμασταν πολύ. Είχαμε περιπτώσεις που οι κάνες τους είχαν ανοίξει σαν φύλλο. Λίγη μπαρούτη να έβαζες παραπάνω δεν την άντεχαν.

Τασ. Κων: κόβαμε σε τετράγωνα κομματάκια το μολύβι που το προμηθευόμασταν σε μεγάλες πλάκες. Τοποθετούσαμε σε άδειο κάλυκα την μπαρούτη. Αν είχαμε δημητσανίτικη ήταν καλά, αν είχαμε την άλλη του εμπορίου- την άκαπνη που λέγαμε, τότε αντιμετωπίζαμε πολλά προβλήματα. Κατόπι πιάναμε το μαλί και το στουμπώναμε με την βέργα, στην συνέχεια τοποθετούσαμε τα σκάγια και μετά πάλι μαλί και πάλι στούμπωμα με την βέργα.

Νικ.Ζαφ: αν δεν έκανες καλά την δουλειά αυτή της γόμωσης, πυροβολούσες τον λαγό και περίμενες να ακούσεις το μπάμ (!). Και μετά, γιόμιζε η περιοχή καπνό και έπρεπε να περάσουν τρία και τέσσερα λεπτά για να καθαρίσει η ατμόσφαιρα (!), (γέλια). Και ο λαγός παραπέρα σε κοιτούσε με απορία….

Η αναδρομή

Νικ.Ζαφ: Είχαμε περιπέτειες, είχαμε φτώχια, αλλά είχαμε και φιλότιμο. Μπορούσαμε να κυνηγήσουμε πολλούς λαγούς, εμείς όμως πηγαίναμε πάντοτε για τον ένα. Και όχι πάντα. Δεν υπήρχε κυνηγός στο χωριό που να επέστρεψε από κυνήγι με δυό λαγούς στο σακούλι του, το θεωρούσαμε ντροπή. Δεν υπήρχαν νόμοι και ρυθμιστικές διατάξεις μα εμείς φυλάγαμε καλά τις παλιές συνήθειες και ο λαγός ποτέ δεν μας έλειψε.

Τασ. Κων: Γνωρίζαμε με ακρίβεια το δρομολόγιο του λαγού, τι ώρα θα έβγαινε προς νερού του, πότε θα πήγαινε στην πηγή να πιεί νεράκι. Και οι κινήσεις του όλες ήσαν πολύ συγκεκριμένες, εκτελούσε ένα ημερήσιο πρόγραμμα επιβίωσης με ακρίβεια ρομπότ. Πολύ προβλέψιμο ζώο ο φουκαράς ο λαγός.

Νικ. Ζαφ: μυστήριος κυνηγός παιδιά ήταν ο Χαρίκλειος, αυτός πήγαινε στη φωλιά για να τον πιάσει ζωντανό, αν ο λαγός τον έπαιρνε είδηση και έφευγε, δεν καταδεχόταν να σηκώσει όπλο.

Νικ.Ζαφ: και στο καφενείο κάναμε και τις σχετικές πλάκες που μερικές φορές ξέφευγαν και γινόντουσαν επεισόδια σοβαρά. Θυμάσαι Τάσο τον Γιώργη τον Παρασκευόπουλο τότε με την πέρδικα; Έφτασε στο καφενείο του Κουσιουρή ο Γιώργης και κρεμά απ’ έξω το σακούλι του, αποθέτει και το όπλο του. «Τι έχεις Γιώργη στο σακούλι;» κάποιος τον ρώτησε. «Τι να’ χω; μια πέρδικα για το σπίτι». Μέχρι να πιεί τα τσίπουρα ο Γιώργης, κάποιος του παίρνει από το σακούλι την πέρδικα και αφήνει στη θέση της μία κότα. Όταν ο Γιώργης έφτασε στο σπίτι και ανακάλυψε την παλιανθρωπιά, έγινε σαματάς μεγάλος, ξεσηκώθηκε το χωριό στο πόδι.

Τασ. Κων: θυμάσαι; Φονικό πήγε να γίνει τότε (!).

Μυθοπλ: ωραία περνούσατε τους παλιούς καιρούς (γέλια).

Στους τωρινούς καιρούς

Από την παρέα, σήμερα εξακολουθεί να κυνηγά μονάχα ο Νίκος Ζαφειρόπουλος, είναι άλλωστε και ο μόνος μόνιμος κάτοικος του χωριού και μικρός κτηνοτρόφος.

Νικ. Ζαφ: άλλαξε ο τόπος, απόκτησε δάση πυκνά, άλλαξαν και οι συνήθειες του λαγού, προσαρμόστηκε στις νέες ανάγκες. Προτιμά να κινείται πάλι σε ελεύθερους από δέντρα τόπους μόνο που αυτοί έχουν λιγοστέψει πολύ. Κοίτα ολόγυρα, μας κυκλώνουν λόγγοι από πουρνάρια.

Τασ. Κων: Νίκο δεν υπάρχουν σήμερα πολλοί λαγοί.

Νικ.Ζαφ: βρε υπάρχουν αλλά δεν τους βλέπεις όπως παλιά. Παλιά μπορούσες και κυνηγούσες μόνος σου, σήμερα χωρίς σκυλιά δεν βγαίνεις για λαγό – και χρειάζονται καλά σκυλιά.

Μυθοπλ: εσύ Νίκο, μιάς και είσαι μόνιμος κάτοικος εδώ, θα πρέπει να είχες πάντοτε σκυλιά.

Νικ. Ζαφ: ναι, είχα καλά σκυλιά αλλά να, σήμερα έχω μόνο ένα. Δυστυχώς περαστικοί κυνηγοί μου έχουν κλέψει πολλά, άλλα πάλι τα βρήκα φωλιασμένα. Μέχρι και γίδες από το μαντρί μου είχαν κλέψει πριν από χρόνια κυνηγοί.

Τασ. Κων: Νίκο το σκυλί αυτό που έχεις είναι ράτσας;

Νικ. Ζαφ: τι ράτσας, ιχνηλάτης είναι και παρ’ ότι είναι κουτάβι, τον βλέπεις; Τον λαγό τον κάνει ότι θέλει, διάολος σκέτος ο μικρός.

Μυθοπλ: εσύ Νίκο, με δίκαννο κυνηγάς ή καραμπίνα;

Νικ. Ζαφ: πάντα κυνηγάω με δίκαννο. Πιο σίγουρο όπλο είναι από την καραμπίνα, ούτε εμπλοκές ούτε τίποτα.

Μυθοπλ: Τι φυσίγγια χρησιμοποιείς;

Νικ. Ζαφ: τα καλύτερα φυσίγγια για τον λαγό είναι τα 3αρια. Κυνηγάς και με άλλα, ακόμα και με ψιλά για πολύ κοντινή ντουφεκιά, τα 3αρια όμως ακόμα και στα 50 μέτρα σε αποζημιώνουν.

Επίλογος

Μυθοπλ: εσύ Νίκο είσαι λαγοκυνηγός, κυνηγάς όμως και γουρούνια.

Νικ. Ζαφ: κοίταξε να δείς, ο λαγός θέλει ησυχία. Γι’ αυτό και βγαίνω τις Τετάρτες. Τα Σαββατοκύριακα στα μέρη αυτά μόνο γουρούνια θα κυνηγήσεις, και πηγαίνω πολλές φορές εκεί με την ομάδα του Ντάβου. Αλλά τον λαγό δεν τον αλλάζω.

Τασ. Κων: να σας πω κάτι, όταν μιλάμε για κυνήγι στην Ελλάδα, στο μυαλό μας έχουμε αυτό του λαγού. Τα άλλα κυνήγια έρχονται μετά.

Μυθοπλ: ωραία τα είπαμε, ωραία τα κεράσματα της κυρά Διαμάντως, ακόμα καλύτερη η παρέα σας – αν και πιστεύω ότι τα παλιά ιστορήματα τα φουσκώσατε και λίγο – μα συνηθίζεται σε κυνηγούς να λένε και κάτι παραπάνω, να βάζουν περισσότερο αλάτι για την γεύση. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας, για τις ιστορίες σας, φυσικά και για τα παραμύθια σας. Καλό χειμώνα να έχουμε, και εσύ Νίκο καλά κυνήγια.

======================================
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011.

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο


Κάθε Τετάρτη


Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς.

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

Ενημερωτικό Δελτίο από την ΣΤ΄ΚΟΜΑΘ

Μαζί με τις ευχές για μια χαρούμενη και παραγωγική κυνηγετική χρονιά,

Σας στέλνουμε σχετική ενημέρωση όσον αφορά τα εξής:

- Οι ισχυρές κυνηγετικές οργανώσεις μπορούν να εργαστούν για την προστασία του θηράματος, άλλα και για τη διασφάλιση της συνέχισης της κυνηγετικής δραστηριότητας. Διαβάστε ένα άρθρο για το κόστος της άδειας του κυνηγίου και ορισμένες περαιτέρω σκέψεις για τα έξοδα του κυνηγού

http://www.hunters.gr/?p=1358

- Τυπώθηκε σε 5.000 αντίτυπα το νέο τεύχος της ετήσιας έκδοσης ΠΑΝΘΗΡΑΣ, τα πάντα περί θήρας. Υπάρχουν ακόμα μερικά αντίτυπα, ώστε αν κάποιος επιθυμεί το νέο τεύχος να επικοινωνήσει με την Ομοσπονδία για να του αποστείλουμε (e-mail: info@hunters.gr)

Διαβάστε περισσότερα εδώ http://www.hunters.gr/?p=1213

- Επίσης σας υπενθυμίζουμε ότι ΜΟΝΟ αυτοπροσώπως μπορεί ο κυνηγός να καταθέσει δικαιολογητικά για έκδοση άδειας θήρας στις δασικές αρχές. Διαβάστε το σχετικό κείμενο εδώ http://www.hunters.gr/?p=1349

Με φιλικούς χαιρετισμούς


ΣΤ΄ΚΟΜΑΘ

«Εισφορά», η λέξη του μέλλοντος …


     Την γνωρίζω καλά την άδεια πόλη τον Αύγουστο - και εκεί κατά της Παναγίας – που η μισή Ελλάδα ξεκουράζεται στην άλλη μισή, την λατρεύω κυριολεκτικά. Τέλεια πόλη για μοναχικούς λύκους σαν και του λόγου μου.

     Εκτός από τις υπό το σεληνόφως «prive» συναντήσεις, υπάρχει ο χρόνος μα και η διάθεση για διάβασμα, για ψυχοθεραπεία (αφού υπάρχει φίλος «ψυχώ»), για θερινά σινεμά, και για πάσης φύσεως ενασχολήσεις που γεμίζουν νού και σώμα. Για την υγεία μας όλα δηλαδή. Ο Αύγουστος στην άδεια πόλη έπρεπε κανονικά να είναι η καθημερινότητά μας, μα δεν είναι δυστυχώς.

     Η καθημερινότητα έχει ανηφοριά – ειδικά την τρέχουσα περίοδο. Και δεν αναφέρομαι στα γνωστά και παγκοσμίως γνωστά προβλήματά μας – μα στα πιο εξειδικευμένα την περίοδο που διανύουμε και αφορούν εμάς τους κυνηγούς.

     Είναι εκπληκτικό αυτό που γίνεται με την κυβέρνησή μας. Η μόνη της έγνοια είναι τα λεφτά, να μαζέψει όσα περισσότερα μπορεί – και έχει ξεζουμίσει τον κόσμο και ζητά και άλλα, και άλλα. Καταντήσαμε, να μας πονά το δόντι μας και αυτοί να μας φορολογούν τον πόνο, πονά η ψυχούλα μας, φόρο αυτοί, πονά το μυαλό μας από τα σκουπίδια που μας σερβίρουν, φόρο αυτοί. Ξεπέρασαν κατά πολύ και τον καημένο Οθωμανό κατακτητή που ο φουκαράς μας έπαιρνε μονάχα την δεκάτη – δεν μαρτυράω τι μας έπαιρναν οι κοτζαμπάσηδες και οι κάποι – ξέρετε, αυτοί που στην ιστορία μας αγιοποιήθηκαν και ηρωοποιήθηκαν. Με κάνουν οι άχρηστοι άνθρωποι που μας κυβερνούν και αναπολώ τον κατακτητή – εκείνος είχε περισσότερη τσίπα και αν θέλετε είχε και την μπέσα που ήταν νόμος απαράβατος.

     Αφού άδειασαν τις τσέπες του κόσμου και πάλι δεν χορταίνουν οι ανεπρόκοποι, αρχίζουν και πιάνουν την κοινωνία κατά ομάδες. Και οποία έκπληξη (!), να το καινούριο χαράτσι στις κυνηγετικές άδειες από το σπουδαίο ΥΠΕΚΑ. Ποιος ο λόγος της αύξησης αυτής; Κανείς δεν γνωρίζει φαντάζομαι, ούτε και ο υπουργός που το υπέγραψε. Ούτε φυσικά και ο εισηγητής της ελεεινής πρότασης. Για το «πράσινο ταμείο» άραγε ή για τα πράσινα άλογα έγινε η αύξηση των κυνηγετικών αδειών;

     Σε στέρεες βάσεις κινείται η ανακοίνωση της Δ’ ΚΟΣΕ για την εισπρακτική καθαρά πολιτική του ΥΠΕΚΑ. Δικαίως διαμαρτύρονται οι κυνηγοί της Ελλάδας για ακόμα μία κλοπή του εισοδήματος τους από την νοσούσα Πολιτεία. Μα ποιος ακούει στον τόπο αυτό;

     Ζηλεύοντας τα νέα κόλπα του ΥΠΕΚΑ, πολλοί κυνηγετικοί σύλλογοι, άρχισαν να βομβαρδίζουν τα μέλη τους με έκτακτες εισφορές. Ζήλεψαν τους «τροϊκανούς» και θέλουν και αυτοί «να επιβάλουν» τους πόθους τους. Παράδειγμα από την πατρίδα μου: «η δασάρχης Βυτίνας ενέκρινε την έκτακτη εισφορά των 7 ευρώ ανά κυνηγετική άδεια γα τον Κυνηγετικό Σύλλογο Δημητσάνας». Τον λόγο της έκτακτης εισφοράς θα τον μάθουμε άραγε; Έχει κατά νου μήπως ο περί ου ο λόγος σύλλογος κάποιο έργο να κάνει, ή μήπως κάποιο άλλο βρίσκεται σε εξέλιξη και τους σώθηκαν τα χρήματα. Αν όντως συντρέχουν τέτοιοι λόγοι, θα κατανοήσω απόλυτα την έκτακτη εισφορά. Αλλά όχι, δεν πιστεύω σε κάτι τέτοιο, διότι και άλλες φορές σε παρελθόντα χρόνο ο ίδιος σύλλογος επέβαλε έκτακτο χαράτσι ( η «εισφορά» είναι πιο ευγενική λέξη) χωρίς λόγο και αιτία (εκτός και αν οι λόγοι ήσαν μη ανακοινώσιμοι).

      Σε όλη την επικράτεια κυκλοφορούν από συλλόγους έκτακτες εισφορές. Αν θέλει κανείς ας μου εξηγήσει το φαινόμενο που έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Το θύμα για άλλη μία φορά είναι ο κυνηγός. Έχουμε τα υπουργεία και την σάπια εξουσία που μας αλλάζουν τα φώτα, αποκτήσαμε και τους συλλόγους μας που έμαθαν πλάγιους τρόπους και μας αδειάζουν τις τσέπες. Και μην ισχυρισθεί κανείς το γνωστό: «έλα μωρέ, πως κάνεις έτσι για 7 ευρώ» - και αυτόματα σου δημιουργούνται ενοχές που αναγάγεις σε θέμα μία τόσο ευτελή προσφορά, γιατί αν το κάνει θα τον μαλώσω (!).

     Το κυνήγι άνοιξε με τα φτερωτά και πλησιάζει και η δική μας ώρα – των τριχωτών – μα και η ώρα των περδικάδων. Ας έχουμε καλή υγεία, καλή διάθεση για κυνήγι, και οπωσδήποτε δύναμη – διότι η αγαπημένη μας ενασχόληση έχει εχθρούς.

Καλά κυνήγια σε όλους…

================================

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011.

Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Κάθε Τετάρτη



Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς.

Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Κάθε Τετάρτη



Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς.

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

Ο άνεμος πνέει ούριος …

     Έφτασε λοιπόν η Ρυθμιστική, που τόσο την περιμέναμε. Άλλες χρονιές είχαμε διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων, αγωνίες για το τελικό αποτέλεσμα. Φέτος – και με την αλλαγή στην ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου, όλα δείχνουν να κυλούν ομαλά, χωρίς τυμπανοκρουσίες και «μαχαιρώματα».

     Τα περασμένα χρόνια η ΚΣΕ είχε την τάση να διυλίζει τον κώνωπα με δακρύβρεχτες ανακοινώσεις του τύπου: «δεν μας καλούν οι αρμόδιοι φορείς για να συνομιλήσουμε». Τώρα όμως πνέει νέος άνεμος και ας χάθηκε οριστικά ο Υμηττός – αφού πρόλαβε η απερχόμενη υπουργός μετά των καλοπληρωμένων συμβούλων της και αποφάσισαν για εμάς χωρίς να λάβουν καθόλου υπόψη την γνώμη μας – ας θυμηθούμε την ανοικτή διαβούλευση για να γελάσουμε και λίγο με την υποκρισία τους.

     Το κυνήγι θα βρει και πάλι τον δρόμο του αφού η οικολογική λαίλαπα ολοένα και εξασθενεί – το χρήμα λιγόστεψε που της χορηγούνταν αλόγιστα – μα και ο κόσμος μαθαίνει τι σημαίνει τελικά οικολογία στην Ελλάδα και παίρνει αποστάσεις από χλωμές δράσεις και ψεύτικα λόγια.

     Άλλος ένας σοβαρός λόγος που δεν δεχόμαστε οικολογικά πυρά την εποχή αυτή είναι και το ότι οι Οικολόγοι Πράσινοι (ναι, αυτοί που μας αντιπροσωπεύουν στο ευρωκοινοβούλιο) ασχολούνται με σοβαρότερα θέματα της τρέχουσας πολιτικής κατάστασης όπως για παράδειγμα με το θέμα των «αγανακτισμένων σκηνιτών της πλατείας Συντάγματος που άκουσον- άκουσον, τόλμησε ο Δήμος Αθηναίων εν μια νυκτί και τους έδιωξε φορτώνοντας τις σκηνές τους και τις οικοσυσκευές τους σε φορτηγά για να καθαρίσει την κεντρική πλατεία της ελληνικής πολιτείας. Αγανάκτησαν οι Οικολόγοι με τα αντιλαϊκά μέτρα του Δήμου και τάχθηκαν ψυχί και σώματι με την ελεύθερη κατασκήνωση των πολιτών δίπλα στα σιντριβάνια και στα καφέ.

     Πάντοτε στο μετερίζι του αγώνα οι Οικολόγοι μας, θα ανακοινώσουν οσονούπω φαντάζομαι και την αγανάκτηση τους που γέμισε η καμένη από το 2007 Πάρνηθα με δάση από αιολικά πάρκα. Τότε, την περίοδο της φωτιάς, πολλά δάκρυα είχαν χυθεί από τους Οικολόγους.

     Η υποκρισία σε αυτόν τον τόπο είναι τρόπος ζωής για οικολογούντες που ζουν κυρίως παρασιτικά από το δημόσιο ταμείο – αφού προσφέρουν υποτίθεται τις πολύτιμες γνώσεις τους σε εμάς τους αδαείς.

    Για τους λόγους αυτούς ο κυνηγός έχει μέλλον, σκέφτεται, κινείται, δρά ελεύθερα, προς το συμφέρον και μόνο της Φύσης. Προσφέρει σε αυτήν από τον οβολό του και δεν προσπαθεί να αρμέξει από τον κρατικό κορβανά. Προσφέρει στο δημόσιο ταμείο μέσω των εισφορών του εκατομμύρια ευρώ ανά έτος, δίνει ενέσεις ζωής σε επιχειρήσεις, συμμετέχει στην τουριστική ανάπτυξη και στην τόνωση ξεχασμένων κοινωνιών, παράγει σημαντικότατο έργο με τις δράσεις του μέσα από τις οργανώσεις του.

    Τον κυνηγό η Πολιτεία οφείλει να τον προσέξει – δεν εννοώ να κάνει διακρίσεις υπέρ του, όχι βέβαια, αλλά να τον συμβουλευθεί σοβαρά στα προβλήματα του περιβάλλοντος – γιατί τα γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα και όχι από χάρτες του google earth. Κάθε σπιθαμή της ελληνικής γης ο κυνηγός την έχει περπατήσει, γνωρίζει με απόλυτη ακρίβεια που πονά η Φύση και που χρειάζεται βοήθεια. Και την γνώση τούτη ο κυνηγός την έχει περάσει σε επιστημονικές μελέτες μέσα από τις Ομοσπονδίες του.

     Τέρμα τα ψέματα, αρκετά ανεχθήκαμε τους τυχοδιώκτες της Οικολογίας στην Ελλάδα, αλλάζει ο κόσμος συθέμελα, δεν γίνεται εμείς εσαεί να ταΐζουμε παγκόσμιες εταιρείες με άγνωστες έδρες, δεν μπορεί να συνεχίσουμε να δίνουμε από το υστέρημα μας για την μελέτη της αρκούδας και της νυφίτσας. Μας ενδιαφέρει η αρκούδα, είναι ο βασιλιάς της ελληνικής πανίδας, μας πονά όταν η Εγνατία Οδός της αφαιρεί την ζωή, όμως ας είμαστε λογικοί. Είναι πολλά τα εκατομμύρια που χαρίζονται γι’ αυτήν και δεν έχει νόημα τέτοια σπατάλη. Και με πολύ λιγότερα χρήματα μπορούν οι «Αρκτούρος» και «Καλλιστώ» να συνεχίσουν το έργο τους.

     Βρισκόμαστε σε τροχιά επιτήρησης, βιώνουμε άγρια λιτότητα, ο δημόσιος τομέας από τον απλό υπάλληλο, τον βουλευτή, μέχρι και τις περίφημες ΜΚΟ, συντηρείται οικονομικά με δανεικά χρήματα. Το ΥΠΕΚΑ, έχει στο χαρτοφυλάκιο του φορτωμένο μα δανεικό μπάτζετ, ελπίζουμε το πάρτι που είχε αρχίσει με την προηγούμενη διοίκηση του, να ελεγχθεί απόλυτα και να σταματήσει από τον νέο υπουργό μας – που όπως μου λένε οι εκ των έσω πληροφορίες μου, τίμιος και εργατικότατος είναι, ευφυέστατος, και φυσικά απέχει από οικολογικούς ακτιβισμούς.

======================================

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011.

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο


Κάθε Τετάρτη



Με πλούσια δώρα


Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς.

Επιστρέφοντας …


     Το τελευταίο διάστημα, ευρισκόμενος σε έρημους τόπους ξεκούρασης και εσωτερικής αναζήτησης (!), πολύ μακριά από τα μνημόνια της εποχής μας και τους «μεγάλους αγώνες» των κυβερνώντων, αντάμωσα πάλι για τα καλά τη Φύση.

      Νωρίς το πρωί, πέφτοντας στην θάλασσα και φτάνοντας μακριά από την ακτή, οι γλάροι που έκαναν περιπολίες- και πιστεύοντας ότι θα τους στερήσω τα αφρόψαρα και το πρωινό τους γεύμα, μου έκαναν επιθέσεις και έφταναν στα δύο μέτρα αντίκρυ μου να μου φράζουν την πορεία μου. Αγριεμένους τους έβλεπα και με κύκλωναν για να με εγκλωβίσουν.

      Ζόρικα πουλιά οι γλάροι και ας εξιστορεί άλλα ο Ιωνάθαν, που έβλεπε τον κόσμο πάντοτε από ψηλά και πάντοτε με τα δικά του κέφια. Ούτε οι γλάροι είναι αθώοι, γιατί η Φύση δεν το επιτρέπει. Στην Φύση μονάχα ο διαρκής πόλεμος έχει νόημα, το κυνήγι για την επιβίωση, η προσαρμογή.

      Στη στεριά, με τα ξερόχορτα και τις διάσπαρτες σε αταξία πέτρες, με τα χρώματα του καλοκαιριού και τα αρώματα από το θυμάρι και το ιώδιο, ο ίδιος πόλεμος, ο ίδιος αγώνας. Η τραχύτητα του χώρου μαζί με το φώς που δυνάμωνε από το πέρασμα της ώρας, έδιναν εικόνες απόκοσμες- ίδιες περίπου με αυτές του απολιθωμένου δάσους στην Λέσβο, όταν κατηφορίζεις καταμεσήμερο την πλαγιά προς το Σίγρι. Όσοι έχουν περάσει την διαδρομή αυτή, ξέρουν καλά τι τους λέω.

     Ο χρόνος σε μέρη απόμακρα και έρημα μετριέται διαφορετικά: ξημέρωμα, πρωινό, μεσημέρι, απομεσήμερο, σούρουπο, βράδυ, ή για πιο σύντομα, μετά το Λυκαυγές και μετά το Λυκόφως- με τα γκριζοπράσινα χρώματα να σχίζουν στα δυό την ημέρα από την νύκτα.

      Πως καταφέραμε και εγκλωβιστήκαμε στις πόλεις και στις ψηλές πολυκατοικίες, πως δεχτήκαμε την πρόοδο μέσα από την αστυφιλία, πως ανεχτήκαμε την ψεύτικη ζωή, ασφαλώς όλα τα παραπάνω θα απασχολήσουν τον ψυχίατρο του μέλλοντος που θα κουνά με απελπισία το κεφάλι του διαβάζοντας για την ζωή της γης τον 21ο αιώνα.

     Όταν έπειτα από πολλές ημέρες απουσίας από τον θεσπέσιο πολιτισμό μας πάτησα πάλι σε γνώριμα μέρη, συνάντησα σιωπηλούς ανθρώπους να πηγαίνουν στο πουθενά με το κεφάλι σκυφτό, με έκαψε το πετρέλαιο της ασφάλτου, το καθαρό αεράκι του έρημου τόπου χάθηκε μεμιάς από την βρωμιά της πόλης μας. Μα τόσο πολύ μισούμε τις πόλεις μας;

     Πόσο καιρό έλειψα και πόσες ανατροπές έγιναν για μένα μα χωρίς εμένα. Και η καλή μας υπουργός έφυγε σαν αποτυχούσα στο θεάρεστο έργο της αφού όμως πρόλαβε και «γλύτωσε» τον Υμηττό από τους κακούς κυνηγούς. Και θλίβομαι που το σκέφτομαι, μα, να έφυγαν άραγε και οι στρατιές των συμβούλων της; αυτοί της πράσινης ανάπτυξης, κάποιες παγκόσμιες οργανώσεις τύπου wwf και κάποιες εντόπιες ορνιθολογικές; Ξέρετε, αυτοί όλοι που χάραζαν την πολιτική του αρμόδιου υπουργείου μας και πληρωνόντουσαν από τους κεφαλικούς φόρους μας.

     Μπερδεμένος και ανημέρωτος είμαι, τα συγχαρητήρια μου όμως στην νέα ηγεσία της ΚΣΕ που ανανεώθηκε και έριξε τον μέσο όρο του συμβουλίου της από τα 80 στα 79 χρόνια. Μόνο έτσι, μόνο με νέο αίμα θα πάμε μπροστά στο μέλλον. Γιατί βέβαια ευχαρίστησε η ΚΣΕ τον απερχόμενο υφυπουργό μας δεν το κατάλαβα, ίσως επειδή χάσαμε μόνο τον Υμηττό; Ποιος ξέρει, άγνωσται αι βουλαί των γερόντων.

     Οι οποίοι όμως- να το πούμε και αυτό, ματώνουν την περίοδο αυτή για την νέα Ρυθμιστική. Και όσο ματώνουν οι Κολοκοτρώνηδες, όλο και κάτι χάνουμε από το κυνήγι. Το συνηθίσαμε; Συμβιβαστήκαμε και με αυτό;

     Αυτή όμως η κυβέρνηση έχει πλάκα τελικά, αφού έχει ακόμα μία υφυπουργό που βγάζει νέα φιρμάνια για τα κατοικίδια ζώα και σου λέει: αν έχεις στο σπίτι σου δύο θηλυκά σκυλιά είσαι εκτροφέας, αν σαν κυνηγός μεταφέρεις 5 σκυλιά είσαι έμπορος. Πάς καλά κυρά μου; Το γνωρίζεις το αντικείμενο;

     Α….. κυρ Γιώργη, έχω ένα παράπονο από σένα, τόσα μπάνια έχουμε κάνει παρέα στον Σχοινιά χειμώνες και καλοκαίρια. Εμένα γιατί δεν με έκανες ακόμα υπουργό εμπορίου ας πούμε και ας είμαι της φιλοσοφικής;

=================================
Ευχαριστώ τους καλούς μου φίλους Νίκο Βασάλο (τον συριανό παραμυθά) και Γιώργο Ξανθόπουλο (τον «σέρβο» λαγά), ευχαριστώ ακόμα όσους μου έστειλαν μηνύματα, μη γνωρίζοντες ότι για κάτι λιγότερο από μήνα, ήμουν «αλλού» …



Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Κάθε Τετάρτη



Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς.