Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

«Σχολή Κυνηγετικής Παιδείας» - ερωτήματα

Πέρασαν δύο (2) μήνες από την λειτουργία της πρώτης εν Ελλάδι «σχολής κυνηγετικής παιδείας» που ήλθε να καλύψει – όπως αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση που προηγήθηκε, την απουσία παρόμοιας σχολής κρατικής ή ιδιωτικής.

Κύριο μέλημα όπως φαίνεται είναι η απόκτηση παιδείας από τον Έλληνα κυνηγό που δεν έχει. Τούτο σημαίνει επίσης ότι ο εν λόγω σύλλογος που επιχειρεί την καινοτομία αυτή, και παιδεία έχει, και γνώση επί του αντικειμένου και οπωσδήποτε τα εκπαιδευτικά εκείνα εφόδια ώστε να μεταλαμπαδεύσει τις αξίες της κυνηγετικής ζωής στον απαίδευτο κυνηγό.

Ελπίζω να διαβάσει κάποιος από τον σύλλογο που συνέλαβε την όμορφη ιδέα της δημιουργίας της σχολής και να μου απαντήσει στα κάτωθι ερωτήματα:

--  Σε αυτούς τους δύο μήνες που λειτουργεί η σχολή, πόσοι είναι οι μαθητές που παρακολουθούν τα μαθήματα σε Αθήνα και πόσοι σε Θεσσαλονίκη;

--  Πότε προβλέπεται να ανοίξουν και σε άλλες πόλεις παραρτήματα της σχολής;

--  Ποια ήσαν τα εμπόδια – αν υπήρχαν, στο ξεκίνημα της σχολής;

--  Πως αντιλαμβάνονται οι μαθητές το κυνήγι μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα της σχολής;

Δεν θέλω να κουράσω με πολλές ερωτήσεις τον σύλλογο. Όταν απαντηθούν τα παραπάνω ερωτήματα, θα δοθεί και πάλι η ευκαιρία να μάθουμε περισσότερα και να κάνουμε μία εκτενή παρουσίαση της πρωτοποριακής προσπάθειας στην ελληνική επικράτεια.

Ακολουθεί η ανακοίνωση του συλλόγου όπως είναι αναρτημένη στο διαδίκτυο.
======================================================

Ιδιωτική Σχολή Κυνηγετικής Παιδείας ( Ι.Σ.Κ.Π.)

Ο ΣΕΣΚΦ 2009 δημιουργεί την πρώτη Ιδιωτική Σχολή Κυνηγετικής Παιδείας ( Ι.Σ.Κ.Π.)

Σε όλα τα Ευρωπαϊκά Κράτη, για να βγάλεις Άδεια Κυνηγίου, πρέπει πρώτα, να πας σε μια Σχολή και να μάθεις για τα θηράματα, τις συνήθειες τους, την συμπεριφορά τους και φυσικά τη σωστή συμπεριφορά του Κυνηγίου απέναντι στη Φύση το θήραμα αλλά και στους άλλους Κυνηγούς και σε όσους βρίσκονται στο χώρο που θα αποφασίσεις να Κυνηγήσεις.

Εδώ στην Ελλάδα, δυστυχώς δεν υπάρχει καμία τέτοια Σχολή, ούτε Κρατική ούτε ιδιωτική !!!

Ο νέος Κυνηγός θα μάθει να Κυνηγά είτε μόνος, του είτε από κάποιον άλλο, συνομήλικο κυνηγό ή από κάποιον, μεγαλύτερο και όπως γίνεται πάντα, με όποιον δάσκαλο καθίσεις... τέτοια γράμματα θα μάθεις .

Αν ο Κυνηγός που θα σε μάθει, είναι Ευσυνείδητος έχει καλώς... αν είναι οπλοφόρος και εσύ οπλοφόρος θα βγεις!

Από το Υπουργείο Περιβάλλοντος, δεν βλέπουμε να γίνεται κάποια τέτοια κίνηση για μια Σχολή!

Έτσι κι' αλλιώς, μετά από το πρόσφατο γεγονός που είχαμε με το Κυνήγι, δεν περιμένουμε και πολλά.

Δυστυχώς δεν βλέπουμε εδώ και τόσα χρόνια κάποια κίνηση ούτε από τους Κυνηγετικούς Συλλόγους ούτε και από την Κυνηγετική Συνομοσπονδία Ελλάδος .

Τώρα για κάποιους Συλλόγους που υποστηρίζουν το Κυνήγι, εκεί κι' αν υπάρχει αδράνεια σε αυτό το θέμα.

Έτσι λοιπόν, ο Σύλλογος Ελλήνων Συνειδητοποιημένων Κυνηγών Φυσιολατρών βλέποντας την άμεση ανάγκη για μια Σχολή, που να μπορεί να διδάσκει ένα νέο κυνηγό με σωστές βάσεις, απέναντι στο Κυνήγι και τη Φύση αποφάσισε να δημιουργήσει τη πρώτη Ιδιωτική Σχολή Κυνηγετικής Παιδείας ( Ι.Σ.Κ.Π.) στην Ελλάδα!

Δεν είμαστε καθηγητές ούτε επαγγελματίες διδάσκαλοι, έχουμε όμως την Γνώση και την Εμπειρία, που έχουμε αποκτήσει με τα χρόνια στο Κυνήγι και στη Φύση.

Έχουμε την Όρεξη και τη Θέληση, να μεταλαμπαδεύσουμε την Γνώση μας και την Εμπειρία μας, σε νέους αλλά και σε παλαιούς Κυνηγούς .

Ξεκινάμε τη προσπάθεια αυτή από την Αθήνα και με ένα παράρτημα στην πόλη της Θεσσαλονίκης με απώτερο σκοπό να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε και από μια Ιδιωτική Σχολή Κυνηγετικής Παιδείας ( Ι.Σ.Κ.Π.) σε κάθε ΠΟΛΗ της ΕΛΛΑΔΑΣ!!

Έχουμε ικανά μέλη σε ολόκληρη την Επικράτεια, μέλη του Συλλόγου μας, που μπορούν να βοηθήσουν, σε αυτό που ξεκινάμε!!! Πάντα με γνώμονα τη σωστή συμπεριφορά στη Φύση και στα δικαιώματα που έχουμε σαν Έλληνες Κυνηγοί και όχι το κέρδος, ’αποφασίσαμε να μην δεχόμαστε χρήματα από κανέναν, που θα θελήσει να παρακολουθήσει τη Σχολή.

Όλα τα έξοδα, θα καλυφθούν, από το Σύλλογο μας. Στη Σχολή, θα παρακολουθήσετε μαθήματα διαβίωσης-επιβίωσης κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες, πρώτες βοήθειες για εσάς αλλά και για τον σκύλο σας.

Τα Συνταγματικά δικαιώματα που έχουμε σαν Κυνηγοί, τους άγραφους Νόμους του Κυνηγίου & την σωστή συμπεριφορά απέναντι στη Φύση.

Θέματα ασφαλείας κατά την κυνηγετική σας έξοδο, συνήθειες διαφόρων θηραμάτων, το πώς γίνετε το Κυνήγι στις Ευρωπαϊκές χώρες και τι Νομοθεσία υπάρχει εκεί.

Καθώς και πολλές άλλες χρήσιμες συμβουλές που θα σας βοηθήσουν ,στις Κυνηγετικές σας εξορμήσεις.

Ίσως, με την κίνηση μας αυτή, να ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ και κάποια αρμόδια άτομα για να δημιουργήσουνε Σχολές, ΟΧΙ επί πληρωμή αλλά δωρεάν, όπως κάνει ο Σύλλογος μας!! Νομίζουμε πώς αρκετά (ευρω) δίνουμε κάθε χρόνο στις Άδειες που ανανεώνουμε!!!!!

Η Ιδιωτική Σχολή Κυνηγετικής Παιδείας ( Ι.Σ.Κ.Π.) θα ξεκινήσει στις αρχές Φεβρουαρίου, του 2010.

ΣΕΣΚΦ

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Περιοδικο "Κυνήγι" από τον Ελεύθερο Τύπο

Αυτή τη Τετάρτη και κάθε Τετάρτη




Ένα ελεύθερο περιοδικό, για ελεύθερους ανθρώπους, για ελεύθερους κυνηγούς

Ωρίων - Δελτίο Τύπου

Ω Ρ Ι Ω Ν - Το ΔΙΚΤΥΟ των ΚΥΝΗΓΩΝ

Κρήτης 2, 15127, Μελίσσια-Αθήνα
http://www.orion.net.gr/ orion@orion.net.gr

                                                                                  Αθήνα, 28/3/2010

Προς: Κυνηγετικές Οργανώσεις
Κυν. Περιοδικά και Ιστοσελίδες
Επαγγελματίες του κυν. χώρου
Μέλη και φίλοι του Ωρίωνα

Θέμα: Οι κυνηγοί του διαδικτύου "ανέκριναν" τον Πρόεδρο της ΚΣΕ

Αγαπητοί συνάδελφοι,

      Με εξαιρετική επιτυχία πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 27/3/2010 η εκδήλωση που διοργάνωσε ο ΩΡΙΩΝ στην αίθουσα εκδηλώσεων της κυνηγετικής έκθεσης ΔΙΑΝΑ με προσκεκλημένο τον Πρόεδρο της ΚΣΕ, κ.Νίκο Παπαδόδημα.
      Ο σκοπός της εκδήλωσης ήταν, αφενός να απαντήσει ο Πρόεδρος της ΚΣΕ στις ερωτήσεις που συγκέντρωσαν οι κυνηγοί του διαδικτύου, αφετέρου δε, το σημαντικότερο, να φέρει την ΚΣΕ κοντά στις διαδικτυακές κυνηγετικές κοινότητες (φόρουμ) και στους απλούς κυνηγούς και να ανοίξει ένα δίαυλο επικοινωνίας, ενημέρωσης και συνεργασίας μεταξύ τους.
      Η διαδικασία είχε ξεκινήσει αρκετούς μήνες νωρίτερα, όταν ο ΩΡΙΩΝ κάλεσε τους διαχειριστές των κυνηγετικών διαδικτυακών κοινοτήτων να συγκεντρώσουν ερωτήσεις των μελών τους προς τον Πρόεδρο της ΚΣΕ. Η επιτυχημένη έκβαση της εκδήλωσης σηματοδοτεί την εκπλήρωση της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας. Εκπλήρωση που έρχεται να συμπέσει με ιδιαίτερα αρνητικές συνθήκες και συγκυρίες για το ελεύθερο παραδοσιακό κυνήγι στην Ελλάδα.
      Στην εκδήλωση συμμετείχαν, ανταποκρινόμενες στην πρόσκληση του Ωρίωνα, οι κυνηγετικές διαδικτυακές κοινότητες:
"e-artemis.gr, kynigos.net.gr, κυνήγι-ψάρεμα.gr, kinigotopos.gr"

      Την εκδήλωση συντόνισε ο Πρόεδρος του Ωρίωνα Δημήτρης Χριστοδουλάκης με τη βοήθεια και άλλων μελών του Συλλόγου. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, οι διαχειριστές και εκπρόσωποι των κυνηγετικών φόρουμ απηύθηναν στον Πρόεδρο τις ερωτήσεις των μελών τους και τις δικές τους, οι οποίες αφορούσαν τόσο θέματα της επικαιρότητας όσο και πάγια ζητήματα της κυνηγετικής οικογένειας. Ερωτήσεις, μαζί με τα φόρουμ, υπέβαλλε και ένας εκπρόσωπος των μελών του Ωρίωνα. Μετά από τις ερωτήσεις των φόρουμ, ο Πρόεδρος απάντησε και σε ερωτήσεις των κυνηγών που παραβρέθηκαν και παρακολούθησαν από κοντά την εκδήλωση.
      Αξίζει να σημειωθεί πως η συζήτηση κύλησε σε ιδιαίτερα δημιουργικό και καλό κλίμα αποδεικνύοντας πως η τοποθέτηση κάθε κυνηγού, όταν γίνεται με σεβασμό και με σκοπό την υποστήριξη της Ελληνικής Κυνηγετικής Παράδοσης, χωρίς αφορισμούς και ύβρεις, μπορεί να αποτελέσει πολύτιμη εισφορά στο διάλογο για τη διαφύλαξη της αγαπημένης μας δραστηριότητας.
      Στο τέλος της εκδήλωσης, ο κ.Παπαδόδημας δέχτηκε από τον Πρόεδρο του Ωρίωνα ως αναμνηστικό δώρο, ένα χρηστικό κυνηγετικό σουγιά με χαραγμένο το λογότυπο του Ωρίωνα, το όνομα του κ.Παπαδόδημα και την ημερομηνία της εκδήλωσης.
      Ευχαριστούμε τον Πρόεδρο της ΚΣΕ, τον κ.Νίκο Παπαδόδημα, που αποδέχτηκε ευχαρίστως την πρόσκλησή μας και απάντησε στις ερωτήσεις των κυνηγών, σε μία εκδήλωση που έθεσε νέες βάσεις στην ενημέρωση, την επικοινωνία και τη συνεργασία μεταξύ ΚΣΕ, κυνηγών και κυνηγετικών διαδικτυακών κοινοτήτων.
      Ευχαριστούμε τους εκπροσώπους των διαδικτυακών κυνηγετικών κοινοτήτων και τους κυνηγούς από όλη την Ελλάδα, που συμμετείχαν στη διαδικασία καταθέτοντας τις ερωτήσεις τους.
      Ευχαριστούμε τους διοργανωτές της έκθεσης για την παραχώρηση της αίθουσας και την υποστήριξή τους.
      Ευχαριστούμε τον κόσμο που παραβρέθηκε στη μικρή, όπως αποδείχτηκε για τις ανάγκες της εκδήλωσης, αίθουσα και μας τίμησε με την παρουσία του δείχνοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον αλλά και υπομονή.
      Εκτιμούμε πως οι μέρες που διανύουμε είναι κρίσιμες για το ελεύθερο και παραδοσιακό κυνήγι στην Ελλάδα γεγονός που σημαίνει πως από τις δράσεις που θα αναληφθούν δεν περισσεύει κανείς. Με φορέα υλοποίησης την Κυνηγετική Συνομοσπονδία Ελλάδος, τις Ομοσπονδίες και τους Συλλόγους μας, πρέπει να δείξουμε σήμερα, περισσότερο από ποτέ, πως οι κυνηγοί είμαστε ικανοί να διαχειριστούμε αειφορικά την Ελληνική Φύση και είμαστε συσπειρωμένοι πίσω από αυτόν το σκοπό.
      Το Διοικητικό Συμβούλιο και τα μέλη του Ωρίωνα δεσμευόμαστε πως θα καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια έτσι ώστε να ακολουθήσουν και άλλες αντίστοιχες δράσεις ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης και συσπείρωσης του κυνηγετικού κόσμου.

Για τον Ωρίωνα

Με εκτίμηση,

O Πρόεδρος                                            Ο Γ.Γραμματέας
Δημήτρης Χριστοδουλάκης         Νίκος Παπαϊωάννου

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Της γιαγιά το παραμύθι …

«Ήταν κάποτε ένας λαθροθήρας, μικρός σε ηλικία – που είχε μάθει να κυνηγά λάθρα από παιδάκι ακόμα.» Από πού κράταγε γιαγιά η σκούφια του; «από τα μέρη μας παιδάκι μου αλλά γεννήθηκε μακριά από εδώ, νομίζω στην Κορινθία.

Ήταν κακός άνθρωπος γιαγιά; «όχι παιδάκι μου, καλός ήταν και όταν μεγάλωσε έγινε θηροφύλακας, φύλαγε το δάσος από κακούς ανθρώπους και κακούς κυνηγούς να μην κυνηγάνε λαθραία», μα γιαγιά, αφού ήταν λαθροθήρας πως κατάφερε και έγινε θηροφύλακας; «μα γιέ μου, αυτοί που τον πήραν στη δουλειά, δεν ήξεραν τον πρότερο βίο του»

«Όλα κυλούσαν όμορφα στη ζωή του, την περίοδο που επιτρεπόταν το κυνήγι, αυτός θεριό ανήμερο, τίμιος, φύλακας πραγματικός του δάσους, έκανε ελέγχους σε κυνηγούς ολόκληρης της Πελοποννήσου. Κατάφερε με την τίμια εργασία του και απόκτησε καλό όνομα στη κοινωνία. Αγαπούσε πολύ και το χωριό του και το επισκεπτόταν πολύ συχνά όταν το κυνήγι ήταν απαγορευμένο – τότε μόνο εύρισκε ελεύθερο χρόνο. Και κάθε φορά που πήγαινε στο χωριό του – πολύ τυχερός άνθρωπος γιέ μου, όλο και έβρισκε αγριογούρουνα και τα πήγαινε στην Κορινθία που ήταν το κονάκι του»

Που τα έβρισκε γιαγιά τα αγριογούρουνα; «μα στο καρτέρι γιόκα μου, παραφύλαγε τις νύκτες δίπλα στο νερό που πήγαιναν τα ζώα για να ξεδιψάσουν και τα σκότωνε. Δεν ήταν εύκολη η δουλειά αυτή, είχε τις δυσκολίες της. Πολλές φορές οι ώρες αναμονής μέσα στη παγωμένη νύκτα γινόντουσαν αιώνας ολάκερος, το κρύο βλέπεις παιδάκι μου δεν είναι καλός φίλος του ανθρώπου»

«Συνήθως όμως η πολύωρη αναμονή μέσα στην άγρια νύκτα του έφερνε τους αγριόχοιρους πολύ κοντά του και τους σκότωνε. Χαρούμενος τότε, τους φόρτωνε στο αυτοκίνητο του και πήγαινε ευτυχισμένος για ύπνο». Δεν τον έπιασαν ποτέ άλλοι θηροφύλακες γιαγιά να σκοτώνει τη νύκτα αγριογούρουνα; «όχι παιδάκι μου, ποιος να τον πιάσει;»

Και τι απόγινε γιαγιά ο θηροφύλακας; «α!! γιόκα μου, ζει και βασιλεύει εκεί στα μέρη της Κόρθου, προσέχει το δάσος από τους κακούς κυνηγούς, αγωνίζεται για το δίκιο, είναι πολύ τίμιος και αξιοπρεπής στη δουλειά του, και όταν ξεμείνει από κρέας βγαίνει κάτι νύκτες στο χωριό του για παραφύλαμα. Έχει τύχη, τον αγαπάει ο θεός γιόκα μου. Τι, αποκοιμήθηκες παιδάκι μου;»

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Η μετά την Άνοιξη εποχή …

Δεν ξέρω εσείς τι κάνετε αλλά εγώ νηστεύω κάθε χρόνο τις σαράντα ημέρες. «μα εσύ είσαι άπιστος και βουτηγμένος στην αμαρτία, η νηστεία θα σε σώσει;», μου λένε όσοι ξέρουν την τρικυμία που έχω στα βάθη της ψυχής μου (!). Φυσικά και δεν την κάνω για να σώσω την κολασμένη μου ψυχή. Μου αρέσει η αποχή αυτή από το κρέας, το γάλα, το τυρί, ακόμα και από τα θαλασσινά και τα ψάρια.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος του κρέατος όπως το βλέπω στα τσιγκέλια με τις πράσινες και μπλέ σφραγίδες να θαμπίζουν πάνω στα μπόλια. Αν εξαιρέσω το κρέας του κυνηγίου – αγριόχοιρο, λαγό, φάσες κ.α., δύσκολα γεύομαι άλλα κρέατα με εξαίρεση το πασχαλιάτικο αρνί που στην ουσία και αυτό άγριο είναι - και αν δεν είναι το κυνηγάω και αγριεύει (!).

Η νηστεία, η εγκράτεια του λόγου επίσης - ξύλινου ή πύρινου, διακρίνει την περίοδο που διανύουμε εκείνους που έχουν λόγο στα κυνηγετικά δρώμενα. Δεν είναι καθόλου περίεργη η σιωπή αυτή που θα λάβει τέλος λίγο μετά το Πάσχα. Επιβάλλεται από τις «άγιες ημέρες» που διανύουμε. Την καλή Άνοιξη που ανοίγει ο ανθός, θα ανοίξουν τα χαρτιά τους και τα κέντρα των αποφάσεων ώστε να αρχίσει η διαβούλευση (βλέπετε δίχως αυτήν βήμα δεν κάνουμε), και μέσα από διαλόγους, σκέψεις, πιστεύω, νόμους, θα αποφασίσουν οριστικά και αμετάκλητα για το κυνήγι στην Ελλάδα.

Κάνοντας κανείς μία βόλτα στα κυνηγετικά πράγματα της Ευρώπης (βλέπε προηγούμενα άρθρα του Τύπος – Κυνήγι), ασφαλώς και μελαγχολεί συγκρίνοντας τα με τα του οίκου μας. Καλό όμως είναι για όλους τους έχοντας το μαχαίρι, να λάβουν υπόψη τους και τα της Ευρώπης πράγματα – αφού σε αυτήν ανήκουμε, και όλοι μας μία μεγάλη οικογένεια είμαστε.

Πολλοί κατηγορούν την υπουργό Π.Ε.Κ.Α κ. Μπιρμπίλη για πολλά, ιδιαίτερα για τις επιλεκτικές αναφορές που έκανε για το κυνήγι. Πηγαίνοντας αντίθετα στο ρεύμα και μιλώντας μόνο για το κυνήγι, δεν επιρρίπτω καμία ευθύνη στην υπουργό. Δεν ευθύνεται αυτή αν εμείς δεν φροντίσαμε να ενημερώσουμε όχι μόνο την υπουργό αλλά και την ελληνική κοινωνία για το έργο του κυνηγού - για το περιβάλλον που θέτει σε πρώτη προτεραιότητα, για το πολυποίκιλο έργο που διεκπεραιώνει και μπορεί να λέγεται «απελευθερώσεις, φύλαξη, προστασία της φύσης κ.α.».
Οι πελατειακές σχέσεις κυνηγών – πολιτικών, κάποτε πρέπει να σταματήσουν, έχουν εμποδίσει ως σήμερα το πραγματικό κυνήγι – που δεν κινδυνεύει μόνο από φανατικούς οικολογούντες, μα περισσότερο από τις δικές μας πρακτικές. Την ήττα των ρυθμιστικών, οι δικοί μας φορείς την εμφάνιζαν ως επιτυχία. Και η ρυθμιστική έγινε χρόνια πάθηση εξυπηρετώντας ουσιαστικά την απουσία κυνηγετικής πολιτικής.

Δεν μπορεί να έχει μέλλον μία πολιτική που στηρίζεται σε κομματικές επιταγές. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο και πολύπλοκο. Όλοι αυτοί που τόσα χρόνια δεμένοι στην εκάστοτε εξουσία το δημιούργησαν, δεν μπορούν δυστυχώς να το λύσουν τώρα καταφεύγοντας σε παλιές αποτυχημένες πρακτικές. Οφείλουν να αλλάξουν ρότα, να σκεφτούν ρεαλιστικά – να λυθεί δια παντός το άρρωστο πρόβλημα που μας υποτιμά σαν ανθρώπους, σαν κυνηγούς.

Την Άνοιξη, που το φως αλλάζει και την ψυχική μας διάθεση, θα αρχίσουν τα «έργα και ημέραι» των εμπλεκόμενων φορέων. Πιστεύω ακράδαντα ότι η λύση που θα βρεθεί θα διατυπωθεί και θα εκτυπωθεί προς ψήφιση, δεν θα έχει καμία σχέση με τις άθλιες ρυθμιστικές που μας τις πάσαραν σαν πανάκεια, οι «δικοί μας και οι άλλοι».

Και σαν αισιόδοξος που είμαι από τη φύση μου, ελπίζω σε ένα καλύτερο και καθαρότερο από πάσης άποψης νομοσχέδιο, που δεν θα αφήνει τρύπες για δικονομικά τερτίπια μα ούτε και για κομματικές θολούρες. Μην καταντήσουμε να μας κουμαντάρουν εσαεί οι μονόφθαλμοι, δεν είμαστε τυφλοί …

-------------------------------------------------------------------------

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Αυτή τη Τετάρτη και κάθε Τετάρτη


Ένα ελεύθερο περιοδικό, για ελεύθερους ανθρώπους, για ελεύθερους κυνηγούς

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Αγριόχοιροι σε … διακοπές

Ο μικρός αγριόχοιρος βγαίνει με νάζι στο ξέφωτο, κάνει μία γρήγορη βόλτα και επιστρέφει στο πυκνό. Σε λίγο παίζουν μαζί όλα τα αδέλφια της οικογένειας, παλεύουν, δαγκώνονται, κυνηγιούνται, γελάνε. Η μάνα, από την άκρη του πυκνού επιβλέπει το χώρο, χαίρεται και τα παιδιά της που μεγαλώνουν ανέμελα.

Το καραούλι μου βρίσκεται ψηλότερα, στο ξωκλήσι πριν το μοναστήρι της Αιμυαλούς, πολύ κοντά στο ληνό των Κολοκοτρωναίων – εκεί που ξεκληρίστηκε η οικογένεια από την μπαμπεσιά ενός καλόγηρου, την εποχή που παλεύαμε για ελευθερία.

Εκεί κοντά και το σπίτι μου, λιτό όπως όλα τα παλιά αρκαδικά σπίτια, λειτουργικό, με τα απολύτως απαραίτητα. Με υπέροχη βεράντα αφού τη λούζει το φως της ημέρας από τα ανατολικά. Όταν δεν βρίσκομαι στο καραούλι για τη «μελέτη» των αγρίων, αδειάζω το μυαλό μου στη βεράντα – συνήθως εκεί κατά το απομεσήμερο.

Γι’ όλους εμάς που θέλουμε να ζούμε λεύτερα στα βουνά, να κυνηγάμε, να κάνουμε τις βόλτες μας και να νιώθουμε την κρύα ανάσα της χαράδρας του Λούσιου ποταμού, ουσιαστικά το κυνήγι δεν τελειώνει ποτέ. Αρχίζει με τη λήξη της κυνηγετικής περιόδου και ολοκληρώνεται με την έναρξη της. Σε αυτό το μεγάλο διάστημα, τα άγρια τα έχουμε από κοντά, γνωρίζουμε τις συνήθειες τους, τα δρομολόγια τους, το παιχνίδι τους, τον αριθμό της κάθε οικογένειας, τους μονιάδες που γυροφέρνουν το κοπάδι.

Ανά πάσα στιγμή μπορεί να συναντηθούμε στο καταμεσήμερο ή κατά το λυκόφως - άφοβα κυκλοφορούν πότε κορδωμένα και πότε ανακατεύοντας για την τροφή τους τη γη ή ένα πέτρινο αλώνι – αυτή τη θεϊκή δημιουργία του ανθρώπου που λίκνιζε το στάρι με τα δικράνια για την τροφή του, ή βουτώντας πότε στη λάσπη της λούτσας για να δροσιστούν, και πότε στις όχθες του ρέματος.

Η συνεχής επαφή μαζί τους δημιουργεί μία φορτισμένη σχέση παράξενη μα ξεκάθαρη. Όταν «διακαώς επιζητούμε την επαφή», κρύβονται σε απρόσιτα γιατάκια, κυκλοφορούν μόνο τη νύκτα, σε ξέφωτο δεν αφήνουν την περπατησιά τους. Πανέξυπνα ζώα. Το κυνήγι μαζί τους συναρπαστικό, δημιουργεί αυξημένη εγρήγορση.

Το καραούλι μου έχει μερικές πέτρινες πλάκες, ιδανικές για την πολύωρη μελέτη τους. Και καθώς βρίσκεται ψηλά, δεν είναι ορατό από το ξέφωτο που σπαταλάνε το χρόνο τους. Ούτε από τους παρακείμενους μπαξέδες με τα άνευ «χημικών» καλούδια είναι ορατό το καραούλι. Γιατί και στους μπαξέδες κάνουν τις επισκέψεις τους ατάραχα. Το παιχνίδι ανοίγει την όρεξη και τα «άτιμα» και πολύ παιχνιδιάρικα είναι μα και πολύ τροφή αναζητάνε.

Τυχαίνει, την ώρα που βρίσκομαι στο καραούλι, να περνάνε προσκυνητές που πάνε ή έρχονται από τη μονή. Ο κόσμος έχει ανάγκη το «θείο», φοβάται μονάχος του να «ισιώσει» τον κόσμο και τα βραχιασμένα μοναστήρια προσφέρονται για μεταφυσικές λύσεις. Αρκετοί απ’ αυτούς τους επισκέπτες, ρίχνουν τη ματιά τους προς το ξωκλήσι και αναγκαστικά και προς εμένα, απορώντας ίσως: «τι κάνει τούτος με τις ώρες εκεί καθισμένος;».

Κάποια φορά, δεν «άντεξε» κάποιος και με ρώτησε: «τι κάνετε τόση ώρα καθισμένος εδώ;». Μελετάω αγαπητέ την πανίδα της περιοχής (!). Απομακρύνθηκε κουνώντας το κεφάλι του, ποιος ξέρει τι σκέψεις πέρασαν απ’ τ’ αγιασμένο από την επίσκεψη στη μονή μυαλό του.

Πόσοι άραγε εκτός από τους κυνηγούς γνωρίζουν τόσο καλά την πανίδα μας; Μη μου πείτε οι οικολόγοι γιατί θα κλάψω (!). Αυτοί μιλάνε για την πανίδα, αποφασίζουν αν θέλετε μέσα από τις θέσεις που κατέχουν, διαβάλλουν την δική μας ενασχόληση με ποικίλους τρόπους, αναζητάνε κονδύλια για το «θεάρεστο» έργο που επιτελούν – όμως δεν έχουν την επιθυμία ή ακόμα και την υπομονή ή έστω την ικανότητα να αντικρίσουν και να μάθουν πως λειτουργεί ένα έστω κοπάδι αγριόχοιρων. Γιατί απλά δεν νοιάζονται για την πανίδα …
-----------------------------------------------------------------------------


Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Λαγός Σέρβικος ...

Ακούγοντας το διαπεραστικό ήχο από το ξυπνητήρι, πετάχτηκα επάνω και το έκλεισα σε δευτερόλεπτα, προσπαθώντας να μην ξυπνήσω κανέναν άλλον, στο γαλήνιο και πράο εξοχικό σπίτι. Με γρήγορες κινήσεις και αθόρυβες, ντύθηκα, πλύθηκα και άνοιξα την πόρτα, η οποία έτριξε ελαφρά, θέλοντας να με προδώσει στους υπόλοιπους συγκατοίκους μου. Ευτυχώς. Εκείνοι, συνέχιζαν να βρίσκονται στη γαλήνη του ύπνου τους και εγώ ετοιμαζόμουν να βρω την γαλήνη που σου προσφέρει το βουνό. Το κρύο χτύπησε αμέσως το ακάλυπτο πρόσωπό μου και κατάλαβα ότι οι μετεωρολόγοι, την προηγούμενη μέρα, είχαν πέσει μέσα για την θερμοκρασία που θα επικρατούσε.-4 με 1 βαθμό κελσίου. Στο χωριό...όχι στο βουνό... Ακολούθησα το ξεχορταριασμένο από τα βήματα ανθρώπων και ζώων μονοπατάκι, που οδηγούσε στο δρόμο. Σε 5 λεπτά, βρισκόμουν στο σημείο συνάντησης από όπου θα πέρναγαν να με πάρουν για να πάμε στο βουνό. Κοίταξα το ρολόι μου. «Κύριος», μονολόγησα. «Ακριβώς στην ώρα μου». Περιμένοντας, αναρωτήθηκα αν υπάρχουν στον κόσμο άλλοι άνθρωποι πέρα από τους κυνηγούς, οι οποίοι να χαίρονται τόσο πολύ στο άκουσμα του ήχου από το ξυπνητήρι και να σηκώνονται από το κρεβάτι σχεδόν χαμογελώντας και όχι βλαστημώντας. Σίγουρα όχι. Οι αγελάδες από το απέναντι εξοχικό μούγκρισαν, διακόπτοντας τη σκέψη και το χαμόγελό μου και μετά από λίγα δευτερόλεπτα, είδα δύο φώτα να έρχονται από μακριά και να κατευθύνονται προς το μέρος μου. Επιτέλους, μετά από 10λεπτη καθυστέρηση που φάνηκε πολύ περισσότερη, το αυτοκίνητο σταμάτησε πλάι μου, και μπήκα μέσα. Η μέρα μόλις άρχιζε για μένα.
Στριμωγμένοι σε ένα αυτοκίνητο 20ετίας, που κυλούσε περισσότερο με την λαχτάρα μας να βρεθούμε στο βουνό και λιγότερο με την μηχανή του, περάσαμε ανηφοριές, κατηφοριές, βράχια που έκαναν τα αμορτισέρ να τρίζουν και τα λάστιχα να παραμορφώνονται σε οποιοδήποτε σχήμα, καταφέραμε να φτάσουμε στον προορισμό μας. Ένα ξέφωτο στο δάσος, με ένα σπίτι, το οποίο ανήκε στον πατέρα ενός συνκυνηγού και χρησίμευε ως στάνη που πρόσφερε στέγη στα ζωντανά και στον τσοπάνη. Με τα χρόνια, άλλαξε η χρήση του και ύστερα από αξιέπαινες προσπάθειες της ομάδας των κυνηγών και αποκλειστικά με προσωπική τους σκληρή εργασία, η στάνη μεταμορφώθηκε σε ένα καταφύγιο, ένα ορμητήριο της αγαπημένης τους ενασχόλησης το κυνήγι. Φτιαγμένο από πέτρα και ξύλο έστεκε στο ξέφωτο σαν κομμάτι από τα σπλάχνα του δάσους, του βουνού. Βγαίνοντας από το καημένο το αυτοκίνητο, 5 άτομα, όπλα φυσίγγια και σκυλιά, τα αμορτισέρ τσίριξαν για τελευταία φορά, καθώς έπαιρναν την φυσιολογική τους θέση, σαν να μας ευγνωμονούσαν που το ελαφρύναμε κατά μερικές εκατοντάδες κιλά, μετά από ένα επίπονο μικρό ταξίδι. Το κρύο ήταν κάτι παραπάνω από αισθητό και ο αέρας το έκανε ακόμα πιο διαπεραστικό. Αναρωτήθηκα τι σημαίνει ψιλό κα χοντρό κρύο. Υφίσταται; Γιατί όπως και να έχει το -6 που έδειχνε το θερμόμετρο είναι -6. Χοντρό ή ψιλό σε κάνει να τουρτουρίζεις μέχρι το κόκκαλο .Εγκατέλειψα την φιλότιμη προσπάθεια να βρω απάντηση μέσα στα μαύρα ξημερώματα και το άφησα προς μελέτη για κάποια άλλη στιγμή. Ο αέρας, περνώντας μέσα από τα δέντρα και τις αστροπερίχυτες κορφές, τους έδινε ζωή, τους έδινε φωνή, σαν να αντηχούσε από μέσα τους το κάλεσμα της φύσης για εξερεύνηση, για παρατήρηση, για κυνήγι.
Στο καταφύγιο, η γαλήνη του δάσους και η ησυχία της φύσης, έδωσαν τη θέση τους σε φωνές, γέλια, πειράγματα και καλωσορίσματα. Οι 5, είχαμε γίνει 10 και τις δικές μας φωνές, τις συμπλήρωναν τα γαβγίσματα των σκύλων από έξω, που δεν απείχαν μερικές φορές από τους δικούς μας αλαλαγμούς.. Η παρέα, καθισμένη στο κέντρο των 4 πετρόχτιστων τοίχων, με το τζάκι να ζητάει ξύλα για να τινάξει φλόγα, απολάμβανε ζεστό ψωμί, μπέικον και καπνιστό χοιρινό. Αμέσως, τοποθετήθηκαν τα μικρά ποτηράκια πάνω στο ξύλινο τραπέζι και προσφέρθηκε απλόχερα, σπιτική ρακί φτιαγμένη από δαμάσκηνα. Το αρχικό λευκό της χρώμα, είχε αλλάξει σε ένα ελαφρύ κιτρινωπό, έχοντας πάρει μία ανάμνηση, από την φιλοξενία της μέσα στα δρύινα βαρέλια για ένα χρόνο περίπου. Άρωμα δυνατό και αλκοόλ σε παρόμοια ύψη, με αυτά που βρισκόταν το καταφύγιο. Είμαι σίγουρος, ότι αν έπινε κανείς μας, ελάχιστα μόνο παραπάνω από ότι μπορούσε, θα άρχιζε να οραματίζεται λαγούς να τρέχουν χαρούμενοι μέσα στο ορμητήριο κάνοντας παρέα με τα σκυλιά και να χορεύουν πάνω στο τραπέζι και στους ξύλινους πάγκους. Ευτυχώς δεν ήπιε κανείς μας πέραν του κανονικού και δυστυχώς οι λαγοί δεν μας επισκέφτηκαν στο καταφύγιο. Οπότε...έπρεπε να κινήσουμε να τους βρούμε εμείς, έξω στην παγωνιά.. Αφού ζεσταθήκαμε, αρχίσαμε να καταστρώνουμε το σχέδιο της ημέρας, που έφτανε σιγά - σιγά πίσω από το βουνό. Θα χωριζόμασταν σε ομάδες των 2 με 3 και θα πηγαίναμε σε τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις μια που το βουνό ήταν απέραντο, όπως ταιριάζει άλλωστε σε κάθε βουνό. Αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι ότι τα όπλα ήταν αρκετά λιγότερα από τους κυνηγούς, μια που ανάμεσά τους υπήρχαν πατέρες με τα παιδιά τους, τα οποία είχαν έρθει απλά για να δούνε από κοντά ένα κυνήγι λαγού. Άλλωστε, αν ακούσεις το κλαφούνισμα του σκύλου στο ντορό και δεις τον λαγό να τρέχει κάπου μπροστά σου, τι να το κάνεις το όπλο; Η αγωνία και τα συναισθήματα πριν και κατά την εμφάνιση του λαγού, είναι τόσο έντονα, που κάνουν το όπλο και την τουφεκιά να μοιάζουν με ξυπνητήρι που χάλασε το όνειρο.
Η αρχικά μεγάλη ομάδα, άρχιζε να βγαίνει από την φιλόξενη καλύβα, χωρισμένη σε μικρότερες ομάδες. Η πόρτα, ήταν το πέρασμα από την ζεστασιά στην παγωνιά. Από την θαλπωρή των φλεγόμενων ξύλων στην αδιαφορία των δέντρων που μας κοιτούσαν αφ’ υψηλού, περήφανα, ακούνητα. Αλλά πάνω απ’ όλα, ήταν η ώρα που περιμέναμε πως και πως. Να περπατήσουμε στις πλαγιές και να γεμίσουμε το μυαλό και την καρδιά μας με εικόνες πανέμορφες και χρώματα Να γευτούμε και εμείς λίγη από τη φύση που χαίρονται καθημερινά όλα τα ζωντανά του δάσους και που εμείς οι άνθρωποι, το απομακρύναμε τόσο βίαια από τη ζωή μας, με καταστροφικά αποτελέσματα, θυσιάζοντάς το στο βωμό και στο χρώμα, πάντα και μόνο, του χρήματος. Αυτή η ώρα λοιπόν είχε φτάσει. Ακολούθησα τον Άτσο και τον γιο του Μίσο και ξεκινήσαμε την πορεία μας για το σημείο που είχε οριστεί μερικές στιγμές πριν και το οποίο βρισκόταν λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα. Τα σκυλιά, κουνούσαν τις ουρές τους χαρούμενα και καθώς έτρεχαν, τα αυτιά τους χόρευαν πέρα δώθε, κάνοντας τα να μοιάζουν τόσο αστεία. Ήξεραν τον δρόμο απέξω και ανακατωτά και εμείς μιλούσαμε σιγανά και προχωρούσαμε ξοπίσω τους, παρατηρώντας το δάσος και τον χώρο γύρω μας. Ο ήλιος, είχε βγει για τα καλά πια και οι αχτίνες του πάσχιζαν να βρουν κάποιο άνοιγμα στα σύννεφα και έπειτα στα δέντρα, για να φτάσει σε μας και να μας ζεστάνει λίγο. Περάσαμε από κάποιες στάνες, από ρυάκια με διαυγές νερό και τόσο παγωμένο, που μούδιασε το στόμα μας και τα χέρια μας, προσπαθώντας να σβήσουμε την δίψα μας που θέριευε όσο ανεβαίναμε και κατεβαίναμε τις πλαγιές. Ύστερα από λίγη ώρα φτάσαμε στο σημείο που θέλαμε. Μακριά από τους άλλους συνκυνηγούς λοιπόν, τεντώσαμε αυτιά και αρχίσαμε να παρακολουθούμε τα σκυλιά. Δυστυχώς, ύστερα από αρκετή ώρα δεν είχε φανεί...αυτί στον ορίζοντα. Ο κύριος «αυτιάς» είχε πάει σε άλλη γη σε άλλα μέρη. Κάτι μύριζαν τα σκυλιά, κάτι έδειχνε ότι μπορεί να συμβεί από στιγμή σε στιγμή αλλά στο τέλος..τζίφος. Η απογοήτευση άρχισε να βαραίνει τα βήματά μας προς στιγμήν, αλλά το κέφι ξαναήρθε σύντομα με τα αστεία και τα πειράγματα για τα σκυλιά και τους συνοδούς τους. Δεν άργησε μάλιστα να ακουστεί και η πρώτη τουφεκιά από την απέναντι πλαγιά και μετά άλλη μία. Αμέσως το κυνήγι σταμάτησε και τα κινητά «πήραν φωτιά», ζητώντας να μάθουμε ποιός ήταν ο τυχερός. Τελικά όντως, ένας συνκυνηγός είχε «πάρει» ένα λαγό και αστειευόμενος μας είπε ότι πάει προς το καταφύγιο να ξεκουραστεί και ότι θα μας περιμένει ετοιμάζοντάς μας καφέ.. Αφού πέρασε ακόμα λίγη ώρα και είχαμε αρχίσει να σκεφτόμαστε ότι μάλλον ένας θα είναι ο τυχερός της παρέας, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Λίγο πριν φτάσουμε στο καταφύγιο, συναντηθήκαμε με 2 ακόμα της παρέας και συνεχίσαμε μαζί. Σε ένα σημείο, το μονοπάτι που ακολουθούσαμε έκανε μία διχάλα. Στη μέση υπήρχε ένα πουρνάρι με λίγα αγκάθια και όλοι αποφάσισαν να πάνε δεξιά. Σκέφτηκα να πάω αριστερά από τη λογική του περπατητού της τσίχλας, που ο ένας πάει από την μία μεριά και ο άλλος από την άλλη. «Δεν ξέρεις τι γίνεται καμιά φορά» μονολόγησα ελπίζοντας. Σε δευτερόλεπτα, τα σκυλιά κλαφούνισαν περνώντας το πουρνάρι και άκουσα φωνές «Λαγός, λαγός!!» και αμέσως μία τουφεκιά. Εγώ, έχοντας διαλέξει να πάω από την άλλη μεριά, δεν είχα οπτική επαφή με τους άλλους συνκυνηγούς, παρά μόνο ακουστική. Ενστικτωδώς, με το που είδα ένα πέρασμα ανάμεσα στο πουρνάρι, σήκωσα το δίκαννο και περίμενα. Κατευθείαν φάνηκε ο λαγός τρέχοντας. Θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει για την βολή στο λαγό. Ότι σημαδεύουμε τα αυτιά του όταν απομακρύνεται από εμάς και τα πόδια του, όταν μας τον φέρνει ο σκύλος. Η πρώτη τουφεκιά, έφυγε από την τρομάρα μου τελείως άστοχη. Πρώτη φορά συναντούσα λαγό, πρώτη φορά πίεζα την σκανδάλη απέναντι σε αυτό το πανέξυπνο και ταχύτατο ζώο. Δεύτερη και τελευταία, σημάδεψα τα αυτιά και πάτησα την σκανδάλη, στέλνοντας τα σκάγια ανακατωμένα με τις πιο τρελές μου επιθυμίες και ευχές για επιτυχία. Και ξαφνικά... έχασα τον λαγό από το οπτικό μου πεδίο..Αλαφιασμένος, ξέπνοος, έτρεξα προς το μέρος που είχα τουφεκίσει, πηδώντας πάνω από αγκάθια, μπαίνοντας σε θάμνους, γυρεύοντας το λαγό που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Κατευθύνθηκα στο επόμενο άνοιγμα του πουρναριού, οπλίζοντας ξανά, με την ελπίδα να τον πετύχω αυτή την φορά, αν εμφανιστεί. Από την λαχτάρα μου δεν άκουγα τις φωνές των άλλων κυνηγών που με καλούσαν. Όταν το συνειδητοποίησα τελικά και πήγα προς τα εκεί, τους είδα γύρω από τον λαγό να γελούν και να με περιμένουν. Τον είχα πετύχει! Ο Άτσο, που είδε όλη τη σκηνή, είπε ότι μετά την δεύτερή μου τουφεκιά, ο λαγός από την φόρα έπεσε κουτρουβαλώντας σε ένα λακκάκι και...εκεί έμεινε! Εγώ όμως, επειδή ήμουν σε μία απόσταση περίπου 20 μέτρων και πίσω από πουρνάρια, τον έχασα από τα μάτια μου, νομίζοντας ότι αστόχησα για δεύτερη και τελευταία φορά! Αμέσως, τηλεφώνησα στον πατέρα μου να τον ενημερώσω για το κατόρθωμά μου! Το πως έκανα μόλις τον σήκωσα από τα αυτιά, δεν περιγράφεται με λόγια. Τον κοιτούσα, του μιλούσα, τον ευχαριστούσα, τον χάιδευα με ένα χαμόγελο 360 μοιρών. Οι συνκυνηγοί μου, μην γνωρίζοντας ότι το μεγαλύτερό μου θήραμα ήταν ο κότσυφας και μόλις την προηγούμενη εβδομάδα ο φασιανός, με χτυπούσαν φιλικά στην πλάτη λέγοντας από μέσα τους, είμαι σίγουρος, «Ηρέμησε, θα σου περάσει!». Αγκαλιά με τον λαγό που δεν τον άφηνα με τίποτα και τραγουδώντας με τον Άτσο, φτάσαμε στην καλύβα όπου μας περίμεναν οι υπόλοιποι. Από την χαρά, ούτε νερό δεν ήπια από την τόση πεζοπορία! Ακούμπησα τον λαγό στο εξωτερικό τραπέζι και έκατσα σκοπιά πάνω του, σάμπως θα ερχόταν κανένας ζηλιάρης κυνηγός να μου τον πάρει, ή κανένα ξωτικό του δάσους!
Η επιστροφή στο εξοχικό από όπου είχε ξεκινήσει αυτή η υπέροχη μέρα, ήταν κάτι παραπάνω από υπέροχη. Καμάρωνα σαν πετεινός στο κοτέτσι μόλις αντίκρισα τους συγκατοίκους μου και το γέλιο είχε σταθεί ακούνητο στο πρόσωπό μου. Την εβδομάδα που ακολούθησε, διηγήθηκα το συναπάντημα με τον λαγό...τουλάχιστον 20 φορές (συν αυτή!). Πάντα με την ίδια λαχτάρα, με το ίδιο χαμόγελο και την ίδια περηφάνια! Λαγός ήταν αυτός! Όχι τσίχλα! Το ζουλάπι, αποδείχθηκε εκτός από άψογος δρομέας και δεινός κολυμβητής στη συνέχεια, ανάμεσα σε κρεμμύδια και ντομάτα. Τον τίμησε δεόντως η μητέρα μου μαγειρεύοντας τον και προσφέροντας σε μένα και στην μεγάλη μου οικογένεια ένα αξέχαστο γεύμα.
Πέραν βέβαια των αστείων, όλα τα ζωντανά πρέπει να μας εμπνέουν τον σεβασμό και να ευχαριστούμε τη φύση κάθε φορά που μας τα προσφέρει. Ο πραγματικός κυνηγός, είναι φυσιολάτρης και ξέρει ότι το θήραμα δεν του το δίνει ούτε το όπλο, ούτε το φυσίγγι αλλά ούτε η σκοπευτική του δεινότητα. Παρά μόνο η φύση. Αυτή είναι πάνω από όλα..

«Ξημέρωμα Κυριακής 29 Νοεμβρίου 2009, Σερβία
----------------------------------------------------------------------
Αφιερωμένο στον θείο μου Κωσταντίνο Καραπατάκη που με έκανε να αγαπήσω το κυνήγι και τους γονείς μου Γιάννη και Μαρία που λατρεύουν να γεύονται τους καρπούς του!
----------------------------------------------------------------------
Γιώργος Ξανθόπουλος
Από κυνήγι λαγού στη Σερβία
----------------------------------------------------------------------

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό "Κυνήγι" του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010.

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Αυτή τη Τετάρτη και κάθε Τετάρτη



Ένα ελεύθερο περιοδικό, για ελεύθερους ανθρώπους, για ελεύθερους κυνηγούς

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Το κυνήγι στην Ευρώπη ...

Ο Ελεύθερος Τύπος – Κυνήγι, από το 17ο τεύχος ξεκίνησε ένα καταπληκτικό ρεπορτάζ για το κυνήγι στην Ευρώπη – που μας αφορά όλους σαν κυνηγούς εφόσον είμαστε πλέον και εμείς μέλη της ευρωπαϊκής κοινότητας.

Το ρεπορτάζ θα ολοκληρωθεί σε 6 συνεχόμενα τεύχη, που το επιμελείται ο Στέλιος Φωκάς. Πιστεύω πως τα τεύχη αυτά θα αποκτήσουν συλλεκτική αξία για την μοναδική τους θεματολογία.

Το κυνήγι στην Ευρώπη αφορά και το υπουργείο μας επί της κλιματικής αλλαγής και του περιβάλλοντος – αφού γνωστό είναι πόσο κόπτονται οι έχοντες σε αυτό θέσεις επίκαιρες να διατυμπανίζουν εδώ κι εκεί πως πρέπει να προσαρμοστούμε κάποτε και εμείς οι Έλληνες κυνηγοί στα της Ευρώπης κυνηγετικά πράγματα.

Αξίζει να μελετήσει κανείς μας τους τρόπους που κυνηγάνε οι συμπατριώτες μας ευρωπαίοι, και το υπουργείο επί της κλιματικής αλλαγής και του περιβάλλοντος – μαζί με τις συνεργαζόμενες Μ.Κ.Ο - wwf Ελλάς, οικολόγους κ.α. ας κοιτάξουν και πέρα από το κοντόφθαλμο βλέμμα τους να αντικρίσουν την πραγματικότητα.

Εμείς βέβαια, δεν επιδιώκουμε να κυνηγάμε λύκους και αρκούδες όπως πράττουν οι αδελφοί μας εν χριστώ ευρωπαίοι συμπολίτες μας και συνάνθρωποί μας, όμως η πραγματική γνώση ποτέ δεν έβλαψε κανένα μας.

Επειδή μάλιστα οι καιροί που έρχονται θα ναι δύσκολοι, καλό και χρήσιμο είναι να υπάρχει άπλετο φως όχι μόνο στα κυνηγετικά δρώμενα της γηραιάς ηπείρου αλλά και στα κέντρα αποφάσεων – σε αυτούς δηλαδή που με «σωφροσύνη» θα διαχειριστούν το περιβάλλον – και που σε αυτό βρισκόμαστε κι εμείς οι κυνηγοί.

Παρακολουθώντας λοιπόν το αφιέρωμα του Τύπος – Κυνήγι για τα κυνηγετικά πράγματα στις χώρες της Ευρώπης, αποκτούμε όντως μία νέα εικόνα, μία καινούρια γνώση, που κοντά μας βρίσκεται αλλά την αγνοούσαμε!

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Οι ομάδες …

Έφυγε άλλη μία κυνηγετική περίοδος, καλή από άποψης κάρπωσης για τους περισσότερους. Η χειρότερη όμως από την πλευρά των ειδήσεων για το μέλλον του κυνηγίου στα πάτρια εδάφη - και στα δυσάρεστα έχουν συμβάλλει όλοι οι εμπλεκόμενοι είτε «αφήνοντας τα σχέδια τους να κυκλοφορήσουν» είτε απέχοντας δια της σιωπής και του ωχαδερφισμού.

Τον κυνηγό όμως δεν τον πτοούν τα «μεγαλόπνοα σχέδια» και η ανεπάρκεια των ταγών μας. Απαιτεί ο κυνηγός ενημέρωση για τα θέματα που τον αφορούν και γίνεται αποδέκτης αδιαφορίας, αναλγησίας, συμπεριφοράς εν τέλει που δεν του αξίζει. Όμως, εδώ θα είμαστε και θα μιλήσουμε για τα μελλούμενα την «μεγάλη ώρα».

Για όσους από εμάς το κυνήγι δεν είναι αυτοσκοπός δεν εξαντλούμε την παραμονή μας στη Φύση μόνο την επιτρεπτή κυνηγετική περίοδο. Είμαστε στα σπλάχνα της συνέχεια. Οι αφορμές πολλές: το κυνήγι, τα εκπαιδευτικά με τα σκυλιά μας, η ανάγκη μας για αέρα δροσερό και καθαρό, το περπάτημα σε χαλασμένα μονοπάτια, το άγγιγμα ενός δέντρου, το ακούμπισμα στις παλιές ξερολιθιές, το σκύψιμο για νερό στην κορίτα της πέτρινης βρύσης ή στις ξύλινες καρούτες στον κάμπο της «Κουνουπούς», η κούραση κι ο ιδρώτας, οι μυρωδιές.

Τώρα που θα αρχίσει να ανοίγει η Φύση από την χειμωνιάτικη κλεισούρα, το καινούριο «πράσινο» που θα γεμίσει ολόγυρά μας, θα δώσει και πάλι ελπίδα. Θ’ αρχίσουν και οι μέλισσες το πολύβουο δρομολόγιο τους για την τροφή τους, τα βατράχια δειλά – δειλά θα ερωτεύονται στις μικρο – λούτσες, τα φίδια θα ξεκινήσουν τα μπερδέματα τους.

Για να τα δεις αυτά τα μικρά και απέριττα, διάθεση χρειάζεσαι και περιέργεια. Χρόνο επίσης να μην προσπερνάς τα ασυνήθιστα που θα διακρίνεις στο βήμα σου. Το βουνό δεν θέλει βιασύνες, δεν το πολυενδιαφέρουν τα ανθρώπινα. Έχει τον δικό του ρυθμό και τον ακολουθούν πιστά οι ζώντες οργανισμοί σε αυτό. Από τον «παράδεισο» έφυγε μονάχα ο άνθρωπος, και το «προπατορικό αμάρτημα» τον έκαμε και τριγυρίζει χωρίς σκοπό και πάντοτε βιαστικός.

Βιαστικοί είναι και οι περισσότεροι φίλοι της ομάδας μου. Ένα συνεχές άγχος, μία βιασύνη, ανταγωνιστική διάθεση μερικών να γίνουν οι θηρευτές, αγωνία που εκφράζεται ακόμα και με ακραίες συμπεριφορές. Φυσικά δεν λείπουν οι καλές στιγμές, το κολατσιό (δεκατιανό επί το ελληνικότερον) για παράδειγμα, τα αξημέρωτα πρωινά με τον ζεστό καφέ, και ασφαλώς οι ιστορίες με «άθλους» που προκαλούν θαυμασμό αλλά και γέλιο σε αυτούς που ξεχωρίζουν το παραμύθι από την αλήθεια.

Η ανταγωνιστική διάθεση ουκ ολίγες φορές, μεταφέρεται ακόμα και στα σκυλιά της ομάδας. Ποιο είναι το καλύτερο; Ποιο θα κυνηγήσει πρώτο; Ποιο δεν πάει σε αλεπού; Ποιο έχει ωραία φωνή στη στάμπα; Υπερβολές; Προφανώς, Όταν όμως η επανάληψη σε ένα γεγονός αποκτά διάρκεια και η συνοχή μίας ομάδας δοκιμάζεται με υποκατάστατα, όταν η επιτυχία μεταφράζεται μέσα από νούμερα κάρπωσης, τότε, δεν έχει νόημα η έννοια της «ομάδας».

Ας μου επιτρέψουν οι φίλοι μου μα και όσοι με διαβάζουν, να έχω μία διαφορετική άποψη για το κυνήγι – που διαμορφώθηκε από τις εμπειρίες στο βουνό, από την συναναστροφή στα κυνηγοτόπια, από τα υγρά πρωινά, από τα ολονύχτια τρεχάματα για το σκύλο μας που χάθηκε ή μας τον έκλεψαν, από τις ανάγκες μου για καθαρό αέρα.

Ας υιοθετήσω τα λόγια φίλου μου καλού: «Ας μη συνεχίσουμε άλλο. Ας μη βάλουμε τέλος σ' αυτό το κείμενο, γιατί αυτά που μας αρέσουν δεν πρέπει να έχουν τέλος, γοητεία φέρνει η αναμονή, η διαδρομή προς την επίτευξη του ονείρου. Όχι κατ' ανάγκη το όνειρο …»

------------------------------------------------------------------------

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Τύπος - Κυνήγι" από τον Ελεύθερο Τύπο

Αυτή τη Τετάρτη και κάθε Τετάρτη


Ένα ελεύθερο περιοδικό, για ελεύθερους ανθρώπους, για ελεύθερους κυνηγούς

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών - Ανακοίνωση

Αγαπητοί Φίλοι, Συνάδελφοι Κυνηγοί, 

Σαν σήμερα στις 6 Μαρτίου 1990 «γεννήθηκε» ένα καινούριο πολιτικό κόμμα.

Το κόμμα αυτό που ιδρύθηκε από μια ομάδα επώνυμων και ανώνυμων κυνηγών ονομάστηκε Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών (Φύση-Κυνήγι-Παράδοση) και συμμετείχε για πρώτη φορά στις Εθνικές εκλογές της 13ης Απριλίου 1990.

Στη συνέχεια και μετά από τη στενή συνεργασία του με το γαλλικό κυνηγετικό κόμμα C.P.N.T., το 1994, προστέθηκε στον τίτλο του και η λέξη «Ψάρεμα» και έτσι παραμένει μέχρι και σήμερα.

Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών (Φύση-Κυνήγι-Ψάρεμα-Παράδοση)

Με την ευκαιρία της 20ής επετείου του κυνηγετικού μας κινήματος σας ευχαριστούμε όλους εσάς που όλα αυτά τα χρόνια το έχετε αγκαλιάσει και το στηρίζετε ποικιλοτρόπως.


Η Συντονιστική Επιτροπή.

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Ανασκόπηση …

Άλλη μία κυνηγετική περίοδος έφτασε στο τέλος της – που πέρασε κι αυτή από συμπληγάδες, όπως συνηθίσαμε να λέμε τα τελευταία χρόνια, εξ αιτίας των προσφυγών κατά της ρυθμιστικής, από ανθρώπους που βρίσκονται παρασάγγας μακράν των προβλημάτων της Φύσης – που αρέσκονται όμως σε «δικονομικά παιχνίδια».

Μας προέκυψε όμως κι ένα καινούριο ΥΠΕΚΑ, στελεχωμένο από νέους επιστήμονες που είδαν - όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο, τον αποδιοπομπαίο τράγο, τον κυνηγό, μέσα από την επιστημοσύνη τους.

Σημεία των καιρών; Ασφαλώς. Την εποχή μας την χαρακτηρίζει η ματαιοδοξία, ο γρήγορος πλουτισμός, ο μηδενισμός, η οργή, ο ρατσισμός που βγήκε επιτέλους από το καβούκι του και φανέρωσε το αληθινό του πρόσωπο. Αν προσθέσουμε σε αυτά και το πολυφορεμένο «πράσινο» - χρώμα του χρήματος, της οικολογίας, της ανάπτυξης, της αμετροέπειας, έχουμε ένα δυνατό πάζλ, που θα αρχίσει εφεξής να μολύνει τον πλανήτη μας και κατ’ επέκταση την ίδια την Φύση.

Ο κυνηγός δεν αποτελεί μέρος του προβλήματος επειδή «δεν σέβεται» τους κανόνες της Φύσης. Αποτελεί εμπόδιο διότι βρίσκεται στη Φύση και λειτουργεί ανασταλτικά στα μεγαλόπνοα σχέδια που φέρνουν γρήγορο, εύκολο, πράσινο χρήμα, στις τσέπες εμπλεκόμενων ομάδων που δεν έχουν ακούσει καν τι εστί Φύση.

Και γνωστό είναι σε όλους, ότι, το χρήμα πάντοτε το μοιράζει η εξουσία. Όσοι λοιπόν είναι κολλημένοι σε αυτήν, οι λεγόμενοι και σφουγγοκωλάριοι, πουλάνε και την ψυχή τους στο διάβολο για να μπορούν να αποδιώχνουν τις υπαρξιακές τους ανασφάλειες. Όταν βρίσκεσαι σε μία «κλειστή» ομάδα, δουλεύεις, «αγωνίζεσαι», κοπιάζεις – όχι για το κοινό συμφέρον, αλλά μόνο αυτό της ομάδας. Το παρακράτος μέσα στο κράτος.

Τα στεγανά που έχει δημιουργήσει το νέο ΥΠΕΚΑ, δεν συνάδουν με την ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος (!). Όταν η εξουσία (το κράτος), βάζει ταμπέλες στους πολίτες που υπηρετεί (υποτίθεται), ο ρατσισμός αποκτά κρατική οντότητα – άρα γίνεται επικίνδυνος.
Στον αντίποδα, δυστυχώς δεν ευτυχήσαμε να έχουμε στην κατάλληλη χρονική στιγμή (timing), την ανάλογη ηγεσία στην ΚΣΕ, να αντιμετωπίσει με σοβαρότητα τα ρατσιστικά πυρά που δέχεται ο Έλληνας κυνηγός από μία ξενόφερτη μόδα, ηθικολογούσα, σε βάρος της ίδιας της Φύσης. Έχουμε συνδικαλιστές που επί χρόνια έμαθαν να κινούνται στα όρια της μικροπολιτικής – χαϊδεύοντας, κολακεύοντας πολιτικούς αλλά και κυνηγούς, για την δική τους και μόνο ματαιοδοξία.

Το κυνήγι στη χώρα μας, δεν κινδυνεύει μόνο από «πράσινους επιστήμονες», οικολογούντες στα όρια της σχιζοφρένειας, κινδυνεύει εξ ίσου από τους εργατοπατέρες μας που έχουν χρεωθεί εφ’ όρου ζωής την καρέκλα και την δύναμη της εξουσίας, και έπαψαν προ πολλού να είναι παραγωγικοί. Έγιναν δυστυχώς μέρος του συστήματος και δεν έχουν τη δύναμη να παρεκλίνουν της νοητής γραμμής και να σηκώσουν ανεξάρτητη φωνή.

Στη ζωή μας έχουμε προβλήματα καθημερινά, εργασιακά, στεναχώριες, οικονομικές δυσπραγίες. Η κρίση είναι βαθύτερη απ’ όσο αρχικά φαινόταν ή μας την παρουσίαζαν. Και το κυνήγι για εμάς, πέρα από τα καλώς ή κακώς φτιαγμένα πράγματα, είναι διέξοδος, είναι πηγή ανάτασης, ελευθερίας. Μας στραγγίζουν οικονομικά - μας θέλουν και μαντρωμένους στις πόλεις. Μας αφαιρούν με «δημοκρατικό τρόπο» τα αυτονόητα.

Μόλις διάβασα και την τελευταία ανακοίνωση της ΚΣΕ – αναρτημένη στην κάκιστη ιστοσελίδα της και μελαγχόλησα ακόμα περισσότερο. Τι «οργή» και αυτή η Συνομοσπονδία μας …
--------------------------------------------------------------

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

"Τύπος - Κυνήγι" από τον Ελεύθερο Τύπο

Αυτή τη Τετάρτη και κάθε Τετάρτη


Ένα ελεύθερο περιοδικό, για ελεύθερους ανθρώπους, για ελεύθερους κυνηγούς