Άλλη μία κυνηγετική περίοδος έφτασε στο τέλος της – που πέρασε κι αυτή από συμπληγάδες, όπως συνηθίσαμε να λέμε τα τελευταία χρόνια, εξ αιτίας των προσφυγών κατά της ρυθμιστικής, από ανθρώπους που βρίσκονται παρασάγγας μακράν των προβλημάτων της Φύσης – που αρέσκονται όμως σε «δικονομικά παιχνίδια».
Μας προέκυψε όμως κι ένα καινούριο ΥΠΕΚΑ, στελεχωμένο από νέους επιστήμονες που είδαν - όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο, τον αποδιοπομπαίο τράγο, τον κυνηγό, μέσα από την επιστημοσύνη τους.
Σημεία των καιρών; Ασφαλώς. Την εποχή μας την χαρακτηρίζει η ματαιοδοξία, ο γρήγορος πλουτισμός, ο μηδενισμός, η οργή, ο ρατσισμός που βγήκε επιτέλους από το καβούκι του και φανέρωσε το αληθινό του πρόσωπο. Αν προσθέσουμε σε αυτά και το πολυφορεμένο «πράσινο» - χρώμα του χρήματος, της οικολογίας, της ανάπτυξης, της αμετροέπειας, έχουμε ένα δυνατό πάζλ, που θα αρχίσει εφεξής να μολύνει τον πλανήτη μας και κατ’ επέκταση την ίδια την Φύση.
Ο κυνηγός δεν αποτελεί μέρος του προβλήματος επειδή «δεν σέβεται» τους κανόνες της Φύσης. Αποτελεί εμπόδιο διότι βρίσκεται στη Φύση και λειτουργεί ανασταλτικά στα μεγαλόπνοα σχέδια που φέρνουν γρήγορο, εύκολο, πράσινο χρήμα, στις τσέπες εμπλεκόμενων ομάδων που δεν έχουν ακούσει καν τι εστί Φύση.
Και γνωστό είναι σε όλους, ότι, το χρήμα πάντοτε το μοιράζει η εξουσία. Όσοι λοιπόν είναι κολλημένοι σε αυτήν, οι λεγόμενοι και σφουγγοκωλάριοι, πουλάνε και την ψυχή τους στο διάβολο για να μπορούν να αποδιώχνουν τις υπαρξιακές τους ανασφάλειες. Όταν βρίσκεσαι σε μία «κλειστή» ομάδα, δουλεύεις, «αγωνίζεσαι», κοπιάζεις – όχι για το κοινό συμφέρον, αλλά μόνο αυτό της ομάδας. Το παρακράτος μέσα στο κράτος.
Τα στεγανά που έχει δημιουργήσει το νέο ΥΠΕΚΑ, δεν συνάδουν με την ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος (!). Όταν η εξουσία (το κράτος), βάζει ταμπέλες στους πολίτες που υπηρετεί (υποτίθεται), ο ρατσισμός αποκτά κρατική οντότητα – άρα γίνεται επικίνδυνος.
Στον αντίποδα, δυστυχώς δεν ευτυχήσαμε να έχουμε στην κατάλληλη χρονική στιγμή (timing), την ανάλογη ηγεσία στην ΚΣΕ, να αντιμετωπίσει με σοβαρότητα τα ρατσιστικά πυρά που δέχεται ο Έλληνας κυνηγός από μία ξενόφερτη μόδα, ηθικολογούσα, σε βάρος της ίδιας της Φύσης. Έχουμε συνδικαλιστές που επί χρόνια έμαθαν να κινούνται στα όρια της μικροπολιτικής – χαϊδεύοντας, κολακεύοντας πολιτικούς αλλά και κυνηγούς, για την δική τους και μόνο ματαιοδοξία.
Το κυνήγι στη χώρα μας, δεν κινδυνεύει μόνο από «πράσινους επιστήμονες», οικολογούντες στα όρια της σχιζοφρένειας, κινδυνεύει εξ ίσου από τους εργατοπατέρες μας που έχουν χρεωθεί εφ’ όρου ζωής την καρέκλα και την δύναμη της εξουσίας, και έπαψαν προ πολλού να είναι παραγωγικοί. Έγιναν δυστυχώς μέρος του συστήματος και δεν έχουν τη δύναμη να παρεκλίνουν της νοητής γραμμής και να σηκώσουν ανεξάρτητη φωνή.
Στη ζωή μας έχουμε προβλήματα καθημερινά, εργασιακά, στεναχώριες, οικονομικές δυσπραγίες. Η κρίση είναι βαθύτερη απ’ όσο αρχικά φαινόταν ή μας την παρουσίαζαν. Και το κυνήγι για εμάς, πέρα από τα καλώς ή κακώς φτιαγμένα πράγματα, είναι διέξοδος, είναι πηγή ανάτασης, ελευθερίας. Μας στραγγίζουν οικονομικά - μας θέλουν και μαντρωμένους στις πόλεις. Μας αφαιρούν με «δημοκρατικό τρόπο» τα αυτονόητα.
Μόλις διάβασα και την τελευταία ανακοίνωση της ΚΣΕ – αναρτημένη στην κάκιστη ιστοσελίδα της και μελαγχόλησα ακόμα περισσότερο. Τι «οργή» και αυτή η Συνομοσπονδία μας …
--------------------------------------------------------------
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010
