Έφυγε άλλη μία κυνηγετική περίοδος, καλή από άποψης κάρπωσης για τους περισσότερους. Η χειρότερη όμως από την πλευρά των ειδήσεων για το μέλλον του κυνηγίου στα πάτρια εδάφη - και στα δυσάρεστα έχουν συμβάλλει όλοι οι εμπλεκόμενοι είτε «αφήνοντας τα σχέδια τους να κυκλοφορήσουν» είτε απέχοντας δια της σιωπής και του ωχαδερφισμού.
Τον κυνηγό όμως δεν τον πτοούν τα «μεγαλόπνοα σχέδια» και η ανεπάρκεια των ταγών μας. Απαιτεί ο κυνηγός ενημέρωση για τα θέματα που τον αφορούν και γίνεται αποδέκτης αδιαφορίας, αναλγησίας, συμπεριφοράς εν τέλει που δεν του αξίζει. Όμως, εδώ θα είμαστε και θα μιλήσουμε για τα μελλούμενα την «μεγάλη ώρα».
Για όσους από εμάς το κυνήγι δεν είναι αυτοσκοπός δεν εξαντλούμε την παραμονή μας στη Φύση μόνο την επιτρεπτή κυνηγετική περίοδο. Είμαστε στα σπλάχνα της συνέχεια. Οι αφορμές πολλές: το κυνήγι, τα εκπαιδευτικά με τα σκυλιά μας, η ανάγκη μας για αέρα δροσερό και καθαρό, το περπάτημα σε χαλασμένα μονοπάτια, το άγγιγμα ενός δέντρου, το ακούμπισμα στις παλιές ξερολιθιές, το σκύψιμο για νερό στην κορίτα της πέτρινης βρύσης ή στις ξύλινες καρούτες στον κάμπο της «Κουνουπούς», η κούραση κι ο ιδρώτας, οι μυρωδιές.
Τώρα που θα αρχίσει να ανοίγει η Φύση από την χειμωνιάτικη κλεισούρα, το καινούριο «πράσινο» που θα γεμίσει ολόγυρά μας, θα δώσει και πάλι ελπίδα. Θ’ αρχίσουν και οι μέλισσες το πολύβουο δρομολόγιο τους για την τροφή τους, τα βατράχια δειλά – δειλά θα ερωτεύονται στις μικρο – λούτσες, τα φίδια θα ξεκινήσουν τα μπερδέματα τους.
Για να τα δεις αυτά τα μικρά και απέριττα, διάθεση χρειάζεσαι και περιέργεια. Χρόνο επίσης να μην προσπερνάς τα ασυνήθιστα που θα διακρίνεις στο βήμα σου. Το βουνό δεν θέλει βιασύνες, δεν το πολυενδιαφέρουν τα ανθρώπινα. Έχει τον δικό του ρυθμό και τον ακολουθούν πιστά οι ζώντες οργανισμοί σε αυτό. Από τον «παράδεισο» έφυγε μονάχα ο άνθρωπος, και το «προπατορικό αμάρτημα» τον έκαμε και τριγυρίζει χωρίς σκοπό και πάντοτε βιαστικός.
Βιαστικοί είναι και οι περισσότεροι φίλοι της ομάδας μου. Ένα συνεχές άγχος, μία βιασύνη, ανταγωνιστική διάθεση μερικών να γίνουν οι θηρευτές, αγωνία που εκφράζεται ακόμα και με ακραίες συμπεριφορές. Φυσικά δεν λείπουν οι καλές στιγμές, το κολατσιό (δεκατιανό επί το ελληνικότερον) για παράδειγμα, τα αξημέρωτα πρωινά με τον ζεστό καφέ, και ασφαλώς οι ιστορίες με «άθλους» που προκαλούν θαυμασμό αλλά και γέλιο σε αυτούς που ξεχωρίζουν το παραμύθι από την αλήθεια.
Η ανταγωνιστική διάθεση ουκ ολίγες φορές, μεταφέρεται ακόμα και στα σκυλιά της ομάδας. Ποιο είναι το καλύτερο; Ποιο θα κυνηγήσει πρώτο; Ποιο δεν πάει σε αλεπού; Ποιο έχει ωραία φωνή στη στάμπα; Υπερβολές; Προφανώς, Όταν όμως η επανάληψη σε ένα γεγονός αποκτά διάρκεια και η συνοχή μίας ομάδας δοκιμάζεται με υποκατάστατα, όταν η επιτυχία μεταφράζεται μέσα από νούμερα κάρπωσης, τότε, δεν έχει νόημα η έννοια της «ομάδας».
Ας μου επιτρέψουν οι φίλοι μου μα και όσοι με διαβάζουν, να έχω μία διαφορετική άποψη για το κυνήγι – που διαμορφώθηκε από τις εμπειρίες στο βουνό, από την συναναστροφή στα κυνηγοτόπια, από τα υγρά πρωινά, από τα ολονύχτια τρεχάματα για το σκύλο μας που χάθηκε ή μας τον έκλεψαν, από τις ανάγκες μου για καθαρό αέρα.
Ας υιοθετήσω τα λόγια φίλου μου καλού: «Ας μη συνεχίσουμε άλλο. Ας μη βάλουμε τέλος σ' αυτό το κείμενο, γιατί αυτά που μας αρέσουν δεν πρέπει να έχουν τέλος, γοητεία φέρνει η αναμονή, η διαδρομή προς την επίτευξη του ονείρου. Όχι κατ' ανάγκη το όνειρο …»
------------------------------------------------------------------------
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010
