Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Το ελάφι και ο λαγός!!

Πραγματικά αυτός ο άνθρωπος θέλει μελέτη. Να ‘ χεις δηλαδή χρόνο μπροστά σου ελεύθερο και να παρατηρείς τις κινήσεις του στο βουνό, τη συμπεριφορά του στο κυνήγι, τις συγχρονισμένες κινήσεις ματιού και αυτιού, τη γερακίσια φωνή του, τα παθήματα του από τον λαγό!. Σε κάθε κυνήγι κάτι θα συμβεί με τη χάρη του. Το ξέρουμε, και κάθε φορά περιμένουμε το καινούριο που θα ακούσουμε. Τις συνήθειες του τις μάθαμε καλά στα τόσα χρόνια που είμαστε παρέα στο βουνό. Και τις θεωρούμε παγιωμένη κατάσταση. Ξέρουμε ότι θα κοιμηθεί όπου ανταμώσει πουρνάρι βαθύσκιο. Τον είδαμε τις άλλες να τον τυλίγει ο μορφέας ξαπλωμένο πάνω σε χορτάρι δροσερό, τότε που ο λαγός τον πέρασε για βράχο και τον πάτησε στο λαιμό. Τώρα πάλι τι ήταν τούτο;
Στο χώρο συγκέντρωσης, εκεί που ψήνουμε τους καφέδες μας και προσπαθούμε μάταια να ορίσουμε τη ζωή, πριν φτάσει το ξημέρωμα, την τελευταία φορά κάναμε καθαρισμό χώρου. Όπως στο στρατό ας πούμε. Με τη διαφορά ότι δεν κάνουμε αγγαρεία και δεν έχουμε τον φόβο της αναφοράς από τον επιλοχία του λόγου ή τον δεκανέα υπηρεσίας. Καθαρισμό χώρου διότι όλο και κάτι θα ξεφύγει από την αμέλεια του «σκληρού Σ»!
Εκεί λοιπόν, και λίγο πριν αρχίσουμε να διαλυόμαστε για τις ιχνηλασίες, πετάχτηκε ο άτιμος ο λαγός από το θάμνο. Φαίνεται, για πολλή ώρα ήταν εκεί και άκουγε τις ιστορίες μας. Πετάχτηκε και έφερε τα πάνω κάτω. Τις καραμπίνες τις είχαμε στις θήκες τους. Όλα έγιναν σε δευτερόλεπτα χωρίς να προλάβουμε να αντιδράσουμε. Μόνο ένας από εμάς, με τη σβελτάδα ελαφιού!, ξεχύθηκε πίσω από τον λαγό. Μείναμε ακούνητοι στον αγώνα δρόμου του τρομαγμένου από τις ιστορίες λαγού και του «φτερωτού κυνηγού» που εξελίσσονταν μπροστά μας με ταχύτητα φωτός!.
Βλέποντας τον «Ερμή» να κινείται στο δάσος σαν άνεμος πίσω από τον ωτακουστή λαγό, ήμασταν σίγουροι για το αποτέλεσμα και ο νούς μας τράβηξε στο βραδινό τσιμπούσι με λαγό κοκκινιστό!. Τις πονηρές και αμαρτωλές σκέψεις τις διέκοψε ένα βαθύ «ωχ!!» που ακούστηκε από το πυκνό. Τρέξαμε όλοι μαζί να δούμε, να δώσουμε απάντηση στην απορία μας: το ωχ!! το έκανε ο λαγός ή ο ντοπαρισμένος καπετάνιος μας;
Και φτάσαμε στον τόπο της δυστυχίας!, και είδαμε κατάχαμα τον «λαγοπάτη» να κρατά από τους πόνους τη μύτη του. Το κλαδί που βρέθηκε στο δρόμο του, σαν να σηκώθηκε ξαφνικά και βρέθηκε ο «τρόμος του δάσους» με τη μύτη χτυπημένη άσχημα.
Ανησυχήσαμε! Καπετάνιο είσαι καλά; Πονάς πολύ; Να σε πάμε στο νοσοκομείο; Μήπως ζαλίζεσαι; Πολλές ερωτήσεις από την τρομάρα μας για τον «Κεντέρη» της παρέας μας.
Το θηρίο σηκώθηκε με ένα σάλτο και είδαμε καλύτερα τη ματωμένη μύτη του, σμπαραλιασμένη και μεταλλαγμένη. Η σκληρή ματιά του πάγωσε το αίμα μας, σαν την κόμπρα που είναι έτοιμη για επίθεση. Σωπάσαμε……. Μαζί με εμάς και η ζωή στο δάσος. Στιγμές ήσαν αλλά φάνηκαν αιώνας. Αυτό το βλέμμα… μόνο κραυγές δεν έβγαζε. Αν προλάβαινε να το δεί και ο λαγός, θα πάγωνε κι αυτός όπως η πλάση όλη. Δεν το αντίκρισε όμως…….
Χωριστήκαμε για τις ιχνηλασίες σε λίγο ως συνήθως. Όταν απομακρυνθήκαμε από το «δολοφονικό βλέμμα και τη σημαδεμένη μύτη», σαν να ακούστηκαν από διαφορετικά σημεία γέλια, δυνατά γέλια. Από πού προέρχονταν; Από τα στοιχειά του δάσους;
------------------------------------------------------------------------

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό «Τύπος – Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Παρουσίαση Ομάδας αγριόχοιρων από την Αρκαδία

Μας μίλησε ο Άγγελος Καραμπίκας, εκπροσωπώντας την ομάδα του που κυνηγά αγριογούρουνα στην Γορτυνία της Αρκαδίας

Γιατί κυνηγάτε στην Αρκαδία και όχι σε κάποιο άλλο σημείο της Ελλάδας;
Η καταγωγή μερικών μελών της ομάδας μας είναι από την Αρκαδία (ορεινή Γορτυνία) και την γειτονική περιοχή της Ηλείας, αλλά και από περιοχές της ελληνικής επικράτειας όπως η Άρτα, αλλά και Αθήνα κτλ. Μας έχει βολέψει η Αρκαδία αν και οι πουρναρότοποι είναι δύσκολοι χώροι για το κυνήγι του αγριόχοιρου. Τη συνηθίσαμε την περιοχή, την μάθαμε καλά, την αγαπήσαμε. Είναι πανέμορφη. Μάθαμε όμως και τους ανθρώπους της, ο σπουδαιότερος παράγοντας που έπαιξε ρόλο για να την επιλέξουμε σαν μόνιμο τόπο των κυνηγετικών μας εξορμήσεων.
Οι περσινές πυρκαγιές και καταστροφές και στον Νομό Αρκαδίας, επηρέασαν το κυνήγι του αγριόχοιρου στην περιοχή που κυνηγάτε;
Όχι μόνο το επηρέασαν, θα ‘λεγα ότι το καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό. Η περσινή πύρινη καταστροφή που ήλθε και στο σπίτι μας, η αγωνία μας για τις περιουσίες μας, η εμπλοκή μας στην κατάσβεση, το δέσιμο με συνανθρώπους μας στις δύσκολες ώρες, το πρόσωπο του θανάτου που στάθηκε αντίκρυ μας για πολλές ημέρες, αλλά και πολλά ακόμα, μας έκαναν πιστεύω να σκεφτούμε λίγο διαφορετικά, να δούμε με άλλη ματιά τη θεώρηση των πραγμάτων. Η κοιλάδα του Αλφειού επλήγη θανάσιμα. Τόσο η χλωρίδα αλλά και η πανίδα στην περιοχή αυτή - το ίδιο και η περιοχή της Μεγαλόπολης. δέχτηκαν ισχυρό πλήγμα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την αλλαγή συνήθειας του αγριόχοιρου και εξαφάνιση πληθυσμών του από την περιοχή. Πολλές ομάδες που κυνηγούσαν στην Ηλεία, από τις ολοκληρωτικές καταστροφές του νομού, στράφηκαν και προς την Αρκαδία, αναζητώντας ζωτικό χώρο για να κινηθούν. Η φετινή χρονιά κατ’ επέκταση διαγράφεται σαν η δυσκολότερη για το συγκεκριμένο κυνήγι.
Στην περιοχή που κυνηγάτε έμαθα, ότι η τοπική κοινωνία και ο Δήμος επιδιώκουν να κλείσουν ένα φαράγγι από τους κυνηγούς γιατί το χρειάζονται για Περιβαλλοντική εκπαίδευση μαθητών. Εσείς σαν κυνηγοί συμφωνείτε με την θέληση της τοπικής κοινωνίας;
Μέλη της τοπικής κοινωνίας είμαστε κι εμείς. Άσχετα, αν μερικοί από εμάς έλκουν την καταγωγή τους από άλλες γεωγραφικές περιοχές της Ελλάδας. Βεβαίως και συμφωνούμε με τέτοιες αποφάσεις, που σκοπό έχουν να δείξουν στα παιδιά την όμορφη φύση μας. Ακόμα όμως και για εμάς τους κυνηγούς είναι καλή μια τέτοια απόφαση. Δημιουργείται ένα καταφύγιο κοντά μας που απρόσκοπτα η πανίδα θα αναπαραχθεί. Και το όφελος θα είναι και δικό μας στο μέλλον. Δεδομένου μάλιστα ότι ο αγριόχοιρος στην περιοχή μας έχει ελαττωθεί κατά πολύ σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Και απορούμε πραγματικά με σχετική απόφαση του Δασαρχείου Βυτίνας – που επικαλείται μάλιστα και τις «σύμφωνες γνώμες κυνηγετικών οργανώσεων» και αντιτίθεται στην απόφαση αυτή. Αν σκεφτούν το Δασαρχείο Βυτίνας αλλά και άλλοι εμπλεκόμενοι Φορείς πιο «ψύχραιμα», θα δικαιώσουν πιστεύουμε και το σπουδαίο έργο που επιτελούν και που πρέπει να εναρμονίζεται πάντοτε με το «κοινό καλό». Το Περιβάλλον οφείλουμε όλοι μας να το προστατεύσουμε με κάθε τρόπο. Και εμείς οι κυνηγοί πρώτοι, ας σταθούμε επικουρικά σε τέτοιες προσπάθειες.
Ποιες είναι οι σχέσεις σας με γειτονικές ομάδες; Έχετε προβλήματα μεταξύ σας;
Όταν ξεκίνησε στην Πελοπόννησο το κυνήγι του αγριόχοιρου, γέμισε και η περιοχή μας όπως ήταν φυσικό από κυνηγούς – που ερχόντουσαν μάλιστα απ’ όλα τα σημεία της Ελλάδας. Όπως ασφαλώς θα γνωρίζετε, η κάθε ομάδα, χρειάζεται αρκετά μεγάλο χώρο για να αναπτυχθεί και να κυνηγήσει με ασφάλεια τον αγριόχοιρο. Αποτέλεσμα του «συνωστισμού» που δημιουργήθηκε και που προήλθε κατά κανόνα από πολύ μεγάλες ομάδες των 30, 40, ακόμα και 50 ατόμων, ήταν οι εντάσεις για τον «τόπο». Συν τω χρόνο όμως ομαλοποιήθηκαν τα πράγματα, η κάθε ομάδα από τις «μεγάλες» μίκρυνε σε αριθμό και μαζί με τις υπόλοιπες «βρήκαν» και ένα χώρο που τους ταίριαζε καλύτερα και η εκτόνωση της αρχικής πίεσης, έδωσε τη θέση της στην ανοχή και στη συνέχεια στις καλές σχέσεις, που όλοι μας τις έχουμε ανάγκη. Σήμερα λοιπόν, πιστεύουμε πως οι σχέσεις μας με ομάδες που κυνηγάνε «δίπλα μας», είναι ιδιαίτερα φιλικές. Και συνεργαζόμαστε με άλλες ομάδες και σε προβλήματα που προκύπτουν όπως εξαφανίσεις σκυλιών κτλ. Πάντα όμως αν και σε αραιά διαστήματα, θα προκύπτουν κάποια μικροπροβλήματα με κάποια νέα στην περιοχή ομάδα, που θα αναζητά χώρο για να κυνηγήσει. Με την καλή θέληση όλων των πλευρών τα προβλήματα λύνονται για να ευχαριστηθούμε το κυνήγι.
Συνήθως η ομάδα σας τι όπλα χρησιμοποιεί στην πλειοψηφία της;
Σήμερα χρησιμοποιούμε κατά κόρον καραμπίνες. Η διαφορά του ενός φυσιγγίου από το δίκαννο, στα καρτέρια παίζει σημαντικό ρόλο. Και οι καταλληλότερες καραμπίνες που χρησιμοποιεί η ομάδα μας για το συγκεκριμένο κυνήγι - αφού περάσαμε από πολλές και καλές μάρκες, είναι οι Winchester, Benelli, Browning. Μόνο ένα μέλος μας επιμένει να χρησιμοποιεί ένα Baikal μονόκανο ακόμα!. Αυτός όμως είναι ολίγον τι εκκεντρικός!!. Και προσπαθεί να μας πείσει ότι στο «τίμιο κυνήγι» δίνουμε μία ευκαιρία σε εμάς και μία στο αγριογούρουνο.
Ποια πιστεύεται πως είναι τα ιδανικά φυσίγγια για το κυνήγι του αγριόχοιρου;
Για πολλά χρόνια χρησιμοποιούσαμε ως επί το πλείστον ενιάβολα, οκτάβολα κτλ. Αραιά και πού κανένα μονόβολο. Σιγά αλλά σταθερά όμως όλο και περισσότερο αρχίσαμε τα μονόβολα. Αφορμή στάθηκε πριν λίγα χρόνια ο τραυματισμός κάπρου από μπίλιες και η απώλεια του στο δάσος. Σήμερα, σε σπάνιες περιπτώσεις χρησιμοποιούμε «μπίλιες» στα καρτέρια.
Μιλήστε μας για τα σκυλιά σας. Τα «φτιάχνετε» μόνοι σας; Τα αγοράζετε; Και αν ναι, από πού; Από χώρες της Βαλκανικής; Από αλλού;
Σήμερα τα σκυλιά που έχουμε, τα φτιάξαμε μόνοι μας. Και τα «εκπαιδευτικά» κυνήγια βοηθούν στον μέγιστο βαθμό για να εκπαιδεύσεις ένα σκυλί. Έχουμε αγοράσει σκυλιά και από χώρες της Βαλκανικής, και δεν μείναμε ευχαριστημένοι από τις αποδόσεις τους. Πιστεύουμε ότι σημαντικό ρόλο εδώ παίζει ο χώρος που έχει μάθει να κυνηγά κάθε σκύλος. Και τα σκυλιά από τις χώρες της Βαλκανικής έχουν μάθει να κυνηγούν σε διαφορετικούς τόπους, ανοιχτούς και όχι τόσο πυκνούς σαν τους δικούς μας. Κατά περιόδους που θα αγοράσουμε σκύλο, φροντίζουμε να τον δοκιμάσουμε πρώτα και προτιμάμε την ντόπια αγορά.
Τι σας προσφέρει το κυνήγι του αγριογούρουνου; Γιατί το επιλέξατε; Μιλήστε μας για την ομάδα σας.
Ξέρετε, οι περισσότεροι από εμάς, ήμασταν στη πλειοψηφία «λαγάδες». Βλέποντας τον αγριόχοιρο για πρώτη φορά στο δάσος, «τρομάξαμε!!» από το μέγεθος, εντυπωσιαστήκαμε από την ταχύτητά του, μας άφησε άναυδους η εξυπνάδα του. «Βαδίσαμε στο άγνωστο γι’ εμάς κυνήγι» και μας συνάρπασε . Αποφασίσαμε να οργανωθούμε, αποτυπώσαμε μάλιστα τον τρόπο που κυνηγούσαν έμπειροι «γουρουνάδες» από Ήπειρο, Μακεδονία κτλ. Να πούμε ότι οι συγκινήσεις που προσφέρει το συγκεκριμένο κυνήγι, δεν συγκρίνονται σε καμία περίπτωση με εκείνες του λαγού. Η όλη διαδικασία που ξεκινά από τις ιχνηλασίες, συνεχίζεται με το «κόψιμο» και οργανώνεται με τα καρτέρια στις κατάλληλες θέσεις και στα πιθανά περάσματα και φυσικά όλα αυτά με την καθοδήγηση της παγάνας για το τελικό αποτέλεσμα, μας δημιουργεί συναισθήματα που ποικίλουν από λεπτό προς λεπτό. Το κυνήγι που βρίσκεται σε «εξέλιξη» μας ανεβάζει την αδρεναλίνη, ειδικότερα τις στιγμές που ακούμε τα σκυλιά μας να πηγαίνουν στο «ντορό» και να «κλαφουνάνε» ή να «βαράνε στάμπα». Γι’ όλους εμάς που τα τελευταία χρόνια ασχολούμαστε αποκλειστικά με τον αγριόχοιρο, τον σημαντικότερο ρόλο παίζει η «ομάδα». Μάθαμε και λειτουργούμε μέσα από αυτήν με όλα τα αρνητικά και θετικά της στοιχεία. Όλοι μας πριν φτάσουμε να «δέσουμε» σαν ομάδα, κυνηγούσαμε για πολλά χρόνια με άλλες ομάδες. Πιστεύουμε σήμερα, και έπειτα από τις χρόνιες περιπλανήσεις μας πως έχουμε φτιάξει πολύ καλή ομάδα. Είμαστε άνθρωποι που γνωριζόμαστε πολύ καλά μεταξύ μας και το σημαντικότερο όλων, είμαστε φίλοι. Ο κορμός της ομάδας μας ήταν για αρκετά χρόνια ο ίδιος, και στη διάρκεια προστέθηκαν στην παρέα μας και άλλοι φίλοι, ενώ παράλληλα κάποιους άλλους τους αφήσαμε απ’ έξω. Δυστυχώς ή ευτυχώς, στο κυνήγι αυτό η ομάδα οφείλει να είναι απόλυτα συντονισμένη σε όλες της τις εκφάνσεις. Πιστεύουμε πως αυτό το έχουμε κατορθώσει στον μέγιστο βαθμό. Γι’ όλους εμάς της παρέας μας, ο βασικός σκοπός είναι να χαρούμε τη φύση, και στη συνέχεια να κατορθώσουμε να καρπωθούμε τα «άγρια».
Την ομάδα μας την αποτελούν ο Γιώργος Φλέσσας από το Βασιλάκι Ηλείας με την παρέα του και τον «παππού» Λέντζο, ο Άγγελος Καραμπίκας με την παρέα του από την Άρτα, τα παιδιά από τη Βρύνα Κώστας Σπήλιος και «θείος» Μέμος, και ο Κώστας Ντάβος με τους Γορτύνιους Σούλα και τον εκκεντρικό τύπο με το μονόκανο!! Ευχαριστούμε το περιοδικό σας που πήρε την πρωτοβουλία αυτή, να παρουσιάσει κυνηγετικές ομάδες αγριογούρουνων από την Ελλάδα. Και είναι ιδιαίτερη τιμή για εμάς που «ανοίξαμε» πρώτοι την παρουσίαση αυτή για έναν λόγο σπουδαιότερο: την ποιότητα που προσφέρετε στους αναγνώστες σας και στους κυνηγούς μέσα από τις σελίδες σας
.-------------------------------------------------------------------------
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Τύπος – Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 26 Νοεμβρίου

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Το αιώνιο κυνήγι...

Ο πατέρας της καλής μου ήταν λαγοκυνηγός. Από τους καλούς φαντάζομαι σύμφωνα με τις διηγήσεις της κόρης του. Και την έπαιρνε πολλές φορές μαζί του στο κυνήγι για παρέα. Και πήγαινε με χαρά η μικρή τότε στο δάσος και έμαθε να το αγαπά.
Αλλά ο πατέρας της είχε και σπίτι εξοχικό κοντά στη θάλασσα, ανάμεσα σε Κακιά Σκάλα και Λουτράκι. «Στα μέρη δηλαδή που δρούσε ο εγκληματίας Σκίρωνας την εποχή του Θησέα. «Την ιστορική εποχή δηλαδή που οι άρχοντες καθάριζαν τους κακούς μόνοι τους και λογαριασμό δεν έδιναν σε κανένα, μήτε στους θεούς». Και η μικρή γοργόνα έμαθε και τα μυστικά του ψαρέματος, δίκτυα, παραγάδια, κάπου - κάπου και κανένα πυροφάνι (αυτό δεν απαγορεύεται;) και φυσικά πετονιά. Όταν δε μεγάλωσε αρκετά, ακολούθησε αποκλειστικά την τέχνη του ψαρέματος, της πήγαινε καλύτερα κατά πως έλεγε.
Και τα καλοκαίρια να ‘σου τα δίκτυα και η καλή οργάνωση που έφερνε θαρρώ αποτελέσματα. Κάπως έτσι πιάστηκα μια φορά στα δίκτυα της και εκεί που νόμιζε πως έπιασε πελαγίσια τσιπούρα, αντίκρισε το ροφό μπροστά της μπλεγμένο άσχημα και απορημένο.
«Ο ροφός είναι το καλύτερο ψάρι των ελληνικών θαλασσών», μου πέταξε, τη στιγμή ακριβώς που ήλθε κολυμπώντας κοντά μου για να με σώσει!!. «Κι εγώ νόμιζα πως ήταν η ζαργάνα», της ανταπάντησα ευτυχής την ώρα που πιασμένος από την ουρά της τράβηξα στην ασφάλεια της παραλίας.
Ωραία είναι η παραλία, ακόμα και για ψάρεμα!. Αλλά και οι όχθες ενός ποταμού με τις πετονιές απλωμένες αναμένοντας την άγρια πέστροφα, δεν είναι καθόλου άσχημες για εμάς, τα παιδιά των βουνών.
Έχω ένα φίλο από την Καλαμπάκα που ψαρεύει στον Ασπροπόταμο με καλάμι και με υπομονή μεγάλη. Και όσο αργούν οι πέστροφες να βγούν, τόσο η φωνή του φοβίζει τα πλάσματα της φύσης. Απειλώντας θεούς και δαίμονες καταφέρνει στο τέλος και γεμίζει το σακούλι του. Ένας άλλος όμως ψαράς του βουνού, στην ίδια περιοχή κάνει ψαροντούφεκο στο ποτάμι!!. Παράλογο ακούγεται, όταν όμως αντίκρισα την εικόνα του ψαροντουφεκά με όλες τους τις αρματωσιές, τρόμαξα.
Η καλή μου όμως δεν κάνει τέτοια στραβά, είναι της νομιμότητας. Και το μεγαλύτερο έπαθλο γι’ αυτήν είναι μερικοί σαργοί. Στα «άλλα ψαρέματα» είναι οι ροφοί, οι βασιλιάδες της θάλασσας. Όπως καλή ώρα ο βασιλιάς του δάσους είναι ο κάπρος.
Όταν έχει φουρτούνα η θάλασσα η καλή μου τρώγεται με τα ρούχα της, παθαίνει «στερητικό σύνδρομο» και αντί να ρίξει το καλάμι, το καβαλάει!. Τέτοια ζοχάδα έχει. Και τις φταίνε όλα, η άτιμη η κοινωνία, και κυρίως εγώ που δεν την σκέφτομαι και δεν την νοιάζομαι όπως αυτή εμένα!. Ο καλός ο ψαράς όμως στα δύσκολα φαίνεται, πως κάνει ζάφτι τις καιρικές συνθήκες, πως καταλαγιάζει τις μπόρες της ανασφάλειας.
Βουνίσιος είμαι και δεν κατέχω από τρικυμίες. Τον παγωμένο βοριά τον ξέρω καλά όμως, τον ξέφρενο άνεμο επίσης. Και πάντα έχω τις λύσεις έτοιμες. Αντίθετα η καλή μου περιμένει τη μπουνάτσα για να έλθει στα «ίσα» της.
Καιρό πολύ με «ψήνει» η καλή μου να την πάρω μαζί στο κυνήγι του κάπρου. Δεν της το αρνούμαι αλλά το αναβάλλω. Σκέφτομαι τα «χειρότερα». Να βρίσκομαι δηλαδή στο καρτέρι για τον κάπρο ώρες πολλές παρέα με την πετροπέρδικα.