Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Ο καλός ο αγώνας άρχισε …



Τέτοια εποχή συνήθως – αφού έχει τελειώσει η κυνηγετική περίοδος, αρχίζει καθ’ έτος ένα διαφορετικό κυνήγι – αυτό, του «αγώνα» των ΜΚΟ που «νοιάζονται και κόπτονται» για την Φύση, αυτή τη «ρημάδα» που εμείς «καταστρέφουμε».

    Το μεγάλο πλιάτσικο που άρχισε εδώ και μία τουλάχιστον δεκαετία με τρόπο συστηματικό να απομυζά τα ωραία μας χρήματα, καθώς δείχνουν τα γεγονότα, μάλλον θα πάρει τον δρόμο της δικαιοσύνης, να μάθουμε επιτέλους κι εμείς, ποιοι έφαγαν και γιατί. Πόσα έφαγαν και από πού. Διότι, αν αθροίσουμε, τα λεφτά που έφαγαν οι δήμοι, τα λεφτά που έβαλαν στην άκρη για «μία δύσκολη μέρα» δημόσιοι λειτουργοί, τα λεφτά που δόθηκαν σε ανύπαρκτες και άλλες ΜΚΟ, τα λεφτά που χρωστάνε τα κόμματα, τα λεφτά που φοροδιαφεύγουν κτλ.. αφού ο κατάλογος γεμίζει βιβλίο ολόκληρο – εύκολα σουμάρουμε ένα ιλιγγιώδες ποσό, ίσο με το χρέος μας – αυτό που μας έφερε σε πισινούς καιρούς.

     Γνωρίζουμε ήδη το παιχνίδι που έκαναν οι ΜΚΟ και θα αποκαλυφθεί στη συνέχεια όπως δείχνουν τα πράγματα και η πραγματική διάσταση που έλαβε χώρα από την επιδημία της οικολογίας. Της λανθάνουσας φυσικά οικολογίας που βασίστηκε σε αχυράνθρωπους και σε σάπια πολιτικά συστήματα και το μεγάλο φαγοπότι κράτησε καιρό.

     Και εμείς, που νιώθαμε ενοχές σε κάθε ράπισμα της οικολογίας για το κυνήγι και τους κυνηγούς, εμείς που φροντίζαμε και δίναμε (συνεχίζουμε ακόμα δηλαδή) από το υστέρημά μας, ας γυρίσουμε στην αντεπίθεση, με όσα μέσα διαθέτουμε. Τέρμα η παθητική στάση και το χριστιανικό μότο «αγαπάτε αλλήλους», ή το άλλο «γύρισε το μάγουλό σου και από την άλλη πλευρά». Ναι, είμαστε δυνατοί, όχι επειδή είμαστε πολλοί, όχι ασφαλώς – έχουμε όμως περίσσια δύναμη για ένα απλό λόγο, είμαστε καθαροί!, ναι, σαν το ξάστερο νεράκι – αφού ποτέ μας δεν διανοηθήκαμε να φάμε δημόσιο χρήμα και ποτέ μας δεν γελάσαμε τους συμπολίτες μας με έργα ψεύτικα.

     Είμαστε εδώ, παρόντες, με τα λάθη μας; Ασφαλώς και με αυτά – μόνο οι νεκροί δεν λαθεύουν. Με τις παραξενιές μας; Πώς, βεβαίως, αφού ο καθένας μας έχει τη δική του προσωπικότητα. Αλλά και με την αγάπη μας έμπρακτη, που φαίνεται, ή μάλλον δεν φαίνεται επειδή δεν φροντίσαμε εμείς να την δείξουμε. Πληρώθηκε όμως ο χρόνος να γίνουμε εξωστρεφείς, να κοινωνήσουμε και παραπέρα από τα δικά μας στενά όρια την ανόθευτη και αμόλυντη αγάπη για την φύση και τον αγώνα μας – ο καθένας μας από τη δική του σκοπιά – που κάνουμε με χίλιες δυό δυσκολίες, χωρίς να περιμένουμε αναγνωρίσεις και «μπράβο».

      Έφτασε ο καιρός να πάρουμε τα αληθινά μας όπλα, αυτά του δίκαιου ανθρώπου που τόσα χρόνια τον λοιδορούσαν και τον χλεύαζαν, τον κατηγορούσαν και τον σνόμπαραν, άνθρωποι του ποινικοί δικαίου, διάφοροι «οικολόγοι» και άλλοι τόσοι χαραμοφάηδες. Ποια είναι τα όπλα αυτά; Εν πρώτοις ο Λόγος, και στη συνέχεια τα έργα μας. Περνώντας στην αντεπίθεση, με τρόπο συστηματικό, μεθοδευμένο, εκείνο που θα καταφέρουμε πρώτα – και είναι το σπουδαιότερο, να μάθει ο κόσμος τα δικά μας έργα και να μάθει και τα δικά τους. Να καταφέρουμε να βγάλουμε τους «λαγούς» και τα «τρωκτικά» από τις φωλιές τους και από την ανωνυμία τους. Να φανερώσουμε το ποιόν τους και τους σκοπούς τους. Εύκολο πολύ είναι αυτό, μα χρειάζεται λίγη δουλειά.

     Κοιτάξτε στα βουνά μας, τα έχουν γεμίσει με ανεμογεννήτριες οι «επιστήμονες της ανάπτυξης». Και έχουν ισοπεδώσει τα πάντα στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης. Έχουν εξαφανίσει την πανίδα και την χλωρίδα αυτοί που κραύγαζαν για τους κυνηγούς. Ναι, δεν μας θέλουν στο βουνό και στο δάσος, να μην βλέπουμε και να μην βιώνουμε τις ανομίες τους. Αποτελούμε – και δεν είναι καθόλου παράξενο, εμπόδια ανυπέρβλητα για τα σχέδια τους – να αλώσουν με κάθε τρόπο ότι μπορούν στο όνομα του χρήματος. Και φορούν οικολογική προβιά, φτιάχνουν ΜΚΟ, συμμετέχουν σε «πράσινες εταιρίες», και μας κλέβουν ασταμάτητα χρόνια τώρα και καπηλεύονται την φύση.

     Είναι τέτοιο το μίσος τους για εμάς, που ότι και αν κάνουμε κάτι θα πουν, κάτι θα σκεφτούν, για να αφαιρέσουν από το έργο μας. Όπως για παράδειγμα τα συσσίτια που γίνονται σε συνεργασία εκκλησίας και κυνηγών. Μα κι εμείς όμως, δεν έπρεπε να πάρουμε τη γνώμη τους από πριν; Δεν έπρεπε να πάρουμε ακόμα και την άδειά τους;  Μα πως είναι δυνατόν εμείς, να μην σεβόμαστε τη νέα θρησκεία; Της Οικολογίας εννοείται…

======================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012. 

Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη



Για ελεύθερος ανθρώπους και κυνηγούς

ΚΟΜΑΘ - Χορηγός σε Διεθνή Συνάντηση για τα Δάση


1) Για άλλη μια φορά η Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας – Θράκης συμμετέχει ενεργά σε προσπάθειες για την προστασία των δασών και στην ενίσχυση ειδικών επιστημονικών συναντήσεων που πραγματοποιούνται για το σκοπό αυτό.

     Αυτή τη φορά είναι χορηγός στο διεθνές συνέδριο με θέμα “Μεταπυρική αποκατάσταση καμένων δασών στη Νότια Ευρώπη”.

     Χορηγός η ΣΤ’ ΚΟΜΑΘ σε διεθνή συνάντηση για την μεταπυρική προστασία των δασών

2) Όπως κάθε χρόνο η Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας – Θράκης ήταν χορηγός στην κεντρική εκδήλωση που πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη Φέτος η εκδήλωση έγινε στην Αίθουσα Τελετών της παλαιάς Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. την Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012 και συνδιοργανώθηκε από τη Σχολή Δασολογίας & Φυσικού Περιβάλλοντος, την Ειδική Γραμματεία Δασών, την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Μακεδονίας-Θράκης

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Κυνηγετική επικοινωνία…


Είναι τρελοί τελικά αυτοί οι Ελβετοί; Τη μία ψηφίζουν «ναι» στο κυνήγι και την άλλη «όχι» στην αύξηση της άδειας τους κατά δύο εβδομάδες ετησίως!

     Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι αν είχαμε τα ίδια ακριβώς δημοψηφίσματα και στην χώρα του Φωτός – στα μέρη μας δηλαδή, τα αποτελέσματα θα ήταν ακριβώς τα αντίθετα. Αντιλαμβάνομαι όμως καλά πως, με τι νοοτροπίες πρόκοψαν οι Ελβετοί και λοιποί ευρωπαίοι πολίτες – κοινώς και «κουτόφραγκοι» - αποκαλούμενοι έτσι από εμάς τους «έξυπνους» – που ας σημειωθεί, «όταν εμείς είχαμε χοληστερίνη, αυτοί ήταν ακόμα πάνω στα δέντρα…».

     Πόσο πραγματικά χαίρομαι, και ζηλεύω είναι η αλήθεια, τους ευρωπαίους πολίτες που διέπονται από νοοτροπίες ωφέλιμες, τόσο για τους ίδιους, μα άλλο τόσο και για τις χώρες τους. Ο Πολιτισμός μετακόμισε από την γενέθλια γη του στην Ελβετία και αλλού, εκεί που οι άνθρωποι μπορούν να δουν και πέρα από τα μικροσυμφέροντά του, έχουν την ικανότητα και την κριτική σκέψη να σταθμίσουν τι είναι προς όφελός του και τι όχι. Και το σπουδαιότερο, με αληθινές δημοκρατικές διαδικασίες αποφασίζουν και σέβονται όχι μόνο την γνώμη της πλειοψηφίας – μα σέβονται κυρίως και αυτούς που μειοψήφησαν.

     Εδώ πάλι, είχαμε τη «χαρά» να μας «υπηρετήσει» μία ολόκληρη Μπιρμπίλη – πρώην υπουργός ΠΕΚΑ και νυν στέλεχος του ΟΟΣΑ παρακαλώ, και να μας εμφυσήσει οικολογικά ιδανικά – και ανάθεμα βέβαια αν γνώριζε και η ίδια, ή ακόμα και οι «πολύτιμοι επιστήμονες συνεργάτες της» τι εστί οικολογία και τι εστί αγάπη προς τη Φύση. Και φρόντισε η εν λόγω κυρία και μας έσκαψε τον λάκκο με τρόπο πράσινο συνεπικουρούμενη από τον αρμόδιο υφυπουργό της – που ως γνωστόν τοις πάσι, είχε πολύ καλές σχέσεις με την κεντρική μας ομοσπονδία, με όλους εμάς δηλαδή. Εφαρμόστηκε κι εδώ με επιτυχία το πελατειακό σύστημα που είχε μάθει ο τόπος: «εντάξει, εγώ θέλω να βοηθήσω αλλά με πολεμά, δεν με αφήνει το σύστημα» – κάπως έτσι δηλαδή λειτουργούσαν τα πράγματα και μας πήγαιναν από εδώ και από εκεί.

    Το πώς σε χώρες προηγμένες τεχνολογικά αλλά και σε επίπεδο πολιτισμού – με συνείδηση οικολογική φυσικά – όχι μόνο δεν διώκεται το κυνήγι αλλά τουναντίον χαίρει μεγάλης εκτίμησης, είναι ένα μυστήριο άλυτο για εμάς τους νεοέλληνες. Τα θλιβερά υπουργεία μας με τους επίσης ανάξιους υπουργούς τους δεν είναι σε θέση να δώσουν λύση σε ότι μας αφορά. Τα απλά και στοιχειώδη τα μαντρώνουν σε αποφάσεις εντελώς γελοίες και ατεκμηρίωτες και έχουν και την ψευδαίσθηση ότι κοινωνούν έργο σοβαρό.

   Για την ΖΕΠ, χρειάστηκαν λένε πέντε υπογραφές υπουργών, ενεπλάκησαν δηλαδή πέντε υπουργεία. Και αναρωτιέμαι σαν αφελής που είμαι: μα καλά, όλοι αυτοί είναι γνώστες του αντικειμένου; Ασφαλώς και δεν είναι, μα συνηθίσαμε στον ματωμένο τόπο τις σοβαρές αποφάσεις για τη ζωή μας να τις παίρνουν μια χούφτα άσχετων ανθρώπων. Εδώ λοιπόν, σε αυτό το σημείο πρέπει να φανεί η ΚΣΕ, αφού αυτή έχει χαράξει μία πολιτική και την υπερασπίζεται.

      Τα τελευταία χρόνια πολλοί είναι εκείνοι που έχουν επισημάνει την λανθασμένη πολιτική της ΚΣΕ – και αυτοί είναι κυνηγοί, δεν είναι δηλαδή άσχετοι με τον χώρο. Προφανώς όμως η ΚΣΕ δεν υιοθετεί απόψεις κυνηγών – και δεν εννοώ να τις ενστερνιστεί αλλά να τις ακούσει, να τις λάβει υπόψη της – και ακόμα να τις απορρίψει. Αλλά, όταν απομακρύνεσαι από τα ακούσματα της κοινωνίας των κυνηγών, επόμενο είναι ο δρόμος να μην είναι αυτός επιδιώκει η κοινωνίας μας (η κυνηγετική). Και δεν λέω να έλθουμε αντιμέτωποι με διάθεση αρνητική σε προβλήματα που χρήζουν λύσεων, ούτε να σταθούμε εμπόδιο σε αλλαγές που πρέπει να γίνουν και στο κυνήγι – όμως πρέπει να αντιληφθούμε όλοι μας και κυρίως η ΚΣΕ ότι μας ενώνουν πράγματα και δεν μας χωρίζουν.

       Δυστυχώς εδώ και χρόνια παρατηρούμε μία τακτική εκ μέρους της Πολιτείας – που την γέννησε ακραίος οικολογικός ακτιβισμός μέσω διαφόρων από τον κρατικό κορβανά ΜΚΟ, και ακόμα δεν καταλάβαμε ότι πρέπει να σχεδιάσουμε καινούριους τρόπους δράσης και να απεγκλωβιστούμε από σχέσεις που όχι μόνο δεν μας βοήθησαν αλλά μας έσκαψαν τον λάκκο σε βάθος χρόνου. Γιατί να μην υιοθετήσουμε δράσεις κυνηγών όπως αυτές γίνονται από χώρες ευρωπαϊκές.

     Το έχω γράψει σε παρελθόντα χρόνο, έχουμε γνώσεις, επιστήμονες με σοβαρές μελέτες, ανθρώπους αξιόλογους. Και τι δεν έχουμε; Μα τη γνώση της επικοινωνίας, εκεί υστερούμε, ας το κοιτάξουμε…

========================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012 

Ανακοίνωση Κυνηγετικής Περιφέρειας Δράμας


Ανακοίνωση Κυνηγετικής Περιφέρειας Δράμας για την απαγόρευση του κυνηγίου στο Όρος Φαλακρό

Σε δελτίο τύπου προχωρήσανε από κοινού οι 3 Σύλλογοι της Κυνηγετικής Περιφέρειας Δράμας σχετικά με το θέμα που προέκυψε αιφνιδιαστικά με την ΚΥΑ που απαγορεύει το κυνήγι της ορεινής πέρδικας στον ορεινό όγκο του Φαλακρού. Η ανακοίνωση λοιπόν έχει ως εξής:
     "Την Τετάρτη 21 - 3 - 2012 εκπρόσωποι των κυνηγετικών συλλόγων Δράμας, Προσοτσάνης και Δοξάτου επισκέφθηκαν την βουλευτή του ΠΑΣΟΚ κα Χαρά Κεφαλίδου...... την ενημέρωσαν και ακολούθως ζήτησαν εξηγήσεις για την πρόσφατη Κ.Υ.Α. η οποία απαγορεύει εντελώς αυθαίρετα το κυνήγι της πετροπέρδικας σε έκταση 250.000 στρεμμάτων στο Φαλακρό, καθώς και για τα υπόλοιπα "πονηρά" και αυθαίρετα για την κυνηγετική δραστηριότητα σημεία που περιέχονται σ' αυτήν.
Η κ. βουλευτής δήλωσε ότι δε γνώριζε το θέμα, δεσμεύτηκε όμως να το ερευνήσει και να μας απαντήσει άμεσα.

      Οι εκπρόσωποι των κυνηγετικών συλλόγων δήλωσαν από την πλευρά τους, ότι περιμένουν υπεύθυνες απαντήσεις και δεσμευτικές κινήσεις από το κυβερνών κόμμα μέχρι τη διάλυση της βουλής. Σε διαφορετική περίπτωση θα υποθέσουμε ότι η Κ.Υ.Α. αυτή αποτελεί κίνηση "καλής θέλησης" του ΠΑΣΟΚ προς τους Οικολόγους - Πράσινους για μετεκλογική συνεργασία."


Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Καλημέρα σας …


Από τη στήλη τούτη, λένε μερικοί πως έχω γράψει και καλά πράγματα για το κυνήγι και τους κυνηγούς. Μπορεί να έχουν και δίκιο – γιατί είμαι βέβαιος ότι κάποιοι άλλοι θα ισχυρίζονται το αντίθετο – και αυτοί μπορεί να έχουν δίκιο.

     Κάθε φορά που κάθομαι για να γράψω νιώθω και λίγο τρακ – αφού ούτε επαγγελματίας του είδους είμαι, το κυριότερο όμως, είναι που γνωρίζω ότι στους περισσότερους ίσως να μην είμαι αρεστός. Και τούτο επειδή θεωρώ υποχρέωση μου να μην διυλίζω τον κώνωπα μα να βαρώ στο μαχαίρι – στο μέτρο που μπορώ και μου επιτρέπεται. Και λέω μου επιτρέπεται διότι εμείς οι κυνηγοί πολλά γνωρίζουμε μέσα από την εμπειρία μας, από τις εκφάνσεις του κυνηγίου – μα δύσκολα όμως μπορούμε να αποδείξουμε πολλές φορές όσα είδαμε ακόμα και με τα ίδια μας τα μάτια.

   Κάποιος ας πούμε λαθροθήρας, που γνωρίζουν ακόμα και οι πέτρες για τις παράνομες δραστηριότητές του, στο δικό του περιβάλλον φαίνεται άνθρωπος αξιοπρεπής, καλός στις παρέες του και στις κοινωνικές του εν γένει συναναστροφές. Αν τολμήσεις να «αγγίξεις» έναν τέτοιο άνθρωπο, υπόδειγμα «ήθους και καλοσύνης», το πιθανότερο είναι να αποκτήσεις μεγάλους εχθρούς στην τοπική κοινωνία που είναι πολύ κλειστή και συγχρόνως πολύ συντηρητική για να δεχτεί ότι ένας «δικός της άνθρωπος» μπορεί και να μην είναι αυτό που φαίνεται. Η μία πλευρά είναι αυτή, ή άλλη, που είναι και χειρότερη, λέει πως ο κοινωνικός κύκλος ενός παράνομου αποδέχεται σαν φυσικό γεγονός την παρανομία – αφού γεύεται σε χρόνο αόριστο τον «κόπο» του ανθρώπου της.



      Για να σπάσουν τα δεσμά της σιωπής μα και της αποδοχής της παράνομης πράξης, χρειάζεται δουλειά πολύ – και κακά τα ψέματα, η ευθύνη βαρύνει εξ ολοκλήρου τους κυνηγούς της διπλανής πόρτας που βλέπουν, ακούν, οσμίζονται, αλλά δεν μιλούν. Νομίζουν ότι το θέμα δεν τους αφορά – ή ακόμα χειρότερα, διέπονται από τον λεγόμενο ωχαδερφισμό.

        Εδώ δεν πρέπει να αδικούμε τις κυνηγετικές οργανώσεις διότι πράγματι πασχίζουν με ποικίλους τρόπους για την εξάλειψη της λαθροθηρίας. Ή, αν θέλουμε να τις κατηγορήσουμε, ας ξεκινήσουμε πρώτα από εμάς τους ίδιους και μετά ας πάμε και σε αυτές. Πιθανότατα, και μέσα στις οργανώσεις υπάρχουν κυνηγοί που έλκουν προς την παρανομία αλλά όπως προείπα, μερικά πράγματα δεν μπορούν να αποδειχθούν. Αλήθεια ασφαλώς θα είναι ότι κάποιοι από αυτούς έχουν καλύψει με διάφορους τρόπους ένα φίλο, ή γνωστό, ή συγγενή, που «υπέκυψε στην αμαρτία».

       Η αδυναμία η ανθρώπινη τα καθιστά όλα αυτά φυσιολογικά. Δεν είναι όμως, δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι είναι παράνομα. Και η δύναμη εκείνη που πραγματικά μπορεί να σταματήσει κάθε είδους παράνομη δραστηριότητα στο βουνό είμαστε όλοι εμεί – ένας- ένας χωριστά και όλοι μαζί. Υπάρχει λύση άραγε;

       Κατά τη γνώμη μου υπάρχει και είναι απλή. Να καθίσουμε όλοι μας στο θρανίο, να αρχίσουμε να διαβάζουμε, να μαθαίνουμε, να γίνουμε καλοί και να αποκτήσουμε περισσότερες γνώσεις, χρήσιμες για τη φύση και τις λειτουργίες της, περισσότερο δε χρήσιμες θα ‘λεγα, για εμάς τους ίδιους. Και κατ’ επέκταση και για το κυνήγι. Η μάθηση, η παιδεία, τα φτιάχνει όλα τα πράγματα καλά, τα βάζει στη θέση τους, σε τάξη, με σύνεση και σοφία. Πρέπει όμως κατά κάποιο τρόπο να αποκτήσουμε τη γνώση αυτή και να την μεταφέρουμε αν μπορούμε. Σαν κυνηγοί που είμαστε, έχουμε πιστεύω τη διάθεση να περισώσουμε και να ασφαλίσουμε το κυνήγι μας.

      Αυτά τα απλά θέματα, οι φίλοι μας στο κόσμο Γάλλοι, Γερμανοί, Ελβετοί, Αμερικάνοι, Άγγλοι κτλ. τα έχουν λυμένα εδώ και δεκαετίες. Γιατί το κυνήγι γι’ αυτούς είναι μία πολύ σοβαρή υπόθεση και δεν το άφησαν στη τύχη του όπως εμείς εδώ. Και μόνο να ζηλέψει μπορεί κανείς τον τρόπο με τον οποίο έχουν εντάξει το κυνήγι στη ζωή τους. Εύκολα βέβαια θα αναλογιστεί κανείς:  μα τι λες; Εδώ αφήσαμε στο έλεος του θεού τις ζωές μας, επιτρέψαμε σε ανάλγητους πολιτικούς να μιλάνε εξ ονόματός μας, με το κυνήγι θα ασχοληθούμε;

       Σαν κυνηγοί που είμαστε, ας κάνουμε εμείς την αρχή από το κυνήγι, οι δάσκαλοι από το σχολείο κτλ., η κάθε δηλαδή κοινωνική ομάδα από τον δικό της χώρο κι ένα νέο ξεκίνημα. Ας καθίσουμε στα θρανία για αρχή και μετά συνεχίζουμε…

=======================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012.

ΚΟΜΑΘ - Ανακοινώσεις


1) Μήνυση κατατέθηκε για συκοφαντική δυσφήμιση της θηροφυλακής των κυνηγετικών οργανώσεων, κατά εκπροσώπων πολιτικού φορέα, που ήταν συντάκτες δημοσιεύματος το οποίο ανέφερε ότι «η ομοσπονδιακή θηροφυλακή συγκαλύπτει αντί να ελέγχει τους παράνομους κυνηγούς».

     Το δημοσίευμα αυτό αφορούσε ανακοίνωση για δήθεν περιστατικό λαθροθηρίας στην περιοχή των Πρεσπών. Άμεση ήταν η αντίδραση της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας – Θράκης, καθώς μέσω του Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου της ΚΟΜΑΘ και εργαζομένων της ομοσπονδιακών θηροφυλάκων κατατέθηκε μήνυση στις αρμόδιες εισαγγελικές αρχές, κατά των συντακτών του συκοφαντικού δημοσιεύματος και κατά παντός υπευθύνου.
Μήνυση κατατέθηκε για συκοφαντική δυσφήμιση της θηροφυλακής των κυνηγετικών οργανώσεων

2)  Ενίσχυση του φιλανθρωπικού έργου της Εκκλησίας της Ελλάδας από τους Κυνηγετικούς Συλλόγους Μακεδονίας – Θράκης
Οι Κυνηγετικές Οργανώσεις, ζωντανοί οργανισμοί της κοινωνίας και οι χιλιάδες κυνηγοί, στήνουν πανελλαδικά ένα δίχτυ ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, κάτω από την ομπρέλα της Αρχιεπισκοπής με στόχο να βοηθήσουν με τρόφιμα και είδη ένδυσης όσους συνανθρώπους μας έχουν ανάγκη.

     Παρακαλούνται οι κυνηγοί όπως απευθύνονται στον Κυνηγετικό τους Σύλλογο για να παραδώσουν αυτά που μπορούν από το υστέρημά τους.
Ήδη πολλοί Κυνηγετικοί Σύλλογοι έχουν κινητοποιηθεί με επιτυχία

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη





Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Περιδιαβαίνοντας αρχαίους τόπους …



Καθαρή Δευτέρα πρωί! Η εθνική οδός άδεια, βρεγμένη, αλλά το ταξίδι είχε προορισμό, μια δρασκελιά δρόμος και είσαι «αλλού», σε τόπους παλιούς που εμείς οι αδαείς τους ονομάζουμε αρχαίους.

     Την Κυριακή το βράδυ στις 26 Φεβρουαρίου δεν κατάφερα να πάω στη γιορτή των κυνηγών του Κιάτου αφού η «πετροπέρδικα» ήταν κλινήρης και δεν μου ερχόταν καλά εγώ να διασκεδάζω κι αυτή να υποφέρει με υψηλούς πυρετούς. Επειδή όμως δεν είναι και πολύ του περπατητού, δεν ένιωσα καθόλου ενοχές όταν δέχτηκα την πρόσκληση Κορίνθιων καλών φίλων (και λίγο φευγάτων εδώ που τα λέμε) για πρωινή επίσκεψη και ελαφρά πεζοπορία στο αρχαίο Ηραίον.

     Όταν έφτανα Αττική Οδό λέω του Πάν (α) στο τηλέφωνο: «βρέχει του καλού καιρού αλλά θα πάμε έτσι; Δεν γυρίζω τώρα πίσω» Ανταμώσαμε στο Λουτράκι, στους «καταρράχτες» και από εκεί συνεχίσαμε με ένα αυτοκίνητο. Ο Δάσκαλος που ήταν στη παρέα – ξέρετε, από εκείνους τους παλιούς Δασκάλους αν και νέος σε ηλικία – από αυτούς δηλαδή που ξέρουν γράμματα, που μαθαίνουν στα παιδιά γράμματα, αλλά και που σε εμάς θα έκανε την πρέπουσα ξενάγηση.

     Η βροχή δυνάμωνε, οι ριπές του αέρα σήκωναν ακόμα και πέτρες. Ο βροχερός δρόμος άδειος, εμείς, και στα αριστερά μας ο ανταριασμένος κορινθιακός κόλπος, σκούρος ακόμα αφού τότε άρχιζε και υψωνόταν το χλωμό φως. Περάσαμε στην άκρη της Περαχώρας, και ανταμώσαμε τη λίμνη της Βουλιαγμένης που μου άρεσε, άδεια καθώς ήταν από πολύβουο πλήθος λουομένων. Προχωρήσαμε και φτάσαμε στο τέρμα του δρόμου και παρκάραμε. Τρία ή τέσσερα ακόμα αυτοκίνητα ήσαν εκεί. «είναι κι άλλοι τρελοί, δεν είμαστε μόνοι μας» ακούστηκε η φωνή του Πάν (α).  

     Ο αέρας ήταν τόσο δυνατός και δεν ξέραμε πώς να προφυλαχτούμε,  και την βροχή ούτε που την υπολογίζαμε που βαρούσε αδιάκοπα τον τόπο. Πήραμε το κατηφορικό μονοπάτι και γεμίσαμε λάσπες. Το Ηραίο έχασκε από κάτω μας, φτιαγμένο σε κρυφό μικρό λιμάνι προφυλαγμένο από τον βοριά. Ο τόπος ο αρχαιολογικός είναι παραμυθένιος. Ξεκινά από τα ψηλότερα και καταλήγει στον Ναό της Ήρας δίπλα στη θάλασσα. Ανάμεσα σε δυό ναούς της Ήρας – της Ακραίας και της Λιμενίας, ένα μικρό εκκλησάκι του Αγιάννη οριοθετούσε το χρόνο και τις αλλαγές του. Οι καιροί αλλάζουν, όχι οι άνθρωποι. Και εδώ, έλεγε ο Δάσκαλος: «ερχόντουσαν να προσκυνήσουν τη θεά, καθόντουσαν και κουβέντιαζαν, μαγείρευαν κι έτρωγαν, κοιμόντουσαν, και τραγουδούσαν, υμνούσαν τη θεά, και έπαιρναν πάλι το πλοίο τους και έφευγαν, πήγαιναν απέναντι στη Κόρινθο και όπου αλλού ήθελαν».



     Η βροχή πότε δυνάμωνε και πότε ηρεμούσε. Προλάβαινα όμως στο μεσοδιάστημα να ακούσω παλιές φωνές, κοιτούσα τον Δάσκαλο και τον ρωτούσα: «ακούς;» Ναι, κι εκείνος άκουγε, περισσότερο από μένα, και ο Παν (ας) άκουγε αλλά ντρεπόταν να το πει, μας κοιτούσε επιφυλακτικά!. Αφού κάναμε μια μικρή βόλτα στον αρχαίο τόπο, προσέξαμε τα ίχνη της κυκλικής φωτιάς δίπλα στο ναό (κατά πάσα πιθανότητα αυτό ήταν καμίνι σε νεώτερους χρόνους, έκαναν ασβέστη από τα μάρμαρα, μας έλεγε ο Δάσκαλος). Πολλά μάρμαρα έγιναν ασβέστης στο διάβα του χρόνου, ότι δεν πρόλαβε να καταστρέψει ο Θεοδόσιος (ο μέγας παρακαλώ) με τον Αλάριχο, το πρόλαβαν στη συνέχεια άλλοι. Τόσοι πέρασαν μετά, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Φράγκοι και Ενετοί, Οθωμανοί, Αλβανοί, Έλληνες! Ποιος άραγε να έκανε τις περισσότερες καταστροφές; Αλλά και τι σημασία έχει σήμερα; Μας φτάνει που εμείς μπορούμε ακόμα και ακούμε τις παλιές φωνές, μένουμε στην ομορφιά του τόπου, μας περιζώνει μια ζεστασιά και δεν καταλαβαίνουμε τη βροχή που πέφτει παγωμένη.

     Οι παλιοί τόποι που τους είπαν αρχαίους, κρατάνε μια ζωντάνια μέσα τους κι ολόγυρά τους, είναι χτισμένοι με τέχνη ζηλευτή, με αληθινή αγάπη για το περιβάλλον, φτιαγμένοι στην εντέλεια – γιατί φιλοξενούσαν θεούς και ανθρώπους που καθόντουσαν κυκλικά και κοιτούσαν πάντοτε ψηλά στο «Σύμπαν, αφού είχαν την περιέργεια να ερμηνεύσουν τον Κόσμο. Στις παλιές εποχές, οι θεοί ένα μικρό προβάδισμα είχαν έναντι των ανθρώπων, και για τον λόγο αυτό μπορούσαν και συνδιαλέγονταν όλοι αντάμα σε ναούς σαν και τούτο της Ήρας.

     Καθίσαμε στον πάγκο του Αγιάννη για λίγο, να συλλογιστούμε, να πάρουμε από τη δύναμη της θεάς. Δεν είναι παράξενο; Ο ένας θεός διαδέχεται τον άλλον. Πολλοί κι αυτοί, σαν κι εμάς τους ανθρώπους …
 ====================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Κυνηγετικά χαμόγελα …


Σάββατο πρωί, η παγωνιά τσάκιζε κόκαλα και ο ήλιος μόλις μας καλημέρισε γλύκανε η πλάση από το γλυκό φως. Στο καφέ της εθνικής οδού – πρώτη στάση για τα σχετικά εφόδια που θα με έβγαζαν μέχρι το Ναύπλιο που πήγαινα να συναντήσω τη «χαρά της ζωής».

      Στο καφέ κατά τις 7.30 το πρωί, οι περισσότεροι πελάτες φορούσαν φαιοπράσινα ρούχα, αρβύλια, και το χαμόγελό τους έσπαζε τη μονοτονία του καταστήματος. Κυνηγοί είστε; Ρώτησα φεύγοντας, έναν από τις παρέες. Ναι, κυνηγοί και πάμε για τσίχλες. Που πηγαίνετε; Που να πάμε, εδώ κοντά, περισσότερο τα σκυλιά μας βγάζουμε και θα κάνουμε και τις βόλτες μας. Να σας βγάλω μία φωτογραφία για το περιοδικό; ρώτησα τον συνομιλούντα κυνηγό. «Παιδιά ελάτε, θα βγάλουμε φωτογραφία»……..

    Από το επόμενο Σαββατοκύριακο οι εικόνες αυτές των εθνικών και επαρχιακών δρόμων θα χαθούν. Τα ζεστά κυνηγετικά χαμόγελα θα δώσουν τη θέση τους στη μιζέρια, στην ερημιά των καταστημάτων, και τα φώτα θα λιγοστέψουν – η νύκτα θα γίνει αβάστακτη. Οι κυνηγοί της φωτογραφίας είναι όλοι εμείς που τα Σαββατοκύριακα της κυνηγετικής περιόδου τα είχαμε σαν Λαμπρή, σαν μια μεγάλη γιορτή που ο άνθρωπος αντάμωνε και πάλι τη Φύση. Σαν ένα είδος επαναπατρισμού στον φυσικό μας χώρο. Κακά τα ψέματα, μέσα και πέρα από εκείνα που μας πληγώνουν, έχουμε να αντιτάξουμε την αγάπη μας για τη Φύση. Και η αγάπη αυτή διακρίνεται ευκρινέστατα μέσα από τα βλέμματα των κυνηγών αυτών. Μα επίσης και από τον λόγο τους: «πάμε μια βόλτα για καμιά τσίχλα, μα περισσότερο πάμε για τα σκυλιά μας».

       Ο αληθινός κυνηγός αυτός είναι – που πάει τη βόλτα του και νοιάζεται για τα σκυλιά του – και το θήραμα, όποιο και αν είναι – πάντα καλοδεχούμενο, αλλά είναι η αφορμή, η αιτία. Έτσι κάπως οι παρέες σμίγουν μακριά από τα βρώμικα καφενεία της πόλης και ξαπλωμένοι ολόγυρα από μια φωτιά ψήνουν τα ροφήματά τους και ας σκιάζει τις φωνές τους ο δυνατός αέρας. Στο βουνό, τα πολλά λόγια δεν χρειάζονται, είναι περιττά, η σιωπή είναι αυτή που μιλά περισσότερο, και οι αισθήσεις που αναζωογονούνται από την καθαρότητα του βοριά. Τα ξέρει καλά τα χούγια αυτά ο κυνηγός και τα αποζητά, κάνει θυσίες για να σκύψει να πιεί νεράκι από την μικρή πηγούλα, αγκομαχά λιγότερο στην πτώση της ζωής μας, και με το χαμόγελο αυτό, το πλατύ και διάφανο, πώς να το κάνουμε, δίνει ελπίδα.



     Οι περισσότεροι κυνηγοί, είναι ακριβώς όπως αυτοί της φωτογραφίας, καθαροί άνθρωποι, που ξέρουν που πατάνε και που πηγαίνουν. Και γνωρίζουν καλά λέγοντας: «που να βρούμε τσίχλες;», αλλά η Φύση για εμάς που την σεβόμαστε και την αγαπάμε, μας θέλει κοντά της, να πατήσουμε το μοσχοβολημένο χώμα της, να κοιτάξουμε με δέος τον μακρινό ορίζοντα και να την υμνήσουμε με ταπεινότητα, αυτήν, το μόνο και αληθινό θαύμα της ζωής.  

     Υπάρχουν βέβαια και άλλοι κυνηγοί, σαν τους γουρουνάδες για παράδειγμα – που οι περισσότεροι δεν προλαβαίνουν να απαντήσουν πολλά μυστικά του δάσους. Νοιάζονται περισσότερο για το τώρα, βιάζονται θα’ έλεγα, αγχώνονται ίσως για τον κάπρο. Πράγματι, ο κάπρος είναι δύσκολη υπόθεση, απαιτεί άλλη τακτική. Αλλά είναι κυνήγι και αυτό – και δεν το χαίρονται όπως πρέπει οι γουρουνάδες, Τους ξεφεύγει η στιγμή – αυτή η μοναδική που βιώνουν όλοι οι άλλοι και που για χάρη της βρισκόμαστε όλοι στο βουνό.

     Το κυνήγι όμως τελείωσε, και η χρονιά ήταν πλούσια σε θηράματα – για εκείνους τουλάχιστον που κατάφεραν και βγήκαν με το όπλο στον ώμο τους. Γιατί, υπήρξαν και άλλοι κυνηγοί, χιλιάδες ίσως που δεν το κατόρθωσαν λόγω της οικονομικής δυστοκίας. Όλοι μας, ας ευχηθούμε, στην επόμενη κυνηγετική χρονιά, να δούμε στις λαγκαδιές και στα διάσελα και όσους φέτος δεν μπόρεσαν. Το κυνήγι είναι γιορτή της ζωής, μας θρέφει και μας καθαρίζει το πνεύμα – και στις δύσκολες εποχές μας, αν μη τι άλλο, ας κρατήσουμε καθαρό και αλώβητο το πνεύμα μας.

===============

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012.