Είναι τρελοί τελικά αυτοί οι Ελβετοί; Τη μία
ψηφίζουν «ναι» στο κυνήγι και την άλλη «όχι» στην αύξηση της άδειας τους κατά
δύο εβδομάδες ετησίως!
Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι αν είχαμε τα ίδια ακριβώς
δημοψηφίσματα και στην χώρα του Φωτός – στα μέρη μας δηλαδή, τα αποτελέσματα θα
ήταν ακριβώς τα αντίθετα. Αντιλαμβάνομαι όμως καλά πως, με τι νοοτροπίες
πρόκοψαν οι Ελβετοί και λοιποί ευρωπαίοι πολίτες – κοινώς και «κουτόφραγκοι» -
αποκαλούμενοι έτσι από εμάς τους «έξυπνους» – που ας σημειωθεί, «όταν εμείς
είχαμε χοληστερίνη, αυτοί ήταν ακόμα πάνω στα δέντρα…».
Πόσο πραγματικά χαίρομαι, και ζηλεύω είναι η
αλήθεια, τους ευρωπαίους πολίτες που διέπονται από νοοτροπίες ωφέλιμες, τόσο
για τους ίδιους, μα άλλο τόσο και για τις χώρες τους. Ο Πολιτισμός μετακόμισε
από την γενέθλια γη του στην Ελβετία και αλλού, εκεί που οι άνθρωποι μπορούν να
δουν και πέρα από τα μικροσυμφέροντά του, έχουν την ικανότητα και την κριτική
σκέψη να σταθμίσουν τι είναι προς όφελός του και τι όχι. Και το σπουδαιότερο, με
αληθινές δημοκρατικές διαδικασίες αποφασίζουν και σέβονται όχι μόνο την γνώμη
της πλειοψηφίας – μα σέβονται κυρίως και αυτούς που μειοψήφησαν.
Εδώ πάλι, είχαμε τη «χαρά» να μας «υπηρετήσει» μία
ολόκληρη Μπιρμπίλη – πρώην υπουργός ΠΕΚΑ και νυν στέλεχος του ΟΟΣΑ παρακαλώ, και
να μας εμφυσήσει οικολογικά ιδανικά – και ανάθεμα βέβαια αν γνώριζε και η ίδια,
ή ακόμα και οι «πολύτιμοι επιστήμονες συνεργάτες της» τι εστί οικολογία και τι
εστί αγάπη προς τη Φύση. Και φρόντισε η εν λόγω κυρία και μας έσκαψε τον λάκκο
με τρόπο πράσινο συνεπικουρούμενη από τον αρμόδιο υφυπουργό της – που ως
γνωστόν τοις πάσι, είχε πολύ καλές σχέσεις με την κεντρική μας ομοσπονδία, με
όλους εμάς δηλαδή. Εφαρμόστηκε κι εδώ με επιτυχία το πελατειακό σύστημα που
είχε μάθει ο τόπος: «εντάξει, εγώ θέλω να βοηθήσω αλλά με πολεμά, δεν με αφήνει
το σύστημα» – κάπως έτσι δηλαδή λειτουργούσαν τα πράγματα και μας πήγαιναν από
εδώ και από εκεί.
Το πώς σε χώρες προηγμένες τεχνολογικά αλλά και σε
επίπεδο πολιτισμού – με συνείδηση οικολογική φυσικά – όχι μόνο δεν διώκεται το
κυνήγι αλλά τουναντίον χαίρει μεγάλης εκτίμησης, είναι ένα μυστήριο άλυτο για
εμάς τους νεοέλληνες. Τα θλιβερά υπουργεία μας με τους επίσης ανάξιους
υπουργούς τους δεν είναι σε θέση να δώσουν λύση σε ότι μας αφορά. Τα απλά και
στοιχειώδη τα μαντρώνουν σε αποφάσεις εντελώς γελοίες και ατεκμηρίωτες και
έχουν και την ψευδαίσθηση ότι κοινωνούν έργο σοβαρό.
Για την ΖΕΠ, χρειάστηκαν λένε πέντε υπογραφές
υπουργών, ενεπλάκησαν δηλαδή πέντε υπουργεία. Και αναρωτιέμαι σαν αφελής που
είμαι: μα καλά, όλοι αυτοί είναι γνώστες του αντικειμένου; Ασφαλώς και δεν
είναι, μα συνηθίσαμε στον ματωμένο τόπο τις σοβαρές αποφάσεις για τη ζωή μας να
τις παίρνουν μια χούφτα άσχετων ανθρώπων. Εδώ λοιπόν, σε αυτό το σημείο πρέπει
να φανεί η ΚΣΕ, αφού αυτή έχει χαράξει μία πολιτική και την υπερασπίζεται.
Τα τελευταία χρόνια πολλοί είναι εκείνοι που έχουν
επισημάνει την λανθασμένη πολιτική της ΚΣΕ – και αυτοί είναι κυνηγοί, δεν είναι
δηλαδή άσχετοι με τον χώρο. Προφανώς όμως η ΚΣΕ δεν υιοθετεί απόψεις κυνηγών –
και δεν εννοώ να τις ενστερνιστεί αλλά να τις ακούσει, να τις λάβει υπόψη της –
και ακόμα να τις απορρίψει. Αλλά, όταν απομακρύνεσαι από τα ακούσματα της
κοινωνίας των κυνηγών, επόμενο είναι ο δρόμος να μην είναι αυτός επιδιώκει η
κοινωνίας μας (η κυνηγετική). Και δεν λέω να έλθουμε αντιμέτωποι με διάθεση
αρνητική σε προβλήματα που χρήζουν λύσεων, ούτε να σταθούμε εμπόδιο σε αλλαγές
που πρέπει να γίνουν και στο κυνήγι – όμως πρέπει να αντιληφθούμε όλοι μας και
κυρίως η ΚΣΕ ότι μας ενώνουν πράγματα και δεν μας χωρίζουν.
Δυστυχώς εδώ και χρόνια παρατηρούμε μία τακτική εκ
μέρους της Πολιτείας – που την γέννησε ακραίος οικολογικός ακτιβισμός μέσω
διαφόρων από τον κρατικό κορβανά ΜΚΟ, και ακόμα δεν καταλάβαμε ότι πρέπει να
σχεδιάσουμε καινούριους τρόπους δράσης και να απεγκλωβιστούμε από σχέσεις που
όχι μόνο δεν μας βοήθησαν αλλά μας έσκαψαν τον λάκκο σε βάθος χρόνου. Γιατί να
μην υιοθετήσουμε δράσεις κυνηγών όπως αυτές γίνονται από χώρες ευρωπαϊκές.
Το έχω γράψει σε παρελθόντα χρόνο, έχουμε γνώσεις,
επιστήμονες με σοβαρές μελέτες, ανθρώπους αξιόλογους. Και τι δεν έχουμε; Μα τη
γνώση της επικοινωνίας, εκεί υστερούμε, ας το κοιτάξουμε…
========================
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την
Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012
