Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Κάθε Τετάρτη



Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς.

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Θέσεις και αντιθέσεις …

     Με νέα απόφαση της η Διεύθυνση Δασών, ανακάλεσε προηγούμενη απόφασή της που κήρυττε έκπτωτο το Δ.Σ. της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Πελοποννήσου. Γιάννης κερνάει λοιπόν και Γιάννης πίνει….

     Η προηγούμενη απόφαση με ποια λογική κήρυξε έκπτωτη μία εκλεγείσα διοίκηση το 2010 για οικονομικές υποτίθεται παρανομίες του 2007, είναι ένα θέμα που πρέπει να απασχολήσει την ψυχιατρική επιστήμη και όχι εμάς. Στο παράλογο όμως που έγινε κυρίαρχο στοιχείο στα κυνηγετικά δρώμενα από την πλευρά της Πολιτείας, η Ομοσπονδία Πελοποννήσου παρουσίασε λογικά επιχειρήματα.

     Το κρυφτούλι της Πολιτείας φαίνεται έχει δρόμο ακόμα μπροστά του αφού το ταμείο της είναι άδειο και του κυνηγού γεμάτο. Και συνηθίζεται στον τόπο αυτό η καλή μας και σπάταλη Πολιτεία να αρμέγει τους νοικοκυραίους, τους οικονόμους κυνηγούς. Είναι αυτό που λένε: «μύρισα χρήμα και μπήκα».

     Το έργο της Ο.Π είναι μεγάλο, πολύπλευρο. Και ενοχλεί μία κοιμισμένη και οικονομικά αδύνατη Πολιτεία να αντέξει το βάρος της ανεπάρκειας της. Αυτή βγάζει ανακοινώσεις και ο κυνηγός παράγει έργο- πότε στα Στροφάδια, πότε τις νυκτιές με την θηροφύλαξη, πότε με τις σπορές.

     Την θέση της μητρός μας Κ.Σ.Ε. δεν είδα πουθενά και ησύχασα. Δεν μας έχει συνηθίσει η μάδερ μας σε τέτοιου είδους δραστηριότητες. Και γιατί να ενοχληθεί άλλωστε από την σιέστα της; Πρέπει να είναι φρέσκια, όμορφη, ξεκούραστη, έτοιμη, για τις εκλογές που έρχονται. Και μετά…. και μετά θα αρχίσουν οι πύρινοι λόγοι….

     «Όταν στη ζωή κυλάνε τα πράγματα ήρεμα, όταν οι καιροί ησυχάζουν, η μπόρα είναι αναπόφευκτη και ξεσπά συνήθως όταν σκέφτεσαι: «έστρωσε ο καιρός». Όμως να, αρχίζουν τα αστροπελέκια να σχίζουν τον ουρανό και να ταράζουν το κάλμα της θάλασσας. Και τότε τον λόγο τον έχει ο καπετάνιος που θα πάρει στα έμπειρα χέρια του το τιμόνι (ας είναι και λαγουδέρα) και θα οδηγήσει το σκάφος σε ασφαλή μέρη».

     Κάπως έτσι περιγράφουν σε γενικές γραμμές οι σπουδαίοι άνθρωποι τις εκφάνσεις της ζωής μας. Και αληθές είναι ότι η εμπειρία, η γνώση, οι κατάλληλοι χειρισμοί, σώζουν από καταιγίδες και από άλλα ακραία φαινόμενα- όπως ακραία μπορούμε να ονομάσουμε την αντικυνηγετική συμπεριφορά που δεν πηγάζει μόνο από οικονομικά ελεγχόμενους οικολογικούς ακτιβισμούς, μα πολλές φορές και από την αδυναμία της Πολιτείας να ελέγξει τα πράγματα.

     Η Ο.Π. καλά κινείται- το ίδιο επίσης και οι υπόλοιπες ομοσπονδίες. Απουσιάζει δυστυχώς και πάλι ο κεντρικός σχεδιασμός που θα χαράξει τη αμυντική- επιθετική πολιτική και εύκολα και γρήγορα θα αντιμετωπίζει τις πάσης φύσεως ενέργειες που στρέφονται κατά του κυνηγίου. Τα απλά όμως γίνονται περίπλοκα από την κεντρική διοίκηση και είναι απορίας άξιο πως σκέφτεται και πως λειτουργεί.

     Η Πολιτεία, στελεχωμένη από απλούς διεκπεραιωτές, δεν μπορεί να αντιληφθεί από ένα γραφείο τα προβλήματα της φύσης και ειδικότερα του κυνηγίου- εφόσον οι υπάλληλοί της έχουν την νοοτροπία του δημόσιου υπάλληλου και όχι του δημόσιου λειτουργού. Και αντί να προσπαθήσει να «εκμεταλλευτεί» τον κυνηγό και να της προσφέρει αυτός την ενέργειά του και την γνώση του, του κηρύσσει τον πόλεμο με διάφορα τεχνάσματα που εφευρίσκει κάθε φορά.

     Η κατάντια του αρμόδιου υπουργείου για το κυνήγι είναι ενδεικτική της πάσχουσας νοοτροπίας που επικρατεί σήμερα. Οι αλλαγές όμως δεν έρχονται με ευχολόγια αλλά με σκληρή δουλειά. Και το αρμόδιο υπουργείο μας έχει δώσει δείγματα των προθέσεων του- βασιζόμενων κατά κύριο λόγο σε επιθυμίες εξωθεσμικών παραγόντων ή φορέων που ζουν παρασιτικά –και που δυστυχώς τείνουν να γίνουν κανόνας.

     Τους κανόνες του παιχνιδιού μπορούμε να τους αλλάξουμε προς όφελος του κυνηγού και της φύσης. Με πραγματικό σχέδιο και όραμα αφού καταφέρουμε πρώτα να απεγκλωβιστούμε από πάσχουσες και ξεπερασμένες νοοτροπίες. Το οξύμωρο εδώ είναι ότι ενώ ο κυνηγός απαιτεί ξεκάθαρες σχέσεις με όλους, η κεντρική μας διοίκηση κινείται μέσα στα πλαίσια του δημόσιου υπάλληλου. Ίσως συνήθισε στην ιδέα ότι εφ’ όρου ζωής θα διοικεί η ίδια κυνηγοπαρέα- οπότε λογικό είναι να αποκτήσει και την νοοτροπία του μόνιμου υπάλληλου.

     Η Ο.Π τάραξε την νιρβάνα πολλών πιστεύω με τις δράσεις της, τον αγώνα της, και τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους εχθρούς του κυνηγίου. Στα ίδια πλαίσια κινούνται και οι υπόλοιπες ομοσπονδίες μας. Παράγουν έργο και το υπερασπίζονται. Η κεντρική μας ομοσπονδία για άλλη μια φορά βρίσκεται πίσω από τα γεγονότα, τα ακολουθεί αντί να τα διαμορφώνει

========================

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011.

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Κάθε Τετάρτη


Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς.

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Το χαμένο μας χαμόγελο …

«Τι να σου πω φίλε, δεν μπορείς να καταλάβεις αυτό που βλέπω μπροστά μου τη στιγμή αυτή, ένα τεράστιο κοπάδι μου έχει φράξει τον δρόμο».

      Την ώρα που άκουγα στο τηλέφωνο τα λόγια του φίλου μου, έξω το λυκαυγές χανόταν σιγά-σιγά και ο ουρανός αποκτούσε ένα αχνό μπλέ χρώμα. Είχε χαράξει. Εγώ ήμουν στον πρώτο καφέ της ημέρας και ο φίλος μου ανέβαινε για τα βοσκοτόπια του «χαλασμένου βουνού». Εκείνου του έκοψαν τον δρόμο τα αγριογούρουνα, εμένα η νέα ημέρα μου φαινόταν ακόμα αλλόκοτη. Στο βουνό η θερμοκρασία έδειχνε 5 βαθμούς, μέσα στην πόλη 23.

      Το «χαλασμένο βουνό», στην δυτική πλευρά του Μαινάλου, κάπου στα 1500 μ. υψόμετρο, αγναντεύει όλες σχεδόν τις κορφές της Πελοποννήσου- και απέναντί του προς τα νότια, ο Ταΰγετος, στέκει σαν τεράστιος ανεμοφράκτης και του δίνει δροσιά όταν η καλοκαιρινή κάψα έχει φουντώσει για τα καλά στη Μεσόγειο.

      Έχει όμως και καθαρό αγνάντι το βουνό προς τα δυτικά και διακρίνει καθαρά τον Αίμο της Κεφαλονιάς, ολόκληρο τον κυπαρισσιακό κόλπο και αν και το μυαλό είναι καθαρό μπορείς να διακρίνεις απέναντι στους ιταλικούς τόπους την Αρεθούσα κόρη –ξεκούραστη από το κυνηγητό του ερωτιάρη Αλφειού, να ξεδιψά τους διαβάτες και τους οδοιπόρους.

      Το κοπάδι των αγριογούρουνων έπειτα από το ολονύκτιο κυνήγι της τροφής του και το ερωτικό ξεφάντωμα, ανέβαινε για τα γιατάκια του, να ξαποστάσει, να αγναντέψει και αυτό όσα η ανθρώπινη ματιά μπορεί να δει. Στα γιατάκια του ασφαλίζεται από φίλους και εχθρούς, από τους παράξενους καιρούς.

      Χαμηλότερα από τα γιατάκια των αγρίων, ο φίλος μου έβγαζε τα πρόβατα από την νυχτερινή κλεισούρα τους και τα άφηνε ελεύθερα να πάνε να βοσκήσουν το παχύ χορτάρι. Την διαδρομή για τα βοσκοτόπια την όριζε το γηραιότερο τσοπανόσκυλο και τα υπόλοιπα στις πλεύρες του κοπαδιού και στην ουρά του, φρόντιζαν για την ασφάλεια του. Να προφυλάξουν το κοπάδι από τους εχθρούς. Οι λύκοι όμως από την Πελοπόννησο εξαφανίστηκαν, κάτι τσακάλια κυκλοφορούν και αυτά την νύχτα. Δεν υπάρχουν δηλαδή σοβαροί κίνδυνοι για το κοπάδι. Τα τσοπανόσκυλα όμως ακολουθούν την παλιά συνήθεια της φυλής τους, και αρματωμένα με περίσσιο θάρρος καθώς είναι, πατάνε στέρεα πάνω σε αρχαία πρότυπα.

      Στην περιοχή που βόσκουν τώρα το παχύ χορτάρι τα πρόβατα, τον χειμώνα εμείς κυνηγάμε τον κάπρο. Χωρίς κινδύνους αφού τα πρόβατα κατεβαίνουν στα χειμαδιά. Στα ψηλά λιβάδια που πνίγονται από τα σπάρτα και τα χαμηλά πουρνάρια, παίρνουμε βαθιές ανάσες από τον λειψό μα καθαρό αέρα. Μας δίνει δύναμη η επαφή με το χώμα, μας ξεκουράζει νου και σώμα, μας διώχνει το άγχος από τα προβλήματα της πόλης.

      Σύντομα μπαίνουμε βαθύτερα στις συζητήσεις που θα αρχίσουν για την νέα ρυθμιστική και ασφαλώς θα χυθεί πολύ μελάνι πάλι, η αγωνία των κυνηγών θα κορυφωθεί- αλλά στην δύσκολη καμπή του προβλήματος, θα βγει μπροστά η ηγεσία μας και σαν άλλος Καραϊσκάκης θα δώσει το σύνθημα για το γιουρούσι και την τελική νίκη.

      Ωραία κόλπα, τι να τα κάνεις όμως όταν το χρήμα έχει λιγοστέψει, και η οικονομική δυσπραγία μας κρατά εγκλωβισμένους στα σπίτια μας; Πόσοι από εμάς θα μπορέσουν να δώσουν τα 150 ευρώ για μία άδεια; Πόσοι άραγε θα διακόψουν το κυνήγι επειδή οι ανάγκες της οικογένειας προέχουν; Πόσα μαγαζιά που συντηρούνται από τους κυνηγούς δεν θα βάλουν λουκέτο;

      Η αλυσίδα πίσω από τον κυνηγό σέρνει πολλούς κρίκους- πολλές επαγγελματικές τάξεις, που ζούν από το κυνήγι. Ο φαύλος κύκλος της κρίσης που άνοιξε συμπαρασύρει τα πάντα στις στροφές του. Και το χειρότερο φυσικά είναι η ανύπαρκτη προοπτική –το σπάσιμο του κύκλου, για να ξεφύγουμε κάποια στιγμή από τις περιδινήσεις και να αρχίσουμε πάλι να χαμογελάμε με αισιοδοξία.

      Το χειρότερο έγκλημα που έκαμαν οι πολιτικοί μας ταγοί δεν είναι μέσα στα γνωστά και αναρίθμητα αίσχη που συζητάμε όλοι μας στις παρέες, στις πλατείες, στο συνεχές παραμιλητό μας. Το μεγαλύτερο έγκλημά τους είναι που αφαίρεσαν από έναν ολόκληρο λαό το χαμόγελο- ναι, το χαμόγελο και την αισιοδοξία. Τα δυό αυτά στοιχεία με τα οποία πορευθήκαμε στο διάβα των αιώνων.

      Η μοναδική μας ελπίδα για την ολική επαναφορά μας, είναι το δυνατό τράνταγμα του αέρα που καθαρίζει τον ορίζοντα και μας κάνει να κοιτάζουμε μακριά …

=================================

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

ΣΤ΄ ΚΟΜΑΘ - Ανακοίνωση

Ανακοίνωση


      H Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας – Θράκης (ΣΤ΄ ΚΟΜΑΘ) ενημερώθηκε από τον Αρκτούρο για θανάτωση αρκούδας σε περιοχή της Ημαθίας.

      Δηλώνουμε ότι καταδικάζουμε με τον πλέον απερίφραστο τρόπο τέτοια περιστατικά και ευλεπιστούμε ότι, εφόσον αποδειχθεί ως αληθής η καταγγελία, οι αρμόδιες αρχές, που έχουν αναλάβει τη διερεύνηση της υπόθεσης, θα επιτύχουν την τιμωρία του κάθε εμπλεκόμενου με την υπόθεση.

     Πέραν δε της καταδίκης τέτοιων περιστατικών, ενημερώνουμε ότι με τη λειτουργία της θηροφυλακής των κυνηγετικών οργανώσεων, εργαζόμαστε συστηματικά στην εξάλειψη της παραβατικής συμπεριφοράς απέναντι στην προστασία της άγριας πανίδας.

Περισσότερα στην σελίδα της ΣΤ΄ ΚΟΜΑΘ

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Κάθε Τετάρτη


Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς.

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Προγραμματίζοντας το μέλλον …

       Η αντίστροφη μέτρηση για το κυνήγι άρχισε και πάλι. Οσονούπω θα αρχίσει και ο πόλεμος ανακοινώσεων, προθέσεων, αποφάσεων για την νέα κυνηγετική περίοδο.

     Συνηθισμένα πράγματα αφού τα τελευταία χρόνια έχουμε ακριβείς επαναλήψεις μιας παραφιλολογίας και συνεπώς κινδυνολογίας. Ως συνήθως θα αναμετρηθούμε με «το αρμόδιο υπουργείο» και με τον πρόσκαιρο σύμμαχό του, τους οικολόγους των διαφόρων Μ.Κ.Ο.

     Μερικές οργανώσεις πάλι θα βάλουν στο ταμείο τους δικό μας- δημόσιο χρήμα για να μελετήσουν μετά της δέουσας προσοχής την καφέ αρκούδα ή τα μεταναστευτικά πουλιά στους βαλτότοπους του Σχοινιά. Και βέβαια, οι εκθέσεις που θα προκύψουν από τις μελέτες τους θα ληφθούν σοβαρά υπόψη από το αρμόδιο υπουργείο. Τα χρήματα που θα πάνε στην αρκούδα και στα πουλιά για την μελέτη τους, θα πληρωθούν με τόκο δυσβάστακτο- αφού είναι χρήματα δανεικά.

      Εμείς όμως που δεν σπαταλάμε δημόσιο χρήμα- εμείς που δεν αρμέγουμε τον δημόσιο ντορβά- εμείς που ιδίοις εξόδοις μέσω των συλλόγων και των ομοσπονδιών μας καταθέτουμε ολοκληρωμένες προτάσεις και μελέτες για το κυνήγι- εμείς τελικά δεν λαμβανόμαστε σοβαρά υπόψη από την ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου.

      Είμαστε ίσως η μόνη κοινωνική ομάδα που οι δράσεις μας δεν εξαρτώνται από δανεικό χρήμα. Ίσως για τον λόγο αυτό δεν μας δίνουν την σημασία που αξίζουμε. Ίσως θεωρούν ξεπερασμένο το σύστημά μας που γεμίζει τα άδεια δημόσια ταμεία, που δίνει οικονομικές ανάσες σε πληθώρα επιχειρήσεων, τονωτικές ενέσεις επίσης στον εσωτερικό τουρισμό, και συμβάλει με τις δράσεις μας στην οικονομική ευημερία του τόπου.

     Ακόμα και τώρα, που θα αρχίσουν να έρχονται αντικυνηγετικά δημοσιεύματα, πρέπει οι απαντήσεις μας να είναι άμεσες και καίριες, βασιζόμενες σε ρεαλιστικά στοιχεία μη αμφισβητήσιμα. Δεν θέλουμε να επαναληφθεί η αμυντική πολιτική της ηγεσίας μας- που επέλεξε τόσα χρόνια τον δρόμο της σιωπής και της μικροπολιτικής.

      «Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που το προγραμματίζουν» διάβασα το 2000 σε ένα μεγάλο πανώ- και μπορώ να πώ ότι τότε με ξένισε. Διαφορετικά σκεφτόμενος σήμερα υιοθετώ το σύνθημα εκείνο. Ναι, μπορούμε με τις ενέργειες μας να γίνουμε οι πρωτεργάτες των εξελίξεων και όχι οι ακόλουθοι. Μπορούμε να τις διαμορφώνουμε αντί να ακολουθούμε την ουρά τους. Μπορούμε να τις προγραμματίζουμε προς όφελος της φύσης και του κυνηγίου.

      Στην φύση έχουμε μία εξειδίκευση- όπως και αν ακούγεται κάτι τέτοιο. Στον τομέα μας, που επεκτείνεται και πέρα από το κυνήγι, είμαστε οι αληθινοί φυσιολάτρες, οι γνήσιοι οικολόγοι, οι μύστες του βουνού. Τα δικά μας βήματα ακουμπάνε πολύ μακρύτερα από άλλων ομάδων- και δεν το αναφέρω αυτό σαν καυχησιά- αλλά διότι αυτό συμβαίνει.

      Και όμως, τις γνώσεις μας, που είναι πολύτιμες και πλούσιες μέσα από την ενασχόληση και την εμπειρία, το αρμόδιο υπουργείο δεν τις έχει ανάγκη φαίνεται, όχι για να τις διαβουλευτεί –αστεία πράγματα- αλλά για να καθίσει να μιλήσει σοβαρά για την φύση μαζί μας. Στην παρούσα φάση υπό την ηγεσία της κυρίας υπουργού, ο κυνηγός μάλλον περισσεύει και τον θέλει στο περιθώριο.

     Θα έλεγα ότι κανείς δεν περισσεύει- ότι όλοι που έχουν να πουν κάτι, να προτείνουν, να σχεδιάσουν, να προγραμματίσουν- είναι χρήσιμοι και απαραίτητοι. Ακόμα και μέσα από τα λάθη γεννιούνται θετικά πράγματα.

      Τα κλειστά επαγγέλματα άνοιξαν, δεν νοείται πλέον να υπάρχουν στεγανά πουθενά- πόσο μάλλον στον δημόσιο βίο. Οι κλειστές ομάδες των υπουργείων θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να δρουν; Η κλειστή ομάδα του αρμόδιου υπουργείου μας θα ακούει και θα συνδιαλέγεται με την wwf και όχι και με εμάς; Σαν αστείο δεν ακούγεται όλο αυτό;

      Είναι φυσικά αστείο μα και επικίνδυνο. Είναι αυταρχικό να αποκλείεις και να αγνοείς επιδεικτικά αυτούς που έχουν γνώσεις και δικά τους χρήματα και μπορούν να προσφέρουν. Ένας υπουργός- έστω και εξωκοινοβουλευτικός, υποχρεούται να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Και η φύση ανήκει σε όλους μας εξίσου το ίδιο. Και ο Λόγος μας- βάσει του Συντάγματος πρέπει να ακούγεται ισότιμα με αυτόν άλλων ομάδων που για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία, θέλουν να βρίσκεται σε πρώτη προτεραιότητα.

      Στην φύση δεν χωράνε εγωισμοί- όπως και πουθενά όπου υπάρχει δημόσιο συμφέρον. Και απορώ πολλές φορές με την πολιτική που υιοθετεί η δημόσια αρχή αποκλείοντας πολίτες της που έχουν αποδείξει με την πράξεις τους τις διαθέσεις τους για προσφορά.

=====================================

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 1η Ιουνίου 2011.

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Κάθε Τετάρτη

Για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς.

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Της Φύσης οι διαδρομές …

Η θάλασσα την εποχή αυτή είναι μοναδική, πεντακάθαρη, παγωμένη, μυρωδάτη. Ιδίως τα πρωινά που στο κολύμπι σου έχεις την παρέα των γλάρων με τις εκπληκτικές βούτες τους για αφρόψαρα.

Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, ο δυνατός τον αδύνατο. Αυτός είναι με απλά λόγια ο ορισμός της ζωής, της φυσικής επιλογής, του πολιτισμού μας. Οτιδήποτε παρεκκλίνει του ορισμού θεωρείται μη φυσικό, μη ηθικό, μη λογικό.

Η διαδικασία αυτή, ο πόλεμος του δυνατού εναντίον του αδυνάτου, έφτασε ως τις ημέρες μας, στην κοινωνία μας. Πιστεύω ότι είναι λάθος να ερμηνεύσει κανείς το καλό και το κακό, το όμορφο και το άσχημο- αφού οι όποιες προσεγγίσεις που θα προκύψουν θα είναι καθαρά υποκειμενικές. Για την φύση δεν υπάρχουν διαχωρισμοί, όλα κυλούν με βία στο διάβα των εκατομμυρίων αιώνων. Μην μας ξενίζει η βία, είναι το κυρίαρχο στοιχείο της ζωής μας και του πολιτισμού μας.

Η προσαρμογή στις συνθήκες ζωής, έφερε την εξέλιξη. Με φυσικό τρόπο. Τα δισεκατομμύρια είδη που έχουν εκλείψει στο πέρασμα του χρόνου και αυτά που έχουν δημιουργηθεί- φανερώνουν την δύναμη της φύσης. Εμείς όμως έχουμε την τάση, ή την νοοτροπία να πιστεύουμε ότι είμαστε ικανοί να κατευθύνουμε την φύση. Είμαστε οι κυρίαρχοι στον πλανήτη, αλλά αδύναμοι κι εμείς στην νομοτέλεια του κόσμου.

Το κυνήγι είναι μία φυσική λειτουργία του ανθρώπου. Και είναι ατυχές να θεωρούν κάποιες ομάδες ότι το κυνήγι καταστρέφει τη ζωή. Η αιώνια πρακτική έχει δείξει με σαφήνεια του λόγου το αληθές. Αντιμάχονται όμως τον Λόγο ομάδες που αυθαίρετα βαπτίστηκαν «φυσιολατρικές», ή «οικολογικές», ή εναλλακτικές». Πιστεύουν αφελώς ή κινούνται από ωφελιμιστικά κριτήρια- πως τον κόσμο τον γνωρίζουν καλά και μπορούν – αφού έχουν και ζεστό χρήμα, να τον οδηγήσουν σε μονοπάτια απόλυτα ελέγξιμα. Δεν είναι όμως έτσι. Η φύση έχει τους δικούς της νόμους και ο ανθρώπινος πολιτισμός τους δικούς του. Η φύση δημιούργησε το Σύμπαν και ο άνθρωπος τις πόλεις. Να η μεγάλη διαφορά.

Ο άνθρωπος της πόλης που βγαίνει από τα όρια της και πηγαίνει να κυνηγήσει, δεν το κάνει επειδή είναι κακός, εγκληματίας, παράφρων- όπως συνηθίζεται να λέγεται από χείλη άγουρα. Ακολουθεί το dna του, το ένστικτό του, την φύση του. Και στην εξοχή, στο βουνό, στον κυνηγότοπο, βρίσκει πάλι την βιασμένη από τις νέες συνθήκες ζωής – χαμένη του ύπαρξη.

Όταν ο άνθρωπος βρίσκεται στο βουνό στο κατόπι του κάπρου, ακολουθεί αρχέγονους βηματισμούς. Μαζί του κυνηγάνε και όλοι του οι πρόγονοι, που δεν πρόλαβαν να δούν το αχνάρι, δεν κατάφεραν να καρπωθούν το θήραμα. Ο κυνηγός που στέκει στο καρτέρι για την ντουφεκιά, εκφράζει τη δίψα για τη ζωή, για την συνέχιση του είδους. Κυνηγά σαν τον αιώνιο άνθρωπο με άλλα μέσα.

Τα πυροβόλα όπλα που στο άκουσμά τους πολλοί «ευαίσθητοι» βγάζουν σπυριά, είναι η φυσική εξέλιξη από την πέτρα, στο χάλκινο εργαλείο, στο σιδερένιο μαχαίρι. Και η πέτρα στην εποχή της εθεωρείτο «φονικό όπλο», Και το χάλκινο κατασκεύασμα θεωρήθηκε τεχνολογικό θαύμα, και το σιδερένιο όπλο κυριάρχησε στα υπόλοιπα.

Το κυνήγι, η παλιά αυτή ανθρώπινη τέχνη, αύριο μπορεί να γίνεται με ακτίνες λέιζερ, με όπλο που θα κυριαρχήσει έναντι άλλων. Τότε τι θα λένε οι αντικυνηγοί: «αν είστε μάγκες κυνηγήστε με πυροβόλα όπλα;». Αστεία πράγματα, από ομάδες που θέλουν να επιβάλουν τους δικούς τους κανόνες στις φυσικές λειτουργίες του ανθρώπου. Τι σημαίνει αυτό; Ένα πράγμα, όταν αντιμάχεσαι την φύση είσαι επιεικώς παράφρων.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι στον πλανήτη μας, θα υπάρχουν και κυνηγοί. Για ένα απλό λόγο, η εξέλιξη έφτασε ως εδώ μέσα από το κυνήγι, και θα προχωρήσει μακρύτερα πάλι μέσα από το κυνήγι. Μπορεί οι «ελεγχόμενες ομάδες κρούσης» να ελπίζουν στο τέλος του κυνηγίου αφού δεν γνωρίζουν πραγματικά τον πόλεμο που γίνεται στον Κόσμο και στο Σύμπαν. Μπορεί να ευαγγελίζονται μία κοινωνία χωρίς όπλα- αγνοώντας ότι τότε θα πάψουν οι ίδιοι να είναι το κυρίαρχο ζώο επί της γης.

Αν ακολουθήσει η κοινωνία μας τα δικά τους «ευγενή αισθήματα» -γιατί όχι, να μην μας κυβερνά στο μέλλον και ο αγριοπελεκάνος της Μεσογείου. Εδώ μας έχουν κυβερνήσει παπαγάλοι, στον πελεκάνο θα κολλήσουμε;

=======================================

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 1η Ιουνίου 2011.