Η αντίστροφη μέτρηση για το κυνήγι άρχισε και πάλι. Οσονούπω θα αρχίσει και ο πόλεμος ανακοινώσεων, προθέσεων, αποφάσεων για την νέα κυνηγετική περίοδο.
Συνηθισμένα πράγματα αφού τα τελευταία χρόνια έχουμε ακριβείς επαναλήψεις μιας παραφιλολογίας και συνεπώς κινδυνολογίας. Ως συνήθως θα αναμετρηθούμε με «το αρμόδιο υπουργείο» και με τον πρόσκαιρο σύμμαχό του, τους οικολόγους των διαφόρων Μ.Κ.Ο.
Μερικές οργανώσεις πάλι θα βάλουν στο ταμείο τους δικό μας- δημόσιο χρήμα για να μελετήσουν μετά της δέουσας προσοχής την καφέ αρκούδα ή τα μεταναστευτικά πουλιά στους βαλτότοπους του Σχοινιά. Και βέβαια, οι εκθέσεις που θα προκύψουν από τις μελέτες τους θα ληφθούν σοβαρά υπόψη από το αρμόδιο υπουργείο. Τα χρήματα που θα πάνε στην αρκούδα και στα πουλιά για την μελέτη τους, θα πληρωθούν με τόκο δυσβάστακτο- αφού είναι χρήματα δανεικά.
Εμείς όμως που δεν σπαταλάμε δημόσιο χρήμα- εμείς που δεν αρμέγουμε τον δημόσιο ντορβά- εμείς που ιδίοις εξόδοις μέσω των συλλόγων και των ομοσπονδιών μας καταθέτουμε ολοκληρωμένες προτάσεις και μελέτες για το κυνήγι- εμείς τελικά δεν λαμβανόμαστε σοβαρά υπόψη από την ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου.
Είμαστε ίσως η μόνη κοινωνική ομάδα που οι δράσεις μας δεν εξαρτώνται από δανεικό χρήμα. Ίσως για τον λόγο αυτό δεν μας δίνουν την σημασία που αξίζουμε. Ίσως θεωρούν ξεπερασμένο το σύστημά μας που γεμίζει τα άδεια δημόσια ταμεία, που δίνει οικονομικές ανάσες σε πληθώρα επιχειρήσεων, τονωτικές ενέσεις επίσης στον εσωτερικό τουρισμό, και συμβάλει με τις δράσεις μας στην οικονομική ευημερία του τόπου.
Ακόμα και τώρα, που θα αρχίσουν να έρχονται αντικυνηγετικά δημοσιεύματα, πρέπει οι απαντήσεις μας να είναι άμεσες και καίριες, βασιζόμενες σε ρεαλιστικά στοιχεία μη αμφισβητήσιμα. Δεν θέλουμε να επαναληφθεί η αμυντική πολιτική της ηγεσίας μας- που επέλεξε τόσα χρόνια τον δρόμο της σιωπής και της μικροπολιτικής.
«Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που το προγραμματίζουν» διάβασα το 2000 σε ένα μεγάλο πανώ- και μπορώ να πώ ότι τότε με ξένισε. Διαφορετικά σκεφτόμενος σήμερα υιοθετώ το σύνθημα εκείνο. Ναι, μπορούμε με τις ενέργειες μας να γίνουμε οι πρωτεργάτες των εξελίξεων και όχι οι ακόλουθοι. Μπορούμε να τις διαμορφώνουμε αντί να ακολουθούμε την ουρά τους. Μπορούμε να τις προγραμματίζουμε προς όφελος της φύσης και του κυνηγίου.
Στην φύση έχουμε μία εξειδίκευση- όπως και αν ακούγεται κάτι τέτοιο. Στον τομέα μας, που επεκτείνεται και πέρα από το κυνήγι, είμαστε οι αληθινοί φυσιολάτρες, οι γνήσιοι οικολόγοι, οι μύστες του βουνού. Τα δικά μας βήματα ακουμπάνε πολύ μακρύτερα από άλλων ομάδων- και δεν το αναφέρω αυτό σαν καυχησιά- αλλά διότι αυτό συμβαίνει.
Και όμως, τις γνώσεις μας, που είναι πολύτιμες και πλούσιες μέσα από την ενασχόληση και την εμπειρία, το αρμόδιο υπουργείο δεν τις έχει ανάγκη φαίνεται, όχι για να τις διαβουλευτεί –αστεία πράγματα- αλλά για να καθίσει να μιλήσει σοβαρά για την φύση μαζί μας. Στην παρούσα φάση υπό την ηγεσία της κυρίας υπουργού, ο κυνηγός μάλλον περισσεύει και τον θέλει στο περιθώριο.
Θα έλεγα ότι κανείς δεν περισσεύει- ότι όλοι που έχουν να πουν κάτι, να προτείνουν, να σχεδιάσουν, να προγραμματίσουν- είναι χρήσιμοι και απαραίτητοι. Ακόμα και μέσα από τα λάθη γεννιούνται θετικά πράγματα.
Τα κλειστά επαγγέλματα άνοιξαν, δεν νοείται πλέον να υπάρχουν στεγανά πουθενά- πόσο μάλλον στον δημόσιο βίο. Οι κλειστές ομάδες των υπουργείων θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να δρουν; Η κλειστή ομάδα του αρμόδιου υπουργείου μας θα ακούει και θα συνδιαλέγεται με την wwf και όχι και με εμάς; Σαν αστείο δεν ακούγεται όλο αυτό;
Είναι φυσικά αστείο μα και επικίνδυνο. Είναι αυταρχικό να αποκλείεις και να αγνοείς επιδεικτικά αυτούς που έχουν γνώσεις και δικά τους χρήματα και μπορούν να προσφέρουν. Ένας υπουργός- έστω και εξωκοινοβουλευτικός, υποχρεούται να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Και η φύση ανήκει σε όλους μας εξίσου το ίδιο. Και ο Λόγος μας- βάσει του Συντάγματος πρέπει να ακούγεται ισότιμα με αυτόν άλλων ομάδων που για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία, θέλουν να βρίσκεται σε πρώτη προτεραιότητα.
Στην φύση δεν χωράνε εγωισμοί- όπως και πουθενά όπου υπάρχει δημόσιο συμφέρον. Και απορώ πολλές φορές με την πολιτική που υιοθετεί η δημόσια αρχή αποκλείοντας πολίτες της που έχουν αποδείξει με την πράξεις τους τις διαθέσεις τους για προσφορά.
=====================================
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 1η Ιουνίου 2011.
