Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Δυτικά του Μαινάλου - 2009 Ευχές

Το blog για το "κυνήγι" στην Αρκαδία και την Ελλάδα, εύχεται σε όλους τους κυνηγούς, τους θηροφύλακες, τους οικολόγους, και σε όσους ασχολούνται με τη φύση από οποιαδήποτε σκοπιά, Καλή Χρονιά.
Η φωτό είναι από το όρος "Αρτοζήνος" στο τελευταίο κυνήγι της περιόδου.

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

Ο οικόσιτος «Μάρκος» και ο … σκοπευτής

Ό ήχος που ακούστηκε μας ξύπνησε όλους. Όσους κοιμόντουσαν στα κρεβάτια αλλά κι εμάς τα παιδιά που κοιμόμασταν στρωματσάδα. «Γέρο» φίδι!!, η φωνή της γιαγιάς μας έδινε εξηγήσεις για τον βαρύγδουπο ήχο στο πάτωμα. Και πράγματι, ο παππούς που σηκώθηκε τελευταίος από το κρεβάτι, πήγε νίφτηκε, φόρεσε το πανταλόνι του, τα χειροποίητα παπούτσια του τα τριζάτα, έσφιξε καλά τη γραβάτα, φόρεσε το σακάκι του, πήρε το καπέλο ανά χείρας και «σκληρός» όπως ήταν, ζήτησε από την γιαγιά μου επιτακτικά τη μαγκούρα του για να σκοτώσει το φίδι!.

Ο «Μάρκος» το σπιτόφιδο, βλέποντας τα δικά του όνειρα στο πατερό του σπιτιού που κοιμόταν, φαίνεται πως γλίστρησε και έπεσε. Είχε όμως το χρόνο να ξεζαλιστεί και να χαθεί μέχρι ο παππούς να πάρει τα «όπλα» του. Είχαμε συνηθίσει το περιστατικό αυτό γιατί συνέβαινε κάμποσες φορές τα καλοκαίρια που μαζευόμασταν στο χωριό. Τον «Μάρκο» κανείς δεν ήθελε να τον σκοτώσει, ούτε φυσικά και ο παππούς. Εξάλλου το κάθε σπίτι στο χωριό είχε το δικό του σπιτόφιδο, τη δικιά του τύχη. Έπειτα από χρόνια, το σπίτι μονώθηκε καλά Όμως κάτι αυγουστιάτικα απογεύματα σα να μου φαίνεται πως σκαρφαλώνει ο «Μάρκος» προς τα κεραμίδια, ο ίδιος ή οι κληρονόμοι του!. Αναπόσπαστο μέρος του σπιτιού.

Στο κλίμα, στον κήπο του σπιτιού, όταν αυτό ήταν «στα κέφια του», πήγαινε μια συγχωριανή και κρυφά μάζευε τα αμπελόφυλλα και έκανε ωραία ντολμαδάκια που άρεσαν στη φαμελιά της. Την συγχωριανή λοιπόν την πήρα είδηση και διέδωσα εμπιστευτικά σε κάποιον «εχέμυθο» του χωριού πως στο κλίμα βλέπω συνέχεια ένα μεγάλο φίδι να φέρνει βόλτες. Σε λιγότερο από μία ώρα, όλο το χωριό μιλούσε για ένα τεράστιο φίδι, που όλως τυχαίως, όλοι το είχαν δεί και μάλιστα είχαν φοβηθεί πολύ. Η συγχωριανή το έμαθε γρήγορα το «κακό μαντάτο» και άλλαξε διατροφικές συνήθειες!!.
Πάρα πολλές οι ιστορίες στο χωριό με φίδια με κέρατα, με σαΐτες που σου ορμάνε, με δεντρογαλιές που κουλουριάζονται στο πόδι σου και σε χτυπάνε. Και οι περισσότερες εξ αυτών είναι παραμύθια, πλασμένα ωραία που έδιναν τόνο και χρώμα στις συζητήσεις. Η μυθοπλασία είναι στο αίμα του ανθρώπου της φύσης. Σήμερα τα παραμύθια τα «γερά» τα πλάθουν οι κυνηγοί και οι ψαράδες, με ιστορίες ατελείωτες, με κατορθώματα σπουδαία και ζηλευτά.

Όπως καλή ώρα ο φίλος ο Γνάθων που ήλθε στο χωριό για φάσες. Ήλθε σπίτι και πίναμε το τσιπουράκι μας και τάχα αδιάφορα του λέω: αυτό το κοπάδι εκεί στη πλαγιά από πού ξεφύτρωσε; Πετάχτηκε επάνω φουριόζος και σε μερικά λεπτά άκουγα μπαταριές που ξεσήκωσαν τον τόπο. Πήγα για ύπνο...............

Με ξύπνησε το απογευματινό τηλεφώνημα συγχωριανού μου: βρε παιδί μου, μήπως είδες ποιος ευλογημένος πυροβολούσε το μεσημέρι τα περιστέρια μου; Δεν ξέρω μπάρμπα, κοιμόμουν!. Δεν είναι παιδί μου μόνο ότι τα πυροβολούσε και μου τα τρόμαξε, δεν είχε και ιδέα από σημάδι!. Κυνηγός να ήταν;
Το βραδάκι, μαζεύτηκε η παρέα μας στην ταβέρνα του χωριού. Στο διπλανό τραπέζι ο φίλος ο Γνάθων εξιστορούσε σε άλλη παρέα και με κάθε λεπτομέρεια, πως «κατέβασε» στη πλαγιά ένα ολόκληρο κοπάδι φάσες!! Τον κοίταξα με «θαυμασμό». Τι κυνηγός... Και τι σκοπευτής…..

Ο Γνάθων, δεν φάνηκε πάλι στο χωριό για φάσες, ίσως να πηγαίνει στα νησιά του Αιγαίου που είναι γεμάτα περιστερώνες…
----------------------------------------------------------------------------
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Τύπος - Κυνήγι" του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

Παρουσίαση ομάδας αγριόχοιρων από την Ροδόπη

Μας μίλησε ο Βασίλης Γκόγκος, εκπροσωπώντας την ομάδα του που κυνηγά αγριογούρουνα στο Νομό Ροδόπης.

Κατάγεστε από την περιοχή του Ν. Ροδόπης.
Μιλήστε μας για τις ιδιαιτερότητες της περιοχής και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζετε. Η πιο σοβαρή ιδιαιτερότητα της περιοχής μας είναι ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά στα σύνορα με την Τουρκία και την Βουλγαρία, πράγμα πολύ καλό ή πολύ κακό αναλόγως την οπτική γωνία που το βλέπουμε κάθε φορά. Δηλαδή ενώ η Τουρκία ήταν πάντα ο τροφοδότης θηραμάτων, σήμερα και λόγω της πολύ μεγάλης αλλοίωσης του τοπίου κυρίως εξαιτίας της Εγνατίας Οδού, τα αγριογούρουνα δεν μπορούν πλέον να περάσουν στην χώρα μας με αποτέλεσμα να μειώνετε συνεχώς ο πληθυσμός των αγριόχοιρων. Το πρόβλημα έγινε ακόμη μεγαλύτερο με την δημιουργία του «οικολογικού εκτρώματος» που λέγετε Αιολικό πάρκο. Τα εργοτάξια που έγιναν για να κατασκευαστεί το πάρκο καταστρέψανε πολύ μεγάλες δασικές εκτάσεις με ανυπολόγιστες συνέπειες για την πανίδα και την χλωρίδα του ευρύτερου ορεινού όγκου. Η ζημιά που προκλήθηκε από τη δημιουργία του πάρκου αυτού είναι ανυπολόγιστη για το φυσικό περιβάλλον μας. Είναι γνωστό άλλωστε πως σε πολύ μεγάλη ακτίνα από τα Αιολικά πάρκα, η ζωή παύει κυριολεκτικά να υφίσταται.
Υπάρχουν προβλήματα με τη γειτονική Βουλγαρία στο κυνήγι σας; Αν ναι, με τι τρόπο τα λύνετε;
Το πρόβλημα είναι ένα και μοναδικό: η θηραματική πολιτική των γειτόνων. Οι Βούλγαροι ρίχνουν τροφές καθ’ όλη την διάρκεια του έτους στην περιοχή της Βουλγαρικής Ροδόπης με αποτέλεσμα τα θηράματα να μην μεταναστεύουν στην χώρα μας. Αυτό έχει σαν συνέπεια να ελαττώνονται τα δικά μας θηράματα, δεδομένου ότι οι αγριόχοιροι ως γνωστό διανύουν μεγάλες αποστάσεις προς εξεύρεση της τροφής τους. Είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που δυστυχώς εμείς από μόνοι μας δεν μπορούμε να το λύσουμε και δυστυχώς βλέπουμε να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα.
Η Ροδόπη είναι από τα ομορφότερα σημεία της Ελλάδας, άγνωστη όμως στο ευρύ ελληνικό κοινό θα ‘λεγα, μιλήστε μας γι’ αυτήν και τον φυσικό της πλούτο.
Πράγματι η Ροδόπη μας είναι ένας παράδεισος όχι μόνο για όσους είναι κυνηγοί αλλά και για όσους είναι λάτρεις του φυσικού περιβάλλοντος, ακόμη και για εκείνους που έχουν διαφορετικές αναζητήσεις. Προσφέρεται για ψάρεμα, έχουμε φανταστικούς ψαρότοπους όπως και πανέμορφες παραλίες για όσους θέλουν να απολαύσουν τον ήλιο και την θάλασσα. Η απόσταση μεταξύ του ορεινού όγκου και της παραλιακής ζώνης είναι μόλις δεκαπέντε χιλιόμετρα και περίπου μισή ώρα με το αυτοκίνητο. Στην διαδρομή ο επισκέπτης μπορεί να επιλέξει την πορεία του είτε μέσα από τα πολυάριθμα χωριά του κάμπου που χαρακτηρίζονται από την έντονη αγροτική τους δραστηριότητα είτε από την πλευρά της ιστορικής «Μαρώνειας» όπου μπορεί να δει τα αρχαία ευρήματα που υπάρχουν στην ευρύτερη περιοχή του όρους Ίσμαρος όπου βρίσκεται και η περιβόητη «σπηλιά του Κύκλωπα». Από εκεί ο επισκέπτης θα καταλήξει στο γραφικό λιμανάκι του Άγιου Χαράλαμπου όπου πραγματικά αξίζει η στάση για φρέσκο ψάρι στα γραφικά ταβερνάκια της περιοχής .Στην Κομοτηνή έχει έδρα και μια από τις πιο δραστήριες λέσχες 4Χ4 της Βορείου Ελλάδος. Στην περιοχή μας υπάρχουν πολλοί προορισμοί για Off road διαδρομές για τους λάτρεις της περιπέτειας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η πόλη μας φιλοξενεί τουλάχιστον δύο από τους αγώνες πρωταθλήματος για εκτός δρόμου οχήματα κάθε χρόνο. Βέβαια δεν θα πρέπει να ξεχάσω να πω - μια και είναι και στην επικαιρότητα, ότι υπάρχει και ο σπάνιος βιότοπος της λίμνης Βιστωνίδας όπου οι ενδιαφερόμενοι επισκέπτες, περιπατητές, εξερευνητές, παρατηρητές της πανίδας κ.α. μπορούν να δουν και να παρατηρήσουν ένα πλήθος πουλιών που ζουν μόνιμα στην περιοχή ή μεταναστεύουν. Εδώ εξάλλου ζούνε και τα περιβόητα «Flamingos» σε μια από τις ελάχιστες παρουσίες τους στην Ευρώπη. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι οι εναλλακτικές δραστηριότητες είναι πάρα πολλές στην περιοχή μας και αξίζει οι κυνηγοί της περιπέτειας να την επισκεφτούν.
Αντιμετωπίζετε προβλήματα με γειτονικές ομάδες αγριογούρουνων; Ποιες είναι οι σχέσεις σας;
Σε γενικές γραμμές προβλήματα με άλλες ομάδες δεν υπάρχουν, θα λέγαμε ότι οι άγραφοι νόμοι τηρούνται σε πολύ μεγάλο βαθμό. Και ξέρετε, οι Άγραφοι Νόμοι έχουν βαθιές ρίζες μέσα στο χρόνο.Το σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι έλλειψη ενεργειών από τους τοπικούς κυνηγετικούς συλλόγους σε ότι αφορά την προσπάθεια αύξησης και διατήρησης του πληθυσμού των αγριογούρουνων της περιοχής. Δηλαδή ενώ γίνονται διάφορες δράσεις για άλλα θηράματα – και πολύ καλά πράττουν οι κυνηγετικοί σύλλογοι, δεν λαμβάνετε καμία απολύτως μέριμνα για τον αγριόχοιρο. Αυτό, σε συνδυασμό με την πολιτική των Βουλγάρων όπως σας προανέφερα, καταλαβαίνετε ότι έχει καταλυτικά αποτελέσματα στον αριθμό των ζώων που κάθε χρόνο μειώνονται επικίνδυνα .Τέλος ένα πρόβλημα που έκανε την εμφάνιση του τα δύο περίπου τελευταία χρόνια είναι αυτή η «κατάρα» της κλοπής των σκυλιών, πράγμα που δυστυχώς δεν συμβαίνει μόνο εδώ. Ελπίζουμε με την προσπάθεια αφύπνισης όλων των φίλων κυνηγών να περιορίσουμε το φαινόμενο και γιατί όχι κάποια στιγμή να το εξαλείψουμε.
Τι όπλα χρησιμοποιείτε στο κυνήγι σας και γιατί;
Οι περισσότεροι από την παρέα μας χρησιμοποιούμε καραμπίνες cal 12 . Γιατί με τα χρόνια καταλήξαμε ότι είναι τα όπλα που μας ταιριάζουν. Τα σκυλιά σας τα αγοράζετε; Αν ναι, από γειτονικές χώρες; Τα φτιάχνετε μόνοι σας;
Τα σκυλιά μας τα αγοράζουμε από την γειτονική Βουλγαρία κατά κύριο λόγο αλλά και εκπαιδεύουμε δικά μας κουτάβια με θεαματικά αποτελέσματα.
Τι φυσίγγια χρησιμοποιείτε και γιατί;
Χρησιμοποιούμε συνήθως οκτάβολα, δεκάβολα, εξάβολα σπανιότερα και μονόβολα. Ο λόγος είναι ότι η κάρπωση είναι ευκολότερη με αυτά τα φυσίγγια στο δασικό περιβάλλον της περιοχής μας που είναι αρκετά πυκνό. Γιατί κυνηγάτε αγριογούρουνα; Τι σας προσφέρει το συγκεκριμένο κυνήγι; Μιλήστε μας για την ομάδα σας.
Επιλέξαμε το συγκεκριμένο κυνήγι διότι είναι το μόνο «πραγματικό κυνήγι», ζούμε την κάθε στιγμή όλοι μας από την πρωινή ιχνηλασία, την διαδικασία της κατάστρωσης σχεδιασμού ανάλογα με το που πιστεύουμε ότι βρίσκετε το θήραμα, την παγάνα μέχρι το τελικό αποτέλεσμα. Και γενικά το βουνό και η φύση γενικότερα είναι το μόνο μέρος που πραγματικά ξεφεύγουμε για λίγο όλοι από την καθημερινότητα μας.Η ομάδα μας αποτελείτε από φίλους που βρισκόμαστε καθημερινά σε όλη την διάρκεια του χρόνου και όχι μόνο κατά την κυνηγετική περίοδο. Η σχέση μας έχει δοκιμαστεί στο χρόνο και οι δεσμοί μας κατ’ επέκταση είναι πολύ ισχυροί.
Η ομάδα μας αποτελείται από τους: Βραχνίδη Γιάννη, Τσαραγκλή Γιάννη, Βελκόπουλο Κώστα, Εμμανουήλ Μένιο, Μαργαρίτη Μπάμπη, Βασιλακάκη Δημήτρη, Σφέτσα Δημήτρη, Αντωνιάδη Γιώργο, Αντωνιάδη Θωμά, Τσιφτσή Ανδρέα, Κατσόλα Νίκο, Βαλδραμίδη Σάκη και Μήτρογλου Σίμο.Η σύνθεση της ομάδας μας περιλαμβάνει τόσο εμπείρους κυνηγούς όσο και νέα παιδιά με πολύ ταλέντο. Αλήθεια είναι ότι λάθη γίνονται και κάποιες φορές χάνονται «εύκολα» θηράματα ωστόσο θα έλεγα ότι είμαστε ένα πολύ καλό σύνολο που μαθαίνουμε κάθε φορά από τα λάθη μας.
---------------------------------------------------------------------------------------
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Τύπος - Κυνήγι" του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Παρουσίαση ομάδας αγριόχοιρων από την Φωκίδα

Μας μίλησε ο Νίκος Λαλαγιάννης, εκπροσωπώντας την ομάδα του που κυνηγά αγριογούρουνα στην Δωρίδα του Ν. Φωκίδος

Κυνηγάτε μόνο στην Φωκίδα ή και σε άλλα σημεία της Ελλάδας;
Τόπος κυνηγιού για την ομάδα μας αποτελεί αποκλειστικά η Δωρίδα και πιο συγκεκριμένα η περιοχή του χωριού μου, το Τρίκορφο Δωρίδας Ν. Φωκίδος. Το χωριό βρίσκεται στα όρια μεταξύ των νομών Αιτωλοακαρνανία και Φωκίδος με πλησιέστερο αστικό κέντρο την πόλη της Ναυπάκτου. Το Τρίκορφο χτισμένο αμφιθεατρικά ανάμεσα σε τρεις κορυφές (όπου οφείλει και το όνομά του) με θέα στον Κορινθιακό κόλπο, έχει διατηρήσει στοιχεία παράδοσης των Ελληνικών ορεινών χωριών καθώς και ένα άρτιο φυσικό περιβάλλον. Αντιμετωπίζει βέβαια τα προβλήματα της ελληνικής υπαίθρου καθώς ο ενεργός πληθυσμός μειώνεται συστηματικά και το χωριό τείνει να οδηγηθεί σε παραθεριστικό θέρετρο με μόνιμους κατοίκους άτομα μεγάλης ηλικίας. Ως μόνιμος κάτοικος του χωριού επισημαίνω την έλλειψη δραστηριοτήτων τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Σε αυτό το σημείο το κυνήγι συμβάλλει θετικά ως πόλος έλξεις ατόμων κάθε ηλικίας. Το χωριό ενισχύεται οικονομικά από τις τακτικές συνευρέσεις των κυνηγών και αποτελεί τον κυριότερο παράγοντα ψυχαγωγίας. Σε συνδυασμό με την ανάπτυξη άλλων δραστηριοτήτων το κυνήγι μπορεί να συμβάλλει στην αναβίωση του Τρικόρφου.

Τι σημασία έχει το Περιβάλλον για εσάς; Τι πιστεύετε, οι κυνηγετικές δραστηριότητες το προστατεύουν ή το επιβαρύνουν;
Ζωτική σημασία έχει το Περιβάλλον τόσο για εμάς τους κυνηγούς όσο και για όλους γενικότερα. Σήμερα ο άνθρωπος έχει ξεχάσει τον κυρίαρχο ρόλο που παίζει το περιβάλλον στη ζωή του. Αδιαφορεί συχνά για την εξέλιξή του και πολλές φορές δεν εκτιμά τα αγαθά που μπορεί να του προσφέρει. Το κυνήγι είναι μια αφορμή να έρθει σε επαφή ο σύγχρονος άνθρωπος με τη φύση, να τη βιώσει εκ των έσω, κάτι το οποίο ανέκαθεν έκανε για λόγους επιβίωσης. Μάλιστα η συχνή παρουσία μας στο δάσος αποθαρρύνει και αποτρέπει κάποιον που θα επιχειρούσε την εκμετάλλευσή του, διασφαλίζοντας έτσι τη φυσική ομορφιά και το θηραματικό πλούτο της περιοχής μας. Τηρώντας τους κανονισμούς θήρευσης του αγριόχοιρου, εξασφαλίζεται η φυσική ισορροπία, επιτρέπεται η ομαλή αναπαραγωγή του και επιτυγχάνεται η διαιώνιση του είδους . Η εμπειρία μας δίδαξε πως με τη σωστή διαχείριση της και τη λογική κάρπωση των θηραμάτων, όπως για παράδειγμα την αποφυγή θήρευσης χοιρομητέρων, διασφαλίζεται διαχρονικά η ύπαρξη ικανού αριθμού αγριόχοιρων. Για την ομαλή διεξαγωγή του κυνηγιού απαραίτητη είναι επίσης η δυνατότητα διέλευσης μέσα στο δάσος, κάτι το οποίο επιτυγχάνεται με τη συντήρηση των παλιών μονοπατιών που αλλιώς θα χάνονταν, κάνοντας έτσι εφικτή και τη διάβαση των φυσιολατρών – επισκεπτών από τα μέρη αυτά..

Ποιες είναι οι σχέσεις σας με γειτονικές ομάδες; Έχετε προβλήματα μεταξύ σας;
Είναι πολύ καλές. Έχουμε οριοθετήσει τις περιοχές που κυνηγάμε και έχουμε βάλει κανόνες που τηρούνται από όλους. Όπως για παράδειγμα αν κατά τη δίωξη του θηράματος τα σκυλιά μας περάσουν σε περιοχές που κυνηγούν γειτονικές ομάδες θα μας ειδοποιήσουν και θα προσπαθήσουν να τα πιάσουν. Έτσι ελαχιστοποιείται ο κίνδυνος να τα χάσουμε. Σε περίπτωση δε που το αγριογούρουνο κτυπηθεί θα αποδοθεί στην ομάδα της οποίας τα σκυλιά το κυνηγούν. Με αυτόν τον τρόπο δεν υπάρχουν διενέξεις, αποφεύγονται οι προστριβές και οι αντιπαραθέσεις και υπάρχει πνεύμα συνεργασίας και φιλικών σχέσεων.

Συνήθως η ομάδα σας τι όπλα χρησιμοποιεί στην πλειοψηφία της;
Κατά κύριο λόγο χρησιμοποιούμε καραμπίνες και δίκαννα.

Ποια πιστεύεται πως είναι τα ιδανικά φυσίγγια για το κυνήγι του αγριόχοιρου;
Αυτό κατά τη γνώμη μου εξαρτάται από το είδος, την πυκνότητα της βλάστησης και τη μορφολογία του εδάφους. Στη δική μας περιοχή η βλάστηση είναι πολύ πυκνή με αποτέλεσμα οι τουφεκιές μας να είναι γρήγορες και κοντινές. Για αυτό το λόγο τα φυσίγγια που χρησιμοποιούμε είναι από 8βολα έως 15βολα.

Μιλήστε μας για τα σκυλιά σας. Τα «φτιάχνετε» μόνοι σας; Τα αγοράζετε; Και αν ναι, από πού; Από χώρες της Βαλκανικής; Από αλλού;
Τα καλύτερα σκυλιά με τα οποία έχει κυνηγήσει η παρέα μας τα έχουμε φτιάξει εμείς. Κατά καιρούς έχουμε αγοράσει και σκυλιά από άλλες περιοχές της Ελλάδος αλλά και Βαλκανικές χώρες (Βουλγαρία) χωρίς να έχουμε καλά αποτελέσματα. «Ακολουθεί ένα αφιέρωμα σε ένα από τα σκυλιά μας, τον Τάγκο, ο οποίος άφησε εποχή και έφυγε κτυπημένος στο κυνηγετικό πεδίο, αφήνοντάς μας πολλές ευχάριστες αναμνήσεις και κυνηγετικές συγκινήσεις».
Εφτά Δεκέμβρη ήτανε η μαύρη εκείνη μέρα
που για τον Τάγκο σήμανε η ώρα η τελευταία.
Με Κάπρο πολυμήχανο επάλεψε γενναία,
θανάσιμα τραυματισθείς, κατέληξε μοιραία.
Τα κοφτερά τα δόντια του αψήφησε ο έρμος
κι απάνω του εχύμηξε με πάθος και με σθένος.
Ηρωικά παλεύανε, δαγκώνοντας αγρίως,
μα ο Κάπρος τον ελάβωσε κτυπώντας τον δολίως.
Ο Λάλας και η παρέα του τον είχαν με καμάρι,
ποτέ του δεν τους πρόδωσε, ήτανε παλικάρι.
Γουρούνι δεν του ξέφευγε γιατί χε μύτη πρώτη,
στο άψε σβήσε τα ‘βρισκε, τα ‘παιρνε στο κατόπι.
Μα τώρα ο Τάγκος έφυγε για τόπους χλοερούς,
κι άλαλους άφησε άπαντας τους φίλους κυνηγούς.
Τι θλίψη, τι κατήφεια, τι πόνος, τι οδύνη,
του Τάγκου η μνήμη, άσβεστη, αιώνια θα μείνει.
(Δίκαννος 10/12/2008)

Τι σας προσφέρει το κυνήγι του αγριογούρουνου; Γιατί το επιλέξατε; Μιλήστε μας για την ομάδα σας
Το κυνήγι του αγριογούρουνου είναι είδος κυνηγιού που απαιτεί ομαδικότητα και συνεργασία. Είναι πρόκληση για κάθε κυνηγό μιας και είναι το μεγαλύτερο θηρεύσιμο είδος στη χώρα μας. Το κρέας του είναι νόστιμο και υγιεινό καθώς ο αγριόχοιρος, όπως και όλα τα «κυνήγια», είναι ζώα που μεγαλώνουν από μόνα τους στο φυσικό τους περιβάλλον ανέπαφα από τον ανθρώπινο παράγοντα. Δεν είναι όμως μόνο διατροφικοί οι λόγοι για τους οποίους το επιλέγουμε, αλλά οι μεγάλες συγκινήσεις που μας προσφέρει. Είναι ένας τρόπος να ξεφεύγουμε από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, να βρισκόμαστε κοντά στη φύση, είναι ένας τρόπος να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας ζώντας έντονες καταστάσεις. Δινόμαστε σε αυτό ολοκληρωτικά, εκείνες τις στιγμές όλες μας οι αισθήσεις είναι σε εγρήγορση και τελικά το κυνήγι για εμάς καταλήγει να αποτελεί πολύ περισσότερο ένα πάθος παρά ένα χόμπυ η σπορ. Παρ’ όλα αυτά δε μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι μας διατηρεί σε καλή σωματική κατάσταση, ότι είναι δηλαδή ένας είδος άθλησης και μάλιστα μέσα στο φυσικό περιβάλλον. Το κυνήγι είναι ένας γενικότερος τρόπος ζωής και συμπεριφοράς και διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό τις συνήθειες και το χαρακτήρα μας. Μας δίδει επίσης την ευκαιρία να συναντιόμαστε και να αναπτύσσουμε φιλίες με ανθρώπους με τους οποίους δεν θα είχαμε τη δυνατότητα να βρεθούμε υπό άλλες συνθήκες, τόσο συχνά. Η ομάδα μας είναι η παλαιότερη ομάδα που δημιουργήθηκε κατά την εμφάνιση του αγριογούρουνου στην ευρύτερη περιοχή μας από το 1970. Σ’ αυτήν εντάσσονται και οι νεότερες γενιές στις οποίες δίνεται το ερέθισμα να γνωρίσουν καλύτερα τη φύση και το χωριό.

Οι κυνηγοί που συμμετέχουν στην ομάδα είναι οι εξής:
Νίκος Λαλαγιάννης
Κώστας Λαλαγάννης
Γιάννης Λαλαγιάννης
Σωκράτης Παχνής
Κώστας Καραγεωργόπουλος
Γιάννης Φιλιππόπουλος
Κώστας Φιλιππόπουλος
Χρίστος Ανδεόπουλος
Κώστας Σωτηρόπουλος
Σπύρος Κακογάννης
Αλέξης Τσαούσης
Αποστόλης Κωτσικογάννης
Κώστας Παπασάββας

---------------------------------------------------------------------------
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Τύπος - Κυνήγι" του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Ο Παπάς του χωριού...

Να δείς παπά στο βουνό να κυκλοφορεί, σκέφτεσαι και λές: δουλειές θα ‘χει ο παππούλης στα χωράφια του, κάποιο αμπέλι ενδερχομένως και πάει να το δεί. Γιατί στα αστικά κέντρα, οι παπάδες πίνουνε το περίσσευμα της θείας κοινωνίας, στα χωριά όμως όλο και κάποιο αμπέλι θα καλλιεργούν για να συνοδεύσουν το λιτό γεύμα τους.
Αν βέβαια αντικρίσεις παπά ζωσμένο με τα φυσεκλίκια του και την καραμπίνα του, ώπα λές: «έπεσα σε αντάρτη». Αυτή τουλάχιστον είναι η πρώτη σκέψη του μυαλού. Γιατί η δεύτερη έρχεται αμέσως μετά: «τι να κυνηγά ο παπάς;» Ο δικός μας ο παπάς κυνηγά λαγούς (όχι με πετραχήλια). Και σαν καλός και έμπειρος κυνηγός που ‘ναι, έχει και το σκύλο του. Στο χωριό και χωρίς σκύλο, είναι σα να λέμε, στη πόλη με την πόρτα του σπιτιού ανοικτή. Κάποτε βέβαια συνέβαινε αυτό στις πόλεις, τότε δηλαδή που υπήρχαν μονοκατοικίες και γειτονιές, τότε που δεν υπήρχαν τηλέφωνα και δρόμοι ασφάλτινοι. Αλλά οι εποχές αυτές πέρασαν και έμειναν γλυκιά ανάμνηση για ένα κόσμο που χάθηκε στο μέλλον. Και το μέλλον ανήκει σε αυτούς που το προγραμματίζουν (λέμε τώρα!).
Ο δικός μας παπάς λοιπόν, έχασε το σκύλο του. Κάποιοι κυνηγοί του τον πήραν μέσα από το κλουβί!!. Ντροπή; Η μέγιστη θα ‘λεγα για ένα κυνηγό να κλέβει σκύλο κυνηγού. Και δικαίως ο παπάς άρχισε και καταριόταν τους «ευλογημένους» και τα «καλά παιδιά» που του στέρησαν το σκύλο του. Και οι αφορισμοί παπά είναι άσχημη δουλειά, βαριά και ασήκωτη. Καμιά φορά όμως οι αφορισμοί βγαίνουνε και σε καλό. Όπως στην περίπτωση του Λασκαράτου που παρακάλεσε τον δεσπότη που τον είχε αφορίσει ο αθεόφοβος να μη λιώσει το σώμα του, να του αφορίσει και τα παπούτσια να μη λιώνουν! Την έβγαλε ο τυχερός Λασκαράτος με ένα ζευγάρι άλιωτα παπούτσια μέχρι τα βαθειά γεράματα!!.
Δεν ξέρω αν έπιασαν τόπο οι «ευλογίες και οι κατάρες» του δικού μας παπά. Γιατί, και με τους παπάδες σήμερα τι να πρωτοπιστέψεις…. Άκουσα όμως ότι στην περιοχή του παπά κάποιοι άφησαν φόλες. Σα να λέμε: «ενός κακού μύρια έπονται». Χάθηκε από κλοπή ένα σκυλί και θα χαθούνε κι άλλα ακόμα από εκδίκηση; Γιατί να πληρώνουν τα σκυλιά την απρέπεια τη δική μας;
Δεν γνωρίζω ποιος/οι έβαλαν τις φόλες, ο οργισμένος παπάς ή κάποιος άλλος. Το αποτέλεσμα όμως της εγκληματικής πράξης θύματα θα ‘χει αθώα σκυλιά.
Και μια και ο λόγος για παπάδες, δεν είναι λίγοι οι παπάδες κυνηγοί. «Παπά, θα ‘ρθεις για κυνήγι αύριο;». «Ναι ευλογημένε μου, θα ξεπετάξω γρήγορα τη θεία λειτουργία και θα ‘ρθω!». Ωραία πράγματα, ανθρώπινα. Τους παπάδες τους χάλασαν οι πόλεις και τα βαριά χρυσαφικά. Οι περισπούδαστοι λόγοι και ο φανατισμός. Τα μανικετόκουμπα και η σωτηρία του κόσμου!. Στα χωριά όμως ο παπάς είναι και αγρότης, και αμπελουργός, και κτηνοτρόφος, και ξυλοκόπος, και φαμελίτης, και πότης γερός όταν το καλεί η περίσταση. Και τα μανικετόκουμπα δεν τα ξέρει, τα χρυσαφικά που έχει και βλέπει είναι αυτά της εκκλησίας. Και τους πύρινους λόγους τους αφήνει για τους «μορφωμένους» δεσποτάδες.
Και ο «δικός» μας ο παπάς κάπως έτσι είναι. Ανθρώπινος, με τα καλά και τα κακά που κουβαλάμε όλοι μας. Και κάποιοι αλήτες του στέρησαν το σύντροφο στο κυνήγι, το σκύλο του. Και «κατεβάζει» ο παπάς όλα τα ευαγγέλια – που τα ξέρει και καλά.
Τον συνάντησα ένα βράδυ που πήγαινα στο χωριό. Στην άκρη του δρόμου και καθιστό - περιμένοντας μήπως και φανεί από το πουθενά ο σκύλος του. Η φιγούρα του - όπως έπεσαν τα φώτα επάνω του, έδωσε στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα στοιχεία απόκοσμα! Παπάς ή διάβολος ήταν στο πεζούλι;

---------------------------------------------------------------------------------

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Τύπος - Κυνήγι" του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Το ελάφι και ο λαγός!!

Πραγματικά αυτός ο άνθρωπος θέλει μελέτη. Να ‘ χεις δηλαδή χρόνο μπροστά σου ελεύθερο και να παρατηρείς τις κινήσεις του στο βουνό, τη συμπεριφορά του στο κυνήγι, τις συγχρονισμένες κινήσεις ματιού και αυτιού, τη γερακίσια φωνή του, τα παθήματα του από τον λαγό!. Σε κάθε κυνήγι κάτι θα συμβεί με τη χάρη του. Το ξέρουμε, και κάθε φορά περιμένουμε το καινούριο που θα ακούσουμε. Τις συνήθειες του τις μάθαμε καλά στα τόσα χρόνια που είμαστε παρέα στο βουνό. Και τις θεωρούμε παγιωμένη κατάσταση. Ξέρουμε ότι θα κοιμηθεί όπου ανταμώσει πουρνάρι βαθύσκιο. Τον είδαμε τις άλλες να τον τυλίγει ο μορφέας ξαπλωμένο πάνω σε χορτάρι δροσερό, τότε που ο λαγός τον πέρασε για βράχο και τον πάτησε στο λαιμό. Τώρα πάλι τι ήταν τούτο;
Στο χώρο συγκέντρωσης, εκεί που ψήνουμε τους καφέδες μας και προσπαθούμε μάταια να ορίσουμε τη ζωή, πριν φτάσει το ξημέρωμα, την τελευταία φορά κάναμε καθαρισμό χώρου. Όπως στο στρατό ας πούμε. Με τη διαφορά ότι δεν κάνουμε αγγαρεία και δεν έχουμε τον φόβο της αναφοράς από τον επιλοχία του λόγου ή τον δεκανέα υπηρεσίας. Καθαρισμό χώρου διότι όλο και κάτι θα ξεφύγει από την αμέλεια του «σκληρού Σ»!
Εκεί λοιπόν, και λίγο πριν αρχίσουμε να διαλυόμαστε για τις ιχνηλασίες, πετάχτηκε ο άτιμος ο λαγός από το θάμνο. Φαίνεται, για πολλή ώρα ήταν εκεί και άκουγε τις ιστορίες μας. Πετάχτηκε και έφερε τα πάνω κάτω. Τις καραμπίνες τις είχαμε στις θήκες τους. Όλα έγιναν σε δευτερόλεπτα χωρίς να προλάβουμε να αντιδράσουμε. Μόνο ένας από εμάς, με τη σβελτάδα ελαφιού!, ξεχύθηκε πίσω από τον λαγό. Μείναμε ακούνητοι στον αγώνα δρόμου του τρομαγμένου από τις ιστορίες λαγού και του «φτερωτού κυνηγού» που εξελίσσονταν μπροστά μας με ταχύτητα φωτός!.
Βλέποντας τον «Ερμή» να κινείται στο δάσος σαν άνεμος πίσω από τον ωτακουστή λαγό, ήμασταν σίγουροι για το αποτέλεσμα και ο νούς μας τράβηξε στο βραδινό τσιμπούσι με λαγό κοκκινιστό!. Τις πονηρές και αμαρτωλές σκέψεις τις διέκοψε ένα βαθύ «ωχ!!» που ακούστηκε από το πυκνό. Τρέξαμε όλοι μαζί να δούμε, να δώσουμε απάντηση στην απορία μας: το ωχ!! το έκανε ο λαγός ή ο ντοπαρισμένος καπετάνιος μας;
Και φτάσαμε στον τόπο της δυστυχίας!, και είδαμε κατάχαμα τον «λαγοπάτη» να κρατά από τους πόνους τη μύτη του. Το κλαδί που βρέθηκε στο δρόμο του, σαν να σηκώθηκε ξαφνικά και βρέθηκε ο «τρόμος του δάσους» με τη μύτη χτυπημένη άσχημα.
Ανησυχήσαμε! Καπετάνιο είσαι καλά; Πονάς πολύ; Να σε πάμε στο νοσοκομείο; Μήπως ζαλίζεσαι; Πολλές ερωτήσεις από την τρομάρα μας για τον «Κεντέρη» της παρέας μας.
Το θηρίο σηκώθηκε με ένα σάλτο και είδαμε καλύτερα τη ματωμένη μύτη του, σμπαραλιασμένη και μεταλλαγμένη. Η σκληρή ματιά του πάγωσε το αίμα μας, σαν την κόμπρα που είναι έτοιμη για επίθεση. Σωπάσαμε……. Μαζί με εμάς και η ζωή στο δάσος. Στιγμές ήσαν αλλά φάνηκαν αιώνας. Αυτό το βλέμμα… μόνο κραυγές δεν έβγαζε. Αν προλάβαινε να το δεί και ο λαγός, θα πάγωνε κι αυτός όπως η πλάση όλη. Δεν το αντίκρισε όμως…….
Χωριστήκαμε για τις ιχνηλασίες σε λίγο ως συνήθως. Όταν απομακρυνθήκαμε από το «δολοφονικό βλέμμα και τη σημαδεμένη μύτη», σαν να ακούστηκαν από διαφορετικά σημεία γέλια, δυνατά γέλια. Από πού προέρχονταν; Από τα στοιχειά του δάσους;
------------------------------------------------------------------------

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό «Τύπος – Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Παρουσίαση Ομάδας αγριόχοιρων από την Αρκαδία

Μας μίλησε ο Άγγελος Καραμπίκας, εκπροσωπώντας την ομάδα του που κυνηγά αγριογούρουνα στην Γορτυνία της Αρκαδίας

Γιατί κυνηγάτε στην Αρκαδία και όχι σε κάποιο άλλο σημείο της Ελλάδας;
Η καταγωγή μερικών μελών της ομάδας μας είναι από την Αρκαδία (ορεινή Γορτυνία) και την γειτονική περιοχή της Ηλείας, αλλά και από περιοχές της ελληνικής επικράτειας όπως η Άρτα, αλλά και Αθήνα κτλ. Μας έχει βολέψει η Αρκαδία αν και οι πουρναρότοποι είναι δύσκολοι χώροι για το κυνήγι του αγριόχοιρου. Τη συνηθίσαμε την περιοχή, την μάθαμε καλά, την αγαπήσαμε. Είναι πανέμορφη. Μάθαμε όμως και τους ανθρώπους της, ο σπουδαιότερος παράγοντας που έπαιξε ρόλο για να την επιλέξουμε σαν μόνιμο τόπο των κυνηγετικών μας εξορμήσεων.
Οι περσινές πυρκαγιές και καταστροφές και στον Νομό Αρκαδίας, επηρέασαν το κυνήγι του αγριόχοιρου στην περιοχή που κυνηγάτε;
Όχι μόνο το επηρέασαν, θα ‘λεγα ότι το καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό. Η περσινή πύρινη καταστροφή που ήλθε και στο σπίτι μας, η αγωνία μας για τις περιουσίες μας, η εμπλοκή μας στην κατάσβεση, το δέσιμο με συνανθρώπους μας στις δύσκολες ώρες, το πρόσωπο του θανάτου που στάθηκε αντίκρυ μας για πολλές ημέρες, αλλά και πολλά ακόμα, μας έκαναν πιστεύω να σκεφτούμε λίγο διαφορετικά, να δούμε με άλλη ματιά τη θεώρηση των πραγμάτων. Η κοιλάδα του Αλφειού επλήγη θανάσιμα. Τόσο η χλωρίδα αλλά και η πανίδα στην περιοχή αυτή - το ίδιο και η περιοχή της Μεγαλόπολης. δέχτηκαν ισχυρό πλήγμα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την αλλαγή συνήθειας του αγριόχοιρου και εξαφάνιση πληθυσμών του από την περιοχή. Πολλές ομάδες που κυνηγούσαν στην Ηλεία, από τις ολοκληρωτικές καταστροφές του νομού, στράφηκαν και προς την Αρκαδία, αναζητώντας ζωτικό χώρο για να κινηθούν. Η φετινή χρονιά κατ’ επέκταση διαγράφεται σαν η δυσκολότερη για το συγκεκριμένο κυνήγι.
Στην περιοχή που κυνηγάτε έμαθα, ότι η τοπική κοινωνία και ο Δήμος επιδιώκουν να κλείσουν ένα φαράγγι από τους κυνηγούς γιατί το χρειάζονται για Περιβαλλοντική εκπαίδευση μαθητών. Εσείς σαν κυνηγοί συμφωνείτε με την θέληση της τοπικής κοινωνίας;
Μέλη της τοπικής κοινωνίας είμαστε κι εμείς. Άσχετα, αν μερικοί από εμάς έλκουν την καταγωγή τους από άλλες γεωγραφικές περιοχές της Ελλάδας. Βεβαίως και συμφωνούμε με τέτοιες αποφάσεις, που σκοπό έχουν να δείξουν στα παιδιά την όμορφη φύση μας. Ακόμα όμως και για εμάς τους κυνηγούς είναι καλή μια τέτοια απόφαση. Δημιουργείται ένα καταφύγιο κοντά μας που απρόσκοπτα η πανίδα θα αναπαραχθεί. Και το όφελος θα είναι και δικό μας στο μέλλον. Δεδομένου μάλιστα ότι ο αγριόχοιρος στην περιοχή μας έχει ελαττωθεί κατά πολύ σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Και απορούμε πραγματικά με σχετική απόφαση του Δασαρχείου Βυτίνας – που επικαλείται μάλιστα και τις «σύμφωνες γνώμες κυνηγετικών οργανώσεων» και αντιτίθεται στην απόφαση αυτή. Αν σκεφτούν το Δασαρχείο Βυτίνας αλλά και άλλοι εμπλεκόμενοι Φορείς πιο «ψύχραιμα», θα δικαιώσουν πιστεύουμε και το σπουδαίο έργο που επιτελούν και που πρέπει να εναρμονίζεται πάντοτε με το «κοινό καλό». Το Περιβάλλον οφείλουμε όλοι μας να το προστατεύσουμε με κάθε τρόπο. Και εμείς οι κυνηγοί πρώτοι, ας σταθούμε επικουρικά σε τέτοιες προσπάθειες.
Ποιες είναι οι σχέσεις σας με γειτονικές ομάδες; Έχετε προβλήματα μεταξύ σας;
Όταν ξεκίνησε στην Πελοπόννησο το κυνήγι του αγριόχοιρου, γέμισε και η περιοχή μας όπως ήταν φυσικό από κυνηγούς – που ερχόντουσαν μάλιστα απ’ όλα τα σημεία της Ελλάδας. Όπως ασφαλώς θα γνωρίζετε, η κάθε ομάδα, χρειάζεται αρκετά μεγάλο χώρο για να αναπτυχθεί και να κυνηγήσει με ασφάλεια τον αγριόχοιρο. Αποτέλεσμα του «συνωστισμού» που δημιουργήθηκε και που προήλθε κατά κανόνα από πολύ μεγάλες ομάδες των 30, 40, ακόμα και 50 ατόμων, ήταν οι εντάσεις για τον «τόπο». Συν τω χρόνο όμως ομαλοποιήθηκαν τα πράγματα, η κάθε ομάδα από τις «μεγάλες» μίκρυνε σε αριθμό και μαζί με τις υπόλοιπες «βρήκαν» και ένα χώρο που τους ταίριαζε καλύτερα και η εκτόνωση της αρχικής πίεσης, έδωσε τη θέση της στην ανοχή και στη συνέχεια στις καλές σχέσεις, που όλοι μας τις έχουμε ανάγκη. Σήμερα λοιπόν, πιστεύουμε πως οι σχέσεις μας με ομάδες που κυνηγάνε «δίπλα μας», είναι ιδιαίτερα φιλικές. Και συνεργαζόμαστε με άλλες ομάδες και σε προβλήματα που προκύπτουν όπως εξαφανίσεις σκυλιών κτλ. Πάντα όμως αν και σε αραιά διαστήματα, θα προκύπτουν κάποια μικροπροβλήματα με κάποια νέα στην περιοχή ομάδα, που θα αναζητά χώρο για να κυνηγήσει. Με την καλή θέληση όλων των πλευρών τα προβλήματα λύνονται για να ευχαριστηθούμε το κυνήγι.
Συνήθως η ομάδα σας τι όπλα χρησιμοποιεί στην πλειοψηφία της;
Σήμερα χρησιμοποιούμε κατά κόρον καραμπίνες. Η διαφορά του ενός φυσιγγίου από το δίκαννο, στα καρτέρια παίζει σημαντικό ρόλο. Και οι καταλληλότερες καραμπίνες που χρησιμοποιεί η ομάδα μας για το συγκεκριμένο κυνήγι - αφού περάσαμε από πολλές και καλές μάρκες, είναι οι Winchester, Benelli, Browning. Μόνο ένα μέλος μας επιμένει να χρησιμοποιεί ένα Baikal μονόκανο ακόμα!. Αυτός όμως είναι ολίγον τι εκκεντρικός!!. Και προσπαθεί να μας πείσει ότι στο «τίμιο κυνήγι» δίνουμε μία ευκαιρία σε εμάς και μία στο αγριογούρουνο.
Ποια πιστεύεται πως είναι τα ιδανικά φυσίγγια για το κυνήγι του αγριόχοιρου;
Για πολλά χρόνια χρησιμοποιούσαμε ως επί το πλείστον ενιάβολα, οκτάβολα κτλ. Αραιά και πού κανένα μονόβολο. Σιγά αλλά σταθερά όμως όλο και περισσότερο αρχίσαμε τα μονόβολα. Αφορμή στάθηκε πριν λίγα χρόνια ο τραυματισμός κάπρου από μπίλιες και η απώλεια του στο δάσος. Σήμερα, σε σπάνιες περιπτώσεις χρησιμοποιούμε «μπίλιες» στα καρτέρια.
Μιλήστε μας για τα σκυλιά σας. Τα «φτιάχνετε» μόνοι σας; Τα αγοράζετε; Και αν ναι, από πού; Από χώρες της Βαλκανικής; Από αλλού;
Σήμερα τα σκυλιά που έχουμε, τα φτιάξαμε μόνοι μας. Και τα «εκπαιδευτικά» κυνήγια βοηθούν στον μέγιστο βαθμό για να εκπαιδεύσεις ένα σκυλί. Έχουμε αγοράσει σκυλιά και από χώρες της Βαλκανικής, και δεν μείναμε ευχαριστημένοι από τις αποδόσεις τους. Πιστεύουμε ότι σημαντικό ρόλο εδώ παίζει ο χώρος που έχει μάθει να κυνηγά κάθε σκύλος. Και τα σκυλιά από τις χώρες της Βαλκανικής έχουν μάθει να κυνηγούν σε διαφορετικούς τόπους, ανοιχτούς και όχι τόσο πυκνούς σαν τους δικούς μας. Κατά περιόδους που θα αγοράσουμε σκύλο, φροντίζουμε να τον δοκιμάσουμε πρώτα και προτιμάμε την ντόπια αγορά.
Τι σας προσφέρει το κυνήγι του αγριογούρουνου; Γιατί το επιλέξατε; Μιλήστε μας για την ομάδα σας.
Ξέρετε, οι περισσότεροι από εμάς, ήμασταν στη πλειοψηφία «λαγάδες». Βλέποντας τον αγριόχοιρο για πρώτη φορά στο δάσος, «τρομάξαμε!!» από το μέγεθος, εντυπωσιαστήκαμε από την ταχύτητά του, μας άφησε άναυδους η εξυπνάδα του. «Βαδίσαμε στο άγνωστο γι’ εμάς κυνήγι» και μας συνάρπασε . Αποφασίσαμε να οργανωθούμε, αποτυπώσαμε μάλιστα τον τρόπο που κυνηγούσαν έμπειροι «γουρουνάδες» από Ήπειρο, Μακεδονία κτλ. Να πούμε ότι οι συγκινήσεις που προσφέρει το συγκεκριμένο κυνήγι, δεν συγκρίνονται σε καμία περίπτωση με εκείνες του λαγού. Η όλη διαδικασία που ξεκινά από τις ιχνηλασίες, συνεχίζεται με το «κόψιμο» και οργανώνεται με τα καρτέρια στις κατάλληλες θέσεις και στα πιθανά περάσματα και φυσικά όλα αυτά με την καθοδήγηση της παγάνας για το τελικό αποτέλεσμα, μας δημιουργεί συναισθήματα που ποικίλουν από λεπτό προς λεπτό. Το κυνήγι που βρίσκεται σε «εξέλιξη» μας ανεβάζει την αδρεναλίνη, ειδικότερα τις στιγμές που ακούμε τα σκυλιά μας να πηγαίνουν στο «ντορό» και να «κλαφουνάνε» ή να «βαράνε στάμπα». Γι’ όλους εμάς που τα τελευταία χρόνια ασχολούμαστε αποκλειστικά με τον αγριόχοιρο, τον σημαντικότερο ρόλο παίζει η «ομάδα». Μάθαμε και λειτουργούμε μέσα από αυτήν με όλα τα αρνητικά και θετικά της στοιχεία. Όλοι μας πριν φτάσουμε να «δέσουμε» σαν ομάδα, κυνηγούσαμε για πολλά χρόνια με άλλες ομάδες. Πιστεύουμε σήμερα, και έπειτα από τις χρόνιες περιπλανήσεις μας πως έχουμε φτιάξει πολύ καλή ομάδα. Είμαστε άνθρωποι που γνωριζόμαστε πολύ καλά μεταξύ μας και το σημαντικότερο όλων, είμαστε φίλοι. Ο κορμός της ομάδας μας ήταν για αρκετά χρόνια ο ίδιος, και στη διάρκεια προστέθηκαν στην παρέα μας και άλλοι φίλοι, ενώ παράλληλα κάποιους άλλους τους αφήσαμε απ’ έξω. Δυστυχώς ή ευτυχώς, στο κυνήγι αυτό η ομάδα οφείλει να είναι απόλυτα συντονισμένη σε όλες της τις εκφάνσεις. Πιστεύουμε πως αυτό το έχουμε κατορθώσει στον μέγιστο βαθμό. Γι’ όλους εμάς της παρέας μας, ο βασικός σκοπός είναι να χαρούμε τη φύση, και στη συνέχεια να κατορθώσουμε να καρπωθούμε τα «άγρια».
Την ομάδα μας την αποτελούν ο Γιώργος Φλέσσας από το Βασιλάκι Ηλείας με την παρέα του και τον «παππού» Λέντζο, ο Άγγελος Καραμπίκας με την παρέα του από την Άρτα, τα παιδιά από τη Βρύνα Κώστας Σπήλιος και «θείος» Μέμος, και ο Κώστας Ντάβος με τους Γορτύνιους Σούλα και τον εκκεντρικό τύπο με το μονόκανο!! Ευχαριστούμε το περιοδικό σας που πήρε την πρωτοβουλία αυτή, να παρουσιάσει κυνηγετικές ομάδες αγριογούρουνων από την Ελλάδα. Και είναι ιδιαίτερη τιμή για εμάς που «ανοίξαμε» πρώτοι την παρουσίαση αυτή για έναν λόγο σπουδαιότερο: την ποιότητα που προσφέρετε στους αναγνώστες σας και στους κυνηγούς μέσα από τις σελίδες σας
.-------------------------------------------------------------------------
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Τύπος – Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 26 Νοεμβρίου

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Το αιώνιο κυνήγι...

Ο πατέρας της καλής μου ήταν λαγοκυνηγός. Από τους καλούς φαντάζομαι σύμφωνα με τις διηγήσεις της κόρης του. Και την έπαιρνε πολλές φορές μαζί του στο κυνήγι για παρέα. Και πήγαινε με χαρά η μικρή τότε στο δάσος και έμαθε να το αγαπά.
Αλλά ο πατέρας της είχε και σπίτι εξοχικό κοντά στη θάλασσα, ανάμεσα σε Κακιά Σκάλα και Λουτράκι. «Στα μέρη δηλαδή που δρούσε ο εγκληματίας Σκίρωνας την εποχή του Θησέα. «Την ιστορική εποχή δηλαδή που οι άρχοντες καθάριζαν τους κακούς μόνοι τους και λογαριασμό δεν έδιναν σε κανένα, μήτε στους θεούς». Και η μικρή γοργόνα έμαθε και τα μυστικά του ψαρέματος, δίκτυα, παραγάδια, κάπου - κάπου και κανένα πυροφάνι (αυτό δεν απαγορεύεται;) και φυσικά πετονιά. Όταν δε μεγάλωσε αρκετά, ακολούθησε αποκλειστικά την τέχνη του ψαρέματος, της πήγαινε καλύτερα κατά πως έλεγε.
Και τα καλοκαίρια να ‘σου τα δίκτυα και η καλή οργάνωση που έφερνε θαρρώ αποτελέσματα. Κάπως έτσι πιάστηκα μια φορά στα δίκτυα της και εκεί που νόμιζε πως έπιασε πελαγίσια τσιπούρα, αντίκρισε το ροφό μπροστά της μπλεγμένο άσχημα και απορημένο.
«Ο ροφός είναι το καλύτερο ψάρι των ελληνικών θαλασσών», μου πέταξε, τη στιγμή ακριβώς που ήλθε κολυμπώντας κοντά μου για να με σώσει!!. «Κι εγώ νόμιζα πως ήταν η ζαργάνα», της ανταπάντησα ευτυχής την ώρα που πιασμένος από την ουρά της τράβηξα στην ασφάλεια της παραλίας.
Ωραία είναι η παραλία, ακόμα και για ψάρεμα!. Αλλά και οι όχθες ενός ποταμού με τις πετονιές απλωμένες αναμένοντας την άγρια πέστροφα, δεν είναι καθόλου άσχημες για εμάς, τα παιδιά των βουνών.
Έχω ένα φίλο από την Καλαμπάκα που ψαρεύει στον Ασπροπόταμο με καλάμι και με υπομονή μεγάλη. Και όσο αργούν οι πέστροφες να βγούν, τόσο η φωνή του φοβίζει τα πλάσματα της φύσης. Απειλώντας θεούς και δαίμονες καταφέρνει στο τέλος και γεμίζει το σακούλι του. Ένας άλλος όμως ψαράς του βουνού, στην ίδια περιοχή κάνει ψαροντούφεκο στο ποτάμι!!. Παράλογο ακούγεται, όταν όμως αντίκρισα την εικόνα του ψαροντουφεκά με όλες τους τις αρματωσιές, τρόμαξα.
Η καλή μου όμως δεν κάνει τέτοια στραβά, είναι της νομιμότητας. Και το μεγαλύτερο έπαθλο γι’ αυτήν είναι μερικοί σαργοί. Στα «άλλα ψαρέματα» είναι οι ροφοί, οι βασιλιάδες της θάλασσας. Όπως καλή ώρα ο βασιλιάς του δάσους είναι ο κάπρος.
Όταν έχει φουρτούνα η θάλασσα η καλή μου τρώγεται με τα ρούχα της, παθαίνει «στερητικό σύνδρομο» και αντί να ρίξει το καλάμι, το καβαλάει!. Τέτοια ζοχάδα έχει. Και τις φταίνε όλα, η άτιμη η κοινωνία, και κυρίως εγώ που δεν την σκέφτομαι και δεν την νοιάζομαι όπως αυτή εμένα!. Ο καλός ο ψαράς όμως στα δύσκολα φαίνεται, πως κάνει ζάφτι τις καιρικές συνθήκες, πως καταλαγιάζει τις μπόρες της ανασφάλειας.
Βουνίσιος είμαι και δεν κατέχω από τρικυμίες. Τον παγωμένο βοριά τον ξέρω καλά όμως, τον ξέφρενο άνεμο επίσης. Και πάντα έχω τις λύσεις έτοιμες. Αντίθετα η καλή μου περιμένει τη μπουνάτσα για να έλθει στα «ίσα» της.
Καιρό πολύ με «ψήνει» η καλή μου να την πάρω μαζί στο κυνήγι του κάπρου. Δεν της το αρνούμαι αλλά το αναβάλλω. Σκέφτομαι τα «χειρότερα». Να βρίσκομαι δηλαδή στο καρτέρι για τον κάπρο ώρες πολλές παρέα με την πετροπέρδικα.

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

Το βουνό θέλει ... whisky

Η νέα κυνηγετική περίοδος είναι πάλι εδώ!.Άρχισε με βροχές και κρύο ασυνήθιστο για την εποχή. «Από Μάρτη καλοκαίρι και από Αύγουστο χειμώνα» που έλεγαν και οι παππούδες μας, ζώντας προφανώς και στις εποχές τους ανάλογους καιρούς σαν τον δικό μας..
Τα σκυλιά μας είναι «έτοιμα». Στα εκπαιδευτικά που προηγήθηκαν έδειξαν την μεγάλη τους αξία. Όπως συνήθως άλλωστε. Στην εκπαίδευση πρώτα - και στο «δια ταύτα» τελευταία!!. Κάποια φορά θα καταφέρουμε να εξηγήσουμε και το μυστήριο τούτο!, μέχρι τότε όμως έχουμε να χύσουμε πολύ ιδρώτα - ιδίως η παγάνα που όταν δεν κοιμάται στα βαθύσκια πουρνάρια, «ματώνει» προς χάριν της αποστολής.
Οι ομάδες αντάμωσαν και πάλι σε πλήρη σύνθεση. Τη φορά ετούτη σίγουρες για το καλό αποτέλεσμα. Όχι όπως τις προηγούμενες φορές που «κάτι στράβωνε και ο κάπρος κούναγε μαντήλι στα καρτέρια». Τώρα και να φύγει από τα καρτέρια, θα σκοντάψει στα σκουπίδια που αφήνουμε στο βουνό και είναι πάρα πολλά. Τι πλαστικές σακούλες, τι ποτήρια πλαστικά, τι αλουμινόχαρτα από κρουασάν, τι κουτάκια από μπύρες, ακόμα και άδεια μπουκάλια από whisky malt. Ναι, «το βουνό θέλει whisky, και αν δεν είναι malt ας είναι τουλάχιστον bourbon». Δεν μιλάμε καθόλου για τους άδειους κάλυκες που μετριούνται σε χιλιάδες τόνους αν συγκεντρωθούν κάποια φορά. Άλλη πικρή ιστορία οι άδειοι κάλυκες που κάνουν το βουνό και γυαλίζει στις αντανακλάσεις του ήλιου.

Από μερικούς κυνηγούς απουσιάζει εντελώς η οικολογική συνείδηση. Λίγοι είναι, ικανοί όμως να βρωμίσουν το δάσος στο πέρασμά τους. Και χρόνο με το χρόνο, τα σκουπίδια πολλαπλασιάζονται και πνίγουν τις ρεματιές, το οξυγόνο μας. Κατά τη γνώμη μου δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους λαθροθήρες. Κοινό γνώρισμα και των δυό κατηγοριών είναι οι «κυνηγετικές άδειες» που έχουν και τους κατατάσσουμε στην οικογένεια των κυνηγών.

Οι λαθροθήρες και οι βρωμίζοντες το δάσος «κυνηγοί», είναι φίλοι μας, γνωστοί μας, συγχωριανοί μας. Μας προκαλούν με τις πράξεις τους και την αδιαφορία τους. Τους ξέρουμε καλά. Ας τους μιλήσουμε, ας τσακωθούμε μαζί τους εν ανάγκη. Αρκεί να φέρουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ας τους απομονώσουμε εν τέλει. Λερώνουν και το δικό μας όνομα, μας εκθέτουν δίχως να φταίμε. Ας τους καταγγείλουμε. Ας γίνουμε εμείς «οι ρουφιάνοι και οι κακοί».

«Ευτυχώς όμως που έχουμε και την Θηροφυλακή και ελέγχει συνέχεια τους κυνηγούς». Τόσα χρόνια στα βουνά δεν έτυχε να την δώ ποτέ μου, ακούω και διαβάζω όμως για τα σπουδαία κατορθώματα της κατά περιόδους. Πιάστηκε ένας λαθροθήρας στη Μεγαλόπολη, ένας άλλος στον Έβρο, ένας τρίτος κάπου στο Βόλο. Διαβάζω επίσης για το σπουδαίο έργο που επιτελεί, μόνο που δεν το βλέπω, δεν το ξέρω. Για το έργο της Θηροφυλακής μιλάνε και οι Ομοσπονδίες. Τώρα τελευταία μιλάει και το Σωματείο που έκαναν οι Θηροφύλακες. Όλοι τους αγωνίζονται για την προστασία του δάσους, για το καλό μας δηλαδή….

Καλή είναι η γκρίνια και αν αρχίσει κανείς δεν σταματά εύκολα. Όμως δεν φαίνεται φώς στον ορίζοντα που θα διορθώσει τα πράγματα. Μαζί με τα «άσχημα» όμως αντάμα έχουμε και τα «καλά». Εκείνα δηλαδή τα λίγα που μας κάνουν και νιώθουμε όμορφα όταν βρισκόμαστε στο δάσος. Τα απλά πράγματα που μας γεμίζουν χαρά, όταν ψήσουμε το ξημέρωμα τον καφέ μας στα ξύλα, όταν χάσουμε το «άγριο» και δεχτούμε τα «πυρά» της ομάδας μας, όταν μουσκέψουμε στο πυκνό ή στις ιχνηλασίες αναζητώντας ένα ελάχιστο πάτημα του κάπρου, όταν η κούραση μας βαραίνει τα πόδια, όταν γευόμαστε τον κόπο μας.

Η περιπέτεια, το αναπάντεχο, το μη δεδομένο, η απόλυτη σιωπή στο καρτέρι, το παγωμένο ρεύμα της ρεματιάς, το αγνάντι από τα διάσελα και τις κορφές, ο ξάστερος ουρανός, μα και τόσα ακόμα, όλα μαζί κι ένα – ένα χώρια, μας κάνουν ανθρώπους. Που δεν ξεχάσαμε τη φύση μας, την προέλευσή μας.

Μόνο στο δάσος γινόμαστε κοινωνοί του επέκεινα. Πέρα από την αιωνιότητα ίσως διακρίνουμε τον μικρόκοσμό μας και σκεφτούμε με τη λογική και όχι με το συναίσθημα.

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008

Άγραφοι Νόμοι...

Όταν ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης μιλούσαν για Πολιτείες και Νόμους, για τέλεια πολιτικά συστήματα και άλλα τέτοια ωραία και σπουδαία, κατά νού είχαν την ανάπτυξη των πόλεων όπου η δημοκρατία θα μπορούσε να λειτουργήσει. Πόλεις όμως μικρές, ανθρώπινες. Αλλά η κληρονομιά τους μας έδωσε πόλεις τέρατα, αυτές δηλαδή που βλέπουμε σήμερα και ζούμε σε αυτές. Αυτή η τερατογέννηση, η αστυφιλία, διέλυσε τη ζωή στην ύπαιθρο, ερήμωσε τα χωριά, άφησε τα χωράφια χέρσα.

Η πραγματική ζωή όμως βρίσκεται ακόμα εκεί, στους έρημους τόπους που με χίλιες δυσκολίες προσπαθούν οι εναπομείναντες λιγοστοί αγρότες να συνεχίσουν να δουλεύουν τη γη, να οργώνουν το χώμα, να κλαδεύουν το αμπέλι, να κυνηγούν.

Το κυνήγι είναι συνυφασμένο με την ανθρώπινη ύπαρξη. Έχει γεννηθεί μαζί με τον άνθρωπο, από τότε δηλαδή που οι παλιοί μας πρόγονοι «αμάρτησαν» και διώχτηκαν από τον «παράδεισο». Τόσο παλιό και ακόμα πιο πίσω!.

Ο άνθρωπος της πόλης δεν μπορεί να κατανοήσει το κυνήγι. Για έναν απλούστατο λόγο, δεν γνωρίζει ποια είναι η φύση. Και όσα ξέρει γι’ αυτήν τα έμαθε μέσα από τα βιβλία, την τηλεόραση, ένα αγχωμένο σαββατοκύριακο σε χειμερινά κέντρα. Και οι οικολόγοι που την «ξέρουν» καλά, ότι μάθουν σε ένα σαββατοκύριακο «περιπέτειας και αδρεναλίνης» οργανωμένης πολλές φορές από εναλλακτικές εταιρείες.

«Οι οικολόγοι ζουν στις πόλεις και οι κυνηγοί ζουν στην ύπαιθρο», άκουσα από φίλο αγρότη που διαμαρτυρήθηκε σε συζήτησή μας για τις λανθασμένες ενέργειες των οικολόγων να αφήνουν κατά καιρούς στο δάσος φίδια, λύκους κτλ. εμπλουτίζοντας τάχα την πανίδα και αγνοώντας τα προβλήματα που θα επιφέρουν τέτοιες ανόητες και απερίσκεπτες ενέργειες που γίνονται κατά κανόνα δίχως μελέτη.

Οι κυνηγοί στην Ελλάδα στην πλειοψηφία τους είναι από την ύπαιθρο ή κατάγονται από κάποιο χωριό. Οι καταβολές τους δηλαδή δεν είναι αστικές και ας ζουν αρκετοί σε πόλεις. Θα ‘λεγε κανείς για δυό κόσμους διαφορετικούς που αντιμάχονται για το σωστό. Ο καθένας από τη σκοπιά του. Γιατί το σωστό, η αλήθεια, είναι έννοιες καθαρά υποκειμενικές.

Το κυνήγι για τον αγρότη είναι μία φυσική λειτουργία, όπως το πρωινό ξύπνημα, ο σκάρος με τα «πράματα», το θέρισμα του καλαμποκιού, και τόσες άλλες. Είναι στη ζωή του, στην καθημερινότητά του. Λειτουργία που συμπληρώνει τη δύσκολη ζωή του. Δεν μπορείς να του την στερήσεις.

Για τον οικολόγο, το κυνήγι είναι έγκλημα. Πυροβόλα όπλα και σκυλιά εναντίον του ανυπεράσπιστου θηράματος. Και πολλά τέτοια μεγάλα και πομπώδη που δείχνουν άγνοια για τους νόμους που διέπουν τη φύση. Και πέρα από τους νόμους της οργανωμένης ζωής μας, υπάρχουν και οι άλλοι νόμοι, οι «άγραφοι», αυτοί που έρχονται από τα βάθη των αιώνων, εναρμονισμένοι απόλυτα με τους φυσικούς νόμους. Και είναι πολύ δυνατοί και ετούτοι οι νόμοι.

Στην ουσία, η αντιπαράθεση ανάμεσα σε οικολόγους και κυνηγούς, δεν έχει να κάνει με το ποιος αγαπά πιότερο τη φύση, ποιος την προστατεύει από τις κακοτοπιές. Έχει να κάνει – κατά τη γνώμη μου, με το ποιος από τους δύο θα ‘χει το πάνω χέρι στον έλεγχο. Ποιος θα γίνει ο «μπόσης» και ποιος ο «παρακατιανός». Λες και η φύση αποζητά κουμανταδόρους και προστάτες.

Το βουνό, το δάσος, οι ποταμιές και τα λαγκάδια, πρέπει να είναι ελεύθερα για όλους του έλληνες πολίτες και όλες τις εποχές του χρόνου. Είτε αυτοί θέλουν να κυνηγήσουν, είτε να περπατήσουν σε παλιά μονοπάτια. Για να γίνει όμως αυτό, για να χαίρονται όλοι εξ’ ίσου τις χαρές της φύσης, ας καθίσουν οι «αιώνιοι εχθροί - οικολόγοι και κυνηγοί» σε ένα τραπέζι και με την απαραίτητη γνώμη της κάθε τοπικής κοινωνίας ας αποφασίσουν που θέλουν ζώνες προστατευμένες από το κυνήγι και που ελεύθερες περιοχές. Γιατί κακά τα ψέματα, σε κοινωνίες πολιτισμένες – όπως θέλουμε να λέμε και για την δική μας, τον πρώτο λόγο τον έχουν οι τοπικές κοινωνίες και αυτές αποφασίζουν τι είναι καλό και συμφέρον για τον τόπο τους. Αν τον πρώτο λόγο τον έχουν οι οικολογικές οργανώσεις και οι κυνηγετικές ομοσπονδίες, η δημοκρατία μας χωλαίνει…

Πάντοτε οι λύσεις υπάρχουν δίπλα μας και τις προσπερνάμε. Επειδή συνήθως προτάσσουμε το «εγώ» και όχι το «εμείς». Στην δική μας περίπτωση το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο διότι μετέχουν σε αυτό και τρίτοι εξωθεσμικοί παράγοντες. Το δάσος όμως μας χωρά όλους, «καλούς και κακούς».

Σάββατο 23 Αυγούστου 2008

Δελτίο Τύπου από την Ένωση Θηροφυλάκων

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΘΗΡΟΦΥΛΑΚΩΝ
ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ
Αριστοτέλους 32 (κτίριο Ε.Κ.Θ. 4ος όροφος, γραφείο 6)
Τ.Κ. 546 31 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.
Fax: 2310 757 086 - Ε-mail: Pothko@yahoo.gr

Θεσσαλονίκη 19-8-2008
Αριθ. πρωτ.: 60


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ – ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΕΝΑΡΞΗΣ ΤΗΣ ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΧΩΡΙΣ ΤΟ
ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ – ΕΛΕΓΧΟΥ ΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΘΗΡΑΣ ΤΩΝ ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΜΟΔΙΟΥ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΥ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΤΡΟΦΙΜΩΝ κ. ΚΙΛΤΙΔΗ ΣΕ ΕΡΩΤΩΜΕΝΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΝΑ ΕΠΙΛΥΣΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΙΔ. ΦΥΛΑΚΩΝ ΘΗΡΑΣ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΜΕ ΔΙΚΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ 1999.

Επιβεβαιώνεται η στάση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θηροφυλάκων Κυνηγετικών Οργανώσεων αφού ο Υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων σε έγγραφη απάντηση που εξέδωσε με αφορμή ερωτήσεις βουλευτών στη Βουλή τελικά παραδέχθηκε εμμέσως πως οι ιδιωτικοί φύλακες θήρας δεν μπορούν να ασκήσουν ελέγχους και έρευνες σε διερχόμενους κυνηγούς, πολίτες και στα οχήματά τους στην ύπαιθρο.

Συγκεκριμένα στην απάντηση του (σχετικό το με αριθ. 53/30-7-2008 έγγραφο του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης) ο Υφυπουργός κ. Κιλτίδης συσχέτισε τις αρμοδιότητες των ιδ. φυλάκων θήρας μόνο με τη γενικότερη διάταξη της παρ. 2 του άρθ. 38 του ν. 1845/89 (νόμος για τη δασοπροστασία) που αφορά όλες τις κατηγορίες δασικών υπαλλήλων που υπηρετούσαν στη δασική υπηρεσία, ακόμη και τους προσωρινούς Δασοπυροσβέστες ΥΕ, με την οποία ο κάθε ένας υπάλληλος είναι υποχρεωμένος στη σύλληψη των πολιτών κατά τη στιγμή που αυτοί παραβαίνουν το νόμο περί δασών, να τους οδηγούν στην πλησιέστερη Αστυνομική Αρχή, να τους κατάσχουν όλα τα πειστήρια π.χ. αλυσοπρίονα, τσεκούρια, θηράματα κλπ, και να υποβάλουν τη σχετική μήνυση. Η διάταξη αυτή τίθεται για πρώτη φορά από την Πολιτεία με την τελευταία απάντηση του κ. Κιλτίδη.

Τονίζουμε πως ενδεικτικό της σύγχυσης και του παραλογισμού που επικρατεί είναι πως πολλοί ιδ. φύλακες θήρας ασκούν σήμερα παράνομα ελέγχους σε πολίτες, ακολουθώντας τις εντολές των κυνηγετικών οργανώσεων οι οποίες έχουν προηγουμένως διαμηνύσει προς κάθε κατεύθυνση πως το αντίθετο αποτελεί άρνηση εκτέλεσης εργασίας ή αργομισθία, άρα απόλυση, παρά τις δικαστικές αποφάσεις και τις οδηγίες που έχουν δώσει ορισμένες Εισαγγελικές και Δασικές Αρχές. Αυτό όμως εκθέτει τους ιδ. φύλακες θήρας τόσο σε δικαστικές περιπέτειες όσο και σε προστριβές με πολίτες όπως το τελευταίο περιστατικό που φέρεται να έγινε στη Χαλκιδική το οποίο και καταδικάζουμε απερίφραστα. Μετά από αυτό καλούμε τον κ. Κιλτίδη να μην αφήνει άλλο την εκκρεμότητα, αξιοποιώντας τη δυνατότητα που δίνεται από το νόμο (ν. 3208/2003) για άμεση και ορθή λύση με Απόφασή του.

Λύση τόσο στο ζήτημα των αρμοδιοτήτων όσο και κυρίως στο ζήτημα του τρόπου λειτουργίας των ιδ. φυλάκων θήρας το οποίο εξάλλου είναι και η γενεσιουργός αιτία όλων των προβλημάτων που εμφανίζονται στη θηροφυλακή. Έτσι θα τερματιστεί το άδικο και αντισυνταγματικό καθεστώς λειτουργίας που ξεκίνησε από το 1999 με Αποφάσεις της Πολιτείας με τις οποίες και προκειμένου να μην προχωρήσει σε προσλήψεις αντίστοιχου μόνιμου προσωπικού στη δασική υπηρεσία ανέθεσε στους ιδ. φύλακες θήρας που προσλαμβάνονται από τις κυνηγετικές οργανώσεις (Ν.Π.Ι.Δ.) με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου και από τους πλέον χαμηλόμισθους, να εποπτεύουν και να τηρούν το νόμο για τη θήρα, την άγρια ζωή και το φυσικό περιβάλλον, έχοντας (όπως αποδείχθηκε παράνομα) ανακριτικά και αστυνομικά καθήκοντα, έξω από τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες και με την πλήρη καθοδήγηση και συντονισμό από τους κυνηγούς και μόνο, οι οποίοι μπορούν και τους απολύουν (με συνοπτικές διαδικασίες) με μια απλή πλειοψηφία του Δ.Σ. της κάθε οργάνωσης, χωρίς την προστασία από την Πολιτεία.


Για το
Διοικητικό Συμβούλιο


Ο Πρόεδρος Ιωάννης Ρετζέπης

Ο Γεν. Γραμματέας Γεώργιος τρανταφυλλίδης

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2008

Ένας χρόνος μετά τον πύρινο εφιάλτη του 2007

Αύγουστος πάλι. Στο νου γυρίζουν σαν εφιάλτης οι στιγμές που κάηκε πέρυσι ο τόπος μας. Σε ελάχιστες ημέρες πόσο κακό, πόση δυστυχία, πόσοι νεκροί συνάνθρωποί μας, φίλοι μας, συγγενείς, πατριώτες, Από τις ασύμμετρες απειλές του υπουργού; Από τις φυτείες των χασισοπαραγωγών; Από το ίδιο το δάσος που είχε «πυρώσει» και ζήταγε τη φωτιά; Ποτέ δεν μάθαμε τον λόγο, τα «γιατί» έμειναν αναπάντητα να συσκοτίζουν – το έρεβος δεν έδωσε τη θέση του στο φώς.
Τις ανοικτές ακόμα πληγές της μεγαλύτερης πύρινης καταστροφής που γνώρισε ο τόπος μας, κανένα φάρμακο δεν θα σταθεί ικανό να τις επουλώσει. Γιατί το δάσος κάποια στιγμή θα αποκτήσει και πάλι τη ζωντάνια του – μόνο του ή με τη γνώση και την βοήθεια των επιστημόνων, ο άνθρωπος που «έφυγε» όμως δεν αντικατασταίνεται, είναι μοναδικός.
Τα χωριά μας ήταν ακόμα γεμάτα με κόσμο. Και το δικό μου χωριό που περίμενε να γιορτάσει τον άγιό του, τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Κάπου τρακόσες ψυχές είχαν γεμίσει με φωνές το έρημο σε όλη τη διάρκεια του χρόνου μικρό χωριό μας. Και οι στιγμές ήταν όμορφες, καλοκαιρινές. Μέχρι τη στιγμή που ακούστηκε η λέξη «φωτιά στον Αλφειό»
Το χωριό μας είναι ορεινό κάπου στα 1030 μ. υψόμετρο. Όμως ο Αλφειός είναι η κοιλάδα μας, η αρχαία μας αναφορά στο χρόνο. Η ιστορία μας και η ζωή μας. Το οξυγόνο μας.
Έτρεξα στη φωτιά. Λίγοι άνθρωποι συγκεντρωμένοι, ο Δήμαρχος και μερικοί συμπατριώτες με υδροφόρες στα αγροτικά τους αυτοκίνητα. Οι υπόλοιποι ήσαν στα «ψηλά και αγνάντευαν, λυπόντουσαν, δυσανασχετούσαν, απειλούσαν», αλλά έμεναν εκεί, στην ασφάλεια του ορεινού.
Έτσι συνήθως λειτουργούν οι έλληνες, από «μακριά» πάντα εκεί που οφείλουν να είναι από «κοντά». Τα περιμένουν όλα από την πολιτεία και αυτή τα περιμένει από το θεό. Όλοι τα περιμένουν από τους άλλους. Και πραγματικά, στον Αλφειό, στην Ηλεία, στην Εύβοια και όπου υπήρχε φωτιά, οι «άλλοι» ήσαν εκεί, και έδιναν τις δυνάμεις τους, έδιναν την ψυχή τους.
Σε ημιορεινό χωριό της περιοχής μας, μπαλκόνι όμορφο στον Αλφειό, οι κάτοικοι μαζεμένοι στην πλατεία αγανακτούσαν με όσα έβλεπαν στα πόδια τους. Περάσαμε από την πλατεία και σταματήσαμε με τη μηχανή του αυτοκινήτου αναμμένη – ίσα να πάρουμε καφέδες και νερό. «Φάρμακα» κατά της αϋπνίας και της κούρασης. Το «μαγαζί» όμως δεν μας έδωσε διότι «πενθούσαν» μαζικά για τις καταστροφές. Είκοσι άτομα γυροβολιά, καθισμένα αναπαυτικά στις καρέκλες τους, «με τα ποτά τους και τις φραπεδιές τους και λιωμένοι στα τσίπουρα πενθούσαν για τις φωτιές». Και δεν μας έδωσαν για να συνεχίσουμε να σβήνουμε, να συνεχίσουμε να προσπαθούμε. Σε γειτονικό χωριό επίσης και επίκεντρο της φωτιάς, ο χειριστής σκαπτικών εργαλείων που άνοιγε μέρα και νύκτα ασταμάτητα αντιπυρικές ζώνες, δεν κατάφερε να πάρει ένα απλό σάντουιτς από το μαγαζί στις 2 το μεσημέρι διότι «μόλις είχε κλείσει».
Μήπως είμαστε γραφικοί; Ρώτησα με αγανάκτηση τον φίλο συνοδηγό. Ότι και να είμαστε, τον άκουσα να λέει, πάτα γκάζι γιατί μας χρειάζονται εκεί κάτω.
Δεν σβήναμε όλοι φωτιές, δεν θα μπορούσαμε άλλωστε. Υπήρχαν τόσες δουλειές παράλληλες που έπρεπε να γίνουν, που κάθε βοήθεια ήταν πολύτιμη. Νερό και σάντουιτς να πήγαινε κάποιος, καφέδες να μοίραζε κάποιος άλλος, ένα λόγο καλό, ένα «κουράγιο παιδιά», ένα μονοπάτι να έδειχνε προς τη φωτιά κανείς. Αυτά τα ελάχιστα χρειαζόμασταν για να συνεχίσουμε την αϋπνία μας. Και στο κεφαλοχώρι «πενθούσαν!».
Το τρίτο βράδυ, αποκαμωμένος από την προσπάθεια, πήγα στο σπίτι μου να κοιμηθώ μια ώρα, να κάνω ένα μπάνιο να διώξω τη βρώμα και τη στάχτη από πάνω μου. Βρήκα το χωριό έρημο και πνιγμένο στη κάπνα που είχε φέρει ο αέρας από τα δυτικά. Ψυχή δεν υπήρχε στο χωριό, είχαν φύγει όλοι ύστερα από την προτροπή της αστυνομίας «αδειάστε τα χωριά σας». Και το χωριό άδειασε. Έκανα ένα μπάνιο γρήγορα και έφυγα πάλι. Πήγα κοντά στα μέτωπα, κοντά στους ανθρώπους που δεν «πενθούσαν», σε καλύτερο οξυγόνο. .
Ξημέρωμα της επόμενης ημέρας, ένα τζιπ της πυροσβεστικής με δυό αξιωματικούς φάνηκε μπροστά μας. «Ήλθαμε να σας συντονίσουμε», ακούστηκε να λέει ο επικεφαλής. Είστε πολλοί; Ναι είμαστε πολλοί, είκοσι – τριάντα άτομα!. Αλλά δεν θέλουμε να μας συντονίσετε, να σβήσουμε τις φωτιές θέλουμε. Οι πυροσβέστες…, που να πρωτοπήγαιναν κι αυτοί; Καιγόταν η μισή Ελλάδα!.
Όταν η δασοπυρόσβεση υπάγονταν στα κατά τόπους Δασαρχεία τα αποτελέσματα ήταν διαφορετικά. Το δάσος θέλει άλλη μεταχείριση, διαφορετική αντιμετώπιση και γνώση. Και οι δασοπυροσβέστες είχαν την ανάλογη εκπαίδευση. Η πολιτεία φρόντισε όμως και την δασοπυρόσβεση την άφησε στην πυροσβεστική. Και πήρε δώδεκα χιλιάδες αγροφύλακες να φυλάνε τα χέρσα χωράφια και την ατέλειωτη ερημία της υπαίθρου.
Αλλά και σε κάθε φωτιά, η βοήθεια του κόσμου, η εθελοντική προσφορά δίνει λύσεις. Για να «συγκινηθεί» όμως ο έλληνας, η καταστροφή πρέπει να «ακουμπήσει» το δικό του σπίτι. Δεν σηκώνεται εύκολα για «τις περιουσίες άλλων». Το πολύ – πολύ να πιεί καμιά γερή «φραπεδιά» για να πνίξει το «πένθος» του.
Σε όλη αυτή την αγωνία των 5 -6 ημερών, μέχρι να αρχίσουμε να μετράμε τους νεκρούς συνανθρώπους μας και να αρχίσει το πραγματικό πένθος, στην προσπάθεια και στην κούραση, στον πόνο και στο βουβό κλάμα, στη μανία της φωτιάς και στο δικό μας πείσμα, τριγύρω μου είδα και φίλους κυνηγούς να παλεύουν ασταμάτητα να περισώσουν ότι ήταν δυνατό. Δεν αντίκρισα κανένα από αυτούς που τα «λόγια τα μεγάλα» τα έχουν εύκολα. Πολλά μπορεί να εξιστορήσει κανείς από αυτά που έζησε τις ημέρες του πύρινου εφιάλτη, είτε δίνοντας τον αγώνα από «μέσα» είτε κριτικάροντας και πενθώντας από το αγνάντι και την ασφάλεια της «φραπεδιάς». Εύχομαι και ελπίζω να μην ζήσουμε ποτέ πάλι τέτοια καταστροφή, να μην θρηνήσουμε ποτέ ξανά τόσα αθώα θύματα.

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

Αμαρτίες παλιές!

Η καλύτερη στιγμή του κυνηγού είναι όταν στο τραπέζι υπάρχει ο κόπος της ημέρας. Ο βασιλικός μεζές συμπληρώνεται από ντόπια χορταρικά, λίγο τυρί με λιπαρά (όχι τυρί με ενέσεις), ψωμί ζυμωτό και κρασί κόκκινο σαν το αίμα.

Λιτό γεύμα, όπως λιτή πρέπει να είναι και η ζωή μας. Δίχως τα περιττά, τα άχρηστα που καταναλώνουμε και γιομίζουμε τα στομάχια μας μπας και χορτάσουμε την πείνα μας. Μα υπάρχει πείνα στις μέρες μας; Ναι υπάρχει, όσο θα υπάρχει κακή διαχείριση των αγαθών, όσο ο άνθρωπος θα στέκεται μακριά από τη μάνα γη που μπορεί να του δώσει τα πάντα.
Η ζωή στην πόλη δεν είναι φιλική προς τον άνθρωπο, του έχει δώσει πολλά καινούρια προβλήματα, μεταξύ δε αυτών και τις ασθένειες της βιομηχανικής και τεχνολογικής εποχής. Αντίθετα στο χωριό, στην ύπαιθρο γενικότερα, τα πράγματα κυλούν ομαλότερα, δίχως τις πιέσεις του χρόνου. Ακόμα και αυτές οι γνωστές «ασθένειες» σπανίζουν. Ο κάτοικος της υπαίθρου δεν χρειάζεται να φορά ρολόι, γνωρίζει ανά πάσα στιγμή πότε πρέπει να γίνει η οποιαδήποτε εργασία. Όπως τότε παλιά, που ο καλός μας ο Ησίοδος, έχοντας στην κατοχή του ένα μικρό χωράφι μόνο για τα προς το ζην, μας έδωσε τόσες πληροφορίες και βοήθειες, πως πρέπει και πότε να γίνονται οι καλλιέργειες στη γη, μας μίλησε για την κατάλληλη χρονική στιγμή, που ακόμα και σήμερα θεωρούνται πολύτιμος μπούσουλας για κάθε καλλιεργητή. «Ο Όμηρος μιλά για ήρωες και ο Ησίοδος για αγρότες» έλεγε αργότερα ο συγχωρεμένος ο μέγα Αλέξανδρος, θέλοντας προφανώς να μειώσει τον Ησίοδο. Όμως ο άνθρωπος ανάγκη έχει τον λόγο, ανάγκη και το ψωμί.

Για την αγροτική ζωή των παλιών χρόνων μας πληροφορούν και «αι Αλκίφρονος επιστολαί» κάπου στον 2ο μχ. Αιώνα: «Ο Κωμαρχίδης προς τον Ευχαίτη: η γουρούνα που ήταν ετοιμόγεννη, γέννησε τελευταία και έχω τώρα άφθονα γουρουνόπουλα. Γρυλίζουν βέβαια ενοχλητικά, αλλά είναι πολύ ωραία όταν τρώγονται. Σου στέλνω λοιπόν, και σένα δυο απ’ αυτά να τα αναθρέψεις, γιατί φτωχός όπως είμαι, δεν μπορώ να τα θρέψω όλα με το λιγοστό κριθάρι μου. Γι’ αυτό έρχομαι σ’ επαφή με φίλους, που έχουν περιουσίες αγροτικές, με την απλότητα του χωριάτη, έτσι όπως μας έχει αναθρέψει η αγαπημένη γη μας, απλοϊκούς και φιλαλλήλους»

Πολλές οι ιστορίες για τον κάπρο τελικά είτε ήμερος είναι αυτός είτε άγριος. Η γνωστότερη ίσως εκείνη με τον Ερυμάνθιο και τον άθλο του Ηρακλή. Εκείνος ο Ηρακλής της Μυθολογίας, που ήταν πρόσωπο υπαρκτό, στην εποχή του έκανε μεγάλα και σπουδαία πράγματα. Αλλά διέπραξε και αμαρτήματα που αν δεν ήταν γιός του Δία, ακόμα στη φυλακή θα σάπιζε. Ακόμα και ο μεγάλος Ευριπίδης ασχολήθηκε μαζί του στο έργο του «μαινόμενος Ηρακλής» και εξιστορεί με ακρίβεια τα αποτελέσματα της παράφορης πράξης του να σκοτώσει τα παιδιά του. Κατά Λύσιππον είχε «πολύ δυνατά μέλη και τεραστίους μυώνας» με το ρόπαλο πάντοτε παρά πόδας.

Προφανώς το ρόπαλο στα χέρια του θα ήταν ένα υπερόπλο της εποχής εκείνης. Με το υπερόπλο αυτό ανά χείρας και έπειτα από εντολή του θεού στους Δελφούς, τέθηκε στη διάθεση του σκληρού βασιλιά Ευρυσθέα στην Τίρυνθα. για δώδεκα χρόνια ώσπου να φύγουν από πάνω του οι παλιές αμαρτίες.

Αυτά είναι γνωστά και δεν θα επεκταθώ. Για εμάς όμως τους κυνηγούς ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει πιστεύω ο Μύθος του Ερυμάνθιου κάπρου που προξενούσε μεγάλες ζημιές στην Αρκαδία και ειδικότερα στα μέρη της Ψωφίδας. Με εντολή Ευρυσθέως λοιπόν ο Ηρακλής, δεσμεύτηκε να επιστρέψει στα βασιλικά δωμάτια με τον κάπρο ζωντανό.

Για πολλές μέρες είχε στήσει καρτέρι του κάπρου και ας ήταν χειμώνας καιρός. Στο καρτέρι το μεγάλο όπλο είναι η υπομονή. Και αυτός την είχε. Φάνηκε έπειτα από μέρες πολλές ο κάπρος στο σούρμα και τον παίρνει στο κυνήγι ο βουφάγος. Κυνήγι στο κυνήγι, τον βάζει μέσα στη πυκνοχιονισμένη ρεματιά. Με ηρεμία πλέον ο ημίθεος, ακολουθούσε από μακριά τα χνάρια του κουρασμένου κάπρου. Σκυλί σήμερα κυνηγά τον κάπρο και κάθεται αυτός να ξαποστάσει, πόσο μάλλον να σε κυνηγά ο γιός του Αμφιτρύωνα. Απόκαμε εντελώς ο κάπρος και εύκολα ο Ηρακλής τον πιάνει με το δίκτυ. Του κατεβάζει και μια ροπαλιά και τον φορτώνει για την βασιλική κουζίνα στην Τίρυνθα που περίμενε αναμμένη.

Ο Ηρακλής λοιπόν, είναι ο πρώτος στην ιστορία λαθροκυνηγός, σύμφωνα πάντοτε με τον Μύθο!! Αν ίσχυαν και τότε οι σημερινές περί κυνηγίου διατάξεις, σίγουρα θα είχε αφαίρεση αδείας ροπάλου και φυλακή. Το κυνήγι και οι ιχνηλασίες σε πυκνό χιόνι απαγορεύονται ρητώς. Μπορεί ο Ηρακλής να επιτέλεσε έργο σπουδαίο με τη σύλληψη του κάπρου και να αλάφρωσε ο κόσμος από τα βάσανα, οι νόμοι όμως δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε ημίθεους και θνητούς!!. Αλλά ποιος τολμούσε να του πεί κουβέντα του σκληρού ημίθεου; Βγαλμένος από το σπέρμα του Δία, έχοντας και τη στήριξη της Αθηνάς, πέρα από τα καλά που έκανε, ήταν ο σκληρός της εποχής του. Ακόμα και τότε, που σε μια νύκτα βρέθηκε ερωτικά με τις πενήντα παρθένες κόρες του βασιλιά, κουβέντα άσχημη δεν ειπώθηκε από κανένα. Οι κοινωνίες ήταν πολύ κλειστές τότε και ο Ηρακλής είχε γερές πλάτες.

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008

Η Δικτατορία των blogs

Διάβασα πως το μέλλον της δημοσιογραφίας είναι τα blogs.

-- Άκουσα πως μόνο τα blogs γράφουν την αλήθεια.
-- Έμαθα πως όλοι οι άλλοι, εφημερίδες, τηλεοράσεις, αναλυτές, πικραμένοι και λυπημένοι, μας λένε ψέματα.
-- Η αλήθεια λοιπόν μόνο στα blogs.

Είμαι blogger, άρα γράφω αλήθειες, άρα είμαι τίμιος, άρα είμαι καλός άνθρωπος, ίσως και καλός χριστιανός. Και οι παπάδες απέκτησαν blogs, και οι δεσποτάδες. Και αυτοί καλοί άνθρωποι αφού διδάσκουν το λόγο του θεού μέσα από το διαδίκτυο. Αλλά και οι φυλακισμένοι έγιναν bloggers, η φυλακή λειτουργεί σαν καθαρτήριο και ο ελεύθερος χρόνος χρειάζεται ενδιαφέρουσες απασχολήσεις για να τον φέρεις βόλτα. Και όλοι οι τίμιοι που κυκλοφορούν ελεύθεροι στο φώς της ημέρας, νιώθουν την ανάγκη να «τα πούν», να τα «χώσουν». Bloggers και αυτοί σαν κι εμένα.

Εύκολο θεωρητικά είναι να λέμε και να γράφουμε αλήθειες. Ο καθένας μας τη δική του, διότι ως γνωστό, οι αλήθειες έχουν πολλές όψεις. Και ο καθένας μας διαλέγει και μία, αυτή που του ταιριάζει καλύτερα.
Εύκολο επίσης είναι να τα ισοπεδώνουμε όλα εμείς οι καλοί bloggers. Και δίκαιο. Δεν φταίμε εμείς αν οι άλλοι είναι οι κακοί, οι απέναντι.

Διαβάζω αλλού πως τα blogs είναι μόδα και πως γρήγορα θα ξεφτίσει. Όπως όλες οι μόδες δηλαδή. Αν συμβεί αυτό, τι θα απογίνουμε τόσοι καλοί άνθρωποι βυθιζόμενοι πάλι στο ζοφερό σκότος;

Είμαι blogger, άρα φωτισμένος, αλάνθαστος, ίσως και ο «υπεράνθρωπος» του Νίτσε. Γράφω και προκαλώ, ανεβάζω τις επισκέψεις μου και νιώθω βασιλιάς. Έγινα δίχως να το καταλάβω «η κοινή γνώμη». Αυτή δηλαδή που ορίζει τα πράγματα, αυτή που όλοι τους «λαμβάνουν σοβαρά υπόψη». Οδηγώ δηλαδή τις εξελίξεις, όποιες και αν είναι αυτές.

Συμμετέχω στο «κίνημα» των bloggers διότι θέλω να είμαι μέσα στα πράγματα, να ελέγχω καταστάσεις, να διοικώ με τον δικό μου μοναδικό τρόπο.

«Ξύπνησα» λουσμένος στον ιδρώτα. Έκανα ένα φρέντο (εμείς στο χωριό με φρέντο μεγαλώσαμε) στα γρήγορα και βγήκα στο μπαλκόνι. Κάθισα αναπαυτικά στην πολυθρόνα και ένιωσα το αεράκι να με δροσίζει. Άπλωσα τα πόδια μου στα κάγκελα και τράβηξα το βλέμμα μου στο καταπράσινο τοπίο.
Ρούφηξα δυό γερές γουλιές καφέ και στο νού ήλθε το όνειρο. Το όνειρο ή ο εφιάλτης;

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Δασαρχείο Βυτίνας, όλα τα λεφτά!!!!!!!!

Το παρακάτω έγγραφο αλιεύσαμε από την σελίδα http://www.opsarion.gr/. και το δημοσιεύουμε ως έχει.
Ελληνική ΔημοκρατίαΠεριφέρεια Πελοποννήσου Ημερομ: 19-06-2008Δ/ΝΣΗ ΔΑΣΩΝ Ν. Αρκαδίας Αρ. Πρωτ: 1217Δασαρχείο Βυτίνας Προς: Τη Δ/νση Δασών Ν. Αρκαδίας Κοινοποίηση: Δήμο Ηραίας
Θέμα: Έκθεση Αιτιολόγησης μη απαγόρευσης της θήρας στην περιοχή «Φαράγγι Γκούρας», Δήμου Ηραίας.Σχετ: Το υπ’ αριθμόν 2609/02-07-2007 έγγραφο Δήμου Ηραίας.
Α. Περιγραφή αιτήματος
1. Με το υπ’ αριθμ. 2609/02-07-2007 έγγραφο του Δήμου Ηραίας, μας απεστάλλη επικυρωμένο απόσπασμα του 9/007 πρακτικού συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου, εντός του οποίου είναι καταχωρημένη η υπ’ αριθμ. Απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Ηραίας με θέμα «Φαράγγι Γκούρας – Προστατευμένη περιοχή».Στην εν λόγω Απόφαση το Δημοτικό Συμβούλιο αιτείται την κατάργηση της θήρας στην περιοχή «Φαράγγι Γκούρας» την οποία περιοχή και οριοθετεί, καθόσον στην περιοχή θα λειτουργήσει Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του Δήμου Ηραίας με έδρα το Τοπικό Διαμέρισμα Λυσαρέας.
2. Με το υπ’ αριθμ. 2669 πε/05-0-2008 έγγραφό μας, ζητήθηκαν οι απόψεις αρμοδίων Κυνηγετικών Οργανώσεων, όπου κάποιες απ’ αυτές τοποθετήθηκαν αρνητικά επί του θέματος βάσει πραγματικών καταστάσεων, εντός της προθεσμίας που τους ορίσαμε.
3. Η διάρκεια της προταθείσας απαγόρευσης είναι εννέα (9) έτη με αυτοδίκαιη ανανέωση για έξη (6) ακόμη έτη μετά την πάροδο των εννέα.
4. Η προτεινόμενη περιοχή, περικλείει μια τεράστια γεωγραφική επιφάνεια εμβαδού 46.000 στρεμμάτων περίπου.
5. Γενική απαγόρευση της θήρας παντός είδους θηράματος.
6. Όρια απαγόρευσης. Ξεκινάει από τα πρανή του όρους Αρτοζήνου και καταλήγει στο Λαγκαδινό ρέμα – Χρυσοχώρι. Συγκεκριμένα τα προτεινόμενα όρια της προταθείσας περιοχής προς απαγόρευση από τον Δήμο Ηραίας είναι τα εξής: Επαρχιακός δρόμος Παλούμπα – Ψάρι – Λυκούρεση – Σέρβου – Αράπηδες – Κοκκινοράχη – Όρια Δήμου Τροπαίων – Λαγκαδινό ρέμα – Τ.Δ Χρυσοχωρίου – επαρχιακό δρόμο Γέφυρας Κοκλαμά – Λιοδώρα – Λουτρά – Λιθαρός – Παππαδά – Παλούμπα.
7. Επιπλέον σε ότι αφορά το έγγραφο του Τμήματος Τοπικής Αυτοδιοίκησης Α’ Βαθμού της Περιφέρειας Πελοποννήσου «Περί πρότασης για χαρακτηρισμό του Φαραγγιού της Γκούρας ως προστατευμένης περιοχής», η Υπηρεσία μας έχει τοποθετηθεί με το υπ’ αριθμ. 2841/17-9-2007 έγγραφο. Έκτοτε ο Δήμος Ηραίας δεν προέβη σε περαιτέρω ενέργειες σύμφωνα με τα διαλαμβανόμενα επί του ανωτέρου εγγράφου μας.
Β. Στην ευρύτερη περιοχή της προταθείσας περιοχής από τον Δήμο Ηραίας προς απαγόρευση της θήρας, υφίστανται οι κάτωθι απαγορεύσεις:
1. Η υπ’ αριθμ. 1771/18-9-2006 Απαγορευτική Διάταξη Θήρας της Δ/νσης Δασών Αρκαδίας δια της οποίας έχει απαγορευθεί η θήρα παντός θηράματος και κάθε είδους της άγριας πανίδας, όπως και η σύλληψη κάθε είδους της άγριας πανίδας στην κοιλάδα του ποταμού Λουσίου, όπου δια της υπ’ αριθμ. ΥΠΠΟ/ΑΡΧ/ΒΙ/Φ30/ΧΩΡΟΙ/37261/1120 /8-8-1997 υπουργικής απόφασης, έχει χαρακτηριστεί η κοιλάδα του ποταμού Λουσίου Αρκαδίας με τον μνημειακό της πλούτο, ως Ενιαίος Αρχαιολογικός Χώρος (ΦΕΚ 761/τ. Β’/28-8-1997)
2. Η υπ’ αριθμ. 2543/26-10-2007 Απόφαση Γ.Γ.Π.Π «Περί κήρυξης αναδασωτέας λόγω πυρκαγιάς δασικής έκτασης εμβαδού 67.380 στρεμμάτων (Τμήμα 1), 559.170 στρ. (Τμήμα 2) και 3.648.050 στρ. (Τμήμα3) στις θέσεις «ΤΖΑΡΑΧΑΣ – ΠΑΝΑΓΙΑ κλπ.» περιφέρειας Τοπικών Διαμερισμάτων Κοκκορά και Κακουραίικων του Δήμου Ηραίας, του Νομού Αρκαδίας, κατ’ επιταγή της οποίας εξεδόθη, η υπ’ αριθμ. 4071/5/29-11-2007 Δασική Αστυνομική Απαγορευτική Διάταξη Θήρας, λόγω πυρκαγιάς, ισχύουσα ως τις 28-02-2009.
3. Η υπ’ αριθμ. 514/12-3-2001 Απόφαση Γ.Γ.Π.Π «Περί ίδρυσης μονίμου καταφυγίου άγριας ζωής “Ο Λάδωνας” σε περιοχές Δ.Δ Τροπαίων – Βάχλιας – Δήμητρας – Κοντοβάζαινας – Βουτσίου – των Δήμων Τροπαίων και Κοντοβάζαινας Νομού Αρκαδίας Περιφέρειας Πελοποννήσου, σε έκταση εμβαδού 32.512 στρεμμάτων».
α) Επειδή εκ των ανωτέρω προκύπτει ότι ένα μεγάλο μέρος της ευρύτερης περιοχής των προταθέντων ορίων εκ μέρους του Δήμου Ηραίας, προς απαγόρευση της θήρας, τελεί ήδη σε απαγόρευση.
β) Επειδή οι δασικές εκτάσεις νοτιοανατολικά της προτεινόμενης περιοχής είναι απαγορευμένες στη θήρα, λόγω των εκδοθεισών Αστυνομικών Διατάξεων Θήρας, μετά τις εκτεταμένες καταστροφές από τις πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού.
γ) Επειδή και στους όμορους Νομούς, μεγάλες δασικές εκτάσεις είναι απαγορευμένες μετά τις εκτεταμένες καταστροφές από τις πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού.
δ) Επειδή η εναπομείνασα περιοχή προς άσκηση της δραστηριότητας της θήρας είναι ήδη επιφορτισμένη, σε σχέση με την αυξανόμενη προσέλευση κυνηγών απ’ όλη την Επικράτεια και ληφθέντος υπόψη συνολικά και των λοιπών εκδοθεισών Απαγορευτικών Διατάξεων Θήρας στην περιοχή αρμοδιότητας της Υπηρεσίας μας.
ε) Επειδή η δραστηριότητα της θήρας είναι συνυφασμένη με την οικονομική στήριξη της τοπικής κοινωνίας της εν λόγω περιοχής.Γ. Εισήγηση της Υπηρεσίας:Εισηγούμαστε τη μη απαγόρευση της θήρας στην περιοχή του Φαραγγιού Γκούρα του Δήμου Ηραίας.
Τέλος σας υποβάλλουμε πλήρη Φάκελλο της όλης υπόθεσης για περαιτέρω δικές σας ενέργειες.
Ε.Γ.Γ.Π.Π Η Δασάρχης Βυτίνας
Μαρία – Λουΐζα Μακαροπούλου - Δασολόγος
----------------------------------------------------------------------------
Επειδή θεωρούμε ότι η εισήγηση του Δασαρχείου Βυτίνας για την μη απαγόρευση θήρας στο Φαράγγι της Γκούρας είναι ανεδαφική, ας την δούμε καρέ – καρέ.
Στην Περιγραφή του αιτήματος και στην παράγραφο 2: Δεν μας αποκαλύπτει η Δασάρχης από ποιες αρμόδιες!! κυνηγετικές οργανώσεις ζητήθηκε η άποψή τους, ποιες από αυτές τοποθετήθηκαν αρνητικά και ποιες είναι οι πραγματικές καταστάσεις που επικαλείται.Ο Δήμος Ηραίας δεν έχει «Κυνηγετική Οργάνωση». Κατά συνέπεια ζητήθηκαν οι γνώμες άλλων οργανώσεων εκτός Δήμου. Αποφάσισαν δηλαδή ξένοι προς την περιοχή μας σύλλογοι ή οργανώσεις, αν θα απαγορευτεί το κυνήγι στο Φαράγγι της Γκούρας. Και η Δασάρχης έλαβε «σοβαρά υπόψη της την άποψη άσχετων με τον δικό μας χώρο.
Στην Περιγραφή του αιτήματος και στην παράγραφο 4: χρησιμοποιεί τη φράση «τεράστια γεωγραφική επιφάνεια» άνευ λόγου ουσιαστικού. Για να δυναμώσει προφανώς την αρνητική της εισήγηση.
Στην Περιγραφή του αιτήματος και στην παράγραφο 6: αναφέρει τα όρια της προταθείσης προς απαγόρευση περιοχής. Με μία σημαντική διαφορά. Από λάθος προφανώς του τελικού συντάκτη του εγγράφου, έχουν αναγραφεί και τα ονόματα Γέφυρα Κοκλαμά – Λιοδώρα – Λουτρά – Λιθαρός – Παππαδάς, περιοχές που δεν έχουν καμία σχέση με το Φαράγγι της Γκούρας και δεν ανταποκρίνονται στην Προστατευμένη Ζώνη..
Στην περιγραφή του αιτήματος και στην παράγραφο 7: Πράγματι το Δασαρχείο Βυτίνας είχε τοποθετηθεί με το έγγραφο 2841/17-9-2007 που αναφέρει. Με μία όμως σημαντική διαφορά. Το έστειλε στην Περιφέρεια και το κοινοποίησε απλά στον Δήμο Ηραίας, ενώ έπρεπε να έκανε το αντίθετο εφόσον ήθελε πραγματικά τις ενέργειες του Δήμου. Στο συγκεκριμένο έγγραφο που η θέση του Δασαρχείου ήταν αρνητική για την προστασία της Γκούρας, ζητούσε και μελέτη περιβαλλοντική Να πληροφορήσουμε την Δασάρχη μας ότι ό Δήμος την μελέτη αυτή την έχει.
Για τις απαγορεύσεις που αναφέρονται στο έγγραφο και συγκεκριμένα για την περιοχή του Λάδωνα: γνωρίζουμε ότι η πρόταση για την απαγόρευση του κυνηγίου στην εν λόγω περιοχή, ήταν του κυνηγετικού συλλόγου Τροπαίων. Ο «αρμόδιος» φορέας σοφά έπραξε κατά τη γνώμη μας και σήμερα η περιοχή είναι προστατευμένη.
Στα «επειδή» του εγγράφου απ’ όπου απορρέει η τελική αρνητική εισήγηση του Δασαρχείου Βυτίνας έχουμε να κάνουμε τις εξής παρατηρήσεις:
α) Στα όρια που έθεσε ο Δήμος Ηραίας δεν υφίσταται καμία απολύτως απαγόρευση. Οι θέσεις «Τζαραχάς – Παναγιά» που αναφέρονται στο έγγραφο, είναι περιοχές πυρόπληκτες και ο ίδιος ο Δήμος πέρυσι και προς τιμή του είχε ζητήσει εγγράφως την απαγόρευση όχι μόνο των περιοχών αυτών αλλά για δύο χρόνια ολόκληρου του Δήμου. Και οι δύο αυτές περιοχές βρίσκονται πολύ μακριά από το Φαράγγι της Γκούρας.
β) Νοτιοανατολικά της Γκούρας δεν υπάρχει περιοχή απαγορευμένη. Νότια ναι, και είναι η πυρόπληκτη.
γ) Περιέργως γίνεται αναφορά και στις πυρόπληκτες περιοχές των όμορων Νομών που δεν έχουν να κάνουν σε καμία περίπτωση με το Φαράγγι της Γκούρας.
δ) Πράγματι η περιοχή είναι ήδη επιφορτισμένη με την προσέλευση κυνηγών απ’ όλη την Επικράτεια όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο έγγραφο. Και λοιπόν; Γιατί παίρνει θέση η Δασάρχης μας; Και γιατί τότε αποσιωπά ότι στην ίδια περιοχή υπάρχει το ΚΠΕ;
ε) Δεν νομίζουμε πως είναι αρμοδιότητα του Δασαρχείου Βυτίνας να κρίνει αν η δραστηριότητα της θήρας στην περιοχή είναι συνυφασμένη με την οικονομική στήριξη της τοπικής κοινωνίας.
Η τοπική κοινωνία μέσω του Δήμου και του Δημοτικού Συμβουλίου πήρε ομόφωνη απόφαση για την προστασία της Γκούρας. Και δημοκρατικές κοινωνίες όπως η δική μας και μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης, αυτές αποφασίζουν τι είναι προς το συμφέρον τους και όχι οι «αρμόδιοι κυνηγετικοί σύλλογοι» άλλων μακρινών περιοχών.
Αλλά το πιο σημαντικό το αποσιωπά ή δεν το γνωρίζει η Δασάρχης μας ενώ θα όφειλε λόγω της θέσης της να το γνωρίζει. Το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης λειτουργεί στον Δήμο μας με έδρα το χωριό Λυσσαρέα. Και οι μαθητές απ’ όλη την Ελλάδα τις καθημερινές αλλά και τα σαββατοκύριακα θα βρίσκονται στη Γκούρα για εκπαίδευση. Και είναι αδιανόητο για κοινωνία πολιτισμένη, μαθητές να βρίσκονται απέναντι στα πυροβόλα όπλα των κυνηγών. Και αν κάποιος θα φύγει, αυτός σίγουρα δεν είναι ο μαθητής. Εκτός και αν η Δασάρχης βάζει στην ίδια ζυγαριά τον κυνηγό που κάνει το χόμπυ του, με τον μαθητή που θέλει να εκπαιδευθεί. Και ας μας πεί, τι είναι προς το συμφέρον της πολιτείας; το δάσος και οι μαθητές ή τα πυροβόλα όπλα και οι κυνηγοί; Ο συντάκτης της παρούσης είναι κυνηγός. Και άλλοι φίλοι κυνηγοί της περιοχής μας και δημότες της, την ίδια άποψη με τη δική μου έχουν και συμφωνούν στην απαγόρευση του κυνηγίου στην Γκούρα προς όφελος των μαθητών. Η τοπική κοινωνία είναι σύμφωνη με την απόφαση του Δήμου μας, οι κυνηγετικές οργανώσεις άλλων περιοχών και ενδεχομένως και άλλων Νομών που επικαλείται η Δασάρχης μας δεν είναι !!
Βασίλης Αναστασόπουλος

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2008

Οι φίλες μου και τα σκυλιά τους!!!

Η Ήρα, ο «ελληνικός ιχνηλάτης» κατά πως λένε οι κυνολόγοι, ήταν το σκυλί που πήγε άδοξα από φόλα «καλού ανθρώπου» κάποιο φθινοπωρινό πρωινό. Ιχνηλάτης ή όχι η Ήρα, το ντουφέκι το φοβόταν. Μικρή ίσως να την είχαν τρομάξει, δεν ξέρω. Τυχαία βρεθήκαμε στο χωριό και έγινε «το σκυλί μου». Αλλά και το σκυλί όλου του χωριού. Τον λαγό που έφερνε με καμάρι κάθε τόσο σε μένα με χαρά, σπάνια προλάβαινε να μου τον δώσει. Την προλάβαιναν οι συγχωριανοί και καλοκάγαθη σαν ήταν, της τον έπαιρναν από το στόμα.
Αλλά και παλαιότερα στην παλιά μονοκατοικία που είχαμε για φύλακα τον Μίσα τον αλσατό, το δέσιμο ήταν πολύ μεγάλο. Για όλη την οικογένεια που ακόμα τον θυμάται και το δάκρυ κυλά βουβό.

Αρκετοί κυνηγοί συνηθίζουν και «χάνουν» στο δάσος κάποιες φορές ένα σκυλί. Δεν τους βγήκε όπως περίμεναν και όπως τους είχε υποσχεθεί ο έμπορας από τη Βουλγαρία και τα Σκόπια. Αν έχουν πληρώσει χρήματα, τα κλαίνε για τα καλά. Αν όμως το «εμπόρευμα» είναι με δοκιμή – όπως συνήθως γίνεται, τότε σε συνεννόηση έμπορα και αγοραστή το σκυλί χάνεται στο δάσος και ο ιδιοκτήτης του «λυπάται πολύ». Το σκυλί γίνεται αδέσποτο και η τύχη του αβέβαιη.

Μερικά σκυλιά όμως έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας πάνω τους, αδέσποτα σκυλιά που τους βγαίνει σε καλό καμιά φορά η εγκληματική αδιαφορία των «αφεντικών τους». Τα βρίσκουν άνθρωποι άσχετοι από σκυλιά και τα παίρνουν στο σπίτι τους να μην πεθάνουν από την πείνα. Όπως δηλαδή ακριβώς έγινε με τα σκυλιά της ιστορίας.


Μισοπεθαμένο βρήκε η φίλη μου η Σίσσυ ένα σκυλί ακαθορίστου ράτσας. Το πήρε σπίτι της και το φρόντισε, ομόρφυνε το σκυλί, πήρε τα πάνω του και αποκαλύφθηκε ένα γνήσιο κόλευ που την ονόμασε Λούλου. Άθλιο όνομα για σκυλιά; Ίσως. Όμως η Λούλου με την καλοσύνη της έγινε σημείο αναφοράς. Σύμφωνοι, ήταν ολίγον τι αργόστροφη η Λούλου. Άλλα της έλεγες, άλλα έπραττε. Κάθησε κάτω Λούλου έλεγες και η Λούλου έφευγε χαρούμενη προς τη βεράντα. Έλα εδώ Λούλου έλεγες και αυτή με καμάρι εστίαζε την προσοχή της στο απέναντι δέντρο. Αργόστροφη λίγο η πολύ, η φίλη μου η Σίσσυ νόμιζε πως είχε στο σπίτι της φύλακα!! Για φύλακα δεν ξέρω, αλλά άγγελο σίγουρα είχε. Έζησε καλά η Λούλου μέχρι τα βαθειά γεράματά της, με αγάπη.


Η φίλη μου η Βίβιαν έπεσε σε ένα διαλυμένο γκριφόν. Όταν μου το είπε στο τηλέφωνο, της είπα, άστο, αυτό θα το πάρω εγώ για το κυνήγι. Μα εσείς είστε εγκληματίες, άκουσα να μου λέει. Υπερβολική ήταν αλλά το σκυλί το είχαν παρατήσει κυνηγοί. Το πήρε σπίτι της και του έδωσα το όνομα Νταίζη, ενθυμούμενος μία άλλη «Νταίζη» αρχιτεκτόνισσα με γόβα στιλέτο. Εκείνη η Νταίζη ερωτεύτηκε παράφορα ένα τύπο εξ Ιταλίας και είχαμε δράματα πέριξ της Ακροπόλεως. Και η Νταίζη κούκλα και παιχνιδιάρα. Και αυτή φυσικά αργόστροφη!!. Όχι η αρχιτεκτόνισσα, η άλλη. Διότι η αρχιτεκτόνισσα και γάτα ήταν και κορμί φιδίσιο είχε και το μάτι της το αλανιάρικο θαμπώθηκε από την γοητεία του Ιταλού. Και αφού μιλάμε για γοητεία ένα μόνο μικρό παράδειγμα θα αναφέρω: πίναμε τα φρέντο μας με τον Ιταλό στο παράλιο Άστρος και στο πέρασμα γινόταν χαμός. Κάποια στιγμή δεν άντεξα και του είπα: μία ώρα καθόμαστε εδώ και σε έχουν καρφώσει με τα μάτια τους δυό χιλιάδες γυναίκες!! Πραγματικός γόης ο Ιταλός.
Άλλαξε δίσκο στο πικάπ Νταίζη (όχι στην αρχιτεκτόνισσα), της έλεγες και αυτή σου έφερνε το τόπι για παιχνίδι. Πήγαινε Νταίζη στο περίπτερο για τσιγάρα έλεγες και αυτή χωνόταν κάτω από τον καναπέ. Όταν όμως άκουγε τη λέξη γιαούρτι, έτρεχε σφαίρα στην κουζίνα. Ζεί και βασιλεύει η Νταίζη στην Αγία Παρασκευή και κυκλοφορεί με κόκκινο περιλαίμιο για το μάτι!!.

Η φίλη μου η Βέρα (από το Βαρβάρα παρακαλώ) έχει σκυλί ράτσας. Πομεράνιαν. Και αρσενικό και τον φωνάζει Vito αλλά και Ντάνι να τον φώναζε θα άκουγε. Ο Vito δεν μπορώ να πώ ότι είναι αργόστροφος, κάθε άλλο. Αυτός έχει άλλα κουσούρια. Λόγω ηλικίας δεν έχει δόντια και οι τροφές που παίρνει είναι δουλεμένες σαν κρέμες. Εντάξει, έχει και λίγο άσθμα ο καημένος και ταλαιπωρείται κάτι ώρες. Και αρθριτικά στα πόδια έχει που είναι βάσανο μεγάλο και δεν μπορεί να κάνει άνετα τις βόλτες του στο κτήμα. Ή όραση του δεν είναι και η καλύτερη, καταρράχτη διέγνωσε ο γιατρός με θλίψη θα ‘λεγα. Με την ακοή έχει ξεμπερδέψει πολλά χρόνια και δεν τον ενοχλεί καθόλου που είναι κουφός. Αν εξαιρέσεις και την καρδιά του που δεν δουλεύει καλά, κατά τα άλλα είναι υγιέστατος. Φύλακας καλός όμως. Το μόνο όργανο που δουλεύει σωστά σε αυτόν, είναι οι φωνητικές του χορδές.

Εντάξει, η φίλη μου η Βέρα (από το Βαρβάρα) συνειδητά πήρε στο σπίτι της ένα σκυλί υψηλού iq. Η Σίσσυ όμως και η Βίβιαν τυχαία τα βρήκαν στο δρόμο τους, παρατημένα από «κυνηγούς και ζωόφιλους» και άσχετες όπως ήσαν από σκυλιά, απέδειξαν με την πράξη τους τα αυτονόητα. Τους έδωσαν αγάπη.

Και για την Νταίζη το βράδυ γιαούρτι, το σκυλί, όχι την αρχιτεκτόνισσα…

υγ: στην 1η φωτό η Λούλου με το "σκληρό αφεντικό"
στην 2η φωτό η Νταίζη, όχι η αρχιτεκτόνισσα!!