Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008

Η Δικτατορία των blogs

Διάβασα πως το μέλλον της δημοσιογραφίας είναι τα blogs.

-- Άκουσα πως μόνο τα blogs γράφουν την αλήθεια.
-- Έμαθα πως όλοι οι άλλοι, εφημερίδες, τηλεοράσεις, αναλυτές, πικραμένοι και λυπημένοι, μας λένε ψέματα.
-- Η αλήθεια λοιπόν μόνο στα blogs.

Είμαι blogger, άρα γράφω αλήθειες, άρα είμαι τίμιος, άρα είμαι καλός άνθρωπος, ίσως και καλός χριστιανός. Και οι παπάδες απέκτησαν blogs, και οι δεσποτάδες. Και αυτοί καλοί άνθρωποι αφού διδάσκουν το λόγο του θεού μέσα από το διαδίκτυο. Αλλά και οι φυλακισμένοι έγιναν bloggers, η φυλακή λειτουργεί σαν καθαρτήριο και ο ελεύθερος χρόνος χρειάζεται ενδιαφέρουσες απασχολήσεις για να τον φέρεις βόλτα. Και όλοι οι τίμιοι που κυκλοφορούν ελεύθεροι στο φώς της ημέρας, νιώθουν την ανάγκη να «τα πούν», να τα «χώσουν». Bloggers και αυτοί σαν κι εμένα.

Εύκολο θεωρητικά είναι να λέμε και να γράφουμε αλήθειες. Ο καθένας μας τη δική του, διότι ως γνωστό, οι αλήθειες έχουν πολλές όψεις. Και ο καθένας μας διαλέγει και μία, αυτή που του ταιριάζει καλύτερα.
Εύκολο επίσης είναι να τα ισοπεδώνουμε όλα εμείς οι καλοί bloggers. Και δίκαιο. Δεν φταίμε εμείς αν οι άλλοι είναι οι κακοί, οι απέναντι.

Διαβάζω αλλού πως τα blogs είναι μόδα και πως γρήγορα θα ξεφτίσει. Όπως όλες οι μόδες δηλαδή. Αν συμβεί αυτό, τι θα απογίνουμε τόσοι καλοί άνθρωποι βυθιζόμενοι πάλι στο ζοφερό σκότος;

Είμαι blogger, άρα φωτισμένος, αλάνθαστος, ίσως και ο «υπεράνθρωπος» του Νίτσε. Γράφω και προκαλώ, ανεβάζω τις επισκέψεις μου και νιώθω βασιλιάς. Έγινα δίχως να το καταλάβω «η κοινή γνώμη». Αυτή δηλαδή που ορίζει τα πράγματα, αυτή που όλοι τους «λαμβάνουν σοβαρά υπόψη». Οδηγώ δηλαδή τις εξελίξεις, όποιες και αν είναι αυτές.

Συμμετέχω στο «κίνημα» των bloggers διότι θέλω να είμαι μέσα στα πράγματα, να ελέγχω καταστάσεις, να διοικώ με τον δικό μου μοναδικό τρόπο.

«Ξύπνησα» λουσμένος στον ιδρώτα. Έκανα ένα φρέντο (εμείς στο χωριό με φρέντο μεγαλώσαμε) στα γρήγορα και βγήκα στο μπαλκόνι. Κάθισα αναπαυτικά στην πολυθρόνα και ένιωσα το αεράκι να με δροσίζει. Άπλωσα τα πόδια μου στα κάγκελα και τράβηξα το βλέμμα μου στο καταπράσινο τοπίο.
Ρούφηξα δυό γερές γουλιές καφέ και στο νού ήλθε το όνειρο. Το όνειρο ή ο εφιάλτης;

Δεν υπάρχουν σχόλια: