Αλλά ο πατέρας της είχε και σπίτι εξοχικό κοντά στη θάλασσα, ανάμεσα σε Κακιά Σκάλα και Λουτράκι. «Στα μέρη δηλαδή που δρούσε ο εγκληματίας Σκίρωνας την εποχή του Θησέα. «Την ιστορική εποχή δηλαδή που οι άρχοντες καθάριζαν τους κακούς μόνοι τους και λογαριασμό δεν έδιναν σε κανένα, μήτε στους θεούς». Και η μικρή γοργόνα έμαθε και τα μυστικά του ψαρέματος, δίκτυα, παραγάδια, κάπου - κάπου και κανένα πυροφάνι (αυτό δεν απαγορεύεται;) και φυσικά πετονιά. Όταν δε μεγάλωσε αρκετά, ακολούθησε αποκλειστικά την τέχνη του ψαρέματος, της πήγαινε καλύτερα κατά πως έλεγε.
Και τα καλοκαίρια να ‘σου τα δίκτυα και η καλή οργάνωση που έφερνε θαρρώ αποτελέσματα. Κάπως έτσι πιάστηκα μια φορά στα δίκτυα της και εκεί που νόμιζε πως έπιασε πελαγίσια τσιπούρα, αντίκρισε το ροφό μπροστά της μπλεγμένο άσχημα και απορημένο.
«Ο ροφός είναι το καλύτερο ψάρι των ελληνικών θαλασσών», μου πέταξε, τη στιγμή ακριβώς που ήλθε κολυμπώντας κοντά μου για να με σώσει!!. «Κι εγώ νόμιζα πως ήταν η ζαργάνα», της ανταπάντησα ευτυχής την ώρα που πιασμένος από την ουρά της τράβηξα στην ασφάλεια της παραλίας.
Ωραία είναι η παραλία, ακόμα και για ψάρεμα!. Αλλά και οι όχθες ενός ποταμού με τις πετονιές απλωμένες αναμένοντας την άγρια πέστροφα, δεν είναι καθόλου άσχημες για εμάς, τα παιδιά των βουνών.
Έχω ένα φίλο από την Καλαμπάκα που ψαρεύει στον Ασπροπόταμο με καλάμι και με υπομονή μεγάλη. Και όσο αργούν οι πέστροφες να βγούν, τόσο η φωνή του φοβίζει τα πλάσματα της φύσης. Απειλώντας θεούς και δαίμονες καταφέρνει στο τέλος και γεμίζει το σακούλι του. Ένας άλλος όμως ψαράς του βουνού, στην ίδια περιοχή κάνει ψαροντούφεκο στο ποτάμι!!. Παράλογο ακούγεται, όταν όμως αντίκρισα την εικόνα του ψαροντουφεκά με όλες τους τις αρματωσιές, τρόμαξα.
Η καλή μου όμως δεν κάνει τέτοια στραβά, είναι της νομιμότητας. Και το μεγαλύτερο έπαθλο γι’ αυτήν είναι μερικοί σαργοί. Στα «άλλα ψαρέματα» είναι οι ροφοί, οι βασιλιάδες της θάλασσας. Όπως καλή ώρα ο βασιλιάς του δάσους είναι ο κάπρος.
Όταν έχει φουρτούνα η θάλασσα η καλή μου τρώγεται με τα ρούχα της, παθαίνει «στερητικό σύνδρομο» και αντί να ρίξει το καλάμι, το καβαλάει!. Τέτοια ζοχάδα έχει. Και τις φταίνε όλα, η άτιμη η κοινωνία, και κυρίως εγώ που δεν την σκέφτομαι και δεν την νοιάζομαι όπως αυτή εμένα!. Ο καλός ο ψαράς όμως στα δύσκολα φαίνεται, πως κάνει ζάφτι τις καιρικές συνθήκες, πως καταλαγιάζει τις μπόρες της ανασφάλειας.
Βουνίσιος είμαι και δεν κατέχω από τρικυμίες. Τον παγωμένο βοριά τον ξέρω καλά όμως, τον ξέφρενο άνεμο επίσης. Και πάντα έχω τις λύσεις έτοιμες. Αντίθετα η καλή μου περιμένει τη μπουνάτσα για να έλθει στα «ίσα» της.
Καιρό πολύ με «ψήνει» η καλή μου να την πάρω μαζί στο κυνήγι του κάπρου. Δεν της το αρνούμαι αλλά το αναβάλλω. Σκέφτομαι τα «χειρότερα». Να βρίσκομαι δηλαδή στο καρτέρι για τον κάπρο ώρες πολλές παρέα με την πετροπέρδικα.
Και τα καλοκαίρια να ‘σου τα δίκτυα και η καλή οργάνωση που έφερνε θαρρώ αποτελέσματα. Κάπως έτσι πιάστηκα μια φορά στα δίκτυα της και εκεί που νόμιζε πως έπιασε πελαγίσια τσιπούρα, αντίκρισε το ροφό μπροστά της μπλεγμένο άσχημα και απορημένο.
«Ο ροφός είναι το καλύτερο ψάρι των ελληνικών θαλασσών», μου πέταξε, τη στιγμή ακριβώς που ήλθε κολυμπώντας κοντά μου για να με σώσει!!. «Κι εγώ νόμιζα πως ήταν η ζαργάνα», της ανταπάντησα ευτυχής την ώρα που πιασμένος από την ουρά της τράβηξα στην ασφάλεια της παραλίας.
Ωραία είναι η παραλία, ακόμα και για ψάρεμα!. Αλλά και οι όχθες ενός ποταμού με τις πετονιές απλωμένες αναμένοντας την άγρια πέστροφα, δεν είναι καθόλου άσχημες για εμάς, τα παιδιά των βουνών.
Έχω ένα φίλο από την Καλαμπάκα που ψαρεύει στον Ασπροπόταμο με καλάμι και με υπομονή μεγάλη. Και όσο αργούν οι πέστροφες να βγούν, τόσο η φωνή του φοβίζει τα πλάσματα της φύσης. Απειλώντας θεούς και δαίμονες καταφέρνει στο τέλος και γεμίζει το σακούλι του. Ένας άλλος όμως ψαράς του βουνού, στην ίδια περιοχή κάνει ψαροντούφεκο στο ποτάμι!!. Παράλογο ακούγεται, όταν όμως αντίκρισα την εικόνα του ψαροντουφεκά με όλες τους τις αρματωσιές, τρόμαξα.
Η καλή μου όμως δεν κάνει τέτοια στραβά, είναι της νομιμότητας. Και το μεγαλύτερο έπαθλο γι’ αυτήν είναι μερικοί σαργοί. Στα «άλλα ψαρέματα» είναι οι ροφοί, οι βασιλιάδες της θάλασσας. Όπως καλή ώρα ο βασιλιάς του δάσους είναι ο κάπρος.
Όταν έχει φουρτούνα η θάλασσα η καλή μου τρώγεται με τα ρούχα της, παθαίνει «στερητικό σύνδρομο» και αντί να ρίξει το καλάμι, το καβαλάει!. Τέτοια ζοχάδα έχει. Και τις φταίνε όλα, η άτιμη η κοινωνία, και κυρίως εγώ που δεν την σκέφτομαι και δεν την νοιάζομαι όπως αυτή εμένα!. Ο καλός ο ψαράς όμως στα δύσκολα φαίνεται, πως κάνει ζάφτι τις καιρικές συνθήκες, πως καταλαγιάζει τις μπόρες της ανασφάλειας.
Βουνίσιος είμαι και δεν κατέχω από τρικυμίες. Τον παγωμένο βοριά τον ξέρω καλά όμως, τον ξέφρενο άνεμο επίσης. Και πάντα έχω τις λύσεις έτοιμες. Αντίθετα η καλή μου περιμένει τη μπουνάτσα για να έλθει στα «ίσα» της.
Καιρό πολύ με «ψήνει» η καλή μου να την πάρω μαζί στο κυνήγι του κάπρου. Δεν της το αρνούμαι αλλά το αναβάλλω. Σκέφτομαι τα «χειρότερα». Να βρίσκομαι δηλαδή στο καρτέρι για τον κάπρο ώρες πολλές παρέα με την πετροπέρδικα.
