Δεν ξέρω εσείς τι κάνετε αλλά εγώ νηστεύω κάθε χρόνο τις σαράντα ημέρες. «μα εσύ είσαι άπιστος και βουτηγμένος στην αμαρτία, η νηστεία θα σε σώσει;», μου λένε όσοι ξέρουν την τρικυμία που έχω στα βάθη της ψυχής μου (!). Φυσικά και δεν την κάνω για να σώσω την κολασμένη μου ψυχή. Μου αρέσει η αποχή αυτή από το κρέας, το γάλα, το τυρί, ακόμα και από τα θαλασσινά και τα ψάρια.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος του κρέατος όπως το βλέπω στα τσιγκέλια με τις πράσινες και μπλέ σφραγίδες να θαμπίζουν πάνω στα μπόλια. Αν εξαιρέσω το κρέας του κυνηγίου – αγριόχοιρο, λαγό, φάσες κ.α., δύσκολα γεύομαι άλλα κρέατα με εξαίρεση το πασχαλιάτικο αρνί που στην ουσία και αυτό άγριο είναι - και αν δεν είναι το κυνηγάω και αγριεύει (!).
Η νηστεία, η εγκράτεια του λόγου επίσης - ξύλινου ή πύρινου, διακρίνει την περίοδο που διανύουμε εκείνους που έχουν λόγο στα κυνηγετικά δρώμενα. Δεν είναι καθόλου περίεργη η σιωπή αυτή που θα λάβει τέλος λίγο μετά το Πάσχα. Επιβάλλεται από τις «άγιες ημέρες» που διανύουμε. Την καλή Άνοιξη που ανοίγει ο ανθός, θα ανοίξουν τα χαρτιά τους και τα κέντρα των αποφάσεων ώστε να αρχίσει η διαβούλευση (βλέπετε δίχως αυτήν βήμα δεν κάνουμε), και μέσα από διαλόγους, σκέψεις, πιστεύω, νόμους, θα αποφασίσουν οριστικά και αμετάκλητα για το κυνήγι στην Ελλάδα.
Κάνοντας κανείς μία βόλτα στα κυνηγετικά πράγματα της Ευρώπης (βλέπε προηγούμενα άρθρα του Τύπος – Κυνήγι), ασφαλώς και μελαγχολεί συγκρίνοντας τα με τα του οίκου μας. Καλό όμως είναι για όλους τους έχοντας το μαχαίρι, να λάβουν υπόψη τους και τα της Ευρώπης πράγματα – αφού σε αυτήν ανήκουμε, και όλοι μας μία μεγάλη οικογένεια είμαστε.
Πολλοί κατηγορούν την υπουργό Π.Ε.Κ.Α κ. Μπιρμπίλη για πολλά, ιδιαίτερα για τις επιλεκτικές αναφορές που έκανε για το κυνήγι. Πηγαίνοντας αντίθετα στο ρεύμα και μιλώντας μόνο για το κυνήγι, δεν επιρρίπτω καμία ευθύνη στην υπουργό. Δεν ευθύνεται αυτή αν εμείς δεν φροντίσαμε να ενημερώσουμε όχι μόνο την υπουργό αλλά και την ελληνική κοινωνία για το έργο του κυνηγού - για το περιβάλλον που θέτει σε πρώτη προτεραιότητα, για το πολυποίκιλο έργο που διεκπεραιώνει και μπορεί να λέγεται «απελευθερώσεις, φύλαξη, προστασία της φύσης κ.α.».
Οι πελατειακές σχέσεις κυνηγών – πολιτικών, κάποτε πρέπει να σταματήσουν, έχουν εμποδίσει ως σήμερα το πραγματικό κυνήγι – που δεν κινδυνεύει μόνο από φανατικούς οικολογούντες, μα περισσότερο από τις δικές μας πρακτικές. Την ήττα των ρυθμιστικών, οι δικοί μας φορείς την εμφάνιζαν ως επιτυχία. Και η ρυθμιστική έγινε χρόνια πάθηση εξυπηρετώντας ουσιαστικά την απουσία κυνηγετικής πολιτικής.
Δεν μπορεί να έχει μέλλον μία πολιτική που στηρίζεται σε κομματικές επιταγές. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο και πολύπλοκο. Όλοι αυτοί που τόσα χρόνια δεμένοι στην εκάστοτε εξουσία το δημιούργησαν, δεν μπορούν δυστυχώς να το λύσουν τώρα καταφεύγοντας σε παλιές αποτυχημένες πρακτικές. Οφείλουν να αλλάξουν ρότα, να σκεφτούν ρεαλιστικά – να λυθεί δια παντός το άρρωστο πρόβλημα που μας υποτιμά σαν ανθρώπους, σαν κυνηγούς.
Την Άνοιξη, που το φως αλλάζει και την ψυχική μας διάθεση, θα αρχίσουν τα «έργα και ημέραι» των εμπλεκόμενων φορέων. Πιστεύω ακράδαντα ότι η λύση που θα βρεθεί θα διατυπωθεί και θα εκτυπωθεί προς ψήφιση, δεν θα έχει καμία σχέση με τις άθλιες ρυθμιστικές που μας τις πάσαραν σαν πανάκεια, οι «δικοί μας και οι άλλοι».
Και σαν αισιόδοξος που είμαι από τη φύση μου, ελπίζω σε ένα καλύτερο και καθαρότερο από πάσης άποψης νομοσχέδιο, που δεν θα αφήνει τρύπες για δικονομικά τερτίπια μα ούτε και για κομματικές θολούρες. Μην καταντήσουμε να μας κουμαντάρουν εσαεί οι μονόφθαλμοι, δεν είμαστε τυφλοί …
-------------------------------------------------------------------------
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010
