Το τελευταίο διάστημα, ευρισκόμενος σε έρημους τόπους ξεκούρασης και εσωτερικής αναζήτησης (!), πολύ μακριά από τα μνημόνια της εποχής μας και τους «μεγάλους αγώνες» των κυβερνώντων, αντάμωσα πάλι για τα καλά τη Φύση.
Νωρίς το πρωί, πέφτοντας στην θάλασσα και φτάνοντας μακριά από την ακτή, οι γλάροι που έκαναν περιπολίες- και πιστεύοντας ότι θα τους στερήσω τα αφρόψαρα και το πρωινό τους γεύμα, μου έκαναν επιθέσεις και έφταναν στα δύο μέτρα αντίκρυ μου να μου φράζουν την πορεία μου. Αγριεμένους τους έβλεπα και με κύκλωναν για να με εγκλωβίσουν.
Ζόρικα πουλιά οι γλάροι και ας εξιστορεί άλλα ο Ιωνάθαν, που έβλεπε τον κόσμο πάντοτε από ψηλά και πάντοτε με τα δικά του κέφια. Ούτε οι γλάροι είναι αθώοι, γιατί η Φύση δεν το επιτρέπει. Στην Φύση μονάχα ο διαρκής πόλεμος έχει νόημα, το κυνήγι για την επιβίωση, η προσαρμογή.
Στη στεριά, με τα ξερόχορτα και τις διάσπαρτες σε αταξία πέτρες, με τα χρώματα του καλοκαιριού και τα αρώματα από το θυμάρι και το ιώδιο, ο ίδιος πόλεμος, ο ίδιος αγώνας. Η τραχύτητα του χώρου μαζί με το φώς που δυνάμωνε από το πέρασμα της ώρας, έδιναν εικόνες απόκοσμες- ίδιες περίπου με αυτές του απολιθωμένου δάσους στην Λέσβο, όταν κατηφορίζεις καταμεσήμερο την πλαγιά προς το Σίγρι. Όσοι έχουν περάσει την διαδρομή αυτή, ξέρουν καλά τι τους λέω.
Ο χρόνος σε μέρη απόμακρα και έρημα μετριέται διαφορετικά: ξημέρωμα, πρωινό, μεσημέρι, απομεσήμερο, σούρουπο, βράδυ, ή για πιο σύντομα, μετά το Λυκαυγές και μετά το Λυκόφως- με τα γκριζοπράσινα χρώματα να σχίζουν στα δυό την ημέρα από την νύκτα.
Πως καταφέραμε και εγκλωβιστήκαμε στις πόλεις και στις ψηλές πολυκατοικίες, πως δεχτήκαμε την πρόοδο μέσα από την αστυφιλία, πως ανεχτήκαμε την ψεύτικη ζωή, ασφαλώς όλα τα παραπάνω θα απασχολήσουν τον ψυχίατρο του μέλλοντος που θα κουνά με απελπισία το κεφάλι του διαβάζοντας για την ζωή της γης τον 21ο αιώνα.
Όταν έπειτα από πολλές ημέρες απουσίας από τον θεσπέσιο πολιτισμό μας πάτησα πάλι σε γνώριμα μέρη, συνάντησα σιωπηλούς ανθρώπους να πηγαίνουν στο πουθενά με το κεφάλι σκυφτό, με έκαψε το πετρέλαιο της ασφάλτου, το καθαρό αεράκι του έρημου τόπου χάθηκε μεμιάς από την βρωμιά της πόλης μας. Μα τόσο πολύ μισούμε τις πόλεις μας;
Πόσο καιρό έλειψα και πόσες ανατροπές έγιναν για μένα μα χωρίς εμένα. Και η καλή μας υπουργός έφυγε σαν αποτυχούσα στο θεάρεστο έργο της αφού όμως πρόλαβε και «γλύτωσε» τον Υμηττό από τους κακούς κυνηγούς. Και θλίβομαι που το σκέφτομαι, μα, να έφυγαν άραγε και οι στρατιές των συμβούλων της; αυτοί της πράσινης ανάπτυξης, κάποιες παγκόσμιες οργανώσεις τύπου wwf και κάποιες εντόπιες ορνιθολογικές; Ξέρετε, αυτοί όλοι που χάραζαν την πολιτική του αρμόδιου υπουργείου μας και πληρωνόντουσαν από τους κεφαλικούς φόρους μας.
Μπερδεμένος και ανημέρωτος είμαι, τα συγχαρητήρια μου όμως στην νέα ηγεσία της ΚΣΕ που ανανεώθηκε και έριξε τον μέσο όρο του συμβουλίου της από τα 80 στα 79 χρόνια. Μόνο έτσι, μόνο με νέο αίμα θα πάμε μπροστά στο μέλλον. Γιατί βέβαια ευχαρίστησε η ΚΣΕ τον απερχόμενο υφυπουργό μας δεν το κατάλαβα, ίσως επειδή χάσαμε μόνο τον Υμηττό; Ποιος ξέρει, άγνωσται αι βουλαί των γερόντων.
Οι οποίοι όμως- να το πούμε και αυτό, ματώνουν την περίοδο αυτή για την νέα Ρυθμιστική. Και όσο ματώνουν οι Κολοκοτρώνηδες, όλο και κάτι χάνουμε από το κυνήγι. Το συνηθίσαμε; Συμβιβαστήκαμε και με αυτό;
Αυτή όμως η κυβέρνηση έχει πλάκα τελικά, αφού έχει ακόμα μία υφυπουργό που βγάζει νέα φιρμάνια για τα κατοικίδια ζώα και σου λέει: αν έχεις στο σπίτι σου δύο θηλυκά σκυλιά είσαι εκτροφέας, αν σαν κυνηγός μεταφέρεις 5 σκυλιά είσαι έμπορος. Πάς καλά κυρά μου; Το γνωρίζεις το αντικείμενο;
Α….. κυρ Γιώργη, έχω ένα παράπονο από σένα, τόσα μπάνια έχουμε κάνει παρέα στον Σχοινιά χειμώνες και καλοκαίρια. Εμένα γιατί δεν με έκανες ακόμα υπουργό εμπορίου ας πούμε και ας είμαι της φιλοσοφικής;
=================================
Ευχαριστώ τους καλούς μου φίλους Νίκο Βασάλο (τον συριανό παραμυθά) και Γιώργο Ξανθόπουλο (τον «σέρβο» λαγά), ευχαριστώ ακόμα όσους μου έστειλαν μηνύματα, μη γνωρίζοντες ότι για κάτι λιγότερο από μήνα, ήμουν «αλλού» …
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011
