Στην γερμανική κατοχή του 40’, σύμφωνα με τους ιστορικούς αλλά κυρίως σύμφωνα με τις εξιστορήσεις των ανθρώπων που την έζησαν, εκατοντάδες χιλιάδες πέθαναν στις πόλεις και ειδικότερα στην Αθήνα από την πείνα, αυτή, που στο άκουσμά της, αναρωτιέσαι αν υπάρχει χειρότερη μορφή βίας.
Στα χωριά ο κόσμος υπέφερε λιγότερο γιατί είχε η κάθε οικογένεια λίγα προβατάκια, ένα μικρό κηπάκο, μερικά χωράφια και έβγαζε το στάρι της και κατ’ επέκταση και το ψωμί της. Είχε επίσης ένα μουλάρι, ένα γαϊδουράκο, τις κοτούλες της για ένα φρέσκο αυγό, τα άγρια χόρτα του βουνού που σήμερα βρίσκονται σε λίστες με γκουρμέ προϊόντα, και άλλα μικρά και χρήσιμα για την επιβίωσή της.
Μπορεί να έχασε η Ελλάδα στον πόλεμο του 40’ το 10% των ανθρώπων της στα πεδία των μαχών, έχασε ακόμα ένα μικρό ποσοστό από την πείνα στην συνέχεια. Οι θάνατοι όμως από την πείνα δεν μπήκαν στις στατιστικές για να έχουμε σήμερα μία καλύτερη εικόνα από το μέγα έγκλημα που έγινε εκείνα τα χρόνια από τους «φίλους μας» τους Γερμανούς, που από την εποχή του Όθωνα οι μεγάλες δυνάμεις (σαν άλλη τρόικα) μας επέβαλαν την υποταγή.
«Εφημερίς της Κυβερνήσεως του Βασιλείου της Ελλάδος
Αριθμός 1, Ναύπλιον 16 Φεβρουαρίου 1833.
Όθων, ελέω θεού Βασιλεύς της Ελλάδος, προς τους Έλληνες.
Έλληνες !
Προσκεκλημένος από την εμπιστοσύνην των ενδόξων και μεγαλόψυχων μεσιτών, δια της κραταιάς βοηθείας των οποίων αποπερατώσατε ενδόξως τον της καταστροφής πόλεμον τον υπέρ το δέον παρεκτανθέντα, προσκεκλημένος προσέτι και από την ιδίαν σας ελευθέραν εκλογήν, αναβαίνω εις τον θρόνον της Ελλάδος, δια να εκπληρώσω όσας υποχρεώσεις ανέλαβα δεχθείς το προσφερθέν μοι Βασιλικόν στέμμα, τόσον προς εσάς, όσον και προς τας μεσιτεύουσας Μεγάλας Δυνάμεις».
Με την παράγραφο αυτή αρχίζει το πρώτο διάγγελμα του Όθωνα, γραμμένο στην ελληνική και βαυαρική γλώσσα και υπογεγραμμένο από την αντιβασιλεία, ήτοι από τον κόμη Άρμανσπερτ, πρόεδρο, και από τα μέλη Μάουερ και Εϊδεκ. Και ο Όθωνας εδώ λέει αλήθεια, όσο πικρή και αν είναι. Ήμασταν από τότε ένα ακριβό προτεκτοράτο. Με τόσο αίμα που χύσαμε, ποτέ δεν καταφέραμε να γίνουμε πραγματικά ελεύθεροι και να διαφεντεύουμε τα του οίκου μας. Σκλάβοι στον τόπο μας αλλά με το κάλυμμα της ελεύθερης και ανεξάρτητης χώρας.
Μη μας κακοφαίνεται λοιπόν σήμερα ο δρόμος που τραβάμε, με όσα μύρια άσχημα μας συμβαίνουν. Σήμερα, απλά μας υπενθύμισαν οι Μεγάλες Δυνάμεις τι είμαστε. Και δεν χρειάζονται αντιβασιλείς για την δουλειά αυτή, έχουμε τους «έλληνες» πολιτικούς που «μάχονται, αγωνιούν, και νοιάζονται για το μέλλον μας». Περισσότερο βέβαια αγωνιούν για τις δικές τους επιδόσεις, γιατί κρίνονται συνεχώς από τα αφεντικά τους (μας).
Στην σημερινή κατοχή, έχουμε να αντιτάξουμε το ελεύθερο πνεύμα μας, την αιώνια πάλη του δυνατού με το αδύνατο, την μανία του βοριά που θρυμματίζει το φύλο. Το φύλο όμως θα μεγαλώσει, θα γίνει δέντρο, θα στεριώσει στη γη, θα της δώσει ομορφιά, χρώματα, ευωδιές, ελπίδα.
Στο βουνό όταν κυνηγάμε, όταν ατενίζουμε τον πλούσιο αέρα, το γεωγραφικό ανάγλυφο, τις διαδρομές του νερού, το σκληρό μονοπάτι, την σάρα της πλαγιάς, τη χαράδρα που σκίζει τα βουνά – τότε έχουμε ακόμα ελπίδα. Στον τόπο αυτό η πορεία μας είναι γεμάτη από δάκρυα, αίμα, χαρά, προσμονή. Πολλοί ήσαν αυτοί που ασέλγησαν τον τόπο μας, περισσότεροι ακόμα τον ζήλεψαν. Και θα έλθουν και άλλοι, και άλλοι…..
Στο βουνό όταν πάμε για κυνήγι, γνωρίζουν καλά οι διαχειριστές της υποτέλειας πως δεν μπορούν να μας ελέγξουν, το πνεύμα μας παίρνει θάρρος από το αγκομαχητό της ανηφοριάς, από την ματιά στο επέκεινα, από το απέραντο γαλάζιο του ουρανού. Και ανεβαίνουμε, σκοντάφτουμε, πέφτουμε, μα προχωράμε. Ο δρόμος του Ηρακλή είναι μακρύς, και δύσκολος, μα θα τον διαβούμε. Μπορεί να περάσουν δεκάδες χιλιάδες χρόνια ακόμα, μα θα φτάσουμε στο τέλος του ταξιδιού – και στην αρχή της πραγματικής ζωής. Αυτής που μας στερούν με κάθε τρόπο τα ανθρωπάκια που νόμισαν πως έγιναν θεοί και έχουν εξουσία πάνω μας.
Ο θεός ο δικός μας είναι μονάχα η Φύση, αυτή μας γέννησε, μας μεγάλωσε, και αυτή πάλι θα μας πάρει στην αγκαλιά της όταν το θελήσει. Κανείς άλλος δεν έχει πάνω μας την παραμικρή εξουσία, κανείς θεός, πόσο μάλλον τα ανθρωπάρια που λένε πως μας κυβερνούν για το καλό μας …
==============================
Δημοσιεύτηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011
