Βάρυνε ο καιρός άσχημα. Τα πρώτα χιόνια έπεσαν και ο χειμώνας θα’ ναι δύσκολος και μακρύς φέτος. Έτσι τουλάχιστον μολογάνε οι έχοντες την βαθιά γνώση των ημερομήνιων.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση εδώ στο χωριό που είδα τέτοια εποχή κοπάδια φάσες να γυροφέρνουν και να σκιάζουν τον ουρανό. «προηγούνται του καιρού και αφήνουν πίσω τους τον βάρβαρο χειμώνα», ελέχθη από άνθρωπο του βουνού και του δάσους που γνωρίζει καλά τα μονοπάτια και τις παραξενιές του καιρού.
Έξω η συνεχής βροχή έχει αλλάξει το αγνάντεμα του παραθυριού και η ομίχλη δεν σου δίνει χώρο στον ορίζοντα να δείς και να θαυμάσεις την απλότητα του κόσμου. Το τζάκι άρχισε το μουρμουρητό του αφού έφτασε και ο δικός του καιρός για να «μιλήσει», και ασυναίσθητα, το χέρι ανοίγει από το ντουλάπι το μπουκάλι με την κρανιά – αυτό το θεϊκό ποτό που φτιάχνουν με μεράκι στα μέρη του Ασπροποτάμου και του Κόζιακα και η τύχη το έφερε να βρεθεί στη δούλεψη μου, δώρο μιας καλής μου φίλης από τα άγια αυτά μέρη. Πίνοντας μία γουλιά από το εκλεκτό ποτό, έχεις την αίσθηση πως γεύεσαι όλες εκείνες τις απίθανες οσμές, τα αρώματα, που εκχύονται στον λάρυγγα και πάνε και ζεσταίνουν την καρδιά.
Στο κυνήγι μας σήμερα δεν τα πήγαμε πάλι καλά. Το πρωί ο καιρός ήταν πολύ καλός για κυνήγι, το παχύ και φρέσκο αχνάρι αποτυπωνόταν με ευκρίνεια στο ζεστό χώμα, ο ντορός ήταν παιχνίδι για τα σκυλιά μας, και όμως, τον κάπρο πάλι δεν τον είδαμε, δεν ανταλλάξαμε ούτε ένα «γειά» μαζί του. Τα σκυλιά μας τον καλημέρισαν με τις στάμπες τους, εμείς δεν προλάβαμε.
Όταν η ομάδα συγκεντρώθηκε πάλι σε πλήρη απαρτία, και αφού ποτίσαμε τα σκυλιά μας και τα βάλαμε στα σπιτάκια τους, αρχίσαμε την αυτοκριτική μας. Πολλές οι γνώμες, οι παρατηρήσεις, οι ευθύνες των «άλλων». Καθόμουν σε μια γωνιά και αφουγκραζόμουν γνώμες βαριές, αλάθητες, σοφές ακόμα- ακόμα. Ποιος είμαι εγώ για να αρθρώσω λόγο σοβαρό για ένα κυνήγι – όπως αυτό του κάπρου, όταν ασχολούμαι μονάχα δέκα χρόνια – και στην ομάδα μας υπάρχουν παλιές καραβάνες;
Στην δική μας ομάδα – δεν ξέρω τι γίνεται στην δική σας, οι παλιές καραβάνες, άλλως και οι μάνες του λόχου, έχουν πάψει να συμμορφώνονται στις οδηγίες του αρχηγού- παγανιέρη μας και ακλουθούν τα δικά τους σχέδια. Ενώ είναι άριστοι σκοπευτές και καρτεριτζήδες, δεν ακολουθούν την τάξη στο κυνήγι μας. Αφήνουν τα καρτέρια τους και πάνε ξοπίσω από τα κλαφουνητά του σκύλου, μετακινούνται διαρκώς κρίνοντας ότι αυτό πρέπει να πράξουν και αγνοούν όχι μόνο τον αρχηγό μας που έχει την καλύτερη αντίληψη για το κυνήγι εφόσον είναι μέσα στην παγάνα, μα το κυριότερο, βάζουν σε άμεσο κίνδυνο την ίδια τους την σωματική ακεραιότητα αφού δεν μπορούν να γνωρίζουν τις ακριβείς θέσεις των υπολοίπων στα καρτέρια.
Παράλληλα με τα επικίνδυνα αυτά παιχνίδια τους, δημιουργούν και φασαρία στο δάσος - αφού η ακοή του κάπρου φτάνει πολύ μακρύτερα από το βλέμμα του. Και να θέλει ο κάπρος να φύγει, όταν αντιλαμβάνεται ανθρώπινη παρουσία στον κήπο του, λουφάζει, ή κάνει μεταβολή για να βρει ελεύθερες διαβάσεις – όπως καλή ώρα στον Έβρο, που γνωρίζαμε με ακρίβεια τις ανοικτές διαβάσεις από τα ναρκοπέδια και από τα κανάλια.
Ο λόγος λοιπόν που δεν βγάζουμε κάπρους στο τελευταίο διάστημα δεν έχει να κάνει με την αξιοσύνη της ομάδας και τις ικανότητές της, μα με την νοοτροπία της, που πέραν των άλλων γεννά και θέματα ασφαλείας για όλους μας. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν αξίζει τον κόπο να κυνηγά κανείς αυτό το εκπληκτικό θήραμα τη στιγμή που από επιπολαιότητα και μόνο (η οποία περικλείει την άγνοια κινδύνου), ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθείς με κάποιο βόλι στην καρδιά.
Θέλω, μετά από κάθε κυνήγι που θα γίνεται με όλους τους κανόνες ασφαλείας, να γυρίσω στο σπίτι μου, να ανάψω τη φωτιά στο τζάκι, να γεμίσω το ποτήρι μου με την απίστευτη κρανιά ή με το κόκκινο κρασί, και να ξεκουραστώ, να ψήσω τα κάστανα στη φωτιά μου, να φιλήσω τα εύγεστα χείλη της καλής μου και να ζεσταθώ. Να χαϊδέψω το ζεστό κορμί της και να το νιώσω, όπως την κρανιά που κυλά στο σώμα και το ανασταίνει. …
===================
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011.
