Στους δύσκολους καιρούς για το κυνήγι λόγω της οικονομικής κρίσης, εκείνοι που δεν πτοούνται, που δεν υπολογίζουν τις «αγορές» και τις συμφορές που αυτές έχουν φέρει στη ζωή μας, είναι οι λαθροθήρες και οι μικροπαράνομοι εν γένει στο κυνήγι.
Την φετινή κυνηγετική περίοδο που τα θηράματα έχουν γιομίσει τους κυνηγότοπους, αυτοί χάσκουν άδειοι από την απουσία μας. Πως αλλιώς, αφού οι περισσότεροι από εμάς έχουμε περιορίσει κατά πολύ τις κυνηγετικές εξόδους μας γιατί πρέπει να συνεισφέρουμε από το υστέρημά μας στην σωτηρία της πατρίδας μας. Μια σωτηρία όμως που με τις θυσίες μας δεν φαίνεται καν στον ορίζοντα.
Τους άδειους από κυνηγούς τόπους σκέφτονται και οι λαθροθήρες και εκδράμουν με χαρά σε αυτούς, ασκώντας με επιτυχία τη δουλειά του κατσαπλιά και του βασιλέα των ορέων. Εκείνοι λοιπόν που θέλουν, που επιδιώκουν άδειους κυνηγότοπους, δεν είναι μονάχα οι καλοί μας οικολόγοι για να απελευθερώνουν «είδη προς εξαφάνιση» - μα και «οι δικοί μας» άνθρωποι, οι έχοντες και – γιατί όχι, και κυνηγετική άδεια, οι περίφημοι λαθροθήρες.
Λίγο ή πολύ, τους ξέρουμε ή έστω τους υποψιαζόμαστε. Οι κινούμενοι «επί σκοπώ» έχουν σχέδια, έχουν μελετήσει σε βάθος τους «τόπους τους», και εκμεταλλευόμενοι την ανέχεια του κόσμου και των κυνηγών ασφαλώς, προβαίνουν σε ελάττωση της πλούσιας πανίδας μας. Δεν κάμουν διακρίσεις στα θηράματα – αρκεί να γεμίσει το αγροτικό ή το τετρακούνητο όχημα με φρέσκο προς πώληση εμπόρευμα.
Αν, λέω αν, υπήρχε τρόπος να την «στήσει» ένα βράδυ η Θηροφυλακή ολόγυρα από την χαράδρα του Λούσιου ποταμού ας πούμε, δίχως φωτεινούς φάρους και με κώδικες σιωπής, δίχως ενημέρωση προς την Ομοσπονδία και διάφορους παρατρεχάμενους, με ειδικό εξοπλισμό για να βλέπει τις σκιές της νύκτας, τότε ίσως να ανακάλυπτε και την ράτσα των λαθροθήρων να κινείται σαν τα ξωτικά του δάσους. Μπορεί και να ανακάλυπτε αγέλες ολόκληρες από την ράτσα αυτή που λυμαίνεται τα άλλα θηλαστικά, να έχουν στήσει καρτέρι σε κάθε πιθανό πέρασμα, σε κάθε ρυάκι, σε κάθε σούρμα του πυκνού δάσους, και όπου εν τέλει υπάρχει χώρος ελεύθερος προς «δράση».
Ας θυμηθούμε όμως τα λόγια του πρώην Δημάρχου Βυτίνας και πρώην προέδρου του ομώνυμου κυνηγετικού συλλόγου Κώστα Κουντάνη από συνέντευξη στο περιοδικό μας στις 9 Σεπτεμβρίου του 2009 για την λαθροθηρία:
«Μία άλλη φορά, κάναμε εκλογές στο σύλλογο. Απλό μέλος ήμουν. Παρόντες ήσαν ο δασάρχης Βυτίνας και ο ειρηνοδίκης. Ζητάω το λόγο και τους λέω: «κύριε δασάρχη και κύριε ειρηνοδίκη, στην αίθουσα αυτή σήμερα η πλειοψηφία των κυνηγών είναι λαθροθήρες και θα εκλέξουν για πρόεδρο λαθροθήρα!, σας εφιστώ την προσοχή». Επί προεδρίας μου όμως δεν υπήρχε λαθροκυνήγι στο Μαίναλο. Και είναι στο χέρι του εκάστοτε προέδρου να το εξαλείψει αν θέλει. Οι περισσότεροι όμως ούτε καν ασχολούνται. Τους ενδιαφέρει μόνο η θέση και τίποτα παραπάνω. Ένας κυνηγετικός σύλλογος όμως έχει πολύ δουλειά να φέρει σε πέρας, πολλά προβλήματα όπως το λαθροκυνήγι και μπορεί να τα λύσει αν ασχοληθεί σοβαρά. Αλλά ποιος ασχολείται; Και για να μη φτάσουμε σε άλλες περιοχές, ο κάθε κυνηγός και ο κάθε πρόεδρος συλλόγου στη δική μας περιοχή, γνωρίζει ποιος είναι και ποιος δεν είναι λαθροθήρας. Αλλά μας αρέσει να στρογγυλοποιούμε τα πράγματα και να αφήνουμε προς τα έξω να φαίνεται πλασματική εικόνα».
«Μία άλλη φορά, κάναμε εκλογές στο σύλλογο. Απλό μέλος ήμουν. Παρόντες ήσαν ο δασάρχης Βυτίνας και ο ειρηνοδίκης. Ζητάω το λόγο και τους λέω: «κύριε δασάρχη και κύριε ειρηνοδίκη, στην αίθουσα αυτή σήμερα η πλειοψηφία των κυνηγών είναι λαθροθήρες και θα εκλέξουν για πρόεδρο λαθροθήρα!, σας εφιστώ την προσοχή». Επί προεδρίας μου όμως δεν υπήρχε λαθροκυνήγι στο Μαίναλο. Και είναι στο χέρι του εκάστοτε προέδρου να το εξαλείψει αν θέλει. Οι περισσότεροι όμως ούτε καν ασχολούνται. Τους ενδιαφέρει μόνο η θέση και τίποτα παραπάνω. Ένας κυνηγετικός σύλλογος όμως έχει πολύ δουλειά να φέρει σε πέρας, πολλά προβλήματα όπως το λαθροκυνήγι και μπορεί να τα λύσει αν ασχοληθεί σοβαρά. Αλλά ποιος ασχολείται; Και για να μη φτάσουμε σε άλλες περιοχές, ο κάθε κυνηγός και ο κάθε πρόεδρος συλλόγου στη δική μας περιοχή, γνωρίζει ποιος είναι και ποιος δεν είναι λαθροθήρας. Αλλά μας αρέσει να στρογγυλοποιούμε τα πράγματα και να αφήνουμε προς τα έξω να φαίνεται πλασματική εικόνα».
Εν κατακλείδι, τα παραπάνω λόγια του εξαίρετου κυνηγού Κώστα Κουντάνη, εστιάζουν στην καρδιά του προβλήματος «λαθροθηρία» και στην ομερτά της σιωπής από τις τοπικές κοινωνίες. Αν ήθελαν πραγματικά αυτές, θα έλυναν το χρόνιο πρόβλημα δια παντός. Αλλά δεν θέλουν, διότι το λαθροκυνήγι βασίζεται και αυτό σε σχέσεις πελατειακές: από αυτό θα φάνε όλοι, «μικροί» και «μεγάλοι», προύχοντες και εργάτες, η «καλή» και η «κακή» κοινωνία που ασφυκτιά από την καθημερινότητα. Θα γευτούν με χαρά όλοι ανεξαιρέτως τον απαγορευμένο καρπό και ας γνωρίζουν την προέλευσή του.
Οι προσπάθειες από την Θηροφυλακή γίνονται, είναι αξιέπαινες και φιλότιμες. Όμως δεν αρκούν από μόνες τους. ίσως να πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι την οριστική εξάλειψη της λαθροθηρίας – και θα επιτευχθεί τότε μόνο, όταν ο κυνηγός θα αποκτήσει παιδεία – παράλληλα με την παιδεία που θα αποκτήσει και ο πολίτης. Και η απόκτηση της παιδείας βοηθά στην απόκτηση άλλης νοοτροπίας που θα ακυρώνει τον κάθε επίδοξο κατσαπλιά λαθροθήρα να ασελγεί σε βάρος της φύσης …
=========================
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011.
=========================
Στη φωτό, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, λαθροθήρας με ... καμάρι!
=========================
Στη φωτό, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, λαθροθήρας με ... καμάρι!
