Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Και μετά τον κάπρο τι; …


Ο καλύτερος τόπος για να ζουν ο λαγός και ο κάπρος από σήμερα και μέχρι τον επόμενο Σεπτέμβριο, είναι η χώρα μας. Το κυνηγητό τους έλαβε τέλος!
     Έναν καλό εχθρό είχαν, εμάς, αλλά μέχρι και σήμερα. Από αύριο θα γυροφέρνουν ανεμπόδιστα σε κάμπους και ραχούλες, θα βολτάρουν ελεύθερα, γιατί όχι, ακόμα και από δίπλα μας κουνώντας το κεφάλι τους σαν χαιρετισμό αφού είμαστε παλιοί γνώριμοι. Τόσους αιώνες εκεί έξω, πέρα από τα σύνορα των πόλεων, συνηθίσαμε ο ένας τον άλλο.
     Από αύριο βέβαια θα πάρουν θάρρος από την απουσία μας οι σκληροί της πανίδας μας, ο λύκος, το τσακάλι, και θα αρχίσουν το δικό τους κυνήγι. Και σαν κυνηγοί τα ζωντανά αυτά, είναι καλύτεροι από εμάς και ας μην φέρουν όπλα. Ξέρουν καλύτερα τους τόπους, τα μονοπάτια, τις φυλάχτρες, τις ώρες των τριχωτών, έχουν τη δαιμονισμένη όσφρηση και την ακοή που είναι εργαλεία μέγιστα, και από τη δική τους παγάνα τα περιθώρια διαφυγής των είναι λίγα.
     Αν γινόταν ένα σοβαρό γκάλοπ, όχι σαν αυτά τα ιμιτασιόν της πολιτικής μας ζωής, και ρωτούσαν τον κάπρο και τον λαγό: ποιους εχθρούς προτιμάτε να σας κυνηγούν;, θα απαντούσαν με χαρά: τους ανθρώπους! Οι λόγοι γνωστοί βέβαια. Με εμάς απέναντί τους, τα περιθώρια διαφυγής τους μεγαλώνουν κατά πολύ. Ποιος τυφλός ή ποιος λαγός λοιπόν δεν θέλει το φως του;
     Παλαιότερα όμως, στην ωραία πατρίδα μας, δεν υπήρχαν απαγορεύσεις. Ούτε καν διατάξεις περί κυνηγίου. Υπήρχαν όμως διαφορετικά πράγματα, πολύ ανώτερα από τα σημερινά. Υπήρχε το κυνήγι για την επιβίωση του ανθρώπου, την φυσική επιλογή. Εκεί, η ίδια η φύση, άνθρωπος και θήραμα, κρατούσαν σαν κόρη οφθαλμού την ισορροπία του οικοσυστήματος (μεταμοντέρνα τεχνική λέξη χάριν της εξέλιξης και του πολιτισμού). Ο άνθρωπος – κυνηγός, δεν κορδωνόταν όταν θήρευε τον λαγό ή τον κάπρο, αλλά έφευγε γρήγορα από το δάσος για το σπίτι του, για να θρέψει την φαμίλια. Τα έχουμε γράψει ξανά και ξανά αυτά όμως, ας μην κουράζουμε με τις εμμονές μας!
     Το κακό με το τέλος της κυνηγετικής περιόδου, δεν είναι ότι δεν θα θηρεύσουμε κάπρους και λαγούς. Όχι βέβαια. Αλλά να, η επαφή με τη φύση, τα μαθήματα που παίρνουμε συνέχεια από αυτήν, από την τάξη της και τους ήχους της, και απ’ όσα αυτή περικλείει στην αγκαλιά της, είναι μαθήματα ζωής. Μπορεί κάποιος που είναι έξω από τη φύση, κάτοικος της πόλης που επισκέπτεται ένα ζωολογικό κήπο, να μην καταλαβαίνει τις βασικές λειτουργίες της. Όμως για εμάς, το σκύψιμο πάνω στ’ αχνάρι, δεν σημαίνει μόνο το κυνήγι της ημέρας, σαφώς και όχι, φανερώνει η κίνηση αυτή τη δίψα για μάθηση. Την ελπίδα φανερώνει, που πίσω στην πόλη είναι συνεχώς φυλακισμένη, και σε μια στροφή του δύσβατου μονοπατιού ανοίγεται με χαρά και μας δείχνει τον δρόμο.
     Επειδή όμως μίλησα για ζωολογικούς κήπους, να ειπώ ακόμα ότι είναι κατάντια της σύγχρονης αντίληψης, η φυλάκιση ενός ζώου με μοναδικό σκοπό τη δική μας ευχαρίστηση. Να δούμε από κοντά ένα λιοντάρι, ένα πύθωνα κτλ.. Η φιλοσοφία και μόνο της δημιουργίας και ύπαρξης ζωολογικού κήπου σε μία πόλη, δείχνει την παρακμή του ανθρώπου, την βαθύτερη αμάθειά του για την φύση. Το μίσος του εν τέλει γι’ αυτήν. Και σαν συνέχεια της αδυναμίας και του φόβου, έρχονται οι νόμοι, οι απαγορευτικές διατάξεις, και από ανθρώπους που υποτίθεται έχουν σπουδάσει το αντικείμενο τους. Όμως όχι, η φύση δεν σπουδάζεται. Σου μαθαίνει τα πάντα αν της αφιερώσεις τον χρόνο σου, αν της δώσεις την αγάπη σου, αν αφεθείς στα μυστικά της.
     Υποστηρίζεται από πολλούς ότι και ο κυνηγός περισσότερο τέρπει προς την παρανομία παρά προς την νομιμότητα. Μα ποιος ισχυρίσθηκε ότι η οικογένεια η κυνηγετική αποτελείται από αγγέλους; Με τόσες χιλιάδες μέλη, στατιστικά και μόνο, δεν θα υπάρχουν κι εκείνοι που φέρουν μόνο κατ’ όνομα αυτό του κυνηγού; Που λαθροθηρεύουν, που κλέβουν, που παρανομούν;
     Να γιατί το κυνήγι θα μας λείψει. Στην φύση είμαστε συνέχεια, αλλά η αναζήτηση του θηράματος, η ωφέλεια της αρχέγονης ασχολίας, η άμεση επαφή με την πανίδα, μας βοηθάνε πιστεύω σαν ανθρώπους, και μας κρατούν στον δύσκολο δρόμο. Γιατί εν τέλει, αν θέλουμε τα εύκολα, πάμε μια Κυριακή στον ζωολογικό κήπο της περιοχής μας και ταΐζουμε μπανάνες τους πιθήκους – και νομίζουμε πως κάνουμε κάτι σπουδαίο, χρήσιμο, και ζωοφιλικό …    
=============
 
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» την Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013