Σάββατο 2 Μαρτίου 2013

Στη μακεδονική γη …

Οδηγώντας κάτω από πολύ δύσκολες καιρικές συνθήκες, δίχως βιάση, απολαμβάνοντας την αγριότητα της εποχής, κατευθυνόμασταν προς την κοιλάδα του Πηνειού.
 
     Το κονάκι μας, ήταν κοντά, στην παλιά συνοικία της πόλης που την στεφάνωνε ο όγκος των πύργων, των ορέων της χριστιανοσύνης. Εκεί, στα ριζά ενός Μετέωρου, πολύ κοντά στο όριο του οικισμού, ένα θεσπέσιο μονοπάτι αρχίζει την ανηφορική του πορεία. Αλλά δεν πήγαμε για το μονοπάτι τόσο δρόμο, είχαμε άλλο σκοπό στο νου μας.
     Το κυνήγι στην περιοχή είναι άφθονο, ακόμα και το ποταμίσιο ψάρι για πολύ εξειδικευμένους ψαράδες – κυνηγούς. Μα ούτε για ψάρι βγήκαμε στο διάβα του ποταμού. Μετά το πλούσιο πρωινό μας δίπλα στη ζεστασιά της φωτιάς, αρματωθήκαμε με τα κατάλληλα ρούχα – γιατί ο καιρός στα μέρη αυτά έχει ζόρια, και ανεβήκαμε στα οχήματα για τον στόχο μας.
     Η περιοχή από τη γέφυρα της Μουργκάνας μέχρι τα Γρεβενά, κάτασπρη σαν ένα τεράστιο σεντόνι, με τον παγωμένο φιδωμένο δρόμο να χρήζει ιδιαίτερης προσοχής, που σαν άλλος μικρός εξερευνητής τρυπώνει σε μέρη απίστευτης ομορφιάς, εμβολίζει με δύναμη ποτάμια αρχαία, και σε οδηγεί αργά μα σταθερά, στη φιλόξενη μακεδονική γη. Γιατί η Δυτική Μακεδονία δεν μοιάζει με κανένα μέρος του κόσμου.
     Την διαδρομή αυτή που είναι δεν είναι μια, μιάμιση ώρα, με τις στάσεις για εισπνοές του παγωμένου αγέρα, με μικρές πεζοπορίες στις παγωμένες αυλακιές των χωραφιών, την κάναμε σε χρόνο τριπλάσιο σχεδόν. Καταφέραμε ακόμα και να ιδρώσουμε με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα να μας κυκλώνει υπό το μηδέν συνεχώς.
     Ούτε τα Γρεβενά ήταν ο σκοπός μας, αλλά ούτε και ένα μικρούτσικο χωριό, που το ζωντάνευε η ταβέρνα με τα παραδοσιακά εδέσματα. Στη μακεδονική γη, μπορείς να γευτείς τα πάντα, να πεις στο τέλος: «ά….. ωραία ήταν». Όμως στην κάθε περιοχή μπορείς να ανακαλύψεις τις κρυμμένες ομορφιές, αρκεί να ψάξεις, να ρωτήσεις, να ασχοληθείς. Και στα δικά μου τα μέρη υπάρχουν σημεία, μακριά από τα τετριμμένα, αλλά θέλουν δρόμο, ή και ανάλογο ενδιαφέρον. Και στα μέρη μου, σαν κυνηγός που είμαι, γνωρίζω καλά που θα βρω ας πούμε αγριόχοιρο που να σπάει τον ουρανίσκο. Για την Μακεδονία όμως δεν γνώριζα, απλά, πηγαίναμε. Και ο αγριόχοιρος παϊδάκια που γευτήκαμε μέλωσε το στόμα μας με τη γλυκύτητα του, με την ονειρική γεύση του. Και τόσο μαλακός, σαν να σπάζεις μαρουλόφυλλο.
     Στην περιοχή, πέρα από τους καλούς κυνηγούς των αγρίων θηραμάτων, υπάρχουν και οι μερακλήδες τροφοσυλλέκτες. Οι παλιοί εκείνοι μύστες της γης ήξεραν ότι αυτή  σου δίνει τα πάντα, αρκεί να σκύψεις με ευλάβεια στο χώμα της και την ανακατέψεις. Και ευτυχώς, από τους παλιούς η γνώση πέρασε στους νεώτερους, και η παράδοση η αιώνια συνεχίζει να υπάρχει, από την αγάπη και την φροντίδα των ανθρώπων της φύσης. Και η μακεδονική γη, δεν παράγει μόνο κρόκους φημισμένους, αλλά και μανιτάρια, άγρια σαν τους καιρούς τους δύσκολους,  γευστικά όσο το άρωμα της γυναίκας. Και αν σταθείς τυχερός και δοκιμάσεις μανιτάρια ψητά της περιοχής, καταλαβαίνεις μονομιάς πως ένιωθαν οι θεοί τους παλιούς χρόνους που γεύονταν την αμβροσία τους. Για νέκταρ δε, δεν τίθεται θέμα, οι αμπελουργοί πιστοί στους όρκους του προς τον Διόνυσο, παράγουν τον κόκκινο σαν αίμα οίνο που απλώνει τα αρώματά του στη ανθρώπινη ψυχή.
     Σκοπός μας ήταν να φύγουμε για οπουδήποτε, χωρίς σκοπό, δίχως άγχος, δίχως προορισμό. Και Φτάσαμε στον Τρικαλινό Πηνειό, και από εκεί μας πήγαινε η μοίρα. Αφεθήκαμε σε αυτήν, χωρίς αγωνία για το που, για το πότε. Μονάχα για το παρόν, και ναι, μας αντάμειψε με χίλια καλά. Μας έδωσε απλόχερα γιατί την εμπιστευτήκαμε. Και γιατί, ακόμα και στα παγωμένα χωράφια κυλιστήκαμε, να πάρουμε τη δύναμη και τη γνώση, την παλιά σοφία ίσως της μακεδονικής γης.
     Δεν ξέρω τι καταφέραμε, μα δεν μας απασχολούσε καν το ζήτημα αυτό. Το βράδυ σαν επιστρέψαμε στη φωτιά κάτω από το Μετέωρο, βγάλαμε τα λερωμένα ρούχα μας και φορέσαμε καθαρές αλλαξιές. Κυκλώσαμε σταυροπόδι τη φωτιά, αργοβράζαμε τις ρακές μας και με ρεχάτι βρέξαμε το στόμα μας. Φωτιά στη φωτιά ολόκληρη η μέρα μας, πώς να μην νιώθαμε καλά; …
===============
Δημοσιεύθηκε στο "Κυνήγι" του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013.