Το
λιτό γεύμα της αγάπης, το κόκκινο – φυλαγμένο καλά, από την πολυκαιρία κρασί που ανοίχθηκε για τα
ζεστά της χείλη, η γρατζουνισμένη μουσική από προπολεμικά ρεμπέτικα που σάρωνε
τον μικρό χώρο της ζεστής γωνιάς, η βροχή που δυνάμωνε έξω μα και η φλόγα που
άναβε μέσα, μας έκαναν να ξεχαστούμε αντικρίζοντας κατάματα τη ζωή μας.
Έξω,
ακουγόταν η σκύλα που και που να γρατζουνάει πότε την πόρτα και πότε να
αγριεύει (τάχα μου). Δεν την είχαμε ξεχάσει, πως θα μπορούσαμε άλλωστε. Και
στην ώρα της γευμάτισε κι αυτή, αλλά κρασί δεν της δώσαμε, το μπουκάλι δεν
έφτανε για τη δική μας δίψα.
Το
πρωί, αχάραγα ακόμα, άφησα τη ζεστή αγκαλιά και σηκώθηκα. Έφτιαξα την καυτή
σοκολάτα μου, και κάθισα αντικριστά στο τζάκι που σιγόκαινε. Οι ψίθυροι του
έβγαζαν ήχους αρμονικούς. Βυθίστηκα στη σιωπή της φωτιάς και για λίγο – όσο
κρατεί μια ζεστή σοκολάτα, ένιωθα ευτυχής. Για αυτά τα λίγα που είχα ή τα πολλά
ίσως. Η γλυκιά πέρδικα κοιμόταν, ελαφρά, σαν πουλάκι στη ζεστή φωλιά του.
Ετοίμασα με προσοχή τα πράγματα μου και βγήκα από το σπίτι.
Στο
βουνό έφτασα στην ώρα μου. Την ώρα του διαλογισμού και των σχεδίων. Μία από τις
καλύτερες στιγμές στο κυνήγι μας, γιατί θωρούμε ότι το σχέδιο που αναλύεται από
τον αρχηγό, είναι τόσο άψογο και εφικτό, που μετά απορούμε τι στράβωσε και
χάθηκαν οι κόποι μας. Όμως τα γουρούνια μπορεί να χάνονται μερικές φορές, αλλά
τα κέρδη από την επαφή με την υγρή γη δεν μετριούνται, είναι πολλά και μεγάλα.
Όμως
το κυνήγι μας πήγε καλά, όλα τα παιδιά μόχθησαν, βράχηκαν, ίδρωσαν,
σακατεύτηκαν στα περάσματα του πυκνού δάσους. Και μπορεί ο λόγος του αρχηγού να
είναι κοφτός πολλές φορές, δεν έχει όμως μέσα του την παράνοια λόγου χάρη που
είχε ο λόγος του νιόφερτου κυνηγού που αντί να προσαρμοστεί στα χούγια της
ομάδας μας, άρχισε να βγάζει λόγους πύρινους, άσκοπους, ανάλατους, και δυστυχώς
κακεντρεχείς. Όχι, ο λόγος του αρχηγού είναι στέρεος, αν και μερικές φορές
εκνευρίζεται επειδή κάποιος θα κοιμηθεί λιγάκι παραπάνω εκεί που περιμένει. Δεν
λέω, τον υπνάκο μας στο βουνό, κάποια στιγμή, όλοι μας, για δέκα έστω λεπτά θα
τον απολαύσουμε, θα ξεχαστούμε από την κούραση και θα γείρουμε τα βλέφαρά μας.
Αρκεί ο γλυκός αυτός ύπνος να μην έχει αρνητικές επιπτώσεις στην παγάνα μας.
«Να
δοκιμάσουμε και τα δυό σκυλιά σήμερα» που έφερε ο «σκληρός» της ομάδας,
ακούστηκε να λέει κάποιος. Από Τουρκία, Σκόπια, δεν συγκράτησα τον τόπο
προέλευσης. Αλλά τα σκυλιά αυτά συνήθως
δεν κάνουν στο δικό μας κυνήγι, δεν προσαρμόζονται εύκολα στο πυκνό πουρνάρι.
Και εν μέσω κυνηγίου δεν ενδείκνυται η δοκιμή τους τόσο. Αλλά τα δοκιμάσαμε.
Και δεν πήγαν καλά. «Λογικό είναι, δεν ξέρουμε και τη γλώσσα τους!», ακούστηκε
έτερος καππαδόκης με διάθεση σκωπτική. Πάντως, κανά δυό φορές που φώναξα στα
σκυλιά της αλλοδαπής: «έλα εδώ, κάθισε κάτω κτλ…», έδειχναν να γνωρίζουν και
την ελληνική γλώσσα!.
Μυστήριες
κάτι φορές και οι βαθιές σκέψεις των εμπόρων σκύλων. Αντί να πουλάνε καλά
εκπαιδευμένα σκυλιά στο κυνήγι, πουλάνε σκυλιά πολύγλωσσα…
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι»
του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013.
