Αυτοί και αν είναι κυνηγοί. Δίχως καραμπίνες και δίκαννα, δίχως άδειες και ασυρμάτους, δίχως πορτοκαλί γιλέκα και θερμός με καφέ, δίχως αρβύλια και ρούχα παραλλαγής. Ναι, οι κυνηγοί ψήφων, οι υποψήφιοι πολιτευτές που γίνονται βουλευτές και υπουργοί. Οι καλύτεροι μελετητές της μάζας, οι γνώστες σε βάθος του ανθρώπινου μυαλού. Χωρίς αυτούς το χάος!Οι ευρωεκλογές βέβαια δεν χρειάζονται σταυρούς προτίμησης, αρκεί η λίστα και η εκλόγιμη θέση σε αυτήν. Για την «τελική νίκη» όμως, μάχεται, αγωνίζεται ολόκληρος ο κομματικός μηχανισμός του κάθε κόμματος. Και δραστηριοποιείται όπως ακριβώς θα έκανε και στις εθνικές εκλογές. Τον πρώτο λόγο λοιπόν τον έχουν και εδώ οι εκλεγμένοι βουλευτές. Και οι πολιτευτές μας όμως – αυτοί δηλαδή που δεν κατάφεραν να εκλεγούν γιατί ο λαός δεν εκτίμησε τα προσόντα τους και δεν κατάλαβε τα οράματά τους. Συνεχίζουν όμως από το μετερίζι του αγώνα για μια θέση (μελλοντική) σε αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν ναό της Δημοκρατίας, εννοώντας την Βουλή, που πολλοί μίσησαν και ελάχιστοι αρνήθηκαν μια θέση στα έδρανά της.
Ένας καλός και έμπειρος βουλευτής που έχει φάει με το κουτάλι εκλογικές αναμετρήσεις και έμαθε να κινείται έξυπνα, ξεκινά λοιπόν από ένα καλά οργανωμένο γραφείο. Σε αυτό κάθε παραμονές εκλογών χτυπά η καρδιά της Δημοκρατίας μας. Βγάζει τους εκλογικούς καταλόγους ο βουλευτής, στα δεξιά του έχει τον διευθυντή της Αθήνας και εξ ευωνύμων τον διευθυντή της εκλογικής του περιφέρειας. Και καταστρώνετε το σχέδιο «κοινοβούλιο τώρα». Αναλύονται σε βάθος οι ψήφοι του κάθε εκλογικού τμήματος χωριστά, γίνονται συγκρίσεις με προηγούμενα αποτελέσματα, βγαίνει ο μέσος όρος και κινούνται ανάλογα.
Σε κάθε δήμο και σε κάθε χωριό της περιοχής του ο πολιτικός ανήρ έχει τους κομματάρχες του. Αυτοί με τη σειρά τους γνωρίζουν τα «τρωτά» σημεία των ψηφοφόρων των δημοτικών διαμερισμάτων. Και ξεκινά η επιχείρηση με το «τάξιμο» που στην Ελλάδα είναι κανόνας του εκλογικού παιχνιδιού. Και μετά τους κομματάρχες υπάρχουν οι κομματικοί φίλοι, αυτοί δηλαδή που θα ρίξουν στη κάλπη τη βούληση όχι τη δική τους αλλά του κόμματος ή όπως λέγεται «ακολουθούν την κομματική γραμμή». Υπάρχουν βέβαια και οι απλοί φίλοι, εκείνοι δηλαδή που τους έχει χτυπήσει στη πλάτη κάποια στιγμή ο βουλευτής, έχει χαριεντισθεί μαζί τους σε κάποια εκδήλωση, έχει ακούσει με «υπομονή» ένα σπουδαίο κάτι τις τους, και με χαρά ο απλός φίλος αποκαλεί τον βουλευτή με το μικρό του όνομα. Για τέτοια οικειότητα μιλάμε. Και όλοι σαν μία οικογένεια.
Ο βουλευτής – κυνηγός λοιπόν, στήνει καρτέρι στον ψηφοφόρο (θήραμα), με τρόπο επαγγελματικό - τα δόκανα που έβαζαν παλιότερα οι αγρότες για να πιάσουν στα πράσα την κλέφτρα αλεπού που πήγαινε στις κότες. Στην εποχή μας, τα δόκανα που μπαίνουν στο δάσος από κάποιους υποτίθεται κυνηγούς, παραβιάζουν τον νόμο και διώκονται ποινικά. Για τους βουλευτές όμως και τους πολιτικούς δεν υπάρχουν νόμοι και δικαστήρια παρά μόνο «επιτροπές της βουλής» που αξιολογούν κατά το δοκούν.
Πρώτα και κύρια ο πολιτικός στέλνει ευχές καθ’ έτος με τα «χρόνια πολλά» στους πολυπληθείς φίλους του. Και συγκινείται εύκολα ο απλός άνθρωπος που τον καταδέχεται και τον θυμάται ο «μεγάλος». Και βασίζεται πολύ ο βουλευτής στην αδιόριστη οικογένεια του θύματος. Διότι οι «κομματικοί φίλοι» είναι όλοι διορισμένοι και αποτελούν τον κρατικό μηχανισμό, οι «απλοί φίλοι» όμως περιμένουν με αγωνία για χρόνια να γίνουν και αυτοί μέλη του μηχανισμού. Όταν έχεις απέναντί σου τον αδιόριστο, τάζεις δουλειές. Και τα «θα» είναι ψωμοτύρι για τους βουλευτές.
Στις εκλογικές αναμετρήσεις ακούγεται πάντοτε και το εκπληκτικό: «ο κυρίαρχος λαός αποφασίζει» και κάθε φορά στο άκουσμα του μότο αυτού, καυτά δάκρια κυλάνε από τα μάγουλα και θρυμματίζουν την ευαίσθητη ψυχούλα μου από τη μεγαλοσύνη των υποψηφίων εθνικών αντιπροσώπων μας. Ναι, εμείς ψηφίζουμε και οι εκλεκτοί μας, γίνονται αντιπρόσωποι στα προβλήματά μας, σκληροί πολλές φορές και όπου χρειαστεί για τα δίκαια αιτήματά μας. Και μπορώ να πω μετά πάσης ειλικρίνειας ότι, το παιχνίδι αυτό μου αρέσει, ακριβώς επειδή δεν περιμένω τίποτα από ανθρώπους που λένε ψέματα, που τάζουν με πάσα ευκολία τα πάντα, που έχουν χάσει το μέτρο της λειτουργίας της αληθινής δημοκρατίας, που νοιάζονται μόνο για τον εαυτούλη τους και για να διαιωνίσουν το όνομα τους στην πολιτική σκηνή του τόπου με εγγόνια και δισέγγονα.
Βέβαια στις ευρωεκλογές δεν μιλάνε οι αντίπαλοι για «καμένους τόπους» που παρέλαβαν από τους προηγούμενους, κυλάνε πιο ήρεμα τα πράγματα, οι τόνοι γίνονται χαμηλότεροι. Τα ποσοστά όμως όλοι τα λιγουρεύονται και τα θέλουν πολύ, τους βοηθά κατά πως λέγουν «η αγάπη του κόσμου» και τους δίνει δύναμη για να συνεχίσουν το «δύσκολο» έργο τους.
Δίνεται η δυνατότητα στις ευρωεκλογές – λόγω της απλής αναλογικής, και σε μικρά κόμματα να δοκιμάσουν την τύχη τους. Και πραγματικά, αν ήμουν «οικολόγος πράσινος» θα ήθελα να ήμουν στην ευρωβουλή (δι’ αντιπροσώπου) διότι έχω λύσεις έτοιμες για το θέμα των Σκοπίων για παράδειγμα, που όπως διαβάζω, οι οικολόγοι μας εν Ελλάδι το θέμα το ξεκαθάρισαν – Μακεδονία τα Σκόπια. Ωραία πράγματα, όμορφα, σαφή, δημοκρατικά και κυρίως εθνικά!.Δυστυχώς όμως δεν είμαι οικολόγος πράσινος. Κυνηγός είμαι. Ούτε πράσινος, ούτε κόκκινος, ούτε μπλε. Απλά κυνηγός. Και απλά βαρέθηκα το ίδιο παιχνίδι με τους ίδιους παίχτες, ακόμα και στην ευρωβουλή. Και από την ευρωβουλή αρχίζουν όλες οι ασχήμιες και ευαγγελίζονται οι ευρωβουλευτοπατέρες μας την ρεζερβοποίηση του κυνηγίου στην Ελλάδα και παντού. Διότι εκεί στις Βρυξέλλες υπάρχει ισχυρό λόμπυ οικολόγων όλων των αποχρώσεων της ίριδας. Που διαβάλλουν τον κυνηγό – τον κατεξοχήν οικολόγο και βαθύ γνώστης της φύσης, προσάπτοντάς του μύρια όσα. Το έχω γράψει πάλι, το μέλλον της οικολογίας είναι στη θρησκεία, εκεί μόνο θα αποκτήσει ερείσματα υιοθετώντας ίσως το σαφές «πίστευε και μη ερεύνα». Διότι ερευνώντας κάποιος τα στοιχειώδη, αρχίζει και δεν «πιστεύει».
Και σαν κυνηγός που είμαι, ανεξάρτητα του τι ψηφίζω στις εθνικές εκλογές για την «καμένη γη», τούτη τη φορά, θα ψηφίσω το κόμμα ελλήνων κυνηγών. Όχι, δεν πιστεύω πως μπορούν οι συνάδελφοι κυνηγοί να φέρουν την άνοιξη στη ζωή μας. Τουλάχιστον όμως είναι ξεκάθαροι, τίμιοι, δεν παραμυθιάζουν και κυρίως δεν τάζουν. Η παρουσία τους στην ευρωβουλή είναι απαραίτητη μόνο για ένα λόγο: «να προστατέψουν το κυνήγι από την οικολογική μάστιγα που γιγαντώθηκε μέσα από ευρωπαϊκά προγράμματα. Να προστατέψουν την αγάπη μας στο δάσος που κινδυνεύει από τους καταπατητές, το ρυάκι που βρώμισε από απόβλητα βιοτεχνιών, να προστατέψουν εν τέλει τι δικαίωμα μας να κυνηγάμε όπως οι παππούδες μας και οι πρόγονοι μας.
Εμείς και οι οικογένειες μας μπορούμε να δώσουμε βήμα στη φωνή μας να εκφραστεί ελεύθερα, να αντιμετωπίσει όχι μόνο εκείνους που με τρόπο «επιστημονικό» επιβουλεύονται το κυνήγι, αλλά να αντιμετωπίσει ισότιμα όλους εκείνους που μας θέλουν στο περιθώριο. Και το κόμμα των ελλήνων κυνηγών θα προσφέρει πολλά περισσότερα όχι μόνο σε εμάς αλλά και στην ελληνική κοινωνία. Επειδή δεν αποτελείται από επαγγελματίες πολιτικούς, επειδή έχει την ικανότητα να μιλά ελεύθερα. Και πως μπορεί άλλωστε να μιλήσει διαφορετικά; Ο Έλληνας κυνηγός είναι ίσως ο μόνος πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος στην κοινωνία μας σήμερα. Η συνεχής παρουσία του εκεί έξω στο βουνό και στις αντάρες των δύσκολων καιρών, του καθαρίζουν το μυαλό από τα σκουπίδια των πόλεων.Βαρέθηκα τα «σπουδαία» των επαγγελματιών της πολιτικής μας ζωής, κουράστηκα από την οικογενειοκρατία και την σοβαροφάνεια. Και θέλω να πηγαίνω στο βουνό ελεύθερα. Θα μπορώ αύριο;
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Τύπος – Κυνήγι του Ελεύθερου Τύπου» την Τετάρτη 20 Μαΐου 2009.
Το σκίτσο είναι από το blog "σκαριφήματα"
