Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Τα εκπαιδευτικά αποτελέσματα …

Έχουν αρχίσει εδώ και καιρό τα εκπαιδευτικά κυνήγια για τις ομάδες. Συνηθίζεται και η κάθε ομάδα παρουσιάζει και κάποιο καινούριο σκυλί. Το πηγαίνει με καμάρι στο βουνό και το αφήνει. Και αυτό ασυγκράτητο φέρνει τον τόπο άνω κάτω μέχρι να ακουστεί το πρώτο κλαφούνισμα.

Πολλές φορές τα αποτελέσματα από τα «εκπαιδευτικά» είναι θεαματικά. Τα σκυλιά περνάνε τις εξετάσεις και εντάσσονται στην «οικογένεια». Και είναι σωστό για την κάθε ομάδα να έχει σκυλιά αρκετά – τουλάχιστον στο κυνήγι του αγριόχοιρου. Παρατηρώντας τα, διακρίνει κανείς σε αυτά πολλές ιδιαιτερότητες. Ένα ας πούμε θέλει να κυνηγά μονάχο του, κάποιο άλλο κάνει καλή στάμπα, ένα τρίτο δεν πιάνεται εύκολα μετά το πέρας του κυνηγίου. Πολλά πράγματα μπορεί να μάθει ο καθένας μας αν ασχοληθεί σοβαρά – και πρέπει με τον σκύλο του.

Πολλές φορές παρατηρείται κατά την διάρκεια των εκπαιδευτικών, μία «κόντρα» ανάμεσα στην ομάδα και στον κτηνοτρόφο που φοβάται για τη ζωή των προβάτων του – και δικαιολογημένα θα ‘λεγα. Η συμπεριφορά μας σε περιπτώσεις τέτοιες θεωρώ πως πρέπει να είναι αξιοπρεπής και λέω πως καλό είναι να αποχωρούμε εμείς. Εξάλλου έχουν παρατηρηθεί περιπτώσεις που σε «εκπαιδευτικά» οι κτηνοτρόφοι έχασαν πρόβατα ή γίδια. Οφείλουμε λοιπόν να είμαστε προσεκτικοί.

Πέρυσι, σε εκπαιδευτικό της ομάδας μας, είχε φέρει ο αρχηγός μας ένα λιάρο σκύλο και τον φώναζε Rex. Όπως τον είδαμε τον Rex στη παρέα, για «ποιητή» τον «κόψαμε», αλλά δεν είπαμε κουβέντα, που ξέρεις τι «άγρια ένστικτα» μπορεί να κρύβει και ένας ποιητής; Τον πήρε λοιπόν τον ποιητή ο αρχηγός και τον άφησε στο πυκνό, εμείς οι υπόλοιποι είχαμε πιάσει σημεία που να ακούμε τουλάχιστον το εκλεπτυσμένο γάβγισμα του. Και πραγματικά, ο ποιητής δεν άργησε να μας κάνει ευτυχισμένους με τα πρώτα κλαφουνίσματα και στη συνέχεια με τη στάμπα. «Το βρήκε», το «βρήκε» μας φώναζε από τον ασύρματο ο αρχηγός γεμάτος περηφάνια. Μα και εμείς χαρούμενοι ήμασταν.

Είχα ησυχάσει και έβγαλα το θερμός με τον αχνιστό καφέ. Βρήκα και μία καλή πέτρα και έβαλα την πλάτη μου. Αλλά και ο Rex ησύχασε, δεν τον ακούγαμε πλέον. Και στον ασύρματο σιγή μέχρι που την έσπασε η φωνή του αρχηγού: «τον ακούει κανείς σας;». Την ώρα εκείνη ο Rex ήλθε σε μένα και ήταν γεμάτος αίματα. Μέχρι να τους πω να έλθουν σε μένα όλοι, έβγαλα μερικές χαρτοπετσέτες και σκούπισα τα αίματα από το στόμα του ποιητή. Πρώτος έφτασε από την ομάδα ο Τηλέμαχος και είδε τα αίματα και ανησύχησε. Τότε, ένας γλυκύτατος γέροντας ανέβηκε εκεί που ήμασταν και μου είπε: «παιδάκι μου, το σκυλί αυτό μου έπνιξε μία κότα». Κοίταξα τον ποιητή που ξερογλειφόταν, κοίταξα και τον Τηλέμαχο, είχαν φτάσει και οι υπόλοιποι της ομάδας μας και είπα στον παππού: «μα αυτό το σκυλί κυνηγάει μόνο αγριογούρουνα!!». Κάποιοι από την ομάδα πήγαν να γελάσουν αλλά κρατήθηκαν. «Πάμε να δούμε μπάρμπα την κότα που λες ότι σου έπνιξε ο σκύλος μας; Και αν είναι να στην πληρώσουμε». «Ναι παιδάκι μου, πάμε, εδώ παρακάτω είναι στο μποστάνι μου», αποκρίθηκε ο ευγενέστατος γέροντας.

Κατεβήκαμε στο μποστάνι μαζί με τον Τηλέμαχο. Εκεί ήταν και ένα μικρό σπιτάκι και μία γιαγιά έβριζε θεούς και δαίμονες. Μας είδε και μας έδειξε τον σπασμένο λαιμό της κότας της. «Ναι γιαγιά, μας συγχωρείτε για τη ζημιά του σκύλου μας. Πείτε μας πόσο κάνει να σας πληρώσουμε». «Όχι, δεν θέλουμε να μας δώσετε λεφτά, μας αρκεί που μας δώσατε το δίκιο μας!», μας απάντησε ο γέροντας με ένα πλατύ χαμόγελο. Φαίνεστε καλά παιδιά, καθίστε να σας κεράσουμε καφέ, και μέχρι να ψηθεί, πάρτε από το μποστάνι ότι θέλετε!!»

Πραγματικά ντρέπομαι για το περιστατικό αυτό, αλλά στάθηκα τυχερός γιατί γνώρισα δύο σπάνιους ανθρώπους από αυτούς που τους ανταμώνει κανείς μόνο στην ελληνική φύση. Και τους ευχαριστώ, όχι μόνο για τις γεμάτες σακούλες με φρέσκα λαχανικά που μας έδωσαν, τους ευχαριστώ γιατί με δίδαξαν τη σημαίνει καλοσύνη.


Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Τύπος – Κυνήγι του Ελεύθερου Τύπου» την Τετάρτη 6 Μαΐου 2009.