Νούμερα - μεγάλα και μικρά, είναι αυτά που καθορίζουν εν πολλοίς τη σύνθεση μιάς ομάδας αγρίων με άξιους κυνηγούς. Μεγάλα νούμερα δηλώνουν την ικανότητα της ομάδας, μικρά νούμερα δείχνουν τις αδυναμίες της. Είναι όμως έτσι;Καμιά φορά, στη δική μου ομάδα αλλά και σε άλλες, κοκορεύονται οι «αρχηγοί» για την αριθμητική υπεροχή της κάρπωσης, σε αντιδιαστολή με «αρχηγούς» που δεν «ευτύχησαν» στα μεγάλα νούμερα. Και γίνεται βέβαια η σχετική πλάκα – που όμως, αν δει κάποιος μακρύτερα θα διαπιστώσει ότι δεν είναι πλάκα, είναι εγωισμοί και ναρκισσισμός. Και γενικώς στη ζωής μας, όλα τα «-ισμός» λίγο ή πολύ, βλάφτουν και αποπροσανατολίζουν.
Πολλές φορές έχω γίνει «ο κακός της δικής μου ομάδας» επειδή δίνω μεγάλη βαρύτητα «στη διαδικασία» ενώ οι περισσότεροι δίνουν «στο αποτέλεσμα». Η αλήθεια ίσως να βρίσκεται κάπου στη μέση. Ίσως και να μην υπάρχει αλήθεια, αφού ο καθένας μας αντιλαμβάνεται διαφορετικά τη μυρωδιά του αέρα – και βρισκόμαστε στο βουνό για διαφορετικούς λόγους με αφορμή το κυνήγι.
Αφορμή για τις σκέψεις αυτές, στάθηκε μία μικρή ομάδα 6 – 7 κυνηγών από ένα χωριό της Ηλείας – που στην τελευταία κυνηγετική περίοδο δεν «αξιώθηκε» να καρπωθεί ούτε ένα άγριο!. Και όμως, η παρέα αυτή, αφήνοντας πίσω της τις πληγές από την πυρκαγιά του 2007, θέλοντας να «ανασάνει» από τις στάχτες που κατακάθισαν στον όμορφο τόπο της, βγήκε στα ορεινά της Αρκαδίας για τον αγριόχοιρο. Και αυτός όμως, τρομαγμένος από τις καταστροφές, βλέποντας και τις δικές του φαμίλιες χαμένες στα αποκαΐδια, τράβηξε για τα ορεινά μέρη που υπήρχε τροφή.
Σε όλη την κυνηγετική περίοδο, «οι δρόμοι τους δεν συναντήθηκαν». Η παρέα όμως του χωριού, συνέχιζε κάθε σαββατοκύριακο να ανεβαίνει στα ορεινά. Αντάμωνε αχάραγα και άναβε τη φωτιά. Και γύρω από τις φλόγες της με τον καυτό καφέ να διώχνει τις υγρασίες, οι λίγες κουβέντες και η προσμονή της αυγής έδιναν ελπίδες.
Στάθηκα τυχερός και δυό φορές συνάντησα έναν ευγενέστατο ηλικιωμένο κυνηγό από την μικρή ομάδα. Κοντά στο δρόμο, ήταν κόντρα – καρτέρι. Και η παγάνα τους πήγαινε στο πυκνό με τα σκυλιά. Μόλις είχαν αρχίσει. «Καλημέρα», είπα μόλις τον αντίκρισα.
«Καλημέρα» μου απάντησε, ευδιάθετος. «Πως τα βλέπεις τα πράγματα σήμερα;» τον ρώτησα. «Πώς να τα δώ; Δεν βλέπεις; Η μέρα είναι υπέροχη, εμείς εδώ έξω στη φύση, τα σκυλιά μας ψάχνουν. Ίσως να σταθούμε τυχεροί σήμερα. Αλλά και πάλι αν δεν βρούμε τίποτα, τη βόλτα μας στο βουνό την κάνουμε, παίρνουμε τις δροσιές του και καθαρίζουν τα πνευμόνια μας, αφουγκραζόμαστε τα σκυλιά μας. Υπάρχει τίποτα καλύτερο;»
Όχι, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από την πρωινή επαφή με το βουνό. Και οι αληθινοί κυνηγοί το ξέρουν καλά αυτό. Αυτοί που αγαπούν τη φύση και γίνονται μάρτυρες στο γλυκοχάραμα. Δίχως κραυγές και άγχος για το τι μέλλει γενέσθαι. Αν θα καταφέρουν να θηρεύσουν τον κάπρο, να τον βάλουν πάνω στο αγροτικό ή στο jeep και να τον περιφέρουν από χωριό σε χωριό.
Για την μικρή παρέα από το χωριό, η κάρπωση δεν είναι αυτοσκοπός. Όπως δεν πρέπει να είναι για τον αληθινό κυνηγό. Και την ομάδα αυτή τη ζήλεψα. Αθόρυβη, χωρίς προστριβές για τους τόπους με άλλες ομάδες, ίσως θα πρέπει να γίνει παράδειγμα προς μίμηση. Αλλά τι λέω τώρα, ποιος «σοβαρός» κυνηγός θα αντέξει να γυρίσει στη βάση του δίχως το θήραμα; Ποιος κυνηγός και ποια ομάδα χαίρονται τη φύση όπως η ομάδα του χωριού αυτού;
Πάντοτε θα υπάρχουν οι λίγοι, οι ελάχιστοι κυνηγοί, που δεν «κοκορεύονται» για τα θηράματα που βάνουν στο σακούλι τους, που δεν φέρνουν βόλτα τα χωριά επιδεικνύοντας τη «μαγκιά» τους. Για αυτούς τους κυνηγούς γράφω, που «δανείζονται» τις ομορφιές της φύσης από τη μάνα γη, και έχουν στις ομάδες τους αρχηγούς όπως αυτόν του μικρού χωριού.
----------------------------------------------------------------------
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό της Απογευματινής "Κυνήγι" στις 12 Αυγούστου 2009.
