Οι Αβοριγίνες της Αυστραλίας αν και αυτόχθονες αναγνωρίστηκαν επίσημα σαν πολίτες της χώρας τους το 1967. Ζουν με τις παλιές συνήθειες της φυλής τους. Αναγκάστηκαν όμως να έλθουν σε σκληρή αντιπαράθεση με του οικολόγους πράσινους της Αυστραλίας επειδή θέλησαν ακτιβιστές οικολόγοι να δημιουργήσουν ένα φυσικό πάρκο στη περιοχή τους, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτό δέκα περίπου ποταμούς και απαγορεύοντας κάθε είδους καλλιέργεια. «Δεν θέλουμε να ζούμε με κοινωνικά επιδόματα αλλά όπως ζούσαμε χιλιάδες χρόνια τώρα καλλιεργώντας και κυνηγώντας στη γη μας», φωνάζουν οι Αβοριγίνες. Στην Ελλάδα, ακτιβιστές της οικολογίας (!!), απελευθέρωσαν χιλιάδες Μινκ από ειδικά εκτροφεία στην Κοζάνη, με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν μεγάλο πρόβλημα στη πανίδα της περιοχής. Δημιούργησαν παράλληλα και οικονομικά προβλήματα σε νόμιμες επιχειρήσεις που πληρώνουν φόρους και απασχολούνται σε αυτές πολλοί εργαζόμενοι που ζουν με αξιοπρέπεια τις οικογένειές τους. Δυστυχώς οι ακτιβιστές, απέδειξαν με τη πράξη τους ότι απέχουν παρασάγγας από τη λειτουργία της φύσης, και απέδειξαν επίσης πως είναι ανίκανοι να διαχειριστούν ενός «γαϊδουριού άχυρα». Με τις δράσεις τους δεν διαφέρουν σε τίποτα απολύτως από τους λαθροθήρες, αφού και οι δύο κινούνται έξω από τους νόμους.
Δύο ξεχωριστές περιπτώσεις σε δύο διαφορετικά σημεία του πλανήτη, και διακρίνεται καθαρά η νοοτροπία των οργανώσεων εκείνων που έχουν χρεωθεί (από πού άραγε;) τα θέματα της φύσης και του περιβάλλοντος. Πράγματι, είναι εντυπωσιακή η μέθοδος που ακολουθείται διεθνώς από την οικολογία, επιβάλλοντας με οποιοδήποτε τρόπο – νόμιμο ή παράνομο τα «θέλω της». Δυστυχώς η οικολογία στις πλείστες των περιπτώσεων έτσι λειτουργεί, εντελώς αντι - οικολογικά.
Προφανώς και το κυνήγι των Αβοριγίνων ενοχλεί τις «ευαίσθητες ψυχές» των ακτιβιστών της οικολογίας, αφού στα πλαίσια της καθημερινότητάς τους οι Αβοριγίνες θα σκοτώσουν και θα ψαρέψουν στα ποτάμια της περιοχής τους. Διεθνώς, θέλουν και το επιβάλλουν με οποιοδήποτε τρόπο οι οικολόγοι, να ακολουθήσουμε όλοι μας τα δικά τους πρότυπα. Νομίζουν – έχουν την πεποίθηση πως μόνο αυτοί γνωρίζουν τη φύση και είναι οι μόνοι αρμόδιοι να αποφασίζουν. Η νοοτροπία τους και η συμπεριφορά τους, η υπερεκτίμηση που έχουν στις «γνώσεις τους», το άφθονο χρήμα που τους δίνεται για να μπορούν να κινούνται ελεύθερα, δείχνουν ότι, ο αληθινός σκοπός τους δεν είναι η αγάπη τους για τη φύση αλλά η επιβολή ενός νέου μοντέλου ζωής, «πράσινου», κατά τα λεγόμενά τους. Ενός μοντέλου που θέλει τον άνθρωπο «μαντρωμένο» στις πόλεις, αφήνοντας δια παντός τις ενασχολήσεις του στη φύση, ανεξάρτητα αν αυτές λέγονται καλλιέργειες, κυνήγι, ψάρεμα, κτηνοτροφία κ.τ.λ.
Η επιβολή όμως φανερώνει βία. Και η βία μεταφράζεται με ποικίλους τρόπους, όχι απαραίτητα σωματική. Η οργανωμένη διεθνώς οικολογία όμως με τους ακτιβιστές της δεν πήγε ποτέ στο Έβερεστ να διώξει τους ορειβάτες που έχουν γεμίσει το βουνό με εκατομμύρια τόνους σκουπίδια, γιατί τα μεγάλα συμφέροντα εκεί δεν το επιτρέπουν. Δρα επιλεκτικά και πάντοτε με την ανάλογη δημοσιότητα από συγκεκριμένους διαύλους ενημέρωσης.
Η καλύτερη απάντηση στα σχέδια της οικολογίας που αγγίζουν σε μεγάλο βαθμό κι εμάς, είναι η συνεχής παρουσία μας στο βουνό. Μόνο έτσι θα αποτρέψουμε τους εξτρεμιστές – ακτιβιστές και λαθροθήρες, να παρανομούν σε βάρος μας. Θύματα της παγκόσμιας οικολογίας είναι και εκείνοι οι ρομαντικοί που πίστεψαν στα ωραία λόγια της και εγκλωβίστηκαν στους κόλπους της. Μεγάλο θύμα της η ίδια η φύση. Το χρήμα όμως είναι πολύ και κάπως πρέπει να φύγει για εκείνους που το θέλουν πολύ. Και το χρήμα, όπως λέει και φίλος μου αμερικανοσπουδαγμένος στα οικονομικά, «κύκλους κάνει αλλά γυρίζει πάντα στο αφεντικό του».
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό της Απογευματινής "Κυνήγι" στις 26 Αυγούστου 2009.
