Πλησιάζει ο καιρός που τα πράγματα στη φύση θα βρούν και πάλι τον δρόμο τους. Η μεγάλη «ησυχία» στο δάσος από Φλεβάρη μέχρι και σήμερα καλά κράτησε, όμως η νέα Ρυθμιστική είναι εδώ, παρούσα, κι εμείς απαλλαγμένοι από το άγχος της παραφιλολογίας που προηγήθηκε (όπως συνηθίζεται άλλωστε), δηλώνουμε έτοιμοι για τα μεγάλα κυνήγια.
Το κυνήγι όμως έγινε πανάκριβο, κόστος δυσβάστακτο – ειδικότερα μάλιστα την περίοδο αυτή που οι «μάγκες της πολιτικής» έβαλαν το χέρι τους στη τσέπη μας και μας την αδειάζουν. Μου έλεγε πρόσφατα φίλος της ομάδας μας: «αν σου πω ότι όποτε δω πολιτικό σφραγίζω τις τσέπες μου γιατί φοβάμαι μην ορμήσει και αρπάξει ότι βρει, θα με πιστέψεις;».
Δεν τον πιστεύω απλώς, το ίδιο κάνω κι εγώ, και άλλοι συμπολίτες μας, και όλος ο κόσμος. Δυστυχώς απαξιώσαμε τους πολιτικούς και την πολιτική διότι εκεί μας οδήγησαν οι πράξεις τους. Αντί να σταθούν υπηρέτες του ελληνικού λαού, υπηρετούν με ευλάβεια το κόμμα και τον εαυτούλη τους. Δεν είναι σωστό να γινόμαστε μηδενιστές – δεν είμαστε ρώσοι αναρχικοί, όμως τα αποτελέσματα της σάπιας πολιτικής αντίκτυπο έχουν στη ζωή μας μα και στο κυνήγι.
Πολλοί κυνηγοί σκέφτονται αν θα ανανεώσουν για φέτος την άδεια τους και μάλιστα εδώ έχει βάλει το χεράκι της και η «οικογένεια μας» που ορίζει έκτακτες εισφορές ακόμα και σε περιόδους κρίσης. Γνωστό είναι ότι οι έκτακτες εισφορές είναι παράνομες, όμως οι «δικοί μας» δεν πτοούνται. Ίσως να χρειάζονται περισσότερο χρήμα για ιμιτασιόν απελευθερώσεις, ποιος ξέρει, μήπως μαθαίνουμε ποτέ και την αλήθεια;
Τα στεγανά καλά κρατούν αλλά τι να το κάνεις, το αποτέλεσμα μετρά – και δυστυχώς είναι τραγικό, διότι προ δεκαετίας περίπου είχαμε στις τάξεις μας 340.000 περίπου κυνηγούς και σήμερα μετράμε 230.000. Και την ανατροπή αυτή την θεωρούν κάποιοι ταγοί μας σαν μεγάλη τους επιτυχία (!).
Αν θεωρούν επιτυχία τη συρρίκνωση της οικογένειας μας, εμένα λόγος άλλος δεν μου πέφτει. Όμως πέραν όλων των κακών που βαραίνουν τη ζωή μας, το κυνήγι είναι εδώ, έτοιμο για την αιώνια διαδρομή του. Και το ξημέρωμα «της άγιας ημέρας», θα είμαστε στα κυνηγοτόπια, φρέσκοι, σοφότεροι ίσως αλλά σίγουρα μεγαλύτεροι, χαρούμενοι στη καρδιά του δάσους.
Τα μαγευτικά πρωινά με όλα τα επακόλουθα, μας έλειψαν πολύ. «Το τι γουρούνι έχει φέτος δεν λέγεται» με πληροφορεί περιχαρής κάθε τρείς και λίγο ο «πράκτορας μου». Τι στο καλό αναρωτιέμαι: ραδιενέργεια αναπνέουν και πολλαπλασιάζονται τόσο εύκολα;, μήπως στο μενού τους έβαλαν και το καίσιο που φέρνει θεαματικά αποτελέσματα και στη λίμπιντο;», σκέφτομαι σιωπηλός μα χαρούμενος.
Η περιπέτεια στο δάσος είναι έρωτας. Και ειδικότερα αν συναντήσω και καμιά «κυρά Μάρω» κορδωμένη να φέρνει τις γυροβολιές της, ίσως να θυμηθώ και την παλιά αγάπη που γίνηκε «δίκοπο μαχαίρι» - αλλά κατά κάποιο τρόπο, μαχαίρι ψεύτικο. Ιμιτασιόν σαν τις πέρδικες του αρχιπελάγους.
Στους κυνηγούς όμως δεν αρέσει το ψέμα – δεν είμαστε ψαράδες εμείς (!). Και η ώρα της αλήθειας πλησιάζει. Η ώρα του αχνιστού καφέ και του φωτεινού προσώπου, η ώρα της ιχνηλασίας και του ιδρώτα, η ώρα της αγωνίας και της μοναξιάς στο καρτέρι, η ώρα του κάπρου.
«Φέτος η ομάδα μας θα είναι πολύ δυνατή» άκουσα να μου λέει πανευτυχής έτερος πράκτορας μου (!)». Τι να του πω, γιατί να του χαλάσω τα σχέδια τα ωραία. Κάθε χρόνο τα ίδια λέμε: «φέτος θα, θα, θα» και βλέπαμε τους κάπρους να σπάνε τις πολιορκίες μας, να ανακατεύουν το πυκνό από το δυνατό πέρασμα τους, και να χάνονται σε τόπους μυστικούς και απόμακρους για εμάς τους βέβηλους.
Καλά κυνήγια εύχομαι σε όλους τους συναδέλφους. Και πραγματικά πιστεύω η χρονιά αυτή να είναι αποδοτική και κυρίως ασφαλής για όλους μας. Έχουμε υποχρέωση, όταν ξεκινάμε για τον κυνηγότοπο το πρωί, να επιστρέφουμε σπίτι μας υγιείς. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας και στους δικούς μας ανθρώπους, το οφείλουμε στην ίδια τη φύση.
==========================================
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010
