Από τα Ανθεστήρια και από τα Μεγάλα Διονύσια - από τις Απόκριες - περάσαμε στην εποχή της Κυρά Σαρακοστής. Η εκκλησία δεν πολυσυμπάθησε ποτέ τις Απόκριες γιατί ήταν, είναι και θα είναι «παγανιστικό Έθιμο».
Οι γιορτές του Διονύσου σηματοδοτούσαν την αναγέννηση της φύσης και αυτή ήταν άλλωστε και η έννοια του φαλλού. Οι θρησκείες πάτησαν πάνω σε αρχαιότερες θρησκείες και υιοθέτησαν ή παράλλαξαν ελαφρώς τα χαρακτηριστικά τους. Ο Διόνυσος ζει μέσα από όλες αυτές τις παραλλαγές και μας διδάσκει ακόμα το ελεύθερο πνεύμα της χαράς και της αισιοδοξίας. Πως λοιπόν να μην αγαπήσεις τέτοιο θεό που υμνεί την φύση και τους ανθρώπους;
Στους καιρούς που ζούμε η Διονυσιακή άποψη – που αντιμετώπιζε ακόμα και την θυσία με γλέντι, και την ζωή όλη με διάθεση σκωπτική, πάλι θα μας φανεί χρήσιμη, οδηγός πολύπειρος, για να ξεπεράσουμε την τραγωδία που βιώνουμε. Μα και η Τραγωδία από τα παιδιά του Διόνυσου προέρχεται τον Πάνα και την παρέα του. Ωδή στον τράγο και όπου τράγος ο Μέγας Πάν.
Έχουμε τα εφόδια να περνάμε σκοπέλους. Έχουμε το Πνεύμα της αρχαιότητας. Αντίθετα με τα Ανθεστήρια, η Κυρά Σαρακοστή είναι αυστηρή, λιτή, διδάσκει εγκράτεια, αποχή, ακολουθεί τα βήματα της νέας θρησκείας στην έρημο. Μοιάζει σαν δυό σταγόνες νερό με την εποχή μας. Η λιτότητα αντιμάχεται το ελεύθερο πνεύμα.
Διαβήκαμε την πόρτα της Σαρακοστής που δεν θα τελειώσει το Μεγάλο Σάββατο όπως αναφέρει η χριστιανική παράδοση. Η δική μας Σαρακοστή θα τελειώσει όταν το θελήσουν οι αγορές (!). Γελοίο ακούγεται και γελοίο είναι που οι «αγορές» κανονίζουν την ζωή μας. Όμως είναι πολλοί συνάνθρωποί μας που τις προσκυνούν, τις έχουν θεοποιήσει και στέκονται δουλικά απέναντί τους. Το ίδιο δουλικοί και όσοι μας κυβερνούν αφού πρώτα φρόντισαν και μας γέμισαν με ψέματα.
Στην Ελλάδα της Δημοκρατίας δεν υπάρχει Δημοκρατία. Αυταρχισμός υπάρχει αφού «άλλοι κανονίζουν» πλέον τις ζωές μας. Την απολυταρχική νοοτροπία της «ελληνικής κυβέρνησης» ακολουθούν κατά πόδας και πολλά «αρμόδια υπουργεία». Ένα από αυτά και το «δικό μας», που δυστυχώς για όσους ηγούνται του υπουργείου τούτου, τους χαρακτηρίζει ένα ακραίος φασισμός – αφού αποφασίζουν και διατάσσουν – αφού πρώτα συνδιαλέγονται μόνο με την «κλειστή ομάδα τους» - που είναι η «ελληνικότατη WWF» και λοιπές «πράσινες οργανώσεις».
Είναι αυταρχική η νοοτροπία τους διότι θέλουν να αποφασίσουν για εμάς και αγνοούν επιδεικτικά την ύπαρξή μας. Αυταρχική διότι δεν δέχονται να συνομιλήσουν με ένα ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας – που το μοναδικό έγκλημά της είναι ότι στέκεται αντίθετη στις αμπελοφιλοσοφίες και στα «υψηλά πιστεύω» των αρμοδίων του συγκεκριμένου υπουργείου.
Με τι τρόπο αντιμετωπίζεις τον αυταρχισμό στην εποχή μας; Με ελεύθερο Πνεύμα, με αυτό που μας δίδαξε ο Διόνυσος και η παρέα του. Αυτούς λοιπόν του αρμόδιου υπουργείου – που εμείς δεν τους θεοποιούμε και δεν το αξίζουν άλλωστε – τους χλευάζουμε με τον τρόπο μας. Με την σκωπτική μας διάθεση, με την ελπίδα μας. Αυτούς που έχουν καβαλήσει το καλάμι και πιστεύουν οι αλάθητοι ότι εσαεί θα βρίσκονται σε περίοπτες θέσεις να κάνουν κουμάντο με ξένα κόλλυβα (και ο κόλλυβος αρχαία λέξη είναι – ο κόκκος του σταριού) – τους ντύνουμε καρνάβαλους.
Το ελληνικό πνεύμα το έχουν ταπεινώσει πρόσκαιρα, δεν το έχουν νικήσει – δεν μπορούν. Μπορεί η πανστρατιά του αρμόδιου υπουργείου να γελοιοποιείται με την πάσχουσα νοοτροπία της – ο οικολογικός φανατισμός της δεν έχει λαϊκά ερείσματα για να αντέξει σε διάρκεια – και όμως επιμένει να θεοποιεί τις πράξεις της. Δεν θα τα καταφέρει διότι ο κυνηγός, ο άνθρωπος που ζει στην φύση, που την αγαπά, την υμνεί, ζει από αυτήν – έχει συντροφιά του το Διονυσιακό Πνεύμα. Και σαν άνθρωπος είναι βουτηγμένος και στα λάθη, στις αμαρτίες, ζώντας κυριολεκτικά την φύση του. Αληθινός, όπως πρέπει στον άνθρωπο που δεν θέλει να αντικαταστήσει τον θεό!
Εκεί στο αρμόδιο υπουργείο, φαίνεται πως δεν πολυσκοτίζονται για τα ανθρώπινα - με τα σχέδια τους, τις ανακοινώσεις τους, τις ελιτίστικες επιτροπές τους – έχουν χάσει το μέτρο, και πορεύονται σε μεταφυσικές καταστάσεις. Ευτυχώς, για λίγο καιρό ακόμα …
========================================
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011.
