Το καπρί αυτό μας είχε γίνει εφιάλτης! Το βλέπαμε, το μυρίζαμε, το ακούγαμε, - κυρίως το νιώθαμε, πως ήταν πάντα κάπου ψηλότερα και παρακολουθούσε τις κινήσεις μας.
Ειδικά σε μένα είχε κάνει μεγάλες πλάκες!, μερικά βράδια που πήγαινα στο σπίτι με έκανε και σταματούσα στο δρόμο για να περάσει με βήμα νωχελικό αφού φρόντιζε και μου έριχνε πάντα μία περιφρονητική ματιά. Η επαφή αυτή με τον μονιά κρατάει λίγα χρόνια, από τότε που επέλεξε την περιοχή μας για τσιφλίκι του. Και από τότε φροντίζει να δίνει το παρόν στο τόπο που όρισε να περάσει βασιλικά και όμορφα.
Κατέβαινε νωρίς από το βουνό, πριν καλά νυχτώσει έκανε τη βόλτα του, να ξεμουδιάσει, να αλλάξει περιβάλλον – γιατί και στο γιατάκι του πόσο να καθίσει, πόσες ορμήνιες να δώσει στα νεαρά καπριά, πόσες ιστορίες να διηγηθεί από καρτέρια κυνηγών που χανόταν από αυτά σας αγέρας. Στις κατεβασιές του από το βουνό, αντάμωνε και άλλους κατοίκους του χωριού που αμέσως μου έλεγαν: «πω! πω! βρε παιδάκι μου, τι θεριό είναι αυτό; αν το δεις θα μείνεις με το στόμα ανοικτό». Και η δουλειά τούτη γινόταν καλοκαίρια και χειμώνες. Με το στόμα ανοικτό δεν έμενα όταν έκανα στάση να περάσει ο βασιλιάς δυτικά του Μαινάλου, αλλά τον χάζευα, τον παρατηρούσα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση η σιγουριά του, η ηρεμία του. Για κορμοστασιά δεν μιλάμε, τον υπολόγιζα κοντά στα 200 κιλά.
Παραμονή Χριστουγέννων, αξημέρωτα ακόμα, καθισμένος μέσα στο αυτοκίνητο να γλυτώσω από την φοβερή παγωνιά, ταξίδευα στην Ελλάδα με χριστουγεννιάτικα κάλαντα που άκουγα στο ραδιόφωνο. Είχα μαζί μου επίσης την καυτή σοκολάτα με το θερμός, και στο κάθισμα είχα δώσει ελαφριά κλίση προς τα πίσω. Ο κλιματισμός γλύκαινε το περιβάλλον και η ματιά ήταν καρφωμένη έξω στο σκοτάδι που άρχιζε αργά και δειλά να σπάει και να διαλύεται. Δίχως να σκεφτώ τα «γιατί», ένιωθα όμορφα, χαρούμενος σχεδόν και ας μας έχουν στείλει στον πάτο όσοι διαφεντεύουν τις ζωές μας. Η χαραυγή, αυτή η εκπληκτική στιγμή του χρόνου, ελπίδα δίνει όταν εμφανίζεται, όταν διαλύει τα βαθιά σκοτάδια και ετοιμάζει τη λάμψη του αιώνιου φωτός. Για τούτη την ευλογημένη στιγμή επί της ουσίας θέλω να βρίσκομαι στο βουνό και να κυνηγάω. Και μετά για όλα τα άλλα.
Την ώρα που έκανα αυτές τις σκέψεις, η ομάδα διάσπαρτη σε άλλα σημεία για τον τόπο που πιάναμε να κυνηγήσουμε, ξυπνούσε σιγά- σιγά κι έβγαινε από τα αυτοκίνητα να ξεμουδιάσει – την ίδια σχεδόν ώρα που ο θηριώδης μονιάς θα ανέβαινε για το γιατάκι του, να χαλαρώσει από τις πονηριές της νύχτας.
Όταν συγκεντρωθήκαμε στο «Λεύκο» για τα σχέδια της ημέρας, ο αρχηγός, ενθυμούμενος προηγούμενα «ατυχήματα» με κάτι λούτσες, ήταν σκεπτικός, συγκρατημένος από ενθουσιασμούς προγενέστερους και θα έλεγα σαφής και απόλυτος σχεδόν σε όσα είπε: «αν μετακινηθεί καρτέρι σήμερα θα αποβληθεί από την ομάδα για την υπόλοιπη σεζόν!» και κοιτούσε εμένα. Τι κοιτάς εμένα, του απάντησα, εγώ δεν είμαι καρτέρι. «Εσένα σε κοιτάω γιατί συνηθίζεις και παίρνεις κάτι υπνάκους που και που!». Να γελάσουν ήθελαν στην ομάδα μα το παγωμένο σχεδόν βλέμμα μου τους απέτρεψε!.
Το θεριό το είδαμε από το τεράστιο πέλμα του να πηγαίνει σε μέρη γνώριμα για εμάς. Το κλείσαμε από παντού, ελέγξαμε κάθε εκατοστό του εδάφους για να σιγουρευτούμε. Τα καρτέρια αν και λιγοστά στήθηκαν με επιμέλεια και με τον «φόβο της αποβολής τους» παραδόξως έμειναν σαν αγάλματα στις θέσεις τους. Ο ιχνηλάτης Τσάκαλος, αν και μικροκαμωμένος, δεν δείλιασε όταν αντίκρισε τον μονιά να του ξεφυσά με υπεροψία. Άρχισε τη στάμπα του και εμείς της παγάνας με τη σειρά μας τη δική μας δουλειά.
Όταν ξεκίνησε τον μακρύ δρόμο της ελευθερίας ο κάπρος, δεν γνώριζε ότι ο Αστυνόμος, τηρώντας τις εντολές του αρχηγού, κάθισε αμετακίνητος στη θέση του. Και ο Αστυνόμος είναι γερό ντουφέκι, το καλύτερο της ομάδας. Όταν είδε τον άγριο τυφώνα να σκίζει το δάσος με την δύναμή του και τον καλπασμό του, επώμισε με ηρεμία και σιγουριά και από τα πενήντα μέτρα το μονόβολο του έδωσε τέλος στην βασιλική πορεία του θεριού.
Ο Σπήλιος, είναι καλός εκδορεύς και ανέλαβε στη συνέχεια την δύσκολη τούτη δουλειά που ασφαλώς την κατέχει καλύτερα από το να πηδάει πίσω από ξερολιθιές στην εμφάνιση του κάπρου …
======================
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2011.
