Καλή Χρονιά να έχουμε, δύναμη - και ελπίδα ότι οι κόποι μας δεν θα πάνε στράφι, επειδή έτσι το θέλησαν μια χούφτα μετρίων πολιτικών που νόμισαν πως γίνηκαν θεοί και παίζουν με τις ζωές μας και το μέλλον μας.
Τα τριχωτά στον Μοριά θα τα δούμε του χρόνου πάλι, όσοι και αν ζούμε βέβαια με όσα συμβαίνουν στη ζωή μας. Επειδή όμως η ελπίδα παθαίνει τελευταία, ναι, είμαστε αισιόδοξοι. Και δεν θα μπορούσαμε να μην είμαστε, όλοι εμείς οι άνθρωποι που αγαπάμε την φύση, ζούμε από αυτήν, και στιγμή δεν ξεχνούμε ότι είναι η Μάνα μας.
Τα τριχωτά θηράματα στα μέρη μας τέλειωσαν, όμως η δική μας η σχέση με το βουνό, με τις ανηφοριές του, με τους αγέρηδες που δροσίζουν κι ανασταίνουν, δεν σταματά ποτέ. Όσο διαρκεί η κυνηγετική περίοδος, με αφορμή το κυνήγι, θα πάρουμε το όπλο μας να πάμε για καμιά φάσα, αλλά ως συνήθως θα μυρίσουμε το μουσκεμένο χώμα, θα μεριάσουμε μια πέτρα που φράζει ένα μονοπάτι, θα σταθούμε ακίνητοι να διαβεί παράμερά μας η πέρδικα με τα περδικόπουλα. Ναι, η πέρδικα, που την ανταμώσαμε μια φορά – αρχές καλοκαιριού πρέπει να ήταν γιατί πηγαίναμε για ψάρεμα, και μας έφραξε τον δρόμο για να περάσουν τα μικρά της! Και όταν πέρασε και το τελευταίο περδικόπουλο, μας κοίταξε αδιάφορα η μάνα και ακολούθησε τα μικρά της. Για τις μαγικές αυτές στιγμές βρισκόμαστε στο βουνό, πολλές και διαφορετικές στιγμές που αν τις αθροίσεις, έχεις τις απαντήσεις.
Τα τριχωτά βέβαια, δεν τα εγκαταλείπουμε. Τα παρακολουθούμε συνεχώς, κρατάμε σημειώσεις, παρατηρούμε τις παραξενιές τους, τις μελετάμε – και μας αρέσει η περιπέτεια τούτη, μας φέρνει συνέχεια σε επαφή με το χώμα, μας μουσκεύει στον ιδρώτα, μας κουράζει, μας γοητεύει. Μόνο πλεονεκτήματα μπορεί να έχει η παρατήρηση της φύσης. Και το παραμικρό να καταφέρεις να μάθεις, κέρδος ανυπολόγιστο είναι.
Κοντά όμως στα άγρια, μαθαίνουμε και τα «ήμερα», την ομάδα μας, τις βαθύτερες σκέψεις άλλων ομάδων, τις πονηριές τους ίσως. Και το παιχνίδι αυτό είναι εξίσου συναρπαστικό με την παγάνα. Μαθαίνουμε ο ένας τα χούγια του άλλου, τα συν και τα πλήν, και προχωράμε.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Κώστα τον Σπήλιο. Πολύτιμο μέλος της ομάδας μας, από τα μέρη της ορεινής Ηλείας, από την πανέμορφη Βρύνα με τον πανέμορφο καφενέ του μπάρμπα Μέμμου στην πλατεία της. Ο Σπήλιος λοιπόν, είναι ο κυνηγός που θα ήθελε να έχει η κάθε ομάδα. Λιγομίλητος, αποτελεσματικός, καλός σε όλες τις δουλειές του κυνηγίου, υπάκουος σε διαταγές ανωτέρων!
Έχει ασφαλώς και πολλά πλήν, δεν το συζητάμε. Στο πολύωρο καρτέρι θα ανάψει τα τσιγάρα του, αλλά επειδή είναι κύριος και φοβάται και τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει από τον αρχηγό για την αποτρόπαιη πράξη του εν ώρα υπηρεσίας, τα αποτσίγαρα τα σβήνει στην πέτρα και τα βάζει στο σακίδιο του. Δεν αφήνει ίχνη!
Άλλες πάλι φορές, όταν καταλαβαίνει ότι τα σκυλιά κυνηγάνε στην άλλη πλευρά του βουνού, αφήνει το όπλο στο παχύ χορτάρι και γέρνει να πάρει έναν υπνάκο που είναι και αναζωογονητικός όταν μάλιστα ολόγυρά του τον δροσίζουν πουρνάρια και ιτιές, και πλατάνια και φτέρες. Και ειδικότερα αν ακούει το κελάρυσμα του νερού να κατρακυλά στη ρεματιά, ο ύπνος δεν είναι μόνο γλυκός, είναι και ανάλαφρος. Δεν είναι για πολύ ώρα τέτοιος ύπνος, μόνο για δεκάλεπτα, που φτάνουν και περισσεύουν για τη συνέχεια της δύσκολης ημέρας.
Το σημαντικό για την ομάδα στοιχείο είναι ότι ο Σπήλιος θεωρείται ο κορυφαίος εκδορεύς της. Αληθινός μαέστρος στη δουλειά αυτή, στο επιστέγασμα της ολοήμερης προσπάθειας, αυτός αρχινά το δικό του έργο. Δύσκολη και επίπονη η εκδορά του αγρίου, και τέχνη αληθινή. Και ο Σπήλιος την κατέχει καλά, έχει στέρεες βάσεις, το μαχαίρι στα χέρια του γίνεται αντικείμενο τέχνης. Όταν μερικές φορές μάλιστα κουράζεται από την εκδορά, ανασηκώνει το καπέλο του να πάρει φρέσκο αέρα, και να συνεχίσει να παράγει έργο. Έχει τέτοια ένταση κατά την εκδορά που δεν κάνει στάση για ένα έστω τσιγάρο. Έχει βέβαια και βοηθούς πολύτιμους κατά την ώρα της δημιουργίας του – όλους εμάς που απολαμβάνουμε τους καφέδες μας, με το ένα χέρι στη τσέπη και ασκούμε κριτική. Αρέσουν στην ομάδα μας οι κριτικές, μας χαλαρώνουν…
====================
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012.
