Στην παλαιολιθική εποχή θυμάμαι, τα πρωινά του
σαββατοκύριακου οι δρόμοι γιόμιζαν από κυνηγούς που έτρεχαν να πιάσουν τα
καρτέρια. Όλα αυτά πέρασαν δια παντός. Και πολύ γρήγορα, Και ήσαν τόσο όμορφα,
τόσο ανθρώπινα, που δεν μπορείς να μην τα σκέφτεσαι και να τα συγκρίνεις με τη
σημερινή μιζέρια που διαχέεται παντού και βρωμίζει τον καθαρό ελληνικό αέρα. Θα
τον καθαρίσουμε όμως τον αέρα κάποια στιγμή από τις άσχημες μυρουδιές, και θα
τον αναπνέουμε ελεύθερα, θα τον βάζουμε άφοβα στα πλεμόνια μας.
Η κοινωνική κρίση που διάγουμε με πολύ σκληρό τρόπο,
με απίστευτη βία, με άθλιες πρακτικές, πρωτόγνωρες όχι μόνο για εμάς αλλά για
τον πλανήτη μας γενικότερα, θα αφήσει τα σημάδια της, αλλά θα εξοστρακισθεί, θα
εξαφανισθεί, και θα γίνει ιστορία να διδάσκεται στα παιδιά, για να μαθαίνουν
και αυτά, πως κάποτε υπήρχε ένα κράτος που θέλησαν μια χούφτα άνθρωποι να το
εξαφανίσουν από προσώπου γης. Μια συντεχνία ανθρώπων που ήσαν πολιτικοί,
τραπεζίτες, συνδικαλιστές, κλέφτες και απατεώνες, κατάδικοι και υπόδικοι,
συνασπίσθηκαν εναντίον ενός ολόκληρου λαού. Και νίκησαν ανθρώπους περήφανους,
φτωχούς και πλούσιους, τίμιους και εργατικούς. Για λίγο καιρό όμως, προσωρινά.
Μία νίκη γι’ αυτούς που θα αποδειχτεί πύρρειος. Το αίμα μας θα το πάρουμε πίσω,
τη ζωή μας επίσης που θέλησαν να εξαφανίσουν.
«Τι φοβάσαι;», ακούστηκε να μου λέει η φωνή του
Δάσκαλου (καθηγητής φυσικής), «τον θάνατο;». Όχι Δάσκαλε, δεν τον φοβάμαι.
«Τότε, γιατί είσαι υποκριτής; Γιατί είσαι απατεώνας; Γιατί είσαι κλέφτης; Γιατί
προσκυνάς τις θρησκείες». Δεν προσκυνάω καμία θρησκεία Δάσκαλε. «Ναι, αλλά τότε
γιατί είσαι υποκριτής και απατεώνας;».
Πλατωνικά τα ερωτήματα του Δάσκαλου, που χιλιάδες
χρόνια τώρα δεν έχουν βρεθεί απαντήσεις που να εξηγήσουν τα ανθρώπινα. «Τι
σημαίνει δικαιοσύνη, ξέρεις;». Μα η απανομή του δίκαιου, το έργο του δικαστή να
απονέμει το δίκαιο, του απάντησα ελαφρώς τρομοκρατημένος. «Ναι, αυτό το ξέρεις,
είσαι δίκαιος άνθρωπος λοιπόν;». Αν τηρώ τους Νόμους δεν είμαι;. …………
Ο Δάσκαλος είναι κυνηγός, τη ζωή του την έχει κάνει
απλή, την μίζερη καθημερινότητα καταφέρνει και την διώχνει μακριά, να μην τον
μολύνει, κατάφερε και έχτισε τον κόσμο του και τον έκαμε λιτό.
Ο κατάλληλος καιρός είναι, για να αποτινάξουμε από
πάνω μας όσα σκουπίδια έχουν συσσωρευτεί με το πέρασμα των χρόνων, και όσα μας
εμπόδιζαν να δούμε τη ζωή από άλλη σκοπιά, από εκείνη του λιτού και απέριττου.
Και το κυνήγι προσφέρεται, σου παρέχει πλην των θηραμάτων, και την απλότητα της
ζωής που μπορεί να μεταφραστεί από ένα απλό γεύμα με κρεμμύδια και ντομάτες,
μέχρι την μοναδική ευχαρίστηση να σκύψεις στο γάργαρο νερό και να το γευτείς με
τις δυό χούφτες σου. Σου δίνει τη χαρά να συλλογιστείς όλα τα ανούσια και
γελοία καμώματα μιας συντεχνίας ανθρώπων, και να τους απορρίψεις από τη ζωή σου.
Οι εικόνες της φύσης, οι αρμονικά φτιαγμένες από την εξέλιξη της ζωής, μπορούν
να σταθούν αρωγός σε κάθε μας προσπάθεια, σε κάθε μας βήμα – εκεί που
συναντούμε δυσκολίες αξεπέραστες, ανυπέρβλητες.
Ναι, το κυνήγι μπορεί να μας κάνει δυνατούς, αφού
μέσα από αυτό αποκαθάρει η σκέψη μας και έχουμε τη δυνατότητα να διακρίνουμε με
νηφαλιότητα, με λογική, ανυπόκριτα, κάθε απατεώνα και κλέφτη, που αποφάσισε για
εμάς ερήμην μας. Το θέμα – όπως έλεγα και σε ένα καλό φίλο που αντιμετώπιζε
δυσκολίες στην εργασία του, είναι ότι δεν μπορούν οι ανήθικοι να κερδίσουν τους
ηθικούς – και δεν ηθικολογώ, όπως δεν μπορούν να μας κάμψουν.
Η ανθρωποφαγία ακμάζει στον καιρό μας, αλλά για πόσο
ακόμα; Η περίοδος της έχει ημερομηνία λήξης. Εμείς όμως, άνθρωποι απλοί,
κυνηγοί αληθινοί της ζωής, τον δρόμο τον γνωρίζουμε καλά, είναι γεμάτος
ανηφοριές και εμπόδια, περνά μέσα από βούρκους και φοβίες – αλλά όλο αυτό το
δύσκολο ταξίδι σε αποζημιώνει στο τέλος όταν θα φτάσεις ψηλά στο διάσελο και θα
αγναντέψεις ολόγυρα το μεγαλείο της ζωής, βάζοντας στην άκρη ολότελα όσα οι
ανθρωποφάγοι της εποχής μας έφτιαξαν.
Το κυνήγι τελικά, ίσως δεν είναι μόνο η αφορμή, ίσως
είναι κάτι περισσότερο που δεν είχαμε σκεφτεί μέχρι σήμερα. Και θα κυνηγάμε
λεύτερα στα ψηλά βουνά μας, και πέρδικες, και αγριογούρουνα – και το μυαλό μας
θα δυναμώνει γιατί γνωρίζουμε ότι στα χαμηλότερα κυκλοφορούν οι ύαινες που
τρέφονται με πτώματα. Όχι όμως τα δικά μας…
=====================
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την
Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012
