Σαν να άρχισε ο χειμώνας να κάνει τα πρώτα του
βήματα….. Για εμάς τους κυνηγούς ο χειμώνας είναι ευλογία – και για όσους
γενικότερα νοιάζονται και αγαπούν την φύση. Για άλλους, ειδικότερα για όσους
κάθονται απέναντι από μία οθόνη plasma
και ακούνε συνεχώς για τον φόβο και τον τρόμο, μάλλον είναι δυστυχία.
Από την πρώτη ημέρα που άνοιξε το κυνήγι, τον
χειμώνα περιμένουμε για να δούμε «άσπρη μέρα», για να ανταμώσουμε τα θηράματά
μας και να γευθούμε τους κόπους μας. Θα πυκνώσουν οι μπεκατσάδες, θα φανούν
περισσότεροι ρομαντικοί περδικάδες, και σαφώς θα δούμε κι εμείς οι γουρουνάδες
περισσότερα και φρέσκα αχνάρια να κάνουν βόλτες στο βουνό.
Τον ζητάνε, τον θέλουν τον χειμώνα τα αγριογούρουνα,
τους έχουν λείψει οι καλές λούτσες για να πάρουν το λασπωμένο μπάνιο τους, να
τριφτούν και να ξυστούν σε κορμούς δέντρων και να μας δηλώνουν με παρρησία την παρουσία
τους, σαν να μας φωνάζουν: «εδώ είμαστε, πιάστε μας….». Και βέβαια, εμείς στις
προκλήσεις δείχνουμε διάθεση καλή. Η ιχνηλασία από εδώ και πέρα αποκτά άλλη
νοστιμάδα, η εμπειρία από το ψάξιμό της μας ωφελεί πολλαπλά, η ομάδα αρχίζει
και λειτουργεί καλύτερα, σοφότερα, δείχνει περισσότερη αποφασιστικότητα, η
σιγουριά καθρεφτίζεται σε κάθε γελαστό πρόσωπο.
Όταν βγαίνει ο κάπρος για σεργιάνι και κάνει σαματά
στο διάβα του, αναζητώντας πότε την τροφή του και πότε τον έρωτα στις λούτσες –
αδιάντροπος σαν είναι και μπερμπάντης, εμείς έχουμε ελπίδες. Και όταν αρχίζει
το κυνηγητό, κατά περίεργο τρόπο, το βουνό σωπαίνει, και ακούγονται τα ακούραστα
σκυλιά να ακολουθούν με ευλάβεια τη φύση τους.
Με το κυνήγι όσοι ασχολούνται, είναι σε θέση να
καταλάβουν πως είναι η πραγματική ζωή. Όχι σαν άλλους που την ωραιοποιούν και
την θέλουν μπάσταρδη. Η ζωή είναι σκληρή, βίαιη, εμπεριέχει πολύ πόνο και φόβο,
τα αδύνατα τρέμουν στο πέρασμα των δυνατών, και πάντοτε επικρατεί ο
δυνατότερος. Μπορεί, αν επεκτείνουμε την διαδικασία αυτή, να μας ξενίσει, να
μας κακοφανεί ο νόμος ο φυσικός. Αλλά αυτός είναι, δεν μπορούμε να τον
αλλάξουμε παρά μόνο να προσαρμοστούμε σε αυτόν. Και όσο καταφέρνουμε να
ακολουθούμε την προσαρμογή αυτή, έχουμε ελπίδες και για το αύριο. Αν δεν τα
καταφέρνουμε, το μέλλον στέκεται αβέβαιο και θολό.
«Συν Αθηνά και χείρα κίνει», έλεγαν οι δικοί μας
άνθρωποι εδώ και χιλιάδες χρόνια – γιατί εκείνοι οι τύποι είχαν κατανοήσει
απόλυτα τις λειτουργίες της ζωής και της φύσης και προσαρμόζονταν εύκολα. Εμείς
λοιπόν, κυνηγοί όντες της ζωής και του θηράματος, δεν περιμένουμε τίποτα να μας
χαριστεί, το διεκδικούμε, και το παίρνουμε. Και μπορεί αυτό να λέγεται
αγριόχοιρος, ή μπεκάτσα, ή πέρδικα, αλλά και ζωή. Μπορεί να είναι η
καθημερινότητα, μπορεί ο έρωτας και η αστραφτερή ματιά, μπορεί ακόμα η
μικροχαρά της στιγμής. Δικά μας είναι όλα, και τα αρπάζουμε. Δεν ρωτάμε.
Ευλογημένο λοιπόν το κυνήγι και τα επακόλουθά του.
Ευλογημένη και η ζωή. Το κυνήγι δημιουργεί αντιστάσεις σωματικές και ψυχικές, η
ζωή είναι το πέρασμα στο επέκεινα. Δικά μας όλα, να τα ορίσουμε όπως θέλουμε,
όπως αρμόζει σε ανθρώπους ελεύθερους και αξιοπρεπείς.
Τώρα τον καλό χειμώνα, που θα είναι ο δυσκολότερος
που έζησε η δική μας γενιά, όπως λένε αυτοί που νομίζουν πως «παλεύουν» για την
ευημερία μας, εμείς μπορεί και να ματώσουμε με όσα θα περάσουμε. Μπορεί να
γευθούμε πίκρες. Αλλά το κεφάλι δεν θα το σκύψουμε, δεν θα αφήσουμε κανένα
φελλό και κανένα ανθρωποφάγο όν, να μας κάνει ζάφτι.
Εκεί ψηλά στο ξεροβούνι, βρίσκεται μια πέτρα μοναχή
της. Και την τρυπά στην καρδιά της μια πηγή, που αναβλύζει γάργαρο νεράκι,
ολόφρεσκο, χωνευτικό και γευστικότατο. Για εμάς τους «μύστες», τους κυνηγούς,
αυτό λέγεται ζωή. Και είμαστε τυχεροί που αντικρίζουμε τέτοια μοναδική εικόνα.
Τυχεροί που μετέχουμε στη διαδικασία της ζωής. Τυχεροί, και πάνω απ’ όλα
άνθρωποι, αφού μπορούμε και κοιτάζουμε πάντοτε ψηλά.
Όταν θα ανταμώσετε την σκληρή πέτρα να ξερνά από τα
σπλάχνα της τη ζωή την ίδια, σταματήστε, και ευλαβικά κοινωνήστε την. Αυτό
είναι το κυνήγι …
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την
Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012
