Εδώ είμαστε…. στη καλύτερη εποχή του κυνηγίου. Η
μέχρι σήμερα μαλακωσιά του καιρού δίνει το βήμα από εδώ και πέρα στον καλό
χειμώνα – που ας σημειωθεί, σύμφωνα με τα Μερομήνια προβλέπεται να είναι
χειμώνας γερός, και θα έχει και διάρκεια. Για να δούμε…..
Δεν ξέρω τι κάνετε εσείς οι πουλάδες, για εμάς όμως
τους οπαδούς των τριχωτών και μεγάλων θηραμάτων, ένα έχω να ειπώ: υπάρχει
θήραμα εν αφθονία. Από την Θράκη και την Ήπειρο, μέχρι την Πελοπόννησο και την
Αττική – ναι, την Αττική, που την έχουν ζώσει την κατακαημένη τα άγρια κοπάδια
και μαθαίνουν νέα κατατόπια.
Φέτος – τι ειρωνεία άραγε, που τα άγρια κάνουν
βόλτες ανεμπόδιστα στην εξοχή, εμείς δεν βρισκόμαστε στα βουνά και στα
καταράχια. Κάνουμε αιματηρές οικονομίες να πληρώσουμε τα χαράτσια και το
δημόσιο χρέος – που γνωστό τοις πάσι είναι, ότι, το βάλαμε στην πανταλόνα! Και
μας κυνηγάνε θεοί και δαίμονες, σαν άλλους κακοποιούς, και δεν μας αφήνουν σε
χλωρό κλαρί. Μάλιστα, κάποιοι λένε, πως το κράτος στήνει μπλόκα και στα βενζινάδικα
– και όποιος κάνει το λάθος και προμηθευτεί πετρέλαιο θέρμανσης, τον πάνε
δεμένο χειροπόδαρα στη στενή για το πόθεν έσχες!
Ωραία κόλπα στη ζωή μας την πολυτάραχη, νέα ήθη
επίσης που ξεπήδησαν εν μία νυκτί και σκοπό έχουν να μας κάμψουν. Αλλά, δεν ξέρουν
οι σχεδιαστές της οικονομίας και της «προόδου», ότι, εμείς, δεν καταλαβαίνουμε
από φόβους και τρόμους, από παιχνίδια πολιτικής και εξουσίας. Εκείνο που
καταφέρνουν – και σίγουρα δίχως να το προβλέψουν οι προβλεπτές της παγκόσμιας
κρίσης (φεύ!), είναι ότι μας στερούν σε μεγάλο βαθμό το κυνήγι.
Δυστυχώς, τα βουνά άδειασαν από κυνηγούς – και όπου
υπάρχουν, λιγοστοί είναι, σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Ολόκληροι κυνηγότοποι,
πλούσιοι σε θηράματα, μένουν φέτος απάτητοι, τα μονοπάτια τους νιώθουν μοναξιά
από την γλυκιά πατημασιά του κυνηγού, οι ταπεινές πηγούλες σκιάζονται από τη
μοναξιά. Αληθές είναι δυστυχώς, και το παρατηρεί ο καθένας μας στον δικό του
κυνηγότοπο – που άλλοτε, «στέναζε» από βουές, από πειράγματα, από τους καπνούς
της φωτιάς. Σώπασε κι αυτή που ζέσταινε τα πρωινά τις παρέες, που έψηνε το
τσουκάλι με τα ροφήματα, χώθηκε από πέτρες περασμένων κυνηγίων.
Πράγματι, η φετινή εμπειρία από τα κυνηγοτόπια,
είναι εξωπραγματική. Ολόκληρες εκτάσεις, πλάγια ατελείωτα, κοιλάδες γεμάτες
ζωή, φρέσκες από την εποχή της βροχής – διάσελα αμέτρητα και γυμνά κορφοβούνια
– δεν έχουν τον σύντροφό τους, τον κυνηγό - άλλες, και απαραίτητα αναγκαίες οι
φετινές προτεραιότητές του, που να βρεθεί χρόνος, ή διάθεση, ή χρήμα έστω και
λιγοστό, για μια βόλτα στη φύση.
Δεν πάω μακριά, στη δική μας ομάδα, για πρώτη φορά,
το τελευταίο Σαββατοκύριακο δεν κυνηγήσαμε. Η μισή ομάδα μαζεύει ελιές – αφού
και η ελιά στον καιρό της είναι, και η άλλη μισή που έρχεται από την Αθήνα, δεν
κατάφερε να ανταποκριθεί στην συνηθισμένη μας συνάντηση. Πέρα από τις
επαγγελματικές ασχολίες του καθενός μας με τα απρόοπτα αρκετές φορές (ο ένας
πήγε Αμερική σε Συνέδριο, ο άλλος στη Θεσσαλονίκη σε σεμινάρια, ο τρίτος, ο
ταξίαρχος, είχε υπηρεσία, κτλ.), αφήσαμε τον κυνηγότοπο μοναχό του.
Όπου δεν πατά την αρβύλα του ο κυνηγός, να την
μουσκέψει με ιδρώτα της ανηφοριάς, δρα ανενόχλητος, ανεμπόδιστος ο πανταχού
παρών λαθροθήρας – αυτό το όνειδος της κυνηγετικής μας δραστηριότητας. «Στην
αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται» λέει σοφά ο λαός μας. όχι όμως για πολύ, γιατί
με μαθηματική ακρίβεια, ο κάθε κατεργάρης πιάνεται κάποτε στη φάκα. Μπορεί ο
λαθροθήρας να δραστηριοποιείται όπως τον βολεύει την δύσκολη αυτή εποχή,
στατιστικά όμως, θα νιώσει κάποτε το μακρύ χέρι του Νόμου. Και το χειρότερο γι’
αυτόν είναι ότι τα παλιά αποκούμπια που είχε, ρεμπεσκέδες πολιτευτές και άλλους
κολλητούς της κρατικής μηχανής, δεν θα τους έχει ποτέ πάλι. Τα αποστήματα της
δημόσιας ζωής μας, η ίδια η ζωή και οι συνθήκες της, τα απέβαλαν δια παντός.
Ένα Σαββατοκύριακο αφήσαμε τον κυνηγότοπό μας και
νιώθουμε ένα μεγάλο κενό, ένα σφίξιμο στη καρδιά, μία λύπη να μας διαπερνά.
Όμως όχι, ακόμα και γυμνοί, τον όμορφο τόπο μας θα τον περπατούμε, να παίρνουμε
δύναμη απ’ τα’ άγια χώματά του …
======================
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την
Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012.
