Το καρτέρι της ομάδας που ήταν κοντά στον δρόμο και
μη έχοντας άλλη ευκαιρία, χτυπά το μικρό καπρί από μακριά με μπίλιες, μακρύτερα
ίσως και από 50 μ. Αυτό έπεσε και σηκώθηκε πάλι παίρνοντας το δρόμο του.
Φτάνοντας γρήγορα στο δρόμο ο κυνηγός, βλέπει το
καπρί καταγής, ασάλευτο. Ειδοποιεί την ομάδα που αρχίζει να συγκεντρώνεται
σιγά- σιγά. Ανακάθεται σε ένα βράχο και περιμένει, έχει δέσει και το σκύλο σε
ένα κλαρί και κάνει τσιγάρο. Όταν σταματά μπροστά του ένα sun και βγαίνουν από μέσα 4 παλικάρια,
δεν πολυσκοτίζεται.
Τα παλικάρια όμως, φορτώνουν το καπρί στο αυτοκίνητο
και πάνε να φύγουν! Τότε ο κυνηγός, βλέποντας την αδιαντροπιά των περαστικών,
αρχίζει και φωνάζει, ένας αυτός, τέσσερις οι άλλοι, τα «καλά παιδιά». Πατάνε
γκάζι και χάνονται τα καλόπαιδα και ο κυνηγός πίσω να καταριέται θεούς και
δαίμονες. Η ομάδα, αντί να φτάσει στο θηρευμένο καπρί της, πιάνει τις βίγλες
της Αρκαδίας, τα σούρματα και τα διάσελα, τρέχει να αποκλείσει δρόμους – και
όλα αυτά για να σταματήσουν το ακριβό sun με τους φτηνούς επιβάτες του.
Η επιχείρηση «αποκλεισμός των κλεφτών» απέδωσε
καρπούς. Κατάφεραν και ακινητοποίησαν την «χαρούμενη παρέα» στης Καρκαλούς τα
ισιώματα. Τα αίματα άναψαν, οι «παλιοκλέφταις» (που θα έλεγε και ο Κολοκοτρώνης
αν ζούσε), ισχυρίζονταν ότι το καπρί το χτύπησαν αυτοί με το αυτοκίνητό τους.
Έφτασε και η αστυνομία για τα περαιτέρω. Άκουσε ο αξιωματικός και τις δυό
πλευρές, ρώτησε που είναι το καπρί για να το δεί. Και τότε τα καλόπαιδα
ισχυρίστηκαν ότι το είχαν αφήσει εν χωρίω Ράφτη, στο τάδε σημείο. «Το ξέρετε
ότι είστε παράνομοι, αφού ισχυρίζεστε ότι χτυπήσατε το καπρί με το αυτοκίνητό
σας; Γνωρίζετε ότι έπρεπε να καλέσετε την Θηροφυλακή να το παραλάβει;» Στα
λόγια του αστυνόμου, τα παλικάρια αλληλοκοιτάχτηκαν αμίλητα. «Μα δεν το έχουμε
σας είπαμε, βρίσκεται εκεί…..».
Το καπρί όμως δεν βρέθηκε πουθενά. Οι λαθραίοι, όταν
γύρισαν οι κυνηγοί πίσω για την αναζήτηση του χαμένου κάπρου, το φόρτωσαν από
παρακείμενη πρόχειρη κρυψώνα και αναχώρησαν περιχαρείς προς Αθήνα. Στο χωριό
τους είχαν πάει, στη Λυσσαρέα Αρκαδίας, ίσως να κουβαλούσαν και το λάδι της
χρονιάς τους, αλλά και έτσι ακόμα, ένας κλεμμένος καπράκος «30ρης» είχε χώρο
ανάμεσα στα άλλα καλούδια τους.
Η ομάδα όμως τον κάπρο της δεν τον ξέχασε. Έπειτα
από πολλές ανταλλαγές τηλεφώνων, λένε οι κλέφτες στους νοικοκυραίους: «εντάξει,
εμείς έχουμε τον κάπρο, αλλά θα τον μοιράσουμε στη μέση». Όχι, απάντησε με
λόγια στέρεα είς των κυνηγών, «τον κάπρο θα τον παραδώσετε ολόκληρο στον αρχηγό
μας, στο χωριό». Και σαν αμαρτωλά πλήν μετανοημένα παιδιά, παρέδωσαν με
εταιρεία μεταφορική τον κάπρο σε αυτούς που τον θήρευσαν.
Τα παραπάνω, μοιάζουν σαν αστεία, αλλά δεν είναι. Το
πώς καταδέχτηκαν τέσσερις άνθρωποι να προβούν σε τέτοια ενέργεια, με ξεπερνά
τελείως. Δεν ξέρω τι να υποθέσω. Για αυτό το ασήμαντο συμβάν, αλλά και για
πολλά περισσότερα άξια λόγου γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας, φταίει
πράγματι η κρίση. Αλλά όχι η οικονομική. Η κρίση αξιών φταίει, η σαπισμένη
νοοτροπία μας, ο ψευτοτσαμπουκάς και ο ετσιθελισμός. Φταίνε και άλλα, που πάνε
πίσω, στην Παιδεία μας. Αυτήν που πήραμε από τα σχολεία αλλά κυρίως από το
σπίτι μας.
Αν οι άνθρωποι αυτοί δεν γεύτηκαν ποτέ αγριόχοιρο
στη ζωή τους (που δεν το πιστεύω), ας ζητούσαν. Τα παιδιά της ομάδας θα τους
έδιναν. Αλλά πάλι, τέσσερις νοματαίοι εναντίον ενός, φανερώνει και ανανδρία. Ας
το δούν αν θέλουν οι τέσσερις συμπολίτες μας, η αυτοκριτική δεν έβλαψε ποτέ
κανένα! .
Κάθε εβδομάδα, κάνουμε σχέδια για την επόμενη, για
το κυνήγι μας. Τι θα κάνουμε, που θα πάμε, αν έχει γουρούνια εκεί ή αλλού, αν
θα δώσουμε όλοι το παρόν, αν όχι, και τόσα ακόμα πράγματα που μας αρέσουν. Κανονίζουμε,
ποιος θα φέρει το προσφάι, ποιος τις σοκολάτες, ποιος το κρασί, ποιος τα
παγανοφύσιγγα, ποιος θα ψήσει τον καφέ. Τόσες κουβέντες, για το κυνήγι. Μα στην
ουσία για την παρέα, για την επιστροφή στις ρίζες μας, στα κακοτράχαλα βουνά
μας.
Και εκεί που ο ιδρώτας και η κούραση έχουν τον πρώτο
λόγο και ας είναι καταχείμωνο, εκεί που παίρνουμε καρπούς από τη μάνα γη, εκεί που
δεν ενοχλούμε, περνά ένα sun
με τέσσερις εποχούμενους και σου χαλάνε τη διάθεση. Ας το κοιτάξουν οι
συμπολίτες μας …
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την
Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012. Δύο ημέρες πριν την «μαϊμού» συντέλεια του Κόσμου …
