Διάβασα πρόσφατα ένα κυνηγετικό παραμύθι (και
δυστυχώς δεν θυμάμαι που), που μιλούσε για ένα κυνηγό που πυροβολώντας το
θήραμα σε ένα θάμνο, άκουσε ένα «Ώχ!», αλλά παραδόξως δεν βρήκε ούτε το θήραμα
μα ούτε κάτι άλλο που να δικαιολογούσε το παράξενο «Ώχ!».
Αφού ο κυνηγός εξάντλησε όλες τις εκδοχές για το
άγνωστο «Ώχ!», και αφού δεν έβγαζε άκρη, κάθισε σε μια πετρούλα και παρατηρούσε
τα πράγματα γύρω του. Μέτρησε στον ουρανό χιλιάδες αποχρώσεις του γαλάζιου,
καταχώρησε χιλιάδες διαφορετικούς ήχους στο μυαλό του, διαπίστωσε επίσης
χιλιάδες διαφορετικά είδη χλωρίδας σε μια ακτίνα πολύ μικρή από αυτόν. Ξέχασε
το κυνήγι και το ανεξήγητο «Ώχ!» και αφέθηκε στο μεγαλείο της φύσης.
Το παραμύθι αυτό, είμαι βέβαιος, προέρχεται από
κυνηγό. Από άνθρωπο δηλαδή που κοινωνεί τα μυστήρια της φύσης, που ζει σε
αυτήν, που αντλεί την τροφή του από αυτήν, και το κυριώτερο – είναι μέλος της
αναπόσπαστο. Ο σκοπός λοιπόν του κυνηγού είναι η εμπλοκή του σε τούτο το
μυστήριο της φύσης.
Μπορεί να ξενίζει αρκετούς η θέση αυτή, και ασφαλώς
πολλές απόψεις θα βρεθούν αντίθετες. Όμως, ας μην ξεχνάμε, ότι όλοι εμείς που
διάγουμε μέρος του βίου μας στα δάση, στα βουνά, στις λαγκαδιές, στα ποτάμια
και στις λίμνες, φέροντας μαζί μας ένα όπλο και τον πιστό μας φίλο τον σκύλο,
δεν κάνουμε τίποτα λιγότερο από το να ακολουθούμε τους χιλιάδες ήχους και
χρώματα που κυκλώνουν τη ζωή μας.
Αρνητική πρακτική είναι αυτή που δεν μας αφήνει
χρόνο όταν κυνηγάμε, να απολαύσουμε το περιβάλλον στο οποίο βρισκόμαστε και το
οποίο εξ αντικειμένου είναι μοναδικό. Και τούτο γιατί λαθεύουμε στο στόχο μας
που ουσιαστικά δεν είναι η καταβολή του θηράματος αλλά η δική μας σωματική και
πνευματική πληρότητα από τη σχέση αυτή.
«Να σου πω κάτι που παρατήρησα και που δυστυχώς
συνέβη και σε μένα», μου έλεγε προχθές ο καλός φίλος ο Μπάμπης, από την ωραία
παρέα που κουτσοπίναμε σε ταβερνάκι της Ψάθας. «Ήμασταν στο μοναστήρι της Αγίας
Παρασκευής στο Μονοδέντρι, πάνω από τη χαράδρα του Βίκου. Όλοι και όλες βγάζαμε
χαζοχαρούμενες φωτογραφίες με φόντο τη μονή ή τη φαραγγιά, αλλά ουσιαστικά, δεν
καθίσαμε με την ησυχία μας ούτε έστω 5 λεπτά να απολαύσουμε το εκπληκτικό
εκείνο σημείο της ελληνικής γης».
Από την Αγία Παρασκευή, του είπα, ένα μονοπάτι,
φτιαγμένο πάνω στο βράχο, συνεχίζει και σε 10 λεπτά σε οδηγεί σε μια σπηλιά που
χάσκει στην απότομη μαγευτική χαράδρα. Μάλιστα, πριν από χρόνια, λίγο πριν τη
σπηλιά, το πέτρινο μονοπάτι είχε υποχωρήσει και στο κενό που δημιουργήθηκε,
είχαν απλώσει πρόχειρα κάτι τάβλες για να περάσεις. Εκεί στη σπηλιά πήγατε; Τον
ρώτησα. «όχι, δεν πήγαμε, μα σου είπα, χάσαμε ουσιαστικά την ομορφιά τραβώντας
φωτογραφίες στημένες και κάναμε «ζζζζζζζ» για να φαίνονται τα ωραία μας
δόντια!».
Όσο εμείς τα πίναμε στην άκρη του κύματος και λέγαμε
ιστορίες που τις γεννά η καλή διάθεση και η απλότητα, , πίσω στο σπίτι του
Μπάμπη, ο μικρός ποιμενικός που πρόσφατα απόκτησε, εκπαίδευε την παρ’ ολίγο νονά του και της
έδειχνε πώς να του φέρεται για να είναι υπάκουος. Εκείνη εκτελούσε με ακρίβεια
τις οδηγίες του και – τόσο πειστικός ήταν ο μικρός ποιμενικός, που στο τέλος
αφέθηκε στις διαταγές της (και καλά!).
Τα μυστήρια της φύσης όπως προείπα, βρίσκονται
παντού, στο τραχύ δάσος και στην σκληρότητα της σάρας, αλλά και δίπλα μας, στον
κήπο μας, εκπαιδεύοντας ένα σπάνιο σκύλο. Σπάνιο όχι επειδή δεν υπάρχει άλλος
σαν αυτόν, μα διότι, η κάθε οντότητα, ο κάθε άνθρωπος και ο κάθε σκύλος, το
κάθε ζώο εν ολίγοις, έχει τη δική του μοναδική και σπάνια ιδιοσυγκρασία. Την
δική του μυστήρια αφετηρία και τον δικό του άγνωστο δρόμο. Και επειδή
ειδικότερα ένας μικρός ποιμενικός έρχεται από πολύ μακριά, από τη χάση του
χρόνου και του φεγγαριού, τόσο περισσότερο το μυστήριο δυναμώνει και φτιάχνει
τις δικές μας ιστορίες, τα παραμύθια σαν αυτό που διάβασα. Ουσιαστικά, μιλώντας
σε έναν αρχαίο σκύλο, μαθαίνουμε, άθελα μας, ή μάλλον μυούμαστε στα μυστήρια
στα αληθινά, αυτά που η φύση έστησε πάνω στη γη μας, για να δώσει στη ζωή μας
περισσότερη ομορφιά.
Γιατί, αν κάποιος μας νοιάζεται πραγματικά αυτός δεν
είναι άλλος από τη φύση. Αρκεί να ανακαλύψουμε την καλοσύνη της. Και την
απλοχεριά της.
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την
Τετάρτη 24 Απριλίου 2013
