Εδώ στο χωριό, οι λιγοστές ψυχές που πυρώνονται στο τζάκι, γνωρίζουν καλά τα γυρίσματα του καιρού. Και σήμερα οι καμινάδες είναι στα πάνω τους. Μέσα στο παραγώνι, η θράκα έχει γεμίσει από κάστανα, πατάτες και γεύσεις. Ο σοφράς φιλοξενεί τη μποτίλια το τσίπουρο και τα μισοάδεια ποτήρια. Τα πρόσωπα, είναι γελαστά και αναψοκοκκινισμένα, από τη φωτιά θες ή από το γλυκό οινόπνευμα.
Έξω, η θερμοκρασία είναι πολύ κάτω από το μηδέν. Και όλα τριγύρω κάτασπρα να δείχνουν τον καλό χειμώνα. Η απόλυτη ησυχία σπάζει αραιά και που από κάποιο γάβγισμα του φύλακα σκύλου. Τα πάντα κυλούν με ηρεμία.
Στις πηγές που βρίσκονται στα ψηλότερα, έφτασα με δυσκολία. Ένα παχύ στρώμα πάγου και στη ρίζα του να κυλά η ζωή. Παλαιότερα, ο θεός των πηγών ήταν ο Ποσειδώνας ο Ίππιος. Πολύ αργότερα απαρνήθηκε τις πηγές, τις λίμνες, τα ποτάμια και έγινε θεός των θαλασσών. Η πηγή όμως δεν ξέχασε ποτέ τον πατέρα της, τον δημιουργό της. Και φροντίζει από τότε, λικνίζοντας το κορμί της ανάμεσα από σχισμές βράχων στα έγκατα της γης, και ξεπηδά στην επιφάνειά της ύστερα από μακρύ και κουραστικό ταξίδι. Μας δίνει ζωή ευχαριστώντας τον δημιουργό της.
Και εμείς, κάτοικοι και φιλοξενούμενοι στον θαυμαστό πλανήτη μας, οφείλουμε να προστατεύσουμε τις πηγές. Την φύση μας την ίδια. Όλα άσπαστος κύκλος, σε ένα συναρπαστικό παιχνίδι που το αρχινά η ζωή και το ολοκληρώνει ο θάνατος. Όλα μία φυσική συνέχεια σε αυτό που ονομάζομαι Κόσμο, ομορφιά δηλαδή.Παρατηρώντας το δρομολόγιο του νερού, διαπιστώνω τη χαρά που δίνει στο πέρασμα του. Στο κάθε πλάσμα της φύσης είτε αυτό λέγεται άνθρωπος είτε ζώο ή πουλί ή ταπεινό βοτάνι. Διαπιστώνω ότι αυτό το ευλογημένο νερό θρέφει με αγάπη τον οποιοδήποτε κάτοικο αυτού του πλανήτη. Δίχως να γυρεύει ανταμοιβή, δίχως να περιμένει ένα «ευχαριστώ». Και όλοι οι κάτοικοι στον πλανήτη μας, εκτός από εμάς τα έλλογα όντα, δέχονται με ευγνωμοσύνη το δώρο του Ίππιου Ποσειδώνα. Εμείς, με τα έργα μας και τον τρόπο που ζούμε, φροντίζουμε για τα χειρότερα. Η ασέβεια αυτή, μας έκανε να εκπέσουμε στα μάτια του δημιουργού. Και από το χρυσό γένος που όλα γινόντουσαν με σύνεση και τάξη, φτάσαμε στην εποχή του σιδήρου που κυρίαρχο συστατικό της είναι η παράνοια.
Εμείς όλοι, είμαστε από τη φύση μας κυνηγοί. Αρέσει δεν αρέσει η εκδοχή αυτή, ο άνθρωπος από τα πρώτα του δειλά βήματα στον πλανήτη μέχρι και σήμερα, παρέμεινε κυνηγός. Για την επιβίωση. Για τον άσπαστο κύκλο. Τολμώ να πώ ότι ο άνθρωπος, για να ανταμώσει και πάλι τον προορισμό του, οφείλει να πάει πάλι στη φύση. Να γίνει και πάλι κυνηγός. Να εισχωρήσει στα μυστικά της και να διδαχθεί.
Εμείς οι κυνηγοί, αν ξεπεράσουμε τα «εγώ» μας, μπορούμε να φέρουμε πάλι κοντά μας τον Ίππιο Ποσειδώνα.
--“Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό του «Τύπος - Κυνήγι του Ελεύθερου Τύπου» την Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009”--
