«Μπήκαν στη πόλη οι οχτροί» τραγουδούσε ο μεγάλος και αξέχαστος Νίκος Ξυλούρης. Και ο στίχος αυτός ήλθε στο νού μου στο καθημερινό εικοσάλεπτο άδειασμα του μυαλού και στο κενό που δημιουργείται μέχρι την ολική επαναφορά στα καθημερινά!. Καλά είμαι γιατρέ μου; Ρώτησα μια φορά κολλητό φίλο μου ψυχίατρο! «καλά είσαι παιδί μου» με καθησύχασε ο δόκτορας. Και ησύχασα, μου έφυγε ένα βάρος!.
Το «μπήκαν στη πόλη οι οχτροί» το άκουσα από τα χείλη συμπατριώτη μία φορά πριν από λίγα χρόνια που είδε να περνάνε κυνηγοί από το χωριό. Γιατί είναι οχτροί μπάρμπα; Γιατί παιδάκι μου αυτοί δεν είναι κυνηγοί, στρατός είναι ολάκερος σε φάλαγγα. Δεν βλέπεις; Δεκαπέντε αυτοκίνητα και βάλε και σε κάθε αμάξι δύο και τρία και τέσσερα άτομα. Για κυνήγι πάνε ή για να πάρουνε την πόλη;
Η αλήθεια είναι πως παλιότερα – όπως έλεγε στο προηγούμενο τεύχος και ο πρόεδρος της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Πελοποννήσου, οι μεγάλες ομάδες υπήρχαν και σκόρπιζαν τον τρόμο με τα πολυπληθή μέλη τους της τάξης των 40 – 50 ατόμων! Και είχαν γίνει πολλά ευτράπελα και σοβαρά επεισόδια με τους «καταδρομείς» του γλυκού νερού. Και βέβαια, τέτοιοι στρατοί ζούσαν και συντηρούνταν από το εμπόριο του κρέατος των αγρίων. Και όλες οι ομάδες που κυνηγάμε στην Πελοπόννησο, είχαμε έλθει σε επαφή με τους «αρματολούς και κλέφτες» των ορέων, είτε εκ του εγγύς είτε μαθαίνοντας από τρίτους για τις «θαυμαστές πράξεις τους».
Ευτυχώς όμως, με τη πάροδο του χρόνου οι μισθοφορικές αυτές ομάδες διαλύθηκαν. Φαίνεται πως το «αφεντικό» δεν μοίραζε σωστά τα λάφυρα. Τους έκανε ζαβολιές!. Οι πολυπληθείς αυτές ομάδες όμως δεν ήσαν παρά μόνο από ντόπιους κυνηγούς της Πελοποννήσου πιστεύω. Και είχαν και αρχηγό με ηγετικές ικανότητες. Κάτι σαν τον παλιό Κοτζαμπάση που είχε τσιφλίκια μέχρι εκεί που έφτανε η ματιά του και ακόμα πιο πέρα. Αλλά οι Κοτζαμπάσηδες είχαν και τους Κάπους για να μαζεύουν τους παράδες. Και κάποια στιγμή επαναστάτησαν και οι Κάποι και έκαναν δικές τους ομάδες. Γίνηκαν και αυτοί σπουδαίοι. Ίδια περίπτωση με το θέμα μας, οι υποστακτικοί του αφεντικού μη αντέχοντας την άδικη μοιρασιά της λαφυραγωγίας (κρέας αγρίου), επαναστάτησαν και έκαναν δικές τους μικρές ομάδες. Και σώθηκε η Πελοπόννησος από τα τάγματα των αγρίων. Με τον καιρό πιστεύω πως θα αλλάξει και η νοοτροπία των νέων καπετάνιων (Κάπων) και θα «ασπασθούν τις βουλές της διοίκησης» (των νόμων).
Πολλές φορές όμως δημιουργούνται μεγάλες ομάδες από αφέλεια και μόνο, από την καλή διάθεση να κυνηγήσουν όλοι. Για παράδειγμα: ομάδα που απαρτίζεται από πολύ καλά παιδιά, καλεί φίλια ομάδα που βρίσκετε σχετικά κοντά. Την καλεί για να κυνηγήσουν παρέα – τη στιγμή που η άλλη ομάδα δεν βρήκε γουρούνια. Η πρόθεση λοιπόν είναι καλή. Το αποτέλεσμα όμως όχι. Διότι η ομάδα από μικρή που είναι και νόμιμη, γίνεται ξαφνικά μεγάλη και παράνομη. Και από εκεί και πέρα αρχίζουν να αυξάνουν και οι κίνδυνοι ατυχήματος. Οι κανόνες ασφαλείας της ομάδας χάνονται με το σμίξιμο της με άλλη. Αλλά και ο ζωτικός χώρος που θα κινηθεί η νέα μεγάλη ομάδα αυξάνει, με αποτέλεσμα να δέχονται πιέσεις οι γειτονικές παρέες. Αλλά το σοβαρότερο ίσως είναι ότι οι αγρότες – κτηνοτρόφοι της περιοχής να νιώθουν εντελώς ανασφαλείς. Διότι κακά τα ψέματα, δεν είναι λίγοι εκείνοι οι αγρότες που έχουν δεινοπαθήσει (πολλές περιπτώσεις κατά το παρελθόν) από δικά μας λάθη και ανεπίτρεπτες πρακτικές.
Πραγματικά είναι εντυπωσιακό αυτό που γίνεται στη χώρα μας με το κυνήγι. Μας δίνετε η ευκαιρία να απολαύσουμε τη φύση μέσα από το κυνήγι, να γνωρίσουμε τόπους άγνωστους, να αγναντέψουμε από παλιά καραούλια και ερειπωμένους καστρόπυργους, να αδειάσουμε το μυαλό μας από τα σκουπίδια της πόλης, να αναζωογονηθούμε. Και εμείς τι κάνουμε; Καταστρέφουμε αυτά που αγαπάμε.
Υπάρχει λύση για να σωθεί το κυνήγι και να μπορούμε να έχουμε όλοι εμείς μια όμορφη ενασχόληση; Ναι, υπάρχει και είναι απλή, πολύ απλή. Να τηρούμε τους Νόμους και τις κυνηγετικές διατάξεις. Τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο. Μπορούμε;
--“Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Τύπος – Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009”--
