Μερικοί άνθρωποι είναι χαρισματικοί. Και επέλεξαν στη ζωή τους το δρόμο του αγρότη ενώ κάλλιστα θα μπορούσαν να έκαναν εντελώς διαφορετικές δουλειές και να ζούσαν στις πόλεις και να «απολάμβαναν» όλα εκείνα που «πνίγουν» την σημερινή μας κοινωνία.Δεν είναι εύκολη η δουλειά αυτή. Και για του λόγου το αληθές, ρωτήστε ένα φίλο σας ή συγγενή σας που παλεύει να φέρει στα μέτρα του τη ζωή, ερχόμενος σε επαφή με τη γη. Η γη είναι η μάνα μας, η μήτρα που μας γέννησε και που μας φροντίζει παρέχοντάς μας όλα όσα έχουμε ανάγκη για την επιβίωση. Και όλοι μας γνωρίζουμε καλά πόσο δύσκολη έχει γίνει η επιβίωση. Για τον αγρότη δε, ακόμα πιο δύσκολη.
Αυτός δεν μετέχει των προνομίων των αστών. Δεν γνωρίζει Κυριακές, αργίες και τριήμερα, διακοπές, και όσα ακόμα ωφέλιμα έχουν ενταχθεί στην οργανωμένη ζωή μας. Συνέχεια βρίσκεται έξω, αντάμα με όλες τις καιρικές συνθήκες και παλεύει να κάνει το χέρσο χωράφι γόνιμο, με αγωνία παρακολουθεί την παραγωγή του φοβούμενος ένα χαλάζι που θα την καταστρέψει. Φρεζάρει τον ελαιώνα του γιατί είναι νοικοκύρης και του αρέσει η ομορφιά. Και αναζητά σε λόγγους και σε λαγκάδια ένα πρόβατο χαμένο αν είναι και κτηνοτρόφος.
Διαρκής ο αγώνας του στη φύση. Σκυφτός όταν έρχεται η ώρα της συγκομιδής, ηλιοκαμένος στο πρόσωπο από την επαφή του με τον ήλιο, χειρώναξ όπου οι ανάγκες το απαιτούν, μηχανικός στις βλάβες του τρακτέρ, πολυμήχανος επειδή οι δουλειές της υπαίθρου ποικίλουν. Και κυνηγός. Επειδή έμαθε να ζει από τα αγαθά της φύσης, καλλιεργώντας τα ή ακόμα και κυνηγώντας τα, τηρώντας με ευλάβεια παράδοση αιώνων.
Μερικές δεκαετίες πίσω, τότε που η αγροτική οικονομία στην Ελλάδα ήταν σε πρώτη προτεραιότητα, ο δηλωμένος εχθρός του αγρότη ήταν ο κτηνοτρόφος. Και αμέτρητα ήσαν τα επεισόδια από τις διαφορετικές ανάγκες του καθενός. Όμως, ο κτηνοτρόφος – ο «ηττημένος» από την σύγκρουση αυτή, περιορίστηκε από τις καλλιέργειες και άλλαξε συνήθειες. Έφυγε κυρίως προς τα αστικά κέντρα και ασχολήθηκε με το εμπόριο δίνοντας νέα ώθηση στην οικονομία του τόπου. Με την πάροδο του χρόνου, ο αγρότης έμεινε μόνος του – και όπου οι συνθήκες το επέτρεψαν, έγινε παράλληλα και κτηνοτρόφος – για τις ανάγκες της οικογένειας και για ενίσχυση του εισοδήματός του.Σήμερα, ο εχθρός του αγρότη έχει γίνει ο κακός κυνηγός. Αυτός που δεν μπορεί να σεβαστεί τον μόχθο του άλλου, αυτός που έρχεται σε αντιπαράθεση με τον μικροκαλλιεργητή της γης για το κέφι του και μόνο. Και δεν είναι λίγα τα περιστατικά – και όλοι μας γνωρίζουμε αρκετά, που κλείνονται τόποι ολόκληροι στο όνομα του κυνηγίου. Και δεν τολμά να περάσει σε αυτούς κανείς άλλος πλην των κυνηγών.
Πριν λίγα χρόνια τα πράγματα ήσαν ακόμα χειρότερα σε σχέση με το σήμερα – που σαφέστατα η πρόοδος είναι ορατή. Πριν λίγα χρόνια, τάγματα και ταξιαρχίες έφραζαν ολόκληρες εκτάσεις επειδή το εμπόριο του κρέατος τους απέφερε πολλά κέρδη. Και οι συγκρούσεις με τις τοπικές κοινωνίες είχαν γίνει κανόνας. Αυτοί όλοι οι πλιατσικολόγοι που είχαν κυνηγετικές άδειες, έγιναν δακτυλοδεικτούμενοι στην κυνηγετική οικογένεια που τους απέρριψε και τους ανάγκασε να διαλυθούν. Εκτός από τα συνήθη επεισόδια με τους κυνηγούς, δημιουργούσαν αντιπαλότητες και με τους αγρότες – εμποδίζοντάς τους να πάνε ακόμα και στο χωράφι τους επειδή κυνηγούσαν!.
Και οι «κείμενες διατάξεις», οι «συμβουλές τεχνοκρατών», οι «νουθεσίες ειδικών», δεν μπορούν να έχουν κανένα απολύτως αποτέλεσμα, αν εμείς και μόνο εμείς, δεν φροντίσουμε να διαφυλάξουμε το κυνήγι από την λαίλαπα της εμπορευματοποίησης του και από τους άθλιους «κυνηγούς».
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Τύπος – Κυνήγι του Ελεύθερου Τύπου» την Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009.
