Της αγίας Βαρβάρας, ανήμερα στη γιορτή του Πυροβολικού και μερικών «πικραμένων ψυχών», με την παρέα τριών καλών φίλων – ενός ιστορικού ερευνητή και δύο πανεπιστημιακών καθηγητών, κυνηγούσαμε αρχαία ίχνη πάνω στον σκληρό βράχο.
Αυτό και αν ήταν κυνήγι δύσκολο, πρωτόγνωρο για μένα, αν και η περιέργεια μου για την λεπτομέρεια καλά κρατεί. Το ίχνος της αρματωσιάς πάνω στην χαλασμένη πέτρα, λείο και απαλό σαν βελούδο, ξεχωρίζει μέσα από μία πολύ δύσκολη παρατήρηση και σε φέρνει σε άμεση επαφή με τον πολιτισμό των παλιών καιρών. Τον πραγματικό πολιτισμό που διέδωσαν οι Μυκηναίοι κοσμοκράτορες μέσα από τους περίφημους «Μυκηναϊκούς δρόμους», τους ίδιους δρόμους που πάτησαν πολύ αργότερα οι Ρωμαίοι κατακτητές, αυτούς τους ίδιους δρόμους που περπάτησαν οι παππούδες μας μέχρι και πριν 40 – 50 χρόνια. Ναι, τους ίδιους δρόμους και τα χαλασμένα μονοπάτια που φιλοξενούν σήμερα την πατημασιά του Έλληνα κυνηγού.
Για το οδοιπορικό μας πάνω στην πέτρα, πρωτοσυναντήσαμε τον Θηροφύλακα Χαράλαμπο Χριστόπουλο να παρατηρεί από το διάσελο ομάδες κυνηγών. Τον καλημερίσαμε, μας απάντησε με ευγένεια, και αστειευόμενος του είπα: «δεν φαντάζομαι να έχουμε περιπέτειες με γουρουνοκυνηγούς εκεί που πάμε και μας «απαγορέψουν» στις αναζητήσεις μας». «Μην ανησυχείς, είναι καλές παρέες όλες τους, δεν θα έχετε κανένα απολύτως πρόβλημα».
Έτσι ακριβώς ήταν, όπου συναντήσαμε ομάδες κυνηγών, μπορεί να μας κοιτούσαν παράξενα, ήσαν όμως όλοι τους ευγενικοί, μας καλοχαιρετούσαν με πρόσωπα ανοικτά. Έχουν χαθεί οριστικά εκείνες οι εποχές που ο γουρουνοκυνηγός έφραζε το μονοπάτι επειδή «κυνηγούσαν», πέρασαν οι καιροί με τις ασχήμιες μερικών ομάδων που εξέθεταν την κυνηγετική οικογένεια.
Εμείς οι κυνηγοί έχουμε τη δύναμη και γυμνώνουμε τους εαυτούς μας, μιλάμε πολλές φορές για τα «κακώς κείμενα» της οικογένειάς μας, δεν φοβόμαστε να εκφραστούμε ελεύθερα. Δεν έχουμε να κρύψουμε απολύτως τίποτα. Είμαστε με τις καλές και άσχημες στιγμές μας, είμαστε άνθρωποι και δεν φτάσαμε σαν τους οικολόγους σε «ανώτερα πεδία». Όταν γίνουμε σαν κι αυτούς, ασφαλώς θα επιλέγουμε μόνο «σημαδεμένα μονοπάτια», τα διεθνή Ε4 και τα τοπικά, θα περπατούμε μονάχα όπου υπάρχουν «σημάδια». Να μην ξεστρατίσουμε και χαθούμε, και μετά, χωρίς πυξίδα που να βρεις πάλι τον προσανατολισμό σου !.
Τώρα που το σκέφτομαι, πράγματι, δεν έχω συναντήσει ποτέ μου στα μονοπάτια του δάσους και του βουνού πεζοπόρους με ένα σακίδιο στην πλάτη, μόνους ή κατά ομάδες και να ανηφορίζουν σε μονοπάτια «εκτός διαδρομής». Τον λόγο τον φαντάζομαι, περπατάνε συνήθως οργανωμένα όπου τους προτείνουν τα τουριστικά πρακτορεία και οι σύλλογοι τους. Μαζικό περπάτημα, μαζικές ξεναγήσεις, μαζικό ξεφάντωμα, μαζικό happy end.
Τι αέρα όμως να μυρίσεις όταν σε ακολουθούν 20 και 30 ζευγάρια πόδια; Όταν οι φωνές του μαζικού ευδαιμονισμού δηλητηριάζουν τη σιωπή του δάσους; Το δάσος θέλει σεβασμό ακόμα και στη σιωπή του ή ας το πούμε αλλιώς, απαιτεί σεβασμό στους δικούς του κανόνες, στους δικούς του Νόμους. Και η αλήθεια είναι ότι αν δεν «ξεστρατίσεις», αν δεν βγεις από την σειρά της πορείας, δεν θα αντικρίσεις ποτέ τις νεράιδες και τις νύμφες να σου γλυκοτραγουδούν.
Περπατήσαμε αρκετά με την μικρή μας παρέα. Σε μονοπάτια δύσκολα, καλυμμένα με πυκνή βλάστηση από την ερημία, κακοτράχαλα, μα σε κάθε μας βήμα, σε κάθε άγγιγμα του βράχου, σε κάθε σκύψιμο για το χαμένο χνάρι, το αποτύπωμα της ιστορίας ερχόταν να φωτίσει την πορεία μας. Σιγομιλούσαμε, σταματούσαμε και συνεχίζαμε πάλι, φτάναμε στο αυτοκίνητο και πηγαίναμε για άλλο μονοπάτι. Κάπως έτσι φτάσαμε από την Γόρτυνα με το Ασκληπιείο της στου «Πέτα» και από εκεί από το κρυφό πέτρινο πέρασμα στο κεφαλάρι στο Μπαρδάκι, στην βόρεια πλευρά του Αλφειού.
Που να ξέρουν οι οικολόγοι το κεφαλάρι αυτό, ακόμα καλά και οι ντόπιοι το αγνοούν, το προσπερνούν, δίχως να φαντάζονται πως 48 πηγές σχηματίζουν ένα ολόκληρο υδρολογικό σύστημα. Το μονοπάτι αυτό που ενώνει αρχέγονους προορισμούς, οι παλιοί το έλεγαν και Μυλότρατα – τόσο απλά, αφού πολλοί νερόμυλοι δούλευαν ασταμάτητα για την οικονομία της προ-βιομηχανικής εποχής.
Κατά το απομεσήμερο που έφτασε στο τέλος της η ωραία μας περιπέτεια, πληροφορήθηκα για τα τρία «άγρια» που θήρευσε η ομάδα μου. Πάλι δυσκολεύθηκε – και πως αλλιώς θα γινόταν αφού ο «αριστερός της παγανιέρης» κυνηγούσε Ομηρικές αλήθειες …
=============================================
Δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011.
=============================================
Το σκίτσο από τον Γιώργο Σγούρδο εξ Ελβετίας!
