Πως έχω την εντύπωση, ότι, η φετινή κυνηγετική περίοδος – για την Πελοπόννησο τουλάχιστον – και για εμένα κατ’ επέκταση, ήταν πολύ σύντομη.
Το κυνήγι του κάπρου δεν το ευχαριστήθηκα όσο ήθελα, δεν το έζησα όπως τις περασμένες φορές. Μα υπάρχουν και άλλα κυνήγια – αυτό της φάσας που πολύ μου αρέσει και αν επιτρέψουν οι καιροί της ζωής θα το επιδιώξω μέχρι τέλους.
Γίνηκαν πολλά τούτη τη χρονιά, δύσκολα και δυσβάστακτα πράγματα και πώς να το ειπώ, έχασα τη σειρά μου, τη συνήθεια ίσως. Ναι, μου αρέσει η συνήθεια σε λίγα πράγματα, με γεμίζει χαρά και ελπίδα. Αλλά το χρώμα του ουρανού ήταν γκρίζο, δεν ήταν καθαρό και νηφάλιο, είχε αντάρες και αυτές έφεραν τον πόλεμο στη ζωή μας. Δεν έχουν δα όλοι οι πόλεμοι την ίδια μορφή – και αυτός δυστυχώς – άυλος και αόρατος καθώς είναι μοιάζει ο χειρότερος, που σε γιομίζει δυσάρεστα συναισθήματα. Όταν μάλιστα μαθαίνεις και πως «εσύ τα έφαγες μικρέ άνθρωπε», σε βαραίνουν και οι ενοχές. Και πώς να αντιμετωπίσεις το «θεριό» που έχεις απέναντί σου.
Επαγγελματικοί λόγοι, απεργίες, πανάκριβα καύσιμα, διόδια για εκατομμυριούχους – μα και τόσα άλλα μικρά καθημερινά, με έκαναν, και στους αγαπημένους κυνηγότοπους όταν πήγαινα – τον νου μου τον είχα πάλι στην επιστροφή - ναι, δεν το ευχαριστήθηκα το κυνήγι του κάπρου φέτος.
Ας είναι, η ελπίδα πεθαίνει λένε τελευταία. Ε’, για να το λένε κάτι θα ξέρουν περισσότερο από εμένα τον αδαή. Όμως, η ελπίδα βρίσκεται στη Φύση, εκεί την ανταμώνεις και την καλημερίζεις και αυτή ευχαριστημένη από τον χαιρετισμό, σου προσφέρει πλουσιοπάροχα τις χαρές της. Και είναι πολλές ανάθεμα τες.
Πάνω από την Καλαμπάκα, ξέρετε, βρίσκονται τα Μετέωρα. Και αυτά μνημείο της Φύσης. Εκεί κάπου, υπάρχει η περίφημη «γαμόπετρα» - τουλάχιστον έτσι λέγεται στη ντοπιολαλιά. Συνηθίζουν λοιπόν εκεί, στη μαλακωσιά του βράχου και συνευρίσκονται τα νεαρά ζευγάρια – παράλληλα όμως βρίσκονται και παρέες και με τα «μπυρόνια τους» ανά χείρας φιλοσοφούν τη ρημάδα τη ζωή. Ο βράχος γλυκός στο πάτημά του, όχι ιδιαίτερα μεγάλος, έχει φυσικά απεριόριστη θέα νύχτα και ημέρα. Λέω πως, την νύχτα με το φεγγαρόφωτο να σε λούζει, είναι δυνατότερη η θέα – διότι το μυαλό αρχινά ένα μεγάλο ταξίδι στο διαστέλλων σύμπαν. Το μυαλό όμως, καθώς είναι ταχύτερο και από το φως, πηγαίνει όπου εσύ επιθυμήσεις. Και ταξιδεύει αυτό, ακούραστα, λεύτερο από διόδια και άλλα ανθρώπινα και φτάνει πέρα από το γνωστό σύμπαν και αντικρίζει το επόμενο – φτάνει εύκολα και ανέμελα στα παράλληλα σύμπαντα – που η επιστήμη ακόμα δεν τολμά να ψιθυρίσει.
Πάνω από την Καλαμπάκα, ξέρετε, βρίσκονται τα Μετέωρα. Και αυτά μνημείο της Φύσης. Εκεί κάπου, υπάρχει η περίφημη «γαμόπετρα» - τουλάχιστον έτσι λέγεται στη ντοπιολαλιά. Συνηθίζουν λοιπόν εκεί, στη μαλακωσιά του βράχου και συνευρίσκονται τα νεαρά ζευγάρια – παράλληλα όμως βρίσκονται και παρέες και με τα «μπυρόνια τους» ανά χείρας φιλοσοφούν τη ρημάδα τη ζωή. Ο βράχος γλυκός στο πάτημά του, όχι ιδιαίτερα μεγάλος, έχει φυσικά απεριόριστη θέα νύχτα και ημέρα. Λέω πως, την νύχτα με το φεγγαρόφωτο να σε λούζει, είναι δυνατότερη η θέα – διότι το μυαλό αρχινά ένα μεγάλο ταξίδι στο διαστέλλων σύμπαν. Το μυαλό όμως, καθώς είναι ταχύτερο και από το φως, πηγαίνει όπου εσύ επιθυμήσεις. Και ταξιδεύει αυτό, ακούραστα, λεύτερο από διόδια και άλλα ανθρώπινα και φτάνει πέρα από το γνωστό σύμπαν και αντικρίζει το επόμενο – φτάνει εύκολα και ανέμελα στα παράλληλα σύμπαντα – που η επιστήμη ακόμα δεν τολμά να ψιθυρίσει.
Όταν τελειώσει και το κυνήγι της φάσας, ας είναι και βαρύς χειμώνας – θέλω να ξαπλώσω στην πέτρα αυτή και να πάρω από τη δύναμη της. Και αν το θελήσει και η Αφροδίτη, θα μου στείλει για παρέα καμιά θεσπέσια «δούλη της» για να «αφουγκραστούμε» αντάμα τη δύναμη και τη μαγεία της Φύσης από τον ιερό της τόπο.
Όλα είναι πόλεμος στη ζωή μας και όλα είναι έρωτας. Η τυραννία της Φύσης τα ανθρώπινα τα έκαμε δύσκολα, με χαρά λιγοστή και πόνο πολύ. Για τον λόγο αυτό είμαστε ακόμα κυνηγοί, για να αντέχουμε στις τυραννίες – όπως και αν λέγονται αυτές – απ’ όπου και αν προέρχονται.
Στην ανηφοριά της ζωής – που αν τα «τρώγαμε» θα βαραίναμε κι εμείς, πάντα υπάρχει ένα διάσελο, ένας αετός, μια πέρδικα, ένα άλσος από βελανιδιές, ένα χτύπημα του αγέρα, μία λάκα με παχύ χορτάρι, μια σταγόνα αναβλύζοντος ύδατος, ένας καλοφτιαγμένος βράχος – σαν την «γαμόπετρα», ένα λαμπρό φως, ένα χαλασμένο μαντρί, ένα κρυφό ρυάκι, ένας γέρικος πλάτανος – και τόσα άλλα ταπεινά του θεού πράγματα – που μας δίνουν δύναμη να ανεβούμε ψηλότερα. Σημασία δεν έχει να φτάσουμε στο τέλος της ανηφοριάς – όχι βέβαια – σημασία για εμάς πρώτη και κύρια είναι να περπατήσουμε στον δύσκολο δρόμο, να γευτούμε την κούραση του, και να βιώσουμε την αλήθεια της Φύσης.
Και μονάχα το κυνήγι – όποιο και αν είναι αυτό, καταφέρνει και μας φτάνει στα ψηλότερα μέρη – στα παράλληλα σύμπαντα – και τότε, ακόμα και η κούραση αποκτά νόημα. Η «γαμόπετρα» είναι το μέσο, όχι ο σκοπός.
======================================
Δημοσιεύθηκε την Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011 στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου.
