Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Πόλεμος πατήρ πάντων

Αλλάζει ο κόσμος, πάντα άλλαζε όμως δεν το παίρναμε είδηση, ή δεν πολύ-νοιαζόμασταν. Τώρα, έχουν έλθει τα πάνω κάτω στη ζωή μας και δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή απ’ ότι πριν.

Η κλειστή κοινωνία του χωριού, διαφοροποιήθηκε στην αστική συνέχειά της. Και στις ημέρες μας – στην εποχή της πληροφορικής, ο κόσμος όχι μόνο μίκρυνε αλλά έγινε πιο ανοιχτός, η κοινωνία σήμερα δεν έχει στεγανά, ή τουλάχιστον προσπαθεί να μην έχει.

Τον πόλεμο στον κόσμο που παλαιότερα τον διαβάζαμε από τις εφημερίδες ή τον πληροφορούμασταν αποσπασματικά, σήμερα τον ζούμε κυριολεκτικά από μέσα, είμαστε μέρος του, ταγμένοι στην μία ή την άλλη πλευρά. Συμμέτοχοι σε ένα διαρκές παιχνίδι που ο καθένας μας από την δική του σκοπιά του δίνει και διαφορετικό όνομα.

Στον δικό μας πόλεμο, αυτόν που έχει ξεσπάσει μέσα από «οικολογικές ανησυχίες», δεν υπάρχουν συγκεκριμένες στρατηγικές, δεν υφίστανται επιτελικά σχέδια, τα πλάνα δράσης είναι ανύπαρκτα – από την δική μας πλευρά. Ο αντίπαλος όμως κινείται μεθοδικά, χρησιμοποιεί όλα τα όπλα του με κυριότερο αυτό της επικοινωνίας. Και δεν δυσκολεύεται κάθε φορά να κερδίζει κατά κράτος τον κυνηγό, διοχετεύοντας ειδήσεις που αναπαράγονται και που βεβαίως κανείς δεν νοιάζεται για την ποιότητά τους. Η οικολογική προπαγάνδα δεν ελέγχεται από κανέναν, αφού επί της ουσίας εμείς που θα μπορούσαμε να την αντικρούσουμε, ή αδιαφορούμε, ή δεν έχουμε τα εργαλεία στον βαθμό που χρειάζεται για να την καταρρίψουμε.

Δυστυχώς, εμείς ζούμε ακόμα στην εποχή των συνδικαλιστικών οργάνων – αυτών που πιστεύουν ότι ελέω θεού μπορούν ακόμα να διαφεντεύουν τις τύχες μας με τον παλιό τρόπο της μικροπολιτικής και της κομματικής κάλυψης. Αυτά ήδη τα ξεπέρασε η ίδια η ζωή και ας πιστεύουν αφελώς το αντίθετο – για πόσο άραγε ακόμα;

Οι πολεμικές ταχτικές αλλάζουν σε κάθε εποχή. Με τον δικό του τρόπο πολεμούσε ο Μεγαλέξανδρος, με διαφορετικό ο Κολοκοτρώνης, αλλιώς τα έγραψε ο Κλαούζεβιτς, με ηλεκτρονικά μέσα πολέμησε στον πόλεμο του Κόλπου η Αμερική. Οι οικολόγοι εφηύραν τον πόλεμο της επικοινωνίας στον δικό μας αγώνα και εμείς έχουμε κατά νου ακόμα τα γιαταγάνια. Ναι, οι δικοί μας επιτελείς, ζούνε ακόμα στην νεολιθική εποχή.

Πλησιάζει η εποχή που τα ίδια πρόσωπα που έφτασαν το κυνήγι στον πάτο, θα διεκδικήσουν και πάλι την επανεκλογή τους. Τους ευνοεί το παλιό ξεπερασμένο καταστατικό τους που από την εποχή της χούντας ίδιο και απαράλλαχτο διαιωνίζει μία σάπια νοοτροπία.

Η λύση για την οριστική απαλλαγή και λευτεριά του κυνηγού από καθεστωτικές αντιλήψεις και πρακτικές, είναι μονάχα μία, η συμμετοχή του στις εκλογικές διαδικασίες, η ψήφος εμπιστοσύνης σε νέα πρόσωπα, που δεν συνδιαλέγονται, που δεν χρωστάνε σε κανένα, που είναι καθαροί σαν το γάργαρο νεράκι.

Τόσες χιλιάδες κυνηγοί είμαστε και αφήσαμε μία χούφτα, μία παρεούλα να κάνει κουμάντο τόσα χρόνια στην αγαπημένη μας ενασχόληση. Μας έχουν κάνει - κάθε φορά που η οικολογική δράση βρίσκεται σε εξέλιξη, να ντρεπόμαστε που είμαστε κυνηγοί. Απόντες ως συνήθως, αραιά και πού, με ύφος περισπούδαστο δημοσιεύουν και κάποιες σκόρπιες ανακοινώσεις ή δελτία τύπου και πιστεύουν πως κάτι εξαίσιο αι σπουδαίο έπραξαν.

Δεν φταίει κανείς άλλος για την κατάντια παρά μόνο εμείς. Κακώς λέμε για τους οικολόγους, για το ΥΠΕΚΑ, για τους αντικυνηγούς, για τις ΜΚΟ που μάχονται το κυνήγι. Αυτοί όλοι κάνουν την δουλειά τους και μέχρι σήμερα την κάνουν καλά. Εμείς που είμαστε; Ποιες είναι οι δικές μας αντιδράσεις, ο δικός μας πόλεμος;

Η μόνη σοβαρή αντίδραση προέρχεται μόνο από τον κυνηγετικό τύπο, με άρθρα, ρεπορτάζ, δημοσιεύματα, που δείχνουν με σαφήνεια ότι ο «εχθρός» είναι μία υπερτιμημένη φούσκα και τίποτα άλλο. Και στον αγώνα του τύπου, αντί να σταθούν αρωγοί αυτοί οι φοβεροί και τρομεροί αντιπρόσωποι μας, αντί από κοινού να πολεμήσουν για όσα στο φινάλε έχουν εκλεγεί να προασπίσουν, αυτοί μάλλον ασχολούνται με την υψηλή πολιτική που έχουν φαίνεται θεσπίσει σαν μέσο δράσης.

Δυστυχώς τα έχει αυτά η αντιπροσωπευτική δημοκρατία μας (κοινοβουλευτική κατ’ άλλους), ψηφίζεις κάποιον να ενεργήσει για σένα και αυτός μόνο αυτό δεν κάνει. Τώρα, έχουμε την ευκαιρία να τους αλλάξουμε, μπορούμε, χρειάζεται μόνο η συμμετοχή μας. Θα το κάνουμε;

=============================================

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 6 Απριλίου 2011.