Το βορειοδυτικό αεράκι καθάριζε τη θάλασσα και άφηνε τα χαλασμένα φύκια στην αμμουδιά. Μερικές φορές φούσκωνε το κύμα και έβρεχε τα πόδια μας. Εμείς καθόμασταν μονάχοι μας κατάχαμα στην υγρή άμμο και τα καφεδάκια μας απ’ ώρα τα είχαμε στερέψει. Απόγευμα ήταν, κατά τις 6.
Η καλή μου κρύωνε λίγο και σηκώθηκα και έφερα από το αυτοκίνητο ένα ζεστό μπουφάν. Αναθάρρησε και κοιτούσε επίμονα πότε το θλιμμένο δειλινό και πότε εμένα. «Τι έχεις κόρη, τι σε βασανίζει;», έχω ένα παράπονο, λέει με λυπημένο ύφος. «Πολλά έχεις αλλά πες τουλάχιστον το ένα». Για κυνήγι γιατί δεν με θέλεις κοντά σου; Μία φορά να κυνηγήσω κι εγώ θέλω. «Γιατί στο έχω αρνηθεί;»
«Δεν λες όχι ποτέ σε γυναίκα, αλλά και ποτέ δεν της κάνεις τα χατίρια που θέλει – έλεγε προ πολλών ετών ο παππούς μου στο μάθημα που μας έκανε όταν μας συγκέντρωνε τα εγγόνια στον μυρωμένο κήπο. Και σε κάποιες περιπτώσεις όπως η συγκεκριμένη, φροντίζω και ακολουθώ το μάθημα του παππού».
«Στο κυνήγι μας, είναι όλοι κυνηγοί αετοί, ένας κι ένας. Τι να τους πω, περιμένετε να ντουφεκίσει η δικιά μου; Γίνεται τέτοια ντροπή; Δεν γίνεται». Μα καλά, είστε όλοι σας τόσο καλοί κυνηγοί και δεν ανέχεστε έστω για μία φορά κάποιον χαμηλότερης κλάσης; Εσύ είσαι καλός κυνηγός;
«Θέλεις να μιλήσουμε σοβαρά;», μα φυσικά. «Άκου, το λέω μόνο σε σένα και συ το φυλάς». Πές μου. «Από την ομάδα μας ο χειρότερος κυνηγός είναι ο καλός σου, μερικοί όμως πιστεύουν πως είναι από τους καλύτερους». Τι σημαίνει καλός κυνηγός για να είσαι εσύ ο χειρότερος; ρώτησε κοιτάζοντάς με στα μάτια.
Με κουράζει μερικές φορές με τις απορίες της! Το χειρότερο όμως είναι ότι στην τελευταία ερώτησή της δεν ξέρω πώς να απαντήσω. Αλήθεια, ποιος είναι καλός ή μάλλον, ποιος θεωρείται ότι είναι καλός κυνηγός;
Γνωρίζω άριστους ιχνηλάτες, σκοπευτές επίσης δυνατούς, παγανιέρηδες πρώτους. Είναι καλοί κυνηγοί; Πιστεύω πως ναι. Άραγε, μαζεύουν τους κάλυκες από το χώμα; τα άδεια κουτιά από τα φυσίγγια; τα προσωπικά τους σκουπίδια; Όχι, δεν το κάνουν, στο πέρασμά τους από τα κυνηγοτόπια αφήνουν τα ίχνη της παρουσίας τους. Άρα δεν είναι καλοί κυνηγοί.
Σέβονται τους συναδέλφους κυνηγούς άλλων ομάδων ή μεμονωμένους κυνηγούς; Απαντώ όχι, δεν τους σέβονται. Τα σκυλιά τους τα αγαπούν; Τα φροντίζουν; Ναι, ασφαλώς, φροντίζουν όσα βγήκαν καλά στα κυνήγια, τα άλλα δεν ξέρω τι τα κάνουν, τα παρατάνε στο βουνό; Κάπου αλλού;
Το θήραμα το σέβονται; Και εξηγούμαι, το θηρεύουν ακαριαία; Το κυνηγάνε δίκαια όπως ορίζει η νομοθεσία, κατά ομάδες 10 ατόμων; Σταματάνε στον επιτρεπτό αριθμό κάρπωσης ή συνεχίζουν δίχως φραγμούς; Απαντώ, τίποτα από τα παραπάνω δεν σέβονται.
Το περιβάλλον στο οποίο κινούνται και φιλοξενούνται, το προσέχουν; Σβήνουν τις φωτιές έγκαιρα ή τις αφήνουν να σβήσουν από μόνες τους; Την ντόπια κοινωνία την σέβονται ή της δημιουργούν προβλήματα; Φορούν τα πορτοκαλί γιλέκα και καπέλα; Έχουν φαρμακείο στο αυτοκίνητό τους; Γεύονται το θήραμα όλοι οι κυνηγοί;
Όλα τα παραπάνω δεν αφορούν ασφαλώς την ομάδα μου – ας το πω όμως γιατί πρέπει να λέμε την αλήθεια – και η ομάδα μου με δυσκολία εφαρμόζει τα περισσότερα από τα προλεγόμενα.
Ποιος λοιπόν είναι καλός κυνηγός, είναι ένα ερώτημα που ο καθένας από εμάς μπορεί να απαντήσει υποκειμενικά. Για να δώσουμε μία όμως σοβαρή και αντικειμενική απάντηση, δεν έχουμε παρά να ακολουθούμε τους κανόνες του κυνηγίου. Αυτούς που η Πολιτεία έχει θεσπίσει – και μέσα σε αυτούς υπάρχουν όλες οι απαντήσεις στο αρχικό ερώτημα της «κόρης του γιαλού».
Σηκωθήκαμε από την αμμουδιά, καθαρίσαμε τον χώρο μας και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. «Στο ερώτημα μου ποιος είναι καλός κυνηγός, πήρα μια απάντηση, στο πρώτο ερώτημα όμως δεν πήρα, θα με πάρεις τελικά μαζί σου έστω και μία φορά για κυνήγι;» άκουσα την μελαγχολική φωνούλα της να μου λέει σχεδόν ψιθυριστά. Μα, απορώ που με ρωτάς, της απάντησα, σου έχω χαλάσει ποτέ χατίρι, σου έχω πει ποτέ όχι; …
=================================================
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 27 Απριλίου 2011.
